Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Mensen

Ik wil een nieuwe kip Carmen noemen.
Ik vertel dat op Facebook.
Ik plaats er een video bij van de Habanera uit de opera Carmen gezongen door een mezzo die ik bewonder.
Ze vraagt uitleg.

Ik geef uitleg.
Ze reageert dat ze dit niet beschouwt als een compliment.
Ik verwijder de video.
En meteen maar het hele bericht.

Wat kunnen mensen moeilijk doen.

Outlook vernield

Een paar maanden geleden ging het helemaal niet goed met mijn PC en iemand die zei dat hij er verstand van had, vernielde Outlook.
Hij haalde nog wel het 1 en ander terug maar veel is écht weg zodat ik net een uur zinloos heb zitten zoeken naar iemands verjaardag.
Ik noteer die dingen nooit, vertrouw op Facebook en op mijn mail om zaken in terug te zoeken.

Ik probeer te bedenken wat de ‘deskundige’ fout kan hebben gedaan maar dat is zinloos.
Ik probeer zélf iets te corrigeren en dat is zo mogelijk nog meer zinloos.

Dus als je binnenkort jarig bent en we zijn geen Facebook-vrienden
– sorry.

Aanraders

Ik sta altijd open voor goede tips.
Voor muziek, voor films/series, voor boeken.

Waar ik me aan stoor is wanneer mensen adviseren dat je iets vooral moet horen/zien/lezen omdat het ge-wel-dig is!
Dan denk ik: tell me more, tell me more (like does he have a car).

Mijn klassieke-muziek-smaak is vrij uitgesproken. Ik houd niet van liederen, ik houd soms van musicals, ik vind barok ‘eh… weet niet zeker’ en kom bij mij niet aan met komische opera’s en liefst wél met drama en als het drama ook nog bel canto is: yes.
Heel af en toe Wagner.
Poulenc als het de Carmélites zijn.
Maar eigenlijk ben ik verder gewoon een Verdi- en Donizetti-meisjevrouw.

Films/series – lastig.
Ik heb een paar favoriete acteurs, een paar favoriete genres maar ooit wou ik niet flauw zijn en keek een hele avond verveeld naar die Johnny Depp als piraat omdat iemand me die had aangeraden.

Boeken. Dat is helemaal link.
Zelf zal ik niet snel iemand iets aanraden (sowieso niet maar al zeker niet om te lezen) tenzij ik goed heb afgetast wat iemands smaak is.
Vandaag krijg ik een nieuwsbrief over fotografie die afsluit met een boek dat ik MOET lezen.
“Een boek dat niet uit te leggen valt. Fascinerend verhaal.”

Tja (enzo).
Als je het boek écht wil aanraden, probeer het dan toch maar uit te leggen.
Denk ik.
Dus.
(die film met dat ‘like does he have a car’ vond ik dus heel erg leuk!)

Hopen

Tot het tegendeel blijkt (en dat zal dan wel in februari-maart zijn) ga ik ervan uit dat ik in mei naar Amerika ga.
Normaal switch ik om de 2-4 dagen van rental maar de cabin in Pioneertown heb ik geboekt voor mijn eerste, volle week.
Toen nog denkend dat ik er voornamelijk ‘niets’ zou doen behalve naar de woestijn kijken en er een ietsje in lopen en foto’s maken. Samen met Rosie en ván Rosie, die foto’s.

Bladerend door eerdere reizen kom ik erg veel foto’s van haar tegen.
Ik kan me er nog geen voorstelling van maken dat ze straks niet op het tapijt zal liggen en dat ze niet door de glazen deur naar me zal staan kwispelen wanneer ik wakker word (het bed staat daar zo, dat je uitkijkt op de woestijn via die deur en daar is een klein terrasje).
Maar mei is pas over 160 dagen en hoewel ik haar zal missen ben ik tegen die tijd hopelijk wel aan het idee gewend.

Intussen is corona nog niet weg en fluistert wie er verstand van heeft over een mogelijke ‘derde golf’.
Nog meer ‘intussen’: het gaat in Amerika echt heel erg slecht.
Zo slecht dat ik me moet afvragen of zelfs als daar de grenzen weer voor ons open gaan het wel een goed idee zou zijn om erheen te reizen.

