Vandaag ben ik op en neer naar Amsterdam voor een lunch met Nelly Miricioiu.
Dat klinkt achtelozer dan het is en dat *is* het ook.
Niet alleen omdat voor mij elk menselijk contact in toenemende mate ‘zwaar’ lijkt te worden. Maar ook omdat – heel praktisch – de TomTom (nu met plakband bevestigd op het dashboard) me door de Jan Evertsenstraat wil leiden en die blijkt te zijn afgezet.

Op goed geluk kies ik wat andere straten en na anderhalf uur bereik ik de parkeergarage in de Marnixstraat waar vandaan het nog twintig+ minuten wandelen is naar het restaurant in de Stadsschouwburg waar we hebben afgesproken (de diva en nog twee fans en ik).
De diva is geweldig. Bruisend! en lief!
Ik verwijt mezelf bijna dat ik haar diner op zaterdag en haar Masterclass op zondag heb laten schieten omdat ik het niet opbracht.

Wanneer ik weer twee uur na het afscheid thuis kom, weet ik weer waaróm ik dat deed.
Ik ben na zoveel interactie gewoon kapot.

Gisteren was ik bij een Masterclass van mijn favoriete sopraan, Nelly Miricioiu.
Ik run haar Fanclub op Facebook en mijn taak is het om tijdens zo’n Masterclass van in totaal 12 leerlingen foto’s te maken.
Om de drie leerlingen is er pauze. Dan praten mensen met elkaar en ook met mij.

Al na een halve ochtend (we beginnen om tien uur, het zal eindigen om zes uur ‘s avonds) ben ik kapot.
Er gebeurt teveel, er zijn teveel mensen, het loopt me om.
Ik zeg zoiets tegen een paar mensen die me niet begrijpen (wat het erger maakt).
Later vertel ik ze dat Nelly me had uitgenodigd om na de Masterclass met haar en man Barry en nog tien anderen te gaan eten maar dat ik mezelf ken: ik breng het niet op. Ik ken mijn grenzen en dit gaat er overheen.

Onbegrip.
Hoe kan ik zo’n buitenkans nu laten lopen?
Omdat ik gek word van de prikkels.
Ik probeer: ik spreek nooit mensen, ik woon alleen met mijn kat.
Ik zie ze ‘so what’ denken en besluit de term ‘social introvert’ maar niet eens te laten vallen.

Voor wie nu denkt ‘wat is dat’ wou ik even een handige link toevoegen maar er zijn erg veel links en ze zeggen allemaal iets anders dus dat heeft geen zin.
Houd het er maar op dat ik na contact in een grote groep met veel mensen kapót ben.
Uitgeteld.
Die uren Masterclass met pauzes met interactie trok ik al amper, ‘gezellig’ erna met een groep eten was een no-no.

Wel vervelend dat zo weinig mensen dat begrijpen.

Zondag over een week vlieg ik naar Amerika.
Dan komt een echtpaar op mijn huis passen dat ik alleen via email ken. Ze wonen op de grens van Z-Frankrijk en Spanje dus ‘even langskomen om kennis te maken’ was geen optie.

Ze lijken me aardig.
Logisch, anders zou ik ze Loki en de andere dieren niet toevertrouwen.
Maar naadloos verloopt het niet.
Want mailend over ‘willen jullie ev iets aan de tuin doen en écht, dat hóeft niet’ vertel ik dat er een paar plekken zijn waar de brandnetels niet meer uit te roeien zijn, dus: die plekken negeren.
De reactie van hem is een link naar een brandnetelverbrander.
Nee! mail ik terug. Want daar leven ook diertjes.

Een dag eerder stuur ik een mail over dat ik zo benieuwd ben hoe Loki zich zal gedragen. In het najaar had hij 1 jongen die op hem paste en waar hij al heel snel heel lief mee was. Hoe zal dat nu gaan, met een echtpaar? Zal hij een voorkeur hebben?
Het was ‘zomaar een mail’ omdat ik nu eenmaal veel over Loki denk en veel van hem houd.
De reactie was een mail van háár dat ze heus goed voor de kat en mijn huis zouden zorgen. Dat ik me geen zorgen moest maken.
Maar dat bedoelde ik helemaal niet, dat ik me zorgen maakte. Ik zat gewoon wat over Loki te filosoferen.

