Ik ben 1x (20 jaar geleden ongeveer) voor een dagopname in het ziekenhuis geweest en verder op wat onderzoekjes na alleen als bezoeker.
Dat vond ik al naar genoeg.

Nu moet ik me voorbereiden op een opname van ongeveer een week (we gaan er maar even van uit dat ik én de operatie overleef én dat er geen ernstige complicaties zijn).
Ik neem aan dat ik moe zal zijn en veel zal willen slapen.
Ik lees over dat het heel vervelend is wanneer kamergenoten luid pratend bezoek hebben dus er moeten oordopjes mee.
En wanneer ik niet de hele dag en de hele nacht slaap wil ik vast lezen.

Zodat ik nu toekom aan 2): wat zet ik op mijn Kindle?
Er staat natuurlijk al een hoop op mijn Kindle.
Mn eerste delen van detective-series die gratis of voor 99 cent werden aangeboden.

Die probeer ik dan uit en als ze bevallen koop ik volgende delen.
Wat tot nu geheel vrijblijvend was.
Beviel het niet? weg ermee! Volgende kandidaat graag!

Maar nu lees ik ánders.
Met de ogen van een vrouw die in het ziekenhuis ligt en die een week met een bepaalde auteur moet zien door te komen.
Kan met meerdere auteurs natuurlijk – maar iha vind ik het wel fijn om deel na deel na elkaar van een serie te lezen.

Eén eerste deel heb ik gisteren verwijderd: wat een zeurkous, die schrijfster!
In een volgend eerste deel ben ik nu op 1/5 en ik zie dat deze schrijver op veel spannende dingen *hint* en mogelijk valt alles op het laatst mooi samen en denk ik: ik ben hooked!
Of denk ik op nog een vijfde: als een boek nu nóg niet weet te boeien is het in elk geval geen goed ziekenhuisboek.

  �
Ik heb ze ook nog in het Frans.

Ik vind nog steeds een echt boek fijner om te lezen.
Maar ik geef toe: als je zit opgesloten in zo’n krappe vliegtuigstoel voor een vlucht van elf uur naar LAX is het wel prettig om iets meer ruimte te hebben door niet een dikke pocket in het vak voor je te proppen (plus water) maar een slanke Kindle.

Dus heb ik nu veertien boeken erop gezet.
Sommige lijken me leuk omdat ik meer van die auteurs heb gelezen.
Andere wil ik wel proberen.
En weer andere zijn gratis dus tenzij ze me al te walgelijk lijken (call me a prude maar die hele Shades of Grey toestand heb ik aan me voorbij laten gaan) of te saai (fantasy of romantiek).

Veertien boeken dus.
En dan te bedenken dat ik in het vliegtuig meestal Amerikaanse series kijk.

Sinds een dikke week heb ik een Kindle.
Die ik niet meteen kon gebruiken want ik verzuimde een kaftje erbij te bestellen en toen ook nog de folie.
Alles was net in huis toen ik in de krant las dat de e-reader helemaal op z’n retour is.
(dit is een dubbel bewijs van ‘ik loop achter’: ik lees veel nieuws nog steeds in de papieren krant én ik schaf een gadget aan waarop alle ánderen intussen zijn uitgekeken)

Ik download wat gratis en goedkope boeken – om ‘m uit te proberen.
Ik vind het een geinig dingetje maar ik slaag er niet in ‘m serieus te nemen.

Als boek, bedoel ik.
Ik heb de indruk dat het boek dat ik lees niet ‘echt’ is.
Waarbij ik er niet achter kom of dat aan de kwaliteit van de tekst ligt of aan de vorm: Kindle.

Ik voer bij google in: ik neem e-reader niet serieus.
En verdomd: “Lezers die een boek lezen op een e-reader onthouden minder van de plot dan lezers die hetzelfde verhaal in een papieren boek lezen, zo stellen Europese wetenschappers die onderzoek deden naar het leesgedrag op de twee media.
Bij het onderzoek las een groep van vijftig lezers een kort verhaal van 28 pagina’s van schrijfster Elizabeth George. De ene helft gebruikte een Kindle e-reader om de tekst te lezen, terwijl de andere helft het verhaal tot zich nam via een paperback.
(..)
Uit het onderzoek blijkt dat beide groepen in grote lijnen het verhaal op identieke wijze uitleggen, maar dat Kindle-lezers aanmerkelijk meer moeite hebben om de plot te reconstrueren dan lezers die een normaal boek lezen. Dit zou blijken door de lezer veertien gebeurtenissen in het verhaal in de juiste volgorde te laten rangschikken. Gebruikers van een Kindle presteerden daarbij ondermaats.

