Jeanne's Weblog

Buurvrouw Esther die gisteren met me meeging naar de Bergman Kliniek, zei: bel je zorgverzekering of je niet vergoed bent voor taxivervoer.
Ik bel Zilveren Kruis en tref twee bijzonder aardige vrouwen.

Vrouw 1 vermoedt dat ik wel in aanmerking kom.
En verbindt me door met een meer deskundige afdeling die alle relevante info invoert in een formule.
Het ziet er goed uit tot de vraag of ik in een rolstoel zit.
Dan: of ik het laatste half jaar voor iets anders in het ziekenhuis ben geweest.
Nee.

Oei.
De info wordt nog eens in de formule gegooid en …. helaas.
Zodat er nu niets anders op zit dan zodra data bekend zijn druk te gaan uitoefenen op een paar buren.
Ik zie aankomen dat het neerkomt op zelf taxi’s bestellen en betalen.
Er zijn ergere dingen.

“Ik zie het al was de eerste reactie van de oogarts.”
Staar dus en klaar voor een operatie.
Wanneer de operatie?
3-4 maanden.

Ik mopper wat dat ik in april wer naar Amerika wil. Dat is niet handig.
Het maakt geen indruk.

Esther die mee was doet het beter: ze zegt dat ik in een klein dorp woon zonder openbaar vervoer.
Nu zal de dokter er ‘spoed’ bij zetten maar geen idee wat het inhoudt.

Voor het glaucoom krijg ik druppels. Vanavond mee beginnen.
Ik ben te slap om te vragen wat glaucoom eigenlijk is.
Wanneer ik erop google schrik ik me kapot.

De regels zijn. ik schreef het al: laat het oppashuis achter zoals je het aantrof (en dan ook nog eens zelluf opgeruimd al dan niet met hulp van een ander maar *niet* op rekening van de eigenaar.
Oppas liet mij er financieel voor opdraaien maar wat ze wel deed: twee bestek-laden anders indelen. Raar, vond ik.

Omdat ik morgen vroeg op moet ivm de oogkliniek wou ik de wekker zetten.
Ik zét hem dus maar er komt alleen een rare brom uit. Waardoor ik vast niet wakker zou worden!
Ik zie nu ook dat het witte koordje dat bedoeld was om het geluid op te vangen grijs is (hoe ze dat voor mekaar heeft gekregen??)

In Amerika staat in elk huurhuis een tekst: je verblijft in het huis van een ander, zorg ervoor alsof het je eigen huis is.
En: als er iets kapot gaat, méld het!

Lijkt mij allebei nogal vanzelfsprekend maar deze ‘Druïde’ want ja, dat IS ze! blijkbaar niet.

Ik had een oppasser nodig omdat mijn beloofde oppasser het toch liet afweten.
Een vrouw meldde zich aan. Alleen… ze had Corona gehad en was daarom wat zwakjes. DUS bood ik aan haar afscheidschoonmaak te financieren.
Mooi zo!
Toen wou ze ook nog een schoonmaak tussendoor!

En eerst zei ik ja en toen ging ik sputteren aangezien de regel is dat je een huis zo schoon achterlaat als je je aantreft (op eigen kosten) en nóg een schoonmaak weer op *mijn* kosten is wat veel van het goede (vind ik).
Reactie: “Daar ga je weer!” ?????

Maar goed. Ik laat dus geld achter voor zowel laatste reiniging als die in het midden.
Verder een stapel plakken pure chocola omdat ze zei dat ze dat zo lekker vond.
Dat rechts op tafel.
Links een doosje bonbons met een mooie puzzel voor mijn hulp.

Niemand bedankt.
Wat ik verwarrend vind. Heeft 1 van beiden de chocola van de ander meegenomen?
Mogelijk komt er opheldering wanneer ik terug kom.
Een ‘welkom’ op zijn minst.

Hulp laat een maaltijd voor me achter. Oppasser helemaal niks. Niet eens een tekstje.
Kat Loki was duidelijk erg blij met haar. Dus vraag ik of ze wellicht in het voorjaar wil terug komen.
Geen reactie.
Ik wacht 4 dagen af. Dan houd ik me niet meer in en wijs ik haar op ‘missch ben ik verwend maar ik ben opgevoed met ‘en wat zeg je dan’ na de vraag of ze de chocola had gevonden. Ja hoor – en was lekker.
Waarmee we het contact geloof ik hebben afgesloten.

Ooit had ik voor ongeveer alle sites waarop ik wou komen hetzelfde wachtwoord.
Niet slim. Toen ging ik aanpassen per site. Met tips van een deskundige.
Alleen… dat hielp niet erg toen een paar dagen geleden mijn scherm van mijn laptop het begaf.
Scherm was zwart.

