Ik geneer me een beetje voor wat ik hier ga vertellen.
Ik doe het toch omdat ik het uittestte op iemand die minstens zoveel ervaring heeft met katten en die het óók niet wist.

Loki heeft twee soorten bakjes.
Kleine platte en kleine iets hogere.

Tot voor kort gebruikte ik ze door elkaar. Ik plaatste ze op een krant als een soort placemat en regelmatig wierp Loki een deel van de maaltijd over de rand.

Stom toevallig (ik zocht iets, maar ik weet niet meer wát) ontdekte ik dat katten hoge bakjes heel vervelend vinden: hun snorharen zijn gevoelig en kunnen pijn doen wanneer ze uit een hoog bakje moeten eten. Dat is de reden dat ze een deel van het eten over de rand mikken.

Ik voelde me een dierenbeul! Want ik wist het niet en al jaren doe ik mijn katten pijn.
Per ongeluk, maar toch: pijn.

De laatste dagen gebruik ik alleen nog lage bakjes.
De kranten-placemats zijn niet meer nodig want Loki eet alles netjes op zonder met zijn eten te smijten.
Uiteraard meteen nog wat van die lage bakjes besteld.
Zodat de huisoppasser ze geleidelijk kan gebruiken en in de afwasmachine wassen.

Vannacht loop ik slaapdronken richting badkamer en struikel over Loki die direct achter het bed ligt (waar hij anders nooit ligt).

Ik ga onderuit en ik beschadig mijn onderarm en mijn hand voelt gekneusd (wat hij niet is, maar zo voelt hij) en mijn stuitje is zeer pijnlijk.
Ik illustreer het met een kiekje van de wond op mijn arm. Er is ook een enorme bloeduitstorting op mijn rechterbil maar om die nou hier te tonen… nee.

Wat deed ik na die val.
Ik krabbelde overeind en ik volgde Loki die óók erg was geschrokken naar beneden om hem daar een bijzonder lekker hapje te serveren.
Daarmee maakte ik het weer een beetje goed.
En nu maar hopen dat HIJ nu niet denkt ‘als ik een delicatesse wil, moet ik haar laten struikelen’.

Ik zou je in een doosje willen doen.
En je bewaren.
Heel goed bewaren.

 

Ik wil boodschappen gaan doen.
Loki positioneert zich bij het voorwiel van mijn auto.
Omdat ik niet het risico durf te nemen dat ik hem aanrijd, stel ik het boodschappen doen uit.

 

Loki komt opgetogen loeiend binnen.
Hij heeft iets in zijn mond.
Een mini muisje.

Loki speelt ermee tot het muisje onder een kast verdwijnt.
Even gaat hij voor die kast liggen wachten of het muisje terug komt om verder te spelen.

Wanneer dat niet gebeurt, gaat Loki weer iets anders doen.

Loki nadat hij net een jonge buurkat de tuin uit heeft gejaagd.
Goed gedaan, jochie!

Sinds ik terug ben uit Amerika hebben Loki en ik een nieuw ritueel.
Vroeger ging ik ‘s nachts wanneer ik hem miste even de trap een paar treden af en dan lag hij op tafel of op zijn toren en soms kwam hij dan naar me toe en lag verder op bed.

Nu ligt hij daar niet maar zit hij buiten op het tafeltje op het terras achter het huis.
Waar hij overdag ook wel eens zit. En dan (overdag én ‘s nachts) bedoelt hij: laat me binnen.
‘s Nachts bedoelt hij óók: en nu wil ik iets eten.
*Dus* geef ik hem dan een super lekker zakje van 50 gram, nu eens Gourmet, dan weer Sheba.
Razend duur maar ja, je houdt van zo’n kat, hè…

Intussen heeft Loki me goed afgericht.
Hij wacht elke nacht achter het huis tot ik kom opdagen.
Heel soms, om me scherp te houden, zit hij in de heg van het huis aan de overkant.
Als hij me dan ziet opduiken achter de voordeur komt hij aansprinten.
En ja, ook dán verwacht hij een lekker hapje.

