Ik geef aan veel goede doelen.
Grotendeels omdat ik er helemaal achter sta.
Maar Facebook wil me wel eens (proberen te) dwingen.

Het biedt leden nl de mogelijkheid om te zeggen dat ze voor hun verjaardag geen privé-kadootjes willen maar… een donatie aan hun goede doel van keuze.
Dat zijn vrijwel altijd zeer waardevolle doelen.
Voor dieren.
Tegen nare ziektes.
Voor LHBTAQI+ en dan ook nog voor ‘rolmodellen van LHBTAQI+’.
En div ziekenhuizen/hospices waar een geliefde van de FB-er de laatste maand(en) heeft doorgebracht.

FB laat ziet of je hebt gedoneerd.
Als je dat wil ook hoevéél je hebt gedoneerd.
Maar als je helemaal gek geworden doordat er élke dag een beroep op je wordt gedaan en je ook nog de eigen dieren wilt kunnen voeren (en een beetje jezelf) komt er een moment dat je Doelen hoe Goed ook aan je voorbij moet laten gaan.
Of dat je maar een ietsje overmaakt.

Vandaag willen twee mensen geld van/via mij.
Allebei voor een doel dat ik idd goed vind.
Tegelijk vraagt *mijn* favoriete goede doel Old Souls of ik extra kan storten want ze hebben een nieuw zielig hondje in huis gehaald.

Waarmee ik wil zeggen: je moet kiezen.
Tenzij je hartstikke rijk bent.
Maar zelfs dán moet je kiezen aan wie je het meeste geeft.

In het najaar was ik in Wickenburg.
Mooi huis, mooie dieren, aardige verhuurster. Ik dacht: hier ga ik nooit meer terug, want ik heb er alles wel gezien.
Maar op mijn komende reis is het een ideale tussenstop voor 1 nacht.

We regelen het buiten Airbnb om, omdat op het moment dat ik het vraag haar schema online nog niet te boeken is.
Gisteren mail ik haar om te vragen hoeveel het kost, dan zal ik dat contant meenemen.
Het ‘probleem’ is nl dat ze voorheen drie kamers apart verhuurde óf het hele huis en ik wil alleen zijn dus huurde ik het hele huis maar nu is die optie er niet meer.

Carolina rekent me een idioot laag tarief.
Het hele huis voor de prijs van 1 kamer.
Omdat ik het huis zo schoon had achtergelaten.
En omdat ik zo aardig was geweest.

We spreken af dat we dit keer gaan doen wat ik vorig keer niet durfde.
Ze zal me leren met een paard te knuffelen.
Vasthouden om zijn hals. Hoofd tegen zijn hals.
Niet bang zijn.
Het enige dat ik destijds echt jammer vond dat ik het niet had gedaan.

1x eerder was ik dicht bij een paard.
Die verhuurster moest toen erg om me lachen.
Omdat ik er niet vérder vandaan had kunnen staan.

Bloesem 

Ik voel het in mijn lijf en ik lees het op google en dat wringt al want waarom gelóóft nou niemand mij als ik het gewoon vertel?
Griep duurt, zeker als je een kwetsbaar, niet zo sterk, ouder, persoon bent: twee weken.
Op z’n minst.

Daarna moet je nog 3+ weken bijkomen van pure vermoeidheid.
En ‘3’ is minimaal.

Ik vertel mensen die ‘en? helemaal beter?!’ vragen dat ik me nog helemaal niet lekker voel.
Mm. Nou dan moet ik dus maar naar de huisarts! dumpen ze me ipv me gewoon te laten uitzieken.

Ik ben sowieso al niet erg dol op mensen maar dat wordt dezer weken steeds minder.

Wanneer iedereen om me heen ervan uitgaat dat ik beter ben of op z’n minst dat ik niet meer mag zeuren (zelfs geen ‘wel zeggen, hè, als ik iets voor je kan doen’), dan bén ik blijkbaar beter.

Lijstje gemaakt
1) de Gamma voor een nieuwe luxaflex op mijn werkkamer
2) Ranzijn voor Rabbit Select (2 zakken voor de prijs van 1)
3) Plus voor eten voor de knagers en een beetje voor mij.

