Ik heb batterijen nodig.
Ik beland bij Conrad waar ik al eerder kocht.
Tot tevredenheid.

Ik plaats mijn bestelling.
Ik krijg een bevestiging waarbij mijn huisnummer niet wordt vermeld.
Per kerende mail wijs ik ze hierop.
Hun reactie: we hebben hiervan ‘een ticket’ gemaakt onder nummer … (etc).
Toen niets meer.

Tot nu: we konden uw bestelling niet bezorgen.
Als u al hebt betaald (heb ik), krijgt u dat geld binnen een week terug.

Dat ‘ticket’ heeft blijkbaar niet echt geholpen.

Totdat ik zó vaak die suggestie had weggeklikt dat het ook Netflix duidelijk was dat ik geen belangstelling had, bleef Netflix me Tidying Up with Marie Kondo voor-toveren.
Voor wie erin is geslaagd de boodschap van ‘de opruim-goeroe’ te missen: ze wil dat je wegdoet waar je ‘geen blij gevoel’ bij krijgt.

Een paar jaar geleden had ik een werkster die me zei dat zij ‘van wegdoen’ was en die me stimuleerde dat ook te zijn.
Bv door alle kleren weg te doen die ik al een jaar (of was het een half jaar?) niet had gedragen.

Ik ben nooit te slap om me te laten beïnvloeden dus ik ging mijn kleerkast te lijf en weg ermee deed ik bij kleren die ik niet (meer) leuk vond, maar ook (dat was immers de opdracht) een paar bloesjes en shirts die ik een tijdje niet had gedragen maar die ik eigenlijk best leuk vond.
Zodat ik die later heel erg ging missen.
Zodat ik met dat ‘weg ermee’ nu een stuk voorzichtiger ben.

Volgens de opruimvrouwen leidt het opruimen van je huis tot het opruimen van je hoofd.
Misschien.
Maar van die eerdere keer kan ik me dat effect niet herinneren.

Ik zou vrijdag naar de opera in Dresden gaan.
Naar de Lustige Witwe. Met Pavol Breslik.

Pavol Breslik heeft afgezegd.
Mede fans adviseerden me het kaartje terug te geven aan het theater.
Dan zetten zij het weer te koop en als ze erin slagen het te verkopen, krijg je je geld terug min 10%.

Al een week staat ‘mijn’ kaartje te koop.
Het is de linker plaats op de 1e rij.
(wie degene ernaast is weet ik niet, die leverde een paar dagen later het kaartje in)

Ik heb intussen vier kaartjes verkocht zien worden en veel andere zijn toegevoegd.
Mijn hoop dat ik het kaartje nog kwijt raak slinkt met de dag.

Het kan nóg erger.
Dit is de voorstelling van 22 januari.
Tenzij ze voor een meer dan half-lege zaal willen spelen, kunnen ze die misschien beter afzeggen.

Overigens is het nog helemaal niet zeker dat als Pavol Breslik wél had gezongen, ik er zelf bij had kunnen zijn.
Het personeel op de luchthaven van Dresden staakt.
In elk geval vandaag.
Maar mogelijk ook nog later deze week.

Boodschappen gedaan.
Op het parkeerterrein ligt een paraplu.
Kapot gewaaid, en toen maar achtergelaten.
Triest maar ook poëtisch (dat laatste vooral als het niet je éigen paraplu is).

De afgelopen vakantie verbleef ik een aantal keren op wat ze een ‘working farm’ noemen.
Vaak ging dat samen met gebrek aan privacy.
Hier bv.
Het was een dierenopvang en in de advertentie stond dat de te verhuren kamer ‘aan het andere eind van het huis’ was.
Dat was niet helemaal waar zoals je kunt zien op deze foto: de kamer was direct achter dat kleine hekje.

O nee! was mijn eerste reactie. En: dit is een goede les, dat moet ik dus nóóit meer doen, een kamer in iemands huis.
Maar amper wég, ging ik het toch missen.
Zodat ik er in mei weer naar terug ga. Drie dagen zelfs.

Aansluitend op drie dagen in een klein huisje dat hoort bij een opvang van boerderijdieren: “Interact with, feed, and brush the horses, pigs, chickens, and roosters, all within 15 minutes of Encinitas beaches. The cozy studio overlooks the farm and cherimoya grove, inviting a truly unique experience.”
Wel een huisje apárt dus. Niet een aangrenzende kamer.

Omdat ik graag ver vooruit kijk, bekijk ik ook vast rentals voor het najaar. Mn met de combi: boerderij en toch privacy.
Ik vind er 1 en mail wat heen en weer met de verhuurster.
Dan blijkt dat ze alleen nog twee paarden en een koe heeft die verderop in een wei staan.
Ik ben teleurgesteld. Want: de advertentie…
Dan moet ik maar niet komen. Ze reageert wat gepikeerd. En zij kan het ook niet helpen dat de advertentie niet meer klopt want ze is niet handig met computers en nou ja, zég.

Dan liever die kamer in de dierenopvang.
Voor drie dagen.

