Het eerste dat ik doe wanneer ik opsta: de konijntjes een versnapering geven.
Zodat de darmpjes in beweging blijven (en omdat ze het lekker vinden).

Er is een konijnenren direct naast het huis, een andere aan de sloot.
Wanneer ik uit de achtertuin terug loop naar het huis zie ik een klein zwart diertje. Het loopt wat onhandig rond, alsof het de weg kwijt is.

Het loopt nu naar *mij*, het botst tegen mijn rechtervoet.
En het loopt weer verder.

Een baby-mol.
Denk ik.
Hoewel niet per se ‘baby’.
Ik zag tot nu toe alleen molshopen in mijn tuin, nooit het dier zelf.

Me gewend tot google.
Idd: mol.
En tig sites over hoe het dier te verjagen.

Vast geschreven door die malloten die het ook op de naaktslak hebben gemunt.
Ik zeg ‘welkom, diertjes’.

Voorkeurslanden: Panama, Suriname, Maleisië, Trinidad en Tobago, Zweden, Sri Lanka, Tanzania, Frankrijk, Mozambique, Bonaire, Taiwan, Ecuador, Papoea-Nieuw-Guinea, Falklandeilanden, Belize, Ivoorkust, Haïti, Bulgarije, Cuba, Madagaskar, Nepal, Dominicaanse Republiek, Jamaica, Indonesia, Zuid-Afrika, Argentinië, Costa Rica, Peru, Filipijnen, Portugal, Seychellen, Frans-Polynesië, Curaçao, Brazilië, Spanje, Maldiven, Guadeloupe, Nederland, Thailand, Gambia, Guatemala, Laos, Martinique, Hongarije, Kaapverdië, Mexico, Kroatië, Colombia, India, Cyprus, Italië, Griekenland, Maagdeneilanden, Vietnam

Eh……
Ik vond trouwens 1 wél aardige mogelijke oppasser.
Maar die was al met iemand anders in gesprek.

Mogelijke nieuwe oppassers met niet weinig noten op hun zang.

Dit zijn hun ‘voorkeurslanden’:
Zweden, Mali, Kroatië, Jamaica, Albanië, Gambia, Liechtenstein, Malta, Nepal, Italië, Frankrijk, Polen, Estland, Ecuador, Curaçao, Finland, IJsland, Groenland, Indonesia, Ghana, Spanje, Aruba, Montenegro, Ierland, Nederland, Luxemburg, Falklandeilanden, Botswana, Maldiven, Bahama’s, Bonaire, Hongarije, Bulgarije, Duitsland, Litouwen, Macedonië, Cyprus, Denemarken, Portugal, Marokko, Jersey, België, Armenië, Japan, Georgië, Grenada, Guatemala, Maleisië, Namibië, Kaaimaneilanden, Bermuda, Guernsey, Monaco, Kenia, Martinique, Costa Rica, Mongolië, Griekenland

Als je héél goed kijkt zie je ergens daartussen Nederland staan.
Maar iets zegt mij dat wie uit NL reageert niet hoog op hun lijstje zal komen.

Lijkt mij ‘hard to resist’ maar ja wie ben ik behalve de vrouw die omdat ze geen oppasser kan vinden straks idd zelf hier zal zitten in sept-okt.

Ik vertel dat mijn hoofd er echt gruwelijk uitziet met al dat uitgevallen haar.
Mensen die me *zien* kunnen niet anders doen dan dat beamen.
Mensen met wie ik mail veronderstellen dat het óf wel meevalt (nee dus) óf ze suggereren oplossingen.

Zoals een brede haarband die mijn hele scalp bedekt.
Mijn eigen associatie: die vrouw is kaal want heeft chemo gehad.

Een petje dan?
Maar ik draag nooit iets op mijn kop!

En tenslotte: kaalscheren en… een tattoo.
O got.

Intussen modder ik voort met de medicinale shampoo en andere smeersels en sprays.
Google zegt: een haar groeit 1 cm per maand.

Niks aan te doen, me erbij neerleggen.
Zit niets anders op.

Hoewel ik gisteren alleen maar depri in bed wou kruipen toch mezelf gedwongen wat mailtjes te schrijven.
1) aan een man die een dag tevoren(!) nog had gevraagd of ik al voorzien was en zo niet, dan leek mijn plek hem geweldig!
2) een vrouw die weinig info gaf maar die me aardig leek
3) een andere vrouw

Op de Huizenoppassite kun je zien of je berichten zijn gelezen.
Dat waren ze alle drie heel snel.
2) was tot nu toe de enige die rap terug schreef: ze was voorzien, had in die periode een adres in Gelderland.
Van 1) en 3) niks gehoord.
Kan nog komen.
Maar ‘gretig’ lijken ze me op deze manier allebei niet.

Ik denk: zal ik het via Facebook gaan proberen?
Of zal ik het opgeven.
Deze vakantie en dan meteen maar élke vakantie.
Vanaf nu ‘gewoon’ kattenvrouwtje met ook een paar leuke konijnen worden in een krakkemikkig huis met mooi uitzicht op de polder.

