Ik gebruik een ad blocker.
Soms kom ik op een website die zegt: zet ‘m alsjeblieft even uit want wij kunnen alleen deze mooie inhoud brengen omdat we voor jou wel gratis zijn maar we komen aan geld via onze advertenties.
Daar zit wat in.

Gisteren wou ik op de site van de Hema een review achterlaten.
Deze niet-fashionista had nl 3 zwarte basic t-shirts met lange mouwen gekocht. Voor onder mijn sweaters. Omdat de oude ‘op’ waren (gaten enzo).
Drie voor € 21.

Ze zijn prachtig.
Ze voelen heerlijk.
Ik ben er blij mee.

Op de website staan gemengde reacties van klanten.
Er zijn echte zeurkousen bij.
Die zeggen dat de shirts te dun zijn.
Ik vind ze niet te dun en denk: ik schrijf even een positieve recensie.

Door eerst in te loggen als mezelf (de Hema herkent me).
Maar een review mag ik niet plaatsen. *Tenzij* ik mijn ad blocker uitzet.
Dit snap ik niet.
Want ze hebben me herkend, ze weten dus ook dat ik die shirts echt heb gekocht.

Nou, dan géén positieve recensie.

Na mijn twee minuten bij de chirurg in Alkmaar (die meteen in mijn vinger wou snijden), sprak ik een verpleegkundige die adviseerde me naar een ergotherapeut te laten verwijzen.
Mijn huisarts wou het wel doen maar vond het zinloos.
Ok… dan niet.

Maar wat dan wel?
Ik vertelde dat ik ook helemaal niet tegen de sfeer in het ziekenhuis kon, al die zieke mensen (is niet ‘normaal’ – is gekomen sinds ik zelf 5 dagen in het ziekenhuis lag, de 5 ergste dagen van mijn leven).
Mm. Dan was de Handkliniek in Hoorn misschien iets voor me.
Hij schreef de naam van de kliniek op een briefje en zei dat ik erover moest nadenken.

Ik keek op de site.
Ik zag dat de wachttijd voor een afspraak 35 dagen was.
Dat zou dus waarschijnlijk niet meer lukken voor ik weer naar Amerika ging, maar als ik nu vast een afspraak kon maken voor oktober, was dat tenminste gebeurd.

Ik bel de doktersassistente dat ik een verwijzing wil (de dokter gaat morgen op vakantie).
Ik krijg de verwijzing en net een mail dat iemand van de kliniek contact met me zal opnemen.
Binnen twee werkdagen.
Holy shit. Wat snél!
Ik ben me opeens heel erg bewust dat ik weer in het medisch circuit ben beland.

Een tijd geleden zegde ik de Volkskrant op omdat er wekelijks vele dagen voorbij gingen dat ik hem niet las.
Daarvan kreeg ik spijt en toen abonneerde ik me weer.
Gevolg: opnieuw belandde hij vaak op de ongelezen oud-papier-stapel.

De afgelopen weken lees ik de krant regelmatiger.
Nog steeds niet elke dag maar zo’n 3x per week toch wel.
En… wat is die Volkskrant een goede krant!
Via Nos.nl volg ik óók het nieuws maar de krant brengt zoveel meer dan alleen het nieuws. En wat zijn veel stukken origineel én goed geschreven.

Dit besef zóu moeten maken dat ik de krant nu élke dag zou spellen. Dat is niet het geval.
Het blijft bij die 3x per week.
Soms 4x.
Maar dat uur op die dag (want zo lang doe ik er wel over) is telkens een fijn uur.
Ik kan me niet meer voorstellen het ooit nog zónder te doen.

Al een maand en misschien al langer is er vanaf de late avond tot diep in de nacht een ijselijk gekrijs buiten.
Ik probeerde het te googlen maar dat werd niets.

Afgelopen zondag luisterde ik naar Vroege Vogels en … daar was het geluid!
Het is de bedel-roep van de jonge ransuil.

Echt een gruwelijke krijs.
Die stopt wanneer de oudervogel wat eten in het mondje duwt.
Tot de kleine weer méér honger krijgt.

Net hoor ik het weer.
En het is minder gruwelijk kwa geluid nu ik weet wat het *is*.

