Jeanne's Weblog

Een paar dagen geleden lag er een mooie waas over de weilanden achter mijn huis.
Ik zag het toen ik bij de achterste ren was om daar de konijntjes eten te geven.
Dus terughollen naar het huis, de trap op (mijn camera lag boven), weer naar beneden, weer naar de achtertuin.
Waar het mooiste kwa waas alweer was verdwenen.

Maar daar gaat het maar ten dele om.
Wat ik wil laten zien is hoe het uitzicht is wanneer ik amper inzoom (wel *ietsje*, anders valt het uitzicht een ietsje tegen).

Nu écht inzoomen en dan zie ik eerlijk gezegd zelf amper verschil.
De camera ziet dat wél en toont het me wanneer ik het sd-kaartje in de PC heb geduwd.
Btw: niks aan gedaan, aan deze foto’s.
Kwa ‘bewerken’.
Alleen wat gecropt.

Positief benaderd: het blauwe mondkapje is tot nu het minst erge.

Ik kan er een beetje door ademen (al ruk ik het opgelucht af zodra ik weer in de auto zit en het dus niet meer hóeft). Het valt maar een beetje over mijn ogen wanneer ik me naar voren buig.
En ik ben de geluksvogel die niet continu een bril op hoeft zodat ik die in een winkel op-en-af doe om te voorkomen dat ik steeds door een waas moet kijken.

Vandaag was ik bij Ranzijn.
Dat is een bedrijf dat o.a. dierenvoer verkoopt (daarvoor was ik er ook, niet voor de vrolijke winterviooltjes die in de aanbieding waren).
Al bij het binnenkomen ging het mis.
Er stond een creepy kenau bij de ingang die zei dat ik dáár naar binnen moest.
Vaag gebaar naar iets waar blijkbaar pijlen op de grond stonden.

Toen deed ik ook nog iets fout met het winkelwagentje en ik wou vriendelijke small talk maken om het glad te polijsten en ik glimlachte vriendelijk en zij keek streng en dat was nog maar het begin want telkens daarna was ik me zeer bewust dat elke mogelijkheid tot oppervlakkig-vriendelijk contact onmogelijk was.
Lachen doen we immers met een smile en een aardig gezicht.
Alleen met de ogen – dat blijft behelpen.

Het deed me denken aan dat liedje van Billy Idol.
Ik zoek het op en zie in de reacties dat andere mensen dezelfde associatie hadden.

die vanochtend Goud in de mond had (en wat wolken)

Ik probeer ongeveer om de dag hier een foto van een reis te plaatsen om het leven op te leuken – voor mezelf.
Ik schreef al dat ik grotendeels door de foto’s van de laatste reis (najaar 2019) heen ben.
Dus keek ik terug.

En ontdekte zo dat twee reizen foetsie zijn.
ALLE foto’s van die reizen zijn weg.
Ze staan ook niet op mijn back-ups.
Die zijn nl vrij recent gemaakt en toen waren ze blijkbaar al weg.

Ik vermoed dat ze nog wél stonden op mijn vorige PC.
Die al 2,5 jaar rechts onder mijn bureau stond ‘voor het geval dát’ (ik er nog iets vanaf zou willen halen).

Maaaaaaar! toen de meest recente PC-deskundige hier was, wees die naar de kast en vroeg of ik er nog iets mee deed.
Ach, dacht ik. Al 2,5 jaar niets dus eigenlijk: nee.

Hij kon verkassen naar een bedrijf waar ze de kostbare metalen eruit halen en de opbrengst gaat dan naar de Voedselbank.
Mooi, goed doel.
Daar kan ik niet nee op zeggen.
En zoals gezegd… 2,5 jaar niets…

De deskundige haalt nog wel netjes mijn harde schijven eruit en zegt ‘hier ligt je leven’ en wandelt dan met de PC onder de arm de deur uit.

Ik vermoed dat de verdwenen reizen idd op die schijven staan.
Maar zo’n schijf is niet een usb-stick, daar kan ik niets mee.

Over zoiets kan ik dus heel obsessief balen (en dat doe ik ook).

Het kapje dat ik een paar dagen geleden droeg werd verkocht door mijn supermarkt en mij aangeprezen door de daar werkende vrouwen die het zelf óók droegen.
Ik stikte ermee/erin.

Online (ben vergeten waar, was een meeneembestelling bij mogelijk Hema of anders Bol.com) kocht ik een zakje papieren mondkapjes.
Werden zéér enthousiast aangeprezen in de reviews.
Je zou er nl *niet* in stikken.

