Jeanne's Weblog

Ik had de afgelopen jaren div oogdruppels en de Cosopt bevielen me wel behalve dat mijn haar erdoor uitviel en ik kreeg wel haar terug maar dat was de helft zo dun.
Nu ben ik niet ijdel maar er zijn grenzen.

Dat over de haaruitval kon ik nog net zeggen tegen de oogarts in die 2 minuten en hij schreef me Ganfort voor en dat zou fantastisch werken.
Doet het missch ook maar nu zit ik met rode ogen (is ‘normale’ bijwerking) en eerlijk gezegd vind ik grote rode wallen erger dan dun haar – als ik toch moet kiezen.

De helplijn van Bergman gebeld: ik wil terug naar de Cosopt, vanaf wanneer kan ik het weer gebruiken (ik heb het nog in huis). Dat kan zomaar niet! het meisje aan de telefoon zal het doorgeven aan het Medisch Team en dat zal me bellen. Wanneer? ze zal er ‘spoed’ bij zetten.

Daar heb ik geen goede ervaring mee.
Een eerder keer dat ik gebeld zou worden had dát meisje het doorgegeven aan de verkeerde – hoorde ik toen ik niet lang daarna bij de Bergman kwam van de baliemedewerkster.
Waarna de optometrist die ik tóen trof keihard loog dat hij me had gebeld maar dat ik niet had opgenomen.

Ik geef het tot eind van de middag. Als ik dan nog niet gebeld ben vraag ik het de apotheek (niet dat ik daar veel vertrouwen in heb, maar ik ben braaf).
En vanaf morgen neem ik mijn eigen beslissingen.

Volgend weekend ga ik op vrijdag naar een concert van Nelly Miricioiu en dan op zaterdag en zondag naar haar Masterclasses.

In het donker rijd ik sowieso niet meer en overdag vind ik ook nog steeds doodeng.
Op eind middag/begin avond van 28/3 én op de ochtend van 29/3 laat ik me brengen.
Dan moet ik wel met een taxi terug.
Wat mij betreft: vanaf het adres in Haarlem maar 1 aardig iemand wil me een giga omweg laten maken met de trein en dan vanaf Alkmaar een taxi en iem anders reageert bits dat hij NOOOOOOIT met een taxi gaat – hij rijdt zelf.
Ik ook – tot ik staar en toen glaucoom kreeg.
Het is niet dat ik een luxe poppetje ben!

Een week geleden (ik bedoel maar: tijdig!) stuur ik een mail aan de Haarlemse Taxi Centrale en krijg binnen een paar uur een reactie. Dat ziet er goed uit!
Donderdagavond stuur ik een totaalplan met alle tijden en locaties en nog een enkele vraag nl welke fooi verwacht de chauffeur.

Ik hoor niets meer.
Vandaag stuur ik deze mail: “Goedemorgen HTC,
Op donderdagavond zond ik jullie een bericht met data en tijden waarop ik graag zou worden opgehaald tussen 28/3 en 30/3. Ik kreeg geen enkele reactie.
Hebben jullie mijn mail niet ontvangen? Dan stuur ik hem nog een keer.
Vr groet,
Jeanne Doomen”

En krijg deze vage (vriendelijk geformuleerd!) reactie: ” Beste,
Wat is uw ophaaladres,
Met vriendelijke groet, | Kind regards,”

Mail van donderdag nóg eens gestuurd en weer niets gehoord.
Mail gestuurd aan een concurrent en maar daar ook reviews gelezen zoals deze:
“Taxi kwam niet opdagen. Hoop stress zo vlak voor je vakantie. Ook niet bereikbaar ’s nachts. Andere taxi moeten bellen, bijna te laat voor vlucht.”

Een tijd terug was ‘ont-spullen’ het opeens helemaal.
Wie dat deed was super goed bezig.

Ik beken dat ik even heb overwogen dat ‘opruimen’ missch een goed idee was maar het kwam er niet van.
Toen wou ik iem iets kado doen en zij zei ‘nee, nee! ik ben aan het ont-spullen!’
Ok.
Kan gebeuren.
Tough luck.

Een week later zie ik dezelfde vrouw met een nieuwe jas.
Echt ‘nieuw’? Ik aarzel dus vraag het en: idd.
Was Kringloop maar ze kon hem niet weerstaan.

Zodat ik nu denk: aan ‘ontspullen’ doe je alleen wanneer je een kadootje krijgt aangeboden dat je niet WILT en dan zet je de ont-spul-smoes in.

