Ruim twee dagen was het hier kleumen geblazen.
Letterlijk ‘geblazen’ want windkracht 6-7 die ‘uit de polder’ komt vinden sommige mensen missch fantastisch maar ik vind het gruwelijk.
Boven aan mijn bureau zitten kon niet omdat de wind dwars door het huis ging. Ik hoopte even dat het zou helpen om de luxaflex naar beneden te halen – maar die ging alleen maar ‘wapperen’.
Mijn slaapkamer was zo koud dat ik 2x met kleren en al in bed ben gedoken.
Onder de douche? vergeet het maar.

Het liefst was ik 24/7 binnen gebleven.
Dat kon niet omdat Tommie en Roosje en Floria Tosca en Mario Cavaradossi (konijnen) moesten eten en de kippen ook.
Dat laatste is een hele onderneming want er durven er maar twee naar buiten, de andere vijf zitten binnen in het hok.
Daar serveer ik ze regelmatig een lekkere maaltijd maar ik krijg de deur steeds slechter open en wie zou helpen heeft even leukere dingen te doen.

De polder dan!
Daar wordt (hopen sommigen) binnenkort geschaatst.
Ik zou die schaatsen nog maar even in ‘het vet’ laten.

Gisteren dacht ik opeens: dit is het – mijn leven.

Niet in de zin van ‘volgende week ga ik dood’ maar als in ‘geen reizen naar Amerika meer, geen opera mini trips, niet eens de opera of het Concertgebouw in Amsterdam’.

En dan mag ik nog blij zijn dat ik geen sociaal leven heb zodat ik hieraan niet hoef toe te voegen: en geen etentjes thuis en al helemaal niet in een restaurant en ook niet naar de kroeg en niks gezelligheid.

Het meest merkwaardige was (denk ik nu) dat ik die gedachte niet zo erg vond als ik die een half jaar geleden waarschijnlijk had gevonden.
Tuurlijk baal ik.
Want ik wil dolgraag in augustus naar Amerika en dan volgend jaar mei wéér!

Maar ik heb me er geloof ik bij neergelegd dat this is as good as it gets en dat is niet erg góed maar ja, jammer dan – niks aan te doen.

Ik heb mijn ticket naar Las Vegas omgezet in een voucher.
Ja, dat kon zomaar.
Ik vroeg het voor alle zekerheid nog even via KLM-twitter, of ze me geen boete in rekening zouden brengen.
Nee hoor, het kán (kon).

Ik had verwacht dat na alle kritiek je intussen kon kiezen voor een KLM-voucher of ‘geld terug’ maar je kunt nog steeds alleen kiezen voor een voucher en wanneer die ooit arriveert (kan een tijdje duren, we hebben het druk), kun je weer vragen om geld.
Nu was ik toch al van plan de voucher te kiezen maar erg klantvriendelijk vind ik het niet.
Dat ze de klant dwingen toch weer die extra hobbel te nemen.

Het voelt raar.
Wanneer ik in mijn KLM-overzicht kijk, is de mei-reis weg.
Nu ga ik alleen nog in augustus.
Hoop ik.

Eergisteren valt het licht erg mooi op de polder achter mijn huis.

Dus grijp ik de camera en maak een foto.
Wanneer ik even niet focus op ver weg, valt mijn oog op de vogel rechts onder op het plaatje.
Een sperwer.

Ik weet dat hij in mijn tuin (en naburige tuinen) woont.
Regelmatig slaat hij hier een Turkse tortel.

Eerder de afgelopen week had hij toen de avond viel opeens een spreeuw te pakken die links boven mijn werkkamer onder een dakpan woont.
IJselijk gekrijs!
Waarop ik reageer door het raam direct onder dat nest te openen en ermee te klepperen.
Wég sperwer.
De volgende dag hoor ik de spreeuw weer op zijn vaste tijd op zijn vaste plek naar bed gaan dus blijkbaar was ik op tijd.

De sperwer die eergisteren op de rand van de konijnenren zat, zat daar een uur.
Pas toen ik de konijnen ging voeren omdat het écht bijna donker was, vloog hij weg.

Dús had ik volop tijd om hem te fotograferen (het was volgens mij de man, die is wat kleiner).
Ik doe mijn best maar het wordt niks.
Echt helemaal nada niks!

Ik had hem eens, een paar jaar geleden, wél goed voor de lens.
Terwijl zij (dat was de dame) direct achter mijn huis een tortelduif zat op te peuzelen.
We keken elkaar aan, ik zag dat de duif al het loodje had gelegd en dacht ‘foto  maken is leuk maar waarom nu wegjagen? sperwer moet ook eten’.
Mannetjes sperwer jagen trouwens op de kleinere vogels: mussen, merels en idd spreeuwen.