Een mogelijke oorzaak zou de ‘fysieke feedback’ zijn die een boek verschaft. Zo voelt de lezer aan het aantal gelezen pagina’s hoe ver hij in een boek is gevorderd, wat onmogelijk is op een e-reader. Door deze feedback zouden lezers van een papieren boek zich ook beter kunnen focussen op het vertelde verhaal.”

(bron)

Thrillers geef ik al jaren weg aan H.
Ik stuur ze op na eerst te hebben gevraagd of dat uitkomt.
Een maand geleden klaagde ik hier nog dat dat zo lastig ging omdat ze alleen via SMS benaderd kon worden.

Drie dagen geleden stuur ik een SMS want ik heb een nieuwe doos (bijna) vol.
Geen antwoord, maar dat verwacht ik ook niet per kerende boodschap.

Intussen pak ik de doos verder in en denk: als ik snel het boek uitlees waarin ik nu bezig ben is daarmee de doos vol en kan ik vrijdag verzenden.

Vandaag op Facebook een bericht van haar dochter.
De politie is aan de deur geweest, haar moeder is de nacht ervoor in haar slaap ‘ingeslapen’.

Ik schrik.
Intussen staat die doos me aan te staren.
En dat boek snel uitlezen hoeft dus ook niet meer.

Toen ik een paar jaar geleden begon aan de mini trips (náást de Amerikareizen), had ik het gevoel dat geld geen grote rol speelde aangezien ik ooit vrij veel had belegd.
Daar maakte ik geen winst op (dat deed intussen niemand meer) maar dat geld kon ik wel weer opnemen.
Zo gedacht, zo gedaan.

Afgelopen week moet ik voor mijn belastingman de gegevens aanleveren.
O.a. de jaaroverzichten van mijn beleggingsrekeningen.
(waar ik sinds die overzichten opnieuw geld vanaf gehaald heb)
Dit lijkt me een mooi moment om eens te kijken wat ik eigenlijk nog héb.

Op 1 rekening staat € 204.
Een andere rekening is leeg.
Dan zijn er nog twee rekeningen waar ik nog een tijdje mee uit de voeten kan maar eerlijk gezegd is het *veel* minder dan ik had gedacht.

Hoe kán dat nou? denk ik even verbaasd.
Maar eigenlijk weet ik het best.
Want die reizen – dat is 1 ding en die zijn het ook helemaal waard.
Zowel de mini trips als die naar Amerika.

Het probleem is vermoed ik meer dat ik ook vérder al een tijdje erg gul geld spendeer.
Heb ik een leuk boek gelezen? ik kijk op amazon.co.uk en bestel een vervolg en loop even langs wat de winkel me aanraadt en hop! gooi maar in het mandje.
Dáárin kan ik mezelf beperken.
Ik kan niet goed overzien hoezeer dat zal helpen maar het kan allicht tot een minder onnadenkend uitgavepatroon.

Er hoeft overigens nog niet voor me te worden gecollecteerd.
En het is ook niet zo dat ik zonder boeken zit.
Die héb ik nog plenty.

Voordat ik besloot mezelf Pavol Breslik kado te doen op mijn verjaardag, bestelde ik als kado-voor-mezelf een groot aantal boeken bij amazon.co.uk.

Ik mocht het pakket pas openen (van mezelf) toen ik terug was uit Zürich.
Zestien boeken, grotendeels thrillers, ook wat romans.

En ja, ik hád al een boek, ik heb zelfs véél boeken om nog uit te kiezen.
Maar anders dan de rest van het Nederlandse volk ben ik gek op boeken en heb ik er nooit genoeg.

