Soms, wanneer ik terug kom van een reis, is Loki dolblij.
Hij komt steeds in mijn armen liggen en spint en spint.

Dit keer is hij de eerste dag wel wat van slag: hij kneedt een uur lang terwijl ik probeer wat bij te slapen, gaat dan tegen me aan liggen maar is daarna ook weer weg.
‘s Nachts slaapt hij niet bij me.
Overdag evenmin.

Kwa slaapplek wisselt hij tussen zijn toren en zijn dekentje en gewoon plat op de tafel.
Aaien waardeert hij niet.
Wanneer ik het even probeer doet of hij dat niet merkt.

Waarschijnlijk betekent dit dat er tijdens mijn afwezigheid goed voor hem is gezorgd.
Mogelijk mist hij zelfs de oppassers en vindt hij het helemaal niet fijn dat ik er weer ben.

Ik word niet echt bruin maar als ik mazzel heb krijg ik van de zon wel een rood hoofd.
Zoals nu.

Ik weet nog van vroeger wanneer ik terug op Schiphol aankwam.
Roelof stond me op te wachten en zei: wat zie je er goed uit!
Vaak ging dat opwachten mis: Schiphol zei dat ik bij een bepaalde band zou aankomen maar dat was niet zo en op die manier was het nog een heel gedoe om elkaar te vinden.

De laatste keer, in mei 2016, Loki woont dan net een paar maanden bij me, vinden R. en ik elkaar stomtoevallig wél direct bij de juiste uitgang.
Blij! ben ik. Maar R. neemt mijn hoofd tussen zijn handen en zegt: Loki is zoek.

Eenmaal thuis meld ik hem bij allerlei sites, hang posters op en die avond belt de buurvrouw aan: er zit al een paar dagen een kat bij haar op zolder te janken.
Het is Loki en we klemmen elkaar in de armen.

Daar denk ik aan.
En niet aan ‘wat zie je er goed uit’.
Wel een beetje aan ‘en toen nooit meer R. op Schiphol’.

Koffer ingepakt. Schiphol via twitter gevraagd welke electronica apart moeten, geen antwoord gekregen behalve ‘zorg dat laptop opgeladen is’ en toen dus maar alles ‘apart in een zakje’ gedaan.

Mijn herinnering: soms willen ze elke kleine batterij zien, soms alleen je laptop. We zullen zien.

Ingecheckt bij Hertz. Idem bij het eerste motel. En bij KLM.

Liggen kroelen met Loki en gedacht dat ik helemaal niet weg wil. What else is new.
Bedacht dat ik best ongelukkig ben, de knop naar ‘het leven bevalt me wel’ is nog steeds niet omgezet. Dus missch zal deze vakantie een goede trigger zijn.
De eerste week in Pioneertown bij hond Rosie belooft hartstikke koud te worden.
Dat is jammer.
Maar meer weken zullen volgen.

Ik kijk naar Loki die op zijn handdoek op mijn bureau ligt te slapen.
Ik denk: ik wil niet weg.
Ik heb hem al gezegd dat ik altijd weer terug kom.
Maar het zijn woorden en woorden begrijpt mijn lieve baby man niet.

Er zijn nachten dat Loki niet op bed ligt.
Dat zijn geen fijne nachten.

Vannacht ligt hij eerst aan het voeteneind en dan kruipt hij in mijn armen.
We liggen zeker een uur te vrijen.
Dat wil zeggen dat ik hem opwrijf en dat hij spint.

Dan staan we op, ik geef hem een maaltijdzakje van de Plus (dat vindt hij bijna zo lekker als Sheba).
Daarna loopt hij naar de platenkast en kijkt me aan met een blik waarin ik lees ‘kom eens kijken’.
Ik kijk en zie niets. Ik pak mijn bril en zie een mini muisje.
Een mini spitsmuisje.
Een baby muisje, de oogjes zijn dicht.
Het leeft nog.

Loki geeft er een klapje tegen. En nog een klapje.
Loki neemt het in zijn mondje. En laat het weer vallen.
Klapje, hapje, maar *niet* opeten en ook niet doodbijten.

