Op reis zie ik graag wilde dieren.
Maar ook tamme.
Daarom verblijf ik regelmatig op boerderijen en probeer dan een evenwicht te vinden tussen duidelijke betrokkenheid en privacy.

Dit keer ging ik naar de San Diego Farm Animal Rescue.
Afgaand op hun website verwachtte ik paarden, rondlopende varkentjes, kippen en een haan.
Er waren inderdaad vier paarden die met elkaar midden in een omheining stonden.
De varkens kregen het voor elkaar alle drie dagen dat ik er was te slapen.
De kippen vond ik erg klein gehuisvest.

Daarboven, achter de vele bladeren in de boom, was mijn appartement. Vrij klein en donker.
Met, door die bladeren, eigenlijk uitzicht op niks.

Het is niet toevallig dat ik er amper foto’s heb genomen.

Mijn huis oppas wou graag de dieren verwennen.
Ik had haar gevraagd dat *niet* met Loki te doen. Zijn eerste human heeft hem nl goed opgevoed: hij eet op vaste tijden en géén mensenvoer.

Ik had lekkere ‘sticks’ achtergelaten voor de konijntjes met als instructie ‘1 stick per konijntje 1x per dag’.
Alleen de kippen mochten wat guller (lees: vaker!) gevoerd omdat die kleine maagjes hebben dus ze eten per keer kleine porties maar ev wel méér kleine porties.

De oppas heeft Loki 4x ipv 3x per dag gevoerd.
Ze heeft vele doosjes van de knabbelsticks er doorheen gejaagd voor de konijntjes.
Ik had graan in huis gehaald waar we normaal gesproken de winter mee door waren gekomen maar het is vrijwel helemaal op.

Ze hád het aangekondigd, toen ze zich opwierp als oppasser.
Dat ze iedereen ging verwennen!
Nee, alsjeblieft *niet* doen, was mijn reactie.
Maar vanuit het verre Amerika stond ik er niet naast en pas op het allerlaatst, twee dagen voordat ik terugvloog, bekende ze dat 4x per dag voeren. Het leek me toen nogal zinloos om te vragen of ze ook de konijnen en de kippen had ‘verwend’ met overvloedig voer.

Zondag landde ik op Schiphol.
Thuis trof ik Loki aan die bekwaam verborg dat hij dolblij was me weer te zien.
Het heeft anderhalve dag gekost maar toen kwam hij luidspinnend knuffen.

In Amerika heb ik niet alleen gefotografeerd.
Ik heb ook in de zon gezeten. Best vaak.
Zodat mijn laatste host toen ik wegreed zei dat ‘ze’ in Nederland wel jaloers zouden zijn omdat ik zo bruin was.
Ik zei maar niet dat ik in Nederland eigenlijk alleen de kassameisjes van de Plus spreek en die worden niet zo gauw jaloers.

Vanochtend zie ik dat de gezonde kleur van mijn smoeltje alweer is opgegaan in rook.
Geheel verdwenen.
Zo snel gaat dat blijkbaar wanneer je/ik drie dagen niet meer in de zon zit.

Tweeëneenhalf jaar geleden onderging ik een onderzoek en daarna nog een en nog een en nog een en *ze* dachten dat ik kanker had. In elk geval eierstokkanker. Dus zouden ze dat bij een operatie vaststellen en als het idd zo was, dan zouden ze álles eruit slopen.

Ik herinner me heel goed die onderzoeken en het afschuwelijke verblijf in het ziekenhuis. Maar laatst dacht ik: wat hebben ze eigenlijk uit me gehaald. Want ik wist nog wel dat het toch geen kanker was geweest (wel een vergrote eierstok) maar hadden ze nou wel of niet voor alle zekerheid alles verwijderd?

Mijn dagboek helderde niets op.
Ik stopte met schrijven zodra ik het ziekenhuis in ging en pakte het pas weken later weer op.

Dit weblog vertelde me net wel de waarheid: mijn eierstokken en eileiders zijn verwijderd. Niet baarmoeder en al die andere dingen.
Ik vind het vooral heel raar dat ik zoiets essentieels niet gewoon heb onthouden.

Vandaag over een week ben ik in Pioneertown.
Na een knuffel van Rosie en een hug van Dave en wat boodschappen in de koelkast schuiven en uitstellen van uitpakken grijp ik een Diet Coke en installeer me met zicht op de rotsen en de vogels en de critters.