In het Amerikaans heet zoiets een ‘pet peeve’- een ergernis die je aanvliegt en die je altijd hoog zit.
Bij mij is dat zoals mensen die me eerder lazen waarsch al weten: niet even ‘dankjewel’ zeggen bij een kadootje.

Ik erger me daar gek aan! ik google en lees dat ‘dankjewel’ niet meer ‘van deze tijd is!’
Ik google nog wat verder naar het hóe kan dat nou! en vind dan geen verklaringen maar alleen andere mensen zoals ikzelf die zich eraan ergeren.

Ik neem me voor: als ik geen dankjewel krijg – gééf ik ook niet meer!
Maar ik ben een slappe trut en geef dus wél tegen beter weten in.
Om me daarna weer te verbazen over hoe mensen zo bot kunnen zijn.

Er was een tijd dat ik 2x per jaar een maand naar Amerika ging en minstens 1x per maand naar een opera(concert) ergens in Europa.
Corona maakte een einde aan de opera’s.
Ze raakten uit mijn systeem.

1 Amerikareis moest ik schrappen omdat ik staar had en autorijden problematisch was (= understatement).
Toen ging ik een keer in het najaar en het zat me niet mee want ik was er maar 3 weken en werd vanaf dag 2 hartstikke verkouden.
Verder raakte ik betrokken in een ernstig ongeluk.
Ik kwam met de schrik vrij, dat kon de auto niet zeggen.

Ik boekte een nieuwe reis voor 2 mei maar naarmate de datum naderde zag ik steeds meer beren op de weg.
Zodat ik de reis afzegde en nu opeens zwom in het al eerder uitgegeven geld: KLM stortte terug, de meeste huisjesverhuurders stortten terug (niet allemaal maar wel véél).

Ik hecht niet aan luxe voor mezelf wat niet een sjieke kijkmijeens-eigenschap is, zo ben ik nu eenmaal.
Ik verwacht niet dat ik komend seizoen wel naar de opera wil.
En ook niet naar Amerika.

Via FB ken ik veel dierenliefhebbers.
Die oude en/of gewonde dieren opvangen.
Wanneer ik moet kiezen tussen die mensen en dieren bijstaan of een merk-tas of merk-dier voor mezelf kopen IS dat helemaal geen keuze.

Intussen is mijn huis pure chaos. Echt, heel erg. Waar ik kijk is stof.
Waar ik het aanrecht aanraak is smurrie.
Het huis en ik zijn intussen zover heen (los van – niet onbelangrijk – dat ik het niet kán! schoonmaken) dat het geen zin meer heeft er ‘even de schouders onder te zetten’.

Ik heb een stofzuiger die ik zelf niet naar de bovenverdieping kan tillen.
Dat moet ik vragen en mensen hebben geen tijd/zin me te helpen.

Dus dacht ik: een kruimeldief! die ik kocht bij bol en probeerde maar die meteen zichzelf verstopte.
Hulp gevraagd van iem die zegt dat het zo hóórt met het stof.
Geprobeerd a/d hand van de handleiding uit te leggen dat er écht iets mis gaat! stof belandt direct na het zuigstukje, niet in de filterzak.
Nee hoor, zegt hij – waarna we zijn uitgepraat.

Gedacht: missch gewoon een beter exemplaar kopen?
Naar Coolblue.
Waar ze een hoop leuke stofzuigers hebben maar zelfs mensen die niet slap zijn zoals ik zeggen telkens “wel zwaar!”.

Ik nader ik geef het op.
De eerste keer dat ik een werkster over de vloer kan krijgen is 28 april (zo gepland omdat ik toen nog 2/5 op reis zou gaan).
Gevraagd of ik ieg eerder hulp kan krijgen bij bed verschonen.
Buurvrouw negeert app (reageerde wel op de rest van de app, ging over voer dat ik haar kat kado deed).
Overbuurvrouw 1 zegt: geen tijd meer voor jou, overbuurvrouw 2 zegt 28 april.

Ik kan wel janken en geef het op.

https://www.jeannesweblog.nl/55892-2/

Het is alweer twee maanden geleden dat die gruwelijke werksters van dat schoonmaakbureau hier waren en nog steeds ontdek ik dingen die ze hebben gedáán.
Een vb van afgelopen week: ik open een doos en daarin hebben ze een foto van Lodewijk en mij ‘opgeborgen’.
Blijkbaar vond ze dat ik die zelf niet op een goede plaats had gezet.

Intussen durf ik steeds minder te werven naar een nieuwe werkster.
Bang wat die me zou aandoen in de zin van hier de macht overnemen.