Ik hád dus huizenoppassers.
Althans… daar zag het naar uit.
Zij (zij was degene die de communicatie deed) hield niet van mailen of appen maar wou bellen, wat ik niet wou en zo kwamen we uit op: kennismaken.
Dat kon pas 2+ weken later want t/m afgelopen weekend hadden ze het druk.

Dús: afspraak gemaakt voor morgenochtend.
Aardige vrouw komt een keer schoonmaken zodat het huis een goede indruk zal maken.
Ik was de kleedjes en handdoeken die vol kattenharen zitten.
Omdat ze heeft aangekondigd ‘iets lekkers’ mee te nemen vraag ik een ándere aardige vrouw (die ook bij het gesprek zal zijn) vorkjes mee te nemen – de vorige oppas maakte die namelijk zoek.

Morgenochtend 11 uur zal dus het uur der waarheid zijn.
Ik maak een vragenlijstje.
Ik repeteer wat ik wil vertellen en vragen en aanwijzen en benadrukken.

Dan (dus 1 dag vantevoren!!) een mail:
Lieve Jeanne,
Hoe is het met jullie? Wij zouden morgen langskomen om te kijken naar jullie huis en huisdieren, voor een oppasperiode.
Echter ik wil deze afspraak cancellen.

‘Lieve Jeanne’ kan wel janken, heeft geen zin ‘vol goede moed’ een nieuw contact te leggen.
Enige positieve: als iets een illustratie is van wat een onbetrouwbare hond deze vrouw is, is het maar goed dat ik het nu ontdek en niet eenmaal-in-Amerika.

Vorige week deed deze pleaser weer eens wat spulletjes kado.
Had aangekondigd dat ik dat wou doen. Was er belangstelling? jazeker! dús doe ik ze in de brievenbus.
De privé-brievenbus, niet die van PostNL die mijn goede gaven mogelijk zou zoek maken.

Reactie? Geen.

Vandaag sta ik bij de slager.
Naast mij staat een vrouw met een klein kind, een peuter.
Het kind krijgt een plakje worst.
De vrouw zegt: “En wat zég je dan?”

Verdomd! het bestaat nog! mensen die aan beleefdheid doen en hun kinderen ook zo opvoeden.
Ik beheers me en zeg niet iets als ‘daar gaat ze haar hele leven voordeel van hebben, van die opvoeding’.
Maar ik dénk het wel.

Mijn tuinman was hier. Hij maakte de paden weer toegankelijk en plantte intrigerende planten waar daar nog ruimte voor was.
We waren samen blij over alle hommels in de tuin.
Ik zei: ik houd van slakken! never mind als ze wat knabbelen aan de blaadjes.

Ergens achterin de tuin was een boom waar ik een soort stofnestjes in had gezien.
Ik dacht schimmels.
Of zoiets.

Het blijken rupsen te zijn.
Die leukerds die tzt vlinders worden.
Welcome to my world dus.

https://www.facebook.com/reel/723257676341968

Mijn oproep staat weer even bovenaan op de Huizenoppassite.
De mensen die eerst wilden komen en vroegen of ik al iemand hád, lazen gisteren eind middag mijn antwoord (dat ik nog niemand had maar dat mijn oproep binnenkort weer op pagina 1 zou komen).

Als ze écht gretig waren geweest, hadden ze natuurlijk gereageerd!
Maar… niks.

Dit is de oproep
Oppassen op Loki en Lexje en de konijnen

Ik modder aan met het zoeken naar een oppas.
Zag een aardig iemand – die geen rijbewijs heeft.
Zag heel veel mensen die honden willen meenemen.
Had een paar weken geleden even contact met een ervaren oppasser met goede referenties die ‘niet zover vooruit’ wou kijken – hooguit een maand vóór de bewuste datum.
Hem zie ik nu reageren op een oproep uit Spanje voor ‘ergens in het najaar’.
Juist, ja.

Dan een wonder.
Via de Huizenoppassite benadert iemand *mij*!
Of ik al voorzien ben en zo nee, dan wil ze graag met haar man komen kennismaken.

Ik reageer binnen het kwartier.
Maar nu, ruim anderhalve dag later, is mijn reactie nog steeds niet gelezen.

Over twee dagen komt mijn eigen oproep weer op pagina 1 van de site.
Als ook dat niets oplevert: proberen in een groep op Facebook.
Plan C: lamaar en gewoon thuis blijven.

Ik vind de meeste dieren hartstikke leuk, en ik vind in Amerika de lizards geweldig.
Maar slangen… nee.

Wanneer ik ze zie vanuit mijn auto doe ik mijn best ze niet te overrijden (ik vind ze wel eng, maar ik sta ze niet naar het leven), maar wanneer ze ‘gewoon’ op mijn (wandel)pad komen slaat mijn hart over en houd ik er alleen een ‘wat was dat creepy!-herinnering aan over.