Ik was in München. Opera mini trip.
Het begon ermee dat mijn TomTom zei: rijd via Alkmaar. En dat ik eigenwijs dacht: nee hoor, ik rijd via Amsterdam.
Maar de A10 richting Schiphol was niet berijdbaar, zeiden borden. Dus nam ik een andere route, waar de borden verdwenen en ik lang deels op eigen kompas deels op de TomTom zocht naar de juiste weg.

Op Schiphol had mijn vlucht vertraging.
Drie kwartier.
Kan erger.

In München, waar altijd de zon schijnt in juli en je dan op terrasjes kunt eten, stortregende het.
De week ervoor was het weer prachtig geweest en dat is het nu ook weer maar gisteren dus niet.
Verder verdwaalde ik. Omdat ik dácht dat ik ‘gewoon’ mijn hotel zou kunnen vinden maar ik verliet het metrostation uit een andere ingang dan anders en liep totaal verkeerd.

De opera was leuk.
Ik kwam voor Pavol Breslik en die was goed en gaf me na afloop het gebruikelijke hart op mijn arm.

Pavol is die mooie jongen links.

Vandaag was de metro in München in het ongerede. Na een paar haltes moesten we eruit en wachten op de volgende en daar moest ook weer iedereen uit en toen werd het dringen toen de échte naar de luchthaven kwam.

Terugvlucht: ok.
Terugrijden: ok – tot Graft waar ik 5 minuten van huis was en de doorgaande weg was afgesloten. Meer dan een half uur omgereden via de Beemster.

Loki is denk ik blij dat ik thuis ben.
Wat hij niet erg toont, maar dat is juist goed.

Ik denk al een paar dagen: mijn banden staan wat laag.
Vandaag denk ik: stel dat ik een lekke band krijg op weg naar (of op de weg terug van) Schiphol… dus rijd ik naar mijn vaste tankstation waar ze normaal ook banden op pompen.
Maar de vrouw achter de kassa zegt dat zij alleen is en dat ze dus niet weg kan en dat ik maar elders moet proberen.
Wáár vraag ik en dat is echt next door maar (waarschuwing!) dan moet ik wel betalen! Wat niet mijn grootste zorg is dus rijd ik naar next door.

Waar een érg aardige jongen de auto naar de luchtvoorziening rijdt en de banden volmaakt en wanneer ik vraag wat het kost zegt dat het ‘service’ is. Service? ik ben niet eens klant.
Maar, wijst hij me op, de auto wil een service-beurt. Huh? Kijk maar: sleuteltje op het dashboard.
Wat me helemaal was ontgaan.

Omdat hij zo aardig is en ik niets heb met het bedrijf waar ik hem ooit kocht besluit ik die service dan ook maar hier te laten doen.
Afspraak gemaakt.
Het voelt goed.

Twee nachten geleden werd ik geteisterd door muggen.
Door hun gezoem.
Ik hoor het van ver aankomen, een ellendeling probeert te landen op mijn gezicht, *pets* doe ik en regelmatig raak ik er een. Niet genoeg om ze dood te meppen (alsof dat wat zou uithalen – na deze komt de volgende). Maar – denk ik – déze gaat nu in elk geval iets anders doen.

Omdat ik zo amper sliep en om half vijf maar opstond, googlede ik gisteren ‘wat te doen tegen muggen’.
Deet zeggen de meeste websites. Tevreden mensen reageren met ‘een mug naderde me maar toen hij dichtbij was keerde hij om haha’.
Daar heb ik dus niets aan want het is het gezoem dat dichtbij komt, waar ik het meeste last van heb.
Ik word amper gestoken.

Andere oplossing: zet een ventilator in de slaapkamer. Want: muggen houden niet van ‘tocht’.
Vannacht gedaan en inderdaad geen mug gehoord.
Hoera.
Maar toch vanochtend twee muggenbulten in mijn gezicht.

Zodat ik nu denk dat die ventilator een soort placebo is waardoor ik dénk dat ik geen muggen hoor terwijl ze er wel degelijk zijn.
Lekker koel was het wel.

Dit weekend vlieg ik naar München.
Denk ik.
Hopelijk.

