Ik kocht een ticket voor volgend jaar mei naar Amerika.
In het grenzeloze optimisme dat covid dan voorbij zou zijn (dit was voordat werd vastgesteld dat Nederland ongeveer het meest gevaarlijke land voor de besmetting is).

Ik bedacht waar ik in elk geval heen wou (Pioneertown).
Ik aarzelde over Lone Pine waarvoor ik nog een reservering had staan maar de aardige verhuurder rekende me voor dat ik een hoop geld zou kwijt raken als ik die reservering zou cancellen (door Airbnb! niet door hém!) terwijl ik kosteloos de reservering kon opschuiven naar volgend jaar.
Dat deed ik en het voelde goed omdat het dáár ook altijd goed voelde.

Toen werd ik een beetje gék en huurde een hartstikke mooi maar ook hartstikke duur huis in Nevada voor drie nachten en een leuk maar niet idioot duur huis in Arizona ervóór.
En ook nog een lief niet duur huis in Dyer (tussen dat dure huis en Lone Pine voor twee nachten).
Omdat ik vroeg wou aankomen bood ik aan een extra nacht te huren maar dat hoefde niet, ik kreeg gratis een early check-in.

Net lees ik de toelichting bij het dure huis.
Als het waait moet je de luifel naar beneden halen via een kruipruimte waar het stikt van de Black Widows (uitleg waaraan je hun beet herkent en dat je subito naar het zieknhuis moet!) en o ja, er zijn ook net schorpioenen aangetroffen.
Holy shit!

Een paar weken geleden bekeek ik met iemand die ‘van wegdoen’ is mijn lakens.
1 had wel erg veel gaatjes dus die kon idd weg.
Een dekbedovertrek, nog in de verpakking, vond ik kwa kleur niet meer mooi.
Het materiaal leek me ook niet fijn.
Dus: hup, weg ermee, in de kliko.

Daarvan kreeg ik spijt.
Niet omdat ik hem had willen houden.
Maar dat is toch weinig duurzaam om iets dat nog helemaal goed is, dat nog in de verpakking zit, zomaar weg te gooien.

Zodat ik vorige week een zakje stro waarvoor ik geen bestemming had in een plaatselijke weggeef- of ruilgroep op Facebook zette.
Voor ‘afhalen en gratis’.
Geen liefhebbers.

Daarna het langs de weg gezet met ‘Gratis meenemen’.
Het duurde even maar toen was het weg.

Gisteren 6 doosjes Lipton Tea aangeboden aan iemand (die ze niet wou) en toen aan iemand anders (die ze wel wou).
Ik ga het nu vaker doen.
Niet via ‘hier’ denk ik, want dat geeft vaak gezeur van ‘wil wel maar wil geen verzendkosten betalen dus graag postzegeltjes tóe’.
(sorry als jij niet zo in elkaar zit, maar de bedoeling is er op een voor iedereen plezierige manier vanaf te raken zonder gedóe).

“De imker is heel blij met de Balsemien.
Een top plant die eigenlijk alles doet wat je als imker wilt, een makkelijke plant die veel nectar afgeeft in een voedselarme periode.”

Helaas zat er geen bij op de plant toen ik hem fotografeerde.

Als het goed is vlieg ik over 300 dagen naar Amerika.
Nadat 1-2-3-4 geplande reizen niet door gingen.

Ik had willen vliegen deze 7e augustus.
Maar Amerika is nog steeds dicht voor Europeanen.
En ‘dan maar Beieren of Zweden of Spanje’- het zijn voor mij niet echt alternatieven.

Aftellen dus maar.

Af en toe deel ik die opnieuw in.
Meestal wanneer ik op reis ga en ik ruimte wil maken voor de oppasser(s).
En/of bij de wisseling van jaargetijde.

Nú zou een geschikt moment zijn.
Vooral omdat ik de laatste tijd té vaak geen idee heb wat ik heb en als ik denk ‘maar ik heb toch dat ene shirt..?’ dan kan ik het weer niet vinden.