Maar goed. Vooruit.
Beter dan dit werd het niet.

Wie iets online koopt, kan er de klok op gelijk zetten: na een paar weken komt er een mail met het verzoek een review te schrijven.
Soms is het een ‘open’ verzoek.
Vaak wordt er een beloning beloofd.

Zelden een concrete beloning.
Meer een ‘je loot dan mee met een onduidelijk aantal anderen en wie weet krijg je geld’.

Vaak doe ik het en schrijf ik inderdaad een stukje.
Stiekem hopend dat ik in de prijzen val.
Wat nog nooit is gebeurd zodat ik wel eens denk dat helemaal *niemand* ooit iets wint en ze het alleen gebruiken als lokkertje.

Vandaag een mail van Hunkemöller.
Maar liefst € 50 kan ik winnen! daarvoor wil ik best even opschrijven dat de onlangs daar gekochte sweatpants me goed zijn bevallen.

Pas later lees ik de ‘beloning’ goed:

“Hi Jeanne,
Nogmaals bedankt voor je aankoop. Hopelijk ben je net zo verliefd op deze items als wij! Help anderen om het perfecte product te vinden door het schrijven van reviews.
Hiermee maak je elke maand kans op een lingeriecard t.w.v. €50.”

Een lingeriecard.
O ja.
Dan kan ik iets uitzoeken uit de collectie waarover ze me een dikke maand geleden een mail stuurden.
De strings en de open kruisjes 🙁

Ik moest nog 1 Airbnb (waar ik al 5+ x ben geweest) afzeggen.
Ik wou dat niet bot doen door op het knopje ‘Annuleren’ te drukken maar besloot een mail te sturen met uitleg.
Stiekem ook een beetje hopend op coulance.

Verhuurder schreef dat hij het begreep en hopelijk was de pandemie snel voorbij.
En alle begrip dat ik nu geen zin had te reizen.
Geen reactie op dat er een travel ban is vanuit Amerika naar de Schengenlanden.
Wat ik voor alle zekerheid nog erbij vermeldde.
Al zou ik het willen, ik kán niet reizen!

Vandaag officieel geannuleerd.
Reactie: de dieren zouden me missen.
Yeah… right.
Ik de dieren ook.
Smeken is dus mislukt.

Ik heb een uitnodiging gekregen voor het borstkankeronderzoek.
Tot nu toe deed ik altijd mee en dan kwam de brief: u hebt geen kanker maar o ja, bij 30% (oid) zien we het niet met de röntgenfoto’s.
Dan denk ik altijd: waarom doe ik het dan.

Het bijgesloten boekje noemt een hoop redenen om *niet* mee te doen zoals
– u kunt zich ongerust maken
(bv omdat ze denken iets te hebben gezien en doorverwijzen naar het ziekenhuis waar later mogelijk blijkt dat er niets aan de hand is)
– u loopt de kans onnodig behandeld te worden
(holy shit! ook dat nog!)
– het bevolkingsonderzoek biedt geen volledige zekerheid
(die kende ik al)

Ik denk terug aan alweer 4 jaar geleden.
Bij een routineonderzoek (jaja, ook toen) werd een vergrote eierstok ontdekt en hup! daar ging ik het medisch circuit in en de artsen wisten het zeker: kanker.
Waarschijnlijk moest álles eruit.
En zou ik een stoma krijgen.
Wat ik niet wou maar op de avond voor de operatie kwam de chirurg me onder druk zetten en zei ik ja.

Ik had geen kanker.
En alleen de eierstokken en de baarmoeder gingen ‘eruit’.

Ik besprak toen met mijn huisarts: wat als ik niets doe en nog 1x naar Amerika op vakantie ga en dat is het dan maar? want ik wist ieg zeker dat ik niet verder zou gaan dan een operatie.
Mijn huisarts durfde niet te zeggen dat hij dat een goed idee vond.

Mm.
Zo terugdenkend en tegen mezelf pratend geloof ik dat ik de knoop over dat borstenonderzoek heb doorgehakt.

Een beetje (vriendelijk) gepusht door een vriendin loop ik met de camera naar de slaapkamer om een foto te maken van de polder bij het opkomen van de zon. Nog nevel ook. Ik tref het.
Aardig kiekje.
Maar niet erg veelzeggend.

Een half uur later loop ik naar buiten.
De zon is niet meer ‘opkomend’, de nevel is er nog wel volop.

