Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

TransMission

Ik heb een ziek konijntje.
Omdat zijn oogjes 3x per dag moeten worden gezalfd én hij pijnstiller moet hebben, zit hij een weekje met zijn vriendin in een mini ren in de schuur. Wat ze allebei matig vinden.

Ik ben al 2x bij de dierenarts geweest en de 1e x had ze het over mogelijk ‘inslapen’ maar vandaag ging het beter dus gaan we dóór en maandag op controle en hopelijk mogen ze dan weer in de eigen buitenren.

Van groot belang was dat Tommie (want die is het) ging eten.
Geen dwangvoer maar echt, spontaan, zelf eten.
Dus zocht ik op internet naar wat een konijn allemaal mág en mogelijk lekker vindt.
Én bestelde ik via DierenVerblijf een hoop lekkere hapjes om de maaltijd zo nóg aantrekkelijker te maken.

Het bedrijf TransMission zou die vandaag bezorgen.
Tussen vier over vier en vier over zes.
Dus zat ik vanaf half vier klaar want soms is zo’n bezorger vroeger dan je verwacht.
Het is nu kwart over negen.
Geen TransMission.
De boodschap over het tijdstip is niet aangepast.

Google dus op ‘ervaringen’.
Die vallen niet mee.
TransMission kan ik niet veranderen.
Wél zal ik in de toekomst niet meer bestellen bij DierenVerblijf dat ze inschakelt als bezorgdienst.

Weemoed

Er was een tijd dat ik Edita Gruberova ‘volgde’.
Toevallig luister ik net naar haar.
Een duet uit Norma.

Opeens overvalt me een gevoel van weemoed.
Ik mis de opwinding wanneer de operahuizen hun programma’s bekend maakten.
Ik mis haar optredens.

Niet dat ik overal heen ging.
Zo miste ik haar laatste voorstelling die niet bedoeld was als haar laatste voorstelling maar ja: corona, dus toen viel er het een en ander uit.
Waarna zij stopte met zingen.

Mijn eerste reactie was opluchting.
Omdat ik een obsessie kwijt was.
Maar vandaag dus opeens: weemoed.
Om iets dat nooit meer terug komt.
Want er zijn nog zat andere zangers (v/m) maar dat Edita-gevoel zal er nooit meer zijn.

Plannen

Ik kocht een ticket voor volgend jaar mei naar Amerika.
In het grenzeloze optimisme dat covid dan voorbij zou zijn (dit was voordat werd vastgesteld dat Nederland ongeveer het meest gevaarlijke land voor de besmetting is).

Ik bedacht waar ik in elk geval heen wou (Pioneertown).
Ik aarzelde over Lone Pine waarvoor ik nog een reservering had staan maar de aardige verhuurder rekende me voor dat ik een hoop geld zou kwijt raken als ik die reservering zou cancellen (door Airbnb! niet door hém!) terwijl ik kosteloos de reservering kon opschuiven naar volgend jaar.
Dat deed ik en het voelde goed omdat het dáár ook altijd goed voelde.

Toen werd ik een beetje gék en huurde een hartstikke mooi maar ook hartstikke duur huis in Nevada voor drie nachten en een leuk maar niet idioot duur huis in Arizona ervóór.
En ook nog een lief niet duur huis in Dyer (tussen dat dure huis en Lone Pine voor twee nachten).
Omdat ik vroeg wou aankomen bood ik aan een extra nacht te huren maar dat hoefde niet, ik kreeg gratis een early check-in.

Net lees ik de toelichting bij het dure huis.
Als het waait moet je de luifel naar beneden halen via een kruipruimte waar het stikt van de Black Widows (uitleg waaraan je hun beet herkent en dat je subito naar het zieknhuis moet!) en o ja, er zijn ook net schorpioenen aangetroffen.
Holy shit!

(niet helemaal) ‘Van wegdoen’

Een paar weken geleden bekeek ik met iemand die ‘van wegdoen’ is mijn lakens.
1 had wel erg veel gaatjes dus die kon idd weg.
Een dekbedovertrek, nog in de verpakking, vond ik kwa kleur niet meer mooi.
Het materiaal leek me ook niet fijn.
Dus: hup, weg ermee, in de kliko.

Daarvan kreeg ik spijt.
Niet omdat ik hem had willen houden.
Maar dat is toch weinig duurzaam om iets dat nog helemaal goed is, dat nog in de verpakking zit, zomaar weg te gooien.

Zodat ik vorige week een zakje stro waarvoor ik geen bestemming had in een plaatselijke weggeef- of ruilgroep op Facebook zette.
Voor ‘afhalen en gratis’.
Geen liefhebbers.

Daarna het langs de weg gezet met ‘Gratis meenemen’.
Het duurde even maar toen was het weg.

Gisteren 6 doosjes Lipton Tea aangeboden aan iemand (die ze niet wou) en toen aan iemand anders (die ze wel wou).
Ik ga het nu vaker doen.
Niet via ‘hier’ denk ik, want dat geeft vaak gezeur van ‘wil wel maar wil geen verzendkosten betalen dus graag postzegeltjes tóe’.
(sorry als jij niet zo in elkaar zit, maar de bedoeling is er op een voor iedereen plezierige manier vanaf te raken zonder gedóe).

Balsemien

“De imker is heel blij met de Balsemien.
Een top plant die eigenlijk alles doet wat je als imker wilt, een makkelijke plant die veel nectar afgeeft in een voedselarme periode.”

Helaas zat er geen bij op de plant toen ik hem fotografeerde.

Tegenvallend boek

Ik ben een groot fan van de boeken van Michael Robotham.
Meestal.
In mijn eigen boekenoverzicht geef ik ze 9 of soms zelfs 10 sterren.

