Dit is mijn eerste rental: Sandy

Het is de begane grond van dit mooie, grote huis.
En je kunt zien dat een deel van de foto’s met een behoorlijk vertekenende groothoeklens zijn genomen.
Maar de tuin lijkt me fijn en als ik dat wil kan ik op de 1e etage in de jacuzzi zitten want de eigenaars houden de gordijnen naar de jacuzzi gesloten.

Ik heb nog weinig ideeën over wat ik daar vérder ga doen.
Behalve in de zon zitten en lezen en wandelingetjes maken door de tuin.
Misschien is dat ook wel genoeg.

Ik moet mijn dollars ophalen in Alkmaar.
Midden in de stad.
Waar het dezer dagen heel druk is merkte ik gistermiddag toen ik er (gelukkig als passagier) naar toe reed.
Ik wou dus op tijd gaan.

Maar iets in mij dacht dat het slim was mijn TomTom te updaten.
Dát bleek erg lang te duren.
Dus stopte ik ermee.
Helaas laat de TomTom dat niet toe.
Wat ik wóu (gewoon de route naar het GWK in Alkmaar erin programmeren) weigert hij.
Het is hem nl opgevallen dat ik de kaarten niet (volledig) heb binnen gehaald.
Dus dat moet ik eerst doen.

Er zit niets anders op: ik sluit de TomTom weer aan en nu staat hij tergend langzaam zichzelf te updaten.
Nog 28 minuten te gaan.

Mijn auto is bij de garage.
Voor de APK.
Dat heb ik ook gezegd toen ik hem inleverde: hij komt alléén voor de APK, niet om mooier te worden (dit ivm twee enorme krassen aan zijn zijkant, die moeten ze laten zitten).

Net word ik gebeld: hij komt *niet* door de keuring.
Want… volgt een ingewikkeld verhaal dat neerkomt op iets met de remmen en nu moet de auto helemaal uit elkaar worden gehaald en als ik geluk heb kunnen ze – nog meer onbegrijpelijks – doen en anders… heb ik een echt probleem.
In dat geval krijg ik hem niet eens vandaag terug.

Terwijl ik me al wild ben geschrokken onthult de man van de garage ook nog het prijskaartje.
Hij begint met € 440 en dat vind ik al heel veel maar optellend komt hij uit op € 960.
In het gunstigste geval dus.
Als wat ze vandaag van plan zijn te doen inderdaad werkt.

Ik moet nog een week wachten en dan mag ik weg.
Deze week duurt lang dus onderneem ik het een en ander.
Morgen gaat mijn auto naar de garage.
APK en grote beurt (moge het niet te veel kosten).

Zondag komt mijn house sitter.
Ik bedenk wat ik hem allemaal moet vertellen.
Ik hoop vurig dat Loki (toevallig) in huis zal zijn om zijn schattige zelfje te tonen.
Vorige keer liet hij zich beleefd even aaien.
Niet erg van harte maar hij wist natuurlijk ook niet dat hij een maand lang van deze man afhankelijk zou zijn.

Net bedacht ik: ik ga dollars bestellen bij GWK.
Wanneer je dat online doet, hoef je geen provisie te betalen.
Als je in Amerika met je Visa of AmEx kaart geld uit een ATM haalt, kost dat wél een percentage.
Vaak best veel.

Ook overkwam me 1x in een Walmart iets dat me nu nog nachtmerries kan bezorgen.
Ik duwde mijn Visa in het apparaat, koos een bedrag dat ik graag zou ontvangen en de ATM zei dat ik maar bij mijn bank moest informeren want er was iets helemaal mis.
Het geld kon ik krijgen.
Maar mijn kaart slikte hij in.
Holy shit!
Er stond een man achter me te wachten omdat hij óók geld wou maar ik weigerde het apparaat te verlaten.

Verderop was de service balie van Walmart.
Voor klanten van Walmart.
Deze ATM was van een bank. Hij stónd er alleen maar.

