Die tekst, dat is een liedje van Marlene Dietrich.
Het gaat erover dat ze nog een koffer met spullen in Berlijn heeft staan en dat ze er daarom regelmatig naar terug moet.

Ik was er voor een concert en ontmoette voor het eerst een vriendin met wie ik al een tijd intensief mail.
Zij maakte deze foto van mij

Ik was even heen en weer naar Berlijn.
Vanmiddag vloog ik terug.
Ik zat naast een man die wou praten en dat was best leuk (bovendien duurt de vlucht van Berlijn naar Schiphol maar iets meer dan een uur dus dat is zelfs voor mij te behappen).

Gewoonlijk zegt de medepassagier aan het eind iets als ‘het was gezellig’ en soms overschatten ze de gezelligheid en duwen me een kaartje in de hand met een suggestie voor ev volgend contact.
Deze man zei alleen maar ‘goede reis verder’.
Wat ermee te maken kan hebben dat ik kort voor de landing de vraag stelde of hij “alleen maar kinderen had of ook huisdieren”.

Terwijl ik zit te wachten bij de kapper buigt zich een vrouw over me heen.
Ken ik haar nog? Genant moment: nee.
Wanneer ze haar naam noemt herken ik haar wel.
Blijft staan dat het genant was.

Ze vraagt hoe het met me gaat.
Ik pak breed uit over mijn Amerika-reizen en mijn mini-trips.
Ze vraagt wat ik met kerst ga doen.
Niets – maar kerst zegt me ook niets.

Dus, concludeert ze met een licht vraagteken in haar stem: het gaat goed?
Inderdaad: het gaat goed.

Later denk ik: was dat nou zo’n gesprek waartoe mensen in commercials worden aangezet ‘vraag eens aan een oudere buurtbewoner of die misschien eenzaam is’?

Er zijn hier mollen.
Mensen (ándere mensen) vinden dat niet fijn.
Want ze maken hopen op het gazon. Of ondergraven de stenen.

De eerste keer dat een mol in mijn tuin opdook, gaf ik hem een naam.
Hubert.
Dus wanneer na een tijdje weer eens een hoop verschijnt, denk ik: daar heb je Hubert weer.

Hubert ondergraaft op dit moment mijn terrasje direct achter het huis.
Heel erg soms zie ik dat letterlijk gebeuren.
Kleine beetjes zand worden omhoog geduwd.
You go, Hubert!

Een paar dagen geleden gebeurde het toen buurkat Bruni in de tuin was.
WTF zag ik hem eerst denken.
Toen legde hij voorzichtig een pootje op de hoop.
Waarna hij helemaal los ging.
Pets pets pets.
En toen: graaf, graaf, graaf.
Alsof hij hoopte Hubert zélf uit te graven.

Hubert laat het niet gebeuren maar Bruni is er zo wel in geslaagd de zandhoop over een groter deel van het terras te verspreiden: het is een platte, zanderige boel.
Twee dagen later: daar is weer een fraaie Hubert-hoop.
De foto’s houden niet over.
Maar ik dacht: ik moet er snel bij zijn want ik zie Bruni al opduiken in de achtertuin.

 

I am Madam Amira Hassan, a widow suffering from a long time illness.
I am currently admitted in a private hospital in Israel, Reply if you can assist receive $12.7 Million American dollars for our mutual investment in your country.
I found you as trustworthy persona
This transaction is risk free.
Reply for more details.
Madam Amira

“TAN stopt, dat heeft u vast al gehoord of gezien.”
Schrijft ING me.
Dan: pak uw smartphone en download en activeer de app.
Eh?

Ik dácht: dan kun je nog steeds overschrijven op de PC.
Alleen krijg je de TAN niet meer per sms maar via de phone.
Helaas.
Je moet ook overmaken via de phone.
Wat mij echt een brug te ver is (vaak ben ik het ding kwijt en wanneer ik het weer vind is gewoonlijk de batterij leeg). Geen probleem! Aangezien ik er toch vrijwel niks mee doe.
Maar zo zou ING me dus dwingen om net als al die andere mensen met het kreng verkleefd te raken.

Er *is* een alternatief.
Een scanner. Een apparaatje. Dat je moet aanvragen.
Andere banken schijnen zoiets al te gebruiken.

ING biedt het eerst aan aan de mensen met een TAN-lijst.
Dan volgen fossielen zoals ik die de codes per SMS ontvangen.
Tot ik het ding in huis heb blijft alles het (SMS-)zelfde.

Er is maar 1 mogelijke adder: als je 1x mobiel overmaken hebt gedaan bv om uit te proberen of je er toch aan zou kunnen wennen – dan is het opgestaan, plaats vergaan.
*Niet* proberen dus als je eigenlijk al weet dat je een scanner wil.

