It was Lodewijk’s birthday (vandaag) and I can cry if I want to.
Hij werd geboren in 1941 en ging in 1998 dood.
Dit was hem werkend in onze tuin
Over mezelf en andere dieren
Het was in Amerika dat ik de term ‘party of one’ voor het eerst hoorde en hij is me nog steeds dierbaar.
Hij betekent dat je niet een zielige kneus bent die in je eentje ergens zit maar een volwaardig feestvarken in haar eentje.
Op 29 november 2017 ging ik naar Berlijn voor een concert van Edita Gruberova.
Een vriendin(netje) zou meegaan maar op de ochtend van het vliegen zegde ze af.
Never mind.
Bij het restaurant was de eerste neiging van het personeel me ergens achter een pilaar te plakken maar ik protesteerde (had niet voor niets gereserveerd) en ik kreeg een geweldig tafeltje aan het raam en toen was ook nog een serveerster bereid me op verzoek te fotograferen.
Het concert was geweldig vooral omdat Gruberova behalve wat belcanto ook Dich teure Halle zong.
Ik zat op de 1e rij iets links van het midden maar dat kun je op de opname niet zien
Ooit kocht ik veel dierenvoer (meelwormen, nutriworms, pinda’s) in bulk bij 1 bepaald bedrijf online.
Ook kocht ik wel eens bij een ander bedrijf dat minder voorraad had en duurder was.
Vandaag dacht ik: Black Friday.
Laten we eens kijken of mijn vertrouwde bedrijf mooie aanbiedingen heeft.
Ik struikel over de vernietigende recensies.
Slechte leveringen, kapot, onvolledig, geen reacties op klachten.
Een vb: “Bestelde er altijd pindas voor de vogels. 1 keer zat er schimmel op de pindas maar verder was ik opzich redelijk te spreken. Tot afgelopen maand toen er in runderlong van hun een metalen naald zat die bijna het einde betekende voor mijn moeders franse buldog.
In plaats hun verantwoordelijkheid te nemen weigerden ze enige compensatie. Naja ze wouden de runderlong zelf vergoeden. Een schamele fooi als je nagaat dat de dierenartsrekeningen opliepen tot boven de 1000 euro.”
Mijn leed is kleiner maar vandaag opende ik een giga doos (20 kilo!) meelwormen en vroeg een dorpsbewoner die in een doos in de schuur te doen. Hij opende de zak en… het waren gehakte pinda’s!
Niet alleen zijn dat geen wormen, ze zijn ook bij benadering niet zo kostbaar.
Ik kijk nog eens in de reviews: veel zendingen die niet deugden, beschimmeld, onvolledig, kapot.
Ik laat het erbij (bij dat bedrijf).
Bestel bij het ándere bedrijf.
Kleinere verpakkingen. Duurder.
Maar (nog) geen slechte ervaringen mee.
Ik geef een hoop geld aan goede dierendoelen en meestal is dat idd ‘geven’ en krijg je er niks voor terug.
Ik ben ook donateur van de stichting Kitten&co en daar kon je kattenkontjes bestellen, gehaakte prullaria met catnip oid er in.
Al snel ging het bestel-loket dicht want we waren wat al te gretig met ons allen.
Vandaag arriveerden mijn kontjes.
Ze vielen in goede ‘aarde’.
Van de week verwachtte ik een bestelling van Amazon (vnl dierenvoer) en die verzenden ook met DHL.
Mijn pakket werd aangekondigd voor een avond en dat is dan vanaf 17:30 tot bijna ’s nachts zodat ik de levering veranderde in: de volgende dag. Dat is tussen 10 en 18 – ook niet feestelijk maar voor mij meer te overzien.
Diezelfde avond wordt er aangebeld: de bezorger wist dat ik het tijdstip had verzet maar hij had gezien dat ik licht aan had en wou ik het pakket (meerdere, om precies te zijn) missch toch hebben?
Ik wou.
En keek later eens nieuwsgierig op de site van DHL: ‘pakket 1-2 dagen vertraagd’.
Mm.
Idd twee dagen later:
“Pakket is bezorgd bij de buren.”
Huh???
Ik twijfelde nog even: het waren een paar kleine pakjes, zouden sommige idd bij de buren liggen??
Maar nee.
Was onzin.
en ik tel de uren tot het voorbij is.
Op FB word ik gefeliciteerd door aardige mensen en mensen die ik niet eens ken.
Ook krijg ik een felicitatie-berichtje van iemand die me jarenlang op mijn verjaardag bloemen en bonbons stuurde maar – no more.
Dan zijn er nog de mensen die me helemaal niet meer feliciteren.
Soms begrijp ik waarom, soms: geen idee.
Eerlijk gezegd vind ik jarig zijn vooral ‘gedoe’.
Volgend jaar ga ik van 2 mei tot 1 juni weg.
Toen het nog maar om 3 weken ging meldde zich spontaan iemand via Facebook.
Al snel liet ik weten dat ik er een week aan vast had geknoopt.
Daar ‘viel wel een mouw aan te passen’ dacht de sitter.