Ik heb veel foto’s vanuit de achtertuin richting Middenbeemster (met de kerk).
Ik probeer eens iets anders.
Een stukje riet.

Kijkend door de lens zie ik links iets méér: twee wilde konijntjes.
Of hazen, dat weet ik zo in het wild nooit zeker.

Inzoomen op de diertjes.

Ik heb de indruk dat ze spelen of misschien maken ze elkaar het hof.
Wat de ganzen in de verte doen weet ik ook niet, ik vermoed eten en wat chillen.

Geweldig zijn de foto’s niet – ik vermoed dat de vingers van Photoshoppers nu jeuken.
Het gaat me ook niet om de kwaliteit van de plaatjes.
Wat ik wou zeggen is hoeveel meer je (als in: ik) ziet wanneer je kijkt via de camera.

Teruglopend naar mijn huis zie ik ook nog bovenop het veel hogere buurhuis een reiger zitten.
Een reiger. Bovenop een enorme stolpboerderij.
Ook gefotografeerd maar die foto was nog minder goed en voegde niets toe aan de vermelding ‘reiger zat op huis’.

Dit ga ik weer meer doen, neem ik me voor.
Met de camera op pad al is het maar naar de achtertuin.

Vergeet het maar: mijn mei-reis naar Amerika.

Dat ‘wordt ‘m niet’.
Ik kom dat land niet in en sterker: met de huidige Covid-situatie *wil* ik dat land ook niet in.

Een reservering zette ik om naar September (wat nog een hoop geld kostte ook – geen idee of dat toekwam aan de verhuurder of aan Airbnb).
Ik zocht op wat het huidige beleid van Airbnb is.
Omdat ze een jaar geleden heel soepel waren.

Nu is het eigenschulddikkebult.
Had je maar niet moeten boeken.
Wat ik een domme benadering vind.
Zouden ze niet juist blij moeten zijn met die gasten die het na de teleurstelling van vorig jaar toch weer wilden proberen?

Ik heb nog drie reserveringen staan.
Twee bij mijn vrienden in Pioneertown. Die van het hondje Rosie dat dood is.
Zij hebben al gezegd dat ik altijd kan afzeggen, al is het op de dag zélf.

De andere is in Blythe bij Robert met de geiten en de kippen en de kalkoen Penelope.
Ik had voor drie nachten geboekt.
Hij heeft als beleid 50% terugbetalen.
Missch dat ik meer krijg als ik ga smeken.
Maar ik heb helemaal geen zin in smeken.

Daar is natuurlijk ook nog de KLM-vlucht.
Die kan ik cancellen en een voucher vragen.
Maar het is makkelijker als ZIJ cancellen en me die voucher spontaan geven.

Mbt laatste: gekruiste vingertjes.

Ik heb een wilde tuin met wilde bomen in die zin dat ik ze al vele jaren hun gang laat gaan.
Bij twee heeft dat ertoe geleid dat ze een helft hebben laten vallen.
De perenboom bij het huis viel half tegen mijn schuurdeur zodat ik het huis aan de achterkant niet meer uit kon.
De wilg bij de sloot liet een helft droppen op de konijnenren achter.

Dat gebeurde allebei een tijd geleden en ik liet me nu overtuigen dat de wilg moest worden gesnoeid.
Dat staat er wat vals, alsof het niet echt nodig was.
Dat was het wél.
Ik bedoel meer dat ik er tegenop zag.

Woensdag was het zover.
Tuinman 1 klom naar de top van mijn wilg, tuinman 2 ving beneden de takken op en sleepte ze naar de straat waar ze werden versnipperd.
Ik keek toe vanaf mijn werkkamer.
En schrok.

Want we hadden het niet vantevoren doorgenomen (ik had er ook niet naar gevraagd) maar ik had niet gedacht dat het snoeien zo grondig zou gebeuren.
Tak na tak viel naar beneden.
Steeds kaler werd de top.
(het was donker weer en de foto’s zijn gemaakt achter -vies- glas)

Zo eindigde mijn fraaie boom

 

Zo zag het er de volgende ochtend uit

En dit was twee jaar geleden.
In de zomer.

Ooit krijgen de stompen weer takjes.
Dunne takjes.
Dit jaar zal hij naar verwachting overslaan.
Ik probeer eraan te wennen.

Een paar weken geleden: grote ophef.
Een zielige vrouw had bijstand en ze had hoge vaste lasten (nog: zieliger) dus hielp haar moeder haar door af en toe een boodschapje voor haar te doen.
Lief.
Maar de gemeente! die eiste € 7000 terug aan bijstand.