Ik denk dat het nu niemand iets had geholpen, niet als je wachtwoorden had gehad die de computer had onthouden en ook niet als je wachtwoorden had gehad die je door laptop de automatisch had laten aanmaken.

WANT: stel dat je had gedacht (wat ik dacht:) ik heb nog een Amerikaanse phone, daarop kan ik inloggen op Facebook… dan had je het wachtwoord moeten opgeven maar ja… dat was hij dus even kwijt! proberen, proberen. En echt het enige dat ik wou was op de luchthaven de tijd wachtend zoet brengen op FB. Na een tijd met nieuw ww ingelogt!!!
Braaf meteen opgeschreven in een boekje!

Vroeger noteerde ik belangrijke wachtwoorden ‘los’, tegenwoordig voegde ik ze toe aan mijn wachtwoordprogramma. Maar als jij dat dus ook doet: zodra je scherm leeg is… kun je ook niet meer bij je wachtwoorden! Dus negerns meer bij.

Volgens mij vermeldde ik al dat ik staar heb maar ik maak nu gebruik van een laptop met een andere opmaak dan de PC en geen zoekfunctie.
Enniewee.
In NL deed ik niet meer dan rijden naar de super in het naburige dorp en 1x naar de opticien in een dorp ietsje verder weg. Met meestal NL dus wat druilerig weer.
So far so good.

Ik had buiten het felle woestijnlicht gerekend.
Autorijden is een ramp (lees: levensgevaarlijk) en vanaf het middaguur valt er ook nauwelijks meer te lezen op de e-reader of de laptop.
Fotograferen? soms zie ik iets (diertje) dat me leuk lijkt in de verte, ik pak mijn camera maar kan niet focussen. Er zit zo’n wieltje aan de zijkant maar mijn ogen zijn al zover heen dat dat niet meer helpt.

Goede bedoelers mailen of ik het naar mijn zin heb.
Soms ben ik eerlijk en krijg goedbedoelde stompzinnige adviezen als “kun je niet even goed uitrusten” of “kun je daar geen bril kopen”.
Wanneer ik iem anders zeg dat die adviezen nergens op slaan doet die beledigd: mensen hoeven toch geen verstand te hebben van staar? Nee, dat niet. Maar wel eens van google gehoord?

Dan zijn er nog de types die vragen of het hier mooi is.
Ik herinner me haar eerdere reactie toen ik eens vertelde dat ik nogal depressief was geweest en daarom niet echt had genoten. Reactie was: “dan was het zonde van het geld”.
Au.
Mijn reactie nu: ja, het is prachtig!
Haar reactie: fijn!

Ik hoor wel eens over mensen die niet van slakken houden.
Omdat ze heel missch heel soms een hapje uit een tuinplant nemen.
Zelf houd ik wel van slakken.
Naakt- en huisjes.

De huisjesslakken zitten in deze periode veel tegen de ruiten of op het houtwerk.
De naaktslakken wandelen me tegemoet op een tuinpad.
“Dag slak” zeg ik dan en ren het huis in om wat vers-gesneden sla voor ze te halen.

Zij zeggen ‘dankjewel’ door even voor me te poseren.

Loki is vandaag jarig – hij is 15 geworden

Het Hoogheemraadschap op de stoep: er zijn klachten geweest over mijn door de storm omgewaaide boom.
Tuinman komt hem over 2 weken verwijderen.

Ik probeer groepen te vermijden.
Voel me er ongemakkelijk in.

Gisteren was het niet te voorkomen.
Ik moest ergens heen.

Eerst was er niemand die ik kende. Zodat ik wat tegen een muur hing en stomtoevallig stonden daar ook twee vriendinnen van het feestvarken (die mij niet kenden).
Zodat ze blijmoedig gingen roddelen over dat feestvarken.
Vond ik nogal stom want je weet iemand nooit wie er naast je staat ook al lijkt die vrouw nog zo kleurloos dat ze zou kunnen opgaan in het behang.

Later kwam er iemand ‘spontaan’ op me af die na een paar woorden zei dat ze even elders moest zijn maar “I’ll be back!”.
Nooit meer gezien.
Er was ook een aardige vrouw die ik jaren geleden kort ontmoette, dat maakte weer wat goed.

Vooral was ik blij toen het moment dáár was dat de vooruit betaalde taxi zou voorrijden.
Dat moment was half 12 en ik stond al om tien vóór dat moment klaar.
En jawel: geen taxi.

Taxibedrijf gebeld, gedoe en ander taxibedrijf gebeld.
Een aantal andere gasten én het feestvarken waren zo lief met me te wachten tot de taxi kwam.