Het was dus even (voor mijn gevoel: láng) wachten tot ik de aandacht kon trekken van een baliemedewerkster.
Zwaaiend. Aangezien ik de ATM niet kon verlaten.

De baliemedewerkster gaf geen krimp, pakte haar telefoon en riep iemand te hulp die met een sleutel kwam.
Ze opende de kast, vroeg mij voor de vorm hoe ik heette en overhandigde me de kaart.
“Gebeurt dit vaker?” wou ik weten.
Want ze deden er wel heel achteloos over.
Kaartje ingeslikt, even iemand laten komen met een sleutel: kaartje terug.

Nu stond ik dus bij een Walmart.
In een winkel.
Stel je vóór, dacht ik, dat ik ergens op straat had gestaan.
Dan was dat kaartje écht weg geweest.

Daarom dus nu wat ik aan cash wil hebben maar vooraf *hier* besteld en ter plekke alleen bij kassa’s met een credit card betalen.
Erop vertrouwend dat ik niet word beroofd.

Toen ik in Neurenberg was om Klára Kolonits te zien, had ik een kadootje voor haar meegenomen.
Een klein kadootje (een bijzondere, handgemaakte boekenlegger).
Ik vergat het straal die te geven en vroeg eenmaal thuis aan haar personal assistant of ik via háár het kadootje alsnog aan Klára kon doen toekomen.

Twee weken geleden stuurde ik de envelop naar dat adres (in Budapest).
Ik hoorde er niets meer van.
Wat kan betekenen dat de p.a. het is vergeten.
Of dat de envelop is zoek geraakt in de post.

Ik zou willen weten hoe het zit maar durf dat niet te vragen.
Omdat de p.a. dat kan opvatten als “waarom laat je niet horen dat je mijn post hebt ontvangen”.
Ik wil haar niet beledigen.

En als ze antwoordt: nee hoor, niets ontvangen – dan word ik daarvan evenmin blij.

Vanochtend zie ik direct na het opstaan een lepelaar in de polder achter mijn huis.
Het blijkt ‘mijn’ lepelaar te zijn.
Maar ergens links in de verte is er nog een!
Zónder ringen.

Ik probeer er acceptabele foto’s van te maken wat niet meevalt want de vogel staat echt erg ver weg.
Ik meld hem aan de Werkgroep Lepelaar maar in niet geringe exemplaren zijn ze niet geïnteresseerd.
Wel kunnen ze me vertellen dat deze van ‘dit jaar’ is.

 

Gistermiddag om 14:25 krijg ik bericht van de Ohra:
Hartelijk dank voor het toesturen van de gevraagde gegevens voor uw OHRA Beleggers Rekening.
De kopie van uw legitimatie en bankafschrift is toegevoegd in onze administratie.
U kunt uw rekening weer gebruiken zoals u gewend bent.

Ik probeer het meteen maar: niks.
Ik denk: misschien moeten ze het even verwerken, morgenochtend nóg eens proberen.
Ik probeer het nu nog eens en weer: niks.

Ik bel ze op, krijg dezelfde medewerkster als vrijdag (zij herinnert zich mij niet) en leg alles uit.
Ze kan mijn rekening niet vinden.
Tenslotte vindt ze die tóch en wil ze weten wat ik wil.
Ook dat gedetailleerd uitgelegd.
Waarna we heen en weer praten en zij gaat even bij iemand informeren en dan: ik moet geduld hebben.
Het kan wel drie werkdagen duren.
WTF!

Ik doe nu opgewonden (met mate, maar ik wil wel duidelijk maken dat ik vind dat er haast moet worden gemaakt dus braafjes ‘ok, ik wacht wel’ zeggen lijkt me niet zo slim).
Ik zeg dat ik op vakantie ga naar Amerika en dat ik bij het geld wil kunnen als dat nodig blijkt.
Bovendien: voordat ik op mijn eigen bankrekening het geld mag vieren moet het eerst nog via hun Spaarrekening.
En ook dát (bevestigt ze) zal drie werkdagen duren.

