Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Verdacht

In april 2021 krijg ik een brief van de Belastingdienst dat ik in hun register stond wegens fraude.
Ik bel ze op.

De man aan de telefoon kan me niets vertellen.
Behalve dat er een onderzoek wordt gedaan en dat het vast mee zal vallen en dat ik over een half jaar nader zal horen.

Dat half jaar wordt een jaar.
Dan melden ze me dat ze nog steeds niet precies weten hoe het zit maar wél dat het gaat over het jaar 2010 en daarin iets met de Zorgtoeslag én de Huurtoeslag.

Het jaar 2010 staat me niet meer helder voor de geest.
Maar wat ik wel weet is dat ik nooit een Zorgtoeslag heb gehad en ook geen Huurtoeslag (ik heb een koophuis, ik ben geen huurder en ook geen verhuurder).

Ze gaan verder spitten in hun gegevens en verwachten dat ze over een half jaar méér weten.
Stelletje klungels bij de Belastingdienst.

(Andere) herinneringen

Over een week ga ik naar Anna Bolena in de Stopera.
Er is een trailer waarin de sopraan aan het slot de hoge E zingt.

Ongeveer tien jaar geleden werd ik gegrepen door de sopraan Edita Gruberova.
Opera was niet nieuw voor me, maar deze ‘crush’ wel.

Ik ging haar volgen en zag haar ook in Anna Bolena.
Ook zij zong de hoge E (wat pijn deed aan de oortjes).

Een week geleden had de sopraan in Amsterdam problemen met de hele laatste cabaletta en liet de hoge E weg.
Ik zeg op Facebook dat ik daarover teleurgesteld ben.
Iemand die er meer verstand van heeft dan ik, zegt dat die E ook helemaal niet hóórt en dat een hoop grote sopranen hem nooit zongen en ik vind een vb van Beverly Sills maar goed – dan niet.

Ik kijk ook nog eens naar Gruberova in Wenen in Bolena.
Haar laatste Anna Bolena.
Waar ik wás met mijn destijds vriendin M.
Sindsdien geen contact meer mee.

Herinneringen, herinneringen.

Reisplannen

Over 97 dagen vlieg ik naar Amerika, de dag erna rijd ik naar Pioneertown en de dag dáárna zou ik ev iets kunnen ondernemen.
Wat ik niet zal doen want dan ga ik 2-3 dagen over de woestijn uitkijken en heel misschien 1 autotochtje maken en nog wat boodschappen doen maar daarna rijd ik alweer verder.

Toch zoek ik naar ‘easy hikes’ in de buurt van Pioneertown.
Me tegelijk realiserend dat mijn conditie NUL is, wat zeg ik: minder dan NUL.
Zelfs een ‘betrekkelijk makkelijke’ hike zal al snel te zwaar zijn. Waarna het niet genieten is maar zwoegen en puffen tot de auto weer is bereikt.

Ik denk: NU aan mijn conditie gaan werken.
Maar wat kun je in 3 maanden nog voor mekaar krijgen?
En ook: wat staat het me tegen, dat gewandel, dat gehups, dat wat-dan-ook dat de conditie moet opkrikken.
De betere conditie hébben, ja, dat zou fijn zijn.
Eraan werken… geen zin in.

Zodat ik nu denk: misschien beter realistisch zijn en hikes schrappen van mijn wensenlijstje.

Nieuwe meisjes

Ik had het erover dat ik als nieuwe kipjes oudere kipjes wilde adopteren om ze een fijne oude dag te geven.

Gisteren haalde ik 3 Sussex kippen.
Eenmaal hier bleek 1 ervan een raar kaal rond kontje te hebben.
(ik maakte ook close-ups maar die zal ik jullie niet aandoen)


Ik stuur wat foto’s naar Welkoop waar ik de kipjes kocht.
Daar schrokken ze.
De kippen waren dinsdag nog gecheckt en toen leken ze helemaal gezond.
Of ik vandaag met het kipje kon langs komen?
Natuurlijk.

Kipje wordt onderzocht, ze vermoeden een abces, zullen pus verwijderen en meermalen spoelen.
Voordat kipje (hopelijk) hersteld is, zal het minstens een week verder zijn.
Als ze dan zou worden terug geplaatst, zouden haar ex-vriendinnen haar mogelijk niet meer herkennen en dús niet accepteren.

Advies: kies een nieuwe uit (uit de oude).
Waarmee er nu nog 1 zal achterblijven als.. de enige van dat groepje.
Dus: pak die ook maar in.