Sentiment: schande! Onrecht!
Arme, arme zielige vrouw!
Een STRAF omdat haar moeder af en toe een halfje wit voor haar meenam!
Hoe wás het mogelijk.

Al snel bleek dat het niet om een enkel halfje ging maar dat moeder álle boodschappen voor haar deed.
Mm.
Nu blijkt dat de zielige vrouw met de ‘hoge vaste lasten’ in de bewuste periode van drie jaar een auto ‘uit het hogere segment’ had gekocht én een motor.
Eh…

Waar het mij aan deed denken.
Toen ik vroeger reisde paste Roelof op mijn huis.
Toen die dood was, wist iemand wel een leuk jong meisje dat een prima, ervaren oppas was.
Ze wou het dolgraag doen.

Ik zat amper in Amerika en ik kreeg een mail van haar moeder.
Het viel dochterlief vies tegen.
Want de dorpswinkel… dat was net een kámpwinkel! en ook nog eens hartstikke duuur.
GELD graag!

Natuurlijk dacht ik: als je in een dorp wil oppassen (ik vroeg het niet! ze bood het zelf aan!), weet je dat de winkel geen Aldi zal zijn.
Maar ja hoor, ik kwam over de brug met € 300.

Toen ik thuis kwam zag ik veel AH-verpakkingen – spullen aangeleverd door moeder.
Voor NIET-kampingwinkelprijzen.
Dat kwam dus in me op toen ik las over die zielige vrouw met haar halfje wit die opeens (snik! boehoehoe!) € 7000 moest terugbetalen.
Niet als *straf* maar omdat ze het bijstandsgeld niet had uitgegeven aan eten en wc-papier maar aan luxe-goederen.

Ik heb een nieuwe klusjesman.
De eerste keer dat hij hier was, een paar weken geleden, was niets hem teveel.
Hij werkte hard en wou ik iets extra’s? dat kon!

Morgen komt hij terug.
Ik vroeg hem (per mail) om bij het al vastgelegde werk nog iets extra’s te doen.
Volgens mij ‘iets kleins’ nl 1 kleinere tak van een boom die drastisch wordt gesnoeid (prijskaartje!) in een paar stukken te zagen zodat hij op een bestaand stapeltje houtblokken kan.

Ik vermoed dat ik hiermee de klusjesman opzadelde met een dilemma.
Als hij “maar natuurlijk! komt voor mekaar!” zou zeggen en doen, is de kans groot dat ik hem nog eens inhuur.
Maar het risico bestaat dan óók dat ik denk: handig! die man betaal ik bedrag x en daar bovenop vraag ik klusje y zonder daavoor extra te betalen.
(Zo ben ik niet maar dat weet HIJ natuurlijk niet)

Hij kiest voor: we zullen zien – als ik tijd over heb.
Waarmee hij de poten onder zijn stoel heeft weggezaagd, zijn graf als vaste kracht heeft gedolven en nog zowat.

Nogmaals: ik begrijp zijn dilemma.
En bij anderen werkt dit mogelijk prima.
Bij mij niet.

Dat is het probleem met dilemma’s.
Je weet nooit hoe het uitpakt.

Ik vloog 1x naar Amerika toen ik 15 was als een soort exchange student.
Ik werd verliefd op het land en de mensen.

Toen Roelof en ik samenwoonden en ik begin twintig was, vlogen we er een paar keer samen heen.
We reisden door de zuidelijke staten.
We woonden opera’s bij in de New York City Opera en in de Metropolitan.

Lodewijk sleepte ik ook mee zodra dat kon.
Elk najaar.
4-5 weken.
Eerst huisjes en motels. Steeds vaker kamperen in-het-wild.

We vlogen met Delta.
Twee stoelen aan het raam. IK direct aan het raam.
Overstap was Atlanta.

Ik herinner me hoe we Atlanta naderden en dan kon ik steeds beter de stad zien met de kleine zwembadjes in de tuinen.
De opwinding!

Wanneer ik nu naar Amerika vlieg, zit ik aan het gangpad.
Omdat ik anders steeds moet klimmen over mensen om de wc te bereiken.
Vandaag herinner ik me weer dat gevoel.
Daar ligt Amerika! ik wil de zwembadjes wel opslurpen.
Ik ga ietsje naar achteren zitten zodat Lodewijk ook iets kan zien.

Hiernaast staat een counter.
Met data waarop ik naar Amerika ga en weer terugkom.
Hij telt áf.

De eerste datum waarnaar hij aftelt is 2 mei.
Dan vlieg ik naar Las Vegas.