Het komt ook vast goed.

Ik had bedacht: mijn smartphone kan me de weg wijzen.
Ik bevestig hem aan een luchtrooster.
Maar ik had buiten mijn ogen gerekend: die kunnen als ik een verte bril op hebt het kleine schermpje van de phone niet lezen.

Ik denk: ik ga naar mijn benzinestation en vraag of ze een klem voor de TomTom hebben.
Wanneer ik binnenkom met mijn TomTom Via 135 en deze vraag begint de man daar spontaan te lachen: dáárvoor hebben ze natuurlijk niets! dat ding is te oud!
Missch via Marktplaats iets kopen?
Zou kunnen maar ik moet zaterdag naar Den Haag rijden.

Het enige dat ik zo snel kan bedenken is: TomTom met tape plakken op het dashboard.
En dan in Den Haag eraf halen want je weet maar nooit of een junk denkt dat het ding nog wat waard is.
En voor de terugweg?
Extra tape meenemen?

Omdat ik mijn eigen variant van ‘met het bord op schoot’ heb (nl voor de PC kijkend naar Netflix), heb ik geen tafelkleden meer.
Mogelijk is er nog ergens 1, maar ik zou niet weten wáár en dan is het minstens 20 jaar oud en heeft het vast vlekken.
Dat leek me geen punt toen er jonge, artistieke knullen kwamen oppassen, maar een ouder echtpaar wil vermoedelijk wel het bord neerzetten op ‘iets’ en niet op de kale tafel.

Ik google op ‘tafelkleed’ en ontdek dat Hema en Action wel betaalbare hebben maar dan zijn ze van plastic.
Armoedig, vind ik.
Placemats dan. Bij Action zijn aanvaardbare voor amper een Euro.
Ik denk: ik moet vanmiddag toch naar de mondhygiëniste, laat ik aansluitend naar de Action gaan.
Dat deed ik eerder maar de naburige Action was een nachtmerrie – ik raakte mijn auto bijna niet kwijt en kon in de winkel niet manoeuvreren omdat het te smal en te druk was.
Dús, dacht ik, naar de Action in Middenwaard. Daar zijn zat parkeergarages en hij is zo te zien (op de foto’s) ruim.

Alleen is dat toch gauw een half uur vanaf de mondhygiëniste en dan weer bijna een half uur terug naar huis.
En vooral: ik *wil* helemaal niet naar de Action!

Blokker dan.
Vier leuke placemats uitgekozen. Voor samen € 12,99.
Plus 4 Euro verzendkosten.
Morgen in huis.
Het kost wat meer maar dan mijd je de Action.

Ik vertelde over het setje van drie eenden dat altijd mot krijgt zodra het broedseizoen aanbreekt.
De heren bevechten elkaar om het vrouwtje.
Dat erbij staat en er niet eens naar kijkt maar gewoon wacht hoe het afloopt.

Dit jaar won het mannetje dat vorige jaar verloor.
Dat is het mannetje dat hier links op de foto staat (het vrouwtje staat rechts).

Sinds zij broedt zijn de mannen weer vrienden.
Ze komen regelmatig samen langs.
En wanneer *zij* even neerstrijkt om snel iets te eten, verjagen ze broederlijk ándere kerels die te dichtbij komen.

Het leven kan mooi zijn.

Lang, lang geleden (30+ jaar) had ik een Nikon Spiegelreflex camera.
Hij moet nog ergens liggen.
Met een gewone lens, een groothoeklens, een telelens en een macrolens.
Ik kon ermee omgaan.
Ook dat.

Nu heb ik al vele jaren een TZ (=travelzoom).
Ik heb een kleine voor in ‘de broekzak’ en een grotere voor vasthouden-met-twee-handen.

Toen ik hem net had, wou ik hem léren bedienen.
En printte zijn honderden pagina’s dikke Nederlandse handleiding uit.
Om toen te ontdekken dat die waardeloos was (wat ik ook al op internet had kunnen lezen als ik dat eerst had uitgezocht).
Toen kocht ik een érg goed boek over mijn Lumix TZ200.
Alleen: dat was in het Engels en ik lees vlot Engels maar zodra het over technische dingen gaat wordt dat toch lastig.

