Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Slim, slimmer, slimst

Wat is slimmer: een hoog opgeleide vrouw met een heuse academische titel of een kip.

Vanochtend probeer ik het dus wéér.
Ik achtervolg Andrea naar de achtertuin. Ik zie haar net over het bruggetje de bocht naar rechts nemen.
Ik zie (aan de bewegende planten) waar ze via het rechterpad de bossages is ingedoken.
Ik zie haar even stoppen ergens in het midden.
Ik denk: kip, ik héb je.
En dan wandelt Andrea via het pad links de bossages weer *uit*.

Ik loop nu zelf het terrasje achter bij de sloot op.
Gevolgd door Andrea die hier een grasspriet en daar een insectje nuttigt.
Ik loop terug naar het huis.
Opnieuw gevolgd door Andrea.

Ik ga het huis in. Ik kijk door het kamerraam naar de kippen in de tuin.
Andrea is verdwenen.
En blijft een uur weg.

Later trek ik voorzichtig de planten achter uit elkaar.
Steeds verwachtend dat ik opeens een berg eieren zal zien liggen.
Quod non.

Ik mag dan wel Latijn hebben geleerd maar een kip die haar eieren wil verstoppen is slimmer dan moi.

House sitter

Vijftien+ jaar lang paste Roelof op mijn huis wanneer ik naar Amerika was.
Maar Roelof is dood dus zoek ik nu een nieuwe oppas.

Voor het voorjaar deed ik een beroep op N. die me was aanbevolen door haar moeder die ik kende via een organisatie en zij zei dat N. een ervaren huisoppasser was en dat ze precies wist wat wel en niet mocht.
Dat pakte wat anders uit aangezien mijn eis 1 ‘niet roken in huis’ werd genegeerd wat ik niet alleen merkte aan de lucht die er hing maar ook aan de asbak met peuken naast het bed.
Dat viel tegen.

Toen zocht ik op internet en kwam op een site waar mensen zich aanboden als ‘sitter’ en andere mensen zoals ik zich aanboden als ‘adres’.
Weken stond ik op die site en niemand benaderde me en eerlijk gezegd zag ik ook helemaal niemand die *mij* nou erg geschikt leek.
En toen ‘there was D.’ (voor de oudjes onder ons: er was ooit een serie met Bea Arthur in de hoofdrol met ‘Maude’ als titel en in de titelsong zat ‘And then there’s Maude!’)

Ik zag zijn profiel en ik dacht: die *is* het!
Dat is geen tut die ‘tuinieren is mijn lust en mijn leven’ schrijft met foto’s van bij ánderen aangelegde paadjes (blijf van m’n tuin af!!) of die zichzelf beschrijft als ‘net en verzorgd’.
‘Verzorgd’? OMG.

Ik stuur hem een bericht, hij komt kijken en ik heb een vriendin meegevraagd om de kritische vragen te stellen die ik missch niet durf en samen besluiten we dat we hem hartstikke leuk vinden.
Hij zegt (verstandig!) dat hij al vrijwel zeker ‘ja’ denkt maar dat hij verstandig wil zijn en daarom pas de volgende dag zal laten weten wat het wordt.
Begrijpelijk.

Ik rijd hem naar het busstation in De Rijp, ik rijd terug naar huis, ik zet de computer aan, ik haal mijn mail op.
Mail van hém.
“Ik doe het!!!”
Opluchting, blij.
En hij is bovendien een niet-roker.

Verstoppen

Sinds het vroege voorjaar verstoppen de kippen hun eieren.
Laatst vond ik er een paar: in een konijnenhok in de achterste ren dat de konijnen nooit gebruiken maar dat toch maar weer eens werd schoongemaakt.
Zes eitjes.
De helft vermoedelijk bedorven, 1 ‘ging wel’ en twee deed ik kado aan egel.
Aan het formaat te zien waren dit eitjes van Tosca.


