Af en toe neem ik me voor hier (bijna) elke dag niet alleen een foto te plaatsen maar ook een berichtje.
Niet omdat ik wil amuseren maar om mezelf te dwingen ook in woorden deel uit te maken van de wereld.

Vaak denk ik: ik heb niets te zeggen.
Ook vaak denk ik: ik héb wel iets te zeggen maar ik wil niet dat bepaalde mensen dat lezen.
Mensen kunnen nl hartstikke wreed zijn.

Een jaar geleden bv was ik in mail-gesprek met iemand en die ging dit weblog doorploegen om mijn ongelijk te bewijzen en opende haar mail met ‘handig, zo’n weblog’.
Waarna ze van alles aanhaalde dat ik ooit hier had toevertrouwd.
Dat beneemt me tot nu nog de adem.

Omdat ik er niet bij kan dat wanneer ik eerlijk mijn hart uitstort iemand daar met een venijnig kammetje doorheen gaat om het dan tégen me te gebruiken.
(vloek… doorgehaald… verwijderd)

Zodat ik nu wanneer ik wel iets zou willen zeggen dat vaak toch maar niet zeg.
En soms heb ik dus écht niets te melden.
Wat, nogmaals, alleen mijzelf aangaat.
Want leuk als een foto een kijker bevalt maar de teksten zijn dus écht (vrijwel) alleen voor mezelf.

Ik heb een Dupuytren-pink.
Die staat krom.
Niks erg.
Behalve dat wanneer ik Amerika in wil dat via een ‘kiosk’ moet waarop je de handpalm plat moet leggen en dat lukt dan niet met de pink zodat de kiosk ‘Fail-Retry’ zegt wat nogal frustrerend is.
Want daarvoor heb ik immers niet 10-11 uur gevlogen.

Een jaar geleden werd ik behandeld door dr Kuypers van de Kuypers-kliniek in Hoorn.
Naaldbehandeling.
Wat de minst erge behandeling is.
Minst ‘erg’ als in minst ingrijpend en snel weer ‘op de been’ = hand weer paraat.

De pink stond al snel opnieuw krom.
Ik ging eerst naar de handtherapeute (aardige vrouw die verder ook niks voor me kon doen) en toen naar een jeugdige handchirurg die meteen de alleringrijpendste operatie wou uitvoeren en wou dat ik daar ook meteen een afspraak voor inplande.

Ok.
Zei ik.
Maar ik zat nog niet in mijn auto terug naar huis of ik voelde me al zo ongemakkelijk over dat gesprek dat ik dacht: NEE. Ik dacht: ik heb me laten overrulen. Ik heb niet doorgevraagd. Maar ook: HIJ heeft onvoldoende uitgelegd.
Ik wou een second opinion met mijn oorspronkelijke dokter (die er pas eind oktober weer was en dit speelde in de zomer) en normaal moet een second opinion ivm de verzekering via de huisarts aangevraagd maar de assistente wou het wel inboeken als ‘vervolg-consult’.

Vandaag was het zover.
En deze dokter begreep me en samen bespraken we de mogelijkheden en dat was NIET meteen het allerergste.
Ik kwam zo BLIJ weer wég van dit consult!
Ik vertrouw deze dokter.

Mijn tuin is aan het instorten.
Dus vroeg ik de tuinman langs te komen.
Knip-knip doen.
Meteen maar ‘winterklaar maken’.

Dat deed hij vorige week woensdag.
Langs komen.
Hij repareerde een klemmende deur, hij kortwiekte twee kippen.
Toen zou de tuin aan de beurt zijn maar het regende en hij zei dat het geen goed moment was en dat hij op 1 december zou terugkomen.

Nu ziet de tuin er zo uit.
Stiekem ben ik dankbaar dat er nog zoveel wilds groeit.

‘Verval’ heeft ook wel iets.
Bij planten.
Bij mezelf niet zo erg.

Vroeger deed ik het: de griepprik.
Toen dacht ik: lamaar.
Nu dacht ik, toen de uitnodiging in de bus viel: toch maar doen.

Ik ging googlen.
De prik beschermt niet tegen Corona (dat had ik ook niet verwacht) maar stél dat je tegelijk Corona krijgt én de gewone griep… dan word je minder ziek.

Een week aarzelde ik.
Steeds meer ging ik denken: gewoon *geen zin*.

