en Edita Gruberova in 2015 in volgens mij haar laatste Bolena (I was there)

the incomparable Joan Sutherland

Beverly Sills slechte opname en geen video maar wat een geluid! en de laatste hoge noot! whoa!

Je mag andere dames toevoegen als je wil!

Vandaag was het concert van Nelly Miricioiu & Friends.
Nelly Miricioiu is een wereldberoemde sopraan die nu haar zangcarrière aan het afbouwen is en veel les geeft.
Ze trad op met drie van haar leerlingen.

Het concert was geafficheerd als een ‘verlaat afscheid’ omdat Nelly nooit officieel afscheid heeft genomen van haar Nederlandse fans.
Ze was fantastisch en de leerlingen waren ook goed hoewel ik met enkele meer had dan met een ander maar dat is persoonlijk.

Wat ik extra lief vond: Michelle die het organiseerde (en die ook zong) had geregeld dat ik een VIP-plaats op de eerste rij kreeg met familie en dierbare vrienden en zakenrelaties.
Front row in the middle.
De plaats waar ik een moord voor pleeg te doen maar die ik nu dus zomaar kreeg!

Gisteren was ik in Haarlem voor een Masterclass gegeven voor Nelly Miricioiu.
Op zondag is het vrij parkeren in Haarlem maar ik wou geen eindeloos rondjes rijden en dan achteruit moeten inparkeren (wat ik niet kan) dus koos ik een parkeergarage.

Langzaam zocht ik naar een vrije plek met aan mijn bumper gekleefd 3-4 auto’s die het makkelijk hadden want omdat ik vooraan reed zou ik eerst plekken spotten dus als ik niks zag, hoefden zij niet naar een plek uit te kijken.
Nerveus door het gekleef schoot ik een plek in waarvan ik al direct zag dat hij te smal was maar het was hopen tegen beter in totdat ik mijn rechterkant scherp langs een paal voelde schaven.
Ik wou er weer uit maar de klevers lieten me niet naar achteren en er waren alweer nieuwe klevers dus in gotsnaam dan maar: parkeren.
(de schaafplekken die ik vandaag beter bekeek zijn *not pretty*)

Maar goed, de Masterclass was interessant en onderhoudend en er was ook een hoop vrolijkheid.
Hier een foto van zo’n vrolijk moment.

Drie dagen was ik bij een Masterclass van Nelly Miricioiu.
Twee keer werd er ook tussendoor een uur gepauzeerd omdat een student niet kwam.
Toen gingen we koffie/thee drinken.
En verviel ik in mijn gebruikelijke rol van er zwijgend bij zitten, geen idee wat te zeggen, me steeds meer bewust van dat de ánderen wel vlot aan het babbelen waren zodat ik *nog* paniekeriger zwijgend werd.

Vandaag zet Nelly een vriendelijk berichtje op Facebook waarin ze degenen noemt die er dezer dagen wáren en sommigen zijn vrienden en over mij zegt ze dat ik zo lief zat te glimlachen wat vast lief is bedoeld maar ik denk AU! want het is precies wat ik deed.
Geen stom woord kwam er uit me!
Ik zat erbij en keek ernaar.
En voelde me een hartstikke social introvert – wat niet slecht is per se maar wel érg onhandig in dit soort situaties.

Opera zangers hebben fans en ‘special fans’.
Ik denk dat het per zanger verschilt wie ze in welke categorie plaatsen.

Van Edita Gruberova weet ik intussen dat als je haar niet al tientallen jaren volgt, je never nimmer nooit een ‘special fan’ wordt.
Dat vond ik erg jammer toen ik haar een paar jaar geleden intensief ging volgen en na een optreden waarover ik zelf erg enthousiast was telkens op die muur van ‘gereserveerdheid’ stuitte.

Pavol Breslik volg ik pas sinds november.
En echt niet fanatiek (vergeleken met andere fans, vergeleken met ‘gewone mensen’ natuurlijk wél).
Grote blije verbazing dus toen deze jonge god mij begin maart met andere fans uitnodigde om na de voorstelling iets te gaan drinken.
Hoorde ik er echt bij?

Maar écht ‘special fan’ bleek ik dinsdag bij het recital van Nelly Miricioiu.
Mensen die op *mij* afkwamen met vragen over wat Nelly zou vinden van….
Van het handtekeningen zetten? Prima.
Van het een handtekening zetten in een boek dat door iemand was geschreven?
Ook prima (denk ik).
Interessanter: er loopt ook een beroemde mezzo rond (Nelly’s beste vriendin).
Zou Nelly het erg vinden als *die* om een handtekening werd gevraagd.
Nee hoor!

En alsof dat nog niet genoeg is (en het was al véél) omhelst Nelly mij zeer hartelijk en dankt me voor wat ik allemaal voor haar dóe – op FB – en ik denk: amper een jaar geleden stond ik in het conservatorium van Maastricht verdekt opgesteld achter een pilaar omdat ik een Masterclass van Nelly Miricioiu wou bijwonen maar als de dood was haar te ontmoeten.
Wegens ’too much in awe’.

Ik was even op en neer naar Londen.
Ik vind Londen *niet* leuk.
Veel te groot, veel te druk, veel te veel mensen, te veel verkeer.

Maar ik was er voor het recital van Nelly Miricioiu en ze was geweldig.
En na het concert hartstikke lief voor al haar fans.
We werden weer samen gekiekt.