Waarom het werkt, geen idee.
Wel van dat ‘lekkere hapje’.
Maar hoe weet ik dat ik hem moet binnenlaten?
Maakt hij geluid en hoor ik dat, hoewel hij erg zacht mauwt?
Of voel ik het?
Want het is niet zo dat ik elk half uur even ga kijken.
Vannacht nog: ik sta op, loop naar het slaapkamerraam, kijk naar beneden en daar zit Loki die vanaf het tafeltje naar boven kijkt.

Hij beloont me wél als ik hem dan voer.
Soms. Niet altijd.
Zodat ik extra dankbaar ben wanneer ik hem op bed voel springen en zachtjes hoor spinnen.
Er is een reden dat ze zeggen dat mensen kattenpersoneel zijn.

Dat betekent niet dat ik hem nu ook kan lézen

Ik vertelde al eens dat ik noodgedwongen de vijver liet dempen omdat er niet bij te wateren viel met zijn lek. Eind april zag de vijver er nog zó uit: een zanderige zandvlakte.

De tuinman zaaide éénjarigen en meerjarigen en toen werd het afwachten wat zou aanslaan en wat zich spontaan zou aanmelden.

Dat gebeurde geleidelijk maar de laatste week lijkt een groeispurt op gang te komen. Met gewonere planten en mooie planten.
En wat ik al wist maar wat me nu extra opvalt: elke bloem trekt zijn eigen bij of hommel.

Het is een uitdaging die goed te fotograferen.
Ik doe mijn best en wat altijd lukt: Loki.

Kwa PC ben ik nu beland bij een muur.
Ik heb een programma geïnstalleerd dat kan back-uppen naar een externe harde schijf.
Ik dénk dat de printer werkt. Ik heb nog niet geprobeerd of de boxjes werken maar ik vermoed dat die geen probleem zullen opleveren.
Acrobat Reader kan ik nog installeren.
Meer makkelijks kan ik nu niet bedenken.

Zodat resteert:
– VPN (wat ev later kan)
– OneDrive (wat ik niet snap en wat ik daarom echt beter door iemand anders kan laten doen)
– mijn mail (daarmee word ik geholpen, waarschijnlijk morgen).

Uiteraard is er altijd wel een ándere klus te bedenken.
Zoals checken wat het kattenvoer als uiterste data heeft (ik heb véél verschillend kattenvoer en een oppasser moet makkelijk kunnen zien).
Dit is een kleine selectie.

En als je nu denkt: waarom krijgt hij niet van die heerlijke ronde blikjes Gourmet? Daarvan hád ik er een stuk of honderd maar die heb ik weggegeven want die blieft Loki niet meer.

Soms, wanneer ik terug kom van een reis, is Loki dolblij.
Hij komt steeds in mijn armen liggen en spint en spint.

Dit keer is hij de eerste dag wel wat van slag: hij kneedt een uur lang terwijl ik probeer wat bij te slapen, gaat dan tegen me aan liggen maar is daarna ook weer weg.
‘s Nachts slaapt hij niet bij me.
Overdag evenmin.

Kwa slaapplek wisselt hij tussen zijn toren en zijn dekentje en gewoon plat op de tafel.
Aaien waardeert hij niet.
Wanneer ik het even probeer doet of hij dat niet merkt.

Waarschijnlijk betekent dit dat er tijdens mijn afwezigheid goed voor hem is gezorgd.
Mogelijk mist hij zelfs de oppassers en vindt hij het helemaal niet fijn dat ik er weer ben.

Ik word niet echt bruin maar als ik mazzel heb krijg ik van de zon wel een rood hoofd.
Zoals nu.

Ik weet nog van vroeger wanneer ik terug op Schiphol aankwam.
Roelof stond me op te wachten en zei: wat zie je er goed uit!
Vaak ging dat opwachten mis: Schiphol zei dat ik bij een bepaalde band zou aankomen maar dat was niet zo en op die manier was het nog een heel gedoe om elkaar te vinden.

De laatste keer, in mei 2016, Loki woont dan net een paar maanden bij me, vinden R. en ik elkaar stomtoevallig wél direct bij de juiste uitgang.
Blij! ben ik. Maar R. neemt mijn hoofd tussen zijn handen en zegt: Loki is zoek.