Op de site van ING staat hoe het werkt.
Ik mag hopen dat je niet een man en vervelend jongetje met voetbal in je kamer erbij hoeft te hebben.

Je suis membre d’un groupe international de hackers. .
Entre le 7 juillet 2018 et le 28 novembre 2018, vous été infecté par un virus que nous avons créé, via un site Web pour adultes qui tu a visité , nous avons accès à vos messages, comptes de médias sociaux et messagers photos personnele.
D’autre part, nous avons obtenu l’humidité totale de ces données. …… Mais la clé est que parfois nous l’avons enregistré avec votre webcam, en synchronisant les enregistrements avec ce que vous avez vu!
Je pense que ce n’est pas intéressé à montrer cette vidéo à vos amis, votre famille et vos intimité …

Je pense que 400 EUR est une petite somme pour mon silence.
Transférez 400 EUR vers mon portefeuille Bitcoin

Gelukkig ben ik een brave, wat saaie vrouw met een op dit punt goed geweten.
Veel succes bij de losers die wel bij plaatjes aan zelfsex hebben gedaan.

De laatste weken kocht ik wat spullen via internet (behalve dierenvoer).
Luxe spullen.
Onnodige spullen.

Ik geneerde me daar wat voor en ik vertelde het aan iemand die me geruststelde: “jij gaat toch nooit winkelen?”
Dat is waar.
“En je rookt niet en je drinkt niet.”
Nou … eh… ik drink wel wijn.
Ja, zegt zij: maar geen dure drank als whiskey.

Wat óók waar is.
Maw: het mág!
Af en toe uitspatten bij de webwinkels.
Fijn.
Héél fijn.

De postbesteller belt aan en overhandigt me een pakje van het Sokkenparadijs.
Ja! ook ik ging overstag op Gekke Vrijdag, maar echt, alleen maar met de sokken! opdat ik warme voeten heb.

De postbesteller vraagt me wat de andere twee pakketten zijn die ik verwacht.
Is dit een test?!
Nee, maar hij heeft een (grote!) bus vol spullen en het zou erg helpen als ik kon zeggen waar de pakketten vandaan komen.
Topdierenshop (knabbelsticks voor de konijnen) en ZooPlus (grootverpakking Gourmet voor Loki).

De man gaat zoeken.
Vertelt dat hij vandaag 175 adressen heeft (tja, de Vrijdag, hè).
En terwijl hij zoekt en zoekt en ik wacht en wacht denk ik: wat als ik had gezegd dat ik wacht op een pakket van Zalando met charmante jurkjes?
Even fantaseer ik daarover maar eerlijk gezegd heb ik al heel lang geen charmant jurkje meer gedragen.
En de dieren moeten toch eten en snoepen.

De pakketten worden gevonden.
Ik wens de besteller succes met de rest van zijn route.

Al zolang ik hier woon (30 jaar) deel ik het leven met een oude koelkast.
Die telkens wanneer hij echt vrijwel ter ziele was werd vervangen door een andere iets minder oude koelkast.

De laatste was echt op sterven na dood wat hij uitte door steeds opnieuw reutelend opstarten en elke maand een berg ijs in zijn bovenste plaatje verzamelen wat dan weer moest afdruipen.

Ik liet iemand komen van een winkel uit een naburig dorp.
Om op te meten wat eronder kon.
Zij adviseerde me een Liebherr.
Ik zei ok.

Vanmiddag kwam haar broer die installeren.
Mooie nieuwe koelkast.
Met zijn deur omgedraaid wat bij Coolblue € 80 had gekost maar hier maar een tientje.

Ik ben helemaal het dametje met deze koelkast.
Blij met kleine dingen.
En never mind het prijskaartje van € 339.

Ik heb al meer dan een week niet meer echt gegeten (hoogstens een handje amandelen of wat toastjes met iets).
Vandaag schuif ik een geprepareerde lasagne in de oven.
Op 150 graden moet die in 50 minuten klaar zijn.
Dat is hij niet dus verleng ik het proces met 5 minuten en nog eens 5 minuten en dan 10 minuten en ik zet de temperatuur ook iets hoger.

Er komt dat moment dat ik het gerecht voor áf verklaar.
Ik pak het bakje vast en laat het uit mijn handen vallen op de keukenvloer die al vier weken niet is gereinigd.
Uiteraard met het eten naar beneden.
Shit!

Ik aarzel over het ‘wat nu’ maar schep dan toch mijn bordje vol.
En maak de vloer een beetje schoon.

Eten dan maar.
Wat me niet smaakt.

