Ik neem een stapel papier door (deels bestemd voor de oppasser).
1 vel is een print over Evidensia Alkmaar (Evidensia is een spoed/weekend-kliniek, toen ik printte was die in Alkmaar er net en had ik nog niet meer informatie).

Ik google op Evidensia en het liegt er niet om. Ik citeer nu geen individuen maar haal dit van de site van Dierenlot “Recent publiceerde ook de NRC een uitgebreid artikel over private investeerders in huisdierenzorg.
Hierin wordt beschreven hoe Evidensia in Nederland is gegroeid naar 318 dierenklinieken en 20 crematoria! Anicura heeft 118 dierenklinieken, VetPartners 45 en CVS Group 25. Dat was tot en met 2022. Ook wordt beschreven hoe winsten kunstmatig laag gehouden worden via leningen met rentepercentages van maar liefst 11%. De opbrengsten verdwijnen uiteindelijk naar belastingparadijzen, waar deze winst onbelast blijft.

Ondertussen zijn er volop signalen over zeer hoge rekeningen voor huisdiereigenaren, niet zelden nadat het leven van een dier zinloos is gerekt. Mensen worden emotioneel onder druk gezet, dieren worden pas behandeld c.q. weer meegegeven als er betaald is. De onafhankelijke dierenartspraktijken die er nog zijn, doen vaak geen avond-, nacht- en weekenddiensten meer, waardoor mensen zijn aangewezen op de spoedklinieken, in handen van de ketens met peperdure behandelmethodes.

Vroeger verwees mijn dierenarts naar de (goede) Evidensia in Zwanenburg.
Die is verhuisd naar Amstelveen! = Deze moderne kliniek is prima aan te rijden via de A9, binnen 40 minuten vanaf Alkmaar. En een uur vanaf Grootschermer!!

Misschien moet ik niet op die manier vooruit denken/somberen.

Lang geleden (= voor de PC) tikten wij journalisten onze stukkies op een tikmachine.
Bij voorkeur op door de opdrachtgever verstrekt papier.
Een van die opdrachtgevers (Mensen van Nu?) had standaard onderaan elke pagina het tekstje “Kon het niet wat korter?” staan.

Daar dacht ik aan toen ik gisteren een poging deed het artikel Hoe je je op het leven kunt blijven verheugen als je ouder wordt van Wilma de Rek in De Volkskrant te lezen. Omdat ik de laatste tijd zelf niet echt heppie-beppie ben en hoopte op tips.

Het begint interessant maar na een tijd verslapt mijn aandacht.
Deels mijn eigen schuld natuurlijk maar in toenemende mate denk ik: moet ook *dit* er nog bij gesleept? Oftewel: kon het niet wat korter?

Dan valt mijn oog op wat er boven het artikel staat.
Essay.

Dat zal het wel verklaren.

De laatste Amerika-vakantie was zo niet-leuk dat ik dacht: ik ga nooit weer terug.
Waarbij de doorslag gaf dat de mensen die mijn favoriete huisje verhuurden en waar ik 3 weken was (mijn enige bestemming) heel onaardig tegen me waren terwijl ze vroeger zo lief waren.

Toch dacht ik eenmaal terug: er was nóg een favoriete plek.
Als ik daar nou eens op inzet?
Geen ‘aardige mensen’ nl: geen mensen met wie ik F2F contact had, maar een prachtig (gelegen) huis. Je kon in die omgeving van alles aan leuks doen maar je kon ook aan alle kanten om het huis in de zon of als je dat wou de schaduw zitten en rotsen en diertjes kijken en fotograferen.
En bij slecht weer: binnen.

Nu realiseer ik me een paar missers.
Toen ik Amerika verliet, liet ik bewust wat dingen achter.
Niet alleen een warm jack en een maillot maar ook een GPS.
En… mijn wandelschoenen.
Omdat ik toen heel zeker wist dat ik nooit meer terug zou gaan!

Nieuw kopen is het ergste niet maar wat ik nieuw koop moet ook weer daarheen gezeuld (ik liet altijd een grote doos met spullen achter op het adres in Pioneertown én stuurde vooruit). Maar ik heb nu geen vriendjes in Nevada dus het moet in de koffer.