Ik deed het aan/om en idd: ik stikte niet bij elke ademhaling wat natuurlijk heel fijn was.
Maar telkens wanneer ik me voorover boog, wat je toch wel eens doet in de supermarkt, schoot het kapje over mijn ogen en zag ik niets meer.
Wat weer tot angstreacties leidde.
Dit nooit meer.

Nu kocht ik de kapjes die de meeste mensen dragen, die lichtblauwe.
Wat niet per se allemaal dezelfde zijn, mogelijk komen ze van veel verschillende fabrikanten en lijken ze alleen op elkaar omdat ze lijken op het medische kapje en ze dus een goede indruk maken.

Ik ga er morgen mee naar de Plus.
Wijn kopen.
Omdat ik een donkere bui zie hangen van eerst geen wijn meer kopen na 20.00 uur en dadelijk helemáál niet meer.

Een tijd was ik koppig.
Géén mondkapje.
Toen haalde ik ze in huis maar ik droeg ze niet.

Vandaag was het zover: kapje óp in de Plusmarkt.
Het viel me niet mee.
Ik was erop voorbereid dat het ‘niet fijn’ zou voelen maar ik had me niet gerealiseerd dat bij elke ademhaling me letterlijk de adem zou worden benomen.
Omdát ik het zo benauwd kreeg, had ik opeens behoefte mijn neus te snuiten.
Wat ik niet durfde, want hoeveel mensen zouden kunnen denken dat ik mogelijk Corona had?

Ook raar: een vriendelijke glimlach wordt niet gezien en er zijn mensen die ik groet die mij niet herkennen.
Iha denk ik dat zo’n kapje beter staat wanneer je je ogen mooi opmaakt.
Wat er bij mij niet in zit.

Samengevat: ik vind het maar niks maar wat moet, dat moet.
Laat ik maar blij zijn dat mijn sociale (..) leven zich beperkt tot een paar keer per week max tien minuten rennen door de supermarkt.

Er zijn een paar dingen waaraan ik niet hecht:
mooie kleren
make-up
mooi ingericht huis
(en vast nog meer maar dit is wat me als eerste te binnen schiet)

Vele jaren (20?) geleden kreeg ik van Roelof een bank die door hem was afgedankt.
Lodewijk leefde nog dus het was écht lang geleden.
De bank was comfortabel maar had wel vlekken.
Zodat ik een paar jaar geleden ivm huisoppassers er een brede sjaal op uitspreidde.
Hij oogde beter maar die sjaal voelde niet echt lekker.
Hij prikte een ietsje.

Deze zomer zat ik op internet te kijken en zag voor nog geen 20 Euro een soort plaid maar dan van katoen.
Ik kocht hem maar zag geen kans hem in mijn eentje te installeren.
Afgelopen woensdag deed mijn hulp het.
Mooooi!
Niet zo comfortabel als de oude was (zoals hij nu is gerangschikt ga ik er geen dutje op doen) maar ik kijk er met plezier naar.

Ik puzzel al jaren fanatiek.
Toch kom ik nog steeds niet verder dan 500 stukjes.
En zelfs die puzzels mislukken wel eens.
Meer dan ‘wel eens’: regelmatig.

Soms doe ik dan om de moed niet te verliezen (puzzelen moet immers soothing werken en niet frustrerend) een nog kleiner exemplaar.
300 stukjes en heel soms zelfs 100 stukjes.

Pas ontdekte ik de VteePck-puzzels.
Per ongeluk.
Ik kocht een puzzel omdat ik het plaatje leuk vond.
Op de achterkant van de stukjes staan letters. A en B en C en D.
Ik zag ze pas toen ik de rand aan het uitzoeken was.
En dacht toen: laat ik het eens proberen, sorteren op de letters.

A bleek rechtsboven te zijn (helaas geen foto genomen).

B zit daar weer links van.

C rechts beneden

En af is-ie.

Het voordeel (voor mij): feitelijk maak je zo kleine puzzeltjes van ongeveer 125 stukjes waarbij je alleen A als een ietsepietsie uitdaging zou kunnen zien, bij de andere delen heb je ook houvast aan wat er al ligt, je kunt zien wat waarop waarschijnlijk aansluit.

Opeens denk ik: zal ik het ook eens proberen met een puzzel van 1000 stukjes? maar misschien is dat wat overmoedig en dus te hoog gegrepen.