Jeanne's Weblog

Ik was even heen en weer naar Berlijn.
Vanmiddag vloog ik terug.
Ik zat naast een man die wou praten en dat was best leuk (bovendien duurt de vlucht van Berlijn naar Schiphol maar iets meer dan een uur dus dat is zelfs voor mij te behappen).

Gewoonlijk zegt de medepassagier aan het eind iets als ‘het was gezellig’ en soms overschatten ze de gezelligheid en duwen me een kaartje in de hand met een suggestie voor ev volgend contact.
Deze man zei alleen maar ‘goede reis verder’.
Wat ermee te maken kan hebben dat ik kort voor de landing de vraag stelde of hij “alleen maar kinderen had of ook huisdieren”.

Terwijl ik zit te wachten bij de kapper buigt zich een vrouw over me heen.
Ken ik haar nog? Genant moment: nee.
Wanneer ze haar naam noemt herken ik haar wel.
Blijft staan dat het genant was.

Ze vraagt hoe het met me gaat.
Ik pak breed uit over mijn Amerika-reizen en mijn mini-trips.
Ze vraagt wat ik met kerst ga doen.
Niets – maar kerst zegt me ook niets.

Dus, concludeert ze met een licht vraagteken in haar stem: het gaat goed?
Inderdaad: het gaat goed.

Later denk ik: was dat nou zo’n gesprek waartoe mensen in commercials worden aangezet ‘vraag eens aan een oudere buurtbewoner of die misschien eenzaam is’?

Er zijn hier mollen.
Mensen (ándere mensen) vinden dat niet fijn.
Want ze maken hopen op het gazon. Of ondergraven de stenen.

De eerste keer dat een mol in mijn tuin opdook, gaf ik hem een naam.
Hubert.
Dus wanneer na een tijdje weer eens een hoop verschijnt, denk ik: daar heb je Hubert weer.

Hubert ondergraaft op dit moment mijn terrasje direct achter het huis.
Heel erg soms zie ik dat letterlijk gebeuren.
Kleine beetjes zand worden omhoog geduwd.
You go, Hubert!

Een paar dagen geleden gebeurde het toen buurkat Bruni in de tuin was.
WTF zag ik hem eerst denken.
Toen legde hij voorzichtig een pootje op de hoop.
Waarna hij helemaal los ging.
Pets pets pets.
En toen: graaf, graaf, graaf.
Alsof hij hoopte Hubert zélf uit te graven.

Hubert laat het niet gebeuren maar Bruni is er zo wel in geslaagd de zandhoop over een groter deel van het terras te verspreiden: het is een platte, zanderige boel.
Twee dagen later: daar is weer een fraaie Hubert-hoop.
De foto’s houden niet over.
Maar ik dacht: ik moet er snel bij zijn want ik zie Bruni al opduiken in de achtertuin.

 

I am Madam Amira Hassan, a widow suffering from a long time illness.
I am currently admitted in a private hospital in Israel, Reply if you can assist receive $12.7 Million American dollars for our mutual investment in your country.
I found you as trustworthy persona
This transaction is risk free.
Reply for more details.
Madam Amira

“TAN stopt, dat heeft u vast al gehoord of gezien.”
Schrijft ING me.
Dan: pak uw smartphone en download en activeer de app.
Eh?

Ik dácht: dan kun je nog steeds overschrijven op de PC.
Alleen krijg je de TAN niet meer per sms maar via de phone.
Helaas.
Je moet ook overmaken via de phone.
Wat mij echt een brug te ver is (vaak ben ik het ding kwijt en wanneer ik het weer vind is gewoonlijk de batterij leeg). Geen probleem! Aangezien ik er toch vrijwel niks mee doe.
Maar zo zou ING me dus dwingen om net als al die andere mensen met het kreng verkleefd te raken.

Er *is* een alternatief.
Een scanner. Een apparaatje. Dat je moet aanvragen.
Andere banken schijnen zoiets al te gebruiken.

ING biedt het eerst aan aan de mensen met een TAN-lijst.
Dan volgen fossielen zoals ik die de codes per SMS ontvangen.
Tot ik het ding in huis heb blijft alles het (SMS-)zelfde.

Er is maar 1 mogelijke adder: als je 1x mobiel overmaken hebt gedaan bv om uit te proberen of je er toch aan zou kunnen wennen – dan is het opgestaan, plaats vergaan.
*Niet* proberen dus als je eigenlijk al weet dat je een scanner wil.

Op de site van ING staat hoe het werkt.
Ik mag hopen dat je niet een man en vervelend jongetje met voetbal in je kamer erbij hoeft te hebben.