Ik was jarig (gisteren) en twee aardige mensen mailden me een verjaardagsgroet, 1 stuurde me een kaartje (dat vandaag aankwam – tja, PostNL, hè) en iemand liet een prachtboeket bezorgen mét bonbons.

Ik ben blij dat het weer voorbij is, ik vind de stijgende leeftijd niet leuk (over 2 jaar kan ik niet eens meer een Hertz-auto huren! die vertrouwen ze niet toe aan hoog-bejaarden).

Ik zie op tegen de kou van de winter.
Maar dat doe ik altijd, dat is niet gebonden aan het stijgen der jaren.

In de Plusmarkt grijp ik twee flessen van mijn favoriete slobberwijn (een Sauvignon Blanc) en omdat het een bijzondere dag is ook een fles Pino Grigio die twee Euro duurder is.
Ja! ik pak uit!

Naast mij staat een vrouw te aarzelen.
Iemand wil dat ze ‘zoete witte wijn’ voor haar koopt.
Maar welke is dat.

Vroeger, stellen we samen vast, had de Plus bij elke wijn een bordje staan met de mededeling of hij droog of zoet was.
No more.

Ik loop naar de Huiswijn.
Daar staat het nog wel op: ‘Zoet’.
Maar een fles huiswijn kado doen.. niet zo feestelijk.

We lopen naar de aanbieding.
Een Sauvignon Blanc en een Chardonnay die volgens het etiket smaakt naar banaan en meloen en ander zoet spul dus dat zou wel eens een zoete witte wijn kunnen zijn.
De vrouw koopt twee flessen en ik word bedankt voor mijn deskundig advies.

Waarin een droge wijn slobberaar groot kan zijn.

Een paar jaar geleden kocht ik via Facebook een nieuwe (tweedehands) camera: een Panasonic Lumix DMC-FZ200.
Heerlijke camera.
Maar sinds een paar maanden heeft hij kuren.
Soms, weken achter elkaar, ‘grijpt’ hij de sd-card niet wanneer ik die terugduw.
Dan valt die nog wel op zijn plaats als ik het klepje sluit.
Maar hoe lang zal dit goed gaan?

Dus zoek ik naar een vervanger/opvolger voor wanneer hij het echt begeeft.
En ontdek dat hij niet meer nieuw te krijgen is.
Wél via verkopers op Marktplaats.

Ik bekijk de advertenties.
Ik bied op 1 (en word overboden). Ik stel een vraag (en krijg geen antwoord).

De vraagprijs hangt tussen € 150 en € 200.
Maar 1 verkoper neemt genoegen met € 95.
Hij zegt dat de camera “absoluut krasvrij” is en “Gaat weg vanwege aanschaf andere camera”.
1 kleinigheid: de lensdop ontbreekt.

Ik kijk naar de ervaringen die andere mensen hebben met deze man.
Een vérkoper is erg tevreden want er is snel betaald.
Wat verhandelde hij? ”
“LUMIX FZ200 (met defectje)”

Ik kan me niet voorstellen dat je dat in de titel van je aanbod zet als het enige ‘defectje’ de ontbrekende lensdop is.
Ik vermoed dat het aanbod van € 95 met ‘absoluut krasvrij’ en ‘gaat weg vanwege aanschaf andere camera’ dat te mooi *lijkt* om waar te zijn dat ook inderdaad *is*.
Dit gaat ‘m dus niet worden.

Mijn huis is slecht geïsoleerd en daar heb ik mn last van aan de achterkant.
Daar waait de wind vanuit het oosten over het water van de polder.
Dat is een érg koude wind als hij hard waait.

Gisteren zat ik aan mijn bureau met een badjas aan.
Om een ietsje warm te blijven.
Vandaag begon ik al met een dikke fleece broek maar eerst waren de – dikke – sokken te kort en toen had ik langere gevonden maar die hadden gaten in de bodem.
Zodat ik nu voor 30 Euro nieuwe sokken heb gekocht.

Op mijn wenslijstje staan ook dikke dassen.
Maar mijn echte dilemma is het volgende.
Ooit, toen Lodewijk en ik nog samenwoonden in mijn 1-kamer woning in de Wilhelminastraat in Amsterdam (= 30+ jaar geleden), deed hij me een lekker zachte lichtblauwe badjas van (toen nog: Metz) kado.
Die badjas is intussen tot op de draad versleten.
En er hangt hier ook nog een donkerblauwe badjas van hém die amper is gebruikt.

Logisch zou zijn: weg ermee! met die lichtblauwe badjas.
En koester mezelf in de donkerblauwe.
Gewoon praktisch: om een beetje warm te blijven.

Maar ja.
Enzo.