We maken het af op: zij maakt een aantekening in mijn dossier, ze zal informeren bij Beheer en als ik morgen nog de knoppen ‘verkopen, kopen, switchen’ niet zie, mag ik weer bellen.

Leuker kunnen ze het niet maken.
En makkelijker blijkbaar ook niet.

Vanochtend zie ik vanuit mijn kamer een lepelaar in de sloot achter Lyda’s huis.
Ik hol naar beneden met mijn camera: blijkt het interne geheugen vol.
Terug naar binnen, weer naar beneden: lepelaar weg.

Teleurgesteld wil ik weer omkeren wanneer ik ‘m zie: nu in mijn eigen sloot.
Wel héél ver weg maar langzaam lepelt hij zich richting mij.
Ik maak foto’s (de meeste zijn beroerd) en dan is het wachten op het magische moment waarop de ringen zichtbaar zullen zijn.
Zodat ik hem kan mélden bij de Werkgroep Lepelaar.

Ik stuur ze een mail met de foto’s.
En kijk dan terug op dit eigen weblog op zoek naar de vorige lepelaar die ik zag, een jaar geleden.
Verdomd: het blijkt dezelfde!
Die nu zeven jaar is en vorig jaar twee jaar niet was teruggemeld.

 

Ooit had ik beleggingen.
Die zijn nu vrijwel allemaal te gelde gemaakt.
Alleen op de Ohra-beleggingsrekening staat nog wat geld – dat ga ik eraf halen en dan moet ik op zoek naar een leenmodel zodat ik mijn levensstijl (Amerika reizen en mini trips) kan voortzetten.

Dús wou ik afgelopen weken geld van de Ohra-rekening halen.
Dan moet je eerst aandelen verkopen en dan storten ze het geld op je Ohra-spaarrekening (die alleen hiervoor nut heeft) en wanneer het daar is aangekomen kun je het overmaken naar je bankrekening.

Aandelen verkopen lukte niet.
Ohra gebeld (na dat een week uitstellen wegens telefoonangst).

Had ik mijn beleggersprofiel wel ingevuld? wou een meisje weten.
Geen idee, dat geld stond er al heel lang geparkeerd.
Dan moest ik dat eerst doen.
Dus pagina’s vragen beantwoord over hoe ik in het leven stond als belegger terwijl ik maar 1 ding wou: dat geld op mijn bankrekening zetten voor wanneer de credit cards bij me aankloppen ivm mijn uitgaven in Amerika.

Drie dagen *niks*.
Dan: ze hebben geen kopie van mijn identiteitsbewijs.
Svp paspoort op de scanner en toesturen.
En ze hebben ook niet het bewijs dat mijn bankrekening echt mijn bankrekening is dus idem.

Dat doe ik tussen de middag.
Nu wacht ik weer.
Denkend: het is *mijn* geld verdomme!
Dat *ik* wil hébben.
Nieuwe beleggingen? vergeet het maar.
Alles op-soeperen is wat ik wil.

Al zo lang ik reis en in rentals verblijf switch ik tussen ‘goedkoop’ en ‘normaal’ en ‘eigenlijk te duur’.
Die laatste praat ik goed door ook te verblijven in de ‘goedkoop’.

Nu het geld ernstig opraakt verbaas ik me over een paar van die erg dure rentals die ik heb gehuurd.
Moest dat nou écht?
Was daar in de buurt niet iets leuks dat de helft van de prijs was?

Ik neem me voor om een volgend keer meteen de grens van mogelijke rentals op een veel lagere prijs te zetten.
Als in: tussen 0 en… en dan $ 150.
Opdat ik niet zoals nu bij een ‘open’ prijs opeens in een schitterend huis beland dat eigenlijk ver boven mijn budget is.

