Jeanne's Weblog

Lang, héél lang geleden at Loki Kitekat en Felix en Whiskas en kreeg hij heel af en toe Sheba.
De laatste jaren eet hij Sheba en Gourmet Perlé 85 gram zakjes en kuipjes.
Die ik onlangs nog heb aangeschaft met een tht to eind 2021.

Wat ik ook nog had staan: 50 gram zakjes Sheba fresh and fine en Gourmet Perlé 50 gram bijzonder lekker (ben even kwijt wat daarvan de naam is).
Die bood ik aan als bijzondere lekkernij bv wanneer ik laat thuis kwam.
Of na een Amerika-reis.

Op dit moment heeft Loki wel een beetje maar niet erg véél trek.
Wat kan komen door de operatie.
Dus maakte ik de maaltijden (ook omdat er medicatie in moest) extra aantrekkelijk door alleen 50 g zakjes aan te bieden.
Gourmet heb ik nog een paar pakjes, de kleine Sheba’s zijn vrijwel op.

DUS nieuwe fresh and fine besteld en ook Sheba Craft – 3 versch soorten. Mocht hij die lekker vinden, dan bestel ik meer.

Als dit Loki’s laatste maand is, dan wordt het kwa eten ieg een feestelijke maand.
En anders zal zijn opvolger niet weten wat hem of haar overkomt wanneer die na door iemand te zijn gedumpt hier het forever home vindt.

De tumor was kwaadaardig.
Maar het kán zijn dat met het verwijderen van de tumor alle kankercellen zijn verwijderd.

Ik moet Loki ‘in de gaten houden’.
En hij moet over een tijdje (maand?) opnieuw gecheckt.

Als idd alle kankercellen zijn verwijderd, leeft hij nog 3-6 jaar.
Anders korter.
Concreter kon de dierenarts niet zijn.

Ik praat tegen Loki.
Ik zeg dat we ‘ervoor gaan’.
Als hij geen tumor heeft? Hartstikke fijn.

Heeft hij wel een tumor? dan proberen we samen zo lang het kan het zo fijn mogelijk ervan te maken.
Loki zegt ‘ja’.

Ik slaag er niet in ‘positief’ te blijven en ik vraag me af hoe de mensen die me toe roepen/mailen dat ik dat wél moet zijn dat zelf doen als hun geliefde dier mogelijk dood gaat.
Ook slaag ik er niet in ‘goed voor mezelf te zorgen’.
Waaronder vooral ‘eten’ wordt verstaan.

Ik kook al een week niet.
Ik val af. Ooit, na mijn eigen major surgery drie jaar geleden, paste ik in slipjes maat 36-38. Normaal is dat 40-42.
Nu is het weer 36-38.

Wat geen ramp is. Ik wil niet afvallen maar een paar kilo minder kán wel.
Ik ben dan niet meteen anorexia-fähig.

Vandaag besluit ik een grote pan rijst te koken.
Als basis voor wie weet wat ik de komende tijd ga eten.

Terwijl ik de eerste stappen verricht en de rijst staat te pruttelen wil Loki via het raam naar buiten.
Of toch niet.
We staan zo een paar minuten te hannesen wanneer ik het ruik: verbrande rijst.

Ik overweeg: weggooien en opnieuw beginnen.
Maar ik heb geen puf voor ‘opnieuw beginnen’ dus gooi nog een sloot water bij de rijst, zet er een vierde plaatje onder en roer weer door.
Morgen maar eens kijken of het toch nog een beetje te eten is.

[Net toch even geproefd of het te eten is. Nee, dat is het niet.]

Ik zou eind deze week horen of de tumor goed- of kwaadaardig was.
Ik voorvoelde al dat ‘eind week’ vrijdag zou zijn maar toch week ik op donderdag vanaf het moment dat ze open gingen niet van mijn telefoon.

Vanmiddag om vier uur: nog steeds niets.
Dus bel ik zelf.
Het lab heeft het druk.
Het zal maandag worden.
Of dinsdag.
Woensdag? nee, niet woensdag.
Denken ze.

Ik weet dat de uitkomst goed kan zijn of variaties van ‘slecht’ (dat vertelde de assistente me, dat het afhangt van hoe slecht de cellen zijn).
Waar ik nu even hels van word zijn de ‘komt vast goed’-berichten omdat NIEMAND weet of het ‘vast goed’ komt. Ook niet of het slecht wordt.
Maar dat ‘everything is gonna be all right’ is de dooddoener die bij mij leidt tot moordneigingen.
En onderschat niet een vrouw met een ziek dier die wordt getergd.

.. tot ergens op vrijdag. En als ‘het lab’ het nog drukker krijgt of ze daar extreem vroeg aan de weekendborrel gaan, wordt het misschien pas volgende week.
Dat ik hoor of Loki’s tumor kwaadaardig was.

Loki zelf is vooral moe maar lijkt verder wel opgewekt.
Hij weet nu ook dat als hij gaat staan rammen tegen het dichtgemaakte luikje van de keuken naar de bijkeuken, ik kom aanrennen om hem naar buiten te laten. Uiteraard overdag maar midden in de nacht kan ook.
En weer naar binnen en dan buikje wassen met lauw washandje.

Zelf ben ik ook moe.
Minstens zo moe als hij, denk ik soms.
Gevloerd door alle emoties en zorgen.

