Denkend over mijn volgende reis (in mei 2018) valt mijn oog op een mooi huis.
Ik vraag om informatie en dan blijkt dat in de buurt een soortgelijk óók mooi huis (misschien zelfs wel mooier huis) is.
Dat ook door deze vrouw wordt verhuurd.

Ik besluit naar elk van de huizen 3 dagen te gaan.
Met als doel voornamelijk rondhangen bij de huizen, beetje de woestijn in lopen, foto’s maken.

Vandaag stuurt de vrouw me de contracten voor beide huizen en wijst erop dat als ik 1 van beide kies om er 6 dagen te verblijven, ik ook maar 1x schoonmaakkosten hoef te betalen (wat hier een hoog bedrag is).
Ik denk dat ik het toch maar op 2 x 3 dagen houd.
Voor de variatie.
En omdat ik tenzij een huis echt geweldig is na 2-3 dagen gewoonlijk wat rusteloos word.

Tot ik de ‘kleine letters’ (die overigens gewoon groot zijn) bij het tweede huis lees:
Please remember that this area is teaming with wildlife, often invisible to our naked eyes.
I recommend staying on the roads and carrying a walking stick, year-round, yet especially in the summer because of our native rattlesnake population.
Usually a rattlesnake will alert you in advance, but remember they can strike more than the distance of their body length.
Snakes like to rest in the cool of the sage brush, under rocks, wood pile during summer months. I would reserve cross-country sageland walking for the cooler months—November through April.
Please be aware that snakes have come up to the front door and patio screen door.

Dat wordt dus zes dagen in dat andere huis.

het aanbod van die magneetjes is nog maar 1 dag geldig.

Mijn voorjaarsvakantie is al vrijwel helemaal gepland.
Mijn najaarsvakantie nog niet. Maar ik voel iets dwangmatigs, iets ‘het moet’ – niet zozeer dat ik nu het vliegticket al moet kopen maar dat ik moet bedenken wat ik wil.

Onzin natuurlijk.
Najaar 2018 is ver weg.
Bovendien ziet het ernaar uit dat de oppas die dit keer zo goed beviel dan niet beschikbaar zal zijn (hopen dat dat wél zo was, was een reden waarom ik ook de reis voor het najaar snel wou plannen).

Zodat ik nu vooral dingen aan het ont-plannen ben.
Opera’s die ik dacht dat ik wou zien (maar bij nader inzien toch niet).
Dat soort dingen.

Ik ben me bewust dat ik aftakel.
Kwa uiterlijk (om te beginnen).
En kwa lijf.

Eerst dacht ik: logisch, ik doe er ook niks aan. Geen oefeningen, geen conditietraining en o ja, volgens allerlei deskundigen kan ik anderhalf jaar moeheid als logisch gevolg aanvoeren van mijn operatie van bijna een jaar geleden.

De afgelopen reis kwam er iets bij.
Veel verhuurders hebben geen fijne stoeltjes om buiten in de zon te zitten. Ze hebben loodzware banken die onder een afdak staan en die niet zijn te versjouwen (bv). Dit itt die mooie stoeltjes waarvan ik net een foto plaatste: comfortabel, in 1 armleuning een opening voor een glas, ruimte om er aan de andere kant iets bovenop te leggen.

In het voorjaar ga ik naar een groot warenhuis en koop een niet te duur stoeltje – dat ik op het laatst weer ergens achterlaat.
In het najaar lukte dat niet (‘het seizoen was voorbij’) zodat ik was aangewezen op tweedehandswinkels.
Waar ik alleen een stoeltje van dit type vond.

En nu komt-ie.
Vroeger zette ik me dan af met de armen en stond soepeltjes op. Nu trekken mijn knieën dat niet. Ik kom niet meer overeind.
De enige manier om eruit te komen is door er letterlijk uit te rollen.
Pijnlijke ontdekking.
Genant.

Maandag werd ik wakker met keelpijn. Dinsdag voelde ik me niet zo lekker. Woensdag wist ik dat het helemaal mis was: hoesten, loopneus, malaise.
Ik heb een afspraak voor maandag bij de tandarts en ik dacht: die kán ik afzeggen op het laatste moment. Maar ik weet dat deze tandarts een drukbezet man is en dat ze graag tijdig weten of ze een nieuwe klant ergens tussen kunnen wringen.
Dus bel ik woensdag tussen de middag.

