Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Hamsteren voor dáár

In Amerika verblijf ik een aantal keren op een plek waar slechte tot geen WiFi is.
Ik werd gewezen op de mogelijkheid om films en series van Netflix te downloaden om off line te bekijken.
Probleem: mijn laptop heeft een klein geheugen, dat is al snel vol.

Iemand zei: het kan ook op een usb-stick. Via een kabel. Via de smartphone.
Mij lukt dat niet. Dan: via die kabel naar een sd card.
Maar wanneer ik dat probeer slaat hij de films op op de micro sd card die als extra geheugen in de phone zit (wat niet opschiet mn omdat de phone een mini phone is dus niet geschikt om films op te kijken).

Zodat ik opera’s en concerten van mijn favoriete zangers opsla op usb sticks.
En de film die ik graag had bewaard voor dáár, keek ik gisteravond.
‘Our Souls in the Night’ met Jane Fonda en Robert Redford.
Overburen. Allebei hun partner verloren aan de dood.
Zij belt aan: wil je bij me komen slapen. Niet om sex te hebben. Maar om te slapen. Want alleen slapen valt me zwaar en jou misschien ook.

Het is een zeldzaam mooie, ontroerende film.
Op Netflix dus.
Ik had er in zo’n eenzame trailer zonder WiFi in de woestijn vast veel plezier aan beleefd.
Maar dat deed ik gisteren ook.
Al.
Eerder dus.

Graven

Ik bezoek graag begraafplaatsen (hoewel niet meer zo graag als vroeger, geen speciale reden voor, het trekt gewoon minder).
Wanneer ik er wel ben verbaas ik me vaak over grafstenen.
Omdat ze mooi zijn of heel lelijk, omdat er een bizarre tekst op staat of een heel gevoelige, omdat er (pijnlijk!) een knoeperd van een spelfout in de tekst zit.

Ik bedacht net dat ik zelf geen enkel graf heb om te bezoeken.
Als ik dat al zou willen.
Mijn moeders graf is geruimd. Niet helemaal wég gedaan, maar er is iemand anders bovenop haar kist begraven. Ik heb geïnformeerd bij de begraafplaats en ze hebben me uitgelegd waar het graf wás en toen vroeg ik een ooit jeugdvriendin die nog in die stad woont die plek te fotograferen maar ze vond het daar te somber “met al die bomen” en ze deed het niet.
Ik hád zelf naar Eindhoven kunnen rijden maar dat is er niet van gekomen (het is ook best ver en het is een vervelende route).

Mijn vader is gecremeerd en de as is verstrooid.
Lodewijk idem.
En ook Roelof (daarover besliste de familie maar ik was het er wel mee eens).

Alleen van Sammie en Guus heb ik de as in een blikje.
De blikjes staan naast me in de kast.
Alexander, de kat die ik het langst had, is in de tuin begraven maar zijn graf was niet goed gemarkeerd en is nu overwoekerd.

Geen idee waarom ik dit nu vertel.
Waarschijnlijk alleen omdat iemand op Facebook een foto toonde van het graf van zijn moeder. Die vorig jaar is overleden. Hij is in de vijftig.
Mijn ouders stierven toen ik rond de twintig was.
Dat voelt ook al anders.

Blij zijn

Ik denk regelmatig: ik moet blij zijn.
Het leven is kort (en als je zoals ik bijna 68 bent is het errug kort) en geniet ervan.
Van wat er nog is.
Want je kunt zomaar dood gaan of heel ziek worden.

Ik probeer het echt.
Maar iets in mij is niet ‘blij’.
Ook niet diep verdrietig.
Maar ergens daar tussenin.

Hoe zit dat met anderen, denk ik dan.
Staan die juichend op, en jubelen ze de dag door?
Of rotzooien ze ook maar wat aan.
En hoe vinden zij dat dan?
Rót? Of ‘zo is het leven’.

Nijntjes in love

Niet alle konijntjes die worden gekoppeld houden van elkaar.
Soms tolereren ze elkaar. Soms zijn ze wel een tijdje verliefd maar hebben ze dan opeens een ‘falling out’.

