Jeanne's Weblog

Ik heb al meer dan een week niet meer echt gegeten (hoogstens een handje amandelen of wat toastjes met iets).
Vandaag schuif ik een geprepareerde lasagne in de oven.
Op 150 graden moet die in 50 minuten klaar zijn.
Dat is hij niet dus verleng ik het proces met 5 minuten en nog eens 5 minuten en dan 10 minuten en ik zet de temperatuur ook iets hoger.

Er komt dat moment dat ik het gerecht voor áf verklaar.
Ik pak het bakje vast en laat het uit mijn handen vallen op de keukenvloer die al vier weken niet is gereinigd.
Uiteraard met het eten naar beneden.
Shit!

Ik aarzel over het ‘wat nu’ maar schep dan toch mijn bordje vol.
En maak de vloer een beetje schoon.

Eten dan maar.
Wat me niet smaakt.

Ik was jarig (gisteren) en twee aardige mensen mailden me een verjaardagsgroet, 1 stuurde me een kaartje (dat vandaag aankwam – tja, PostNL, hè) en iemand liet een prachtboeket bezorgen mét bonbons.

Ik ben blij dat het weer voorbij is, ik vind de stijgende leeftijd niet leuk (over 2 jaar kan ik niet eens meer een Hertz-auto huren! die vertrouwen ze niet toe aan hoog-bejaarden).

Ik zie op tegen de kou van de winter.
Maar dat doe ik altijd, dat is niet gebonden aan het stijgen der jaren.

In de Plusmarkt grijp ik twee flessen van mijn favoriete slobberwijn (een Sauvignon Blanc) en omdat het een bijzondere dag is ook een fles Pino Grigio die twee Euro duurder is.
Ja! ik pak uit!

Naast mij staat een vrouw te aarzelen.
Iemand wil dat ze ‘zoete witte wijn’ voor haar koopt.
Maar welke is dat.

Vroeger, stellen we samen vast, had de Plus bij elke wijn een bordje staan met de mededeling of hij droog of zoet was.
No more.

Ik loop naar de Huiswijn.
Daar staat het nog wel op: ‘Zoet’.
Maar een fles huiswijn kado doen.. niet zo feestelijk.

We lopen naar de aanbieding.
Een Sauvignon Blanc en een Chardonnay die volgens het etiket smaakt naar banaan en meloen en ander zoet spul dus dat zou wel eens een zoete witte wijn kunnen zijn.
De vrouw koopt twee flessen en ik word bedankt voor mijn deskundig advies.

Waarin een droge wijn slobberaar groot kan zijn.

Een paar jaar geleden kocht ik via Facebook een nieuwe (tweedehands) camera: een Panasonic Lumix DMC-FZ200.
Heerlijke camera.
Maar sinds een paar maanden heeft hij kuren.
Soms, weken achter elkaar, ‘grijpt’ hij de sd-card niet wanneer ik die terugduw.
Dan valt die nog wel op zijn plaats als ik het klepje sluit.
Maar hoe lang zal dit goed gaan?

Dus zoek ik naar een vervanger/opvolger voor wanneer hij het echt begeeft.
En ontdek dat hij niet meer nieuw te krijgen is.
Wél via verkopers op Marktplaats.

Ik bekijk de advertenties.
Ik bied op 1 (en word overboden). Ik stel een vraag (en krijg geen antwoord).

De vraagprijs hangt tussen € 150 en € 200.
Maar 1 verkoper neemt genoegen met € 95.
Hij zegt dat de camera “absoluut krasvrij” is en “Gaat weg vanwege aanschaf andere camera”.
1 kleinigheid: de lensdop ontbreekt.

Ik kijk naar de ervaringen die andere mensen hebben met deze man.
Een vérkoper is erg tevreden want er is snel betaald.
Wat verhandelde hij? ”
“LUMIX FZ200 (met defectje)”

Ik kan me niet voorstellen dat je dat in de titel van je aanbod zet als het enige ‘defectje’ de ontbrekende lensdop is.
Ik vermoed dat het aanbod van € 95 met ‘absoluut krasvrij’ en ‘gaat weg vanwege aanschaf andere camera’ dat te mooi *lijkt* om waar te zijn dat ook inderdaad *is*.
Dit gaat ‘m dus niet worden.

Mijn huis is slecht geïsoleerd en daar heb ik mn last van aan de achterkant.
Daar waait de wind vanuit het oosten over het water van de polder.
Dat is een érg koude wind als hij hard waait.

Gisteren zat ik aan mijn bureau met een badjas aan.
Om een ietsje warm te blijven.
Vandaag begon ik al met een dikke fleece broek maar eerst waren de – dikke – sokken te kort en toen had ik langere gevonden maar die hadden gaten in de bodem.
Zodat ik nu voor 30 Euro nieuwe sokken heb gekocht.

Op mijn wenslijstje staan ook dikke dassen.
Maar mijn echte dilemma is het volgende.
Ooit, toen Lodewijk en ik nog samenwoonden in mijn 1-kamer woning in de Wilhelminastraat in Amsterdam (= 30+ jaar geleden), deed hij me een lekker zachte lichtblauwe badjas van (toen nog: Metz) kado.
Die badjas is intussen tot op de draad versleten.
En er hangt hier ook nog een donkerblauwe badjas van hém die amper is gebruikt.