Gisteren laat ik de kipjes de tuin in en Andrea sprint meteen langs het linkerpad richting achtertuin.
Ik denk ‘die volg ik!’ maar grijp eerst nog wat hooi voor de konijnen in de achterste ren.
Wanneer ik me omdraai is Andrea verdwenen.
Stom! (ik)


Vanochtend eet Andrea enkele kippenkorrels en.. daar gaat ze weer!
Nu loop ik meteen achter haar aan. Op een paar meter afstand.
Ik zie de kip hollen over het bruggetje, dan slaat ze rechtsaf.
Ik stap door: geen Andrea.
WTF!


Ze is zó snel verdwenen dat ik denk, ze móet wel in de struiken direct rechts zitten.
(Dat denk ik ook omdat toen ze *gisteren* weg was, Loki daar geconcentreerd zat te snuffen.)
Ik spreid wat planten waar ik makkelijk bij kan maar ik zie niet de stapel eieren die ik nu verwacht.
Nu ben je als kip snel vérder dan de eerste rij planten. Maar als ik verder wil komen moet ik eerst van alles vertrappen.
Wat ik ook weer niet wil.

Ik maak een vaag plan om morgen Andrea dichter op de hielen te zitten maar ik ken mijn kipjes: wanneer ze weten dat erop ze wordt gelet houden ze het te verstoppen ei fluitend drie kwartier op tot ik genoeg krijg van het wachten en denk ‘misschien is dit hun baaldag’.
Om daarná snel dat ei te leggen.

Ze opgesloten houden tot ze wel móeten leggen helpt niet.
Dat heb ik al geprobeerd.
Nou ja, niet de hele dag natuurlijk (dat is zielig) maar wel tot een uur of half elf.

Bloem

Tashi knuffels en een staaf gegeven.
Rondgelopen in Lyda’s mooie, goed bijgehouden tuin.
Zinloze pogingen gedaan een vlinder *goed* te fotograferen.

Toen deze bloem gekiekt waarvan ik dénk dat het een klaproos is maar zeker ben ik niet.

Verwarrende tijden

Ik ben nog bezig met het bekijken en ordenen en opladen van mijn foto’s.
Soms met korte verhaaltjes erbij.
Net zit ik ‘Lone Pine’ te bekijken en ik krijg weer alle herinneringen terug aan hoe geweldig het daar was.

Over 65 dagen vlieg ik opnieuw weg.
Dat lijkt snel en dat *is* het ook.
Maar als ik 2x per jaar naar Amerika wil (en dat wil ik) dan kan ik in het voorjaar niet eerder gaan dan in mei omdat het dan veel te koud is.
En ik kan in het najaar niet later gaan dan eind augustus – om dezelfde reden.
Zodat de twee reizen dicht op elkaar zitten.

Ik wil de tweede reis voorbereiden omdat ik een maand voor vertrek een pakket mét reisinformatie naar mijn eerste rental stuur.
En dat voorbereiden is best veel (leuk!) werk.
Ik wil ook de eerste reis goed afronden.
Met terugblikken en terug-genieten.

En dan ben ik ook nog bezig met het zoeken van een huisoppasser voor reis twee.
De eerste kandidaat komt dinsdag kijken.

Musje

Na het ontbijt maakt Loki altijd een wandeling.
Zo’n wandeling kan wel 2 uur duren.

Vandaag is hij na een half uurtje al terug en hoor ik hem roepen in de woonkamer.
Ik denk dat hij eten wil wat ik overdreven vind: hij hééft nog.


Dan laat hij me zien wat hij buiten heeft gevonden: een jong, dood musje.
Ik ben bang dat het musje nog leefde toen hij het vond.

Ik zeg ‘knap’, ik maak wat foto’s voor zijn scrapbook, Loki speelt ongeveer een halve seconde met het musje en wil dan weer naar buiten.
Ik laat het musje nog even liggen voor het geval Loki er straks nog een pets tegen wil geven.
Over een uur haal ik het weg.