Ik had een vroege vlucht maar heb die verzet naar een vlucht die rond het middaguur vertrekt.
Dan hoef ik niet zo vroeg op én wanneer ik aankom bij mijn hotel mag ik erin.
Wat een ‘gedoe’ is als ik te vroeg kom.

En dan lees ik op de NOS-site dat vandaag alles op Schiphol geheel in de soep loopt.
Omdat het bedrijf dat hun vliegtuigen van kerosine moet voorzien een storing heeft.

“Inmiddels zijn 84 vluchten geannuleerd en hebben er zo’n 160 vertraging, meldt verslaggever Martijn Bink op Schiphol. Het is onduidelijk hoeveel passagiers vanavond nog kunnen vertrekken. Volgens Bink worden al veldbedjes klaargezet voor passagiers die op de luchthaven moeten overnachten.”

Op twitter lees ik woeste tweets.
Waarbij ik me veel kan voorstellen.

Ik ga in september naar Amerika en dan volgend jaar mei wéér.
Ik probeer niet al te plannen voor mei.
Maar gisteren zat ik eens te kijken op Airbnb en zag ik dat het huis in Lone Pine waar ik graag eind mei heen zou gaan dan voor 10 dagen was geboekt. Het is mijn ándere favoriete huis behalve Pioneertown.

Ik dacht dus nú! en boekte het huis de vier dagen voorafgaand aan die andere 10 dagen boeking.
Binnen het uur had ik een antwoord van de verhuurder. Wat leuk dat ik weer terug kwam! Wou ik een extra dag ‘gratis’ of ‘minder betalen’.
Het was allebei aantrekkelijk maar ik koos de extra dag.

Deze vijf dagen zijn ook een uitdaging want normaal gesproken zou ik vanuit hier afzakken naar Pioneertown voor de terugreis. Nu moet ik iets heel anders plannen.
Niet nu! vanaf januari.
Toch kan ik het niet helpen en verheug ik me al op onbekende mogelijkheden waarover ik echt nog geen idee heb.

Bizar wordt tegenwoordig te pas en vooral te onpas gebruikt daarom: tussen aanhalingstekens.
Toen ik in het ziekenhuis zat te wachten was daar een soort stream met een paar steeds herhaalde berichten van nu.nl en een cartoon met: u gaat naar de dokter.

Plaatje 1: neem een familielid of vriend mee.
Heb ik niet, daarom zat ik daar ook alleen.
Plaatje 2: begrijpt u iets niet? zeg het! (wolkje boven mannetje zegt ‘ik snap het niet’)
Tekst: dokter legt het graag nog eens uit.
Plaatje 3: hebt u toch iets niet begrepen? vraag het uw huisarts of bel het ziekenhuis.

Ik heb al tig keer geklikt op ‘vraag consult aan met huisarts’ maar ik weet niet of hij idd meer info heeft. De zin van ziekenhuis bellen ontgaat me.

Mijn enige angst is dat ik met die kromme pink Amerika niet binnenkom.
Een kennis die amper reist en nimmer nooit naar Amerika zegt ‘dan leg je dat toch uit?’
Wie ooit via LAX Amerika is binnengekomen weet dat dát geen voor de hand liggende optie is.
De zuil waarvoor je staat die een kopie van je paspoort, een foto van je smoel én je vingerafdrukken wil gaat niet in discussie.
En het personeel jaagt je alleen maar op.
Met nare, strakke koppen.

Een dag of tien geleden was ik bij de huisarts.
Aan mijn rechter pink heb ik Dupuytren (die staat krom waar ik verder geen last van heb behalve wanneer ik bij het binnengaan van Amerika mijn hand plat op een scanner moet leggen voor vingerafdrukken en dat is nu met die pink wat moeilijk).

Ik wou overleggen.
Wat te doen. ‘Google’ zegt opereren óf fysio maar het helpt allebei maar tijdelijk, het komt altijd terug.
De huisarts wist het ook niet en voor ik het goed en wel wist was ik doorverwezen naar een plastisch chirurg in hetzelfde ziekenhuis waar ik bijna drie jaar geleden het medisch circuit in ging dat eindigde met een operatie en erger: 5 dagen in het AMC.

Vandaag had ik een afspraak.
Met een chirurg die op internet goede recensies had: hij nam de tijd voor je. Hij legde alles goed uit. Dat klonk goed.

