Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Loki en de dokter

Voordat ik naar Amerika ging, liet Loki al vaak een restje van zijn Sheba staan.
Dat gaf ik dan de volgende dag aan de kippen die er gek op zijn en die het niet erg vinden als het al is ingedroogd.

Toen ik terugkwam, was dat erger geworden.
Hij begon met het aflikken van de saus, liep weg, at een paar brokjes en liep opnieuw weg.
Soms at hij later op de dag nog wat, maar vaak at hij de portie nog niet half op.
(kippen blij natuurlijk)

Maandag bezochten we de dierenarts.
Die onderzocht mijn kleine man en stelde vast dat het vérder prima met hem gaat, maar zijn achterste kiezen moesten schoongemaakt.
Het tandvlees achteraan was ook ontstoken.

De dierenarts beloofde me dat wanneer hij na het spreekuur ging opereren, Loki als eerste aan de beurt zou zijn. Ophalen? dat kon tussen 1 en 8 uur.
Kon het ook eerder? Vooruit – half 1.
En misschien nóg eerder, dan zou de assistente me bellen.
Het telefoontje kwam om kwart voor 12.

Thuis waggelde Loki helemaal groggy uit het mandje.
Ik maakte diverse fijne, warme plekjes voor hem bij drie verwarmingen: kussens, handdoeken.
Maar Loki wou de (open) trap op. Ik achter hem aan, klaar om hem op te vangen mocht hij tussen de treden dreigen te glijden.
Het ging goed.
Dit is een foto van Loki van die avond (nog behoorlijk suf)


Dit is de volgende ochtend maffend op bed op een warme ochtendjas van mij

Echt goed eten deed hij toen nog niet. Vreemd genoeg (vind ik) wél harde brokjes van Royal Canin, maar nog steeds moeizaam doen met Sheba.

Gisteravond legt hij een mini muisje voor me neer, mept het wat in het rond en gaat dan weer op bed slapen.
Vanochtend wil ik het muisje opruimen maar het is wég.
Het was echt dood. En het wás er wel (ik nam een slechte foto).
Dus moet Loki het later alsnog hebben opgegeten.
Knappe man!
Vanochtend eet hij zijn Sheba ook *bijna* op.

Victory Ranch bij Mora, NM

Ongeveer zes weken geleden was ik op weg naar San Jose, NM.
Ik was te vroeg en moest de tijd doden.
Ik las online over ‘de grootste Alpaca farm van Amerika’.
Altijd leuk, die alpaca smoeltjes dus daar moest ik heen.

Ik parkeerde mijn auto naast de andere twee en liep het gebouw binnen.
Of ik een ‘toer’ wou. Voor 6 dollar.
Dat leek me wel wat en in gedachten zag ik me in zo’n golfkarretje over een groot terrein worden gereden om heel veel alpaca’s te ontmoeten.
Maar… waar waren de andere bezoekers?
Ik bleek de enige.

En de toer behelsde dat een jongeman met me naar een schuur liep en daar kartonnen platen van alpaca’s omhoog hield terwijl hij wat erover vertelde en: “any questions?”
Niet echt nee. Kom nu maar op met de dieren.

Elders op het terrein stonden er nog een stuk of dertig maar naast de schuur stond een klein groepje.
Dat mocht gevoerd.
Wat ik niet echt leuk vond want zo van dichtbij zijn ze best groot mn wanneer ze weten dat jij, klein, dun vrouwtje, een emmer met voer in je handen hebt.

Ja, ze kunnen wat “overwhelming” zijn, zei de jongeman.
In elk geval beperkte ik me tot foto’s nemen.

Intussen hoorde ik dat de grootste alpaca-farm van Amerika binnenkort zou worden gesloten.
Daarom waren veel alpaca’s al weg.
Waar gaan de andere heen, wilde ik weten.
Deels naar Las Vegas (eh…) en de eigenares hoopte dat de koper van het terrein, ook de alpaca’s zou overnemen.
Hier staan foto’s van toen de farm nog actief was (hij blijkt nl al gesloten).

Dit zijn een paar niet geweldige foto’s die ik nam.

