Twee weken geleden vlieg ik terug uit München.
Het is koud in het (KLM)toestel.
Nu is dat bij het opstijgen wel vaker het geval, en na een minuut of 10 trekt het dan bij.
Dit keer niet.

Na een tijdje klagen passagiers.
Waarom is het zo koud? kan het niet warmer?

Nee, het kan niet warmer, zegt de stewardess.
De business class is wél warm maar naarmate je verder naar achteren gaat wordt het steeds kouder.
Dan: “Er is iets mis met het toestel.”
Een opmerking waar een luchtreizigster niet echt blij van wordt.
Iets mis??
In gedachten zie ik ons al neerstorten nog nét in Duitsland of anders boven het Markermeer.

Het ‘mis’ blijkt alleen betrekking te hebben op de temperatuur.
Mogelijk had de flight attendant het ietsje anders kunnen formuleren.

Het is windkracht 7 “met kans op zware windstoten van 75-100 km/uur”.
Dat is dus schrikken maar niet geheel onverwacht wanneer het gammele tuinhek dat ik met wat zware bloempotten heb proberen te stutten opeens openvliegt. Om te voorkomen dat mijn dames kip *uit* vliegen/wandelen geef ik het mijn alles om het hek beter dicht te wrikken.
Het lukt.

Een kwartier later: harde klappen op het raam waarnaast ik zit te lezen.
Een buurman die bevriend is met buurvrouw L. komt de fiets terugbrengen die zij van mij had geleend (de meerdere mails waarin ik schreef dat ze die mocht hóuden tot mijn vakantie in september, waren haar blijkbaar ontgaan).

Ik ren naar buiten, laat buurman met fiets het hek binnen en zeg dat hij niet mag gaan voordat hij me heeft geholpen het hek weer goed te zetten.
Hij kijkt kritisch naar de scharnieren en zegt dat die óp zijn.
Ik zeg dat ik de tuinman het hek heb laten repareren.
Hij herhaalt dat de scharnieren óp zijn.

Ik denk dat *hij* denkt dat ik de tuinman toen die tóch hier was heb gevraagd dit klusje ook nog even te doen en dat die ook niet kon toveren met onbruikbare scharnieren.
Het tegendeel is waar: ik heb de man laten komen omdát het hek moest worden gerepareerd en daarvoor ook een aardig (of niet zo aardig bedrag betaald).

Op momenten als dit wou ik dat ik een man had.
Dat zou dan wel een hándige man moeten zijn.
Aan Lodewijk of Roelof had ik op zo’n moment ook niet veel gehad.

‘Normaal’ leggen mijn kippen 20-21 eieren per week.
Ik geef er 10 aan de overburen die ik aardig vind en die voor mijn dieren zorgen als ik op mini trip ben of wanneer ik op échte trip ga en een dag heen en terug moet worden overbrugd met de huisoppas.
Ook geef ik er 4 (soms meer) aan bevriende buurvrouw L.
Dan houd ik er nog net 6 over voor mezelf.

Dezer dagen was Norma broeds.
Sinds een paar dagen niet meer, maar haar kam hangt er nog steeds flets bij dus het zal wel een week of wat duren voor ze weer aan de leg gaat.
Kriel Tosca is in de rui.
Zij heeft dus al haar energie nodig voor het groeien van nieuwe veren en legt evenmin eieren.

Dus: 10-12 eieren per week.
Max.
Die ik verdeel over
* de overburen
* bevriende buurvrouw L.
Me excuserend dat het niet de volle portie kan zijn!
Ivm broed- en rui-problemen.

Eerst at ik nog een enkel eitje van de eigen kipjes.
Nu geef ik alles weg en eet ik zelf supermarkteieren.
Maakt me dat een pleaser?
Ik denk het wel.
Maar: is dat erg?

Een paar weken geleden was hier de loodgieter.
Hij vernieuwde de goot van mijn schuur.
Daarbij moesten ook een paar planken worden vervangen. De nieuwe leverde hij aan ‘in de grondverf’.
Waarom niet écht geverfd? Omdat hij ervan uitging dat ik dat zelf zou kunnen.
Toen ik zei dat ik dat *niet* kon: hij moest er niet aan denken dingen niet te kunnen en daarvoor van anderen afhankelijk te zijn.

