Jeanne's Weblog

Al zo lang ik reis en in rentals verblijf switch ik tussen ‘goedkoop’ en ‘normaal’ en ‘eigenlijk te duur’.
Die laatste praat ik goed door ook te verblijven in de ‘goedkoop’.

Nu het geld ernstig opraakt verbaas ik me over een paar van die erg dure rentals die ik heb gehuurd.
Moest dat nou écht?
Was daar in de buurt niet iets leuks dat de helft van de prijs was?

Ik neem me voor om een volgend keer meteen de grens van mogelijke rentals op een veel lagere prijs te zetten.
Als in: tussen 0 en… en dan $ 150.
Opdat ik niet zoals nu bij een ‘open’ prijs opeens in een schitterend huis beland dat eigenlijk ver boven mijn budget is.

Eergisteren vroeg ik mijn Esta aan en ik zou binnen 72 uur horen of ik ‘m kreeg.
Intussen was ik druk in de weer met mailen naar mijn hosts over routebeschrijvingen en andere dingen die me opeens opvielen.
Van iedereen op 1 na kreeg ik een reactie.

Toen bedacht ik vanmiddag: er zijn al bijna 72 uur voorbij en ik hoorde nog niks uit Amerika.
Stel dat ik die Esta niet krijg.
Omdat ik op div sites te vals over Trump ben geweest.
Omdat.. tja, je weet tegenwoordig nooit waaróm.

Net ga ik eens kijken op de Esta site.
Vergunning is verleend.
Staat er.
Pal van m’n hart natuurlijk.

Zodat ik nu moed verzamel om die ene meneer die niet heeft geantwoord overmorgen of zo heel terloops nog eens te vragen hoe het toch zit met die route.

Toen Roelof dood was, wou ik graag onze fotoalbums.
Maar toen ik ze had was het allemaal nog te vers en kon ik er niet in kijken.

Net wel een blik gewaagd.
Het meest pijnlijk: de foto’s van gezellige bijeenkomsten, etentjes, met destijds goede vrienden.
Die na onze breuk geheel en al uit mijn leven zijn verdwenen.
Goeie kans dat als ik de albums van Lodewijk en mij naloop, ik iets soortgelijks zal zien.

Dit zijn wel mooie foto’s.
Ik weet ook nog wie ze nám.
Goede vriend.
En idd: uit mijn leven verdwenen.

Soms heb ik het niet: voorpret.
Nu verzuip ik er bijna in.

Ik ga in Amerika naar zóveel leuke huizen en huisjes!
Ik loop ze dezer dagen 1 voor 1 na.
Hopend op routes! codes voor de gates! en voor de voordeur.
Waar ik natuurlijk nog niks aan heb maar echt, soms zijn de routebeschrijvingen zo ingewikkeld dat ze nu al hebben om ze te kunnen printen geen overbodige luxe is.
Nou ja, niet per se nú – maar in elk geval voordat ik wegvlieg.

Ik begin in een prachtig appartement waarvan ik vooral hoop dat de kindervoetjes erbóven (daar woont de eigenaar) me niet te erg zullen storen.
En erger: het kindergekrijs.
Deze vrouw heeft de pest aan kinderen.

Dan naar een mooi huis waar ik eerder was en waar ze helaas ‘Make America great again’ als motto hebben zodat ik hoop dat ik zo bot kan zijn om een etentje te vermijden.
Aangezien ‘let’s not talk politics’ wat ik de vorige keer opperde ongeveer 2 seconden beklijfde.

Daarna is alles open.
Een huis waar mensen klagen dat de beren ‘s nachts de vuilnisbakken omkeren.
Beren! Naast je huis! YES!

En dat is nog maar het begin.

Eens in de twee jaar moet je een Esta aanvragen als je naar Amerika wil.
Mijn vorige vroeg ik een jaar geleden aan maar het moet ook als je een nieuw paspoort hebt – en dat heb ik.

Ik herinner me van vorig jaar dat het een makkie was.
Naam, adres, paspoortnummer, adres 1e nacht – klaar binnen tien minuten.
Nu willen ze een contactpersoon in Amerika hebben.
Dit is echt nieuw want het formulier zegt nog dat je hier ook ‘unknown’ mag invullen maar wanneer je naar de Volgende Pagina wil blijkt dat toch geen optie.