Ik pak het muisje op om te zien of het levensvatbaar is.
Ik vrees van niet maar zelfs al zou het nog niet bijna dood zijn: dit muisje heeft zijn mamma nodig en die kan ik hem niet bieden.

Ik geef het muisje dus weer terug, hopend op de fatale beet.
Maar Loki laat het bij een enkel extra klapje en gaat dan slapen op zijn dekentje.
Ik leg het muisje buiten. Voor het geval een vogel het wil eten.
Vijf minuten later is het weg.
Opgegeten of weggekropen om te kreperen.
Ik hoop op het eerste.

Toen mijn tuinman begon met het dichtgooien van mijn vijver deed hij dat eerst met zand dat was geweest van grindpaden uit de duinen. Hij voorspelde me de opkomst van duinplantjes.
Eerlijk gezegd zag het eruit alsof het van een vieze sloop kwam.
Dus vroeg ik voorzichtig (per mail! ik ben een lafaard) of er op het laatst nog een zwart laagje zand overheen kon.
Het kwartje viel want voor de rest van de vijver nam hij zwarte aarde van een composterij mee.
Dat oogt mooier maar het nadeel is dat alle zaden eruit zijn verdwenen door het proces van het composteren.

Er bleven twee delen vijver over die er vies (vond ik) uit zagen.
Dus heb ik daar net twee zakken tuinaarde op geleegd.
Wat stoerder klinkt dan het was, want ik kon ze niet sjouwen dus vulde steeds kleine emmertjes als een kleuter op het strand.

Dit alles onder het toeziend oog van de Man in mijn Leven.

Er is een nieuwe kat in het dorp.
Hij zit aan de overkant van de straat.
Loki gaat erheen en doet eerst de happy roll waarna er een Mexican standoff lijkt te komen.

Wordt het knokken? Ze denken erover na.

Loki besluit de verstandigste te zijn en gaat weer op huis aan.

 

Loki heeft me goed getraind: soms zit hij door het raam van mijn werkkamer naar buiten te kijken (en hoef ik niks) en soms krabt hij met zijn nagels langs de ruit (en moet ik het raam open doen).

Net volg ik zijn bevel op en opende het raam.
Loki wandelt over het dak van het schuurtje en ik hoor het door merg en been gaande gekrijs van een grote meeuw.
‘Trek je er niks van aan’ denk ik en dat lijkt Loki eerst ook te doen.
Maar nu voert de meeuw krijsend charges uit.
Hij/zij duikt naar beneden tot op een meter van Loki’s hoofdje en vliegt dan weer omhoog en dat herhaalt zich drie-vier keer.
Dan is het kwartje gevallen bij mijn lieve babyman en hij komt weer binnen.

Het verschijnsel ken ik.
Van vogels die een nestje hebben en die een roofvogel zien overvliegen.
Die stijgen met een groepje op en voeren bijna-aanvallen uit.

Maar volgens mij broeden de meeuwen niet op het dakje van mijn schuur.
En een *meeuw* aanvallen?
Ik denk dat Loki toch meer een Gevaar is voor muisjes en jonge musjes.

HEB JE HUISDIEREN?
We hebben een hele lieve knuffelkat, Gerrie.
Katachtigen zijn mijn lievelingsdieren, die vind ik cool.
Ik zou best een kat willen zijn want die hebben een heel goed leven en ze kunnen lekker chillen.

Twee maanden geleden stopte Loki, die tot dan graag op en neer springt naar het plat dak van de buren, met springen.
Niet alleen naar de buren. Bovenop een tafel of mijn bureau springen deed hij ook niet meer.
Evenmin het tuinhek – daar kroop hij nu onderdoor.

Ik nam hem mee naar de dierenarts die niets kon vinden en veronderstelde dat Loki een keer ongelukkig terecht was gekomen en daarvan was geschrokken en dat hij daarom extra voorzichtig was.

De laatste weken zie ik hem weer op tafeltjes springen.
De laatste dagen ook op het tuinhek.
En vanmiddag springt hij *ruim* naar het dak van de buren.

Ik maak foto’s en een paar zijn leuk maar dé foto van de grote sprong terug is helaas te blurry.
Maar wees gerust: Loki IS terug.

