Jeanne's Weblog

Ik vergeet altijd wanneer wát opkomt in mijn tuin.
Ik pleeg het ook maar ad hoc vast te leggen met de camera.
Soms wel, soms niet.
Wat wordt bepaald door ‘toevallig zin’.

Zin om de tuin in te lopen, zin om te fotograferen, zin om te bewerken.
Het is nogal wat om dat systematisch te (gaan) doen.
Zoals ik nu toch van plan ben, maar de ‘vorm’ heb ik nog niet te pakken.

Dinsdag zou mijn tuinman komen, dus nam ik maandag wat foto’s van de tuin.
Waarbij zich wreekt dat die nogal groot is. Je kunt hem niet ‘vangen’ in 1 of 2 shots.
Terwijl ik tegelijk weet dat als het méér shots per keer moeten zijn, er helemaal niets van gaat komen.

Dus een shot vanuit het slaapkamerraam en 1 vanaf het terrasje achter het huis.

En nu de volgende dag, nadat de tuinman de tuin winterklaar heeft gemaakt.

Ik zal niet zeggen dat de foto’s ‘van boven’ geweldig zijn, maar die van beneden zijn gewoon slecht. Veel te onduidelijk.
Daarom gisteren een poging alleen van boven.

Vriendelijk zonnetje, helaas wel met tegenlicht.

Toch denk ik dat dat het moet zijn.
Foto’s ‘van boven’.
En als het zo uitkomt en ik zin heb af en toe de tuin in voor de close-ups.
Geen idee hoe vaak je die overzichtfoto’s zou moeten maken.
Dat ontdek ik waarsch pas achteraf, wanneer ik het fout heb gedaan.

Dat was de titel van een boek/bundel van Renate Rubinstein en ik ben vergeten waarop het sloeg en ga het nu ook niet opzoeken.
Maar het is zo’n halve zin die is blijven hangen.
Misschien omdat hij zich op verschillende manieren laat inkleuren.

Mijn ‘toch bang’ betreft mijn reizen.
Soms denk ik even over een opera-minitrip en dan lijkt me aantrekkelijk het in de vreemde stad zijn en de muziek maar zie ik als een berg op tegen het *gedoe* van de reis erheen en de reis terug.
En dan komt in mijn herinnering ook niet die ene sublieme performance op maar die paar blèh-voorstellingen.
Zodat ik denk: why bother.
Want niet alleen is het *gedoe* – het kost ook nog eens een hoop geld.

Nee, dan de Amerika-reizen!
Die miste ik wel degelijk.
Nu lijkt het dat ze volgend jaar kunnen doorgaan.
En nu ben ik bang.
Voor alles! zaken die ik tot nu als vanzelfsprekend of spannend heb ervaren.
Grote(re) zaken als hoe gaat het met de autohuur.
Maar ook mini zaken als hoe ging dat ook weer met het verlengen van het telefoonabonnement en met de Wifi-hotspots.

Niks blije opwinding!
Angstige zenuwen.
Is het omdat de laatste reis zo lang geleden was (september 2019) of is het omdat ik oud(er) word?

Vorig jaar liet ik de griepprik aan me voorbij gaan.
2x Pfizer deed ik wél.

Nu krijg ik een oproep voor een nieuwe griepprik én een prik tegen pmeumokokken.
Nooit van gehoord maar die prik zou longontsteking voorkomen.
Die prikken krijg ik dan tegelijk. 1 in arm 1, de ander in arm 2.
De pmeumo-prik zal pijnlijker zijn dan de gewone griepprik.
Meer pijn aan de arm en sowieso meer pijn/ellende.
Wat ‘een paar dagen’ gaat duren.

Toch maar doen?
Ik maak een afspraak.

Vier reizen naar Amerika gingen de afgelopen twee jaar niet door en talloze mini trips (maar dat vind ik minder erg).
Kort geleden boekte ik een reis naar Amerika voor mei volgend jaar.
Ik had een kort moment van blije opwinding toen bekend werd dat Amerika vanaf november weer open gaat (maar hield tegelijk de ‘we zullen het zien’-slag om de arm).

Toen dacht ik: ik boek meteen ook voor het najaar 2022.
Weer zo’n kort moment.
Intussen wat gemaild met Dave, van wie ik altijd huur in Pioneertown.
Eerste en laatste dagen.

Hij vertelt me dat zij volgend jaar zomer naar Alaska willen en dat ze daarom in de zomer niet verhuren, maar ik ben welkom. Ze zullen er zijn wanneer ik begin mei kom maar niet eind mei.
Het huisje zal dan nog zijn zoals toen ik weg ging en ik hoef geen huur te betalen.
Wanneer ik in september kom zal het ook nog in die toestand zijn en weer: no charge.

Ok, geen probleem, is mijn eerste reactie.
Ik red me wel.
En er is een man op wie ik een beroep kan doen mocht er een slang op de drempel liggen en meer heb ik toch niet nodig?

Pas later dringt door wat dit betekent.
Ik loop er nooit de deur plat maar ‘ergens’ is het toch fijn om te weten dat ze er *zijn*.
Eerst hondje Rosie dood, nu niet eens af en toe een praatje kunnen maken.
Je hebt ‘alleen willen zijn’ en dat toch ook weer niet.
Word ik me opeens bewust.

Het is Dierendag en voor Loki is het altijd Dierendag maar aan een paar goede dieren doelen gaf ik geld.
Het is avond en ik maak mijn slaapkamer klaar voor de nacht.
Lampje aan naast het bed.
Waterglas vullen.

Maar in dat waterglas ligt een enorme hommel te spartelen.
Ik breng hem naar het raam dat ik open in de hoop dat hij erdoor vertrekt.
Maar hij kruipt juist naar binnen.

Niet onlogisch: hier is het warm én licht.
Dat wordt dus een pj-party met een hommel (en hopelijk ook met Loki).