Over mezelf en andere dieren
Vandaag, op de allerlaatste dag, krijg ik het gevoel te pakken.
Het begon al mooi met de coyote.
Daarna waaide het te hard en was het (voor hier) best koud maar het gevoel was daar.
Het gevoel van totale ontspanning en rondkijken en genieten van vogeltjes en konijntjes en eekhoorns.
Eerder was fijn geweest.
Maar nu is ook nog fijn.
Dat vraagt natuurlijk om moeilijkheden: hier mijn hart uitstorten en vertellen dat het niet goed met me gaat.
Tuurlijk zijn er goede bedoelers die zeggen ‘weet je wat jij moet doen? naar de psychiater!’
Wat mij dan weer in het defensief duwt want dat wil ik niet maar omdat ik zelf ben begonnen over ‘het leven valt tegen’ moet ik dan argumenteren waarom ik *niet* op de bank wil.
Toen ik anderhalf jaar geleden te horen kreeg dat ik waarschijnlijk kanker had, sloeg zo’n hulpverlenende trut haar tentakels in mij en dwong me tot tranen trekken want dat zou goed voor me zijn.
Dat is trouwens ook nog iets dat ik moet verwerken: de diagnose die onjuist bleek en vooral het verblijf in het ziekenhuis.
Er is nog werk aan de winkel.
Door MIJ.
En dan helemaal op het laatst gebeurt er nog iets leuks.
Een bobcat die voor mijn raam naar binnen zit te staren.
Thuis vertel ik er wel meer over. En ja, die foto’s kónden scherper.
Nog een paar dagen en als het aan mij lag ging ik morgen al naar huis.
Dat rouwen valt me niet mee.
Ik moet er doorheen, denk ik.
“Dan ga je toch niet meer?” is denk ik niet de oplossing.
En evenmin “moet je nou helemaal naar Amerika…”
Ik dénk dat het ooit beter wordt.
Dat moet ik denken omdat het anders wel een heel treurig vooruitzicht is: nooit meer ‘genieten’ maar eeuwig rouwen.
Ik word niet echt bruin maar als ik mazzel heb krijg ik van de zon wel een rood hoofd.
Zoals nu.
Ik weet nog van vroeger wanneer ik terug op Schiphol aankwam.
Roelof stond me op te wachten en zei: wat zie je er goed uit!
Vaak ging dat opwachten mis: Schiphol zei dat ik bij een bepaalde band zou aankomen maar dat was niet zo en op die manier was het nog een heel gedoe om elkaar te vinden.
De laatste keer, in mei 2016, Loki woont dan net een paar maanden bij me, vinden R. en ik elkaar stomtoevallig wél direct bij de juiste uitgang.
Blij! ben ik. Maar R. neemt mijn hoofd tussen zijn handen en zegt: Loki is zoek.
Eenmaal thuis meld ik hem bij allerlei sites, hang posters op en die avond belt de buurvrouw aan: er zit al een paar dagen een kat bij haar op zolder te janken.
Het is Loki en we klemmen elkaar in de armen.
Daar denk ik aan.
En niet aan ‘wat zie je er goed uit’.
Wel een beetje aan ‘en toen nooit meer R. op Schiphol’.
Je kunt op zondag 2x rechtstreeks van Schiphol naar Los Angeles vliegen.
Ik pleeg te vliegen om kwart voor tien. Die vlucht had ik ook geboekt.
Ik verzette naar de vlucht van kwart voor 1 omdat ik nog een envelop moest afgeven voor de oppassers bij een informatiebalie waarvan ik niet wist waar hij was (dat bleek geen overbodige luxe, ik zocht me wezenloos).
Maar nu wil het toeval (bestaat toeval?) dat ik voor die 1e vlucht Schiphol niet eens had bereikt. De toegangswegen waren geblokkeerd vanwege die stroomstoring.
En nu de slagroom op de taart.
Toen ik de KLM vroeg de vlucht te wijzigen van de eerdere naar de latere (zelfde plaats bleek nb beschikbaar), zeiden ze, dat dat geld kon gaan kosten.
Toch doen, was mijn reactie: mijn gemoedsrust is ook wat waard.
Ik wist toen nog niet hóeveel waard.
Nu krijg ik de rekening voor de wijzing: ik krijg 18 Euro *terug*!
9 voor het wijzigen van het tijdstip van de reis, 9 voor het wijzigen van de stoel.
Woeha en Johee en nog zo wat.
Ik kwam traag op gang.
Een slopende vlucht, 1 dag mooi weer, toen twee dagen bagger.
Toen weer wat mooier weer maar de hoop was toch echt gevestigd op gisteren, dat dan bij mijn nieuwe rental het knopje zou omgaan.
Dit was die rental en ik maakte zelf mooiere foto’s – maar goed.
https://www.airbnb.nl/rooms/18653619
De gastvrouw sjouwde me rond en het was vooral om me dieren achter gaas te tonen (dat viel wat tegen).
Onderweg ontmoetten we ook haar broer die een enorm beroemde producer zou zijn en die direct vroeg of we samen wijn konden drinken. NEEEEE.
Op mijn meest assertief zei ik, dat ik absoluut niet sociaal was en alleen wou zijn.
Na de tour deed ik een power nap waarna ik ging zitten aan de koi pond bij mijn trailer. Lekker relaxed, camera, kindle, geen bh en trust me: that is not a pretty picture.
En verdomd: daar komt de broer aanzetten! Hij heeft het beste boek ooit geschreven. En mag hij me dat opsturen. Al snel beland ik in een ‘hoe zeg ik nog nee’ en geef hem mijn kaartje zodat hij de hele nacht mijn mail blokkeert aangezien hij 222 blz! aan het doorsturen is.
Vanochtend: heb je mijn mail ontvangen?