Ongeveer vier jaar geleden begon ik met een Dagboek software programma.
Daarvoor had ik alleen kleine notitieblokjes die ik vulde tijdens mijn vakanties.

Ik houd het nog steeds aardig bij, alleen niet toen ik in het ziekenhuis lag.
Wat best raar was want ik hád de laptop bij me en ik had best veel te vertellen resp. vast te leggen.

Merkwaardig dus om nu alleen te lezen dat ik net ben opgenomen en dat er tests worden gedaan (nóg meer tests) en twee weken later dat het een kut periode was geweest maar dat ik geen kanker had en dat alleen de wond meer pijn deed dan ik had verwacht/gehoopt.

Omdat film kijken me goed is bevallen (en ik even geen zin heb in weer een serie bingewatchen) kies ik gisteren voor Bird Box.
Omdat Netflix me die film aanbeveelt en Netflix weet nu eenmaal beter dan ikzelf wat ik waarschijnlijk leuk vind.
Een ietsje eigen mening heb ik ook: de hoofdrol wordt gespeeld door Sandra Bullock en ik ben enorm fan van Sandra Bullock.

Ik heb dan nog geen idee dat het een horror film is en post-apocalyptisch met een soort zombies.
Die je niet mag aankijken want anders word je gek en wil je zelfmoord plegen.
Zodat wie het wil overleven de ramen blindeert en een blinddoek draagt.

Aanvankelijk vind ik het vooral doodeng want ik kijk nooit horror.
Ik lees het ook niet (meer).
Heel soms nog wat s-f.
Lezen bedoel ik.

Toch grijpt de film me, vooral hoe Sandra Bullock geblinddoekt over een kolkende rivier haar roeiboot met twee kleine kinderen (en de bird box) probeert te roeien naar waar het mogelijk wel veilig is.
Net lees ik in de recensies dat het een vrij waardeloze film is met kansen die niet zijn gegrepen.
Het zal eens *niet*.

Gisteravond raakte ik uit-gebingewatcht met Grey’s Anatomy.
Dertien seizoenen keek ik via de Amerikaanse Netflix.
Aanvankelijk heel enthousiast.
Toen gingen er steeds meer hoofdpersonen dood of ‘gewoon weg’ en de plots vond ik ook steeds minder dus echt erg was het niet dat het voor nu voorbij is.

Maar het was toen pas een uur of tien en ik wou nog niet naar bed.
Een nieuwe serie dan? dat nog niet.
Maar een film.
Ik kijk ze zelden maar vooruit, ik waag een poging.
Dumplin’.

Over dikke meisjes die niet voldoen aan de normen van beauty queens en het is een feel good movie en ik laat me moeiteloos meeslepen.
Zo moeiteloos dat ik vanochtend zelfs een programma download om vast te leggen welke films ik ooit heb gezien (ik heb al zo’n programma waarin ik mijn gelezen boeken bijhoud).

Ook even gekeken wat anderen vinden van Dumplin’.
Er zijn meegesleepten en azijnpissers.
Dit is de trailer.

 

Ik dacht dat Loki niet bang was voor vuurwerk.
Ik heb buiten de idioten die nu in het dorp wonen gerekend.
Loki is wel bang, erg bang.

Arme konijntjes, arme kippen.
Arme vogels.
En muisjes enzo.

Ik sliep vannacht slecht en dacht: vanmiddag even dutten, en dan noodgedwongen doorhalen tot vannacht een uur of 1.

Ik heb buiten het vanaf 11 uur al knallende tuig gerekend.
Geen idee wát ze gooien. Rotjes – dat ook.
Maar ook véél zwaarder spul.
Om de minder dan een minuut.

Dat wordt dus geen middagdut.
Wat tot daaraan toe is.
Erger is het om mijn konijntjes en kippen bij elke klap in de stress te zien schieten.

Want ik weet het wat de idioten die zo nodig móeten ‘drijft’.
De dieren begrijpen niet waarom ze opeens in oorlogsgebied zijn beland.
De vogels vannacht om middernacht die in paniek de lucht in gaan evenmin.

Ik wens de knallers what goes around comes around toe.
En denk zoals elk jaar aan de dorpsbewoner die ooit een paar van die ettertjes die rotjes naar zijn konijnen wierpen in de kraag vatte en een namaakpistool op hun valse kopjes zette.

Ik woonde hier toen al.
Het dorp sprak er schande van.
Ik zeg maar zo ik zeg maar… je weet wat ik zeggen wil.

Ik heb weer online gewinkeld.
Géén laarsjes/jurkjes en ook geen gadgets.
Maar: cartridges voor de printer, capsules voor het Nespresso-apparaat en 96 kuipjes Sheba.

De capsules waren twee dagen in de aanbieding (15% korting) én ze worden ivm de btw-verhoging miv januari sowieso duurder, dus dat leek me een verstandige aankoop.
De Sheba wordt vast ook nog duurder en ik blijk ze niet te hébben terwijl ik dacht dat ik ze een paar maanden geleden had besteld maar in die dozen blijken nu knijpzakjes te zitten.

De cartridges.
De laatste zwarte duwde ik gisteren in de printer, de kleur moet binnenkort ook vervangen.
Ik wil altijd ruim voorraad hebben dus zodoende.