Hatch, NM


Ik verbleef in september twee dagen in een casita (zoals een huisje in New Mexico al snel heet) dat grensde aan een kerk. Ik had het gehuurd omdat het ‘anders’ was. En dat was het inderdaad.
Veel heiligen natuurlijk. Waar ik van houd.


Maar ik schrok toch toen ik via de sacristie direct voor het altaar belandde. Dat voelde toch een beetje als heiligschennis.


Er waren ook twee jonge katten.
Mooierds.

Ze kwamen graag op bezoek. Gezellig.
Ik liet ze ook gewoon binnen rondhangen terwijl ik buiten een boek zat te lezen.

De volgende ochtend, toen ik mijn spullen pakte omdat ik vérder wou, was ik mijn favoriete sloffen kwijt. Overal gezocht. Tot ik ze vond onder het bed. Precies in het midden. Op de buik dus.
Schattig. Natuurlijk.
Maar ook een ‘leermoment’ voor mij: ik vind kittens (deze waren ongeveer een half jaar) erg leuk, maar ik heb er niet meer het geduld voor.
Mocht Loki sterven (wat de Godin verhoede), dan zal ik dus weer een oude kat rescuen.

Opgeruimde data

Zolang ik me kan herinneren neem ik waar dat mogelijk is (bv uit hotelkamers) de zeepjes en de shampoo en de bodylotion mee.
Die sla ik op ‘voor later’ in mijn (grote) kast in de badkamer.

Vorige week merkte ik dat ik niet meer helder had waar precies wát lag. Ik bleek nl de shampoo bij de zeepjes te hebben gestopt en nog zo wat.
Dus de kast uitgeruimd. Me laten verrassen door wat ik allemaal héb en me voorgenomen geen nieuwe spullen te kopen (zoals laatst die body wash bij Amazon.de) tot ik de voorraad heb opgemaakt.

Ook streng geweest bij de medicijnen die over hun tht waren.
Achter op een plank een mooi setje hand wash en hand lotion gevonden. Ooit gekregen en ‘zonde’ om open te maken (dacht ik toen).
Ergens dit jaar zijn ze over hun datum geraakt.

Onzin leek me dat. Dus de handen gewassen met de hand wash. Die vol korreltjes bleek te zitten.
Mm.
De hand lotion geprobeerd.
Was nog wel goed denk ik, maar hij rook wat vreemd.
Dus misschien ook bedorven.

Ik neem me voor dit 1x per jaar te doen.
Nee, geen foto.
Want de ‘ná’ foto zou je alleen iets zeggen als je ook de ‘vóór’ foto had gezien.

Diertje


Dit is één van mijn favoriete rentals in Amerika. Het huis ligt in San Jose, New Mexico.
Er zijn veel eekhoorns en veel kolibri’s.
Voor die kolibri’s hangen er twee feeders.
(even op de foto klikken om die te vergroten, dan zie je ze)

Toen ik aankwam, controleerde ik of beide feeders vol waren.
De vorige keer dat ik er was, twee jaar geleden, was dat nl niet het geval en moest ik er zelf 1 bijvullen en ophangen en dat was geen succes.
Ze waren vol en ik zag aan beide veel hummingbirds.

De volgende dag was er een andere klant: een insect (ik dénk een grasshopper maar cricket kan ook).
Eerst dronk het. Een paar uur later had ik de indruk dat een pootje klem zat.
Zo hing het de dag erna nóg en, viel me nu op, het suikerwater was op.
Dronken, meende de verhuurder, en dat leek mij ook waarschijnlijk.


Na twee dagen in die houding dacht ik: hij is vast dood. Aan hem prutsen wou ik niet, want voor je het weet houd je dat pootje in je hand.
Maar verdomd: op dag drie blijkt het diertje een nieuwe plek te hebben gevonden.


Op de dag dat ik vertrek: weer een nieuwe positie.
Geen slimme.


Dus mail ik de verhuurder.
Of hij de schoonmakers wil vragen het diertje héél voorzichtig los te maken en ergens neer te zetten.
Ik hoop dat wanneer ik op mijn volgende adres aankom, er een antwoord zal zijn dat ze idd voorzichtig zijn geweest en dat het goed gaat met het diertje.
Helaas – niets meer gehoord.