Na drie kwartier wachten ben ik aan de beurt.
“Er is iets met uw rechterhand” opent de chirurg het gesprek. Ik toon de hand en zeg dat ik weet wat ik heb.
“Ja, Dupuytren,” zegt hij met een blik op de pink waaraan hij ook voelt en dan constateert hij ook nog artrose in die pink. Hij wijst aan en: “dit ga ik opereren en hier haal ik de Dupuytren weg en…” (hij zegt nog wat maar dat hoor ik niet).
Want dat “ik ga opereren”- daarmee gaat hij wel hard.

Opties

“Wat zijn mijn opties?” vraag ik.
Nou, dát! of niets doen, maar dan wordt het steeds erger.
“Ik zal u op de wachtlijst zetten” zegt hij terwijl hij al opstaat om me naar buiten te laten.

Toch nog wat uitleg: dan mogen 10-12 dagen na de operatie de hechtingen eruit en ‘s nachts moet ik een spalk dragen en na 4 weken mag ik mijn “hand weer gebruiken”.
Als het gesprek (dat geen gesprek wás, de dokter kondigde aan wat hij ging doen) twee minuten heeft geduurd is het veel. Weer buiten kijk ik op mijn horloge en mijn gevoel klópt.
Heeft hij zijn achterstand weer wat kunnen inlopen.

Teruglopend naar de parkeergarage probeer ik me te herinneren wat er is gezegd en wat ik had moeten vragen (zoals: hoezo mag ik mijn hand ‘na 4 weken weer gebruiken’? wat moet ik dan een maand lang zonder rechterhand doen?!).
Het kan tot november misschien wel december duren voor ik aan de beurt ben.

Ik kan nog steeds besluiten niets te doen.
Maar dan moet ik proberen te regelen dat Amerika een scan van mijn *linker*hand accepteert als binnenkomer. Zal ook niet eenvoudig zijn (als het al zou lukken).

Ooit stortte ik een bedrag(je) op Blendle.
Ik maakte er spaarzaaam gebruik van.
Nu stopt Blendle met betalen per artikel en moet je een abonnement nemen.
Maar… ik heb nog wat geld op mijn rekening (ze vertellen niet hoevéél) en ik kán dus met korting een Premium abonnement kopen.
Maar nu kan ik vast drie artikelen lezen (van mijn eigen rekening) die ze speciaal voor mij hebben uitgekozen.

1) waarom lang wakker liggen niet erg is
2) waarom Action aan z’n eigen succes ten gronde gaat (omdat ze de schappen niet kunnen vullen)
3) hoe kun je verliefdheid sturen

Aan verliefdheid doe ik niet meer (behalve op katten), bij de Action kwam ik maar twee keer en dat is niet mijn soort winkel.
Maar dat eerste artikel lijkt me wel wat.
Ik klik het aan en moet dan van alles gaan invullen.
Wat ik niet snap.
Ik mag toch aannemen dat als ze me gericht aanschrijven en gericht artikelen voor me hebben uitgezocht ik zonder invullen die artikelen kan lezen.

Nou, dan niet.
Toch al raar dat ze denken dat ik opgewonden zou raken van een artikel over verliefdheid (op een man).

Amerikanen kunnen heel gul zijn.
Wanneer ze je aardig vinden. ‘Gewoon’ aardig als mens.
Of aardig in een werkrelatie.
Bv wanneer ik positieve mails en recensies achterlaat over een Airbnb.
Zodat ik soms korting krijg (kan véél korting zijn) en aardige reacties terúg.

Thuis ben ik een fanatieke legpuzzelaar.
Die puzzels koop ik in Amerika. Mijn favoriete merk is Masterpieces.
Vorige week kreeg ik een mail van die winkel.
Dat ze dit weekend Fourth of July korting geven.
Maar liefst 25%.

Die mail komt op 3 juli.
Ik wil een bestelling plaatsen op 4 juli. En krijg bij het invullen van de code de tekst dat die actie is verlopen op 3 juli.
Dús een mail gestuurd.
Een dag later: ze gaan ernaar kijken!
Weer een dag later: het is gefikst! en: “Thank you for bringing this to our attention.”