Boek dus weer weggelegd en besloten tot instellen op ‘Automaat’.
Wat meestal heel bevredigende foto’s oplevert maar vaak ook niet.
Dus dacht ik net: toch maar weer eens googlen hoe het beter kan.
Waarbij ik al rap werd overvallen door ‘het wiskundegevoel’.
Waas voor de ogen, hartkloppingen, en het willen uitschreeuwen: “Ik snap het niet!”

Eigenlijk snap en kan ik best veel niet.
En voor wat ik wel kan/kon (schrijven) is geen emplooi.

De tuin loopt ernstig achter.
Vorig jaar op deze dag zag hij er al schitterend lente-achtig uit.

Vandaag ziet hij er nog treurig uit. Waarbij ook niet helpt dat de gedempte vijver nog een work in progress is.
Meer zon zou hem waarsch iets beter doen ogen.
Maar zelfs als de zon eventjes ietsje doorbreekt ziet hij er nog niet uit.

Ik vertelde al dat mijn TomTom die in mijn Polo zo netjes in een uitsparing op het dashboard in een bean bag stond daar in de nieuwe auto bij de eerste bocht met een harde klap vanaf gleed.
Intussen (dank je, google) weet ik dat meer mensen dit hebben ervaren.
Kritische reviews waar de bean bag wordt verkocht: jullie zouden er bij moeten zetten dat hij niet wérkt bij een aantal merken!

Toen gezocht naar houders voor de voorruit.
En voor houders in het luchtrooster.
Probleem 1: veel houders accepteren mijn Via 135 niet. Probleem 2: ik kreeg de TomTom al nooit simpel aangeklikt op de bean bag en vrees dat simpel zuigklikken op ruit of dashboard ook weer een te grote uitdaging zal blijken te zijn.

De afgelopen dagen probeer ik navigatie apps op de smartphone.
Google maps. Waze.
Ze lijken het ok te doen maar ok van hier naar Heerhugowaard (Specsavers) is missch nog iets anders dan van hier naar Den Haag waar ik binnenkort heen moet om een Masterclass bij te wonen.

Advies is welkom.
Mbt de phone bedoel ik.
De TomTom heb ik even opgegeven. Tenzij je hét idee hebt om die gegarandeerd goed in de auto te bevestigen.

[Update: De TomTom *app* komt bij de Consumentenbond als beste uit de test. Hij wordt elders ook positief besproken.
Niet gratis.
Maar duidelijke instructies om ergens veilig aan te komen mag een paar tientjes kosten.]

Altijd zeg ik wanneer ik een huis(je) wil huren: ik ben een loner, ik ben *niet* sociaal, ik wil met rust gelaten worden.
Iedereen zegt dat zij/hij dat begrijpt.
Vaak is dat ook zo.
Soms pakt het in de praktijk anders uit.

Het liefst huur ik grote huizen die geïsoleerd liggen.
Of kleine huizen die geïsoleerd liggen.
Aan ‘geïsoleerd’ hangt een prijskaartje.
Dus nu het geld op raakt, leg ik me vaker neer bij ‘minder geïsoleerd’.
Wel bind ik de verhuurder(s) op het hart dat ik alleen wil zijn.

Mijn eerste rental ná Pioneertown – waar ze precies begrijpen wat ik bedoel – is een trailer in Newberry Springs.
Inchecken mag om 2 uur (dat is vroeg!).
Gisteren schrijf ik een mail met de vraag hoe ik erin kom: is er een poort met een code?

Ik krijg direct een routebeschrijving en het verzoek vantevoren te bellen dan zal Judi me bij de poort opwachten en dan me rondleiden en me kennis laten maken met iedereen die er werkt en met alle dieren.
“I can hardly wait to see you!”

De dieren (honden, katten, pauwen, een emoe, een tamme raaf, landschildpadden) wil ik best ontmoeten.
Graag zelfs! die mensen, dat hoeft voor mij minder maar ik begrijp dat het niet te vermijden is.

Wel is goed om te weten dat de rondleiding direct aansluit op mijn komst.
Dus schrap ik het plan om via een spannende omweg van 6 uur de trailer te benaderen.
De reis kan ook in 2-3 uur incl boodschappen doen in Barstow.

Misschien moet ik er maar aan wennen, dat sommige mensen zo hartelijk zijn dat ik me er niet aan kan onttrekken.