Ik ken dat laatste en het is naar en leidt tot 1 angstig konijn (meestal het mannetje) en apart voeren.
Zodat hij wel in leven blijft en soms een beetje geniet van lekkere hapjes maar gelukkig is volgens mij andere koek.
Het kan nóg erger. Een Facebook vriendin van me woont in San Diego met een mini vrouwtjes konijn en een soort Vlaamse reus. Ze vónden elkaar leuk. En toen niet meer.
Zodat zij een paar dagen geleden met hém bij de dierenarts zat omdat ze door de afrastering waren heengebroken en de kleine bitch had geprobeerd zijn penis af te bijten. Dát was niet gelukt maar alles er omheen was opgezwollen en zeer pijnlijk.

Oscar, dat is mijn bruine konijn, had ooit Coco als partner.
Ze was niet erg aardig tegen hem maar hij hield wel veel van haar.
Een paar dagen voordat ik in het voorjaar weg ging lag Coco opeens dood.
Oscar bleef zitten op de plek waar het lijkje had gelegen. Hij vond niks meer aan het leven.

Toen kreeg ik via een opvang Carmen.
Die stapelgek is op Oscar. Zó gek dat het geflikflooi hem soms te veel wordt en hij even op zichzelf wil zitten.
Pas op! wijs haar niet te erg af! zou ik willen zeggen.
En hem vertellen over Pierre in San Diego.
Als waarschuwing.

 

Diertjes

Dit is het huis waarvan de verhuurder wou dat ik annuleerde.
Wat het aantrekkelijk maakte: “3 bedroom house on 70 acre ranch tucked away behind beautiful mountain range. Animal sanctuary on property including zebras, horses, donkeys, tortoises, etc.”

Ik keek op de kaart en wikkend en wegend kwam ik uit op Wickenburg.
Een huis leek me aardig (en érg goedkoop) maar de eigenaar schreef dat ze aan het opknappen waren zodat de huurder zeker werklui op het terrein zou zien. Nee dus.
Ik koos een ander huis en kreeg een bevestiging waaruit bleek dat er eigenlijk *twee* rentals tegenover elkaar waren. Dat was ook weer niet de bedoeling.

Denk-denk-denk.
Dit rental dan.
De foto’s houden niet over maar: “This home is quiet and peaceful as it sits on 7 acres. You will be able to see the stars at night and hear the coyotes howling.
We have a petting zoo including alpacas, llamas, donkeys, chicken, ducks, and horses!”
Ook nog een mail eraan gewaagd en: “We have lots of critters, some of which come daily, others not very often. You would for sure see wild bunnies, birds, lizards, maybe humming birds, insects and spiders. You would likely see coyotes, not so likely deer, even less likely javalenas, snakes, or gila monsters.”

Geen gila monsters – dat is wel jammer. Maar ik kan me voorstellen dat ik het de anderhalve dag dat ik er zal zijn naar mijn zin zal hebben.
Petting de lama’s en de lizards.

Mot in kippenland

Ik heb op dit moment nog twee kippen, Annelies (dat is de grote) en Tosca.

Tosca is in de rui.
Op een goed gekozen moment want zo heeft ze geen last van een koud lijfje wanneer de veren uitvallen.
(mijn kip Greta koos voor de rui altijd eind december en moest dan vertoeven in de schuur met uitstapjes naar het huis wat ze volgens mij helemaal niet erg vond)

Prima dus – ware het niet dat Tosca sinds ze ruit hartstikke chagrijnig is.
Ze is vals tegen Annelies. Ze jaagt haar op.
Ze wil niet meer vriendin met haar zijn.
Zuur voor allebei, denk ik, want kippen zijn sociale dieren.

Ik zoek op of de rui dit effect kan hebben maar op internet vind ik het niet.
Waar Annelies niks voor koopt natuurlijk.
Die is het zielige opgejaagde vrouwtje, niet begrijpend waarom haar vriendin haar opeens niet meer mág.

Gastheer

Vandaag een mail van een meneer van wie ik voor begin oktober 2 nachten een mooi huis had gehuurd.
Een klere eind weg van waar ik normaal reis.
Dus ook een rental geboekt voor 1 nacht om er heen te hoppen.

