Jeanne's Weblog

Ik ga in september naar Amerika en dan volgend jaar mei wéér.
Ik probeer niet al te plannen voor mei.
Maar gisteren zat ik eens te kijken op Airbnb en zag ik dat het huis in Lone Pine waar ik graag eind mei heen zou gaan dan voor 10 dagen was geboekt. Het is mijn ándere favoriete huis behalve Pioneertown.

Ik dacht dus nú! en boekte het huis de vier dagen voorafgaand aan die andere 10 dagen boeking.
Binnen het uur had ik een antwoord van de verhuurder. Wat leuk dat ik weer terug kwam! Wou ik een extra dag ‘gratis’ of ‘minder betalen’.
Het was allebei aantrekkelijk maar ik koos de extra dag.

Deze vijf dagen zijn ook een uitdaging want normaal gesproken zou ik vanuit hier afzakken naar Pioneertown voor de terugreis. Nu moet ik iets heel anders plannen.
Niet nu! vanaf januari.
Toch kan ik het niet helpen en verheug ik me al op onbekende mogelijkheden waarover ik echt nog geen idee heb.

Bizar wordt tegenwoordig te pas en vooral te onpas gebruikt daarom: tussen aanhalingstekens.
Toen ik in het ziekenhuis zat te wachten was daar een soort stream met een paar steeds herhaalde berichten van nu.nl en een cartoon met: u gaat naar de dokter.

Plaatje 1: neem een familielid of vriend mee.
Heb ik niet, daarom zat ik daar ook alleen.
Plaatje 2: begrijpt u iets niet? zeg het! (wolkje boven mannetje zegt ‘ik snap het niet’)
Tekst: dokter legt het graag nog eens uit.
Plaatje 3: hebt u toch iets niet begrepen? vraag het uw huisarts of bel het ziekenhuis.

Ik heb al tig keer geklikt op ‘vraag consult aan met huisarts’ maar ik weet niet of hij idd meer info heeft. De zin van ziekenhuis bellen ontgaat me.

Mijn enige angst is dat ik met die kromme pink Amerika niet binnenkom.
Een kennis die amper reist en nimmer nooit naar Amerika zegt ‘dan leg je dat toch uit?’
Wie ooit via LAX Amerika is binnengekomen weet dat dát geen voor de hand liggende optie is.
De zuil waarvoor je staat die een kopie van je paspoort, een foto van je smoel én je vingerafdrukken wil gaat niet in discussie.
En het personeel jaagt je alleen maar op.
Met nare, strakke koppen.

Een dag of tien geleden was ik bij de huisarts.
Aan mijn rechter pink heb ik Dupuytren (die staat krom waar ik verder geen last van heb behalve wanneer ik bij het binnengaan van Amerika mijn hand plat op een scanner moet leggen voor vingerafdrukken en dat is nu met die pink wat moeilijk).

Ik wou overleggen.
Wat te doen. ‘Google’ zegt opereren óf fysio maar het helpt allebei maar tijdelijk, het komt altijd terug.
De huisarts wist het ook niet en voor ik het goed en wel wist was ik doorverwezen naar een plastisch chirurg in hetzelfde ziekenhuis waar ik bijna drie jaar geleden het medisch circuit in ging dat eindigde met een operatie en erger: 5 dagen in het AMC.

Vandaag had ik een afspraak.
Met een chirurg die op internet goede recensies had: hij nam de tijd voor je. Hij legde alles goed uit. Dat klonk goed.

Na drie kwartier wachten ben ik aan de beurt.
“Er is iets met uw rechterhand” opent de chirurg het gesprek. Ik toon de hand en zeg dat ik weet wat ik heb.
“Ja, Dupuytren,” zegt hij met een blik op de pink waaraan hij ook voelt en dan constateert hij ook nog artrose in die pink. Hij wijst aan en: “dit ga ik opereren en hier haal ik de Dupuytren weg en…” (hij zegt nog wat maar dat hoor ik niet).
Want dat “ik ga opereren”- daarmee gaat hij wel hard.

Opties

“Wat zijn mijn opties?” vraag ik.
Nou, dát! of niets doen, maar dan wordt het steeds erger.
“Ik zal u op de wachtlijst zetten” zegt hij terwijl hij al opstaat om me naar buiten te laten.

Toch nog wat uitleg: dan mogen 10-12 dagen na de operatie de hechtingen eruit en ‘s nachts moet ik een spalk dragen en na 4 weken mag ik mijn “hand weer gebruiken”.
Als het gesprek (dat geen gesprek wás, de dokter kondigde aan wat hij ging doen) twee minuten heeft geduurd is het veel. Weer buiten kijk ik op mijn horloge en mijn gevoel klópt.
Heeft hij zijn achterstand weer wat kunnen inlopen.

Teruglopend naar de parkeergarage probeer ik me te herinneren wat er is gezegd en wat ik had moeten vragen (zoals: hoezo mag ik mijn hand ‘na 4 weken weer gebruiken’? wat moet ik dan een maand lang zonder rechterhand doen?!).
Het kan tot november misschien wel december duren voor ik aan de beurt ben.

Ik kan nog steeds besluiten niets te doen.
Maar dan moet ik proberen te regelen dat Amerika een scan van mijn *linker*hand accepteert als binnenkomer. Zal ook niet eenvoudig zijn (als het al zou lukken).

Ooit stortte ik een bedrag(je) op Blendle.
Ik maakte er spaarzaaam gebruik van.
Nu stopt Blendle met betalen per artikel en moet je een abonnement nemen.
Maar… ik heb nog wat geld op mijn rekening (ze vertellen niet hoevéél) en ik kán dus met korting een Premium abonnement kopen.
Maar nu kan ik vast drie artikelen lezen (van mijn eigen rekening) die ze speciaal voor mij hebben uitgekozen.

1) waarom lang wakker liggen niet erg is
2) waarom Action aan z’n eigen succes ten gronde gaat (omdat ze de schappen niet kunnen vullen)
3) hoe kun je verliefdheid sturen

Aan verliefdheid doe ik niet meer (behalve op katten), bij de Action kwam ik maar twee keer en dat is niet mijn soort winkel.
Maar dat eerste artikel lijkt me wel wat.
Ik klik het aan en moet dan van alles gaan invullen.
Wat ik niet snap.
Ik mag toch aannemen dat als ze me gericht aanschrijven en gericht artikelen voor me hebben uitgezocht ik zonder invullen die artikelen kan lezen.

Nou, dan niet.
Toch al raar dat ze denken dat ik opgewonden zou raken van een artikel over verliefdheid (op een man).