Dit is het huis waarvan de verhuurder wou dat ik annuleerde.
Wat het aantrekkelijk maakte: “3 bedroom house on 70 acre ranch tucked away behind beautiful mountain range. Animal sanctuary on property including zebras, horses, donkeys, tortoises, etc.”

Ik keek op de kaart en wikkend en wegend kwam ik uit op Wickenburg.
Een huis leek me aardig (en érg goedkoop) maar de eigenaar schreef dat ze aan het opknappen waren zodat de huurder zeker werklui op het terrein zou zien. Nee dus.
Ik koos een ander huis en kreeg een bevestiging waaruit bleek dat er eigenlijk *twee* rentals tegenover elkaar waren. Dat was ook weer niet de bedoeling.

Denk-denk-denk.
Dit rental dan.
De foto’s houden niet over maar: “This home is quiet and peaceful as it sits on 7 acres. You will be able to see the stars at night and hear the coyotes howling.
We have a petting zoo including alpacas, llamas, donkeys, chicken, ducks, and horses!”
Ook nog een mail eraan gewaagd en: “We have lots of critters, some of which come daily, others not very often. You would for sure see wild bunnies, birds, lizards, maybe humming birds, insects and spiders. You would likely see coyotes, not so likely deer, even less likely javalenas, snakes, or gila monsters.”

Geen gila monsters – dat is wel jammer. Maar ik kan me voorstellen dat ik het de anderhalve dag dat ik er zal zijn naar mijn zin zal hebben.
Petting de lama’s en de lizards.

Vandaag een mail van een meneer van wie ik voor begin oktober 2 nachten een mooi huis had gehuurd.
Een klere eind weg van waar ik normaal reis.
Dus ook een rental geboekt voor 1 nacht om er heen te hoppen.

Maar die meneer dus. Die mailt me: “I’m sorry for the inconvenience but we’ve had to rent the Airbnb out full time and we’re leaving the site. If you could cancel your reservation I would really appreciate it. Thank you and sorry for the trouble.”

Antwoord: maar waarom cancel jij mij niet zelf? Want anders kost het mij de service fee.
Omdat hij zijn status van Super Host niet wil verliezen.
Jammer dan want “You just cancelled on me!”

Waarna ik ga zoeken naar een vervangend huis.
Ik begin op Airbnb omdat ik daar meestal zoek. Maar áls ik daar zou boeken zou Airbnb me zeggen: je hébt dan al een reservering. Zodat ik die alsnog op mijn kosten zou moeten cancellen.

Op naar VRBO dus.
Ik zie ook daar huisjes en trailers. Ze worden leuker naarmate ik de rental erná nader.
En omdat ik nu alles even wantrouw denk ik: eens kijken hoe het dáármee staat. Wie weet kan ik bv regelen dat ik vroeg mag aankomen.
Tot mijn verbazing en schrik zie ik dat ze alle data ‘onboekbaar’ hebben gemaakt.
Wordt er daar eigenlijk nog wel op *mij* gerekend of krijg ik ook van hen dadelijk een annulering?

Een mail gestuurd.
Nu afwachten. Maar volgens Airbnb reageren ze op z’n vroegst over twee dagen.
En hebben ze al 19 dagen niets aan hun advertentie gedaan.
Huren van particulieren heeft ook nadelen.

Ik zat foto’s te bekijken van mijn verblijf in Lone Pine.
Ik was er dit voorjaar en na het huis in Pioneertown is dit mijn favoriete verblijf.
Ik geniet van de rotsen, van het uitzicht.
Het huis zelf is erg licht en mooi ingericht en het heeft een wrap around deck. Zodat je kunt mee-draaien met de zon en de wind.