Nu zijn er dus 4 hier.
En ik zal op de hoogte worden gehouden van hoe het gaat met het meisje dat ik achterliet.

Bejaardenhuis

Ik ben gek op kippen.
Eens in de zoveel tijd haal ik er een paar bij.
Altijd drie van dezelfde soort want soms gaat er 1 dood en dan is het belangrijk dat de overgeblevene niet er helemaal alleen voor komt te staan.
Na een tijdje gaan ze wel op in de groep. Maar zeker in het begin is dat vaak niet het geval.

Gisteren dacht ik: zal ik weer??
En keek op de website waar ik meestal koop.
Welkoop in ’t Rijpje.

Waar ze natuurlijk allemaal mooie jonge kippen hebben, ’tegen de leg’.
Maar ook: Herplaatskippen.
“Omdat wij veel kippen verkopen krijgen we ook regelmatig “oude” kippen retour. Wij gunnen deze kippen ook een goede oude dag. Voor € 5,- kunt u een “oude” kip adopteren en thuis een mooie oude dag geven. Deze dieren zijn dan volledig nagekeken en gezond verklaard en de meeste leggen evengoed nog regelmatig een eitje.”

Dat is me uit het hart gegrepen.
Want ik snap het niet! dat je dieren weg doet als ze niet meer ‘nieuw’ en productief zijn.
Mijn enige angst was dat ze alleen een divers aanbod hadden, kippen die alleen gemeen hadden dat ze waren afgedankt.

Ik vraag informatie en wat blijkt: er zijn net 6 lieve, rustige Sussex kipjes ingeleverd. Daaruit mag ik er drie kiezen of laten kiezen.
Want ik heb dat eens laten doen door twee kleine meisjes uit het dorp wier ouders me helpen (hij met klussen, zij met voor me koken).

Ik wil wel dat het snel gebeurt.
Om de gedumpte meisjes zo snel mogelijk welkom te heten in mijn liefdevolle kippenbejaardenhuis.

Memories

Ik schreef laatst over dat ik me zo weinig herinner.
Vandaag kwam er een herinnering bij.

Op de radio vertelde Catherine Keyl dat zonnebrandspul na een jaar niet meer werkt. Wat ik niet wist.
Dus zocht ik naar wat ik al vele tientallen jaren gebruik: de Arizona Sun Products.
En vroeg hoeveel het zou kosten die naar Nederland te sturen.
Véél.
We (Vice-president Lindsey en ik) raakten ‘in gesprek’ en ik herinnerde me dat ik hun producten ooit had gekocht in de gift shop van het Arizona Desert Museum waar ik eerst alleen een keer was en jaren later met Lodewijk.

Ik vond de prairy dogs schattig maar (nieuwe herinnering) er was ook een afdeling slangen. Die je kon aaien/aanraken.
Dat was niks voor mij. Ik vond ze eng.
En ging wat verder er vandaan staan.
Lodewijk deed het wel.
Wat ik me nu herinner als de dag van gisteren.

Jankend

Ik mailde de verkoper direct dat Outlook niet goed werkte.
Hij zei dat het zo hoorde (over de rare tekst) en negeerde mijn klacht dat verzonden berichten nergens werden opgeslagen resp getoond.

Vanochtend vroeg zond ik hem foto’s van hoe Outlook achter somm mappen wél die tekst zet en achter andere niet (dit via de laptop).
Geen sjoege.

Later kom ik erop terug, kan dan ook nog melden dat Kaspersky me doorgeeft dat mijn harde schijf op crashen staat (krijs!!!) én dat mijn scherm regelmatig op zwart gaat.
Die mail was mid-middag en nee, ik kan hem hier niet kwoten aangezien mijn uit box immers geen berichten toont.
Ik informeer ook maar eens hoe het eigenlijk zit met de garantie.

Intussen… nog steeds niks.
Ik denk: had ik meteen bozer moeten zijn?
Maar ik dácht dat als ik vriendelijk bleef hij mogelijk eerder over de brug kwam.
Nu denk ik dat hij denkt dat omdát ik vriendelijk bleef hij over me heen kan walsen.

Ik wou dat ik een sterke man/vriend/broer/buurman had die verhaal zou kunnen halen.
Een sterke vriendin mag natuurlijk ook.
Verder weet ik het even niet meer.