Die mij nu laat weten dat het 3 weken en geen dag meer mag zijn.
Ik vraag iemand via-via voor de laatste tien dagen.
Als dat niks wordt, moet ik opnieuw gaan zoeken.
Wanneer je reist in een gebied waar wildlife woont, is de kans groot dat er mensen rond dwalen met geweren die er lol in hebben de diertjes af te schieten.
Huisverhuurders spelen daar vaak op in.
Door te vermelden dat hunters welcome zijn en heel soms dat ze dat niet zijn.
Deze reis ga ik naar gebieden met weinig huurhuizen en de enkele waar jagers welkom zijn heb ik al weggeklikt.
Nieuw probleem: een verder schattig klein huisje met een watertje aan een beek.
Bescheiden ingericht, waar ik van houd.
Klik-klik op de foto’s en shit: een enthousiast lachend knaapje dat een zelf gevangen dode vis omhoog houdt.
Blijkt een forel te zijn die woonde in het watertje op het terrein.
Nog meer klik en nog meer vissers en nog meer vermoorde vissen en het is 1 ding om (nog!) geen vegetariër te zijn en iets anders om er lol in te scheppen dieren eigenhandig te vermoorden.
Omdat in deze regio dit huis eigenlijk het enige is dat me trekt, waag ik er toch een berichtje aan.
Ik laat weten dat ik wel geïnteresseerd ben en vermeld tegelijk hoe ik kwa dieren in het leven sta.
De verhuurster laat de forellen die je hier kunt vermoorden uit haar antwoord maar is verder heel enthousiast over wat er allemaal rondloopt en -vliegt.
Ik waag het erop.
Toen ik terug kwam uit Amerika dacht ik: dat was het dan.
Ik ga niet nóg een keer.
Maar na een maand kriebelde het weer en besloot ik toch te gaan.
Niet naar Pioneertown maar naar Lone Pine, waar ik ook ooit eerder was.
Toen moest ik de huizen er ‘omheen’ zoeken en wat me leuk leek was vaak al vergeven of nog maar voor 1-2 dagen beschikbaar.
En ik zie liever wat minder als ik dat kan koppelen aan meer rúst.
Mijn oog viel op een mooi huis.
Beetje prijzig maar dat zijn mooie huizen vaak.
Alleen werd in de reviews melding gemaakt van een trap ergens (die je niet zag op de foto’s en die ook niet werd beschreven).
Ik vraag de host hoe het zit met de trap. Soms gaat het om een klein opstapje en schreeuwt een gast moord en brand.
Reactie: “The stairs are really bad and the place is not for you, at 7500 ft. altitude. I’m an old guy and I can’t go up there anymore.”
To top it off laat hij mij verder geen keuze: op Airbnb staat Aanvraag afgewezen Martin kan je niet ontvangen.
Missch had ik niet eerlijk moeten zeggen dat ik bijna 74 ben?
Maar ik had het ook niet leuk gevonden als ik op dag 1 met mijn boodschappentas van de really bad stairs was gelazerd.
Ik verwacht pakketjes van DHL.
Valt soms niet aan te ontkomen.
1 is aangekondigd maar heeft nog geen datum.
Ik denk: laat ik die op maandag zetten.
Twee komen vandaag.
Tussen 10 en 18 uur.
En dan: tussen 14:50 en 15:50.
Wat te overzien is.
Denk ik, alleen komt er niets.
1 is een doos met inhoud.
Het andere is een plat pakje dat door de brievenbus zal worden bezorgd.
Om 16:30 zet ik de doos ook op maandag.
Ik doe een dutje.
Wanneer ik weer wakker word een uur later kijk ik eens hoe het ervoor staat.
“Bezorging op dit moment verhinderd, het pakket heeft 1 à 2 dagen vertraging.”
Onbetrouwbare honden.
(sorry honden voor de belediging)
Wanneer je haar uitvalt en de gebruiksaanwijzing van pillen of smeersel ook nog zegt: bijwerking=haaruitval, dan zou ik dat maar serieus nemen.
Wat ook waar is: je haar kan weer aangroeien.
Ook daarvoor heb je middeltjes.
Bij voorkeur dure die je ook nog erg lang (als het kan eeuwigdurend lang) moet gebruiken.
Met 1 middel/kuur stopte ik na 3 maanden omdat mijn kapster me een ánder middel voorschreef dat nóg duurder was en dat ik idd moest gebruiken tot de dood er zo’n beetje op volgde.
Oei! dat ik het 3 weken tijdens mijn vakantie niet zou kunnen gebruiken.
Moest eigenlijk wel, hoor!
Or else….
Or else dus.
Tot mijn blije verrassing zie ik mijn haar groeien.
Niet kwa lengte tot op mijn billen, maar het wordt wat dikker.
Minder iel.
Weer thuis ontdek ik dat in de woestijn mijn haar *dikker* was.
Thuis wordt het weer slap.
Kwam mogelijk omdat de lucht in de woestijn dun is?
Maar ook hier: méér haar dan eerder.
En wanneer ik kijk op google kom ik het vaker tegen: uitgevallen haar dat weer aangroeit.