Dan drie dagen naar een Opvang voor afgedankte boerderijdieren en daarna naar Old Souls waar vooral oude en zieke honden zijn maar ook een paar katten, schildpadden, varkentjes en nog zo wat.
De test voor mij is hoe ik het dit keer doe in de ‘privé kamer’ die grenst aan hun woonkamer en keuken. Of ik me weer zo onhandig voel of dat ik er beter mee kan omgaan dan de vorige keer zonder nou meteen hartstikke sociaal te worden want dat bén ik nu eenmaal niet.

Dan is het 16 mei en 16 mei is vier dagen Hereford (geen idee wat dat wordt) en daarna telkens ergens 1 dag – twee dagen de Eco Pods waar ze het ‘awesome’ vinden dat ik terug kom, drie dagen Pahrump (geen idee), vijf heerlijke dagen Lone Pine, twee dagen die Yurt die alleen te bereiken blijkt te zijn via een weg waarop je dreigt te verongelukken en waarover je van de verhuurster niet mag zeuren.

Laatste drie dagen: Pioneertown.
Laatste dág… via een andere route dan ánders een keer proberen *niet* te verdwalen terugrijdend naar LAX.

Ik ben die zeldzame vrouw die niet kan multi-tasken.
Dat breekt me nu op.

Want mijn Amerikaanse oppas verwacht instructies voor de dieren en voor de apparaten en voor eigenlijk álles in het Engels.
Dat is te begrijpen: ik snap hún afwasmachine ook niet zonder handleiding. En het siert haar dat ze niet willekeurige planten in de mondjes van de konijnen wil stoppen maar een overzicht met foto’s wil hebben van de planten die goed voor ze zijn.
Het is alleen wat meer werk dan bij een Nederlandse oppas voor wie ik alleen de vaste brief wat hoef aan te passen en die gewoonlijk zelf al weet dat paardebloemen niet voor niets konijnenstekken heten.

Vervelend is vooral dat de voorbereiding van mijn eigen reis totaal in de verdrukking komt.
Ja, ik heb een ‘te doen’-lijst maar zelfs met die lijst is het chaos in mijn hoofd.
Dus af en toe vraag ik een wachtwoord voor een Airbnb en dan ruim ik een kast op en tenslotte bekijk ik met een gevoel van lichte hopeloosheid de reis-lijst.

En nét wanneer ik heel even denk dat ik iets een ietsepietsje onder controle heb komt er een nieuw verzoek van de oppas.
Of ik een korte handleiding wil maken.
Dit keer voor de DVD speler. Die ik al jaren niet gebruik. En waarvan ik ook niet meer weet hoe hij werkt.
Een moment denk ik: die moet ik dus dadelijk gaan proberen en dan de korte handleiding schrijven.
Maar gelukkig! ik blijk een uitgebreide viertalige handleiding voor het ding te hébben en ruim 20 pagina’s ervan zijn uitleg in het Engels.

Zodat ik nu tijd zat heb voor een korte handleiding voor de oven-magnetron…

Over tien dagen vlieg ik naar Amerika.
Na 5 dagen in Pioneertown ga ik naar mijn eerste ‘nieuwe’ rental, een appartement bij een boerderij die afgedankte boerderijdieren opvangt.
Ik vroeg of ik mogelijk nu vast het wachtwoord voor de deur kon krijgen wat lastig bleek want ‘had ik de Airbnb-app dan niet’. Toevallig heb ik die wel degelijk maar hij doet het niet op mijn phone.
Dus zei ik dat ik een ‘gewoon bericht’ tzt erg op prijs zou stellen omdat ik met mijn laptop WiFi heb.
Een dag later krijg ik alsnog de code.

Gisteren stuurt een andere verhuurder bij wie ik veel later zal logeren me spontaan alle codes. En vertelt me wanneer we wat babbelen dat de dorpswinkel een nieuwe eigenaar heeft en dat hij veel beter is geworden.

Spannend maakt iemand anders het. Die zal zelfs het *adres* pas later onthullen. Eerst was dat over 14 dagen, een paar dagen geleden werd het twee dagen en gisteren was het 1 dag.
Zodat ik vanochtend verwachtingsvol naar de site ga, reuze benieuwd waar mijn huisje ligt.

Maar de verhuurder is nog niet ‘zover’. En ik dus ook niet.
Ik moet nog 16 uur wachten en daar gaat elk uur een uur vanaf maar nog steeds wordt het dan na middernacht.

Ik geef aan veel goede doelen.
Grotendeels omdat ik er helemaal achter sta.
Maar Facebook wil me wel eens (proberen te) dwingen.