En past niet in mijn mini-koffer.
Terwijl ik een zwaardere koffer niet kan dragen.
Hoezo ‘voorpret’.

Een jaar geleden zegde mijn werkster opeens op.
Van de ene dag op de andere met een app: “Per direct stop ik…” (en dat na 5 jaar).
Waarom? Ik kan er alleen naar raden.

Een nieuwe werkster vinden valt niet mee.
Google, google – het leverde niets op.
Iemand stelde voor het sámen te proberen en zij vond iemand die bij haar begon en aansluitend bij mij zou komen en… die kwam niet.

Dus: een witte werkster lees een schoonmaakbureau.
Het zou per uur € 27,50 kosten en in het begin zouden ze met hun tweeën komen (tel uit je niet-winst) maar dan héb je ook wat.

Bazin

Ik had idd wat.
Nl een bazin die ook over mij de bazin wilde spelen dus ZIJ bepaalde wat moest en hoe vaak het moest.
En een hulpje dat mijn werkkamer anders ging inrichten en papier ‘bij elkaar leggen’ waarbij zij een raar idee had van welk papier bij mekaar hóórde en niet op het idee kwam mij te vragen of ik dat wel wou.

Beleefde ik die ze niet op de vingers wou kijken ontdekte dit pas geleidelijk. En ook dat de rommelkamer waarvan ik had gezegd “niets aan doen” door beide dames was opgeruimd en gestofd! Want toen het meisje bezig was hoorde ik de bazin tegen haar zeggen: dat heb ik al gedaan…

Spinnewebben

Volgende ramp: dit was zaterdag en ze móesten op maandag weer komen ivm ‘spinnewebben’.
Om 8 uur (= voor mij vroeg).
Ik had een lijstje met als vraag 1: wat gaan jullie vandaag doen. En dat waren deels dingen die ik zinloos vond (wat ik ook al had gemaild!).
Waarop bazin tegen me tekeer gaat dat ik beter een ander bedrijf kan inhuren en ik zeg “ja”.
O ja – ik had toen ook het lef gehad te zeggen dat ik ze niet vaker dan 1x per 2 weken over de vloer wou. Dat moest dus écht vaker!!!

Enniewee, zij boos weg, mij trillend achterlatend.
Een uur later: de nota van zaterdag: € 266,20.
Waardoor ik beter begrijp waarom ze om de twee dagen 4 uur met hun tweeën willen komen.

En nee, nu heb ik nog steeds geen werkster.

Meer dan tien jaar had ik in de Amerikaanse woestijn een vast adres waar ik me helemaal geweldig voelde.

Het huisje was niet sjiek maar het uitzicht was geweldig en er waren dieren (vogels, coyotes, eekhoorntjes, lizards, slangen – ja, die ook) en de hosts waren hartstikke aardig.
Aardig wanneer er wat wás (zoals die ratelslang op mijn terrasje) maar ze namen me ook mee op wandelingen terwijl ze tegelijk mijn behoefte aan privacy respecteerden.

In september ging ik er terug, voor 3 weken.
Dus geen mini tripjes dwars door de woestijn maar 1 plek (omdat ik niet zeker was dat ik het reizen nog leuk vond).
Als ik het mild uitdruk: er was geen ‘klik’. Toen ik om 14:00 uur aankwam was de electra kapot maar die zou het twee uur later weer doen en om 19:00 was het bijna donker terwijl de host nog stond te prutsen aan de electriciteit zodat ik maar eens voorzichtig ging vragen ‘wat nu’.

“Ga je liever naar een hotel?!” werd ik toegeschreeuwd. Dat was een voorproefje.
Wat eerder goed viel (bv: ik kocht graag extra lekker en dus duur vogelvoer voor de buitenvogels) viel nu helemaal verkeerd: “ze doen het ook op gewoon voer!”

Dat was maar een voorbeeldje.
Wanneer ik denk aan ‘Amerika’ denk ik nog steeds aan dit huisje.
En aan de host toen die nog aardig was.
Ik denk er even serieus over hem een kadootje te sturen. En dan misschien over een jaar toch nog eens daar naartoe?

Maar dat is niet realistisch.

Ik had ze niet maar Radio 1 is er al de hele ochtend over bezig dus ontkom ik er niet aan.

