Jeanne's Weblog

Ik kijk al vele maanden met veel plezier naar de Vet Down Under en wanneer ik vandaag wil instellen dat die ook a.s. zondag weer wordt opgenomen zie ik dat RTL5 ermee is gestopt en dat we op nul beginnen met de UK vet.
Ook leuk.

Maar die andere vet, daarover wou ik nog iets vertellen.
En nu het eigenlijk voorbij is moet het nu maar.

Ik was begin jaren zeventig met Roelof in de zuidelijke staten van Amerika.
Hun Bible Belt.

Ik zou me er waarschijnlijk meer van herinneren als ik de fotoalbums (ik heb er vele) bekeek, maar ik ben wat benauwd als het aankomt op pijnlijke herinneringen ophalen.
Wat ik me wel herinner:
We waren in denk ik Florida en daar zijn alligators.
In swamps.

We konden een vrouw inhuren die ons om 5 uur ’s ochtends door de swamps zou varen en ons de alligators zou wijzen. Dat was dus vroeg opstaan want we moesten er ook nog heen rijden.
We deden het en het was heel bijzonder.
Echt alligators in het wild. Niet in een natuurparkje.

Ik kwam erop omdat in de serie van dokter Chris Down Under ook altijd een stukje zat van een man (naam kwijt) met krokodillen (1 ervan heette Elvis).
Zodoende Roelof en ik en die vrouw en de alligators.

Soms vragen mensen op Facebook of ze daar vriendje met me mogen worden.
Iha weiger ik tenzij we een vriend(in) gemeenschappelijk hebben, dan denk ik: dat zal wel goed zitten.

Gisteren gebeurde het opnieuw.
Omdat ik de gemeenschappelijke vriendin graag mag, accepteerde ik zijn verzoek.
Hij reageerde direct met een chat-boodschap.
Ik antwoordde dat ik niet chat maar dat ik me beperk tot het mensen volgen.

Hij: excuses, ik wou je niet lastig vallen.
Vijf minuten later: maar waarom wil je niet met me chatten?
Ik heb geen zin in dit gezeur en ik ontvriend hem.

Nu vólgt hij me (dat houdt in dat je een deel van de berichten nog steeds kunt zien).
Er zit niets anders op: ik blokkeer.
Facebooks (standaard)reactie: wat vervelend dat je dit is overkomen.
En toont me een lijst met de namen van iedereen die ik ooit heb geblokkeerd.
Dat zijn er nogal wat.
Ik kan ze ook weer de-blokkeren.

Ik loop de namen na.
Op sommige mensen ben ik niet meer zo woest als ik indertijd kennelijk was.
Maar de-blokkeren.
Ach.
Laat ik het maar laten zoals het is.

Een FB-post van iemand die ik als mens aardig vind/vond.
Nu toch maar ontvrienden.

Er is van alles mis met mij maar er zijn twee dingen waarmee ik echt iets móet.
1) Dupuytren
2) mijn computer die steeds vaker niet opstart en nu al 2x (o.a. vanochtend) raadselachtige foutmeldingen geeft

Ik overweeg bij beide: uitstel.
Dan denk ik: bij de Handkliniek staat op de website dat ze voor een consult én een ingreep 33 dagen wachttijd hebben.
Die kan ik dus rustig bellen want daarna duurt het nog heel lang voordat ik echt iets hoef.

Het aardige meisje aan de telefoon zegt dat de dokter die ik vorige keer had er pas in oktober weer is. Dat klinkt aantrekkelijk in het kader van ‘uitstel’. Of ik een afspraak wil maken en meteen de behandeling.
Nu gaat ze weer te hard.

Ik zeg dat ik vooral wil praten over mijn opties omdat na de eerste behandeling ik kwa kromme pink al snel terug was naar *af* en intussen veel verder terug dan af.
Ik wil ook best praten met een andere dokter.

In dat geval heeft ze een gaatje voor me a.s. maandag om 9.40.
Ik schrijf het braaf op en ik krijg ook nog een email ter bevestiging.

Een verstandige vrouw had nu doorgepakt en een computerreparateur gebeld.
Ik stel uit.

Het is weekend en dat is altijd een goed moment om na te denken over doktersbezoek.
Mijn rechter pink doet steeds meer pijn en staat ook steeds krommer.
Mijn linker pink doet ook pijn.

Ik had zelf bedacht: die naaldbehandeling werkt dus niet.
Niet voor mij in elk geval.
Maar een heuse operatie? en dan 4-6 weken mijn rechterhand niet kunnen gebruiken? dat is nogal wat.

Toch bezoek ik vandaag weer wat websites.
Ik lees: als het (weer) mis is, ga snel naar de dokter.
De echte operatie kan met een verdoving of onder narcose.
Ik wil niet.
Ik durf niet.
Ik wou dat ik Roelof nog had om dit mee te bespreken.

Ik ben sociaal niet zo handig wat zich op diverse manieren uit.
Zo vind ik telefoneren eng.
Ok! de dierenarts bellen! dát kan en doe ik natuurlijk als er iets met de dieren is.
Een afspraak voor mezélf maken met een dokter – dat is alweer lastiger.
Het moet bv omdat de Dupuytren pink erger krom staat dan ooit en elke zaterdag neem ik me voor: maandag bel ik.

Maar op maandag blijkt dat weer te dichtbij en stel ik uit tot het echt erg pijn gaat doen (want dat doet het nu) en op een avond denk ik nog wel eens dat ik ‘overmorgen’ ga bellen maar ik bel niet.

Toen ik opeens met lege plekken voor nieuwe kippen zat, plaatste ik een zoekding op Marktplaats zodat ik eens per dag word geïnformeerd als zich in mijn regio nieuwe kippen voordoen.
Nu héb ik intussen die twee hartstikke leuke en lieve Brahma’s.
En ik dacht dat ik de oproep had verwijderd maar vandaag krijg ik toch weer zo’n bericht.

Een van de advertenties is van een man die jonge hennen aanbiedt.
Hij zet erbij: “Niet mailen, GEWOON bellen.”
Idd: met hoofdletters.
‘Gewoon’.
Gelukkig héb ik al kippen.

Ik schrijf hier en ik schrijf op Facebook.
Ongeveer ‘hetzelfde’.
Maar toch ook weer niet.

Foto’s: vooral hier.
Opera: vooral daar.
Katten: overal.
Gevoelens: vooral hier.
Nieuwtjes: kan overal maar afhankelijk van wat het nieuwtje is toch ook vooral daar.

Dat lijkt een beetje raar en missch is het dat ook wel.
Ik zie bv vrouwen die ooit hier op me reageerden 100% overstappen naar FB (en daar een geweldige following opbouwen). Hier reageren ze nooit meer.
Maar zelf ben ik ook ‘raar’.
Bv.
Mijn belangrijkste gebeurtenis van gisteren was: nieuwe kippen. Maar ik was zo bezig met dat verwerken (emotioneel) en fotograferen en erover berichten (op FB) dat het er hier niet van kwam.

Is dat erg?
Nee.
Er is geen plicht om me overal volledig te uiten.
Zoals er evenmin een plicht is me overal te volgen.

Waarsch is het juist wel logisch, die gespletenheid.
Omdat het leven zo is.

Prima column van Jean-Pierre Geelen:
over offeren.