Eenmaal thuis meld ik hem bij allerlei sites, hang posters op en die avond belt de buurvrouw aan: er zit al een paar dagen een kat bij haar op zolder te janken.
Het is Loki en we klemmen elkaar in de armen.

Daar denk ik aan.
En niet aan ‘wat zie je er goed uit’.
Wel een beetje aan ‘en toen nooit meer R. op Schiphol’.

Koffer ingepakt. Schiphol via twitter gevraagd welke electronica apart moeten, geen antwoord gekregen behalve ‘zorg dat laptop opgeladen is’ en toen dus maar alles ‘apart in een zakje’ gedaan.

Mijn herinnering: soms willen ze elke kleine batterij zien, soms alleen je laptop. We zullen zien.

Ingecheckt bij Hertz. Idem bij het eerste motel. En bij KLM.

Liggen kroelen met Loki en gedacht dat ik helemaal niet weg wil. What else is new.
Bedacht dat ik best ongelukkig ben, de knop naar ‘het leven bevalt me wel’ is nog steeds niet omgezet. Dus missch zal deze vakantie een goede trigger zijn.
De eerste week in Pioneertown bij hond Rosie belooft hartstikke koud te worden.
Dat is jammer.
Maar meer weken zullen volgen.

Ik kijk naar Loki die op zijn handdoek op mijn bureau ligt te slapen.
Ik denk: ik wil niet weg.
Ik heb hem al gezegd dat ik altijd weer terug kom.
Maar het zijn woorden en woorden begrijpt mijn lieve baby man niet.

Er zijn nachten dat Loki niet op bed ligt.
Dat zijn geen fijne nachten.

Vannacht ligt hij eerst aan het voeteneind en dan kruipt hij in mijn armen.
We liggen zeker een uur te vrijen.
Dat wil zeggen dat ik hem opwrijf en dat hij spint.

Dan staan we op, ik geef hem een maaltijdzakje van de Plus (dat vindt hij bijna zo lekker als Sheba).
Daarna loopt hij naar de platenkast en kijkt me aan met een blik waarin ik lees ‘kom eens kijken’.
Ik kijk en zie niets. Ik pak mijn bril en zie een mini muisje.
Een mini spitsmuisje.
Een baby muisje, de oogjes zijn dicht.
Het leeft nog.

Loki geeft er een klapje tegen. En nog een klapje.
Loki neemt het in zijn mondje. En laat het weer vallen.
Klapje, hapje, maar *niet* opeten en ook niet doodbijten.

Ik pak het muisje op om te zien of het levensvatbaar is.
Ik vrees van niet maar zelfs al zou het nog niet bijna dood zijn: dit muisje heeft zijn mamma nodig en die kan ik hem niet bieden.

Ik geef het muisje dus weer terug, hopend op de fatale beet.
Maar Loki laat het bij een enkel extra klapje en gaat dan slapen op zijn dekentje.
Ik leg het muisje buiten. Voor het geval een vogel het wil eten.
Vijf minuten later is het weg.
Opgegeten of weggekropen om te kreperen.
Ik hoop op het eerste.

Toen mijn tuinman begon met het dichtgooien van mijn vijver deed hij dat eerst met zand dat was geweest van grindpaden uit de duinen. Hij voorspelde me de opkomst van duinplantjes.
Eerlijk gezegd zag het eruit alsof het van een vieze sloop kwam.
Dus vroeg ik voorzichtig (per mail! ik ben een lafaard) of er op het laatst nog een zwart laagje zand overheen kon.
Het kwartje viel want voor de rest van de vijver nam hij zwarte aarde van een composterij mee.
Dat oogt mooier maar het nadeel is dat alle zaden eruit zijn verdwenen door het proces van het composteren.

Er bleven twee delen vijver over die er vies (vond ik) uit zagen.
Dus heb ik daar net twee zakken tuinaarde op geleegd.
Wat stoerder klinkt dan het was, want ik kon ze niet sjouwen dus vulde steeds kleine emmertjes als een kleuter op het strand.

Dit alles onder het toeziend oog van de Man in mijn Leven.