Woensdag vlieg ik naar Salt Lake City.
Het gaat nu snel.

Ik ga Loki zo verschrikkelijk missen.

 

 
 

Loki vindt het fijn wanneer ik de voordeur open doe.
Meestal eet hij dan wat gras en gaat op het stoepje zitten kijken naar de wereld om hem heen.
Wanneer een auto nadert, komt hij weer binnen.

Soms gaat hij na een lichte aarzeling écht op avontuur.
Net nog.
(hij is alweer veilig thuis – na twee uur was het welletjes geweest)

 

Aan de sloot achter mijn huis ligt een steiger.
Vroeger hadden L. en ik een Canadese kano.
Daar konden we dan zo instappen.
Ook zaten we wel eens op de steiger met stoeltjes.
Direct aan het water.

Intussen is de steiger overwoekerd door klimop.
Er staat een kleine afrastering voor om de kippen te weerhouden op avontuur te gaan.

Toen mijn nieuwe huisoppasser langs kwam vergat ik hem op de steiger te wijzen.
Later stuurde ik foto’s maar daarop was slecht te zien dat de steiger er idd wás.

Vandaag sprong Loki er even op en weer af.
Hopelijk is het zo duidelijker.

 

Ik wou in een reactie reageren op een reactie van Truus en in theorie moet dat kunnen met een plaatje maar ik kreeg het niet voor elkaar.
Toen mijn webmistress gemaild om hulp en die is drie dagen weg.

Daarom maar zo:

Over 37 dagen vlieg ik naar Salt Lake City.
Ik wil natuurlijk niet dat Loki verhongert.

Dit is zijn voorraad.
Verschillende merken – zodat de verveling niet kan toeslaan.

Dit is zijn reserve-voorraad.

Dit liet ik deze week bezorgen voor het geval de kleine man écht honger krijgt.

Af en toe sta ik midden in de nacht op om een ijsje te eten.
Een mini magnum.

Ik ben ermee begonnen voordat ik werd geopereerd.
Het stond in een folder die ik had meegekregen.
Dat het goed was. IJs eten.

Daarna bleef ik het doen wat prima kon want ik stond nog stijf van de stress en dan blijk je te kunnen eten wat je wil zonder dat je dik wordt.
De stress is wat gezakt dus dan is het uit met de vreet-pret.
Vandaar het ‘af en toe’.

Vannacht was het zover.
Geen idee hoe laat het precies was, ik vermoed een uur of twee.
Ik loop de trap af en Loki springt van de stapel truien van tafel en rent voor me uit naar de keuken.
Verwachtingsvolle blik over de schouder.

Dan moet je wel keihard zijn om *niet* een zakje van 50 mg overheerlijke Sheba op een schoteltje te legen.
Waarna Loki de rest van de nacht hard spinnend tegen me aan kroop op bed (dat laatste was niet waar, hij ging gewoon weer op zijn stapel liggen).

Ik heb al voldoende voer voor Loki in huis om vijf aanlopende katten (én hem) twee jaar gul te voeren.
Toch denk ik: jamaar als tijdens mijn volgende reis blijkt dat hij opeens 1 soort voer niet meer blieft en iets anders héél lekker vindt…

Dús bestel ik bij Zooplus voor € 110 aan Sheba (veel) en ook Gourmet, Felix en Whiskas.
Maaltijdzakjes.
Droge brokjes speciaal voor de fijngevoelige Maine Coon hééft hij nog.

Intussen ligt Loki naast me op mijn bureau te slapen.
Ik denk dat dit een mooi moment is om een klit uit zijn vacht te knippen.

Knauw! doet de man in mijn leven.
Tandjes staan *hard* in mijn hand.
“Sorry” zeg ik en leg de schaar weg.
Ik krijg mijn hand terug maar Loki slaat die nog wel een keer.
Waarop ik zwakjes zeg “dat ik toch al sorry zei”.

Soms denk ik dat onze relatie niet helemaal op gelijkwaardigheid is gebaseerd.

De man in mijn leven in een doosje maar niet echt van harte

Vandaag ging ik met Lyda naar de opera.
We vertrokken om half vijf.
Loki had om twaalf uur (na de lunch) het pand verlaten en was toen nog niet terug.
Nu is hij vaker lang weg maar zelden zó lang.
Ik maakte me dus zorgen.

Rond kwart over elf zijn we weer thuis en terwijl ik uit de auto stap komt Loki aanhollen en rent naar de voordeur.
Ik laat hem naar binnen, ik geef hem eten.
Hij eet, ik ga naar boven om iets makkelijkers aan te trekken.
Loki laat de maaltijd staan en volgt me.
Och gossie.

Ik loop weer naar beneden, Loki eet weer even maar nu ga ik naar buiten om drie eitjes neer te leggen voor egel.
Egel zit nb al op me te wachten! al vlucht hij de bosjes in wanneer ik – met Loki op de hielen – naar buiten kom.
Ik geef de konijnen naast het huis brokjes, ik wil de konijnen achter óók brokjes geven maar stuit op een werkelijk enorm spinnenweb halverwege.
Wat een mooi web! spin er middenin.
Zielig om dat te vernielen door er dwars doorheen te lopen.
Het andere pad dan: ik ben er amper op begonnen en heb al twee spinnewebben vernield.
Ik besluit de konijnen achter maar te laten tot morgenochtend omdat ik ze overdag ook al veel heb gegeven.

Ik loop weer naar binnen, Loki ook.
Ik ga aan mijn bureau zitten, Loki ook. Eróp in zijn geval.
Hoofdje op mijn hand, zacht spinnend.
Het lijkt wel alsof hij zich óók zorgen heeft gemaakt toen hij na zijn lange wandeling mij niet thuis trof.

Volgens mij houden we echt van elkaar.
Véél.

Er zijn nachten dat Loki niet op bed slaapt.
Of alleen heel even in de ochtend.
Dat zijn dan wel mooie momenten, dat ik – bijna wakker – mijn ogen open en daar ligt de kleine man op aanraakafstand.

Soms komt Loki al eerder, heel soms kruipt hij in mijn armen.

Vannacht was Loki er bijna de hele nacht.
Tegen de ochtend legde hij het 6,1 kilo zware lijfje op mijn rechterarm.
En toen ik me omdraaide en de ándere arm boven het dekbed kwam, verplaatste hij zich daar naartoe.
Ja, dat was zwáár.

Maar het was ook #grootgeluk (die hasjtag heb ik geleend van een FB-vriendin).