Omdat Amerikanen zulke lieverds zijn verwacht ik nu eigenlijk de toevoeging ‘en je bestelling krijg je van ons kado!’
Maar zó leuk kunnen ze het ook weer niet maken dus we houden het bij de 25%.

Hello Sir/Madam,

I come to announce the good news about my TRUNK BOX, I finally found a friend who paid for my Air ticket that allowed me to arrive in this country to get my trunk box personally. God so kind,

I was able to recover it successfully, but I’m afraid to cross the two airports with the big luggage, however, I need you to join me here to find solution together to get everything DONE in order that we get this 14.5 MILLION USD out of this country to your country for investment.

I have another solution, if I open the trunk box, I will send you
10,000 usd so you can use it to open a special account so that all
14.5 MILLION USD will be transferred to the account. Is this solution good??

Please answer me immediately.

Hope to hear from you soon in this email address:

Sincerely,

Ms. karen Mangi
Quebec Canada

Een week geleden heb ik een afspraak bij de mondhygiëniste en de tandarts.
De mondhygiëniste reinigt mijn gebit en spreekt me toe.
Wanneer ze net is begonnen, vraagt de tandarts of het goed is als ze nu vast even kijkt ipv na het reinigen. Prima.
Ze kijkt en als het twee minuten duurt is dat veel.
Ik heb, zegt ze, geen gaatjes.

Gisteren komt de rekening.
€ 21,78.
Dat is niet slecht betaald voor even snel kijken, denk ik.
Maar het blijkt het vaste tarief te zijn voor ‘periodieke controle’.
Trouwens ook voor ‘probleemgericht consult’.

Gelukkig heb ik geen problemen, althans niet met mijn gebit.
En ze heeft er een studie voor gedaan.
Bedrag dus overgemaakt.
Ik kon ook moeilijk anders natuurlijk.

Eigenlijk ben ik wel klaar met de mini-trips.
Een deel heb ik al laten vallen, eerst gedwongen omdat ik ziek was – daarna bewust omdat ik merkte dat ik écht niet zo erg meer hóefde mbt die sopraan.
Er is nog een andere sopraan en daar ga ik nog wel (minstens) 1x heen in het buitenland.

Eind deze maand is er een opera met een leuke tenor.
In München.
Toen ik het boekte dacht ik: leuk! München.
En: leuke opera!
En vooral: erg leuke tenor.

Nu het nadert hoef ik niet meer zo erg.
Er zijn momenten dat ik denk: ik ga gewoon niet.
Dan denk ik weer: het is die ene mini-trip dit jaar.
En het *is* een leuke opera en van alle steden vind ik München het leukst.

Dan zwenk ik weer naar: geen zin.
Ik ben benieuwd wat het wordt.

Ik verbleef 5 dagen in een mooi huis in Pahrump, NV.
Geen uitzicht maar een tuin met mooie planten, diertjes (konijnen, lizards, vogels) en een vijver met Koi. Ik maakte honderden foto’s en voelde me er heel prettig.

Toen ik weg was liet ik een erg positieve comment achter op de verhuursite. Ook stuurde ik de eigenaren een email. Dat ik het er geweldig had gevonden maar dat er 1 ding was dat ik nogal onsympathiek vond en dat ik nooit ergens elders had gezien.
Wie een reservering zou cancellen was niet alleen het volle bedrag kwijt (dat doen meer verhuurders) maar moest ook nog eens een boete van $ 155 betalen.
Dat vond ik naar. En kijkend naar hun reserveringen: onnodig. Ze verhuren het huis meer niet dan wel. Het is niet zo dat ze door zo’n afzegging een hoop geld zouden mislopen omdat andere potentiële huurders stonden te dringen.

Ik vroeg ze te overwegen die boeteclausule te schrappen.
En eindigde met dat ik zeker zou terug komen, zelfs mét die clausule.
Ik kreeg geen antwoord.

Net kijk ik eens op de website van Vrbo.
Voor de komende vier maaanden (verder keek ik niet) hebben ze huurders voor 1 week.
Ach.. wat jammer.
Maar.. de boeteclausule is verdwenen.
Mooi. Fijn.
Zou wel aardig zijn geweest als ze me even hadden gemeld dat ik ze had overtuigd.
Maar zoiets zit niet iedereen in de genen.