Nu kon ik me niet voorstellen dat hij idd álles zou kunnen maar ik vermoed dat hij de klusjes van een klusjesman bedoelde.
Waarvoor ik liever iemand betaal.

Tijdens de werkzaamheden zette hij zijn steiger zo onhandig tegen het opstapje van mijn schuur dat hij de planken uit elkaar duwde.
Dat zei hij ook. Dat dat was gebeurd en dat nu de onderste plank helemaal los lag.
Maar hij dééd er niets aan.

Toen hij weg was merkte ik dat hij ook mijn tuinhek dat een paar maanden geleden voor veel geld goed passend was gemaakt ernstig had ontwricht.
Mogelijk heeft hij dat niet gemerkt.
Of hij zag het niet als zijn taak wat hij had vernield zelf te herstellen.

Ik voorzie mbt de volgende klus een gevalletje ‘stemmen met de voeten’.
Want ik mag dan niet kunnen schilderen en timmeren, maar wéglopen als klant kan ik natuurlijk wel.

A fourth-grade teacher asked the children what their parents do for a living. All the typical answers came up – mechanic, business, sales, doctor, engineer… and so forth.

However, little Justin was being uncharacteristically quiet, so when the teacher prodded him about his parents, he replied, “My father’s an exotic dancer in a gay cabaret and takes off all his clothes to music in front of other men and they put money in his underwear. Sometimes, if the offer is really good, he will go home with some guy and stay with him all night for money.”

The teacher, obviously shaken by this statement, hurriedly set the other children to work on some exercises and took little Justin aside.”Is that really true about your father?”

“No,” the boy said, “He works for the Republican National Committee and is trying to get Trump re-elected, but it’s too embarrassing to say that in front of the other kids.”

Een tijd had ik geen tandarts.
Toen kreeg/nam ik er een in Middenbeemster.
Ik vond hem niet goed, zijn mondhygiëniste wél.
Zodat ik haar volgde toen zij verkaste.

Die nieuwe tandarts was prettig en kundig.
Maar begin dit jaar concentreerde hij zich op zijn ándere praktijk (in Zandvoort) en werd ik overgedaan aan de vrouw die er een paar jaar geleden is begonnen.
Ooit had ze me erg pijn gedaan. Maar nu deed ze het goed.

Een brief van de tandarts.
De praktijk wordt gesloten.
De mondhygiëniste begint voor zichzelf.
En verder veel succes met het vinden van een nieuwe tandarts.

Ik stuur een mail naar de mondhygiëniste.
Kan zij me iemand aanraden? Waar gaat de vrouwelijke tandarts naartoe?
Die gaat twee dagen werken in de praktijk in Zandvoort en verder weet ze het nog niet.

Er zit een tandarts in Volendam, schrijft de mondhygiëniste.
Dat weet ik want daar ben ik toen ik nog op zoek was een keer geweest.
Ik wou iets en werd niet gewezen op de mogelijkheid van kronen maar alleen op ‘een plaatje’.
Omdat ik eruit zag zoals ik eruit zag (=niet sjiek). Want toen ik zelf kronen suggereerde en zei dat ik dat kon betalen zeiden ze dat dat idd kon.
(tuig)

Maar nu zit ik dus weer zonder tandarts.

Ik gebruik een ad blocker.
Soms kom ik op een website die zegt: zet ‘m alsjeblieft even uit want wij kunnen alleen deze mooie inhoud brengen omdat we voor jou wel gratis zijn maar we komen aan geld via onze advertenties.
Daar zit wat in.

Gisteren wou ik op de site van de Hema een review achterlaten.
Deze niet-fashionista had nl 3 zwarte basic t-shirts met lange mouwen gekocht. Voor onder mijn sweaters. Omdat de oude ‘op’ waren (gaten enzo).
Drie voor € 21.

Ze zijn prachtig.
Ze voelen heerlijk.
Ik ben er blij mee.

Op de website staan gemengde reacties van klanten.
Er zijn echte zeurkousen bij.
Die zeggen dat de shirts te dun zijn.
Ik vind ze niet te dun en denk: ik schrijf even een positieve recensie.