En krijg een kattig 25-jarig telefoonmeisje aan de lijn dat zegt dat aangezien het pas woensdag is, ik bést maandag beter kan zijn!
Ik zeg dat ik het verloop van mijn verkoudheden zelf het beste ken en dat ik weet dat dat niet zo zal zijn.
Zacht inwendig vloekend schrapt ze de afspraak en noteert een volgende voor over een paar maanden.

Ik leg neer denkend: ik had het anders moeten aanpakken.
1) ik had donderdag eind middag moeten bellen (vrijdag zijn ze dicht)
2) met samengeknepen keel ev een paar keer hartverscheurend hoestend én met volle neus zodat duidelijk was dat ik amper kon ademhalen.
Ik beken dat ik dat vroeger wel eens heb gedaan. Maar ik dacht eerlijk gezegd dat dat niet meer nodig was. Dat je gewoon als volwassen mensen met elkaar kon omgaan en eerlijk kon zijn zonder dat zo’n tutje me ter verantwoording ging roepen.

Later dacht ik: zou het zijn omdat in de computer stond dat ik eerder een afspraak heb afgezegd? Dat is nl 1x eerder gebeurd.
Omdat ik toen bij de mondhygiëniste moest komen op dezelfde dag dat ik zou worden geopereerd aan wat de doktoren dachten dat uitgezaaide kanker was.

Om de een of andere reden (omdat de vorige reis niet zo’n succes was? om iets te doen te hebben? andere reden?) denk ik alweer na over de vólgende reis.

In de planning zitten enkele beperkingen.
Zo staat al vast dat ik de eerste vijf en de laatste drie dagen zal doorbrengen in mijn favoriete huisje in Pioneertown.
De eerste vijf om tot rust te komen en de laatste drie omdat me nu een aantal keren is overkomen dat ik me blind starend op iets dat geweldig leek op Airbnb in een miserabel optrekje zat.
En dan zit ik in het midden nog vier dagen in Lone Pine waar ik dit voorjaar erg gelukkig was.

Dat beperkt het plannen behoorlijk want ik kan niet zómaar huisjes kiezen – ik moet ook rekening houden met afstanden en met de richting zodat ik wanneer de al geboekte rentals beschikbaar zijn, ik daar ook zal uitkomen.
Er is nog een beperking: ik ben vrijwel door mijn geld heen.
Lang had ik spaarrekeningen en aandelen en daaruit kon ik putten zodat ik mini trips maakte en naar Amerika ging en mezelf toestond verliefd te worden op grote, luxe huizen en die dan voor een paar dagen huurde. De rekeningen zijn wat leeg geraakt.

Nu bekijk ik trailers en goedkope(!) tiny houses, niet fancy houses die als extra gimmick hebben dat ze tiny zijn maar die wel net zoveel kosten als een luxe huis.
Dit wordt mijn eerste bestemming na Pioneertown.
En ja, als je in mijn hart zou kijken zou ik dolgraag nog steeds grote, luxe huizen huren maar een blik in de portemonnee laat zien dat die tijd echt voorbij is.

Vorig voorjaar besloot Duif (aka Turkse Tortelduif) zich aan me te hechten.
Nee, het was anders: Duif wist dat ik hier het voer strooi en hij is slim dus hij had door dat als hij zich aan me opdrong, ik dat zag als een ‘vriendelijk verzoek tot strooien’. Wat ik dan deed.
Duif nam graag plaats op mijn schuurdeur als die openstond en vloog er dan nét op tijd vanaf wanneer ik hem terugtrok.
Ook voerde ik hem op de vensterbank direct achter mijn raam. Waar hij regelmatig op me zat/zit te wachten.

Dit voorjaar verleidde hij (ik ga er nog steeds van uit dat hij een Hij is) een dame o.a. door erop te wijzen hoe goed hij dat voor mekaar had met de voedselvoorziening: follow me en het zal jou en onze kinderen aan niets ontbreken.
Een tijdje kwamen ze samen, toen kwam er 1 (broedseizoen!) en nu weer twee en ze worden steeds tammer = onvoorzichtiger want Loki kijkt er graag naar en doet dan hebberig kek-kek-kek en ik denk vaak ‘als dat maar goed gaat’.