Dit najaar ga ik er niet heen, maar ik wil volgend voorjaar weer wél.
Ik kijk op de kaart en bedenk hoe het te combineren is met waar ik óók heen wil.
Knoop doorgehakt en vier nachten gereserveerd. Wat voor mijn doen heel veel is, gewoonlijk houd ik het bij twee-drie nachten en als ik alleen een afstand wil overbruggen zelfs maar 1 nacht.
Maar in Lone Pine ben ik gelukkig en wil ik best wat langer blijven. Dus een reservering aangevraagd met ‘Hi Doug, it’s me again…’

Doug vindt het leuk dat ik terugkom.
En mailt me een uur later: weet je zeker dat vier nachten genoeg is? Blijf je niet liever vijf nachten? Ik doe je die vijfde nacht kado!
Weer zo’n aardige verhuurder.
En natuurlijk zei ik ja!

Ik zit aan mijn bureau wanneer ik in de tuin ‘onraad’ hoor.
Vogels stuiven alle kanten op, de eksters krijsen. Als ze met hun allen zijn, zijn het drie jonge eksters. Ik denk: zou 1 van de eksters zijn gegrepen door de sperwer?
Ik hoor tenminste twee eksters of misschien wel drie.

Ik kijk uit het slaapkamerraam en zie geworstel in de bossages naast vh de vijver.
Een help/pijn/doodsnood-roep van een vogel.
Ik denk nog steeds ‘sperwer’ en weet uit ervaring: dit is einde verhaal (einde ‘vogel’).

Maar de vogel weet zich te verplaatsen en Bruni (dat is de kat van de overburen) grijpt hem opnieuw én laat hem weer gaan en probeert het nog eens.
En omdat ik het (ze zijn nu in de achtertuin) niet goed kan zien, denk ik: o nee! niet ‘Duif’!
Vrezend dat het wél Duif is ren ik naar beneden de tuin in.

Eerst kan ik niemand vinden.
Dan zie ik Bruni met een fladderende vogel richting het tuinhek gaan. Hij wil er onderdoor dus schreeuw ik tegen hem en een jonge spreeuw kan ontsnappen en vliegt zich eerst bijna klem in de konijnenren maar dan: over het tuinhek en naar de wijde wereld.
Bruni er achteraan.
Maar nu de spreeuw op 5 meter boven de grond vliegt is dat een kansloze missie.

Eind goed, al goed.
Voor de spreeuw en voor mij (mn omdat het niet Duif was).
Mijn eigen harige held ligt op de woontafel te maffen op mijn puzzel.

Dat huis afzeggen waar ik niet echt blij mee was.
Nu heb ik dit huis gekozen

Het ligt op een klein uur rijden van Pioneertown (waar ik begin).
Ik heb geregeld dat ik vroeg kan aankomen.

Morongo Star Ranch sits on 5 acres nestled in the scenic Morongo Valley. The San Jacinto Mountains are to the south and the San Gorgonio Mountain Range to the northwest. The high desert is a magical place and home to golden eagles, hawks, coyotes, owls, snakes, jack rabbits – we even have a local bobcat who has been seen in the early morning hours.

Na de vijf dagen met Rosie in Pioneertown, rijd ik naar Borrego Springs.
Daar hád ik een erg duur huis gehuurd.
Omdat het mooi was. En omdat ik de luxe niet kon weerstaan.
Ik had er al direct spijt van maar kon er niet meer onderuit (zulke contracten tekent deze jurist soms…).
Ik denk: nu compenseren met elders te huren trailers en kleine hokjes.

Toen, een maand geleden, liet het verhuurbedrijf me weten dat de eigenaars van het dure huis hun huis van de verhuurmarkt hadden gehaald. Deels: opluchting.
Maar ook: wat nu.
Een nieuw huis uitgezocht. Dat ik niet geweldig vond. Maar goed. 

Toch zit het me niet lekker en ga ik weer zoeken naar alternatieven.
Zo ontdek ik dat de mensen van de boerderij waar ik zou verblijven sinds kort ook een ander verblijf (een trailer) aanbieden.