Door eerst in te loggen als mezelf (de Hema herkent me).
Maar een review mag ik niet plaatsen. *Tenzij* ik mijn ad blocker uitzet.
Dit snap ik niet.
Want ze hebben me herkend, ze weten dus ook dat ik die shirts echt heb gekocht.

Nou, dan géén positieve recensie.

Na mijn twee minuten bij de chirurg in Alkmaar (die meteen in mijn vinger wou snijden), sprak ik een verpleegkundige die adviseerde me naar een ergotherapeut te laten verwijzen.
Mijn huisarts wou het wel doen maar vond het zinloos.
Ok… dan niet.

Maar wat dan wel?
Ik vertelde dat ik ook helemaal niet tegen de sfeer in het ziekenhuis kon, al die zieke mensen (is niet ‘normaal’ – is gekomen sinds ik zelf 5 dagen in het ziekenhuis lag, de 5 ergste dagen van mijn leven).
Mm. Dan was de Handkliniek in Hoorn misschien iets voor me.
Hij schreef de naam van de kliniek op een briefje en zei dat ik erover moest nadenken.

Ik keek op de site.
Ik zag dat de wachttijd voor een afspraak 35 dagen was.
Dat zou dus waarschijnlijk niet meer lukken voor ik weer naar Amerika ging, maar als ik nu vast een afspraak kon maken voor oktober, was dat tenminste gebeurd.

Ik bel de doktersassistente dat ik een verwijzing wil (de dokter gaat morgen op vakantie).
Ik krijg de verwijzing en net een mail dat iemand van de kliniek contact met me zal opnemen.
Binnen twee werkdagen.
Holy shit. Wat snél!
Ik ben me opeens heel erg bewust dat ik weer in het medisch circuit ben beland.

Een tijd geleden zegde ik de Volkskrant op omdat er wekelijks vele dagen voorbij gingen dat ik hem niet las.
Daarvan kreeg ik spijt en toen abonneerde ik me weer.
Gevolg: opnieuw belandde hij vaak op de ongelezen oud-papier-stapel.

De afgelopen weken lees ik de krant regelmatiger.
Nog steeds niet elke dag maar zo’n 3x per week toch wel.
En… wat is die Volkskrant een goede krant!
Via Nos.nl volg ik óók het nieuws maar de krant brengt zoveel meer dan alleen het nieuws. En wat zijn veel stukken origineel én goed geschreven.

Dit besef zóu moeten maken dat ik de krant nu élke dag zou spellen. Dat is niet het geval.
Het blijft bij die 3x per week.
Soms 4x.
Maar dat uur op die dag (want zo lang doe ik er wel over) is telkens een fijn uur.
Ik kan me niet meer voorstellen het ooit nog zónder te doen.

Al een maand en misschien al langer is er vanaf de late avond tot diep in de nacht een ijselijk gekrijs buiten.
Ik probeerde het te googlen maar dat werd niets.

Afgelopen zondag luisterde ik naar Vroege Vogels en … daar was het geluid!
Het is de bedel-roep van de jonge ransuil.

Echt een gruwelijke krijs.
Die stopt wanneer de oudervogel wat eten in het mondje duwt.
Tot de kleine weer méér honger krijgt.

Net hoor ik het weer.
En het is minder gruwelijk kwa geluid nu ik weet wat het *is*.

Ik was in München. Opera mini trip.
Het begon ermee dat mijn TomTom zei: rijd via Alkmaar. En dat ik eigenwijs dacht: nee hoor, ik rijd via Amsterdam.
Maar de A10 richting Schiphol was niet berijdbaar, zeiden borden. Dus nam ik een andere route, waar de borden verdwenen en ik lang deels op eigen kompas deels op de TomTom zocht naar de juiste weg.

Op Schiphol had mijn vlucht vertraging.
Drie kwartier.
Kan erger.

In München, waar altijd de zon schijnt in juli en je dan op terrasjes kunt eten, stortregende het.
De week ervoor was het weer prachtig geweest en dat is het nu ook weer maar gisteren dus niet.
Verder verdwaalde ik. Omdat ik dácht dat ik ‘gewoon’ mijn hotel zou kunnen vinden maar ik verliet het metrostation uit een andere ingang dan anders en liep totaal verkeerd.