Vanochtend ging het niet goed.
Loki komt naar mijn werkkamer en in zijn bek zit een duif. Ik kijk of er nog iets te redden valt maar de duif is hartstikke dood en Loki vindt er ook al niks meer aan dus die gaat iets anders doen terwijl ik Duif in de kliko mik.

Ik denk: ik hoop niet dat het 1 van het stel is.
Maar net gebeurt me iets opmerkelijks. Duif heeft er wel vaker een handje van om wanneer ik bij de achterste ren sta rakelijks langs of over me heen te vliegen en dan op nog geen halve meter op de rand van die ren te gaan zitten.
Nu weer: ik vóel hem bijna over mijn hoofd gaan en dan is er nog een grote duif en daartussen 1 iets kleiner exemplaar.
Dat moet een jong zijn dat ze samen hebben groot gebracht.
Zou die andere dan een ánder jong zijn dat het door Loki niet heeft gered?

Hoewel het me – ook als vogel – niet fijn lijkt een kind te verliezen, ben ik toch blij dat ze nog bij elkaar zijn, het stel.
Ik nam geen foto omdat ik de camera niet in de aanslag had maar ik het liet bij ze aangapen.
Dit is een foto van Duif op de schuurdeur die ik vorig jaar nam.

Zit in een gesealde plastic verpakking, dus ook geschikt om kado te doen.
Is idd uit de winkelvoorraad.

Voordat ik naar Amerika vertrok beloofde ik iemand die me ergens mee had geholpen dat ze uit mijn twee (enige) overgebleven doosjes dunne Lindt chocolade * mocht kiezen. Melkchocola en Sinaasappelmelkchocola.
Toen kwam het er niet van maar, verzekerde ik haar, zodra ik terug ben!

Dus leg ik gisteren beide doosjes klaar met er bovenop een chocolaadje van de soort die erin zit (uit de doosjes die ik nog héb die samen amper 20 chocolaadjes bevatten) zodat ze kan proeven om te kiezen.
Waarna ze beide doosjes in haar tas stopt.

Wat niet de bedoeling was.
Maar wat moet ik zeggen? ‘Ho ho! dát was niet de bedoeling!’
Ik zie het dus gebeuren en ik laat het gebeuren.
En ik weet dat vrouwen sterker dan ik (dat zijn – in mijn ogen – die nare types die sowieso altijd al roepen dat zij zooooooveel stoerder zijn dan ik) wél iets zouden hebben gezegd. Zodat ze nu nog een doosje met chocola zouden hebben gehad.

Ik baal.
Ook om de chocola.
Maar vooral om mijn eigen onhandigheid en waarom ik écht niet kan bedenken hoe zoiets soepeltjes op te lossen.

* alleen te krijgen in Zwitserland – dat vergat ik in het oorspronkelijke bericht te vermelden

Toen Roelof aan het doodgaan was, had ik eerst veel contact met de schoonfamilie.
Toen dook iemand anders op die ooit geneeskunde had gestudeerd en zij werd toen hun contact maar iedereen die op bezoek ging deed nog wel verslag op een soort algemene lijst van steeds meer mensen (rond de 30 meen ik, misschien zelfs meer).
Sommige verslagjes waren vrij zakelijk, vele waren erg emotioneel en vele projecteerden meer dan volgens mij redelijk was en ook werd er meer ‘gedeeld’ dan ikzelf zou hebben gewaardeerd als ik de zieke was geweest.

Op bezoek bij R. vroeg ik het hem een keer, wat hij ervan vond.
Hij haalde zijn schouders op.
Maar hij was toen ook off and on in dat ellendige IC delier en missch als je daarin bent kán het je ook geen bal schelen en als je denkt dat je toch bijna doodgaat al evenmin.

Gisteren kreeg ik een mail van iemand uit de groep.
Niet per se iem van wie ik het had verwacht.
Twee, drie anderen stonden wat dat betreft wat hoger op mijn lijstje.

