Ik zit op mijn werkkamer Netflix te kijken op de PC.
Loki komt binnen met de loei van ‘ik heb een muisje’.
Alleen ontglipt hem het muisje.

Hij zoekt er nog wel naar.
Hij vindt het niet.
Ik weet nooit zo goed wat ik nu moet hopen.

Helemaal dood zal het muisje niet zijn, anders was het Loki niet ontglipt.
Is het ‘alive and well’? dan krijg ik het mogelijk 1 dezer dagen te pakken en kan ik het weer buiten zetten.

Als het gewond is kan ik alleen maar hopen dat Loki het opnieuw grijpt en het nu de genade-beet geeft.
Voor wie nu denkt: zie je wel dat katten moordenaars zijn en dat ze miljoenen vogels killen – een vogeltje heeft Loki al jaren niet meer gevangen.

Begin maart besloot ik wat boeken op te ruimen.
Om te laten ophalen door de Kringloop.
Toen kwam Corona en haalde de Kringloop niet meer op maar ik ging door want ik dacht: weg moeten ze tóch.

Daarmee stopte ik pas toen ik mezelf een tennis-elleboog had gesjouwd.
Daarop gegoogled en de ene site zegt opereren en de andere zegt fysio maar ik houd me vast aan weer een andere die zegt ‘niets doen, kan even duren maar gaat vanzelf weer over’.

Een afspraak gemaakt met de Kringloop voor a.s. maandag.
Waarna dit Loki’s favoriete plek werd.
Of bovenop de rechter stapel of ‘verstopt’ in de schuin staande deksel bovenop de linker.

Toen mijn hulp hier twee weken geleden was, wou ze een klap geven op de schuin staande deksel want ze vond het maar overdreven dat ik dat voor Loki liet open staan.
“Nee!” schreeuwde ik.
Want als het om mezelf gaat ben ik een deurmat maar voor mijn dieren kom ik óp.

Wie het verbaast dat ik net de ophaalafspraak voor a.s. maandag heb afgezegd komt hier denk ik niet vaak.

Loki vindt het vervelend om gekamd te worden.
Echt kammen lukt me ook niet – dat laat ik 1x per jaar over aan de dierenartsassistente.
Maar soms kan ik wat plukjes verwijderen met een snelle ‘haal’.
Die plukjes doe ik in een plastic zakje om ze buiten te werpen wanneer het broedseizoen is.
Tegen Loki die ook dat plukken van de plukjes niet kan waarderen. zeg ik dan: “we sparen voor een jong musje”.

Niet dat Loki nog veel musjes vangt.
Hij wordt oud.
Vanachter het raam ‘kek-kek-kek’ zeggen wanneer hij iets smakelijks met vleugeltjes ziet, volstaat.

Tot vanochtend.
Op het terrasje achter de woonkamer zit een erg jonge, donzige mus onvoorzichtig te zijn.
Wanneer ik buiten kom en alle vogels in een snelle zwerm opstuiven, blijft het zitten.
Ziek lijkt het me niet, het pikt wel af en toe een zaadje.
Het is gewoon: jong.

Net gekrijs en een halve minuut later: Loki die een dode jonge mus aan mijn voeten legt.
Ik doe wat een moeder geacht wordt te doen: ik prijs hem. En geef de mus weer terug na te hebben vastgesteld dat die echt dood is.
Maar Loki heeft er geen belangstelling meer voor.

Het valt natuurlijk nóg mee.
1 jonge mus op een heel broedseizoen.

Katten en puzzels 

Loki heeft geen uitzaaiingen.
Ik kan het nog nauwelijks geloven.

Toen hij vannacht bij me kroop en we lagen te kroelen dacht ik: hij is afscheid van me aan het nemen.
Maar hij leeft nog en hij blijft voorlopig leven.

Loki is nu doodmoe van de tocht naar de dierenarts en het bevoelen en buikje scheren en de echo.
Ik ben doodmoe van een maand in de zenuwen zitten.

Vanochtend at Loki zijn bordje maar half leeg.
Tussen de middag at hij alleen de saus. Ik dacht: missch vindt hij deze Sheba Craft niet meer lekker? DUS een 50 gram Gourmet zakje aangeboden.
Ook daarvan nam hij maar een paar hapjes.

Ik dacht: zou dit het moment zijn?
Zoals hiervoor Guus en Sammie ook stopten met eten en toen moesten ze inslapen.

Vanavond eet Loki weer 2/3 van een zakje Sheba.
Ik probeer de moed erin te houden.