Ik wéét dat ik ooit het telnr van mijn eerste verhuurders voorbij heb zien komen.
Maar nu kan ik het niet meer vinden.

Niet bij Airbnb, niet via het telefoonboek.
En terwijl ik zit na te denken wat ik nog meer kan proberen behalve die mensen midden in hun nacht mailen verschijnt de boodschap dat mijn tijd om het formulier in te vullen bijna is verstreken.
Tenzij ik meer tijd nodig heb?
Ja, dat heb ik.

Nu op zoek naar het nummer van iemand bij wie ik eerder heb gelogeerd en die ik ook een beetje kén (dit itt die eerste mensen).
Als ik dat nummer al ooit heb genoteerd: nu kan ik het niet vinden.
Dave in Pioneertown! bedenk ik dan.
Ik google zijn telnr.
Adres moet ook.

Wanneer alles naar volledigheid is ingevuld dien ik de aanvraag in.
En betaal $ 14.
De site draait wat rond en raadt me dan aan de aanvraag te printen.
En belooft dat ik binnen 72 uur uitsluitsel krijg.

Dat is dus óók nieuw.
Het wás per kerende mail.
Als je maar had aangekruist dat je niet stapelgek was en ook niet van plan was een aanslag te plegen.

Na de bestelling van de gordijnen die angstig veel duurder zij uitgepakt dan ik had gehoopt, neem ik me voor niets meer te kopen dat niet nodig is.
En (dat helpt): zo min mogelijk naar winkels te gaan.
Per mail toegezonden aanbiedingen klik ik ongeopend weg.

Toch denk ik gisteren: zal ik bij de Plusmarkt wat spullen inslaan die niet aan bederf onderhevig zijn?
Rijst. Wijn.
Maar elke stap over een drempel brengt het risico van extra aankopen mee dus ‘niet doen’.

Dús vandaag naar de Plusmarkt waar het hele parkeerterrein is afgesloten.
Er lijken werkzaamheden te zijn. Aan wát?!
Je kunt de winkel ook bereiken via een ander parkeerterrein maar dan moet je je karretje bij de winkel achterlaten en de laatste 100 meter sjouwen.

Dat zie ik (= niet sterk) me niet doen.
Waar is een andere winkel, vraag ik me af. O ja, in Oudorp.
Een andere Plus of een AH.
Maar: de Leeghwaterbrug blijkt opeens dicht.
Of half dicht.
En die moet je echt over.

Over die brug staat informatie online.
Over het parkeerterrein bij de Plusmarkt niet.

Twintig jaar geleden verhuisden mijn man en ik naar Grootschermer.
Het echtpaar dat ons het huis verkocht wilde ook wel wat andere dingen verkopen.
Zodat we een rondje huis deden waarbij we per onderdeel (vrieskist, koelkast, gordijnen) een prijsvoorstel kregen waarop we steeds ja zeiden.
Hoog waren de prijzen niet – aan de andere kant: als wij niet hadden gehapt, hadden die mensen met de spullen geen kant op gekund.
Dus daar gingen we: 10 gulden voor dit gordijn, 10 voor het andere gordijn, 20 Euro voor de vrieskist etc.

De vrieskist is allang vervangen door een vrieskast, de koelkast door een andere.
Alleen de gordijnen hangen nog en ze zijn in belabberde conditie.
Dús vandaag naar Kwantum.
Waar ik de goedkoopste vitrage uitkies (Violet voor € 6 per meter) en dan als gordijnen Bas.
Bas wordt ‘gratis op maat gemaakt’, voor Violet komt daar per meter € 8,50 bij.
Shit.
Zodat ik uitkom op € 598.

Zoveel had ik niet verwacht maar het moet écht dus in gotsnaam dan maar.
Wanneer zal het klaar zijn?
Ze dénken 3-4 weken maar ja, kan langer duren.

Nu naar Leen Bakker ernaast voor nieuwe lattenbodems.
Viola is afgeprijsd dus zij zal het worden.
Ze ligt nu op bed en ik moet toegeven: dit is een hele verbetering!
Lekker stevig om op te liggen.
Hier héb ik iets aan.

Met de gordijnen word ik misschien ook nog blij.