De opera was leuk.
Ik kwam voor Pavol Breslik en die was goed en gaf me na afloop het gebruikelijke hart op mijn arm.

Pavol is die mooie jongen links.

Vandaag was de metro in München in het ongerede. Na een paar haltes moesten we eruit en wachten op de volgende en daar moest ook weer iedereen uit en toen werd het dringen toen de échte naar de luchthaven kwam.

Terugvlucht: ok.
Terugrijden: ok – tot Graft waar ik 5 minuten van huis was en de doorgaande weg was afgesloten. Meer dan een half uur omgereden via de Beemster.

Loki is denk ik blij dat ik thuis ben.
Wat hij niet erg toont, maar dat is juist goed.

Ik denk al een paar dagen: mijn banden staan wat laag.
Vandaag denk ik: stel dat ik een lekke band krijg op weg naar (of op de weg terug van) Schiphol… dus rijd ik naar mijn vaste tankstation waar ze normaal ook banden op pompen.
Maar de vrouw achter de kassa zegt dat zij alleen is en dat ze dus niet weg kan en dat ik maar elders moet proberen.
Wáár vraag ik en dat is echt next door maar (waarschuwing!) dan moet ik wel betalen! Wat niet mijn grootste zorg is dus rijd ik naar next door.

Waar een érg aardige jongen de auto naar de luchtvoorziening rijdt en de banden volmaakt en wanneer ik vraag wat het kost zegt dat het ‘service’ is. Service? ik ben niet eens klant.
Maar, wijst hij me op, de auto wil een service-beurt. Huh? Kijk maar: sleuteltje op het dashboard.
Wat me helemaal was ontgaan.

Omdat hij zo aardig is en ik niets heb met het bedrijf waar ik hem ooit kocht besluit ik die service dan ook maar hier te laten doen.
Afspraak gemaakt.
Het voelt goed.

Twee nachten geleden werd ik geteisterd door muggen.
Door hun gezoem.
Ik hoor het van ver aankomen, een ellendeling probeert te landen op mijn gezicht, *pets* doe ik en regelmatig raak ik er een. Niet genoeg om ze dood te meppen (alsof dat wat zou uithalen – na deze komt de volgende). Maar – denk ik – déze gaat nu in elk geval iets anders doen.

Omdat ik zo amper sliep en om half vijf maar opstond, googlede ik gisteren ‘wat te doen tegen muggen’.
Deet zeggen de meeste websites. Tevreden mensen reageren met ‘een mug naderde me maar toen hij dichtbij was keerde hij om haha’.
Daar heb ik dus niets aan want het is het gezoem dat dichtbij komt, waar ik het meeste last van heb.
Ik word amper gestoken.

Andere oplossing: zet een ventilator in de slaapkamer. Want: muggen houden niet van ‘tocht’.
Vannacht gedaan en inderdaad geen mug gehoord.
Hoera.
Maar toch vanochtend twee muggenbulten in mijn gezicht.

Zodat ik nu denk dat die ventilator een soort placebo is waardoor ik dénk dat ik geen muggen hoor terwijl ze er wel degelijk zijn.
Lekker koel was het wel.

Dit weekend vlieg ik naar München.
Denk ik.
Hopelijk.

Ik had een vroege vlucht maar heb die verzet naar een vlucht die rond het middaguur vertrekt.
Dan hoef ik niet zo vroeg op én wanneer ik aankom bij mijn hotel mag ik erin.
Wat een ‘gedoe’ is als ik te vroeg kom.

En dan lees ik op de NOS-site dat vandaag alles op Schiphol geheel in de soep loopt.
Omdat het bedrijf dat hun vliegtuigen van kerosine moet voorzien een storing heeft.

“Inmiddels zijn 84 vluchten geannuleerd en hebben er zo’n 160 vertraging, meldt verslaggever Martijn Bink op Schiphol. Het is onduidelijk hoeveel passagiers vanavond nog kunnen vertrekken. Volgens Bink worden al veldbedjes klaargezet voor passagiers die op de luchthaven moeten overnachten.”

Op twitter lees ik woeste tweets.
Waarbij ik me veel kan voorstellen.

