Jeanne's Weblog

Totdat ik zó vaak die suggestie had weggeklikt dat het ook Netflix duidelijk was dat ik geen belangstelling had, bleef Netflix me Tidying Up with Marie Kondo voor-toveren.
Voor wie erin is geslaagd de boodschap van ‘de opruim-goeroe’ te missen: ze wil dat je wegdoet waar je ‘geen blij gevoel’ bij krijgt.

Een paar jaar geleden had ik een werkster die me zei dat zij ‘van wegdoen’ was en die me stimuleerde dat ook te zijn.
Bv door alle kleren weg te doen die ik al een jaar (of was het een half jaar?) niet had gedragen.

Ik ben nooit te slap om me te laten beïnvloeden dus ik ging mijn kleerkast te lijf en weg ermee deed ik bij kleren die ik niet (meer) leuk vond, maar ook (dat was immers de opdracht) een paar bloesjes en shirts die ik een tijdje niet had gedragen maar die ik eigenlijk best leuk vond.
Zodat ik die later heel erg ging missen.
Zodat ik met dat ‘weg ermee’ nu een stuk voorzichtiger ben.

Volgens de opruimvrouwen leidt het opruimen van je huis tot het opruimen van je hoofd.
Misschien.
Maar van die eerdere keer kan ik me dat effect niet herinneren.

Ik zou vrijdag naar de opera in Dresden gaan.
Naar de Lustige Witwe. Met Pavol Breslik.

Pavol Breslik heeft afgezegd.
Mede fans adviseerden me het kaartje terug te geven aan het theater.
Dan zetten zij het weer te koop en als ze erin slagen het te verkopen, krijg je je geld terug min 10%.

Al een week staat ‘mijn’ kaartje te koop.
Het is de linker plaats op de 1e rij.
(wie degene ernaast is weet ik niet, die leverde een paar dagen later het kaartje in)

Ik heb intussen vier kaartjes verkocht zien worden en veel andere zijn toegevoegd.
Mijn hoop dat ik het kaartje nog kwijt raak slinkt met de dag.

Het kan nóg erger.
Dit is de voorstelling van 22 januari.
Tenzij ze voor een meer dan half-lege zaal willen spelen, kunnen ze die misschien beter afzeggen.

Overigens is het nog helemaal niet zeker dat als Pavol Breslik wél had gezongen, ik er zelf bij had kunnen zijn.
Het personeel op de luchthaven van Dresden staakt.
In elk geval vandaag.
Maar mogelijk ook nog later deze week.

Boodschappen gedaan.
Op het parkeerterrein ligt een paraplu.
Kapot gewaaid, en toen maar achtergelaten.
Triest maar ook poëtisch (dat laatste vooral als het niet je éigen paraplu is).

De afgelopen vakantie verbleef ik een aantal keren op wat ze een ‘working farm’ noemen.
Vaak ging dat samen met gebrek aan privacy.
Hier bv.
Het was een dierenopvang en in de advertentie stond dat de te verhuren kamer ‘aan het andere eind van het huis’ was.
Dat was niet helemaal waar zoals je kunt zien op deze foto: de kamer was direct achter dat kleine hekje.

O nee! was mijn eerste reactie. En: dit is een goede les, dat moet ik dus nóóit meer doen, een kamer in iemands huis.
Maar amper wég, ging ik het toch missen.
Zodat ik er in mei weer naar terug ga. Drie dagen zelfs.

Aansluitend op drie dagen in een klein huisje dat hoort bij een opvang van boerderijdieren: “Interact with, feed, and brush the horses, pigs, chickens, and roosters, all within 15 minutes of Encinitas beaches. The cozy studio overlooks the farm and cherimoya grove, inviting a truly unique experience.”
Wel een huisje apárt dus. Niet een aangrenzende kamer.

Omdat ik graag ver vooruit kijk, bekijk ik ook vast rentals voor het najaar. Mn met de combi: boerderij en toch privacy.
Ik vind er 1 en mail wat heen en weer met de verhuurster.
Dan blijkt dat ze alleen nog twee paarden en een koe heeft die verderop in een wei staan.
Ik ben teleurgesteld. Want: de advertentie…
Dan moet ik maar niet komen. Ze reageert wat gepikeerd. En zij kan het ook niet helpen dat de advertentie niet meer klopt want ze is niet handig met computers en nou ja, zég.

Dan liever die kamer in de dierenopvang.
Voor drie dagen.