Over mezelf en andere dieren
Toen Roosje hier net was, een paar dagen geleden, was ze bang van mij. Nu eet ze uit de hand (wat zich lastig laat fotograferen dus dat moet je maar van me aannemen).
Hier geniet ze van een snack samen met Tommie. Ik dacht dat het wederik was, maar toen ik dat net googlede, vond ik toch een andere plant.
Hoe dan ook, ze smullen er samen van en ik smul van het naar ze kijken.
Een paar dagen geleden ging ik naar een begraafplaats.
Toen ik terugkwam, was ik kapot.
Hoewel de autorit maar 20 minuten was geweest en ik er ook niet langer dan 20 minuten had vertoefd.
Eenmaal thuis viel ik in bed, stond na uren even op en viel opnieuw in bed.
Ik was zó moe dat ik dacht: ik zal toch niet de gevreesde ziekte hebben?!
Maar de volgende dag was er niets meer aan de hand dus loos alarm.
Vandaag ga ik opnieuw naar een begraafplaats. Weer twintig minuten rijden (nou… misschien 25) en mogelijk heb ik er 25 minuten vertoefd.
Het eindresultaat was hetzelfde. Uren uitgeput slapen.
Even op. Terug in bed.
Conclusie: ik ben niets meer gewend.
Dan heb ik het niet over de autoritjes (hoewel ik die ook zelden meer maak).
Maar zo’n begraafplaats.
Dat zijn indrukken, dat is iets beleven, dat is iets tot me door laten dringen.
Dat zijn emoties.
En blijkbaar slopen die me nu.
On a positive note: ik was meer tevreden over mijn foto’s.
Vooral omdat ik niet meer nastreefde stenen die in de halfschaduw lagen scherp te fotograferen maar omdat ik meer voor impressies ging.
Eenmaal thuis, na uitgetelde middagdut drie, las ik eindelijk dat boek ‘Iedereen foto smart’.
Met al die technische tips.
Volgens mij zijn ze niet aan me besteed (hoewel ik ook nog een poging ga doen met het Engelstalige boek).
Ik denk dat mijn kracht ligt in compositie. In *zien*.
En vaak ‘zie’ ik heel behoorlijk.
Prijzen winnen hoef ik niet.
Gisteren was ik op een begraafplaats in de buurt.
Ik was er ooit eerder geweest maar had nooit iets gedaan met de toen gemaakte foto’s.
Ik hoopte op een moment van ‘magie’ zoals ik dat wel vaker heb op begraafplaatsen.
Het enige dat kwam waren vele momenten van frustratie.
De zon scheen nl weelderig zodat veel grafstenen in de half-schaduw lagen.
Half in de felle zon, half in een donkere schaduw.
Daaraan valt geen eer te behalen voor deze fotograaf.
Weer thuis bekeek ik de foto’s van destijds.
De eerste keer overkwam me hetzelfde.
Ik herinner me niet een woeste frustratie maar aan de data zie ik dat ik een maand later ben teruggegaan met donkerder weer.
Deze ervaring doet me wel beseffen dat ik bij verre van ideale omstandigheden een slecht fotograaf ben.
In de woestijn van Amerika is dat minder erg.
Op de enkele slechte dag na, is het daar volop zon met blauwe luchten en fraaie belichting.
Klik-klak – mooi plaatje geschoten.
Hier erger ik me nu ook al een week aan m’n gekluns met de foto’s van bloemen.
Als ze in de half-schaduw staan of met een ándere plant ervoor dan wordt het niks.
Ik google (uiteraard).
Hét advies dat ik overal lees: fotografeer niet op de automatische stand!
Diafragma! sluitertijd!
Ooit, echt heel erg lang geleden (we hebben het nu over bijna 40 jaar) snapte ik dat en kón ik dat.
Het was me geleerd door een geduldig bevriend persoon.
Ik had toen ook een spiegelreflex camera, een Nikon.
Nu heb ik een Lumix DMC-FZ200.
Dat is een bridge camera.
Ook daar kun je mooie dingen mee doen maar… niet genoeg op de automatische stand.
Ik bekijk wat tips via google.
