Ik wou iets schrijven over niet kunnen slapen en dan weer opstaan en Netflix kijken en in de ochtend pas weer wakker worden om tien uur.
Niet dat het zo interessant is maar alleen foto’s plaatsen wordt ook wat saai.

Ik heb (als vrijwel altijd) Radio 1 aan.
En hoor een liedje met als terugkerend rijm:
“Ik heb mijn hoofd vandaag weer uitgezet
Als ik niks voel, dan gaat niks ook slecht.”
Mooi (vind ik).

Dit is de hele tekst (met muziek).
In het kader van ere wie ere toekomt.

Die (nood)kreet geldt nog steeds voor de oppassers voor sept-okt.
Eerst een best aardig echtpaar wou opeens niet meer mailen maar wel op de dag van aankomst de sleutel krijgen van mijn werkster. Mm.
Daar zat 3 maanden tussen.
Beetje ‘onzeker’ om het mild uit te drukken.

Toen reageerde een leuk jong stel! dat afgelopen week zou langs komen. Maar ik zie op de website dat ze al 10 dagen mijn berichten niet meer lezen.
Ander wat ouder stel aangeschreven: ze lazen mijn bericht wel maar antwoordden niet.

Nog een ‘o wie’.
Volgend jaar maart ga ik naar Zürich voor een operette met Pavol Breslik.
Ik ga vaker alleen. Ik reis naar Amerika *altijd* alleen.
Maar ik dacht nu.. zou het toch niet leuk zijn om met een maatje te gaan.
Alleen zoals Wim de Bie geen ‘geile vriendin’ had, heb ik geen ‘maatje’.
Waar ik niet onder lijd.

Maar heel soms denk ik.. nu zou het toch wel leuk zijn.

Mijn wijze lessen lopen samen met mijn voornemens.
1 is nu: stuur geen dozen met spullen vooruit naar Amerika (en ook niet terug) want dat geeft altijd gelazer (op dit moment is een doos op weg naar hier bv verzonden op 24 mei en vanaf 5 juni ‘held at customs’ en de doos op de heenweg deed er ook bijna een maand over) en pak de volgende keer je koffer al ont-spullend vol met wat je écht nodig denkt te hebben.

Nu is het grappige dat toen ik dáár was ik juist dacht: je mag volgende keer best wat luxer vooruit sturen.
Als in: een extra shirtje, een berg onderbroeken (gewoon, omdat het fijn is die helemaal niet te hoeven wassen) en vooruit, er is vast nóg iets dat niet echt nodig is maar waarvan het best fijn is het toch wel daar ter plekke te hebben.

Ik ga nu nadenken.
Heb al wat ont-spullen-sites geraadpleegd maar die gaan uit van het totale ont-spullen en niet van: hoe reis ik zonder het vooruit en terug sturen van spullen.

Ik zoek een nieuwe oppas voor tijdens mijn sept-okt vakantie.
Ik sta op 2 websites (waarvoor ik moet betalen) en hoop op reacties. Die niet komen.
Ik schrijf zelf een man aan binnen een half uur dat hij zijn oproep als oppasser heeft geplaatst. Na twee dagen een reactie: die periode heeft hij al wat. O.
Ik schrijf een vrouw aan die in de buurt van Haarlem iets zoekt.
Dat is 3 kwartier rijden.
Maar, lees ik elders waar ze zichzelf ook aanbiedt: ze wil dat haar kleinkinderen steeds over de vloer kunnen komen.

Nog een zo te zien leuke vrouw! maar die wil max 5 dagen.
Dan een zo te zien leuk echtpaar. Daar loopt het mis op de vorm van communicatie.
Ik ben een mailer, desnoods een apper en ja! ik kan ook in het echt gesprekken aangaan en mensen ontvangen!

Maar deze vrouw wou videobellen. Dat kan ik niet. Dan zou zij het me wel even leren! de volgende avond?!
Ik: nee want ik vind gewoon bellen al heel vervelend.
Appen dus maar en kon ik meer foto’s sturen? dat kon! ik spreek af met iem die morgen langs komt dat zij die dan met haar phone zal nemen.
Na twee dagen geen contact vraag ik waarván ze mn foto’s wil. En of er bep gemakken zijn waarvan ze wil weten of die er zijn.

Aanvoelen
Nu heeft ze bedacht dat ze wil opbellen want dan “kun je elkaar beter aanvoelen”.
Ik wil niet aanvoelen. Ik voel nu al genoeg nl ‘belaagd’.

Ik denk: als ik deze oppassers echt wil, moet ik toegeven.
Maar ze gaan over mijn grenzen dus dan maar niet!
Op zoek naar de volgende.

Het gaat om 21 sept tot 27 okt.
Geweldige katten en konijnen! geweldige tuin aan de Eilandspolder.
Leuk (vind ik!) huis.