Laatst zie ik in de boekenmolen een papieren boek van hem staan dat ik om welke reden dan ook nooit heb gelezen.
‘Life or Death’ heet het.
Ik vraag voor de Kindle een gratis fragment aan.

Echt geweldig vind ik dat niet maar het IS Robotham dus vooruit, ik koop het hele boek.
En ga me er langzaam doorheen ploeteren om op ongeveer een derde te denken dat ik er geen bal aan vind.
Gekeken naar reviews op amazon.
“The best book I’ve ever read. Totally captivating from the first sentence and I kept finding myself holding my breath for the next twist and turn.”

Ben ik nou gek?!
Want deze bespreker staat niet alleen.

Dit lijkt er meer op:
“The story didn’t really gather pace until the second half. At this stage, the story really did take off, and towards the end I couldn’t wait to find out what would happen.”

Heb ik zin me voort te slepen tot over de helft omdat het dan mogelijk wél leuk wordt?
Nee.
Vanavond gewoon gezellig naar de Amerikaanse Netflix kijken die net seizoen 17 van Grey’s Anatomy online heeft gezet 🙂

Aftellen

Als het goed is vlieg ik over 300 dagen naar Amerika.
Nadat 1-2-3-4 geplande reizen niet door gingen.

Ik had willen vliegen deze 7e augustus.
Maar Amerika is nog steeds dicht voor Europeanen.
En ‘dan maar Beieren of Zweden of Spanje’- het zijn voor mij niet echt alternatieven.

Aftellen dus maar.

Thee

Mijn favoriete thee is Twinings Breakfast Tea.
Om een reden die er nu niet toe doet bestelde ik die én Liptons via bol.com.

De Liptons werd zojuist bezorgd in een idioot grote doos.
Maar zodra Loki hem zag sprong hij erin.
Wanneer de kat gelukkig is, ben ik gelukkig.
Dus geen gezeur over hoe slecht het formaat doos is kwa duurzaamheid enzo.

De klerenkast

Af en toe deel ik die opnieuw in.
Meestal wanneer ik op reis ga en ik ruimte wil maken voor de oppasser(s).
En/of bij de wisseling van jaargetijde.

Nú zou een geschikt moment zijn.
Vooral omdat ik de laatste tijd té vaak geen idee heb wat ik heb en als ik denk ‘maar ik heb toch dat ene shirt..?’ dan kan ik het weer niet vinden.

Gelukkig zijn er veel personal coaches e.d. die dat online willen uitleggen.
Globaal advies: op soort (dus truien bij truien, broeken bij broeken etc) en dan ook nog op kleur – van licht naar donker.
O ja, en ook nog op ‘stijl’.

Een enkele waaghals zegt: doe weg wat je niet draagt en bewaar niet die ene jurk waar je hopelijk ooit weer in past.
Dat klinkt logisch en ik bewaar volgens mij ook niets in de hoop er ooit in te pássen.
Maar ik heb nog steeds spijt van een paar bloesjes die ik ooit weg deed omdat iemand me had aangepraat dat je alles moest weg doen wat je 2 jaar niet had gedragen.

Wat me vooral weerhoudt is de gedachte dat dan *alles* uit de kast moet en op bed gegooid en dan vanaf nul beginnen.
Zodat ik nu 1 stukje kast ga doen.
Op het gevaar af dat dat weinig zoden aan de dijk zet.

Kat

Vijf weken geleden viel ik van de trap en ja, het wordt beter en nee, het is nog niet óver (maar bedankt voor het vragen).
Ik dacht toen: ik ga nóóit meer midden in de nacht de trap af om te kijken of Loki zit te wachten en hem dan binnen te laten.

Dat goede voornemen duurde een week, misschien twee.
In elk geval doe ik het nu weer wél.
Een paar keer per nacht én in de vroege ochtend loop ik naar beneden, als ik hem niet zie *roep* ik Loki (die dan wel of niet binnenkomt) en vaak zit hij tegenover mijn huis aan de overkant van de straat en dan roep ik hem ook.

Soms komt hij.
Vaak ook niet.
Sterker: hij kijkt de andere kant op en doet of hij me niet hóórt.

Hij hoort me wel degelijk en: ik moet het me niet aantrekken (lees ik hier).

The cat will find you and discover what you wanted later, when it is ready.
This should be deemed a compliment. The behavior suggests a secure attachment. Your cat trusts you and your affection. It did not consider it necessary to react.

An immediate reaction could suggest a more insecure bond between owner and cat. The cat is racing to see you, because it fears you may not call again.

Nog steeds worstelend

Ik had *bijna* ‘intuïtief’ iets ontdekt op mijn nieuwe Canon Eos M50.
Dat iets was leuk.

Ik wist dat het Duitse handboek eraan kwam en overmoedig bestelde ik een macro-lens én een telelens voor de camera.
Idd: het geld groeit me op de rug en als ik beter was met selfies zou ik er nu een kiekje van maken.

Gisteren kwam het einfach tolle Duitse handboek.
Ik snap er de ballen van.
Wat ligt aan mij(n beperkte kennis van de Duitse taal).

Macro-lens even erop gezet en toen weer eraf gehaald omdat ik er niets mee kon.
Niet met het handboek en niet intuïtief.

Toch even met de originele starterslens (zo heet dat ding) de tuin in gegaan.
Ik dénk dat ik een paar aardige foto’s heb gemaakt en vooral bagger.
Ik heb ze nog niet bekeken op de computer.

Omdat ik de illusie van ‘een paar aardige foto’s’ nog even wil volhouden.