Leuke handreikingen die leiden naar.. doe bij ons een échte cursus en maak om te beginnen honderden Euro’s over.
Mij schiet te binnen dat ik ooit een boek kocht over de Lumix.
Helaas in het Engels zodat ik ook daar afhaakte toen ik het station van ‘automatisch’ was gepasseerd.
Toch nog maar eens proberen.
Konijn Polly ging dood en haar maatje Tommie moest een nieuw liefje.
We (lees: matchmaker Irma) vonden een meisje. Roosje heet ze en ze zat in een kleine kooi binnen zonder hooi.
Voor wie geen konijnen heeft: hooi is essentiële voeding voor een konijn.
Omdat Roosje een binnenkonijn was geweest en dus geen wintervacht had, moesten we wachten tot het weer beter werd.
Gisteren was het zover en ging ik ze halen.
Roosje vond de ren mooi en mij eng. Maar het gaat steeds beter.
Uiteraard streef ik naar een ‘klef’-foto maar dat kan nog een paar dagen duren.
Vandaag
Van de meeste hosts in Amerika weet ik niet wat hun politieke voorkeur is.
Van een paar weet ik het wel.
Als we op dezelfde lijn zitten, is dat fijn.
Zeker nu.
Met sommige doe ik of het er niet toe doet.
We hebben het er niet over.
Onuitgesproken.
Ook al valt me op dat in hun tv-abonnement Fox News wél is opgenomen en CNN en MSNBC niet.
Met 1 verhuurster die ik verder graag mocht, had ik het wél een keer over.
Dat ze missch beter niet zo op haar FB moest afficheren dat haar hartje sneller ging kloppen bij Trump.
Goed advies, zei ze.
Want het zou idd andere mensen, niet-fans van de Orange Man, kunnen afschrikken.
Een paar dagen geleden kijk ik nog eens op haar FB-pagina.
Ze linkt naar een lofzang op Trump.
Ik zal daar dus nooit meer kunnen terug gaan.
Dit is al heel lang mijn favoriete opname van mijn favoriete operette.
Ik schreef op FB dat ik die man graag in het echt zou zien maar dat ik genoeg had van de mini trips dus tenzij hij naar Amsterdam kwam…
En hij zóu naar Amsterdam komen.
Nu.
Maar ja… Corona.
Op die enkele keer na dat ik denk ‘voel ik keelpijn?!’ denk ik: goeie kans dat ik *niet* ziek word o.a. omdat ik vrijwel niemand zie behalve in het snelle voorbijgaan in de supermarkt.
Een paar dagen geleden was op de radio dat huisartsen hun praktijkmedewerkers oude mensen laten bellen: stel dat je hét krijgt, wil je naar de IC of ga je liever gewoon dood.
Daar kreeg ik dus wel een nachtmerrie van.
Dat iemand me belde.
Als de dood er niet tussen was gekomen was mijn rooie kater Sammie vandaag 20 jaar geworden.
En Roelof zou 75 zijn geweest.
Maar zoals tussen droom en daad wetten in de weg staan en praktische bezwaren, staat tussen ‘een mooie leeftijd bereiken’ IJzeren Hein, de Man met de Zeis of een gruwelijke ziekte of gewoon het noodlot.
‘Missen’ is van alle tijden.
Ik laat het hier maar even bij.
Ik hoor veel mensen klagen over dat ze niet naar vrienden kunnen of niet naar de kroeg of dat ze hun kleinkinderen niet mogen zien.
Ik begrijp het.
Tegelijk gaat het wat langs me heen.
Mijn leven bestaat al heel lang uit thuis zijn in m’n eentje en af en toe naar de supermarkt en soms een opera en natuurlijk de Amerikaanse woestijn.
Ik mis nu een opera in Amsterdam en een opera in Zürich.
Wat jammer is, maar ik kan zónder.
Erger vind ik dat mijn reis naar Amerika die ik in mei zou hebben niet doorgaat.
Ik heb die woestijn-reizen met de woestijn-diertjes nodig om op te laden.
Maar na de eerste schrik ben ik daar nu ook aan gewend.
Het is balen, maar ik overleef het wel.
Soms, nu bv, heeft het leven als een sociale kluizenaar duidelijk voordelen.