Het biedt leden nl de mogelijkheid om te zeggen dat ze voor hun verjaardag geen privé-kadootjes willen maar… een donatie aan hun goede doel van keuze.
Dat zijn vrijwel altijd zeer waardevolle doelen.
Voor dieren.
Tegen nare ziektes.
Voor LHBTAQI+ en dan ook nog voor ‘rolmodellen van LHBTAQI+’.
En div ziekenhuizen/hospices waar een geliefde van de FB-er de laatste maand(en) heeft doorgebracht.

FB laat ziet of je hebt gedoneerd.
Als je dat wil ook hoevéél je hebt gedoneerd.
Maar als je helemaal gek geworden doordat er élke dag een beroep op je wordt gedaan en je ook nog de eigen dieren wilt kunnen voeren (en een beetje jezelf) komt er een moment dat je Doelen hoe Goed ook aan je voorbij moet laten gaan.
Of dat je maar een ietsje overmaakt.

Vandaag willen twee mensen geld van/via mij.
Allebei voor een doel dat ik idd goed vind.
Tegelijk vraagt *mijn* favoriete goede doel Old Souls of ik extra kan storten want ze hebben een nieuw zielig hondje in huis gehaald.

Waarmee ik wil zeggen: je moet kiezen.
Tenzij je hartstikke rijk bent.
Maar zelfs dán moet je kiezen aan wie je het meeste geeft.

In het najaar was ik in Wickenburg.
Mooi huis, mooie dieren, aardige verhuurster. Ik dacht: hier ga ik nooit meer terug, want ik heb er alles wel gezien.
Maar op mijn komende reis is het een ideale tussenstop voor 1 nacht.

We regelen het buiten Airbnb om, omdat op het moment dat ik het vraag haar schema online nog niet te boeken is.
Gisteren mail ik haar om te vragen hoeveel het kost, dan zal ik dat contant meenemen.
Het ‘probleem’ is nl dat ze voorheen drie kamers apart verhuurde óf het hele huis en ik wil alleen zijn dus huurde ik het hele huis maar nu is die optie er niet meer.

Carolina rekent me een idioot laag tarief.
Het hele huis voor de prijs van 1 kamer.
Omdat ik het huis zo schoon had achtergelaten.
En omdat ik zo aardig was geweest.

We spreken af dat we dit keer gaan doen wat ik vorig keer niet durfde.
Ze zal me leren met een paard te knuffelen.
Vasthouden om zijn hals. Hoofd tegen zijn hals.
Niet bang zijn.
Het enige dat ik destijds echt jammer vond dat ik het niet had gedaan.

1x eerder was ik dicht bij een paard.
Die verhuurster moest toen erg om me lachen.
Omdat ik er niet vérder vandaan had kunnen staan.

Bloesem 

Ik voel het in mijn lijf en ik lees het op google en dat wringt al want waarom gelóóft nou niemand mij als ik het gewoon vertel?
Griep duurt, zeker als je een kwetsbaar, niet zo sterk, ouder, persoon bent: twee weken.
Op z’n minst.

Daarna moet je nog 3+ weken bijkomen van pure vermoeidheid.
En ‘3’ is minimaal.

Ik vertel mensen die ‘en? helemaal beter?!’ vragen dat ik me nog helemaal niet lekker voel.
Mm. Nou dan moet ik dus maar naar de huisarts! dumpen ze me ipv me gewoon te laten uitzieken.

Ik ben sowieso al niet erg dol op mensen maar dat wordt dezer weken steeds minder.

Wanneer iedereen om me heen ervan uitgaat dat ik beter ben of op z’n minst dat ik niet meer mag zeuren (zelfs geen ‘wel zeggen, hè, als ik iets voor je kan doen’), dan bén ik blijkbaar beter.

Lijstje gemaakt
1) de Gamma voor een nieuwe luxaflex op mijn werkkamer
2) Ranzijn voor Rabbit Select (2 zakken voor de prijs van 1)
3) Plus voor eten voor de knagers en een beetje voor mij.

Na Ranzijn stap ik in mijn auto en voel maar 1 diepe drang: terug naar bed en slapen-slapen-slapen.
De knagers redden het nog wel een dag en ik red het altijd wel.

Maar wél een luxaflex gekocht.
Nu nog een werkpersoon inhuren die geen tijd heeft maar hopelijk toch zal komen tegen een pittig uurloon.

Zo’n bericht dat me telkens wanneer ik het voorbij hoor komen in het nieuws blij doet lachen.

Hoe ik me nu voel.
Als ik mijn pakweg 3-7 lezers kon pollen schat ik in dat de meesten denken ‘dat gelazer moet nu maar eens afgelopen zijn’ dus laten we het daar maar op houden.