Ik heb ‘m al heel lang op mijn phone, WhatsApp, maar tot voor kort deed ik er niets mee.
Ik mailde.
Tot er niets anders meer op zat omdat de rest van de wereld wél appt.

Vooruit dus maar.
En op allerlei concrete bezwaren na (missch daarover later): appen is ook wel handig.
Mn voor snelle, korte boodschappen.
Het blijken de appers die het probleem zijn.

Ze sturen een korte vraag, ik stuur een antwoord en tik dat in mijn eigen tempo dus met 1 vinger van 1 hand traag tikkend in en terwijl ik daarmee bezig ben komt vraag 2 al of een heel andere tekst van diezelfde apper die zo te zien minstens 30 vingers heeft (mogelijk zelfs meer) die doldriest kunnen tikken.
Terwijl ik nog zit te hijgen met mijn tekstje met de ene vinger.

Gék word ik van die andere appers!
Ook omdat ze in dit programma kunnen zien dat ik echt m’n best doe.
WhatsApp toont “is aan het typen”.
Ze zien dus dat mijn ene vingertje echt haar best doet!
Maar nee hoor, doordenderen willen ze!
En zúllen ze.

Ellendig word ik ervan.
Machteloos.
Maar ik ben bang dat ik het ze niet kan verwijten.
Zij hébben die 30 vingers of missch wel 40 of 50 en dan is het waarsch niet realistisch te verwachten dat ze rekening houden met mijn ene moeizame vinger.

Drie dagen geleden kwam ik terug uit Amerika.
De vakantie was geweldig en dat was extra fijn omdat mijn vorige reis (de 1e na ‘Corona’) niet zo’n succes was. Ik had moeite het goede gevoel te vinden.
Blij kwam ik dus aan op Schiphol, blij was ik toen ik thuis twee relaxte katten aantrof.
Dankbare mails en apps gestuurd aan de oppasser die liet weten het ook fijn te hebben gevonden hier.

Nog diezelfde avond een app.
Tijdens het inpakken had hij opeens(!) beseft dat er ook niet-leuke dingen waren geweest en die ging hij nu *voelen* om dan te beslissen of hij wel wou terugkomen.
(NB hij had al in november beloofd dát hij zou terugkomen voor de periode van 21 sept tot 27 oktober)

Ik schrok. Wát was er dan niet leuk geweest??
Maar hij wou eerst *voelen* en toen er eindelijk een concrete mail kwam: hij had niks met konijnen (in mijn oproep staat: passen op katten en konijnen en hij had daarop gereageerd, ik had niet hém benaderd).
Toen was er ook nog een konijn dood gegaan. Ik had hem daarvoor gewaarschuwd, dat dat altijd kon gebeuren.
En: de 2-jarige SusieQ had 2 vogeltjes gevangen!
Vervelend maar ook dát kan altijd gebeuren zeker in dit seizoen met veel onervaren jonge vogels.

Toen kwam (volgens mij) de aap uit de mouw: mijn huis was niet modern genoeg naar zijn zin én er was hier te weinig ‘reuring’.
Dus idd: meneer komt *niet* terug.
Zodat ik precies 9 uur van mijn blije vakantie-gevoel heb mogen genieten en nu alleen maar zit te stressen.

Want mogelijke andere oppassers willen niet langer dan 2 weken en liefst in een ver buitenland of anders alleen in bepaalde provincies (Gelderland bv) óf ze hebben niks met katten.
Wat de enige ‘eis’ is die ik echt stel: lief zijn voor de katten.
En niet al te uithuizig zijn.

Dit is mijn oproep op de Huizenoppassite.

Huisjes-verhuurders plaatsen als ze slim zijn (en dat zijn de meeste) mooie teksten en mooie foto’s.
Zo denk ik bij ‘secluded‘ aan afgelegen en niet aan: druk bereden weggetje met buren waar alleen wat bomen tussen staan.
Knap ook hoe wat naast-gelegen is vaak geheel ontbreekt op de foto’s. Photoshop?

Een deel van verwachtingen die niet uitkomen is ook mijn eigen schuld.
Ik kijk bv naar de foto’s en vul dan in dat ik een groot terrein voor mezelf zal hebben.
En als er een zonovergoten zitje op staat, denk ik dat dat zitje idd zonovergoten is (altijd! niet alleen bij een bepaalde stand van de zon en op mooie dagen).

Zo heb ik (die intussen beter zou moeten weten) deze reis veel optrekjes uitgezocht op basis van mooie foto’s. En op basis van de (zelf opgezochte) info wat er in de omgeving te doen is.
Wat ik niet deed was denken over een plan B.
Wat als het kutweer blijkt te zijn? Wat als er overal buren zijn? Wat als etc.
Wat me nu na bijna 14 dagen van idd kutweer begint op te breken.