Aardige chauffeur, reed netjes en ach, wat is € 130 als je eindelijk naar huis kunt (na een klacht vandaag overigens wél het bedrag voor de niet-gekomen taxi terug gekregen).

Een week geleden ben ik bij de Plusmarkt in De Rijp en voor mijn ogen rijdt een grote auto met zijn achterkant tegen de achterkant van een andere (geparkeerde) auto.
Au! grote kras.
Ik onthoud snel het kenteken en de vrouw die naast mij opduikt doet dat ook en noteert het.

De aangereden man (van de auto) duikt nu op. We vertellen wat er is gebeurd.
De vrouw zegt dat ze het niet heeft gezien (beetje raar) maar overhandigt hem het papiertje met het kenteken en mijn naam en telnr (die ik zonder aarzeling gaf).

De bumper van het slachtoffer heeft een ferme kras en ik weet dat zoiets een dure reparatie wordt.
Slachtoffer zegt aarzelend: of het goed is dat ik hierover word gebeld.
Dat is het.

Vanmiddag: “Met Herma, politie Alkmaar” en het gaat hierover.
Ik beantwoord de vragen zo goed als ik kan maar word me erg bewust van hoe stom getuigenverklaringen kunnen zijn.
Hoe oud was de man, wat was de kleur van de auto (ik dénk donkerblauw), waarmee raakte hij precies de andere auto, hoe draaide hij úit en wat was het merk van de auto (geen idee behalve: groot).

Ik voel me ernstig tekort schieten.

Ik ben een fanatieke gebruiker van FaceBook.
Niet zozeer interactief, wel als lezer.

Omdat FB mij kent (met z’n algoritme) word ik verwend met verhaaltjes over dieren.
Vooral veel katten en honden.
Meestal feel good.
Kan ik mezelf uren mee vermaken.
Wat ik doe en waarom niet.

Vanochtend: een hond.
Maar het verhaal is zo gruwelijk dat ik het niet uit mijn hoofd krijg.
Ik ga het hier niet herhalen.
Ik gun het nl niemand om ook door dit spookverhaal te worden gekweld.

Nou, missch gun ik het mijn ergste vijand.
Maar die is denk ik toch niet gevoelig voor dierenleed.

Gisteren overkwam het me weer.
Verder aardige mensen die consequent mijn naam uitspraken als Sjaaane!
Na een uur zei ik: “het is Zjanne”.
Vonden ze geloof ik een beetje curieus.
Maar goed.
Ik wees ze nog op dit liedje.
Dat ze niet kenden.

A man and his dog were walking along a road. The man was enjoying the scenery, when it suddenly occurred to him that he was dead.
He remembered dying, and that the dog walking beside him had been dead for years. He wondered where the road was leading them.

After a while, they came to a high, white stone wall along one side of the road. It looked like fine marble. At the top of a long hill, it was broken by a tall arch that glowed in the sunlight.
When he was standing before it he saw a magnificent gate in the arch that looked like mother-of-pearl, and the street that led to the gate looked like pure gold. He and the dog walked toward the gate, and as he got closer, he saw a man at a desk to one side.

When he was close enough, he called out, ‘Excuse me, where are we?’
‘This is Heaven, sir,’ the man answered.
Would you happen to have some water?’ the man asked.
‘Of course, sir. Come right in, and I’ll have some ice water brought right up’.
The man gestured, and the gate began to open.
‘Can my friend,’ gesturing toward his dog, ‘come in, too?’ the traveler asked.
‘I’m sorry, sir, but we don’t accept pets.’
The man thought a moment and then turned back toward the road and continued the way he had been going with his dog.

After another long walk, and at the top of another long hill, he came to a dirt road leading through a farm gate that looked as if it had never been closed. There was no fence. As he approached the gate, he saw a man inside, leaning against a tree and reading a book.
‘Excuse me!’ he called to the man. ‘Do you have any water?’
‘Yeah, sure, there’s a pump over there, come on in..’
‘How about my friend here?’ the traveler gestured to the dog.
There should be a bowl by the pump.’

They went through the gate, and sure enough, there was an old-fashioned hand pump with a bowl beside it.
The traveler filled the water bowl and took a long drink himself, then he gave some to the dog.
When they were full, he and the dog walked back toward the man who was standing by the tree.
‘What do you call this place?’ the traveler asked.
‘This is Heaven,’ he answered.

‘Well, that’s confusing,’ the traveler said. ‘The man down the road said that was Heaven, too.’
‘Oh, you mean the place with the gold street and pearly gates? Nope. That’s hell.’
‘Doesn’t it make you mad for them to use your name like that?’
‘No, we’re just happy that they screen out the folks who would leave their best friends behind.’

dit stuurde Facebook me in 2016 – niet al die vrienden zijn nog in mijn leven