Het *is* een trailer maar het uitzicht bevalt me beter. En dat terras!
Ik vraag de verhuurster (btw het is een ‘working farm’ met dieren) of ik kan switchen. We regelen het. Nadat ze me heeft gewaarschuwd dat de trailer geen tv heeft (niet erg – hij heeft WiFi) en: ze leveren ‘continental breakfast’.
Daar heb ik intussen ervaring mee: dat zijn bevroren bagels in de ijskast.
Dus schrijf ik dat dat niet hoeft want die eet ik toch niet. Wat ik wel eet? brood met ei.
Prima! ze zal zorgen voor brood en verse eieren en fruit en wil ik ook havermout en pannekoekmeel en siroop? Nee dank je. Maar met brood eieren en fuit ben ik erg blij.

Intussen heb ik nog steeds niets beters in Borrego Springs.
Soms denk ik: laat nou maar, missch valt het reuze mee.
Maar ik ken mezelf: dat wordt binnenkort weer zoeken.

Vandaag twee jaar geleden vloog ik naar Salt Lake City.
De gang door de douane was een breeze (dat is op LAX wel eens anders), hotel was fijn, auto was geweldig.
Ik at een hamburger op mijn kamer en kreeg toen een email van de broer van Roelof dat Roelof was opgenomen op de intensive care in Alkmaar. Geen uitleg. En het was daar nu midden in de nacht.

Ik bel Delta Airlines en hang uren in de wacht en zeg wanneer ik eindelijk iemand aan de lijn heb dat ik de volgende dag terug wil vliegen.
Dan zeg ik alle geboekte vakantiehuisjes af en op 1 na is niemand coulant en ben ik al het geld kwijt.

Terugvliegend hoop ik nog dat het zal meevallen.
Dat doet het niet en twee maanden later is Roelof dood.

Ik google hem en zie dat hij wordt gekoppeld aan de vrouw met wie hij een paar jaar was gehuwd.
Hij en ik als combi komen niet voor.

Ik vind er niks aan.
Ik vind het theoretisch en vaag en enerzijds-anderzijds en ik mis stevige ideeën die ik kan toepassen of verwerpen.
Ik heb steeds meer een ‘jaja-zal wel’-gevoel.

Na tweederde lezen overweeg ik het boek weg te leggen.

[Update: ik stop er idd mee.
Wil iemand het hebben voor alleen verzendkosten? Dat zou € 3.50 zijn.
Het boek is ‘onzichtbaar’ gelezen – een gewoonte die ik heb overgehouden uit de tijd dat ik nog de winkel had.
O ja: dit aanbod geldt voor mensen die ik een beetje ken. Niet voor een willekeurige vreemde die zoekend op dat boek hier belandt en denkt ‘kip, ik heb je!’]

Geen geweldige foto’s maar vooruit.
Misschien morgen nog een keer proberen.

 

De Japanse wijnbes is alive and well.
Wanneer hij geplukt wordt houd je van die oranje ‘puntjes’ over.

Hier hebben de vogels toegeslagen.
Het is ze gegund.

Op radio 1 hoor ik zaterdag over het boek ‘Filosofie voor een weergaloos leven’ van Lammert Kamphuis.
Als ik Volkskrant Magazine van de week ervoor had gelezen, had ik er al eerder van gehoord maar dat Magazine lag tot gisteren nog op de stapel.

Direct (zaterdag) besteld bij bol.com.
Op de achterkant: ‘Deze bundel biedt troost, geeft rust, verrijkt vriendschappen, creëert begrip voor andersdenkenden en leidt tot meer plezier in je werk.’
Dat is niet niks.

Het eerste hoofdstuk gaat over dat werk en er staat een hoop zinnigs in, denk ik, maar ik héb er niet zoveel meer aan.
Dus vast even doorgebladerd naar verderop.
‘Wanneer je verdrietig bent, kijk dan opnieuw in je hart en zie dat je huilt om wat je vreugde schonk.’
Daar word ik niet per se vrolijk van maar ik kan er wel iets mee.

Eerst was er een plant met intrigerende knoppen.

Nu barsten ze open en ik dénk dat dit bramen zijn. Waarbij ik me nog niet rijk reken door te denken dat ik ze over een paar weken lekker rijp en zwart kan opeten.

