Jeanne's Weblog

Tweeëneenhalf jaar geleden onderging ik een onderzoek en daarna nog een en nog een en nog een en *ze* dachten dat ik kanker had. In elk geval eierstokkanker. Dus zouden ze dat bij een operatie vaststellen en als het idd zo was, dan zouden ze álles eruit slopen.

Ik herinner me heel goed die onderzoeken en het afschuwelijke verblijf in het ziekenhuis. Maar laatst dacht ik: wat hebben ze eigenlijk uit me gehaald. Want ik wist nog wel dat het toch geen kanker was geweest (wel een vergrote eierstok) maar hadden ze nou wel of niet voor alle zekerheid alles verwijderd?

Mijn dagboek helderde niets op.
Ik stopte met schrijven zodra ik het ziekenhuis in ging en pakte het pas weken later weer op.

Dit weblog vertelde me net wel de waarheid: mijn eierstokken en eileiders zijn verwijderd. Niet baarmoeder en al die andere dingen.
Ik vind het vooral heel raar dat ik zoiets essentieels niet gewoon heb onthouden.

Vandaag over een week ben ik in Pioneertown.
Na een knuffel van Rosie en een hug van Dave en wat boodschappen in de koelkast schuiven en uitstellen van uitpakken grijp ik een Diet Coke en installeer me met zicht op de rotsen en de vogels en de critters.

Dan drie dagen naar een Opvang voor afgedankte boerderijdieren en daarna naar Old Souls waar vooral oude en zieke honden zijn maar ook een paar katten, schildpadden, varkentjes en nog zo wat.
De test voor mij is hoe ik het dit keer doe in de ‘privé kamer’ die grenst aan hun woonkamer en keuken. Of ik me weer zo onhandig voel of dat ik er beter mee kan omgaan dan de vorige keer zonder nou meteen hartstikke sociaal te worden want dat bén ik nu eenmaal niet.

Dan is het 16 mei en 16 mei is vier dagen Hereford (geen idee wat dat wordt) en daarna telkens ergens 1 dag – twee dagen de Eco Pods waar ze het ‘awesome’ vinden dat ik terug kom, drie dagen Pahrump (geen idee), vijf heerlijke dagen Lone Pine, twee dagen die Yurt die alleen te bereiken blijkt te zijn via een weg waarop je dreigt te verongelukken en waarover je van de verhuurster niet mag zeuren.

Laatste drie dagen: Pioneertown.
Laatste dág… via een andere route dan ánders een keer proberen *niet* te verdwalen terugrijdend naar LAX.

Ik ben die zeldzame vrouw die niet kan multi-tasken.
Dat breekt me nu op.

Want mijn Amerikaanse oppas verwacht instructies voor de dieren en voor de apparaten en voor eigenlijk álles in het Engels.
Dat is te begrijpen: ik snap hún afwasmachine ook niet zonder handleiding. En het siert haar dat ze niet willekeurige planten in de mondjes van de konijnen wil stoppen maar een overzicht met foto’s wil hebben van de planten die goed voor ze zijn.
Het is alleen wat meer werk dan bij een Nederlandse oppas voor wie ik alleen de vaste brief wat hoef aan te passen en die gewoonlijk zelf al weet dat paardebloemen niet voor niets konijnenstekken heten.

Vervelend is vooral dat de voorbereiding van mijn eigen reis totaal in de verdrukking komt.
Ja, ik heb een ‘te doen’-lijst maar zelfs met die lijst is het chaos in mijn hoofd.
Dus af en toe vraag ik een wachtwoord voor een Airbnb en dan ruim ik een kast op en tenslotte bekijk ik met een gevoel van lichte hopeloosheid de reis-lijst.

En nét wanneer ik heel even denk dat ik iets een ietsepietsje onder controle heb komt er een nieuw verzoek van de oppas.
Of ik een korte handleiding wil maken.
Dit keer voor de DVD speler. Die ik al jaren niet gebruik. En waarvan ik ook niet meer weet hoe hij werkt.
Een moment denk ik: die moet ik dus dadelijk gaan proberen en dan de korte handleiding schrijven.
Maar gelukkig! ik blijk een uitgebreide viertalige handleiding voor het ding te hébben en ruim 20 pagina’s ervan zijn uitleg in het Engels.

Zodat ik nu tijd zat heb voor een korte handleiding voor de oven-magnetron…

Over tien dagen vlieg ik naar Amerika.
Na 5 dagen in Pioneertown ga ik naar mijn eerste ‘nieuwe’ rental, een appartement bij een boerderij die afgedankte boerderijdieren opvangt.
Ik vroeg of ik mogelijk nu vast het wachtwoord voor de deur kon krijgen wat lastig bleek want ‘had ik de Airbnb-app dan niet’. Toevallig heb ik die wel degelijk maar hij doet het niet op mijn phone.
Dus zei ik dat ik een ‘gewoon bericht’ tzt erg op prijs zou stellen omdat ik met mijn laptop WiFi heb.
Een dag later krijg ik alsnog de code.

Gisteren stuurt een andere verhuurder bij wie ik veel later zal logeren me spontaan alle codes. En vertelt me wanneer we wat babbelen dat de dorpswinkel een nieuwe eigenaar heeft en dat hij veel beter is geworden.

Spannend maakt iemand anders het. Die zal zelfs het *adres* pas later onthullen. Eerst was dat over 14 dagen, een paar dagen geleden werd het twee dagen en gisteren was het 1 dag.
Zodat ik vanochtend verwachtingsvol naar de site ga, reuze benieuwd waar mijn huisje ligt.

Maar de verhuurder is nog niet ‘zover’. En ik dus ook niet.
Ik moet nog 16 uur wachten en daar gaat elk uur een uur vanaf maar nog steeds wordt het dan na middernacht.

Ik geef aan veel goede doelen.
Grotendeels omdat ik er helemaal achter sta.
Maar Facebook wil me wel eens (proberen te) dwingen.

Het biedt leden nl de mogelijkheid om te zeggen dat ze voor hun verjaardag geen privé-kadootjes willen maar… een donatie aan hun goede doel van keuze.
Dat zijn vrijwel altijd zeer waardevolle doelen.
Voor dieren.
Tegen nare ziektes.
Voor LHBTAQI+ en dan ook nog voor ‘rolmodellen van LHBTAQI+’.
En div ziekenhuizen/hospices waar een geliefde van de FB-er de laatste maand(en) heeft doorgebracht.

FB laat ziet of je hebt gedoneerd.
Als je dat wil ook hoevéél je hebt gedoneerd.
Maar als je helemaal gek geworden doordat er élke dag een beroep op je wordt gedaan en je ook nog de eigen dieren wilt kunnen voeren (en een beetje jezelf) komt er een moment dat je Doelen hoe Goed ook aan je voorbij moet laten gaan.
Of dat je maar een ietsje overmaakt.

Vandaag willen twee mensen geld van/via mij.
Allebei voor een doel dat ik idd goed vind.
Tegelijk vraagt *mijn* favoriete goede doel Old Souls of ik extra kan storten want ze hebben een nieuw zielig hondje in huis gehaald.

Waarmee ik wil zeggen: je moet kiezen.
Tenzij je hartstikke rijk bent.
Maar zelfs dán moet je kiezen aan wie je het meeste geeft.