Tien jaar geleden ging Ramses Shaffy dood.
Hij was een van mijn helden-zangers toen ik jong was.

Een paar decennia geleden haalde ik in het Gooi een jong, rood katje op.
Zodra ik het zag wist ik al: ik noem hem Sammy.
Het katje was heel bang.
De rit naar huis duurde wel een uur.

Ik zong voor hem: “Hoog, Sammy, kijk omhoog, Sammy!”
Niet dat het katje daar veel aan hád.
Maar je moet toch wát als mens die probeert een klein katertje een beetje gerust te stellen.

Voordat ik naar Amerika ging, liet Loki al vaak een restje van zijn Sheba staan.
Dat gaf ik dan de volgende dag aan de kippen die er gek op zijn en die het niet erg vinden als het al is ingedroogd.

Toen ik terugkwam, was dat erger geworden.
Hij begon met het aflikken van de saus, liep weg, at een paar brokjes en liep opnieuw weg.
Soms at hij later op de dag nog wat, maar vaak at hij de portie nog niet half op.
(kippen blij natuurlijk)

Maandag bezochten we de dierenarts.
Die onderzocht mijn kleine man en stelde vast dat het vérder prima met hem gaat, maar zijn achterste kiezen moesten schoongemaakt.
Het tandvlees achteraan was ook ontstoken.

De dierenarts beloofde me dat wanneer hij na het spreekuur ging opereren, Loki als eerste aan de beurt zou zijn. Ophalen? dat kon tussen 1 en 8 uur.
Kon het ook eerder? Vooruit – half 1.
En misschien nóg eerder, dan zou de assistente me bellen.
Het telefoontje kwam om kwart voor 12.

Thuis waggelde Loki helemaal groggy uit het mandje.
Ik maakte diverse fijne, warme plekjes voor hem bij drie verwarmingen: kussens, handdoeken.
Maar Loki wou de (open) trap op. Ik achter hem aan, klaar om hem op te vangen mocht hij tussen de treden dreigen te glijden.
Het ging goed.
Dit is een foto van Loki van die avond (nog behoorlijk suf)

Dit is de volgende ochtend maffend op bed op een warme ochtendjas van mij

Echt goed eten deed hij toen nog niet. Vreemd genoeg (vind ik) wél harde brokjes van Royal Canin, maar nog steeds moeizaam doen met Sheba.

Gisteravond legt hij een mini muisje voor me neer, mept het wat in het rond en gaat dan weer op bed slapen.
Vanochtend wil ik het muisje opruimen maar het is wég.
Het was echt dood. En het wás er wel (ik nam een slechte foto).
Dus moet Loki het later alsnog hebben opgegeten.
Knappe man!
Vanochtend eet hij zijn Sheba ook *bijna* op.

tot dinsdag wanneer de handchirurg kleine sneetjes in mijn pink gaat maken om de Dupuytren ieg tijdelijk een halt toe te roepen.
Daarna moet ik een half jaar elke nacht een spalk dragen én oefeningen doen om te voorkomen dat het meteen weer terug komt. Na een aantal jaren terugkomen kan sowieso.

Ik weet niet hoe erg ik belemmerd zal zijn in de dagen na dinsdag.
Zal ik nog kunnen puzzelen? Of pas weer in het volgende weekend?
Ik besluit het er vandaag nog van te nemen.

Maar dan komt dat onvermijdelijke moment dat ik even naar de computer loop om mijn mail te checken en ja! daar ligt mijn lieve Loki-man.

Ik heb dit plaatje altijd erg leuk gevonden.

Loki legt ook zijn pootjes op mijn gezicht wanneer we ‘s ochtends vroeg nog wat vrijen voordat we opstaan.
Ik heb het opgezocht: pootjes op je gezicht betekenen “dit vrouwtje is van *mij*”.

Vanochtend was het weer gezellig vrijen en ‘ja hoor, doe maar’ zei ik tegen de lieverd toen hij de pootjes op mijn wangen drukte.

Hij heeft het er niet om gedáán, maar nu zie ik er dus zo uit.

Bij de Plusmarkt deed de caissière alsof ze *niet* dacht dat ik door een man was geslagen.

De storm van vorige week was dodelijk voor de Guldenroede in mijn tuin. Vrijwel alles hing scheef of lag plat. Aan de al te weelderig groeiende hop mocht ook wel wat gedaan.

Vandaag was de tuinman hier.
Hij deed goed werk maar ik moet wennen aan de kale tuin.
Zelf ging ik later nog de omgevallen smeerwortel te lijf.
Dit alles in de hoop dat de komende weken alles zich weer zo’n beetje herstelt.

Het was hard werken.
Vooral voor de tuinman maar ook wel voor mij.

Dit alles onder het toeziend oog van Loki.

Loki is goed opgevoed door zijn eerste eigenares (ik ben de vierde).
Hij eet geen mensenvoer, hij eet op vaste tijden en hij zeurt niet.
Althans, zo wás het.

Ik bind elke oppasser op het hart: hou je aan zijn vaste tijden.
Dat is ook prettiger voor de kat.
Dan weet hij waar hij aan toe is.

Mijn laatste oppas wou Loki graag verwennen.
‘Niet doen’ had ik gezegd maar toen bleek dat ze het wél had gedaan, verbaasde me dat eigenlijk niet.
Loki heeft niet 3x per dag eten gekregen (maar: 4) en ook buiten de vaste tijden (7 uur – 12 uur – 18 uur).
Met als gevolg dat hij nu zeurt.
Wat niet leuk is voor mij en helemaal niet leuk voor hemzelf.

Maar Loki vond de oppas wél heel aardig en niet alleen vanwege het voer.
En dat is het belangrijkste.

.. dat een gebraden haantje spontaan in het wachtende mondje zal vliegen (wat niet gebeurde).

Hij heeft het een week niet gedaan maar vannacht, opeens, daar springt hij op bed, hard spinnend.
“Schatje-schatje” zeg ik.
“Kom maar, Lokerd.”
Ik neem hem in mijn armen.

Hoveel uren hij bleef weet ik niet maar vanochtend toen ik wakker werd was hij er nog/weer.
Nu wat zachter spinnend.
Met heel af en toe een zacht, delicaat likje over mijn wang.

Ze zeggen dat honden het aanvoelen wanneer je liefde nodig hebt.
Loki voelt het ook.
En af en toe gééft hij die.
Wat dan extra wordt gewaardeerd.

Ik vind het leuk om planten en bloemetjes te fotograferen.
In Amerika maar ook in de eigen tuin.
Vanaf nu (eigenlijk al een week geleden) zie ik overal bloempjes en planten ontluiken.
Een korte wandeling door de tuin en dan een paar uur later nóg eens.. alles is steeds anders.

Maar 1 ding blijft hetzelfde.
Een ding dat geen ding is maar de Man in mijn Leven.