Een handleiding maken voor iem die veel wensen heeft valt niet mee zeker nu ik me soms/vaak nog niet optimaal voel.

Dan doet zich gistermiddag nog het probleem voor dat de jongen (11-12) die 1x pw de hokken schoon maakt totaal in de stress schiet.
Vanwege de zaadjes van de bijenplanten die ik immers had geplant.
Had ik hem een paar weken geleden verteld – omdat je soms toch wat conversatie moet maken.

Hij komt me halen want: bijen!!!
Ik loop mee naar de achterste ren en het vergt wat omspitten en dan ‘kijk! kijk!’ en ik zie een hommel maar hij ziet een bij en hij is bang van bijen.

Die avond realiseer ik me dat hij denkt een bijenplant niet een plant is die in volwassenheid mooie, voor bijen aantrekkelijke bloemen maakt.
Maar dat hij denkt dat die onduidelijk ontkiemende plantjes die ook heel goed iets totaal ánders kunnen zijn puur door hun aanwezigheid zwermen bijen aantrekken.

Ik schrijf hem dat en suggereer dat hij het met zijn ouders bespreekt ervan uitgaand dat die wél weten wat bijenplanten zijn.
Ik wacht met spanning op antwoord.

Mijn vorige huisoppasser was wildwoest (= mild uitgedrukt) omdat ik haar een aantal mails met uitleg stuurde voorafgaand aan haar komst hier. Wat ik had moeten doen?! een ordner met informatie achterlaten!
Zodat ik nu in mijn zeldzame heldere momenten werk aan die ordner.

Wat iemand anders gisteren weer kritiek ontlokt: ZIJ zou zich dan gewantrouwd voelen!
Fout dus!

Ik herrijs uit mijn klamme bed (klam=bezweet), strompel naar mijn werkkamer en trek de luxaflex naar beneden.
‘Beneden’ is heel letterlijk – hij klettert van het plafond.

Intussen heb ik wel gegeten ‘Oma’s recept kippensoep’ (aangereikt gekregen, niet zelf gemaakt natuurlijk).
Het waren niet eens veel hapjes maar die het waren kwamen er mét stukjes inhoud maag ook weer úit.
Oma’s maag was duidelijk steviger dan de mijne.

Het gaat niet beter met me (eerder slechter).

De adviezen zijn duidelijk:
* rust
(maar maak wel een uitvoerige handleiding voor de Amerikaanse oppas met tekst en plaatjes – niet overbodig weet ik, hún apparaten werken heel anders;
ook nog wat andere dingen zoals is onze flappentap geschikt voor de Mastercard;
en de diertjes want met konijnen en kippen heeft zij geen ervaring)
* rust
(maar bereid wel mijn eigen reis naar Amerika
– zowel wat ik vooruit stuur
– als wat ik zelf zal meenemen)
* rust
(maar nu heb ik me in een wufte bui ook nog vastgelegd op een mini trip wat óók nog tijd kost)
* eet goed
(ik? goed eten? grapjas)

Zaterdag een week geleden zeg ik een evenement af omdat ik griep heb gekregen.
Ik vraag iem om in mijn plaats foto’s te nemen.
Hij: “maar je bent er morgen toch wel?!” (hoezo ‘griep’)

Adviezen:
* vitamine A
* Jägermeister
* rust
* meer rust (maar…. ben je nou nóg niet beter??)

Loki laat zich ergens bijvoeren (en is daarom nu te dik).
Ik vermoed wáár maar ik weet dat het zinloos is diegene erop aan te speken: ze zal ontkennen.

Net doe ik een ontdekking.
Ik heb nóg minder dan anders zin om te koken en trek een blikje velderwtjes open.
Loki komt aanrennen.
WTF?
Iemand heeft mijn kleine prinsje dat sinds hij zich 3 jaar geleden liet opsluiten op de zolder van een buur alleen nog maar Sheba en verwante zakjes en kuipjes eet bijgevoerd met *blikvoer*??

Ik zou woensdag naar München gaan.
Eerst dacht ik: wie weet.
Toen raakte ik een beetje in paniek want ik wóu wel heel graag maar het leek niet erg te lukken.

Ik dacht: maandag beslis ik.
En hopelijk gaat het in de nacht van zondag op maandag beter.
Maar al in de nacht wist ik dat het niets zou worden.
Dus koortsachtig op een rijtje gezet wat ik allemaal nog moest.
Afzeggen KLM en hotel enzo.
Dat gedaan.

Mijn ticket voor woensdag online aangeboden.
En toen weer in bed gekropen voor wat ze geloof ik uitzieken noemen.