Een jaar geleden startte ik op Facebook een Fangroup voor de sopraan Nelly Miricioiu.
Ik vond een paar mensen die óók fan van haar waren en vroeg een aantal Facebook-vrienden om *even* lid te worden zodat het er niet zo sneu uitzag met maar vier mensen.
Waarna ik me gek zocht naar leuke opnamen op YouTube en mooie foto’s op het net.

Intussen heeft de Fangroup, die Nelly zelf haar ‘Fun Club’ noemt, 331 leden.
Enkele leden dragen prachtige, zelfgemaakte foto’s bij.
En het belangrijkste: muziek.
Want in privé-verzamelingen stikt het van de clandestien tijdens optredens gemaakte opnamen.
Die deze leden nu als kadootjes aan de groep (en aan Nelly!) op YouTube plaatsen.

Ik brand een bescheiden kaarsje voor de Ster.
En mocht jij, loglezer, denken: die Nelly Miricioiu, die vind ik óók geweldig, ik wil best lid zijn van haar Fun Club…
dan kun je hier terecht.

Ik zei al dat ik dit weekend bij een Masterclass van Nelly Miricioiu was.
Ik maakte veel foto’s.
De beste zette ik op Facebook in de Fangroup van Nelly.

Hier plaats ik er een paar die ik erg leuk vind.
Greep uit de vele die in aanmerking komen.

In de lunchpauze nodigt Nelly Miricioiu vier vrienden en mij uit op haar kamer.
Ze vraagt haar man een foto van ons te maken.
Die zet ze op Facebook.

Het is een leuke foto en iedereen ziet er goed uit alleen ikzelf zit een beetje aan de zijkant in het donker.

Iemand ziet de foto en maakt hem wat lichter.
Nu ziet iedereen er nóg beter uit behalve ik die nog steeds aan de zijkant in het donker zit.

Dit weekend was ik in Den Haag.
Op en neer 2x.
Om een Masterclass van Nelly Miricioiu bij te wonen.
Dat was geweldig.

Weer thuis was ik elke avond tot middernacht bezig foto’s te bewerken en online te zetten in haar Fangroup.
Nu ben ik kapot.

Intussen stuurde iemand me heel attent een mail om me erop te wijzen dat wie op dit log een reactie wou plaatsen, een rare foutmelding kreeg.
Ik gaf het door aan mijn webmistress, die repareerde de fout en pas nu zie ik dat reageren nu helemaal niet meer mogelijk is.

Wordt opnieuw aan gewerkt.

[en is intussen verholpen]

Vanavond is in Londen een concert van Nelly Miriciou.
Het is een sjiek concert.
Met hapjes en drank vóór en hapjes en drank ná.
En daartussen dus Nelly (en nog een mezzosopraan van wie ik de naam ben vergeten).

Ik kocht twee tickets.
Toen kon R. niet mee.
Niet erg – ik vroeg James mee.

Toen kwam ik terug uit Amerika en vond ik de tickets waarop stond dat je sjiek gekleed moest zijn.
Iets dat ik al wist en de reden waarom ik de hele Amerikareis in thrift stores en bij Ross had gekeken naar een mooie strakke broek (een shirtje had ik thuis nog wel).
Niks goeds gevonden.
En intussen te dun voor mijn vórig jaar nog mooie strakke broek.

Ik denk er een dag over.
En volg mijn gevoel: ik ga niet.
Vooral omdat ik als een berg opzie tegen die minitrips waarbij ik meer op luchthavens zit te wachten en in treinen en metro’s zit dan bij het concert.
En dan ook nog het kledingvoorschrift.

Ik kan beide tickets kwijt aan James.
Ik kan het hotel zonder boete afzeggen.
Ik leg me erbij neer dat ik Easyjet en Garwick Express verspeel.

Vanavond is het concert.
Ik ga! ik ga! ik ga! twitteren andere fans.
Londense fans.
Ik denk: jullie hebben makkelijk praten.
Even in de Underground en je bént er.

Toch voel ik me rot.
Want ik had er best willen zijn.
Hoewel ik me waarschijnlijk klote had gevoeld in m’n verkeerde kleren.

Ik was even op en neer naar Londen – wat achtelozer klinkt dan het was.
Zondag half zes op (ivm de dieren) en vaak kruip ik dan nog even in bed maar dat loonde niet want ik moest om zeven uur naar Schiphol.

Om één uur kwam ik aan in mijn hotel met maar 1 diepe wens: slapen.
Wat ik twee uur deed.
Toen op pad naar South Bank Centre waar die avond Nelly Miricioiu zou optreden.

Weer eens bevestigd gekregen dat ik ‘crowds’ haat en sowieso: stad.

De opera was geweldig en Nelly was subliem en daarna tekende ze mijn programma en zette er een opdracht in.
Toen kon ik niemand meer vinden die ik had ontmoet en liep ik maar terug naar mijn hotel.

Vandaag weer een lange tocht reizen tot ik weer thuis was.
Met de dieren gaat het goed.

Laatst had ik het hier over een selfie die ik op Facebook had geplaatst die door twee mannen zodanig werd bewerkt dat al mijn rimpels waren weggewerkt.
Dat was bedoeld als mooier maken.

Nu krijg ik (van een vrouw) een reactie op deze foto.
Van mij met Nelly Miricioiu.

Ze vindt dat we op elkaar lijken.
Dat vind ik een compliment al zie ik het zelf niet direct.
Maar dan: “ze zou je dochter kunnen zijn”.

Ik weet niet goed wat ik dáár van moet vinden….

(je kunt klikken op de foto als je die wilt vergroten voordat je je oordeel velt)