Na Ranzijn stap ik in mijn auto en voel maar 1 diepe drang: terug naar bed en slapen-slapen-slapen.
De knagers redden het nog wel een dag en ik red het altijd wel.

Maar wél een luxaflex gekocht.
Nu nog een werkpersoon inhuren die geen tijd heeft maar hopelijk toch zal komen tegen een pittig uurloon.

Zo’n bericht dat me telkens wanneer ik het voorbij hoor komen in het nieuws blij doet lachen.

Hoe ik me nu voel.
Als ik mijn pakweg 3-7 lezers kon pollen schat ik in dat de meesten denken ‘dat gelazer moet nu maar eens afgelopen zijn’ dus laten we het daar maar op houden.

Een handleiding maken voor iem die veel wensen heeft valt niet mee zeker nu ik me soms/vaak nog niet optimaal voel.

Dan doet zich gistermiddag nog het probleem voor dat de jongen (11-12) die 1x pw de hokken schoon maakt totaal in de stress schiet.
Vanwege de zaadjes van de bijenplanten die ik immers had geplant.
Had ik hem een paar weken geleden verteld – omdat je soms toch wat conversatie moet maken.

Hij komt me halen want: bijen!!!
Ik loop mee naar de achterste ren en het vergt wat omspitten en dan ‘kijk! kijk!’ en ik zie een hommel maar hij ziet een bij en hij is bang van bijen.

Die avond realiseer ik me dat hij denkt een bijenplant niet een plant is die in volwassenheid mooie, voor bijen aantrekkelijke bloemen maakt.
Maar dat hij denkt dat die onduidelijk ontkiemende plantjes die ook heel goed iets totaal ánders kunnen zijn puur door hun aanwezigheid zwermen bijen aantrekken.

Ik schrijf hem dat en suggereer dat hij het met zijn ouders bespreekt ervan uitgaand dat die wél weten wat bijenplanten zijn.
Ik wacht met spanning op antwoord.

Mijn vorige huisoppasser was wildwoest (= mild uitgedrukt) omdat ik haar een aantal mails met uitleg stuurde voorafgaand aan haar komst hier. Wat ik had moeten doen?! een ordner met informatie achterlaten!
Zodat ik nu in mijn zeldzame heldere momenten werk aan die ordner.

Wat iemand anders gisteren weer kritiek ontlokt: ZIJ zou zich dan gewantrouwd voelen!
Fout dus!

Ik herrijs uit mijn klamme bed (klam=bezweet), strompel naar mijn werkkamer en trek de luxaflex naar beneden.
‘Beneden’ is heel letterlijk – hij klettert van het plafond.

Intussen heb ik wel gegeten ‘Oma’s recept kippensoep’ (aangereikt gekregen, niet zelf gemaakt natuurlijk).
Het waren niet eens veel hapjes maar die het waren kwamen er mét stukjes inhoud maag ook weer úit.
Oma’s maag was duidelijk steviger dan de mijne.

Het gaat niet beter met me (eerder slechter).

De adviezen zijn duidelijk:
* rust
(maar maak wel een uitvoerige handleiding voor de Amerikaanse oppas met tekst en plaatjes – niet overbodig weet ik, hún apparaten werken heel anders;
ook nog wat andere dingen zoals is onze flappentap geschikt voor de Mastercard;
en de diertjes want met konijnen en kippen heeft zij geen ervaring)
* rust
(maar bereid wel mijn eigen reis naar Amerika
– zowel wat ik vooruit stuur
– als wat ik zelf zal meenemen)
* rust
(maar nu heb ik me in een wufte bui ook nog vastgelegd op een mini trip wat óók nog tijd kost)
* eet goed
(ik? goed eten? grapjas)

Zaterdag een week geleden zeg ik een evenement af omdat ik griep heb gekregen.
Ik vraag iem om in mijn plaats foto’s te nemen.
Hij: “maar je bent er morgen toch wel?!” (hoezo ‘griep’)

Adviezen:
* vitamine A
* Jägermeister
* rust
* meer rust (maar…. ben je nou nóg niet beter??)

Loki laat zich ergens bijvoeren (en is daarom nu te dik).
Ik vermoed wáár maar ik weet dat het zinloos is diegene erop aan te speken: ze zal ontkennen.