De dag voor de prik sprak een buurvrouw me erop aan: ging ik? Nee, zei ik.
Ze hield een ‘wel-doen-preek’.

Gisteren was het uur der waarheid.
Tussen 11 en 1 kon ik me bij de huisarts laten prikken met anderhalve meter afstand uiteraard.
Pas om 2 uur dacht ik: o ja! dat was vandaag.
Niet geprikt dus.

Een paar dagen geleden lag er een mooie waas over de weilanden achter mijn huis.
Ik zag het toen ik bij de achterste ren was om daar de konijntjes eten te geven.
Dus terughollen naar het huis, de trap op (mijn camera lag boven), weer naar beneden, weer naar de achtertuin.
Waar het mooiste kwa waas alweer was verdwenen.

Maar daar gaat het maar ten dele om.
Wat ik wil laten zien is hoe het uitzicht is wanneer ik amper inzoom (wel *ietsje*, anders valt het uitzicht een ietsje tegen).

Nu écht inzoomen en dan zie ik eerlijk gezegd zelf amper verschil.
De camera ziet dat wél en toont het me wanneer ik het sd-kaartje in de PC heb geduwd.
Btw: niks aan gedaan, aan deze foto’s.
Kwa ‘bewerken’.
Alleen wat gecropt.

Positief benaderd: het blauwe mondkapje is tot nu het minst erge.

Ik kan er een beetje door ademen (al ruk ik het opgelucht af zodra ik weer in de auto zit en het dus niet meer hóeft). Het valt maar een beetje over mijn ogen wanneer ik me naar voren buig.
En ik ben de geluksvogel die niet continu een bril op hoeft zodat ik die in een winkel op-en-af doe om te voorkomen dat ik steeds door een waas moet kijken.

Vandaag was ik bij Ranzijn.
Dat is een bedrijf dat o.a. dierenvoer verkoopt (daarvoor was ik er ook, niet voor de vrolijke winterviooltjes die in de aanbieding waren).
Al bij het binnenkomen ging het mis.
Er stond een creepy kenau bij de ingang die zei dat ik dáár naar binnen moest.
Vaag gebaar naar iets waar blijkbaar pijlen op de grond stonden.

Toen deed ik ook nog iets fout met het winkelwagentje en ik wou vriendelijke small talk maken om het glad te polijsten en ik glimlachte vriendelijk en zij keek streng en dat was nog maar het begin want telkens daarna was ik me zeer bewust dat elke mogelijkheid tot oppervlakkig-vriendelijk contact onmogelijk was.
Lachen doen we immers met een smile en een aardig gezicht.
Alleen met de ogen – dat blijft behelpen.

Het deed me denken aan dat liedje van Billy Idol.
Ik zoek het op en zie in de reacties dat andere mensen dezelfde associatie hadden.

die vanochtend Goud in de mond had (en wat wolken)

Ik probeer ongeveer om de dag hier een foto van een reis te plaatsen om het leven op te leuken – voor mezelf.
Ik schreef al dat ik grotendeels door de foto’s van de laatste reis (najaar 2019) heen ben.
Dus keek ik terug.

En ontdekte zo dat twee reizen foetsie zijn.
ALLE foto’s van die reizen zijn weg.
Ze staan ook niet op mijn back-ups.
Die zijn nl vrij recent gemaakt en toen waren ze blijkbaar al weg.

Ik vermoed dat ze nog wél stonden op mijn vorige PC.
Die al 2,5 jaar rechts onder mijn bureau stond ‘voor het geval dát’ (ik er nog iets vanaf zou willen halen).

Maaaaaaar! toen de meest recente PC-deskundige hier was, wees die naar de kast en vroeg of ik er nog iets mee deed.
Ach, dacht ik. Al 2,5 jaar niets dus eigenlijk: nee.

Hij kon verkassen naar een bedrijf waar ze de kostbare metalen eruit halen en de opbrengst gaat dan naar de Voedselbank.
Mooi, goed doel.
Daar kan ik niet nee op zeggen.
En zoals gezegd… 2,5 jaar niets…

De deskundige haalt nog wel netjes mijn harde schijven eruit en zegt ‘hier ligt je leven’ en wandelt dan met de PC onder de arm de deur uit.

Ik vermoed dat de verdwenen reizen idd op die schijven staan.
Maar zo’n schijf is niet een usb-stick, daar kan ik niets mee.