Ooit was ik met mijn man in een dierentuin in Californië. Daar kon je als je dat wou slangen van dichtbij bekijken en als je écht graag wou… aaien!
Lodewijk deed het. Ik stond op veilige afstand, tientallen meters ver weg.

Soms hoop ik dat het nog eens goed komt tussen mij en slangen.
Want je hebt natuurlijk de échte giftige creeps, maar er zijn er ook heel veel die volstrekt onschuldig zijn.
Ik ken via Facebook iemand die slangen heeft.
Héél soms denk ik: zal ik hem vragen of ik mag langs komen en dat hij me dan leert etc.

Maar direct na die gedachte denk ik al: moet er niet aan dénken.
Spinnen vind ik trouwens minder eng. Stond al meerdere keren oog in oog met een tarantula en dacht alleen maar: wat ben jij mooi! mag ik een foto van je maken?
En dan zei hij ‘ok’.

Op Facebook zijn een hoop veilingen voor Goede Doelen.

Ik bied artikelen aan op de maandelijkse Veiling voor de Zwerfies, zwerfhonden in o.a. Servië. Het geld gaat naar eten, sterilisatie en castratie en andere dierenartskosten.
Weet dat 1 Euro een zwerfhond al een week van voedsel kan voorzien.

Kom eens langs! er staan leuke en mooie artikelen op, de veiling van mei duurt tot de avond van de 19e (er komen dagelijks nieuwe spullen bij) en veel van de kleinere artikelen zijn zelfs inclusief verzendkosten.

It’s my party and I serve meelwormen if I want to, meelwormen if I want to…

Vandaag gebeurde er een wonder.
Ik schreef een vrouw aan via Huizenoppassite en… ze reageerde binnen een paar uur!
Ok, ze kómt niet.
Maar ze reageerde.
Wat intussen al heel wat is, heb ik begrepen.

De eerste oppasser op die site die me aansprak, reageerde helemaal niet. Ik zie nu op haar profiel dat ze slechts 27% van de berichten die ze krijgt beantwoordt!
De tweede oppasser die zichzelf profileert als ‘ik ben je ideale oppasser!’ reageert op 40%.

Nu dus 1 vrouw die idd reageert.
Maar ja, ze komt/kan niet.
We modderen verder.

Wie niet hecht aan een betegelde tuin, kan kennis maken met leuke medebewoners.
Sommige zijn aaibaar, de meeste zijn dat niet.

Het wollige exemplaar is een hommel.
Ik vermoed dat het slanke typetje een zweefvlieg is.
Ik kan niet vinden wélke maar dat is niet zo vreemd als je weet dat Nederland 363 soorten zweefvliegen kent.
En misschien is het ook wel heel iets anders.

Omdat ik mogelijk (dus: niet eens zeker) glaucoom heb, kreeg ik bij de Bergman kliniek Monoprost oogdruppels voorgeschreven. De druppels waren pijnlijk én ze veroorzaakten haaruitval.
Terug bij de kliniek klaagde ik daar over na netjes de kuur te hebben afgemaakt. En kreeg andere druppels met exact dezelfde bijwerkingen.
Dit keer gestopt zonder overleg.

Mijn haar ziet er nu niet uit.
Het valt nog steeds uit en wordt steeds dunner.
Ondanks een medicinale shampoo+conditioner+spray.

Ik snapte het niet! dacht: ik gebruik geen nare druppels meer en wel de goede haarproducten, hoe kán dat nou?!
Dus (tja, een vrouw moet toch wát) er net eens op gegoogled.
“De haren vallen meestal uit 3 tot 4 maanden na de blootstelling aan de oorzaak. Deze tijdelijke haaruitval kan tot 3 maanden duren. Soms duurt de haaruitval langer dan 6 maanden.
Na 6-8 maanden herstelt de normale haarcyclus zich weer.”

Daar ben ik dus mooi klaar mee 🙁

Het vlot niet erg met het vinden van een oppas tijdens mijn vakantie.
Het bekende via-via werkt (nog?) niet.
Zodat ik maar weer eens keek op de Huizenoppassite waarvan ik lid ben.

Ik zag drie mogelijke gegadigden.
De meest geschikte verandert opeens haar oproep naar ‘minimaal 3 maanden’ om op te passen dus. En beantwoordt mijn bericht niet eens.
Nummer twee na 5 dagen ook geen sjoege.

Nummer 3 dan: “Ik ben gepassioneerd door het ontdekken van nieuwe plekken en het ontmoeten van nieuwe viervoetige vrienden. Ik ben jouw ideale huisoppas!”
Los van de kromme zinnen: iemand die na 4 dagen niet eens de moeite heeft genomen mijn mail te beantwoorden (die ze wel las, dat kun je zien op die site) vind ik niet ‘ideaal’.

Andere op het eerste gezicht aardige en mogelijk geschikte mensen willen hun hond meenemen.
Loki en Lexje zien me aankomen!

Ik héb nog 4 maanden.
Er kan iets goeds (lees: een wonder) gebeuren.
Of ik zeg de reis af en blijf thuis.