Over 62 dagen vlieg ik naar Los Angeles.
Een dag later ben ik als de idioten op de freeways om LA het toelaten in Pioneertown.
Daar blijf ik vijf dagen en doe ik voornamelijk niets.
Ik kijk naar de woestijn, ik aai Rosie, ik loop af en toe een klein rondje, ik maak veel foto’s.
Wel moet ik mijn beide phones en beide hotspots activeren.
Verder hoef ik niets.

De afgelopen week bekijk ik mijn andere bestemmingen.
Op sommige verheug ik me.
Van andere vraag ik me af waarom ik daar nou per se heen wou.
Soms weet ik nog wat me trok toen ik ze boekte (maar trekt dat me nu niet meer).
Soms zijn ze een noodzakelijke tussenstop om te komen naar het vérder gelegen huis dat ik écht wil bereiken.

Wanneer de afstand tussen rental 1 en rental 2 klein is (1-2 uur) zoek ik naar dingen om onderweg te doen/zien/fotograferen.
Omdat ik meestal niet voor 3 uur terecht kan.

Nadat ik in Ramona van de verhuurster een extra dag kado had gekregen (omdat ze haar cleaning gal niet op zondag wou laten werken), dacht ik: dát is handig want ik kom niet een dag eerder maar nu kan ik op de eerste dag van mijn verblijf zo vroeg aankomen als ik wil.
Omdat de bestemming ná Ramona op een uur afstand ligt én goedkoop is, huurde ik daar dus ook de dag ervóór met de mededeling dat ik alleen maar vrij wil zijn in mijn aankomsttijd.

Daarna ben ik ooit mezelf gaan overschatten want de reistijden lopen uiteen van 4 tot bijna 6 uur.
Dom dom dom.

Ik huur al vele jaren via Airbnb of VRBO en aan het eind van een huur mag je de verhuurder beoordelen op een aantal punten en die beoordeelt ook jóu.

Een van de punten is ‘cleanliness’ en ik ben niet een zeikerd die bij een huisje met een vinger over de bovenkant van de schilderijen gaat om te speuren naar een laagje stof en als ik ergens een insect aantref of (vorig jaar in een earthship bij Taos) een muisje – geen probleem.
Het insect negeer ik, het muisje dat arme little one in de gootsteen was gevallen, pakte ik voorzichtig op door het in een glas te schuiven en zette ik buiten.

Zelf ben ik super ‘clean’.
Ik was af, ik zet de gebruikte spullen terug in de kast (ik ben zelfs zó clean dat ik om uit te drinken eigen plastic bekers en een mok meeneem en om van te eten papieren borden).
Wil de verhuurder dat ik aan het slot de bedden afhaal, dan doe ik dat.
Moet de vuilnis in een zak ergens in een bak worden geplaatst: tuurlijk.
Altijd krijg ik de maximale vijf sterren en vaak wordt me nog een mail nagestuurd met ‘wat heb jij de rental netjes achtergelaten!’

Nu huur ik voor mijn bijna laatste dagen in Amerika dit huis (de drie allerlaatste dagen breng ik door in Pioneertown bij Rosie).

Pas na het reserveren ontvang ik dit:
GUEST Checklist For A Tidy Departure
Items below (if completed) will result in 3 STAR cleanliness ratings
Tidy up house by wiping down counters, stove, and fridge
Replace records, books, and dishes to respective locations
Wash and put away all dishes
Empty all trash; used food, etcetera – to the black can outside
Carefully close and lock all windows and blinds
Turn off all lights, heater, A/C, and sound system(s) if they are on
Lock the door (top & bottom) and return the key to the lockbox
Notify the host that you have departed”

Ok – doe ik. Maar dat levert maar drie sterren op?
Vijf sterren kan ook! als ik bereid ben mijn eigen werkster te zijn!
*BONUS items* (if completed) in addition to the items above will result in 5 STAR cleanliness ratings
Strip linens (towels, sheets, etc.) and start (or complete) laundry
Vacuum the floors, empty vacuum cleaner
Clean sinks (kitchen / bathroom)
Clean mirror, tub, toilet”

* PLEASE NOTE: Failure to meet the 3 STAR cleanliness standards may result in low cleanliness rating and/or a negative review.