Caroline van der Plas wil afvallen.
Een vrouw van wie ik de naam niet onthield wil een groot aantal boeken lezen.
Dat wou Francisco van Jole ook voor dit jaar en toen hij het niet dreigde te halen ging hij de laatste weken nog een stel dunne boekjes lezen – om het getal maar te halen.

Ik doe niet aan voornemens maar ik dénk wel eens: ik zou weer wat meer moeten lezen.
Missch helpt zo’n regeltje dan wel.

Ooit was ik zo’n beetje katholiek.
Niet echt heel erg maar wel genoeg om kerstmis te vieren op kerstavond met lekker eten en naar de nachtmis gaan.

Nu zegt kerstmis me niets meer.
Het enige dat ik er nog aan ‘doe’ is geven aan goede dieren-doelen maar dat doe ik ook door de rest van het jaar. Het is dus meer toevallig aanhaken bij hun acties.

Ik mis het niet – kerstmis.
Ik kijk meer met enige verbazing naar die mensen met hun bomen en opgeleukte tuintjes en kerstkaartjes.

Tekst op VK gisteren:

“Je zorgen maken is de verkeerde kant op fantaseren”

Wij verhogen alle pensioenen op 1 januari 2025 met 1,84%. Deze verhoging is mogelijk doordat we gebruikmaken van soepelere regels. De premie blijft voor de meeste deelnemers hetzelfde: 27%.
Het verantwoordingsorgaan adviseerde positief over dit besluit.

De verhoging op 1 januari 2025 geldt voor alle pensioenen van ABP. Dus ook bijvoorbeeld voor het nabestaandenpensioen.

Ik krijg nabestaandenpensioen.
Dat gaat nu dus met 1,84% omhoog!
Ik heb er nog geen berekening op los gelaten maar ik denk dat het extra bedragje me geen feestelijk gevoel gaat bezorgen.

It was Lodewijk’s birthday (vandaag) and I can cry if I want to.
Hij werd geboren in 1941 en ging in 1998 dood.

Dit was hem werkend in onze tuin

Ooit kocht ik veel dierenvoer (meelwormen, nutriworms, pinda’s) in bulk bij 1 bepaald bedrijf online.
Ook kocht ik wel eens bij een ander bedrijf dat minder voorraad had en duurder was.

Vandaag dacht ik: Black Friday.
Laten we eens kijken of mijn vertrouwde bedrijf mooie aanbiedingen heeft.
Ik struikel over de vernietigende recensies.
Slechte leveringen, kapot, onvolledig, geen reacties op klachten.

Een vb: “Bestelde er altijd pindas voor de vogels. 1 keer zat er schimmel op de pindas maar verder was ik opzich redelijk te spreken. Tot afgelopen maand toen er in runderlong van hun een metalen naald zat die bijna het einde betekende voor mijn moeders franse buldog.
In plaats hun verantwoordelijkheid te nemen weigerden ze enige compensatie. Naja ze wouden de runderlong zelf vergoeden. Een schamele fooi als je nagaat dat de dierenartsrekeningen opliepen tot boven de 1000 euro.”

Mijn leed is kleiner maar vandaag opende ik een giga doos (20 kilo!) meelwormen en vroeg een dorpsbewoner die in een doos in de schuur te doen. Hij opende de zak en… het waren gehakte pinda’s!
Niet alleen zijn dat geen wormen, ze zijn ook bij benadering niet zo kostbaar.

Ik kijk nog eens in de reviews: veel zendingen die niet deugden, beschimmeld, onvolledig, kapot.
Ik laat het erbij (bij dat bedrijf).
Bestel bij het ándere bedrijf.
Kleinere verpakkingen. Duurder.
Maar (nog) geen slechte ervaringen mee.

Van de week verwachtte ik een bestelling van Amazon (vnl dierenvoer) en die verzenden ook met DHL.
Mijn pakket werd aangekondigd voor een avond en dat is dan vanaf 17:30 tot bijna ’s nachts zodat ik de levering veranderde in: de volgende dag. Dat is tussen 10 en 18 – ook niet feestelijk maar voor mij meer te overzien.

