Ik vloog 1x naar Amerika toen ik 15 was als een soort exchange student.
Ik werd verliefd op het land en de mensen.

Toen Roelof en ik samenwoonden en ik begin twintig was, vlogen we er een paar keer samen heen.
We reisden door de zuidelijke staten.
We woonden opera’s bij in de New York City Opera en in de Metropolitan.

Lodewijk sleepte ik ook mee zodra dat kon.
Elk najaar.
4-5 weken.
Eerst huisjes en motels. Steeds vaker kamperen in-het-wild.

We vlogen met Delta.
Twee stoelen aan het raam. IK direct aan het raam.
Overstap was Atlanta.

Ik herinner me hoe we Atlanta naderden en dan kon ik steeds beter de stad zien met de kleine zwembadjes in de tuinen.
De opwinding!

Wanneer ik nu naar Amerika vlieg, zit ik aan het gangpad.
Omdat ik anders steeds moet klimmen over mensen om de wc te bereiken.
Vandaag herinner ik me weer dat gevoel.
Daar ligt Amerika! ik wil de zwembadjes wel opslurpen.
Ik ga ietsje naar achteren zitten zodat Lodewijk ook iets kan zien.

Hiernaast staat een counter.
Met data waarop ik naar Amerika ga en weer terugkom.
Hij telt áf.

De eerste datum waarnaar hij aftelt is 2 mei.
Dan vlieg ik naar Las Vegas.

Rutte wil dat we tot april helemaal niet op vakantie gaan en ook geen reizen boeken.
Om-te-beginnen.

Verder is Amerika gesloten voor reizigers uit Schengenlanden.
En nog ‘verder’ is het kwa corona op dit moment ongeveer het gevaarlijkste land dat er is.

En tenslotte ‘verder’ is de kans fifty-fifty (maar meer niet zo erg fifty) dat ik op 2 mei mijn twee spuitjes nog niet heb gehad.
De kans dat ik op 2 mei wegvlieg lijkt me dus niet zo groot.
Wat een eufemisme is voor ‘vrijwel nihil’.

Ik neig tot weghalen het aftellen tot 2 mei.
Maar dat voelt ook weer zo “en daar gaat de derde reis die ik nog had gepland in de nadagen van mijn leven”.
Ik zie het nog even aan.

Ik was (uiteraard) geschokt door de aanval op het Capitool en sindsdien zit ik in mijn bubbel van mensen die Trump een klootzak vinden en dit een aanslag op de democratie.

Vandaag dacht ik: een paar jaar geleden verbleef ik 2x bij mensen in een Airbnb die Trump-aanhangers waren.
1x aten we samen en hoewel ik direct zei ‘let’s not talk politics’ en zij toen JA zeiden, deden ze het wel en het werd een pijnlijke bedoening.
Want ik had echt geen trek in discussie dus dat werd zwijgen door mij of mm-mm en af en toe bedachten zij ‘eh… missch toch beter niet’ maar het werd een lange, moeizame avond.

Een paar jaar geleden zag ik nog een foto van haar bij het Trump-vliegtuig met een MAGA-cap breed smilend naar de camera.
En, missch raar maar echt waar: af en toe mailde ze me nog: hoe het ging.
En dan wisselden we een paar vriendelijke mailtjes uit.

Ik mocht haar.
Hem vond ik een beetje een griezel.
Maar haar niet.

Vandaag dacht ik: je hebt veel rabiate Trump-aanhangers.
Maar er zijn er ook die nu de schellen van de ogen lijken te vallen.
Laat maar goed.
Beter laat dan nooit.

Ik kijk op Linda’s FB-account.
Hopend op gevallen schellen.
Maar we blijken niet meer bevriend.
Sterker: ze heeft me geblokt.

Zoals FB me mánnen wil slijten (en dekbedovertrekken..) zo probeert De Bijenkorf af en toe ook eens wat.
Vanochtend: een geweldige sale van… lingerie!
Dit nadat ik 2x plastic gebakvorkjes bij ze kocht.

Vanmiddag Plein.nl: Durex hebben ze voor me in de aanbieding!
“Durex is het meest bekende condoommerk wereldwijd. Durex biedt naast een breed assortiment aan condooms (van classic tot met een smaakje) ook glijmiddel, massagegel en seksspeeltjes. Voor het ultieme genot in de slaapkamer.”