Gelukkig zijn er veel personal coaches e.d. die dat online willen uitleggen.
Globaal advies: op soort (dus truien bij truien, broeken bij broeken etc) en dan ook nog op kleur – van licht naar donker.
O ja, en ook nog op ‘stijl’.

Een enkele waaghals zegt: doe weg wat je niet draagt en bewaar niet die ene jurk waar je hopelijk ooit weer in past.
Dat klinkt logisch en ik bewaar volgens mij ook niets in de hoop er ooit in te pássen.
Maar ik heb nog steeds spijt van een paar bloesjes die ik ooit weg deed omdat iemand me had aangepraat dat je alles moest weg doen wat je 2 jaar niet had gedragen.

Wat me vooral weerhoudt is de gedachte dat dan *alles* uit de kast moet en op bed gegooid en dan vanaf nul beginnen.
Zodat ik nu 1 stukje kast ga doen.
Op het gevaar af dat dat weinig zoden aan de dijk zet.

Ik had *bijna* ‘intuïtief’ iets ontdekt op mijn nieuwe Canon Eos M50.
Dat iets was leuk.

Ik wist dat het Duitse handboek eraan kwam en overmoedig bestelde ik een macro-lens én een telelens voor de camera.
Idd: het geld groeit me op de rug en als ik beter was met selfies zou ik er nu een kiekje van maken.

Gisteren kwam het einfach tolle Duitse handboek.
Ik snap er de ballen van.
Wat ligt aan mij(n beperkte kennis van de Duitse taal).

Macro-lens even erop gezet en toen weer eraf gehaald omdat ik er niets mee kon.
Niet met het handboek en niet intuïtief.

Toch even met de originele starterslens (zo heet dat ding) de tuin in gegaan.
Ik dénk dat ik een paar aardige foto’s heb gemaakt en vooral bagger.
Ik heb ze nog niet bekeken op de computer.

Omdat ik de illusie van ‘een paar aardige foto’s’ nog even wil volhouden.

Laatst plaatste ik een foto van een papa mus die een hongerig kind voederde met erachter een ook hongerig kind dat óók eten wou en-wel-nú!

Op het dakje achter mijn werkkamer ligt nog steeds wat haar dat ik kreeg van de haarsalon Designline uit De Rijp.
Het wordt as we speak opgehaald door een ándere vader die graag wil beginnen met het tweede legsel.

Foto’s gemaakt door vieze ramen, niet scherp maar wel léuk (vind ik 🙂 )

Verder gestudeerd in het boek van Nando en niet begrepen.
Gestudeerd in handboek Canon Eos waarvan de auteur zegt dat het geldt voor álle Eos camera’s alleen zitten de knoppen missch net even anders.
Ik kan je vertellen: dé knoppen van de M50 beschrijft hij niet en het is dat ik na een tijdje koppig besloot zelf op de camera op zoek te gaan dat ik nu *iets* heb ontdekt.

Onvoldoende! maar… iets.
Helaas is er geen Nederlands handboek voor de M50.
Het Engelse (van overigens slechts 42 pagina’s) is ‘niet leverbaar’, zegt bol.com.

Wel is er een Duits boek.
314 pagina’s en ‘einfach toll’ volgens de kopers.
Nu is mijn Duits niet zo goed als mijn Engels maar alleen maar aanklooien op goed geluk?
Of met Engelse tutorials op YouTube waar de informatie die ik van belang vind alweer voorbij is terwijl ik op mijn camera zoek wat ze kunnen bedoelen.

Zal ik?
Ik zal.
En als ik er na de aanschaf van het Duitse boek nóg niets van snap mag ik het opgeven en gezellig doormodderen op de automatische stand met welke camera dan ook.

Ik hoor wel eens over vrouwen die opgewonden raken van laarsjes en andere kleding en daar niet genoeg van kunnen krijgen.
Ik heb iets met boeken en puzzels maar vooral met fotograferen.