Logisch zou zijn: weg ermee! met die lichtblauwe badjas.
En koester mezelf in de donkerblauwe.
Gewoon praktisch: om een beetje warm te blijven.

Maar ja.
Enzo.

Ik vind het leuk mijn reizen vooruit te plannen.
Lang vooruit.
Erg lang vooruit.

Mbt sommige rentals is dat idd verstandig: er zijn méér mensen die daarop een begerig oog laten vallen en soms zit ik er nu (een half jaar vantevoren) al naast.
Omdat een andere ver-vooruit-planner nóg eerder een beslissende knoop heeft doorgehakt.

Verder moet ik rekening houden met waar ik begin en waar ik eindig, zoek ik huizen die op 2-3 uur rijden van elkaar liggen, ze moeten ‘verlatenheid’ bieden en liefst in de woestijn liggen maar een enkele in het bos mag ook – mits met mooi, onbelemmerd uitzicht en gegarandeerd veel diertjes.

Zo zat ik (de reis was bijna rond, ook letterlijk, mijn begin- en eindpunt zijn hetzelfde) de afgelopen dagen te kijken naar een rental waar ik in mei 2017 was.
Ik aarzelde.
Had ik destijds niet gedacht ‘daar ga ik nooit meer naar terug’?

Ik sla er mijn dagboekprogramma op na.
Toen ik aankwam vond ik het niet prettig.
‘Raar’, te klein, niet comfortabel.
Op dag twee vond ik het al wat leuker.
En op dag drie had ik het erg naar mijn zin.
Dus: geboekt voor twee nachten komend mei.

Leuke reactie van de eigenaar.
Hij vindt het ‘awesome’ dat ik terug kom.
En goeie kans dat hij dat zegt tegen alle gasten én dat hij geen idee heeft wie ik ook weer ben.
Maar het is toch leuk om te horen.

Toen ik net terug was wou iemand iets afgeven.
Ze belde aan, ik deed niet open en ze concludeerde dat ik vast lag te slapen.
Dat was niet het geval.
Ik zat boven en zelfs als ik slaap: mijn bel is een (harde) klingelbel en daar slaap ik niet doorheen.

Een dag later kwam ze weer langs.
Ik zat in de kamer, zag haar auto en zag dat ze naar de deur liep maar hoorde niets.
Ik liep naar de voordeur, deed open en zei: de bel doet het niet.
Zij trok er ferm aan en de bel deed het nu wél en ze zei dus: ziejewel?! de bel doet het wel degelijk!
Ik probeerde nog even: maar net deed hij het *niet* waarop ze me aankeek of ik gek was.

Ik heb er vooral last van wanneer de postbode iets wil aanreiken.
Gelukkig weet ik meestal wanneer die komt en dan probeer ik hem beneden op te wachten en sprint naar de voordeur wanneer zijn auto voorrijdt.
Soms is hij me vóór en belt hij toch (hard!).
Vanochtend had ik geen pakje verwacht. Ik zit boven en hoor zijn auto voorrijden (Pavlov!), ik hol de trap af en shit! de auto rijdt al weg.

Het pakje (dat ik niet had verwacht en dat ook niet bijzonder leuk is), is in de brievenbus geklemd.
Hij heeft dus echt aangebeld.

Ik moet een deskundige inschakelen om het probleem te verhelpen.
Maar ik voel me een beetje een zeurend ‘mevrouwtje’ met ‘de auto maakt zo’n raar geluid’ waarop de monteur dan zegt dat hij niks hoort.
Wat de auto trouwens óók doet (een raar geluid maken) maar: one problem at the time.

In mijn mailbox valt een mail met een advertentie voor…
een scootmobiel?!

Wat verwachten ze? dat ik antwoord: leuk! en doe er ook maar een rollator bij?!

Mijn man, die 20 jaar dood is, was van adel.
Lage adel: jonkheer.
Maar ook lage adel wordt vermeld in een Adelsboek en omdat ik met hem getrouwd was vraagt de schrijver van dat boek mij nu om *mijn* gegevens.
Zoals wie mijn ouders waren.

Dat kan ik nog wel beantwoorden.
Maar wanneer zijn Lodewijk en ik getrouwd? echt geen idee! en zoeken levert ook geen trouwboekje op.
Ik dénk ‘ergens in augustus dertig jaar geleden’ maar dat is natuurlijk niet concreet genoeg.

Ik kan de acte opvragen bij de gemeente Amsterdam.
Voor meer dan tien Euro.
Beetje overdreven.
Zeker omdat die man het boek vast mooi op orde wil hebben maar omdat de familie zich na de dood van mijn man niets meer aan mij gelegen heeft laten liggen.

Met 1 neef heb ik via FB af en toe een ietsje contact. Dat is wel een leuke jongen (man).
En toen het er twee jaar geleden op leek dat ik dood ging aan kanker vroeg hij of hij dat aan zijn vader mocht vertellen.
Van mij wel. Maar waaróm?
Omdat ik interessanter was ivm ‘bijna dood’??

Ik ging niet eens echt dood.
Want het wás geen kanker.
Waarmee ik ook niet meer interessant was.

Ben ik bitter?
Ach.
Nou ja.
Misschien ietsje.