Bij Plein kocht ik: voer voor Loki en voor de konijnen.
En voor mezelf: Lactona tandenragers.

Kan iemand me uitleggen waarom De Bijenkorf me nu een plezier wil doen met sexy lingerie die ik meteen bij Plein kan opleuken met Durex glijmiddel en seksspeeltjes?

Facebook probeert het regelmatig: advertenties aanbieden van iets waarvan ze denken dat het mij zou kunnen aanspreken.
De ‘vind een man’-commercials heb ik intussen zo vaak weggeklikt met ‘irrelevant’ dat ik ze *vrijwel* niet meer krijg.
Dierensuggesties wél.
Omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen hulpbehoevende beestjes als ‘irrelevant’ af te doen.

Maar nu hebben ze me te pakken.
Met kleurige dekbedovertrekken.
Die kon ik een paar keer niet weerstaan (om te bekijken! niet om te kopen!).
Dus nu is het telkens wanneer ik op FB zit raak.
En ga ik ook *bijna* telkens even kijken.

Ik heb een aantal erg mooie vrolijke dekbedovertrekken gezien.
Ik héb 1 vrolijke overtrek maar die is al jaren oud en is hard bezig zijn kleurtjes te verliezen/verbleken.
Verder heb ik twee best leuke wat saaie Hema-overtrekken (gekocht op zo’n ‘tweede voor de halve prijs’-moment).

Ik ben in verleiding.
Ik kan het niet ontkennen.
Wanneer ik bijna op het bestel-knopje klik stel ik mezelf de vraag of ik echt blij van zou worden van deze aanschaf.
NEE zeg ik streng tegen mezelf.
Maar FB blijft het proberen.

Ik brand me liever niet de vingers aan ja/nee leeftijdselectie bij opname op de IC.
Maar daar is op de radio André Kuipers: waarom zou een jonge crimineel de voorkeur verdienen boven een (oudere) hoogleraar die een geweldige vondst voor de maatschappij doet.
Hij pleit voor een ethische commissie.
Of toch liever dat ‘muntje’?

Maar goed, ik brand dus niets.
Nu niet.
Misschien later een keer.

Ik zit vooral heel egoïstisch te balen dat mijn volgende reis naar Amerika waarschijnlijk weer niet doorgaat.
En toevallig lees ik net een artikel in de Los Angeles Times.
Een road trip met een 4WD over een doodenge weg, mul zand, maar ook doorkruisen van water.
Behoorlijk hoog water.
De Mojave Road.

Zelf zou ik die weg niet durven rijden maar ik begrijp dat mensen het fantastisch vinden.
En ik wou dat ik het durfde.

Het slot van het artikel spreekt me erg aan:
The older I get and the shorter life becomes, the more I crave such experiences.
I can’t wait to do it again.

Hoe ouder ik word, hoe korter het leven nog is.
Zoiets dus.

* Jigsaw puzzles exercise the left and right sides of your brain at once.
Your left brain is logical and works in a linear fashion, while your right brain is creative and intuitive. When you’re doing a jigsaw puzzle, both sides are engaged, according to Sanesco Health, an industry leader in neurotransmitter testing. Think of it as a mental workout that improves your problem-solving skills and attention span.

* Jigsaw puzzles improve your short-term memory. Can’t remember what you had for lunch yesterday? Jigsaw puzzles can help with that. Doing a puzzle reinforces connections between brain cells, improves mental speed and is an especially effective way to improve short-term memory.

* Jigsaw puzzles improve your visual-spatial reasoning.
When you do a jigsaw puzzle, you need to look at individual pieces and figure out where they’ll fit into the big picture. If you do it regularly, you’ll improve visual-spatial reasoning, which helps with driving a car, packing, using a map, learning and following dance moves, and a whole host of other things.

* Jigsaw puzzles are a great meditation tool and stress reliever. Focusing on one image for a long period of time, without extraneous thoughts entering your mind, is in itself meditation.
By doing a jigsaw puzzle, you’re getting the same benefits as if you meditated. The stress of everyday life evaporates and is replaced by a sense of peace and tranquility that lowers your blood pressure and heart rate.