Omdat ik zelf wél een lezer ben, besluit ik mezelf voor mijn verjaardag boeken kado te doen.
Ik maak bij amazon.co.uk een ‘Birthday wish list’ en plaats daarop een hoop boeken die mijn hart sneller doen kloppen.

Sinds een paar maanden rekent amazon.co.uk verzendkosten voor pakjes naar Nederland.
Amazon.de doet dat niet.
En op div. plaatsen op internet lees ik dat ze daar een giga aanbod hebben.
Dat zal zeker waar zijn maar *niet* van Engelse paperbacks.
En als ze die al hebben, zijn ze hartstikke duur (= meer dan twintig Euro).

Bol.com dan?
Ik check de eerste vier boeken op mijn Birthday-lijstje en ze kosten allemaal minstens € 12 (tegen gemiddeld 5 pond = nog geen € 6.50).
Nu controleren wat amazon me in rekening zou willen brengen aan verzendkosten als ik toch bij ze bestel.

Amazon formuleert het wat onduidelijk nl een bepaald bedrag per kilo.
Ok, amazon: reken het me maar voor.

Het bedrag valt me reuze mee.
Bestelling geplaatst.
Blij.

Ik las The Rosie Project van Graeme Simsion.

Van de achterflap:
The art of love is never a science: Meet Don Tillman, a brilliant yet socially inept professor of genetics, who’s decided it’s time he found a wife. In the orderly, evidence-based manner with which Don approaches all things, he designs the Wife Project to find his perfect partner: a sixteen-page, scientifically valid survey to filter out the drinkers, the smokers, the late arrivers.

Rosie Jarman possesses all these qualities. Don easily disqualifies her as a candidate for The Wife Project (even if she is “quite intelligent for a barmaid”). But Don is intrigued by Rosie’s own quest to identify her biological father. When an unlikely relationship develops as they collaborate on The Father Project, Don is forced to confront the spontaneous whirlwind that is Rosie―and the realization that, despite your best scientific efforts, you don’t find love, it finds you.

Ik liet me amuseren en vond het een lief boek maar vooral vond ik herkenning.
Niet in het zoeken naar de liefde (die hoef ik niet meer) en ook niet in het briljant zijn.
Maar de sociale onhandigheid!
Niet populair zijn, niet goed aanvoelen hoe in contact met anderen te handelen.

Laatst hoorde ik op de radio iemand die wél briljant was (nl hoogbegaafd) die op school ook altijd buitenbeentje was geweest.
En die op een bepaald moment besloot populair te worden.
Wat hij voor elkaar kreeg door een stapel psychologieboeken te lezen over dit thema.
Het lukte.

Ik dacht: zou ik dat ook kunnen.
Maar ook: wil ik het wel.
Life of the party zijn.

Mwah.

Mijn huis staat vol boeken.
Eigen boeken (niet eens zoveel), boeken die in de Winkel staan wachtend op kopers.
Erg veel boeken die ik nog moet uitzoeken.

Vijf bananendozen vol boeken die ik heb uitgezocht en onverkoopbaar heb bevonden.
Omdat andere verkopers ze voor 2 Euro aanbieden incl verzendkosten.
Omdat ze loodzwaar zijn of niet door de brievenbus kunnen (= duur kwa verzendkosten).
En nog wat redenen die er nu niet toe doen.

Die boeken gaan geleidelijk in bananendozen die veel ruimte innemen in mijn halletje.
Tot ze eens per jaar kunnen worden opgehaald door de Stichting Vrienden van de Stompe Toren die wat ze niet kwijt raakt op hun jaarlijkse boekenmarkt weer doorgeeft aan een ander goed doel.

Vanmiddag is het zover en tilt een aardige man de dozen in zijn auto.
Waarna het twijfelen toeslaat.
Was dit verstandig? Was het niet zónde?

Maar onzin is dat.
Want de mooiste boeken heb ik al aan vrienden en kennissen en ook hier aangeboden tegen slechts verzendkosten maar ik trof alleen maar nuffig opgehaalde neusjes (als er al een reactie kwam) dus laat ik maar tevreden zijn dat ze nu terecht komen bij in elk geval een Stichting die er blij mee is.
En dan tzt misschien ook nog bij een blij méns.