Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Wel/niet fijn

Ook dit keer was het raak.
Rentals die tegenvielen, rentals die 100% of zelfs méér dan dat meevielen.

Ik kijk de foto’s terug en de eerste aanwijzing mbt hoe het beviel is altijd al het aantal foto’s.
Amper foto’s: mwah.
Veel foto’s ook al zijn de meeste onbruikbaar voor publicatie: geweldig.

Zin heeft het niet om gedetailleerd te vermelden welke huisjes tegenvielen.
Niemand die mij kent zit te aarzelen om die huisjes te huren dus het zou overbodige informatie zijn.
Zo beargumenteerd heeft het evenmin zin om te vermelden waar het wél leuk was.
Dat is dus meer praten tegen mezelf.

Wat een weblog toch al snel is.
Niet erg (vind ik).
Het is zoals het is.

De leeuwen

Langs Route 66 bij Amboy staan twee leeuwen.
Ik ben er al tig keer langs gereden en pas dit keer zag ik ze. Eerst de ene.
Toen aarzelde ik: zal ik omkeren? Maar kijk! daar staat de tweede!

Ik maak foto’s, een beetje ongelukkig omdat het licht verkeerd valt (de voorkant van de leeuw is in de schaduw).


Er wordt veel over de ‘Guardian Lions of Route 66’ geschreven door voorbijgangers zoals ik.
Er zijn ook mensen die zeggen dat het helemaal geen leeuwen zijn maar ‘Foo Dogs’ (of noemen wij in het westen die Chinese standbeelden zo?).
Ze staan altijd in paren. Rechts de man, links de vrouw.
De man (yang) houdt een bal vast, die staat voor een gebouw of een stuk land dat hij beschermt.
De vrouw (ying) koestert een baby die symbool is voor de zielen.
Een andere verklaring: de man verjaagt evil spirits, de vrouw keeps luck inside her.

Ze zijn er sinds 2013 en niemand weet wie ze heeft neergezet.
Wezenlijk is in ieder geval dat je ze niet apart moet bekijken als in: als je 1 leeuw/foo dog hebt gezien, heb je ze allemaal gezien.
Ik moet de volgende keer dus terug voor de ‘man’.

Een goed artikel over de Foo Dogs vind je hier.

Betrapt

Toen ik in Amerika was, mailde mijn house sitter me: kip Aïda is zoek.
En een week later: er is een wonder gebeurd, ik heb haar weer gezien.
Ik vermoedde het al (‘broeds’) maar mijn oppas heeft weinig ervaring met kippen en herkende het zéér herkenbare ‘ik ben broeds’-gedrag niet.

Sinds ik terug ben vertoont Aïda zich regelmatig.
Om snel te eten, om het verenpak te reinigen.
En ja hoor: broeds.
Probleem 2: wáár heeft ze haar eieren verstopt.

Kippen zijn iha missch niet superslim maar wél als het aankomt op het beschermen van wat zij aanzien voor hun kids-to-be.
Na het eten en poetsen hollen ze terug maar… probeer je ze te volgen dan slaan ze een bochtje om tot ze je hebben afgeschud.

Net is het me toch gelukt.
Ik zie Aïda ergens de bosjes induiken.
Ik weet dat ik nu achter haar aan die bosjes kan induiken maar ik weet ook uit ervaring dat het voor de kip minder erg is als ik de volgende keer wanneer ze gaat eten snel de eitjes weghaal.

Stiekem vind ik het ook zielig voor haar: met zoveel toewijding nu al wekenlang door weer en wind totaal zinloos op onbevruchte eieren zitten en dan morgen of overmorgen terugkeren naar het nest en … wég eieren.

Foto’s

Ik maak graag foto’s.
Die soms goed uitpakken en soms niet en soms iets er tussenin.
Ik photoshop niet dus het is wat het is.
Hoogstens wat croppen en de afbeelding downsizen.

Rentals kies ik uit op hun locatie en hoe ze eruit zien.
Foto’s zijn dan erg belangrijk.

Vaak maken verhuurders klungelige foto’s en onderschrijf ik wat andere huurders zeggen: dat de foto’s “don’t do this place justice”.
Een enkele keer is het tegendeel het geval.
Dan loop ik stomverbaasd rond. Waar zijn nu die leuke zitjes? die mooie uitzichten?

Ik klaag niet in mijn review.
Omdat ik weet hoe belangrijk een goede 5-sterren-review is voor de verhuurder.
En misschien stoort wat mij stoort de volgende huurder niet.
Ik leg dus de nadruk op iets anders.
Dat de verhuurder aardig was bv.
Of dat de tv veel kanalen had.

Stiekem heb ik ook wel bewondering voor die opgepepte foto’s.

Koude woede

Ik had bij Hertz in Amerika een auto met satelliet radio besteld.
Omdat wanneer je een gewone radio hebt, zodra je een stad hebt verlaten, je naar geluid kunt fluiten.
Niks nada.
Bovendien heeft satelliet radio als 1 van de stations Metropolitan Opera Radio.

Er ging van alles mis (ik zal je de details besparen) maar het kwam er op neer dat ik van de 35 dagen maar 8 dagen satelliet radio had.
Daarover klaagde ik.
In een mail die ‘binnen 3-5 working days’ zou worden beantwoord maar die nooit werd beantwoord.
Ik klaagde ook in person bij het kantoor in Albuquerque.
Tja. Balen. En ze hoorden dit wel vaker.