* Puzzling is perfect for people who want a quiet, solo break from the bustle and unrelenting stimulus of today’s digital lifestyle.

Studies show that people who do jigsaw and crossword puzzles have longer life spans with less chances of developing Alzheimer’s disease, memory loss or dementia. Puzzling stimulates the brain and actually wards off the plaque that is the marker of Alzheimer’s, according to a recent study published in the Archives of Neurology. The study compared brain scans of 75-year-olds to 25-year-olds.
The elderly people who did puzzles regularly had brain scans comparable to the 25-year-olds.

(bron)

Ik heb een aantal camera’s.
Met 1 fotografeer ik het meest.
Regelmatig bekijk ik de opnames. Sommige foto’s verplaats ik naar de PC. Sommige bewerk ik op het sd-kaartje en sla ze dan op op de PC.
Of ik laat ze na de bewerking op het kaartje.
Met de bedoeling er later meer mee te doen.
Op de PC opslaan in de juiste map dus.

Een paar dagen geleden wil ik het kaartje uit de camera halen maar het lukt niet.
Wring-wring, pincet erbij.
Forceren.

Kaartje in de PC.
Dat werkt nog wel.
Eruit ook.

Kaartje bekeken.
Een lipje aan de zijkant is verbogen.
Lipje afgebroken. Zelf.
Kaartje in camera. Kaartje wil wéér niet uit camera.
Dit is serieuze shit.

Ik stop een nieuw sd-kaartje in de camera.
Ik dénk dat ik het erop kan wagen: het oude kaartje nog 1x in de PC en dan alles eraf halen wat ik wil bewaren.
Eng vind ik het wel.

Mijn geleerde les:
Haal direct van het kaartje wat je wil bewaren.
Wat ik kan toevoegen aan die andere les waarmee ik onvoldoende doe: zorg voor een back-up systeem dat verder gaat dan eens per maand alle foto’s kopiëren naar een externe harde schijf.

Ik koester sympathie voor een goed dierendoel in Amerika (voor meerdere maar het gaat nu over dat éne).
In de loop der jaren reageerde ik direct op elke oproep om money omdat ze dat geld zo goed konden gebruiken.
Maar toen ik geleidelijk doorkreeg dat op mijn donaties nimmer nooit persoonlijk werd gereageerd, ook niet wanneer ik bij mijn PayPal-overmaking een persoonlijk tekstje zette, liepen mijn donaties terug.
O ja, ik kende die mensen ook nog eens. Echt ‘persoonlijk’, irl.
Dus niet alleen via mail of FB.

In theorie zou het niet zo moeten zijn maar toen er jarenlang geen enkele keer een ‘dankjewel’ kwam, verging mij de lust om geld te storten.
Wat me mogelijk een slecht mens maakt. Dat ik ‘dankbaarheid’ wil.
Nou ‘wil’- dat ik dankbaarheid erg waardeer.

Vandaag krijg ik een mail van ze.
Ze hebben weer geld nodig.
De mail is ‘persoonlijk’ gericht. Ik weet niet hoe mensen dat doen, er zijn blijkbaar programma’s die uit een hele lijst namen persoonlijke adresseringen kunnen maken.

Deze mail dus.
Hij is aan ‘Dear Adriana’.
Zo heet ik niet. Althans, dat is niet mijn roepnaam.
Maar Adriana is mijn 1e doopnaam en daarom de naam van mn PayPal.

De mail is dus niet gericht aan *mij* maar aan de vrouw die tig keer overmaakte via PayPal en toen nooit een reactie kreeg tot nu: deze bedelbrief.
Ik ga niet overmaken.

Het knalt.
Al de hele dag.
Soms dichtbij (ik zag een buurjongen in de tuin direct naast de mijne iets hardknallends afsteken), meestal verderop.
Hárde knallen.
Zijn dat nou Cobra’s?

Het is nog niet eens middernacht.
En het heeft ‘de pers’ niet gehaald dus erg zal het niet kunnen zijn.

Loki is er tot nu toe vrij stoïcijns onder.
De diertjes buiten? geen idee.
Om middernacht, wanneer het tuig zich echt niet meer kan beheersen, plegen de vogels panisch de lucht in te gaan.
Wat het tuig niet kan schelen, daarom is het ook tuig.