Gewóón! omdat het spul dat het deed uitvallen verder wordt gemeden.
Niks nodig al die duren spullen! (in mijn geval Mediceuticals)
Soms berg ik wat dingen op.
Bv wanneer ik op vakantie ga.
Zoals het mapje met de papieren die wel van belang zijn maar die niet mee gaan op vakantie.
Een paar weken geleden was het zover. Dat mapje zat ergens in een la.
Ik zocht het met naast mij de vrouw die tzt van me zal erven.
(Te) enthousiast neusde ze eerder in mijn PC.
Toen kwamen ook nog de kleine handgeschreven boekjes ter sprake die al achter me lagen en omdat ik mijn mond niet kan houden vertelde ik dat het dagboekjes waren.
Best oude. Van 25+ jaar.
Ik denk nu: wat te doen met die dagboekjes.
Niet dat ik verwacht dat de gelukkige erfgenamen er tzt direct bovenop zullen duiken.
Maar toch.
Ik overweeg: in een grote doos doen en vragen of een vriendin ze bewaart tot ik doodga.
Waarna zij ze kan vernietigen.
Of ze nu al zelf vernietigen?
Missch gewoon al over een week afvoeren met het oud papier?
Ik houd erg van Netflixen e.d.
Is zo gegroeid.
Meestal: puzzelen met plank op de ‘eet’-tafel.
Maar de laatste jaren snap ik niet meer hoe de aan/uit-knop van de tv werkt (ja, die mensen heb je).
De PC beheers ik.
Altijd.
In Amerika groeide het opnieuw weer zo omdat het huisje waar ik daar was geen televisie had maar mijn laptop had wel Netflix en een paar andere streaming diensten.
Dus daar en aansluitend hier keek ik Netflix en andere series en aansluitend een hoop dierendocumentaires.
Tot die op waren (streaming diensten hebben er een handje van dergelijke docu’s maar beperkt uit te zenden en ze dan opeens af te kappen – vloek!).
Gisteren gezocht naar iets nieuws bij Netflix – niks gevonden.
Maar… seizoen 20 van Grey’s Anatomy bij Disney+! wie had dat kunnen denken.
Vannacht tussen 1 en 2 vast deel 1 gekeken.
Dadelijk deel 2.
Geniet ervan zolang het er is.
Wanneer ik op reis ga laat ik adviezen achter mbt wat eten mijn dieren.
Katten: dat wijst zichzelf als je je maar houdt aan ‘niet verwennen met menseneten’.
Voor de konijnen heb ik ook een overzicht te beginnen met hooi, verder andijvie en biks en bv wortel en appel en witlof.
Mijn laatste oppas was gaan experimenteren.
Zoals: paksoi!
Ik zou zelf niet eens weten hoe het smaakt maar mogelijk kan het geen kwaad. (dat blijkt idd het geval te zijn)
En: rode biet! waarderen de konijnen met mate.
Wat knap!
Ik app haar nu of ze nog meer ideeën had en idd: radijs.
Maar dat vonden de konijnen niets.
Wat ik weer niet gek vond, want je geeft ze ook geen prei.
Ik was vooral blij toen ik weer thuis kwam en allebei mijn katjes achter de voordeur zag staan.
Zij blij mij te zien, ik blij hen/hun (ik weet het nooit precies, sorry) te zien.
Koffer laat ik beneden staan, mezelf sleep ik de trap op en dan in bed.
De katten aarzelen geen seconde en kleven zich aan me vast. Zó vast dat ik me niet meer kan bewegen. Letterlijk.
Wanneer ik uren later opsta, loop ik stram.
Waarvoor méér verklaringen zijn maar twe uur in 1 houding liggen met twee kattenlijfjes tegen je aan maken het alleen maar erger (en fijner – tis maar hoe je er naar kijkt).
Beide katten bijven mijn gezelschap zoeken.
Alleen: niet sámen. Terwijl ze ‘normaal’ veel samen optrekken.
Loki zit als het kan op mijn bureau tegen me aan geleund. En anders achter de monitor.
Lex geeft de voorkeur aan rolmops spelen met mij op bed.
Ze geeft een klein kreetje wanneer ze op bed (en op mij) springt, gaat dan even marcheren waarna ze zich oprolt.
Vanochtend vroeg … een wonder! Loki die zich nog niet op bed vertoonde verklaart op bed zijn liefde aan mijn linkerarm en hoofd (doet er voor de fun wat nageltjes bij – maar dat mág!) om na een half uur ietsje richting voeteneind te gaan.
Waar Lexje ligt.
Everybody happy! (vat ik dan maar samen)
Ik had nog een paar ‘div’ maar die waren ook allemaal niet bepaald vrolijk en toen liet iem me weten dat ze van stukje 1 niks begreep en toen dacht ik laat ook maar de zeur-stukjes.
Wat er wel leuk was: diertjes kijken hoewel de foto’s wat tegen vielen.
Ook streamde ik twee leuke series. Om te beginnen Killing Eve op de laatste aflevering na.
Maar vooral The Perfect Couple.
Nu dus een nieuwe serie zoeken om me af te leiden.