Diezelfde avond wordt er aangebeld: de bezorger wist dat ik het tijdstip had verzet maar hij had gezien dat ik licht aan had en wou ik het pakket (meerdere, om precies te zijn) missch toch hebben?
Ik wou.
En keek later eens nieuwsgierig op de site van DHL: ‘pakket 1-2 dagen vertraagd’.
Mm.

Idd twee dagen later:
“Pakket is bezorgd bij de buren.”
Huh???

Ik twijfelde nog even: het waren een paar kleine pakjes, zouden sommige idd bij de buren liggen??
Maar nee.
Was onzin.

en ik tel de uren tot het voorbij is.
Op FB word ik gefeliciteerd door aardige mensen en mensen die ik niet eens ken.
Ook krijg ik een felicitatie-berichtje van iemand die me jarenlang op mijn verjaardag bloemen en bonbons stuurde maar – no more.

Dan zijn er nog de mensen die me helemaal niet meer feliciteren.
Soms begrijp ik waarom, soms: geen idee.

Eerlijk gezegd vind ik jarig zijn vooral ‘gedoe’.

Volgend jaar ga ik van 2 mei tot 1 juni weg.
Toen het nog maar om 3 weken ging meldde zich spontaan iemand via Facebook.

Al snel liet ik weten dat ik er een week aan vast had geknoopt.
Daar ‘viel wel een mouw aan te passen’ dacht de sitter.
Die mij nu laat weten dat het 3 weken en geen dag meer mag zijn.

Ik vraag iemand via-via voor de laatste tien dagen.
Als dat niks wordt, moet ik opnieuw gaan zoeken.

Wanneer je reist in een gebied waar wildlife woont, is de kans groot dat er mensen rond dwalen met geweren die er lol in hebben de diertjes af te schieten.
Huisverhuurders spelen daar vaak op in.
Door te vermelden dat hunters welcome zijn en heel soms dat ze dat niet zijn.

Deze reis ga ik naar gebieden met weinig huurhuizen en de enkele waar jagers welkom zijn heb ik al weggeklikt.

Nieuw probleem: een verder schattig klein huisje met een watertje aan een beek.
Bescheiden ingericht, waar ik van houd.
Klik-klik op de foto’s en shit: een enthousiast lachend knaapje dat een zelf gevangen dode vis omhoog houdt.
Blijkt een forel te zijn die woonde in het watertje op het terrein.

Nog meer klik en nog meer vissers en nog meer vermoorde vissen en het is 1 ding om (nog!) geen vegetariër te zijn en iets anders om er lol in te scheppen dieren eigenhandig te vermoorden.

Omdat in deze regio dit huis eigenlijk het enige is dat me trekt, waag ik er toch een berichtje aan.
Ik laat weten dat ik wel geïnteresseerd ben en vermeld tegelijk hoe ik kwa dieren in het leven sta.

De verhuurster laat de forellen die je hier kunt vermoorden uit haar antwoord maar is verder heel enthousiast over wat er allemaal rondloopt en -vliegt.
Ik waag het erop.

Toen ik terug kwam uit Amerika dacht ik: dat was het dan.
Ik ga niet nóg een keer.

Maar na een maand kriebelde het weer en besloot ik toch te gaan.
Niet naar Pioneertown maar naar Lone Pine, waar ik ook ooit eerder was.

Toen moest ik de huizen er ‘omheen’ zoeken en wat me leuk leek was vaak al vergeven of nog maar voor 1-2 dagen beschikbaar.
En ik zie liever wat minder als ik dat kan koppelen aan meer rúst.

Mijn oog viel op een mooi huis.
Beetje prijzig maar dat zijn mooie huizen vaak.
Alleen werd in de reviews melding gemaakt van een trap ergens (die je niet zag op de foto’s en die ook niet werd beschreven).

Ik vraag de host hoe het zit met de trap. Soms gaat het om een klein opstapje en schreeuwt een gast moord en brand.
Reactie: “The stairs are really bad and the place is not for you, at 7500 ft. altitude. I’m an old guy and I can’t go up there anymore.”

To top it off laat hij mij verder geen keuze: op Airbnb staat Aanvraag afgewezen Martin kan je niet ontvangen.

Missch had ik niet eerlijk moeten zeggen dat ik bijna 74 ben?
Maar ik had het ook niet leuk gevonden als ik op dag 1 met mijn boodschappentas van de really bad stairs was gelazerd.