Net doe ik een ontdekking.
Ik heb nóg minder dan anders zin om te koken en trek een blikje velderwtjes open.
Loki komt aanrennen.
WTF?
Iemand heeft mijn kleine prinsje dat sinds hij zich 3 jaar geleden liet opsluiten op de zolder van een buur alleen nog maar Sheba en verwante zakjes en kuipjes eet bijgevoerd met *blikvoer*??

Ik zou woensdag naar München gaan.
Eerst dacht ik: wie weet.
Toen raakte ik een beetje in paniek want ik wóu wel heel graag maar het leek niet erg te lukken.

Ik dacht: maandag beslis ik.
En hopelijk gaat het in de nacht van zondag op maandag beter.
Maar al in de nacht wist ik dat het niets zou worden.
Dus koortsachtig op een rijtje gezet wat ik allemaal nog moest.
Afzeggen KLM en hotel enzo.
Dat gedaan.

Mijn ticket voor woensdag online aangeboden.
En toen weer in bed gekropen voor wat ze geloof ik uitzieken noemen.

Ik zou dit weekend iets leuks gaan doen.
Maar vannacht werd ik ziek.
Hoofdpijn, keelpijn, misselijk, hoesten, snotteren.

Om 4 uur ben ik wakker (en blijf wakker) en denk: zal ik straks toch gaan?
In elk geval een paar uur?
Wanneer ik om zeven uur opsta weet ik dat het er niet in zit.
Ik voel me te beroerd.

Omdat ik later deze week ook nog iets leuks wil gaan doen vraag ik google hoe lang dit gaat duren.
Div sites willen met me uitzoeken of ik griep heb of alleen maar verkouden ben.
Ik doe een test en: “Je hebt enkele specifieke verschijnselen van griep
Het is verstandig rustig aan te doen, lichamelijke inspanning te vermijden en veel te drinken.”
Niet fijn.
“De meeste klachten verdwijnen na een week vanzelf. Maar het vermoeide gevoel kan nog dagen tot zelfs wel weken blijven.
Ook de hoest kan nog enkele weken aanhouden.”

Maar misschien is het alleen een verkoudheid?
“Na 1 tot 3 weken gaat een verkoudheid meestal vanzelf over.”

Daar ben ik mooi klaar mee – wat het ook is.
Nu maar weer naar bed.

Ik zou twee voorstellingen in München bijwonen.
Maar het vloog me wat aan – teveel te doen, teveel te reizen, teveel interactie.
Zodat ik besloot niet naar de eerste voorstelling te gaan.

De twee tickets bood ik aan op een Forum.
Het waren prima plaatsen: 1e rij en 2e rij. Niemand wou ze hebben.
Idem een ticket voor de voorstelling een week later waarheen ik wel zelf ga.
Tweede rij.

Na een paar weken word ik wat wanhopig.
Ik vraag iemand of zij niet iemand kent die mogelijk mijn tickets wil.
We maken het voor de eerste voorstelling af op € 50 voor de plaats 1e rij en € 20 voor de plaats 2e rij.
Ze kostten € 132 per stuk.

Iemand wou het ticket voor een week later wel hebben.
Ik ben allang blij dat hij er € 100 voor wil betalen.

Nét heb ik mijn verlies mbt van alle tickets genomen en dan kondigt de diva aan dat deze voorstellingen haar laatste zullen zijn.
Facebook barst los! heeft iem nog tickets?
Ik kan wel janken. Want NU had ik ‘een kop erop’ kunnen vragen voor de tickets.
Ipv er ernstig op toe te leggen.

Ik had een paar keer huisoppassers die zichzelf aanprezen met ‘ik ben technisch’ wat overigens niet tot veel technisch werken leidde (maar dat terzijde).
Nu krijg ik een huis oppas die zeker niet technisch zal zijn.
En die wel een stuk preciezer is dan ik ben.

Dus moest het er maar eens van komen: een echt technisch persoon laten komen om die te laten kijken naar de spotjes die meer niet dan wel wouen branden en andere lampen die niet aan gingen.
Vandaag was hij er.
Met als conclusie dat er 9 spotjes moeten worden vervangen.