Over zoiets kan ik dus heel obsessief balen (en dat doe ik ook).

Het kapje dat ik een paar dagen geleden droeg werd verkocht door mijn supermarkt en mij aangeprezen door de daar werkende vrouwen die het zelf óók droegen.
Ik stikte ermee/erin.

Online (ben vergeten waar, was een meeneembestelling bij mogelijk Hema of anders Bol.com) kocht ik een zakje papieren mondkapjes.
Werden zéér enthousiast aangeprezen in de reviews.
Je zou er nl *niet* in stikken.

Ik deed het aan/om en idd: ik stikte niet bij elke ademhaling wat natuurlijk heel fijn was.
Maar telkens wanneer ik me voorover boog, wat je toch wel eens doet in de supermarkt, schoot het kapje over mijn ogen en zag ik niets meer.
Wat weer tot angstreacties leidde.
Dit nooit meer.

Nu kocht ik de kapjes die de meeste mensen dragen, die lichtblauwe.
Wat niet per se allemaal dezelfde zijn, mogelijk komen ze van veel verschillende fabrikanten en lijken ze alleen op elkaar omdat ze lijken op het medische kapje en ze dus een goede indruk maken.

Ik ga er morgen mee naar de Plus.
Wijn kopen.
Omdat ik een donkere bui zie hangen van eerst geen wijn meer kopen na 20.00 uur en dadelijk helemáál niet meer.

Een tijd was ik koppig.
Géén mondkapje.
Toen haalde ik ze in huis maar ik droeg ze niet.

Vandaag was het zover: kapje óp in de Plusmarkt.
Het viel me niet mee.
Ik was erop voorbereid dat het ‘niet fijn’ zou voelen maar ik had me niet gerealiseerd dat bij elke ademhaling me letterlijk de adem zou worden benomen.
Omdát ik het zo benauwd kreeg, had ik opeens behoefte mijn neus te snuiten.
Wat ik niet durfde, want hoeveel mensen zouden kunnen denken dat ik mogelijk Corona had?

Ook raar: een vriendelijke glimlach wordt niet gezien en er zijn mensen die ik groet die mij niet herkennen.
Iha denk ik dat zo’n kapje beter staat wanneer je je ogen mooi opmaakt.
Wat er bij mij niet in zit.

Samengevat: ik vind het maar niks maar wat moet, dat moet.
Laat ik maar blij zijn dat mijn sociale (..) leven zich beperkt tot een paar keer per week max tien minuten rennen door de supermarkt.

Er zijn een paar dingen waaraan ik niet hecht:
mooie kleren
make-up
mooi ingericht huis
(en vast nog meer maar dit is wat me als eerste te binnen schiet)

Vele jaren (20?) geleden kreeg ik van Roelof een bank die door hem was afgedankt.
Lodewijk leefde nog dus het was écht lang geleden.
De bank was comfortabel maar had wel vlekken.
Zodat ik een paar jaar geleden ivm huisoppassers er een brede sjaal op uitspreidde.
Hij oogde beter maar die sjaal voelde niet echt lekker.
Hij prikte een ietsje.

Deze zomer zat ik op internet te kijken en zag voor nog geen 20 Euro een soort plaid maar dan van katoen.
Ik kocht hem maar zag geen kans hem in mijn eentje te installeren.
Afgelopen woensdag deed mijn hulp het.
Mooooi!
Niet zo comfortabel als de oude was (zoals hij nu is gerangschikt ga ik er geen dutje op doen) maar ik kijk er met plezier naar.

Ik puzzel al jaren fanatiek.
Toch kom ik nog steeds niet verder dan 500 stukjes.
En zelfs die puzzels mislukken wel eens.
Meer dan ‘wel eens’: regelmatig.

Soms doe ik dan om de moed niet te verliezen (puzzelen moet immers soothing werken en niet frustrerend) een nog kleiner exemplaar.
300 stukjes en heel soms zelfs 100 stukjes.

Pas ontdekte ik de VteePck-puzzels.
Per ongeluk.
Ik kocht een puzzel omdat ik het plaatje leuk vond.
Op de achterkant van de stukjes staan letters. A en B en C en D.
Ik zag ze pas toen ik de rand aan het uitzoeken was.
En dacht toen: laat ik het eens proberen, sorteren op de letters.