Maar ze mailde me en was kort maar aardig en zei dat wat haar betreft ‘de cirkel nu rond was’.
Na een jaar.
Ik heb het gegoogled om te kijken of het betekent wat ik denk dat het betekent.
Het betekent dat je ergens klaar mee bent.
En nee, dat voel ik niet bij benadering.

Dus zocht ik naar een antwoord na een té snel op ‘verwijdering’ klikken.
Ik heb geprobeerd eerlijk te zijn.
Ik verwacht niet nóg een reactie – want jezus! wat moet je nou zeggen tegen iemand die zelf zegt dat ze zich kut voelt en eenzaam en dat zij haar leven helemaal niet op de rails heeft?
Ik hoop wel dat overkomt dat ik háár bericht, de uitgestoken hand na dat jaar, erg heb gewaardeerd.
Ook al worden we nooit vriendinnen.

Soms denk ik na over het leven.
Niet te vaak, want ik word er zelden vrolijk(er) van.

Nu dus wel.
En dan mn over hoe om te gaan met andere mensen.
Ik probeer dat op een aardige manier te doen.
Vriendelijk. Positief.
Als ik kritiek heb (voel) slik ik die zoveel mogelijk in omdat ik anderen niet wil kwetsen én (niet onbelangrijk) omdat ik als de dood ben voor confrontaties.
Krijg ik toch ‘confrontatie’ over me heen dan schrik ik me wezenloos en bind in.
Ook als ik vind dat ik gelijk heb.

Ik zou willen dat anderen tegenover mij zo waren als ik ben tegenover anderen.
Een soort ‘wat u niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet’.
Of ‘wie goed doet, goed ontmoet’.
Of gewoon: karma.
Of nóg gewoner: simpele beleefdheid.

Helaas is het leven niet zo simpel of missch moet ik zeggen: zijn andere mensen niet zo simpel.
Ik vraag me wel eens af hoe anderen dat doen.
Zijn die ook zo bang voor mot?
Duiken ze net als ik plat op de buik wanneer een agressief tetterend persoon op ze afkomt?

Ik vraag het jullie, loglezertjes, omdat ik niet weet wie het ánders te vragen.
Ik kan toch moeilijk met een enquête-formulier de (dorps)straat op.

De aanloop naar gisteren was treurig en gisteren was treurig maar mijn hart uitstorten (en niet te vergeten: lieve reacties krijgen!) wil dan zeker helpen.
Niet dat ik nu juichend door het leven ga, maar iets van closure is er toch. Niet échte closure maar de closure van ‘dit wordt de eerste dag dat het een jaar geleden is’- als dat nog te volgen is.

Iemand aan wie ik eerder vertelde dat de reis toch niet helemaal zo geweldig was geweest als ik had gehoopt, vroeg daarna nóg eens hoe ik erop terugkeek.
Ik antwoordde dat ik me kon voorstellen dat ik, kijkend naar de foto’s, die reis zou ervaren alsof ik in twee parallelle werelden had geleefd.
Dat lijkt nu ook zo te zijn.
Het meeste van de reis was echt niet fijn.
Maar er waren ook mooie momenten. En die vind ik vaak terug in de foto’s.

Vandaag hoorde ik iemand op radio 1 zeggen dat de mooiste momenten in zijn leven zijn wanneer hij zich 1 voelt met de natuur maar dat dat nooit langer dan een paar minuten duurt.
Ik herken dat heel erg en gelukkig kunnen die momenten bij mij langer duren.
Deze reis missch niet.
Maar een volgend keer hopelijk weer wél.

Deze foto van Roelof plaatste ik gisteren nog op Facebook.
Het was van onze laatste keer samen in München, om Edita Gruberova te zien in Roberto Devereux.
Ik beloofde hem toen dat als ze de rol weer zou zingen, dat ik dan weer kaartjes zou kopen voor hem en mij.
Ik kocht ook kaartjes en het was voor afgelopen seizoen maar ik had geen zin met iemand anders te gaan en gaf ze weg.

Mensen vinden elkaar vaak vreemd.
Ik had de familie gevraagd wanneer R. werd gecremeerd.
Bedoelend: daar wil ik graag bij zijn.