Ik probeer af en toe even te slapen.
Om de avond door te komen.
Het lukt niet.

Positief denkend: katten die ik vroeger had leden er écht onder en zaten dan vele uren onder het bed.
Iets als zegeningen tellen.

Er zit me iets dwars.
Ik denk: kan ik het met iemand bespreken?
Ik denk: misschien met 1.

Die stuur ik een mail.
Daarna ontmoet ik die iemand regelmatig en hij komt er niet op terug.
Niet in mail, niet in gesprek.

Ik denk: in dit geval zou ik Roelof hebben gebeld.
Maar er is geen Roelof meer.
En zo iha hóef ik ook geen mensen maar soms zo het toch wel fijn zijn om iemand te hebben om iets mee te bespreken wanneer het iets is dat me hoog zit.

Helaas.
De vrouw die enerzijds geen contact met mensen wil hebben en anderzijds wel graag iemand zou willen hebben als het ‘hoog zit’ kan niet alles hebben.
In dit geval heeft ze niets.

Medelijden hoeft niet.
Sommige keuzes in het leven hebben nu eenmaal consequenties.

Loki en ik zitten de Consumentengids te lezen.
Een artikel over wachtwoorden, zo’n onderwerp waarvan ik weet dat ik me er eens goed in moet verdiepen maar dat er nooit van komt.
Het enige dat ik intussen snap is dat ik niet overal hetzelfde makkelijk te raden wachtwoord moet gebruiken, maar daarmee houdt het op.

Dan links in de konijnenren gefladder.
Een roofvogel (sperwer) lijkt zich te hebben verstrikt aan de zijkant waar gaas en daarachter een houtwal is.
Ik moet helpen.
Maar ik aarzel want roofvogels hebben niet altijd door dat je komt om te helpen en ik zie me nog niet voorzichtig een pootje of nageltje los pulken zonder zelf klappen op te lopen.

Fladder en spartel.
Loki en ik staan op.
Loki om vanaf de vensterbank de situatie te bestuderen.
Ik omdat ik vrees dat er niets anders op zit dan helpen.

Dan vliegt de sperwer weg en aan de andere kant van het gaas vliegt ook een klein vogeltje (mus? mees?) weg.
Althans het verdwijnt.

Het zat dus anders.
Roofvogel had niet een pootje pijn gedaan en zich verstrikt, roofvogel had dwars door het gaas een klein vogeltje gegrepen en dat noodgewongen losgelaten toen zij/hij *mij* zag opstaan ‘om te komen helpen’.
Het is niet de woestijn van Amerika maar een beetje spannend was het wel.

Ik mis Amerika.
Ik mis mijn cabin in Pioneertown met Rosie die nu dood is.
Ik mis het rijden naar andere favoriete plekken (Alabama Hills, CA en Pecos, NM) en naar nog onbekende plekken.
De spanning van ‘zal het er leuk zijn?’ en de eerste aanblik en dan het in-settelen en snel wennen en houden van.
Op die paar keer na dat het echt gruwelijk was en ik niet wist hoe snel ik weg moest zijn.

Mijn hart blijft vooral trekken naar de cabin in Pioneertown zelfs zonder lieve Rosie.
Ik kijk foto’s.
En daarvan heb ik er héél veel.

Ik zoek het adres op op Google maps.
Ik kijk waar de andere zandwegen in de buurt eigenlijk heenleiden – zou ik ze kunnen rijden?
Allemaal zinloos natuurlijk.

Misschien doe ik er beter aan mijn zegeningen te tellen en blij te zijn dat ik geen mensenmens ben.
Dan zou ik nu pas écht lijden.
Misschien.

Ik voel me al vele maanden klote.
Maar vandaag terwijl ik naar De Rijp reed om boodschappen te doen en weer terug, zag ik opeens plekken waarvan ik dacht ‘hier zou ik een mooie foto kunnen maken’.

Het bleef bij denken want ik had geen camera bij me.
Maar het vrolijkte me op.
Omdat ik weer bewust mooie dingen zag.

Ik werd bijna bang van mezelf.