Eergisteren vroeg ik mijn Esta aan en ik zou binnen 72 uur horen of ik ‘m kreeg.
Intussen was ik druk in de weer met mailen naar mijn hosts over routebeschrijvingen en andere dingen die me opeens opvielen.
Van iedereen op 1 na kreeg ik een reactie.

Toen bedacht ik vanmiddag: er zijn al bijna 72 uur voorbij en ik hoorde nog niks uit Amerika.
Stel dat ik die Esta niet krijg.
Omdat ik op div sites te vals over Trump ben geweest.
Omdat.. tja, je weet tegenwoordig nooit waaróm.

Net ga ik eens kijken op de Esta site.
Vergunning is verleend.
Staat er.
Pal van m’n hart natuurlijk.

Zodat ik nu moed verzamel om die ene meneer die niet heeft geantwoord overmorgen of zo heel terloops nog eens te vragen hoe het toch zit met die route.

Toen Roelof dood was, wou ik graag onze fotoalbums.
Maar toen ik ze had was het allemaal nog te vers en kon ik er niet in kijken.

Net wel een blik gewaagd.
Het meest pijnlijk: de foto’s van gezellige bijeenkomsten, etentjes, met destijds goede vrienden.
Die na onze breuk geheel en al uit mijn leven zijn verdwenen.
Goeie kans dat als ik de albums van Lodewijk en mij naloop, ik iets soortgelijks zal zien.

Dit zijn wel mooie foto’s.
Ik weet ook nog wie ze nám.
Goede vriend.
En idd: uit mijn leven verdwenen.

Soms heb ik het niet: voorpret.
Nu verzuip ik er bijna in.

Ik ga in Amerika naar zóveel leuke huizen en huisjes!
Ik loop ze dezer dagen 1 voor 1 na.
Hopend op routes! codes voor de gates! en voor de voordeur.
Waar ik natuurlijk nog niks aan heb maar echt, soms zijn de routebeschrijvingen zo ingewikkeld dat ze nu al hebben om ze te kunnen printen geen overbodige luxe is.
Nou ja, niet per se nú – maar in elk geval voordat ik wegvlieg.

Ik begin in een prachtig appartement waarvan ik vooral hoop dat de kindervoetjes erbóven (daar woont de eigenaar) me niet te erg zullen storen.
En erger: het kindergekrijs.
Deze vrouw heeft de pest aan kinderen.

Dan naar een mooi huis waar ik eerder was en waar ze helaas ‘Make America great again’ als motto hebben zodat ik hoop dat ik zo bot kan zijn om een etentje te vermijden.
Aangezien ‘let’s not talk politics’ wat ik de vorige keer opperde ongeveer 2 seconden beklijfde.

Daarna is alles open.
Een huis waar mensen klagen dat de beren ‘s nachts de vuilnisbakken omkeren.
Beren! Naast je huis! YES!

En dat is nog maar het begin.

Eens in de twee jaar moet je een Esta aanvragen als je naar Amerika wil.
Mijn vorige vroeg ik een jaar geleden aan maar het moet ook als je een nieuw paspoort hebt – en dat heb ik.

Ik herinner me van vorig jaar dat het een makkie was.
Naam, adres, paspoortnummer, adres 1e nacht – klaar binnen tien minuten.
Nu willen ze een contactpersoon in Amerika hebben.
Dit is echt nieuw want het formulier zegt nog dat je hier ook ‘unknown’ mag invullen maar wanneer je naar de Volgende Pagina wil blijkt dat toch geen optie.

Ik wéét dat ik ooit het telnr van mijn eerste verhuurders voorbij heb zien komen.
Maar nu kan ik het niet meer vinden.