Ik kreeg als reactie een algemeen bericht: “hij wordt in besloten familiekring gecremeerd”.
En: “op dag X op tijdstip Y is er in een café een afscheidsbijeenkomst”.
Dat zag ik me niet doen, ook niet omdat ik me van de crematie van Lodewijk herinnerde hoe zo’n bijeenkomst snel kan verworden in “hé! das lang geleden! leuk jou weer te zien!”
Dus ging ik niet.
Daarover werd de familie weer boos.

Ik heb geprobeerd het uit te leggen. Ik had even de illusie dat dat was gelukt.
Toch niet, bleek later.
People are strange.
Ik ben de eerste om dat toe te geven.
Ik verwijt de familie ook niets!
het is moeilijk omgaan met pijn en verdriet.

Ik bedoel niet dat ik never nooit iemand iets verwijt.
Ik verwijt mensen die mij pesten omdat ze weten dat ik gevoelig en kwetsbaar ben en zich daarover kapot lachen en zeggen “ik ben sterker! mij zou die pijn nooit overkomen!”
Dát vind ik vals.

De familie – die had het eigen verdriet.
Ik vind het jammer dat we de klik kwijt raakten.
Dat zie ik als rottigheid die kan gebeuren terwijl niemand er op uit is.
Domme pech terwijl schouders niet sterk genoeg zijn en harten te gevoelig.

Wie een dagboek bijhoudt, die hééft wat nl een geheugen dat beter is dan het zónder zou zijn.
Althans dat geldt voor mij.
En er zal ook wel wat op zijn af te dingen omdat je natuurlijk nooit álles opschrijft maar alleen wat je op een bepaalde dag in het bijzonder trof.
Weer: althans ik.

Concreet.
Ik wist nog dat Roelof een jaar geleden is overleden.
Ik wist ook dat hij twee maanden deed over het doodgaan met dat afschuwelijke IC delirium en soms valse hoop.
Maar de details van die laatste dag was ik kwijt tot ik ze net herlas.

Er was wekenlang een rooster waarop alle goede vrienden (e.a.) konden intekenen wanneer ze op bezoek wouen komen.
De dag vóór deze dag een jaar geleden had Roelof gezegd dat hij niemand meer wou zien.
Ik vroeg aan de schoonfamilie of dat ook voor mij gold. Ze dachten van niet.
Ik vroeg ze nadrukkelijk om dat aan hem te vragen.
Omdat ik niet opeens naast zijn bed wou staan als het wél ook voor mij gold.

Die dag hoorde ik alsmaar niets en laat op de avond stuurde ik ze toch maar eens een mail.
Het antwoord was dat hij in coma was geraakt en waarschijnlijk die nacht zou overlijden.
En dat zij het niet meer opbrachten er heen te gaan.
De volgende ochtend hoorde ik dat hij even voor middernacht was gestorven.

Ik heb dat heel vervelend gevonden.
Ik heb ook vaak gedacht: als ik het eerder had geweten, zou ik dan naast dat bed zijn gaan zitten, wachtend tot de dood dáár was?
Geen idee. En: waarschijnlijk niet.
Maar het zo teruglezend herinner ik me wel de pijn van die dag, wachtend op ‘mag ik nog komen ja/nee’.
Omdat ik aanvankelijk erg had opgezien tegen het Roelof bezoeken in het ziekenhuis en juist die laatste weken mezelf zeer frequent had ingeroosterd.

Daarna ging er nog van alles mis in alle contacten.
Maar dat is weer een ander onderwerp.

In Pioneertown is mijn favoriete rental.
Privacy, uitzicht, diertjes, hosts die begrijpen wat ik wil (alleen zijn maar ‘geef een seintje’ en dan gaan we wat samen doen – zoals vorig jaar een wandeling met geiten).
De vrouw van het echtpaar heeft drie landschildpadden (desert tortoises) warvan ze helemaal idolaat is.
Daarvan is er nu 1, Joe-Joe, weggelopen.

Hij is al volwassen, hij is in captivity geboren.
Sachi heeft zich gek gezocht, heeft beloningen uitgeloofd.
Niets.
Nu het mooie aan het verhaaltje.
Vorige week regende het hard in Pioneertown.
En hoewel de andere twee die er nog zijn altijd drinkwater hebben staan en nooit wild zijn geweest groeven ze kuiltjes om het water op te vangen en dronken dát water.
Instinct.