Ik ga online shoppen bij de Gamma en zie een erg leuke spot die (nu ga ik dus naar de winkel) in het echt erg tegenvalt.
Ik heb een lijstje met andere mogelijkheden bij me en de verkoopster loopt die met me door en intussen staat een jonge vrouw wat ongeduldig te wachten. Of er niet iemand anders óók op deze afdeling werkt, vraagt ze (antw: nee).
Ik denk: nog even. En ga dus door met het koopproces.
En vind tot mijn opluchting spotjes die zwart zijn (de huidige zijn donkerbruin) wat vrij uniek is want de modekleuren zijn wit en metaal.

De jonge vrouw krijgt er genoeg van en onderbreekt ons gesprek met dat ze maar 1 snelle vraag heeft.
Vooruit.
Dát! (ik zie niet waarop ze wijst) hebben ze dat ook in het wit? nee, alleen in het zwart.
Zij: “Ik wil geen zwart!”
“Generatiekloof,” stel ik vriendelijk vast.

Dan moeten we allebei naar de servicebalie want van mijn spotjes zijn er maar vier en geen negen dus de rest moet bijbesteld.
Ik zeg tegen haar dat ze wel vóór mag gaan.
Hoeft niet. Want ze heeft net al op haar mobieltje besteld. Via de app.
Dat is méér generatiekloof.

Zacht rubberen magneetje afm 8,5 x 8,5 cm.
Uit 2006.
In gesealde verpakking dus ook geschikt om kado te doen als je erin slaagt het prijsje van $ 3,99 er af te pulken.

Wat is de test?
Tot nu toe geef ik de magneetjes gratis weg = prijs magneet + verzendkosten (= € 1,74) + envelopje (ach – laat die tien cent maar zitten).

Ik vraag me nu af of iemand ‘hebbes’ zou zeggen bij alleen de verzendkosten.
Dat heb ik in het verleden wel eens geprobeerd en het antwoord bleek ‘nee’.

Dus (nieuwe test): stel dat ik voor dit uit het hart gegrepen magneetje € 1 zou vragen.
Voor de magneet incl verzendkosten.
Tis maar een test/vraag.

Voor email gebruikte ik Eudora.
Sinds Windows 10 kan dat niet meer.
Dus moest ik Outlook kopen en toen meteen maar Office 365 Home Abonnement omdat de OneDrive cloud me ook wel handig leek.

Een jaar geleden installeerde ik OneDrive maar dat ging niet goed en toen vroeg ik hulp.
Een deskundige volstond met het sturen van een link naar YouTube waar ik niets aan had omdat het beginbeeld al afweek (aangezien ik niet op nul begon maar al eerder zelf had zitten prutsen).

Gisteren doet mijn webmistress via TeamViewer haar best.
Ze logt in met mijn email adres. Wachtwoord? shit – vergeten.
Maar ‘wachtwoord vergeten’ is ook hier een optie dus ‘stuur maar een code toe, Microsoft’.

Dat moet een paar keer worden gevraagd maar daar is de code.
Invullen. En nu heeft Microsoft weer niet van mijn inlog gehoord.
Een paar keer geprobeerd en na anderhalf uur de strijd gestaakt.

Webmistress stuurt een help-mail aan Microsoft met het vriendelijk doch dringend verzoek om mijn account te resetten zodat we inderdaad vanaf nul kunnen beginnen.
Ik voel me uitgedaagd.

Het is alweer 21 jaar geleden dat Lodewijk dood ging.
Het voelt korter.

Sinds ik in Grootschermer woon heb ik te maken met mensen die me Sjaane noemen met een erg harde aaaa.
Eerst corrigeerde ik dat.
‘Het is Zjanne’ waarop ze ja/nee knikten maar het bleef Sjaaaaane.
Zodat ik het nu nog maar heel zelden verbeter.

Vandaag deed weer iemand het.
Iemand die ik al heel lang ken.
Die beter zou moeten weten.
Maar ik dacht: ok – lamaar.

Omdat ik dacht… het kan voor hém pijnlijk zijn zich te realiseren dat hij al meer dan 10 jaar mijn naam verkeerd uitspreekt.
Hoezo ‘braaf’.