Maar die meneer dus. Die mailt me: “I’m sorry for the inconvenience but we’ve had to rent the Airbnb out full time and we’re leaving the site. If you could cancel your reservation I would really appreciate it. Thank you and sorry for the trouble.”

Antwoord: maar waarom cancel jij mij niet zelf? Want anders kost het mij de service fee.
Omdat hij zijn status van Super Host niet wil verliezen.
Jammer dan want “You just cancelled on me!”

Waarna ik ga zoeken naar een vervangend huis.
Ik begin op Airbnb omdat ik daar meestal zoek. Maar áls ik daar zou boeken zou Airbnb me zeggen: je hébt dan al een reservering. Zodat ik die alsnog op mijn kosten zou moeten cancellen.

Op naar VRBO dus.
Ik zie ook daar huisjes en trailers. Ze worden leuker naarmate ik de rental erná nader.
En omdat ik nu alles even wantrouw denk ik: eens kijken hoe het dáármee staat. Wie weet kan ik bv regelen dat ik vroeg mag aankomen.
Tot mijn verbazing en schrik zie ik dat ze alle data ‘onboekbaar’ hebben gemaakt.
Wordt er daar eigenlijk nog wel op *mij* gerekend of krijg ik ook van hen dadelijk een annulering?

Een mail gestuurd.
Nu afwachten. Maar volgens Airbnb reageren ze op z’n vroegst over twee dagen.
En hebben ze al 19 dagen niets aan hun advertentie gedaan.
Huren van particulieren heeft ook nadelen.

Vooruit kijken

Ik zat foto’s te bekijken van mijn verblijf in Lone Pine.
Ik was er dit voorjaar en na het huis in Pioneertown is dit mijn favoriete verblijf.
Ik geniet van de rotsen, van het uitzicht.
Het huis zelf is erg licht en mooi ingericht en het heeft een wrap around deck. Zodat je kunt mee-draaien met de zon en de wind.

Dit najaar ga ik er niet heen, maar ik wil volgend voorjaar weer wél.
Ik kijk op de kaart en bedenk hoe het te combineren is met waar ik óók heen wil.
Knoop doorgehakt en vier nachten gereserveerd. Wat voor mijn doen heel veel is, gewoonlijk houd ik het bij twee-drie nachten en als ik alleen een afstand wil overbruggen zelfs maar 1 nacht.
Maar in Lone Pine ben ik gelukkig en wil ik best wat langer blijven. Dus een reservering aangevraagd met ‘Hi Doug, it’s me again…’

Doug vindt het leuk dat ik terugkom.
En mailt me een uur later: weet je zeker dat vier nachten genoeg is? Blijf je niet liever vijf nachten? Ik doe je die vijfde nacht kado!
Weer zo’n aardige verhuurder.
En natuurlijk zei ik ja!

Bakjes

Ik geneer me een beetje voor wat ik hier ga vertellen.
Ik doe het toch omdat ik het uittestte op iemand die minstens zoveel ervaring heeft met katten en die het óók niet wist.

Loki heeft twee soorten bakjes.
Kleine platte en kleine iets hogere.

Tot voor kort gebruikte ik ze door elkaar. Ik plaatste ze op een krant als een soort placemat en regelmatig wierp Loki een deel van de maaltijd over de rand.

Stom toevallig (ik zocht iets, maar ik weet niet meer wát) ontdekte ik dat katten hoge bakjes heel vervelend vinden: hun snorharen zijn gevoelig en kunnen pijn doen wanneer ze uit een hoog bakje moeten eten. Dat is de reden dat ze een deel van het eten over de rand mikken.

Ik voelde me een dierenbeul! Want ik wist het niet en al jaren doe ik mijn katten pijn.
Per ongeluk, maar toch: pijn.

De laatste dagen gebruik ik alleen nog lage bakjes.
De kranten-placemats zijn niet meer nodig want Loki eet alles netjes op zonder met zijn eten te smijten.
Uiteraard meteen nog wat van die lage bakjes besteld.
Zodat de huisoppasser ze geleidelijk kan gebruiken en in de afwasmachine wassen.