Ik heb een aantal (5, 6, 7) jaren gehad dat ik een echte opera groupie was.
Als 1 van mijn favoriete zangers optrad, reisde ik erheen.
Wanneer dat ‘vliegen’ betekende, was het met toenemende tegenzin.
Maar ik dééd het wel.
Omdat ik een idool wou zien. Het idool wou hóren.

Het afgelopen half jaar heb ik 1x een geweldig optreden in München afgezegd omdat ik totaal gevloerd door ernstige griep in bed lag.
Diezelfde week kon ik een Masterclass in Nederland van een andere sopraan niet bijwonen (zelfde reden).
Een andere Masterclass van haar moest ik een paar weken geleden afzeggen omdat ik door mijn rug was gegaan.

Geen smoezen, allemaal echte redenen en allemaal onbegrepen.
Wanneer ik een gemeenschappelijke fan die het adres heeft van de laatste diva vraag of hij namens mij haar een kadootje wil sturen. Had ik haar willen geven! lag al klaar. Maar: rug.
Dan mailt hij: geef het zelf maar in september.
Maar dan treedt zij op op 6 september in Den Bosch en vlieg ik een dag later naar Amerika. Dat kan dus niet. Zeg ik. Waarop ik niet eens meer antwoord krijg en ik ken deze man: hij vindt mijn antwoord totaal flauwekul want de diva gaat voor alles.

Een tenor dan! ik zou in december naar een optreden in Dresden gaan. Hij zegde af, kaartje bleek onverkoopbaar, van de KLM-vlucht kreeg ik maar een fractie terug.
Eind juli ga ik weer (als hij niet afzegt). En dan weer volgend jaar juni.
Wanneer ik dat een gemeenschappelijke fan vertel, reageert zij verwijtend: dan pas? je moet veel vaker gaan!

Ik begin een gotsgruwelijke pesthekel aan de zgn échte fans te krijgen.

Ik vind het fijn mijn Amerika-reizen lang vantevoren te plannen.
De route.
Alle rentals.
Vorfreude.

Later kijk ik er graag nog eens naar, ga ik mijn huisjes langs, me vast verheugend op wat ik ga meemaken.
In Sedona had ik voor twee dagen een schitterend huis gehuurd. Modern ingericht, uitzicht op de rode rotsen, diverse zitjes buiten, de mogelijkheid vanaf het huis direct de woestijn in te lopen.
Vorige week kijk ik er nog eens naar en opeens staat erbij dat ze de etage erbóven ook verhuren (etage erboven? daarvan was toen ik niet huurde niet eens sprake; en nu ik erover nadenk… alle foto’s waren van het interieur en de buitenzitjes en het uitzicht, niets van de voorkant).

In de commentaren lees ik grote vreugde van mensen die de hele dag op sjouw waren en dan konden uitpuffen in dit mooie appartement.
Maar er is ook een klacht: dat je woordelijk kon verstaan wat de mensen boven je zeiden.
Het kost me acht mailtjes voordat ik een reactie krijg maar dan ben ik van de reservering af.

Zoeken

Nu een nieuw huis.
Dat nog beschikbaar is op mijn dagen, dat niet naaste buren heeft, dat niet midden tussen de bomen ligt en dat niet idioot duur is.
Dat beperkt het zoeken behoorlijk.
De mooiste huizen zijn al weg, als je goed kijkt zie je vaak in een hoekje van de foto een buurhuis staan. En andere mensen worden misschien dolblij van overal bomen en geen uitzicht maar ik krijg het daarvan benauwd.

Een paar komen tenslotte in aanmerking.
Een ziet er zowel van binnen als van buiten het mooiste uit.
Maar na een foto of zes gaan alle andere foto’s over wat er op berijdbare afstand aan fraais is te zien.
Een ander is een petieterig niet echt sjiek huisje

Met mooie vergezichten over prairie(?) – in elk geval grassig land. Als je geluk hebt: herten en antilopen. En – belangrijk voor mij – het is op een working ranch.
Met paarden en schapen en lama’s en alpaca’s.
Die mag je bezoeken en je mág praten met de eigenaar maar dat hóeft niet.

Dit was het huis in Sedona. Mooi, hè?