Ik ga in september naar Amerika en dan volgend jaar mei wéér.
Ik probeer niet al te plannen voor mei.
Maar gisteren zat ik eens te kijken op Airbnb en zag ik dat het huis in Lone Pine waar ik graag eind mei heen zou gaan dan voor 10 dagen was geboekt. Het is mijn ándere favoriete huis behalve Pioneertown.

Ik dacht dus nú! en boekte het huis de vier dagen voorafgaand aan die andere 10 dagen boeking.
Binnen het uur had ik een antwoord van de verhuurder. Wat leuk dat ik weer terug kwam! Wou ik een extra dag ‘gratis’ of ‘minder betalen’.
Het was allebei aantrekkelijk maar ik koos de extra dag.

Deze vijf dagen zijn ook een uitdaging want normaal gesproken zou ik vanuit hier afzakken naar Pioneertown voor de terugreis. Nu moet ik iets heel anders plannen.
Niet nu! vanaf januari.
Toch kan ik het niet helpen en verheug ik me al op onbekende mogelijkheden waarover ik echt nog geen idee heb.

Bizar wordt tegenwoordig te pas en vooral te onpas gebruikt daarom: tussen aanhalingstekens.
Toen ik in het ziekenhuis zat te wachten was daar een soort stream met een paar steeds herhaalde berichten van nu.nl en een cartoon met: u gaat naar de dokter.

Plaatje 1: neem een familielid of vriend mee.
Heb ik niet, daarom zat ik daar ook alleen.
Plaatje 2: begrijpt u iets niet? zeg het! (wolkje boven mannetje zegt ‘ik snap het niet’)
Tekst: dokter legt het graag nog eens uit.
Plaatje 3: hebt u toch iets niet begrepen? vraag het uw huisarts of bel het ziekenhuis.

Ik heb al tig keer geklikt op ‘vraag consult aan met huisarts’ maar ik weet niet of hij idd meer info heeft. De zin van ziekenhuis bellen ontgaat me.

Mijn enige angst is dat ik met die kromme pink Amerika niet binnenkom.
Een kennis die amper reist en nimmer nooit naar Amerika zegt ‘dan leg je dat toch uit?’
Wie ooit via LAX Amerika is binnengekomen weet dat dát geen voor de hand liggende optie is.
De zuil waarvoor je staat die een kopie van je paspoort, een foto van je smoel én je vingerafdrukken wil gaat niet in discussie.
En het personeel jaagt je alleen maar op.
Met nare, strakke koppen.

Een dag of tien geleden was ik bij de huisarts.
Aan mijn rechter pink heb ik Dupuytren (die staat krom waar ik verder geen last van heb behalve wanneer ik bij het binnengaan van Amerika mijn hand plat op een scanner moet leggen voor vingerafdrukken en dat is nu met die pink wat moeilijk).

Ik wou overleggen.
Wat te doen. ‘Google’ zegt opereren óf fysio maar het helpt allebei maar tijdelijk, het komt altijd terug.
De huisarts wist het ook niet en voor ik het goed en wel wist was ik doorverwezen naar een plastisch chirurg in hetzelfde ziekenhuis waar ik bijna drie jaar geleden het medisch circuit in ging dat eindigde met een operatie en erger: 5 dagen in het AMC.

Vandaag had ik een afspraak.
Met een chirurg die op internet goede recensies had: hij nam de tijd voor je. Hij legde alles goed uit. Dat klonk goed.

Na drie kwartier wachten ben ik aan de beurt.
“Er is iets met uw rechterhand” opent de chirurg het gesprek. Ik toon de hand en zeg dat ik weet wat ik heb.
“Ja, Dupuytren,” zegt hij met een blik op de pink waaraan hij ook voelt en dan constateert hij ook nog artrose in die pink. Hij wijst aan en: “dit ga ik opereren en hier haal ik de Dupuytren weg en…” (hij zegt nog wat maar dat hoor ik niet).
Want dat “ik ga opereren”- daarmee gaat hij wel hard.

Opties

“Wat zijn mijn opties?” vraag ik.
Nou, dát! of niets doen, maar dan wordt het steeds erger.
“Ik zal u op de wachtlijst zetten” zegt hij terwijl hij al opstaat om me naar buiten te laten.