En terwijl ik nog in mijn nachthemd sta om 8 uur klop op de deur: hij wil me het boek ook nog op usb overhandigen. NEE is mijn reactie maar dan denk ik dat het probleem sneller is ‘opgelost’ als ik het maar accepteer.
Hij zegt nog dat we vast veel gaan mailen omdat we allebei writers zijn.
Een paar uur later een mail: how are you?
Achteraf had ik ‘bot maar duidelijk’ het toesturen van het boek moeten weigeren. Maar ik kán het niet mn waneer iem in mijn space is zoals gisteren.
Ik werd wakker, zette de radio aan: stroomstoring op Schiphol, annuleringen en vertragingen, kom niet naar de luchthaven(!), wegen zijn afgesloten, vertrekhallen zijn hartstikke vol.
Ik kijk op de website van Schiphol en op die van KLM en mijn vlucht om 12.45 lijkt nog steeds te gaan.
Net wanneer ik me wat meer gerustgesteld voel krijg ik een email van de oppassers.
Hun vlucht is geannuleerd. Ze zoeken naar alternatieven.
Nieuwe mail (en dit dus in het halve uur voordat ik echt moet vertrekken): ze komen pas woensdagmiddag.
Want er is wel een alternatief maar dat is te duur.
Ik mail buurvrouw 1 (die mij ook al had gemaild omdat ze de berichten had gehoord) en buurvrouw 2.
Buurvrouw 1 is erg behulpzaam, buurvrouw 2 geeft geen sjoege (nog steeds niet).
Alleen kan buurvrouw 1 niet alle dagen en dan denk ik: ik vraag het aan de overbuurman bij wie Loki wel eens binnen zit maar die heeft nog geen sleutel en weet ook niet waar dingen staan en wat iedereen eet.
Ook die gemaild. Getracht hem met buurvrouw 1 in contact te brengen (lukt niet) en ik word steeds opgefokter. En voel me steeds schuldiger tegenover Loki die 4+ dagen waarschijnlijk wel gevoerd zal worden maar niet in iemands armen zal slapen.
Eenmaal aan boord van KL603 dacht ik: had ik niet moeten regelen dat ik twee-drie dagen later zou zijn weg gevlogen? maar het was allemaal zo hectisch dat het toen het nog te regelen had kúnnen zijn, niet in me opkwam.
Koffer ingepakt. Schiphol via twitter gevraagd welke electronica apart moeten, geen antwoord gekregen behalve ‘zorg dat laptop opgeladen is’ en toen dus maar alles ‘apart in een zakje’ gedaan.
Mijn herinnering: soms willen ze elke kleine batterij zien, soms alleen je laptop. We zullen zien.
Ingecheckt bij Hertz. Idem bij het eerste motel. En bij KLM.
Liggen kroelen met Loki en gedacht dat ik helemaal niet weg wil. What else is new.
Bedacht dat ik best ongelukkig ben, de knop naar ‘het leven bevalt me wel’ is nog steeds niet omgezet. Dus missch zal deze vakantie een goede trigger zijn.
De eerste week in Pioneertown bij hond Rosie belooft hartstikke koud te worden.
Dat is jammer.
Maar meer weken zullen volgen.
Ik kijk naar Loki die op zijn handdoek op mijn bureau ligt te slapen.
Ik denk: ik wil niet weg.
Ik heb hem al gezegd dat ik altijd weer terug kom.
Maar het zijn woorden en woorden begrijpt mijn lieve baby man niet.
Voor de oppassers maak ik regelmatig foto’s van de tuin.
Waarbij ik ook mezelf verbaas. Want wat groeit hij opeens snel en merkwaardig (veel planten komen me niet bekend voor).
Er gloort licht aan het eind van de tunnel (al weet Oscar dat nog niet).
De oppassers zullen de ren in tweeën delen en Irma, die ik ken via de Opvang, zal zoeken naar een nieuwe partner.
Nu moet ik het loslaten en erop vertrouwen dat het goed komt.
Oscar rouwt.
Niet alleen laat hij zich niet pakken (ik doe geen nieuwe poging, het zou nu toch geen zin hebben).
Hij wil ook geen ‘hapjes’.
Hij wil alleen zitten waar Coco gisteren dood ging.
Tijdens mijn vorige vakantie ging eerst konijn Thomas dood en toen kip Annelies.
Vandaag lag konijn Coco dood.
Partner Oscar is intens verdrietig.
Ik probeer hem af te leiden met lekkere hapjes maar hij wil alleen maar zitten waar vanochtend Coco lag.
Ik doe mijn best een nieuwe partner te vinden.
Het valt niet mee.
Oscar is triest.
Ik ook.
Vandaag ben ik op en neer naar Amsterdam voor een lunch met Nelly Miricioiu.
Dat klinkt achtelozer dan het is en dat *is* het ook.
Niet alleen omdat voor mij elk menselijk contact in toenemende mate ‘zwaar’ lijkt te worden. Maar ook omdat – heel praktisch – de TomTom (nu met plakband bevestigd op het dashboard) me door de Jan Evertsenstraat wil leiden en die blijkt te zijn afgezet.
Op goed geluk kies ik wat andere straten en na anderhalf uur bereik ik de parkeergarage in de Marnixstraat waar vandaan het nog twintig+ minuten wandelen is naar het restaurant in de Stadsschouwburg waar we hebben afgesproken (de diva en nog twee fans en ik).
De diva is geweldig. Bruisend! en lief!
Ik verwijt mezelf bijna dat ik haar diner op zaterdag en haar Masterclass op zondag heb laten schieten omdat ik het niet opbracht.
Wanneer ik weer twee uur na het afscheid thuis kom, weet ik weer waaróm ik dat deed.
Ik ben na zoveel interactie gewoon kapot.