A bleek rechtsboven te zijn (helaas geen foto genomen).

B zit daar weer links van.

C rechts beneden

En af is-ie.

Het voordeel (voor mij): feitelijk maak je zo kleine puzzeltjes van ongeveer 125 stukjes waarbij je alleen A als een ietsepietsie uitdaging zou kunnen zien, bij de andere delen heb je ook houvast aan wat er al ligt, je kunt zien wat waarop waarschijnlijk aansluit.

Opeens denk ik: zal ik het ook eens proberen met een puzzel van 1000 stukjes? maar misschien is dat wat overmoedig en dus te hoog gegrepen.

Ik hád een maand of zo geleden twee oude konijnenhokken aangemeld voor het Grof Vuil van de gemeente Alkmaar.
Ik kreeg geen bevestiging en dacht dat de melding niet was doorgekomen.
Ik liet het maar zo.

Net een briefje in de bus: ze waren langs geweest en hadden het grof vuil niet aangetroffen.
Ik kan online een andere afspraak maken.
Dat doe ik.

Aan het eind van de rit: over een paar minuten krijgt u per mail een bevestiging.
Zo niet? neem even contact op.

Na een half uur nog niks dus ik bel het op de site opgegeven nummer: 14 072.
Een automatische stem vraagt welke gemeente ik wil spreken.
“Alkmaar”.
Automatische reactie: “De gemeente Alkmaar is telefonisch niet bereikbaar.”

Nu kan ik een email sturen, denk ik.
Waarop ja/nee antwoord zal komen.
Ik kan er ook van uitgaan dat het wel geregeld zal zijn.
Aangezien ze nu immers ook zijn gekomen.

(ik háát dit)

Ik zag online een mooi hok dat een geschikt onderkomen zou zijn voor mijn twee nieuwe kippen.
Ik vond een webwinkel die adverteerde met: volgende dag geleverd.
De volgende dag: geen hok.
Dit is de dag ná die volgende dag en ik heb nog niets gehoord.
Dus ook geen mail met “komt eraan” of “is vertraagd”.

Pas nu (ik zei toch: dom!) ga ik eens googlen op ervaringen met deze webwinkel.
O got.
Een klein aantal mensen is tevreden, de meeste klanten kregen laat of helemaal niet geleverd en áls iets al kwam, was de kwaliteit vaak ook nog om te janken.

Ik denk: ik ga ze bellen.
Jazeker: IK en bellen.
Kun je nagaan.

Maar lo and behold: ze blijken de telefoon vrijwel nooit op te nemen.
Sterker: op veel dagen in de week – waaronder deze – staat dat ze sowieso *gesloten* zijn.

Kwa echt érg dom:
zoiets is me vaker overkomen en zoiets lees ik vrijwel dagelijks van mensen die ik in het echt of via FB ken als slimmerds.
To top it off: op hun site stond een ellenlang stuk met’Leveringsvoorwaarden’, zó lang dat ik het niet las.
In hun bevestigingsmail sluiten ze die ook *bij*.
Wanneer ik die probeer te openen meldt mijn virusscanner dat ik dat beter niet kan doen want het is foute boel.

Moge dit een les zijn.
Misschien voor anderen maar zeker voor mezelf.

Ik houd van fotograferen.
Al heel lang.

Mijn streven is: bijna elke dag hier een vakantiefoto plaatsen.
Wat in de soep is gelopen door C. want de mooiste foto’s van vorig najaar had ik al gepland en nu héb ik dus niks nieuws meer.
Zodat ik kijk in foto’s-van-vroeger.
Vooral Amerika-foto’s-van-vroeger.

Wat me vaak erg weemoedig maakt.
Ik had daar ook NU willen zijn.
Nu afgelopen mei, Nu nu.

Wanneer ik me losruk van de weemoed, zie ik wel interessante dingen.
Zoals foto’s die ik nu slecht vind (of juist goed).
En foto’s die ik destijds koos om te bewerken en te publiceren en welke niet en als wél: hóe ik ze heb bewerkt.
Distancing op een andere manier.

Het is ‘hip’ te zeggen dat leeftijd maar ‘een getal’ is maar wanneer ik dagelijks lees over mensen van mijn leeftijd of ietsje ouder of zelfs jonger die dood gaan krijg ik het benauwd.
Steeds benauwder.

Benauwderder – als dat een woord zou zijn.