Ik wás dus in de tuin om te kijken welke planten opkwamen.
De hop! (dat zijn die rode uitschieters) die vind ik altijd leuk en de konijntjes vinden hem lekker dus dat is een fijne verrassing.

De eerste paardebloem meldt zich ook.
Daarvoor geldt hetzelfde.

Helaas is daar ook de brandnetel 🙁
Daar houden we geen van alle van.
Maar daar trekt hij zich niets van aan.

Op 29 maart was de verjaardag van Roelof én van mijn rode kater Sammie.
Ze zullen allebei nooit meer jarig zijn.

Deze foto nam ik in april 2015 in München.
Ik ging er met Roelof naar Roberto Devereux.

‘Marktplaats’ is bijna over en uit.
Je mag er je aanbod 3x verlengen – en dan niet meer.
En alles wat ik er eerst op zette is nu bijna definitief verlopen.

Ik denk niet dat ik dit nog een keer doe.
De ‘opbrengst’ was nog geen twintig Euro en ik heb méér dan dat uitgegeven aan het omhoog plaatsen van advertenties.
Daarom: dit is mijn aanbod op dit moment.

Zie je er iets leuks bij? Laat het me weten. 
Aan de verzendkosten kan ik niets veranderen (daarvoor moet je bij PostNl zijn) maar ik wil voor jullie best lager gaan dan de vraagprijs.

Toen ik hier kwam wonen was de tuin mooi aangelegd met leuke, lieve plantjes.
En er was een vijver.
Met visjes en kleine salamanders.
Naast die vijver was een muurtje en graag zat ik daar op en keek naar de diertjes.

Na een tijdje bleek de vijver lek. Wáár precies was onduidelijk.
Maar een *soort van* oplossing was om een pomp in de sloot te hangen die via een slang water aan de vijver toevoegde.

Afgelopen winter werkte dat steeds minder goed. En na de laatste forse nachtvorst (die van een paar weken terug) was het water helemaal verdwenen.
Alleen na een hevige regenbui stond er weer een dun laagje op de bodem.

Ik overlegde met mijn tuinman. Was er iets te doen aan het lek? een nieuwe pomp misschien?
Hij zei dat de wortels van de bamboe door de folie drongen zodat het lek alleen maar erger zou worden.
Het was dus: de vijver of de bamboe.
En de vijver vond ik in het begin erg leuk (maar er kwam al snel de klad in omdat hij elke herfst *tijdig* moest worden beschermd tegen vallende bladen door er een net over te doen). Maar de bamboe vind ik een vrolijke plant.
Dus die werd het.

Vandaag kwam de tuinman.
De bedoeling was om alle folie te verwijderen maar dat bleek een helse klus, het werd dus stuk steken en alleen maar stukjes eruit halen.
Verder nieuwe aarde erin en een deel van de modder terug.

Op mijn verzoek verdwenen ook nog de heftig overhangende rozenstruik en de sprietplant rechts naast het bruggetje.
Over twee weken wordt dit project afgerond: vijver weg, tuin groter, uitzicht verruimd (en die plant naast de konijnren áchter gaat dan ook nog weg).

De laatste foto is van Loki toen de spriet naast het bruggetje er nog stond, die heeft dus geen andere functie dan dat ik Loki zo leuk vind.

Ik heb het gedaan: ik ging naar Specsavers.
Ik onderging de ellende van de oogmeting.
Ik liet me overtuigen dat een computerbril ook wel fijn zou zijn en die kon ik dan heel goedkoop kopen – voor € 19.
Verder kreeg je bij het kopen van een montuur vanaf € 79 een tweede bril gratis.

Ik zocht uit:
1 computerbril
1 veraf bril voor € 109
1 leesbril van € 109 voor ‘gratis’

Wat ik niet had begrepen en wat ook pas bij het invullen van de bon werd verteld, was dat ik ook nog voor de glazen moest betalen.
Anti-kras en anti-spiegelen en extra dun omdat ik rare ogen heb = € 170 voor beide gewone brillen en ook nog eens € 130 voor de bril van € 19 die zo opeens een stuk minder goedkoop werd.
Maar omdat ik ook al twee ándere brillen had gekocht ging er weer korting af en enniewee: het werd € 375.

Waarvan ik nu mezelf vertel dat die goed zijn besteed.
Wat ze ook wel *zijn*.
Maar het is een smak geld.
Vind ik.