Goede kans dus dat Joe-Joe het ook overleeft daar in de woestijn.
En emoties als ‘het missen van een mens’ heeft hij waarschijnlijk niet..
Het missen van zijn mede-broers al helemaal niet. Toen ze gingen puberen stonden ze elkaar naar het leven en probeerden ze elkaar op hun rug te draaien = zekere dood. Toen heeft Sachi de ren ook anders ingericht.

Woestijnschildpadden zijn een bedreigde diersoort.
Ze kunnen 50-80 jaar worden.

Mijn laatste twee echte dagen vakantie verbleef ik in iets dat je met de beste bedoelingen een tiny house kunt noemen waar ik deed aan glamping.
Het ergste was (voor mij): er was in de advertentie WiFi beloofd, bij de bevestiging kreeg ik een wachtwoord, eenmaal daar lag er een briefje ‘er is geen internet’. Ook was er geen bereik voor telefoons dus ik had ook niks aan mijn hotspot.

Het uitzicht was geweldig! Hiervan vast een paar foto’s.


Toen was het via Sandy met de stampende kindervoetjes naar SLC en 11 uur vliegen en Loki was blij me te zien en lag tijdens mijn eerste jetlag slaap ook op bed maar is nu alweer een paar uur de hort op.
Ik ben blij thuis te zijn.

Eigenlijk raar dat ik het zelf niet zag maar dank je dat jij het wél zag: rouw.
Opeens word ik me er heel erg van bewust.

Toen ik net hier was mailde mijn house sitter me dat kipje Tosca was overleden.
Roelof had haar ooit opgehaald van een opvang toen ik in Amerika was.

Toen ging ook nog mijn konijn Thomas dood.
Roelof had een bijnaam voor dat konijn. Het was alsof ik met Thomas nóg een stukje Roelof verloor.

Verder ging hier weer het verlies van Lodewijk (mijn man) door elkaar lopen met het verlies van Roelof – net als toen Roelof net dood was.

Dus ondanks momenten hier die best fijn waren (en die wáren er!) was er toch vooral het gevoel van verlies.
Wat niet minder is nu ik het wéét.
Maar het helpt dat ik het nu kan plaatsen.

Soms moet een ander zeggen wat voor de hand ligt en wat ik zelf niet zie.

Dit is *niet* dat huisjes niet zo leuk waren als ik had gehoopt.
Dit is idd rouw.

De reis die ik zou hebben gehad als Roelof niet dood was gegaan.
De reis waarover ik anders hém zou hebben verteld.

Ik heb het vaker rationeel gezegd maar nu ervaar ik het dus: hij ging dood eind september en eerst ging ik rouwen en een dikke maand later dacht ik ‘kom, laat ik eens naar de dokter gaan met een klein mankement’ en belandde ik in een doodenge medische molen met artsen die zeiden dat het vast kanker was en een operatie en herstel daarvan en tóen moest ik nog rouwen maar toen liepen alle emoties door elkaar en was niks meer helder.

Misschien is dit nu de trigger.
Voor de rouw.
Hoe dan ook: het voelt kut.

Ik heb me deze reis heel erg alleen gevoeld.

Ik hoef niet per se elke dag elk detail met iemand te delen.
Maar nu Roelof er niet meer is heb ik eigenlijk niemand die het iets kan schelen hoe het met me gaat.

Daar heb ik over nagedacht natuurlijk: hoe maak je nieuwe vrienden.
Op een club van postzegelverzamelaars van 50+ gaan?
Niet echt iets voor mij.

Vroeger had ik nog wat mensen met wie ik mailde.
Ik ben ze kwijt geraakt. Volgens mij niet per se door mijn eigen schuld.

En dan stuur ik af en toe een mail naar de eigenaar van het huisje in Pioneertown waar ik in het voorjaar heen ga en die mailt vriendelijk terug ‘always good to hear from you’ maar om die man nou elke dag lastig te vallen is ook weer zoiets.

Dus ‘reis niet zo leuk’ én me bewust van dat ik eigenlijk heel eenzaam ben.
Sneu.