Het ‘intense genieten’ waarvan anderen altijd vinden dat ik dat moet doen, wil niet meer zo erg lukken.
En dat het in NL óók kutweer is, is maar een schrale troost. 🙁

Het is een Black-headed Grosbeak.

Een paar dagen geleden stond ik in de achtertuin en zag een eend met twee mini pulletjes aan de overkant van de sloot.
Ik holde naar binnen voor mijn camera.

Ik stelde scherp – althans dat probeerde ik. Maar het beeld was wazig.
Ik dacht: misschien het oogje schoonmaken. Of de lens.
Of met het radertje mijn oog scherper stellen.

Geen resultaat.
Nog eens proberen en nog eens (kijkend) en opeens: scherpte. Alsof er een waas van mijn ogen was afgevallen.
Ik kan op google geen bevestiging vinden maar ik heb een sterk vermoeden dat deze wazigheid te maken had met de staar.

Erg vervelend want na mijn katten is fotograferen mijn lust en mijn leven.
Zodat ik nu voorzie dat ik in Amerika mooie vogels en lizards en andere dieren ga zien met de gewone ogen en ik er dan de camera op richt en het 1 ondoorzichtige brei is geworden.

Nogmaals: ik vind hiervan geen bevestiging op google.
Maar waarschijnlijk lijkt het me wel.

Dit is de foto die ik uiteindelijk nam: toen de pulletjes niet meer mooi in het zicht zaten maar achter het riet.

Over een week vlieg ik naar Las Vegas om de volgende dag te rijden naar mijn guest house/cabin/casita in de woestijn van Pioneertown.
Waar ik ooit zo gelukkig was met het hondje Rosie, maar Rosie is niet meer.
Zodat ik nu probeer gelukkig te zijn met mezelf.

De afgelopen dagen heb ik zitten puzzelen hoe ik erheen zal rijden.
Omdat het huisje betrekkelijk ver (nl 3 kwartier) van de bewoonde wereld ligt, is het raadzaam op de rit erheen eten en drank in te slaan.
En dan pas na een paar dagen de plaatselijke supermarkt te bezoeken.

Ik zocht naar routes van Las Vegas naar Yucca Valley (daar is die supermarkt).
De cabin ligt dus dáár weer een eind vandaan.
Dat zou dus kunnen: van Vegas naar Yucca Valley en dan naar de cabin.
Alleen zou dat betekenen dwars door de Mojave Desert waar (weer) een aantal wegen zijn afgesloten omdat ze een paar maanden geleden zijn vernield door stortregens.
Ik kén die weg en hij is mooi, maar, waarschuwen mensen: niet doen als vrouw alleen! want je weet maar nooit en je telefoon doet het daar niet en de GPS evenmin.

Normaal denk ik: flauwekul. Maar het *is* mijn eerste woestijndag.
En hoe dapper wil ik dan zijn.
De alternatieve route is een snelweg die ik me herinner als saai en waar de vorige keer ook nog eens een giga file was.
Alles na 5-6 lange uren afwegend denk ik: toch maar de snelweg en dan in Barstow bij een ok supermarkt eten kopen en daarna zsm naar de ‘casita’.

The on-going patient was vanochtend bij de Bergman kliniek in Haarlem.
Ja, ik heb staar. Maar ik hoef nog lang niet geopereerd. Over een jaar nog eens langs komen – dat was alles dat de dokter wou.
Helaas kon ze me niet een verwijzing naar een opticiën geven met nauwleurige instructies voor nieuwe brillen. Waarop ik wel had gehoopt. Maar het was daar ‘druppelen eerst en praten later’ en na het druppelen kunnen je ogen niet meer heel exact worden gemeten.

Wél exact genoeg om te weten dat het krengetje bij Specsavers er helemaal naast had gezeten.
Zo had ze gemeten dat ik met 1 oog nog maar 60 zag en met het andere 70.
Nee. Het was 75 en 85 – kwa druk. Slok op een borrel. Férme slok.

Advies: vertebril (een nieuwe dus). Waar moet ik heen? wil ik nog weten.
Daarover wil ze geen uitspraak doen.
Google, google, google. Ik kom uit bij Pearle die o.a. zegt dat je in een óude bril nieuwe glazen kunt zetten.
Dat kan niet bij Specsavers (daarom stik ik nu ook in de brillen).

Er is een Pearle-filiaal in Avenhorn, 20 minuten rijden maar wel een dorp zodat ik eerst dacht: hebben ze er daar wel verstand van? maar in Heerhugowaard hadden ze dat ook niet dus proberen maar.
Een paar uur later bel ik op: hoe lang duurt het voor je de bril hébt. En tref een intens verveeld en vervelend wichtje.
O got.
Toch niet wéér hetzelfde gelazer?!

Ik ga morgen wel. Maar maak ook een afspraak voor de Specsavers in Purmerend waarover ik goede berichten hoorde.
Dat zou dan de dag erná zijn.
Bleh enzo.