Rutte wil dat we tot april helemaal niet op vakantie gaan en ook geen reizen boeken.
Om-te-beginnen.

Verder is Amerika gesloten voor reizigers uit Schengenlanden.
En nog ‘verder’ is het kwa corona op dit moment ongeveer het gevaarlijkste land dat er is.

En tenslotte ‘verder’ is de kans fifty-fifty (maar meer niet zo erg fifty) dat ik op 2 mei mijn twee spuitjes nog niet heb gehad.
De kans dat ik op 2 mei wegvlieg lijkt me dus niet zo groot.
Wat een eufemisme is voor ‘vrijwel nihil’.

Ik neig tot weghalen het aftellen tot 2 mei.
Maar dat voelt ook weer zo “en daar gaat de derde reis die ik nog had gepland in de nadagen van mijn leven”.
Ik zie het nog even aan.

Ik was (uiteraard) geschokt door de aanval op het Capitool en sindsdien zit ik in mijn bubbel van mensen die Trump een klootzak vinden en dit een aanslag op de democratie.

Vandaag dacht ik: een paar jaar geleden verbleef ik 2x bij mensen in een Airbnb die Trump-aanhangers waren.
1x aten we samen en hoewel ik direct zei ‘let’s not talk politics’ en zij toen JA zeiden, deden ze het wel en het werd een pijnlijke bedoening.
Want ik had echt geen trek in discussie dus dat werd zwijgen door mij of mm-mm en af en toe bedachten zij ‘eh… missch toch beter niet’ maar het werd een lange, moeizame avond.

Een paar jaar geleden zag ik nog een foto van haar bij het Trump-vliegtuig met een MAGA-cap breed smilend naar de camera.
En, missch raar maar echt waar: af en toe mailde ze me nog: hoe het ging.
En dan wisselden we een paar vriendelijke mailtjes uit.

Ik mocht haar.
Hem vond ik een beetje een griezel.
Maar haar niet.

Vandaag dacht ik: je hebt veel rabiate Trump-aanhangers.
Maar er zijn er ook die nu de schellen van de ogen lijken te vallen.
Laat maar goed.
Beter laat dan nooit.

Ik kijk op Linda’s FB-account.
Hopend op gevallen schellen.
Maar we blijken niet meer bevriend.
Sterker: ze heeft me geblokt.

Zoals FB me mánnen wil slijten (en dekbedovertrekken..) zo probeert De Bijenkorf af en toe ook eens wat.
Vanochtend: een geweldige sale van… lingerie!
Dit nadat ik 2x plastic gebakvorkjes bij ze kocht.

Vanmiddag Plein.nl: Durex hebben ze voor me in de aanbieding!
“Durex is het meest bekende condoommerk wereldwijd. Durex biedt naast een breed assortiment aan condooms (van classic tot met een smaakje) ook glijmiddel, massagegel en seksspeeltjes. Voor het ultieme genot in de slaapkamer.”

Bij Plein kocht ik: voer voor Loki en voor de konijnen.
En voor mezelf: Lactona tandenragers.

Kan iemand me uitleggen waarom De Bijenkorf me nu een plezier wil doen met sexy lingerie die ik meteen bij Plein kan opleuken met Durex glijmiddel en seksspeeltjes?

Facebook probeert het regelmatig: advertenties aanbieden van iets waarvan ze denken dat het mij zou kunnen aanspreken.
De ‘vind een man’-commercials heb ik intussen zo vaak weggeklikt met ‘irrelevant’ dat ik ze *vrijwel* niet meer krijg.
Dierensuggesties wél.
Omdat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen hulpbehoevende beestjes als ‘irrelevant’ af te doen.

Maar nu hebben ze me te pakken.
Met kleurige dekbedovertrekken.
Die kon ik een paar keer niet weerstaan (om te bekijken! niet om te kopen!).
Dus nu is het telkens wanneer ik op FB zit raak.
En ga ik ook *bijna* telkens even kijken.

Ik heb een aantal erg mooie vrolijke dekbedovertrekken gezien.
Ik héb 1 vrolijke overtrek maar die is al jaren oud en is hard bezig zijn kleurtjes te verliezen/verbleken.
Verder heb ik twee best leuke wat saaie Hema-overtrekken (gekocht op zo’n ‘tweede voor de halve prijs’-moment).

Ik ben in verleiding.
Ik kan het niet ontkennen.
Wanneer ik bijna op het bestel-knopje klik stel ik mezelf de vraag of ik echt blij van zou worden van deze aanschaf.
NEE zeg ik streng tegen mezelf.
Maar FB blijft het proberen.