Toen ik dat op Facebook durfde zetten werd ik streng toegesproken: Loki zou het vóelen als ik gespannen was! Dus: niet doen.
Wijze les: niet meer op Facebook zetten want strenge tikken op de vingers kan ik nu helemaal niet gebruiken.

Vandaag waren Loki en ik weer bij de dierenarts.
De huid om zijn wond werd opeens zo rood.
Ik was bang: ontstoken.

Het bleek: bloeduitstorting van na de operatie.
Zoals ik zelf ook had toen ik een paar maanden geleden aan mijn pink werd geopereerd.
Verder had hij aan de wond gelikt – wat niet mocht.
Maar de alternatieven ‘rompertje’ en smerige zalf om de wond smeren… ook die leken niet aantrekkelijk.
We zien het dus aan en hopen er het beste van.

We bespraken ook het naar buiten laten.
De Intensive Care kliniek had het me verboden. Mijn dierenarts begreep: als de kat dat gewend is kun je het niet voorkomen. Maar wel: direct erna het buikje schoonmaken.
Wat ik doe en tot nu toe ook goed doe.
Het betekent wel ‘even erbij blijven’ wanneer de kleine man op sjouw is.
Soms geeft ‘de kleine man’ dat zelf heel nadrukkelijk aan. Zoals vannacht om kwart voor vijf. No problem! Ik maak het raam open en wacht tot half zes tot hij er weer is.

Vrijdag krijg ik bericht over zijn tumor.
Of die kwaadaardig is.

We ‘muddle through’ als in: hij eet minder dan normaal en slaapt erg veel meer dan normaal maar dat doe ik ook.
Morgenochtend moet ik de dierenarts bellen over de vervolgstappen.
Ik mocht vandaag zijn lieve blote buikje en het litteken aanraken (hij bood het me zelf aan, ik heb hem niet met geweld gekeerd).

Na een nacht en een ochtend tot 12 uur (ik zou tussen 11 en 2 worden gebeld) denkend/piekerend:
– Loki is dood
– Loki gaat dood
– ze weten het (nog) niet zeker
– Loki komt terug naar huis (???)
word ik gebeld: het gaat goed met Loki, ik kan hem komen halen.

Er moeten nog wel een week pilletjes in (antibiotica en pijnstillers) en hij mag ook een week niet naar buiten om te voorkomen dat de wond vies wordt.
Hoewel, zoals de artsen steeds benadrukken, het ‘major surgery’ is en we natuurlijk ook nog niet weten of de tumor goedaardig of kwaadaardig was: Loki gedraagt zich als een blije kat.

Zelf tel ik mijn zegeningen.
Het is nog maar kort geleden dat Loki bij de dierenarts was wegens problemen aan zijn gebit. Toen betastte de dierenarts ook zijn lijfje maar vond niets.
Ik heb even overwogen om deze APK over te slaan vanwege het betasten en temperaturen en hartslag beluisteren. Toen dacht ik: dan maar over 3-4 weken, dan zit er wat tijd tussen ‘dierenarts’.
Maar ik kon direct afgelopen woensdag komen en dacht omdat het in combi met de ontklittende assistente was: laat ik het dan toch maar doen.

Dierenarts voelde de bobbel, röntgenfoto was onduidelijk en ik maakte een afspraak voor tien dagen later omdat het kón zijn dat er een opgepeuzeld dier dwars zat. Toen assistente Jolien Loki in de auto zette, zei ze dat ik me kon bedenken als ik toch eerder een echo wou.
Zodat ik amper tien minuten op weg alweer keerde en Loki afleverde voor die echo.
Waaruit weinig bleek behalve *misschien* tumor en ik kreeg het advies een expert ernaar te laten kijken.

Eind middag een telefoontje van de kliniek: de expert was 1x per 3 maanden dáár en ze kon haar vragen om op vrijdag langer te blijven. Graag!
De volgende ochtend: kan ik missch eerder die middag komen want er was iem uitgevallen. Ik kan.
De expert ziet de doodenge tumor die al aan het bloeden is en er moet een spoedoperatie wat weer kán omdat we naar eerder in de middag zijn verschoven.

Intussen ben ik nog steeds kapot van twee vrijwel slapeloze nachten en amper iets eten. Maar Loki ligt nu weer op mijn bureau zacht te spinnen en dit is dus geluk.

De echo-expert zag dat het echt een tumor was en: een grote.
7×7 cm. Die tegen alle organen aandrukte zodat het erg pijn moest doen.
De tumor was ook aan het bloeden.
Dus: direct opereren. Andere operatie-afspraken werden afgezegd.

De tumor, die op de milt zat, is verwijderd.
Maar Loki heeft veel bloed verloren. Hij kwam ook moeilijk uit de narcose.
Omdat de dierenarts zelf ‘s nachts geen personeel heeft dat kan controleren, heb ik Loki moeten brengen naar een kliniek waar ze Intensive Care doen. Elk uur wordt het dier gecheckt.

Ik probeerde de dierenarts te verleiden tot de garantie dat Loki weer helemaal beter wordt.
Dat wou ze niet doen.
Ze raadde me zelfs af het voer dat ik bij ze had besteld voor de ruggewervels te betalen.
Voor het geval hij dood gaat.