Ik heb mezelf vewend met twee nieuwe dekbedovertrekken van de Hema.
1 voor € 30 en nummer twee voor 50%.

Ik ben er blij mee.
En Loki ook.

Lieve mensen vragen me of het al ‘beter’ gaat met Loki.
Zodat ik (vriendelijk!) uitleg dat hij een grote tumor had en dat die kwaadaardig was en etc.

Tenzij Loki zich opeens heel anders, heel duidelijk *ziek* toont, is er gewoon niets van te zeggen hoe het gaat.
Toen hij naar de APK ging, had hij een grote tumor die tegen zijn ingewanden drukte maar hij gaf geen krimp.

Ik benijd ze wel een beetje, die mensen die blijkbaar zo weinig ervaring hebben met kanker dat ze niet weten dat je er niet zomaar van geneest.
Niet zomaar ‘beter’ wordt.

Op de ochtend van 9 maart zal de dokter Loki weer bevoelen en een echo maken.
Dan weten we meer.
En dan kan het nog tot 13 maart duren voor een nader onderzoek door de echo-deskundige.

Pas dán is er iets dat kan lijken op zekerheid.
Ach, laat ik nou niet zo moeilijk doen met dat uitleggen.
De volgende keren zeg ik gewoon: ja, het gaat beter! en lief dat je het vraagt.

Toen Loki net was geopereerd, mocht hij niet naar buiten.
En als ik het dan tóch toeliet – dan moest direct erna zijn buikje worden schoongemaakt want het litteken mocht niet vies worden.

Dus zette ik het kattenluikje van keuken naar bijkeuken ‘dicht’ en wanneer ik hoorde dat hij er doorheen probeerde te gaan snelde ik toe (come rain or come shine, overdag of midden in de nacht) om de deur open te maken en te wachten tot Loki weer terug was en dan zijn buikje te wassen met lauw-warm water.

Intussen mag hij weer wandelen.
Zodat ik de deur dicht deed en het luikje op ‘doorheen lopen’ zette.
Maar Loki vertikt dat nu. Dat ‘doorheen lopen’.
Hij ramt tegen het luikje net zolang tot ik kom en de deur of anders het raam voor hem open doe.
Hij beheerst het luikje wél!
Terugkomen er doorheen is geen probleem – hoewel het nog steeds fijner is als ik het raam voor hem open maak.

In theorie kan ik nu doen: bekijk het maar! dat luikje is open!
In de praktijk ren ik naar de keuken en open deur of raam.
‘s Nachts zet ik de deur van de keuken naar de bijkeuken op een ruime kier.
‘Kleine kier’ heb ik ook geprobeerd maar dan gaat Loki nog steeds staan rammen tegen het luikje.

Hij heeft me goed afgericht.
(en ik hou van hem)

De Sheba Craft is gearriveerd.

De verpakking van een zakje kip lijkt verdacht veel op die van de gewone zakjes Sheba.
Maar fijnproever Loki proeft het verschil.
Dit is écht een klasse beter!
Duurder trouwens ook.
Maar ik zei toch al dat niets te goed of te duur is voor mijn lieve kleine Loki-man.

Ik wil het geluk niet tarten door nu een bulk in te kopen.
We hebben in elk geval genoeg tot 9 maart.

Ik heb de dierenarts weer gesproken.
Ik dacht eerst: afwachten tot de expert echo-arts er is. Maar hij zei toen hij me twee dagen geleden belde dat 30 dagen na de operatie al te voelen en te meten was of er uitzaaiingen waren.

Zijn voorstel: 6 maart onderzoek maar gezien zijn planning zou dat betekenen ‘Loki inleveren’.
Ik zei dat ik erbij wou zijn dus dan liever de maandag erna (= 9 maart).

Als de uitslag dan goed is, is die 90% goed.
Niet 100% gegarandeerd.

Ik heb ook nog gevraagd wat betekent ‘goed op hem letten’ en dat was wat ik al vermoedde: eten etc en iha of hij zich normaal gedraagt.

Net zeul ik met moeite de plastic bak van de plek naast de voortuin naar de straat (hij wordt morgen geleegd). Loki klimt over het tuinhek, loopt naast me en steekt de straat over zonder me zelfs maar aan te kijken.
Dat is volgens mij normaal gedrag.
Moge het zo blijven.

NB 9 maart is over 19 dagen.