Nieuw

Zaterdag ging mijn computer kapot.
Omdat het niet lang geleden ook al was gebeurd besloot ik een nieuwe te kopen.
Bij een (klein) bedrijf in een dorp verderop.
Waar de andere al eerder was gerepareerd.

Hij zou worden geleverd met alles dat ik nodig had erop geïnstalleerd!
Gistermiddag.
Het viel wat tegen.
Erg tegen.
Zó tegen dat ik na een paar uur dacht: ga maar wég, meneer de verkoper.
Ik ga het verder zelf wel proberen.

1 ding lukt me vanochtend (wat de man gisteren niet lukte, nl mijn wachtwoordenprogramma).
Maar nu zie ik dat Outlook ‘raar’ doet – wat een understatement is.
Daarover mail ik.
De reactie is weinig bevredigend.
Kort samengevat: kanniewaarzijn, zo hoort het.

Later merk ik dat deze door hem in elkaar geknutselde PC geen gleufje heeft voor een sd card.
Waarop ik foto’s pleeg te importeren.
Reactie: dat hebben PC’s tegenwoordig niet meer.
En: “Ik kan wel een oplader leveren.”
Leveren als in… verkopen.

Dit nadat hij moet hebben gezien dat in mijn oude PC wel zo’n gleufje zat én ik uitgebreid heb verteld dat fotograferen en foto’s bewerken mijn lust en mijn leven is. Ik denk: had er meteen zo’n gleufje in gezet! of anders een oplader erbij gedaan.
En op zijn minst: was NU in de auto gesprongen (nb het is 10 minuten rijden) om mij gratis zo’n ding te brengen vanwege het ongemak.

NB nieuwe PC kost € 1300. Wat erin zit staat op de rekening netjes gespecificeerd.
Alleen over de garantie (hoe lang die duurt, wat die behelst) geen woord.
Ik kan wel janken.

Memories

Ik wéét (en zit daar ook niet elke dag over te simmen) dat ik veel mensen kwijt ben.
Mijn ouders, mijn grootouders (wat niet zo raar is op mijn leeftijd), mijn man, mijn beste vriend en dan nog wat vriendinnen die ik ‘misplaced’ heb en vrienden (v/m) met wie het contact misschien niet over hield – maar ze waren wel in mijn leven.

De meeste van die mensen gingen dood.
Wat op zich mbt sommigen al tragisch is maar, realiseer ik me steeds meer: ze namen mijn herinneringen mee.
Hoe was mijn jeugd ook weer.
Hoe was mijn leven met mijn man.
Mijn leven met Roelof.

Natuurlijk herinner ik me nog wel *iets* – maar te weinig.
En daaraan zal nooit meer iemand iets kunnen veranderen.

Zullen we…. ?

Er zijn talen zonder onderscheid tussen u en jij.
Het Engels bv.

In andere talen waar ik iets van weet (Nederlands, Duits, Frans) bestaat dat onderscheid wel.
“Zullen we elkaar tutoyeren?” wordt het dan wanneer je vrij zeker bent dat de ander ‘ja’ zal zeggen. Anders kan het tot een pijnlijke situatie leiden.
Stel je voor dat die ander ‘nee! hoe haal je het in je hersens!’ antwoordt.

Vandaag zijn in Frankrijk verkiezingen.
De NOS heeft een correspondent op pad gestuurd om te gaan vox-poppen.
Om zo een indruk te krijgen óf mensen gaan stemmen en hopelijk ook nog op *wie* ze gaan stemmen.

De correspondent spreekt een ondervraagde aan met ’tu’.
En even denk ik: missch is het een erg jeugdig uitziend persoon of mogelijk ként hij deze Fransman persoonlijk.

Maar dan blijkt hij iedereen met ’tu’ aan te spreken.
Wie ungalant zoals de Duitsers terecht zouden zeggen.
Waarbij ik ‘ungalant’ nog zwakjes vind uitgedrukt.
Ik denk meer aan: onfatsoenlijk, bot en nog zowat.

Ook denk ik: heeft de NOS deze nitwit niet over de ongangsvormen in Frankrijk geïnstrueerd voordat ze hem met een microfoon de straat op stuurden?

Londen

Over twee maanden en ja, dat is vér weg maar het is nooit te vroeg om te gaan piekeren – moet ik drie dagen naar Londen.
Ik zie er tegenop vanwege mijn dieren.
En ook vanwege Londen zélf.