Toch nog wat uitleg: dan mogen 10-12 dagen na de operatie de hechtingen eruit en ‘s nachts moet ik een spalk dragen en na 4 weken mag ik mijn “hand weer gebruiken”.
Als het gesprek (dat geen gesprek wás, de dokter kondigde aan wat hij ging doen) twee minuten heeft geduurd is het veel. Weer buiten kijk ik op mijn horloge en mijn gevoel klópt.
Heeft hij zijn achterstand weer wat kunnen inlopen.

Teruglopend naar de parkeergarage probeer ik me te herinneren wat er is gezegd en wat ik had moeten vragen (zoals: hoezo mag ik mijn hand ‘na 4 weken weer gebruiken’? wat moet ik dan een maand lang zonder rechterhand doen?!).
Het kan tot november misschien wel december duren voor ik aan de beurt ben.

Ik kan nog steeds besluiten niets te doen.
Maar dan moet ik proberen te regelen dat Amerika een scan van mijn *linker*hand accepteert als binnenkomer. Zal ook niet eenvoudig zijn (als het al zou lukken).

Ooit stortte ik een bedrag(je) op Blendle.
Ik maakte er spaarzaaam gebruik van.
Nu stopt Blendle met betalen per artikel en moet je een abonnement nemen.
Maar… ik heb nog wat geld op mijn rekening (ze vertellen niet hoevéél) en ik kán dus met korting een Premium abonnement kopen.
Maar nu kan ik vast drie artikelen lezen (van mijn eigen rekening) die ze speciaal voor mij hebben uitgekozen.

1) waarom lang wakker liggen niet erg is
2) waarom Action aan z’n eigen succes ten gronde gaat (omdat ze de schappen niet kunnen vullen)
3) hoe kun je verliefdheid sturen

Aan verliefdheid doe ik niet meer (behalve op katten), bij de Action kwam ik maar twee keer en dat is niet mijn soort winkel.
Maar dat eerste artikel lijkt me wel wat.
Ik klik het aan en moet dan van alles gaan invullen.
Wat ik niet snap.
Ik mag toch aannemen dat als ze me gericht aanschrijven en gericht artikelen voor me hebben uitgezocht ik zonder invullen die artikelen kan lezen.

Nou, dan niet.
Toch al raar dat ze denken dat ik opgewonden zou raken van een artikel over verliefdheid (op een man).

Amerikanen kunnen heel gul zijn.
Wanneer ze je aardig vinden. ‘Gewoon’ aardig als mens.
Of aardig in een werkrelatie.
Bv wanneer ik positieve mails en recensies achterlaat over een Airbnb.
Zodat ik soms korting krijg (kan véél korting zijn) en aardige reacties terúg.

Thuis ben ik een fanatieke legpuzzelaar.
Die puzzels koop ik in Amerika. Mijn favoriete merk is Masterpieces.
Vorige week kreeg ik een mail van die winkel.
Dat ze dit weekend Fourth of July korting geven.
Maar liefst 25%.

Die mail komt op 3 juli.
Ik wil een bestelling plaatsen op 4 juli. En krijg bij het invullen van de code de tekst dat die actie is verlopen op 3 juli.
Dús een mail gestuurd.
Een dag later: ze gaan ernaar kijken!
Weer een dag later: het is gefikst! en: “Thank you for bringing this to our attention.”

Omdat Amerikanen zulke lieverds zijn verwacht ik nu eigenlijk de toevoeging ‘en je bestelling krijg je van ons kado!’
Maar zó leuk kunnen ze het ook weer niet maken dus we houden het bij de 25%.

Hello Sir/Madam,

I come to announce the good news about my TRUNK BOX, I finally found a friend who paid for my Air ticket that allowed me to arrive in this country to get my trunk box personally. God so kind,

I was able to recover it successfully, but I’m afraid to cross the two airports with the big luggage, however, I need you to join me here to find solution together to get everything DONE in order that we get this 14.5 MILLION USD out of this country to your country for investment.

I have another solution, if I open the trunk box, I will send you
10,000 usd so you can use it to open a special account so that all
14.5 MILLION USD will be transferred to the account. Is this solution good??

Please answer me immediately.

Hope to hear from you soon in this email address:

Sincerely,

Ms. karen Mangi
Quebec Canada