Holy shit! wat een zeikerds! Dát zetten ze natuurlijk niet in hun advertentie (dat ze zeikerds zijn).

In Los Angeles pleeg ik na het vliegen en voor het (weg)vliegen te logeren in de Hilton Garden Inn bij de luchthaven.
De laatste keer beviel me dat slecht.
Ik moest lang wachten tot mijn kamer beschikbaar was (“het is druk”) en ik bedacht: laat ik de volgende keer ook hier een Airbnb kiezen.
Heen en terug dezelfde en als die leuk blijkt, dan voortaan altijd die Airbnb.

Ik vond er een, verhuurd door twee leuke knullen.
Bereid om wijn met me te drinken maar toen ik zei dat ik liever op mezelf was, was dat ook prima. Meevaller: de helft van hun best grote tuin was geheel alleen toegankelijk voor mij.
Alleen was er een hond die af en toe kon komen buurten.
Erg fijn allemaal.

Nu was me al opgevallen dat de foto van de twee leuke knullen intussen was vervangen door een foto van een van de knullen.
En vandaag schrijft die me dat hij door ‘omstandigheden’ niet meer aan Airbnb doet. En dat hij me natuurlijk het geld zal terugstorten.

Ik kijk even naar andere mogelijk geschikte Airbnb’s maar besluit dan op safe te gaan: het hotel dat me tot die laatste keer wel goed is bevallen en dat ik ieg weet te vinden vanaf de luchthaven.
Holy shit! omdat ik relatief ‘laat’ reserveer kost het nu het dubbele bedrag.
Na een blik op andere hotels en gedachtig de niet-zo-fijne ervaringen met goedkope hotels bij LAX besluit ik mijn ‘verlies’ te nemen en boek het hotel voor de eerste nacht.

Jammer dat de leuke knul natuurlijk niet bereid zal zijn me voor déze schade te compenseren.

   

De Boomhommel (Bombus hypnorum) is gemakkelijk in het veld te herkennen aan het roodbruine borststuk en de witte achterlijfspunt. De kop is iets korter dan die van de Akkerhommel. Sommige werksters hebben een donkerder gekleurd borststuk maar altijd een wit kontje.

Mannetjes verschijnen eind mei, begin juni en hebben min of meer hetzelfde kleurpatroon. De koningin boomhommel paart met meerdere mannetjes (polyandrie).

De boomhommmel komt algemeen in Nederland voor, zowel in dorp en stad als in de bossen, cultuurlandschap met bosschages of bomenrijen.

Ik vertelde eerder hoe ik door mijn plotse fascinatie voor hommels ook de smeerwortel (dat is een plant) ben gaan waarderen.

De laatste week zie ik hommels tevergeefs de bloemen van van de smeerwortel bezoeken. Ze lijken verschrompeld, verdord. Ach, einde seizoen, denk ik.
Maar net hoor ik in Vroege Vogels dat door de droogte de planten onvoldoende nectar produceren zodat de hommels honger lijden.

Googlen dus. En verdomd: de smeerwortel wordt geacht tot in augustus te bloeien!
“Ze houdt van een behoorlijk voedselrijke, vochthoudende tot natte plaats in de volle zon tot in de schaduw van bijvoorbeeld struweel en bosranden.”
Vochthoudend tot nat.

Zodat ik met een lullig klein plantengietertje hem water geef.
Denkend dat het weinig zoden aan de dijk zal zetten omdat ik elders in de tuin zie hoe de bodem is gespleten door de droogte.
Straks nog een keer, nu met emmertjes.
Want ik hád wel een tuinslang maar die gaf ik net weg aan de tuinman zodat hij er een andere klant blij mee kon maken omdat ik hem toch nooit gebruikte.
Wat wáár was, maar dat was voordat ik verliefd werd op hommels en dús ook op de planten die ze van eten voorzien.