Jeanne's Weblog

Het is weekend en dat is altijd een goed moment om na te denken over doktersbezoek.
Mijn rechter pink doet steeds meer pijn en staat ook steeds krommer.
Mijn linker pink doet ook pijn.

Ik had zelf bedacht: die naaldbehandeling werkt dus niet.
Niet voor mij in elk geval.
Maar een heuse operatie? en dan 4-6 weken mijn rechterhand niet kunnen gebruiken? dat is nogal wat.

Toch bezoek ik vandaag weer wat websites.
Ik lees: als het (weer) mis is, ga snel naar de dokter.
De echte operatie kan met een verdoving of onder narcose.
Ik wil niet.
Ik durf niet.
Ik wou dat ik Roelof nog had om dit mee te bespreken.

Ik ben sociaal niet zo handig wat zich op diverse manieren uit.
Zo vind ik telefoneren eng.
Ok! de dierenarts bellen! dát kan en doe ik natuurlijk als er iets met de dieren is.
Een afspraak voor mezélf maken met een dokter – dat is alweer lastiger.
Het moet bv omdat de Dupuytren pink erger krom staat dan ooit en elke zaterdag neem ik me voor: maandag bel ik.

Maar op maandag blijkt dat weer te dichtbij en stel ik uit tot het echt erg pijn gaat doen (want dat doet het nu) en op een avond denk ik nog wel eens dat ik ‘overmorgen’ ga bellen maar ik bel niet.

Toen ik opeens met lege plekken voor nieuwe kippen zat, plaatste ik een zoekding op Marktplaats zodat ik eens per dag word geïnformeerd als zich in mijn regio nieuwe kippen voordoen.
Nu héb ik intussen die twee hartstikke leuke en lieve Brahma’s.
En ik dacht dat ik de oproep had verwijderd maar vandaag krijg ik toch weer zo’n bericht.

Een van de advertenties is van een man die jonge hennen aanbiedt.
Hij zet erbij: “Niet mailen, GEWOON bellen.”
Idd: met hoofdletters.
‘Gewoon’.
Gelukkig héb ik al kippen.

Ik schrijf hier en ik schrijf op Facebook.
Ongeveer ‘hetzelfde’.
Maar toch ook weer niet.

Foto’s: vooral hier.
Opera: vooral daar.
Katten: overal.
Gevoelens: vooral hier.
Nieuwtjes: kan overal maar afhankelijk van wat het nieuwtje is toch ook vooral daar.

Dat lijkt een beetje raar en missch is het dat ook wel.
Ik zie bv vrouwen die ooit hier op me reageerden 100% overstappen naar FB (en daar een geweldige following opbouwen). Hier reageren ze nooit meer.
Maar zelf ben ik ook ‘raar’.
Bv.
Mijn belangrijkste gebeurtenis van gisteren was: nieuwe kippen. Maar ik was zo bezig met dat verwerken (emotioneel) en fotograferen en erover berichten (op FB) dat het er hier niet van kwam.

Is dat erg?
Nee.
Er is geen plicht om me overal volledig te uiten.
Zoals er evenmin een plicht is me overal te volgen.

Waarsch is het juist wel logisch, die gespletenheid.
Omdat het leven zo is.

Prima column van Jean-Pierre Geelen:
over offeren.

Mezelf opvrolijken bedoel ik.
Contact met andere mensen – mm.
Ik ben er gewoon niet goed in.
En ik zou liegen als ik zei dat ik daar dieptreurig over was.
Het is ‘ik’.

Het gelukkigst ben ik met mijn dieren en dan vooral met Loki.
Wanneer die een hele nacht op bed ligt en een deel ervan ook nog spinnend in mijn armen, dan sta ik op met “dit is een nacht, die je normaal alleen in films ziet!”

Ik ben ook gelukkig in Amerika.
Natuurlijk niet elke dag de hele dag, maar er zijn wel veel momenten van geluk.
Ik pleeg een deel van de gemaakte foto’s te bewerken om ze hier te publiceren en zo de periode tussen terugkeer van de vorige reis en begin van de vólgende te coveren.
Dat lukt niet nu ik een jaar tussen reis 1 en reis 2 moet vullen.
Niet genoeg mooie foto’s.

Dus kijk ik een paar jaar terug.
Af en toe vind ik nog een mooie.
Maar het doet ook een beetje pijn: al die mooie foto’s van die mooie plekken.
Mooie herinneringen.
*Herinneringen*.

Voornemen: begraafplaatsen bezoeken.
Deed ik vroeger ook wel/veel.
Doe ik nu weer af en toe.

Ik ga proberen er weer lol in te krijgen.
Ook dáár in.

Poging tot missch niet geweldig leuk of interessant zijn, maar wel eerlijk.
Ik kan er steeds slechter tegen, tegen ‘Corona’.

Eerst dacht ik nog: ach, ‘normaal'(=mijn ‘normaal’) zie ik ook amper mensen dus lamaar dat gezeik over social distancing.
Toen ging mijn reis naar Amerika niet door.
In mei.
En vervielen ook drie opera-uitjes.

Leek nog steeds ok in de zin van ‘dat is het dan’.
Daarna cancelde KLM mijn Amerika-vlucht voor augustus-september.
En even dacht ik: het is niet anders.
Maar geleidelijk werd ik wild-woest.
Ging ik me ergeren aan van alles.
Dacht ik: gotallemachtig, over een paar maanden ben ik 70!
Is het leven volgend jaar nog wél leuk?!

Ik ben nooit een gezellig kletsertje.
Babbel-babbel that’s not me.
Maar opeens betrap ik me op aan-lullen tegen aardige buren.
Ik zie hun ‘wanneer kan ik met goed fatsoen wég’-blikken.
Ik denk: verdomd! ik ben dus *eenzaam*????

Op de radio hoor ik dat augustus de ‘aanwaaimaand’ wordt = lokaliseer een eenzame bejaarde en ga daar ongevraagd langs.
Om met het zielige oudje te kletsen.
Ik moet er niet aan denken! dat iemand dat bij mij in haar/zijn hoofd haalt.

Maar ik zie onder ogen dat ik eenzaam ben en aangezien ik geen ge-aanwaai wil zal ik dat dus zélf moeten oplossen.
*gelukkig werkt dit weblog weer!!!*

Ik ben er weer!
Terug van geschrapt uit de virtuele wereld!
Wat mijzelf natuurlijk opviel.
En drie(!) lezeressen.
(ik heb hier geen teller op staan dus mogelijk zijn dat ál mijn lezeressen wat er niet toe doet, wie de moeite neemt me te melden dat ik wég was koester ik – het gaat mij niet om toevallige anonieme passanten)

Uiteraard ‘geklaagd’ bij mijn webmistress. Die op vakantie bleek.
En geen WiFi had (wel email).
Nog eens geklaagd en gezeurd en me heel erg gerealiseerd dat als je (=ik) verder geen sociaal leven hebt, zo’n stom weblog een soort basis in je bestaan kan zijn.

Tien minuten geleden nog: bagger.
En nu: terug! ik ga proberen het waar te maken.
Léuk en interessant te zijn.
Yeah! yeah! yeah!