Vanochtend heb ik drie schermen open.
PostNL dat de Sheba komt brengen.
GLS dat gaat over de cartridges.
DHL dat de Nespresso-capsules zal leveren.

Om even voor half tien stopt een grote DHL auto voor mijn deur.
Raar, want dat pakket wordt pas tussen 14-18 uur verwacht.
Maar misschien is het niet voor mij.

Een pakketbezorger stapt uit en loopt naar nummer 14.
Daar wordt niet opengedaan.
Nummer 12 dan.
Ook niet.

Hij ziet licht bij mij.
Ik open de deur. Hij geeft me het pakje.
Zegt ‘is voor nummer 17’. Scant het en loopt weer weg.
Het is inderdaad voor nummer 17 (= ik).
De helft van de bestelde cartridges.
Die dus *niet* door GLS zijn bezorgd.

Misschien komt die volgende week met de andere twee.

Met mijn schattige kleine nieuwe camera bezocht ik de Plusmarkt.
Helaas was ik mijn boodschappenlijstje vergeten zodat ik alleen de vertrouwde artikelen als andijvie voor de konijnen kocht. Een paar dingen die me te binnen schoten zoals verse peterselie voor mezelf waren uitverkocht.

Bij het verlaten van de winkel zag ik haar staan: mevrouw Kerst.
Supermooi.
Náást een pallet met bloemstukjes en in de looprichting van de slijterij.

Ik neem me voor: ik ga iets proberen met de camera.
Met de ‘oude’, grote.
Ik lees er wat artikelen op na.
De P-stand, die zou reuze meevallen – zeggen ze.
En: draai aan het wieltje.
Het wieltje? wélk wieltje?!

Dus naar buiten gegaan en foto’s gemaakt van de zonsopgang.
In Ai en toen in P.
Zonder aan een wieltje te draaien aangezien ik wel een paar wieltjes zie maar wanneer ik draai aan welke ik dénk dat ze bedoelen, verandert er niets.

Deze foto is best leuk.
Maar dat is meer te danken aan het landschap en mogelijk aan de camera (in de P-stand) maar zeker niet aan mij.

Vandaag volg ik een Webinar waardoor ik beter moet gaan fotograferen.
Mn bij weinig licht.

Ik hoop op een wonder maar loop al snel tegen de muur aan van Iso en Diafragma.
Erg lang geleden, toen ik nog een Nikon Spiegelreflexcamera had, snapte ik wat het waren en hoe ze te gebruiken.
Lang geleden was 30 jaar wat héél erg lang is.

Nu overvalt me al snel wat ik ‘het wiskundegevoel’ noem.
Waarmee ik bedoel dat ik op school erg slecht in wiskunde was en dan het gevoel kreeg dat ik er niks van snapte en ook nooit iets van zóu snappen. Totale verwarring.

Het Webinar gaat dóór en dóór en de instructrice die er veel verstand van heeft praat in ‘super’ en ‘onwijs’ om me na drie kwartier te onthullen dat je natuurlijk nooit in de automatische stand moet fotograferen (wat ik vrijwel altijd doe).
Ze sluit af met een fantastisch aanbod: een online cursus ‘Nooit meer automatisch fotograferen’ voor de weggeefprijs van € 447. Liefst te volgen met een spiegelreflex. Kan het ook met een ‘bridge’ vraagt iemand en dat kán wel maar dan heb je niets aan een paar lessen.

Ik héb sinds drie jaar een ‘bridge’ nl een Panasonic DMC-FZ200.
Een geweldige camera.
Ook heb ik een Panasonic DMC-TZ70 (dat is een travelzoom, een kleintje dus).
Sinds deze week ben ik in het gelukkige bezit van de Sony DSC-WX350.

Ik denk: stel dat ik toch een cursus wil doen.
Waarop me te binnen schiet dat op YouTube een gratis cursus staat voor de FZ200 én dat ik ooit een boek erover heb aangeschaft.
Goede cursus en goed boek, maar in het Engels en hoewel ik mijn best deed raakte ik ook hier na een tijd het spoor bijster.
Misschien toch nog eens proberen.

Deze beroerde foto van mijn lieve camera’s nam ik met dat andere ding dat kan fotograferen en waarmee ik echt niks héb: de smartphone.

In Berlijn had de vriendin met wie ik dineerde een beeldschoon mini Sony cameraatje.
Ik dacht toen dat ik dat ook wou.
Maar het was best duur en woog evenveel als mijn Lumix TZ70 en in de recencies kwam de TZ70 er beter uit.
Onzin dus.

Toch liet het me niet los.
Ik zocht naar vergelijkbare camera’s. Lichter.
Iets minder geavanceerd misschien.

Coolblue zei: je moet de Sony CyberShot DSC-WX350 nemen.
Die weegt maar 160 gram (de TZ70 weegt 245 gram) en hij is best goed.

Ik kocht hem en eergisteren kwam hij binnen en vandaag nam ik er een paar foto’s mee.
Mooi dingetje.
Dit is de tuin op een donkere dag door een ruit.