Niet bij Airbnb, niet via het telefoonboek.
En terwijl ik zit na te denken wat ik nog meer kan proberen behalve die mensen midden in hun nacht mailen verschijnt de boodschap dat mijn tijd om het formulier in te vullen bijna is verstreken.
Tenzij ik meer tijd nodig heb?
Ja, dat heb ik.

Nu op zoek naar het nummer van iemand bij wie ik eerder heb gelogeerd en die ik ook een beetje kén (dit itt die eerste mensen).
Als ik dat nummer al ooit heb genoteerd: nu kan ik het niet vinden.
Dave in Pioneertown! bedenk ik dan.
Ik google zijn telnr.
Adres moet ook.

Wanneer alles naar volledigheid is ingevuld dien ik de aanvraag in.
En betaal $ 14.
De site draait wat rond en raadt me dan aan de aanvraag te printen.
En belooft dat ik binnen 72 uur uitsluitsel krijg.

Dat is dus óók nieuw.
Het wás per kerende mail.
Als je maar had aangekruist dat je niet stapelgek was en ook niet van plan was een aanslag te plegen.

Na de bestelling van de gordijnen die angstig veel duurder zij uitgepakt dan ik had gehoopt, neem ik me voor niets meer te kopen dat niet nodig is.
En (dat helpt): zo min mogelijk naar winkels te gaan.
Per mail toegezonden aanbiedingen klik ik ongeopend weg.

Toch denk ik gisteren: zal ik bij de Plusmarkt wat spullen inslaan die niet aan bederf onderhevig zijn?
Rijst. Wijn.
Maar elke stap over een drempel brengt het risico van extra aankopen mee dus ‘niet doen’.

Dús vandaag naar de Plusmarkt waar het hele parkeerterrein is afgesloten.
Er lijken werkzaamheden te zijn. Aan wát?!
Je kunt de winkel ook bereiken via een ander parkeerterrein maar dan moet je je karretje bij de winkel achterlaten en de laatste 100 meter sjouwen.

Dat zie ik (= niet sterk) me niet doen.
Waar is een andere winkel, vraag ik me af. O ja, in Oudorp.
Een andere Plus of een AH.
Maar: de Leeghwaterbrug blijkt opeens dicht.
Of half dicht.
En die moet je echt over.

Over die brug staat informatie online.
Over het parkeerterrein bij de Plusmarkt niet.

Twintig jaar geleden verhuisden mijn man en ik naar Grootschermer.
Het echtpaar dat ons het huis verkocht wilde ook wel wat andere dingen verkopen.
Zodat we een rondje huis deden waarbij we per onderdeel (vrieskist, koelkast, gordijnen) een prijsvoorstel kregen waarop we steeds ja zeiden.
Hoog waren de prijzen niet – aan de andere kant: als wij niet hadden gehapt, hadden die mensen met de spullen geen kant op gekund.
Dus daar gingen we: 10 gulden voor dit gordijn, 10 voor het andere gordijn, 20 Euro voor de vrieskist etc.

De vrieskist is allang vervangen door een vrieskast, de koelkast door een andere.
Alleen de gordijnen hangen nog en ze zijn in belabberde conditie.
Dús vandaag naar Kwantum.
Waar ik de goedkoopste vitrage uitkies (Violet voor € 6 per meter) en dan als gordijnen Bas.
Bas wordt ‘gratis op maat gemaakt’, voor Violet komt daar per meter € 8,50 bij.
Shit.
Zodat ik uitkom op € 598.

Zoveel had ik niet verwacht maar het moet écht dus in gotsnaam dan maar.
Wanneer zal het klaar zijn?
Ze dénken 3-4 weken maar ja, kan langer duren.

Nu naar Leen Bakker ernaast voor nieuwe lattenbodems.
Viola is afgeprijsd dus zij zal het worden.
Ze ligt nu op bed en ik moet toegeven: dit is een hele verbetering!
Lekker stevig om op te liggen.
Hier héb ik iets aan.

Met de gordijnen word ik misschien ook nog blij.