Een nare Oost-Europese stad kán ik op de 1 of andere manier. Maar Londen! met de Underground! en dat rare geld!
Ik lees (en herinner me vaag) over de Heathrow express. En over de Oyster Card.
En ik weet weer: de laatste keer dat ik erheen ging, legde Roelof (die Londen wel goed kende) me alles uit. En toen ik terug kwam, vastbesloten er nóóit meer heen te gaan, gaf ik hem mijn Oyster Card en de resterende Britse ponden.

Happy (to be or not to be)

Ik hoor op Radio 1 dat ‘we’ minder gelukkig zijn en dan vooral de ‘we’ tussen 18 en 25.
Door Corona.

Ik ben wat ouder maar evenmin erg blij.
Óp naar google dus.
En idd: zoveel pagina’s zoveel meningen en zoveel adviezen.

Helemaal bovenaan staat:
Probeer het gewoon. Alleen al proberen om gelukkiger te zijn, verhoogt mogelijk het gevoel van welzijn. …
Ga naar buiten. …
Mediteer. …
Geef geld uit (aan anderen) …
Lach alsof het oprecht is. ..

Over ‘naar buiten gaan’ en ‘mediteren’ lijken de meeste adviseurs het eens te zijn. Maar daarmee hebben we het wel gehad.
Ik vrees dat ik het toch echt zelf moet bedenken.
Missch een beetje shoppen uit alle sites.
En daarbij niet woest reageren op onzin-adviezen zoals ‘maak een praatje bij de kassa’ met de vraag ‘is dit goede wijn?’

Ik en mijn camera’s

Ik ben ‘best blij’ met mijn Panasonic FZ200.
Maar anderhalf jaar geleden bedacht ik dat ik een stap hóger wou met de FZ80.
Ik volgde mijn 1e YouTube-les bij Graham Houghton – en toen werd het hartstikke koud en vloog de wind/storm door mijn werkkamer en besloot ik het uit te stellen.

Vorige week schrijft Graham in zijn nieuwsbrief dat hij bezig is met een *nieuwe* cursus FZ80.
Ik bekijk de nieuwe les 1.
Die hij, weinig opbeurend, begint met dat hij het eigenlijk een flut-toestel vindt maar *jullie* willen zo graag les.
O.

Tip 1: nóóit op automatische stand fotograferen.
Snap ik. De enkele keer dat ik hem gebruikte deed ik dat op IA en werd het niks. Rare kleuren.
Daarna een heel verhaal over diafragma en sluitertijd zonder me te vertellen hoe en wáár dan.
Terwijl ik echt aan het handje moet worden genomen met waar knopjes zitten en hoe ze te bedienen.

Volgende stap: terug naar mijn vertrouwde FZ200 en die sys-te-ma-tisch te lijf gaan.
(Vermoede) daarop volgende stap: bekijk het maar met je lessen, ik blijf lekker kieken op de automaat en ben blij met af en toe mijn toevalstreffers.

Kiezen

Gisteren sta ik weer te aarzelen tussen al (!) mijn kleine camera’s.
Die ik meenam naar Boekarest vond ik niet geweldig maar wat nu in aanmerking zou komen is eigenlijk te zwaar voor een ‘kleine camera’.
Bovendien moet ik ze sowieso nog onder de knie zien te krijgen.

Een cursus dan?
Ik probeer er 1 uit die FB me (gratis) aanbiedt. Hij begint met dat alles in de M-stand moet dus na les 1 geef ik het wanhopig op.

Twee boeken aangeschaft over planten fotograferen. Het ene vertelt vooral welke plant wanneer wáár groeit.
Het andere heeft me 1 verstandig advies gegeven: fotograferen bij zon *lijkt* wel leuk maar is bij planten veel lastiger dan wanneer het bewolkt is.
En… liefst handmatig scherp stellen en dan in A maar we schrijven je niet helemaal af als je het toch met ‘Automaat’ doet.

So far so onduidelijk.
Dan is het gisteravond, ik zit Madam Secretary te bingen en zie buiten de maan.
Een wonderbaarlijk mooie maan.
Ik grijp mijn camera.

Ik loop naar beneden en grijp daar mijn ándere camera (zelfde type, alleen ligt die toevallig dáár).
Ik maak foto’s.
Van de maan zélf én van de weerkaatsing in het water.
Die laatste mislukken totaal.

De maan-foto’s zijn mwah op 1 na.
Geen idee hoe ik met de instellingen heb zitten spelen.
Ik weet het: er valt een hoop op af te dingen.
Maar ik vind hem wel leuk.