Het krijgt iets van wensen en hopen tegen beter weten in.

The party is over


Bijna voorbij – mijn verjaardag.
Zeventig.
Gatver!
Ik probeer er stoer over te doen maar ik vind het goed klote.

Zeventig dat is ook in mijn eigen ogen ‘bijna dood’ en soms google ik kennissen van vroeger en die *zijn* al dood ook voordat ze 70 bereikten en beroemdheden gaan opeens dood en ze zijn 72 of 73.

Ik voel me ok.
Heb 1 klein ongemak waartegen ik pillen slik.
Geen diabetes, geen obesitas, geen ademhalingsklachten en dadelijk word ik ook nog eens in de eerste groep geënt omdat ik Corona mogelijk niet zou overleven aangezien ik… ouder dan 60 ben.

On the bright side.
Ik kreeg vandaag twee grote boeketten.


Ik kreeg een taart.


Ik kreeg tapas.


En twee ansichten.

Loki lag vannacht tegen me aan tot om kwart voor zeven ergens in een achtertuin twee ándere katten ruzie maakten wat hem uit bed deed springen.
Om uit het raam te kijken, niet om zich ermee te gaan bemoeien.

Nu is Loki op pad.
In de wijde wereld die trekt.
Als hij vannacht toch weer in mijn armen ligt, heb ik een mooie (verjaar)dag gehad.

En de party is wel ‘over’ maar ach.
Zoveel ‘party’ was het nou ook weer niet.

Nog een afscheid

Sinds 2012 ‘volgde’ ik de sopraan Edita Gruberova.

Als ik terugkijk in mijn foto’s woonde ik erg vaak voorstellingen bij.
Toch bleef ik in de ogen van de échte fans altijd een ‘so-called fan’ wat ze me ook lieten voelen.
Niet allemaal.
Maar net genóeg om het pijn te laten doen.

Nu is ze gestopt met zingen, Edita.
Eerst was er uitstel door ‘corona’ en ik kocht nog een kaartje voor een maand geleden Florence en ik wóu nog een kaartje kopen voor afscheidsvoorstelling Roberto Devereux in Kosice maar dat is nu verboden gebied.

Vandaag laat Edita weten dat ze niet naar Kosice zal gaan en dat ze nooit meer ‘on the stage’ zal staan.
Reacties lopen uiteen.
O nee, laat het niet waar zijn! En: we wensen haar alle goeds.
En ook: de hoogste tijd.

Fans plaatsen foto’s die ze maakten van Edita op het toneel en van Edita poserend na de voorstelling.
Ik zet er ook 1 op FB.


Dit was Praag 28 juni 2016.

Janken

Zo in het algemeen zou ik zeggen dat ik een cat person ben.
Loki is in elk geval de Liefde van mijn Leven.

Ik ken ook een paar aardige honden.
Een ervan is Rosie. Dat is de hond die hoort bij mijn eerste en tevens laatste rental in Amerika.
Wanneer ik de weg oprijd naar de cabin rent ze de auto tegemoet en wanneer ik uitstap begroet ze me alsof ze me een half jaar heeft gemist.
Dat doet ze met alle gasten dus ik maak me geen illusies maar leuk is het toch.

Daarna ligt ze dagen op de vloer van mijn huisje, wanneer ik opsta, staat ze al naar binnen te kijken, ze legt haar lieve hoofdje in mijn handen en als ik de woestijn in wil zeg ik ‘Rosie? want to go for a hike’ en dan gaat ze niet alleen méé, ze loopt voorop.
Wanneer ik zeg dat ik ‘terug naar huis’ wil, leidt Rosie me terug naar huis.

Ik ben zo dol op Rosie dat ze mijn screensaver is.

Vanavond schrijft Dave (mijn host) me dat Rosie opeens is overleden.
Ik ben er kapot van.
Er komen zoveel herinneringen op.
Ik kan me niet voorstellen dat de volgende keer dat ik er ben Rosie *niet* naar me komt rennen wanneer ik de weg naar de cabin op rijd.
Dat ze niet meer op het tapijt zal liggen.

Ik zit te janken.