Bij het inleveren van de auto.
Ze zouden de prijs voor de radio (dat bleek $ 145 te zijn) van de rekening afhalen.
Maar het ging me niet om het geld maar dat ik nu 27 dagen alleen naar mijn eigen gedachten had zitten luisteren.

Ik dacht: wanneer ik terug ben, zal ik ze een poepie laten ruiken! woeste klacht! méér geld terug! waardebon voor volgende trip!
Nu ben ik terug. En Hertz vraagt me in zo’n standaard-mail hoe-het-was.
En ik krijg het niet voor mekaar, die woeste mail.
Ook omdat ik denk dat het toch niets zal uitmaken.

Donkey in Wickenburg, AZ

Vorig jaar liet een vrouw die aan me verhuurde me een lief paard ontmoeten.
Fuego heette het. Het was klein en stil en vriendelijk.

Dit keer liet ze me rondlopen tussen zes Mustangs.
Ik was bang dat ze zouden voelen dat ik wat benauwd was en daar misbruik van zouden maken.
Ze vóelden het wel, zei Carolina, maar daarom waren ze juist extra voorzichtig met me.

Er kwam een moment dat ik stond met mijn rug naar een grote zwarte Mustang die the Boss was.
Hij wilde me benaderen. Uit nieuwsgierigheid.
Maar een (tot voor kort: wilde) ezel ging tussen ons in staan.
Omdat *zij* mijn onzekerheid aanvoelde en bang was dat ik zou schrikken als er opeens een groot zwart paard zijn hoofd op mijn schouder zou leggen.

Daarvan heb ik geen foto’s.
Wel van de losse ontmoeting met de ezel.
Ze was wild en kon worden geadopteerd. Mijn gastvrouw koos háár omdat ze zich het meest op de achtergrond hield en ze dacht dat niemand anders haar zou kiezen.
De ezel bleek een lieverdje. Niet alleen tegenover mij.
Wanneer de paarden mot hebben treedt ze ook daar op.
Is een paard ziek, dan wordt ze erbij gezet als troost.


J-lag

Ik heb wel eens jetlags gehad die amper iets voorstelden.
Uurtje te vroeg wakker misschien. Extra middagdut.
Dit is een jetlag from hell.

Ik ben de hele dag doodmoe, ik word klaar wakker om half 5 en sta dan maar op, hopend dat ik om half 7 weer kan inslapen (wat niet lukt).
Ik wankel door de dag met veel wachten op de postbode want de house sitter maakte veel op dat moet worden aangevuld en daarna weer in bed vallen.
Nét op tijd om de konijnen te voeren weer wakker, dan weer in bed.
Weer óp. Weer naar bed.

Om te voorkomen dat ik vandaag weer om half 5 opsta ga ik om half 1 uit bed.
Hopend dat ik er dan om 2 uur weer in zal gaan en zo zal kunnen uitslapen tot een normaal tijdtip.

Het is nu half drie.
Ok.
We zullen zien wat het wordt.

Geen Toréador maar Mario

Een dag voordat ik wegvloog voelde konijn Oscar zich duidelijk niet lekker.
Hij at niet en duwde zijn kopje onder het kopje van zijn Carmen die het liefdevol troostend likte.
Mijn angst was dat hij zich onder de grond (waar hun woning is) zou terugtrekken en daar zou sterven.
Maar mijn overburen die voor de dieren zorgden tot de oppas er zou zijn, troffen bovengronds een dood konijntje aan.
Ze maakten er foto’s van voor mij (lief), legden het in een kistje en begroeven het.

Carmen ging treuren.
En: steeds minder eten.
Zodat ik regelde dat ze werd gehaald door iemand die verstand heeft van konijnen.
Die had ook een nieuw vriendje op het oog. Een konijn uit Spanje (dat zou meereizen met een transport met zielige honden).
Toréador zou het konijn heten naar de man in de opera Carmen. Die voor haar valt en dan zingt het koor ‘Toréador, prend garde!’ (pas op – want die Carmen is een onbetrouwbare verleidster)

Maar dat konijn kwam toch niet en toen kwam *dit* konijn en dat vond ik er niet uitzien als een stierenvechter.
In overleg met de house sitter kwam ik tot Mario naar de schilder uit de opera Tosca.
In Tosca is Mario aan het schilderen in een kerk waar de heldin langs komt roepend “Mario! Mario! Mario!” en dan zegt hij “son qui…” (ik ben hier).

Gisteren zijn ze samen gearriveerd.
Ze vinden elkaar leuk. Carmen is vooral blij weer terug te zijn, heb ik de indruk.
En Mario (super jong, amper 6 maanden) prijst zich gelukkig dat hij is gevallen voor een Oudere Vrouw die zo mooi woont.

Terug

Ik ben anderhalve dag terug.
Wat ik me vooral herinner van mijn reis was de desoriëntatie.
Wakker worden en denken ‘waar ben ik’.

Dat heb ik nog steeds.
Ook hier, thuis.
Ik doe een middagdut of een avonddut of een nachtdut en ik word wakker en denk ‘waar ben ik’.
Dat is niet fijn.