De laatste jaren doe ik dat met een Panasonic DMC-FZ200.
Een fijne camera die een eind kan zoomen.
En die bij mij eigenlijk altijd op de automatische stand staat.

In de winter dacht ik: laat ik mezelf verwennen met een nieuwe, nét iets betere, Panasonic, de DC-FZ82.
Ik ga hem ontdekken via de tutorials van Graham Houghton op YouTube.

Toen werd het gruwelijk koud en joeg de wind zo hard door mijn kamer boven dat het niet te doen was om daar aan de PC te zitten.
Dus: geen tutorials.
En toen ik die eindelijk wél kon bekijken had ik de camera al een aantal keren ‘intuïtief’ gebruikt met zeer matig resultaat.
Dus legde ik hem weg.

Photofacts

Intussen was ik lid geworden van de Photofacts Academy voor Nederlandse tutorials over div onderwerpen. De voor mij meest begrijpelijke werden gegeven door Nando Harmsen.
Dús kocht ik een maand geleden zijn nieuwe boek ‘Perfect Belichten’ maar liet me afschrikken door sluitertijd-diafragma-iso.
En ook dús kocht ik een door hem de hemel in geprezen Canon EOS M50.
Die ik evenmin snapte.
(schrale troost: een leuke nieuwe garderobe zou me méér hebben gekost)

Ik overwoog een nieuwe Nikon te kopen (zag die bij iemand anders).
Toch even gegoogled op ervaringen van andere gebuikers én officiële testers met de Canon en de DC-FZ82.
Het zijn ge-wel-di-ge camera’s!
Ik moet mezelf daarom dwingen ze langzaam te leren kennen.

Maar, bedacht ik toen: als ik nu eens begin met leren belichten met de vertrouwde camera?
Het boek van Nando Harmsen.
Dus… afscheid nemen van de Automatische stand.
Au.

Hebben wij elkaar al eens eerder ontmoet??

Even googlen leerde: dit is een zweefvlieg.

De VS en het Verenigd Koninkrijk gaan zo snel mogelijk met elkaar om tafel om te praten over het hervatten van reizen naar elkaars land. De Amerikaanse president Joe Biden is in Europa voor de G7 en praat vandaag al met de Britse premier Boris Johnson over het plan.

(..)

Naar verwachting zal het reisverbod niet voor 4 juli worden opgeheven.
De VS wil ook in gesprek met de EU, Canada en Mexico over hoe reizen veilig hervat kunnen worden.

(bron)

Soms (vaak) loop ik met de camera om mijn nek de tuin in, maak geen of teleurstellende foto’s en denk dan ‘geen zin meer’.

Vanochtend ga ik Tommie en Roosje (dat zijn konijnen) in de achtertuin voeren.
Zonder camera.
Voor de terugweg kies ik het rechterpad (meestal loop ik via links) en daar zit doodstil een kleine, bruine vlinder.

Ik loop naar binnen, haal mijn fototoestel op, hoop dat hij er nog zit en verdomd!
Ik maak 1 foto en wil er méér maken maar wég is de vlinder.

Ik google op ‘bruine vlinder’ en het móet het bont zandoogje zijn, afgaand op deze foto en beschrijving.
Alleen houdt hij zijn vleugels wat vreemd.

‘Normaal’ (= het oude normaal) maakte ik in Amerika een hoop foto’s die ik met ongeveer 1 per dag tot-de-volgende-reis hier plaatste.
Selectie eruit.
Ietsje bewerkt.

Voorraad zát omdat tussen twee reizen hoogstens 8 maanden zat.

Nu is dat anders en ben ik al een tijdje bezig met foto’s die ik jaren geleden nam.
Maar ook die raken nu op.

Ik neem me voor dan maar *hier* enthousiast te gaan kieken.
Het wil nog niet erg, dat enthousiasme.

Maar deze vlieg maakte me wel een beetje blij.