Nu stuit ik op een artikel in de Volkskrant.
Het is, lees ik, tijd voor de voorjaars-schoonmaak met een link naar een artikel uit 2018(!):
“Bedenk hoe lang je wilt schoonmaken. Jij bent de baas over het huis, het huis niet over jou. Zeg dat je een uur de tijd neemt, daarin doe je de wc, de hal en de deuren. Zet een wekker en houd er na een uur er echt mee op. Klaar, tijd voor het leuke leven. Je ziet meteen resultaat, dat geeft een heerlijk gevoel. De volgende dag pak je weer een uur. In de loop van de week wordt je hele huis schoon.”

Klinkt leuk.
Voor anderen.

Ik vermeldde laatst dat ik ergens over aarzelde en behoefte had aan iemand om mee te sparren.
Iemand daartoe uitgenodigd, eerst vergeefs en toen toch gelukt, op een rijtje gezet wat vóór en wat tégen pleitte.
Ik was daar nog niet klaar mee of ze onderbrak me en zei: volgens mij héb je al besloten.
Ze had gelijk.

Het ging over wel/niet naar Amerika gaan.
Ticket was al gekocht, huisjes waren al gereserveerd.
Maar niet lang geleden had ik een auto-ongeluk (ik was ok, wat niet kon worden gezegd over de auto) en sindsdien ben ik bang om te rijden.

De huisjes afgezegd en Airbnb vraagt dan wat de reden is en die gaf ik.
Veel verhuurders reageerden aardig en stortten me de huur terug.
Eén deed dat zelfs terwijl het volgens zijn ‘regels’ helemaal niet hoeft.

Iemand anders die me tot nu toe heel aardig had geleken deed bits: Fear is a Liar.
En dat zeg je tegen iemand die nu niet eens meer van thuis naar Haarlem durft te rijden.

Ik was bang dat ik spijt zou hebben.
Niet.
Heb wel opeens een smak geld die ik gul geef aan goede dierendoelen.

Ik geef vaak kadootjes.
Een paar mensen (van mijn leeftijd of wat ouder) bedanken daar dan voor, vriendelijk en beleefd.

Andere mensen, wat jonger en kinderen: niet.
Daar baal ik van.
Want ik hecht aan simpele beleefdheid.

Eerst dacht ik: als ik het nu eens zelf voordoe? Wél bedanken als ik iets van hun krijg? zal het kwartje dan vallen?
Antw: nee.

Een tijdje dacht ik: zou dat ‘en wat zég je dan’ heel erg ouderwets zijn? Maar toen was ik bij de slager met een vrouw met een kind van een paar jaar en verdomd: zij zei het tegen het kind!

Laatst gaf ik weer van alles kado aan die mensen die nooit dankjewel zeggen.
Eerst zei ik erbij dat ik wel graag een reactie wil.
En een week geleden vróeg ik ook expliciet om die reactie.
Ja hoor, kadootje was blij ontvangen.

Hoera! dan kregen ze een nieuw kado!
Ik vraag 1 dag om een reactie. En nog een dag.
En nu is dag drie en… niks.

Ik ga googlen en vind dat ‘en wat zég je dan’ niet meer van deze tijd is.
Missch moet ik maar niet zo stom zijn en geen kadootjes geven aan dat soort mensen.

“Dag Zjaane!” hoor ik hard achter me wanneer ik de voordeur dicht trek.
Ik draai me om.
“Schrok je,” vraagt de vrouw met de luide stem.
Idd – ik schrok.

Het is een vrouw van verderop in het dorp die ik vaag ken (‘ken’ is een groot woord voor ons contact).
Ze wijst me op gebreken aan mijn ramen aan de voorkant. Gaatjes! Verf weg! O jee!

Wanneer ik wil uitbarsten in een ‘heb je niks mee te maken trut’ probeert ze te pacificeren.
Heeft zij óók.
En dan repareert haar zoon dat voor haar!
Oeps enzo! geen zoon en ook geen andere man in mijn leven.

We moeizamen nog even voort en dan is het gelukkig voorbij.
En passant vertelde ik toch alweer te veel over mezelf.
Zoals dat ik niet tegen mensen over de vloer kan.
Zeker geen werkploeg en dan dagenlang.
Maar ik sta nu toch met haar te praten?!
Ja en dat is anders, heel anders, maar laat verder maar zitten.

Te laat, véél te laat bedenk ik dat een handige reactie op dat ‘mijn zoon’ was geweest: stuur je hem dan ook even hier langs?
Helaas reageer ik vaak wat secundair.
En ga ik erna zinloos malen.