Lang, héél lang geleden at Loki Kitekat en Felix en Whiskas en kreeg hij heel af en toe Sheba.
De laatste jaren eet hij Sheba en Gourmet Perlé 85 gram zakjes en kuipjes.
Die ik onlangs nog heb aangeschaft met een tht to eind 2021.

Wat ik ook nog had staan: 50 gram zakjes Sheba fresh and fine en Gourmet Perlé 50 gram bijzonder lekker (ben even kwijt wat daarvan de naam is).
Die bood ik aan als bijzondere lekkernij bv wanneer ik laat thuis kwam.
Of na een Amerika-reis.

Op dit moment heeft Loki wel een beetje maar niet erg véél trek.
Wat kan komen door de operatie.
Dus maakte ik de maaltijden (ook omdat er medicatie in moest) extra aantrekkelijk door alleen 50 g zakjes aan te bieden.
Gourmet heb ik nog een paar pakjes, de kleine Sheba’s zijn vrijwel op.

DUS nieuwe fresh and fine besteld en ook Sheba Craft – 3 versch soorten. Mocht hij die lekker vinden, dan bestel ik meer.

Als dit Loki’s laatste maand is, dan wordt het kwa eten ieg een feestelijke maand.
En anders zal zijn opvolger niet weten wat hem of haar overkomt wanneer die na door iemand te zijn gedumpt hier het forever home vindt.

De tumor was kwaadaardig.
Maar het kán zijn dat met het verwijderen van de tumor alle kankercellen zijn verwijderd.

Ik moet Loki ‘in de gaten houden’.
En hij moet over een tijdje (maand?) opnieuw gecheckt.

Als idd alle kankercellen zijn verwijderd, leeft hij nog 3-6 jaar.
Anders korter.
Concreter kon de dierenarts niet zijn.

Ik praat tegen Loki.
Ik zeg dat we ‘ervoor gaan’.
Als hij geen kwaadaardige tumor heeft?
Hartstikke fijn.

Heeft hij wel een kwaadaardige tumor? dan proberen we samen zo lang het kan het zo fijn mogelijk ervan te maken.
Loki zegt ‘ja’.

Ik slaag er niet in ‘positief’ te blijven en ik vraag me af hoe de mensen die me toe roepen/mailen dat ik dat wél moet zijn dat zelf doen als hun geliefde dier mogelijk dood gaat.
Ook slaag ik er niet in ‘goed voor mezelf te zorgen’.
Waaronder vooral ‘eten’ wordt verstaan.

Ik kook al een week niet.
Ik val af. Ooit, na mijn eigen major surgery drie jaar geleden, paste ik in slipjes maat 36-38. Normaal is dat 40-42.
Nu is het weer 36-38.

Wat geen ramp is. Ik wil niet afvallen maar een paar kilo minder kán wel.
Ik ben dan niet meteen anorexia-fähig.

Vandaag besluit ik een grote pan rijst te koken.
Als basis voor wie weet wat ik de komende tijd ga eten.

Terwijl ik de eerste stappen verricht en de rijst staat te pruttelen wil Loki via het raam naar buiten.
Of toch niet.
We staan zo een paar minuten te hannesen wanneer ik het ruik: verbrande rijst.

Ik overweeg: weggooien en opnieuw beginnen.
Maar ik heb geen puf voor ‘opnieuw beginnen’ dus gooi nog een sloot water bij de rijst, zet er een vierde plaatje onder en roer weer door.
Morgen maar eens kijken of het toch nog een beetje te eten is.

[Net toch even geproefd of het te eten is. Nee, dat is het niet.]

Ik zou eind deze week horen of de tumor goed- of kwaadaardig was.
Ik voorvoelde al dat ‘eind week’ vrijdag zou zijn maar toch week ik op donderdag vanaf het moment dat ze open gingen niet van mijn telefoon.

Vanmiddag om vier uur: nog steeds niets.
Dus bel ik zelf.
Het lab heeft het druk.
Het zal maandag worden.
Of dinsdag.
Woensdag? nee, niet woensdag.
Denken ze.

Ik weet dat de uitkomst goed kan zijn of variaties van ‘slecht’ (dat vertelde de assistente me, dat het afhangt van hoe slecht de cellen zijn).
Waar ik nu even hels van word zijn de ‘komt vast goed’-berichten omdat NIEMAND weet of het ‘vast goed’ komt. Ook niet of het slecht wordt.
Maar dat ‘everything is gonna be all right’ is de dooddoener die bij mij leidt tot moordneigingen.
En onderschat niet een vrouw met een ziek dier die wordt getergd.