 
 

Een jaar geleden kreeg Loki een kleedje dat door de gulle geefster fluffy werd gevouwen.
Na een keer wassen deed zij dat opnieuw.

Een paar weken geleden waste ik het kleedje nog eens en maakte het hartstikke fluffy.
Niet fluffy genoeg want Loki taalde er niet meer naar: hij sliep op bed, plat op de tafel of op zijn toren.

Gisteren kwam de geefster van het kleedje langs.
Ik vroeg haar of zij nog een poging kon doen tot fluffy maken.
En verdomd.

Vandaag moest Loki naar de dierenarts voor ontklitten.
Ik vertelde dierenarts Martin (ik moest immers een consult boeken bij de dierenarts) dat het vorige keer niet goed was gedaan en dat ik helemaal niet per se wou dat *hij* het nu deed maar dat de assistente aan de telefoon had gezegd dat het ‘s ochtends niet anders kon en dat ze ook nog had gezegd dat ik dat vast niet wou betalen (oid).

Martin haalde een andere assistente, wees haar op de ergste klitten en beloofde later terug te komen voor inspectie.
Deze assistente was aardig, geduldig en deskundig.
Ze haalde de klitten eruit met een kammetje dat ook sneed en alleen waar Loki dat niet toeliet, scheerde ze een stukje.
Ik blij, Loki nog steeds niet blij.
Waarbij ook niet hielp dat we een half uur hadden moeten wachten in een wachtkamer waar het steeds drukker werd met jankende en blaffende honden.

Ik was erg tevreden over hoe de assistente werkte: rustig, geduldig, soms even wachten wanneer Loki het niet meer trok.
Ik liet hem dus niet meer checken door de dierenarts (was niet nodig).
De volgende keer zal ik weer naar deze assistente vragen.
En o ja: ik hoefde alleen trimtarief te betalen, *niet* het consult voor de dierenarts.
 

Ik kom thuis met de boodschappen.
Loki zit al te wachten achter de deur van de bijkeuken.
Hij wil dat ik de voordeur voor hem open zet. Dat doe ik en ik klem er een blokje hout tussen zodat hij indien gewenst (bv als een auto of een hond nadert) direct weer naar binnen kan.
Ik hoor geen ‘gevaar’ maar Loki is toch al snel weer binnen.
Voordeur dicht, Loki sprint naar het raam in de woonkamer dat toegang geeft tot het terrasje achter.

Ik doe het raam open, Loki zit met het hoofdje buiten en het lijfje op de vensterbank.
Omdat hij geen besluit neemt en het koud en nat is, doe ik het raam weer dicht.

Zelf loop ik nu naar de schuur.
Loki op mijn hielen en me dwingend toekijkend bij de deur van de schuur: openmaken.
Ik maak open, Loki staat in de deuropening, Loki komt weer binnen.

Dit was allemaal binnen vijf minuten en toen was het ‘goed’.
Ik ben geslaagd voor de test ‘portier’.

Er moeten klitten uit de vacht van Loki.
Mij lukt het niet. De dierenartsassistentes deden het een maand geleden maar niet goed.
Dus wil ik speciaal hiervoor een afspraak maken en dan zeggen dat ik erbij wil zijn.

Als telefoonangsthaas stel ik dit uit.
Maar vandaag is het zover.
Dus bel ik, zeg mijn naam en dat ik een afspraak wil maken voor mijn kat om klitten te verwijderen.

Normáál weet de assistente wie ik ben.
Deze vraagt mijn postcode.
En mijn huisnummer.
Dat helpt niet voor een fijn gesprek maar ik zeg het toch: afspraak klitten en ik wil erbij zijn.
Stilte. Er zit niets anders op: ik zeg dat het de vorige keer niet zo goed is gegaan en dat ik ze dat niet kwalijk neem (waarom eigenlijk niet?) maar dat ik het beste weet waar zijn klitten zitten. En dat het niet opschiet als ik de kat terug krijg in het mandje en dan thuis die ándere klitten ontdek.

Nog steeds een stilte – waarin ik dénk te horen dat ik stapelgek of een kreng word gevonden of beide.

Ik zeg dat ik op een ochtend wil. Omdat ik dan iemand heb die me kan helpen Loki in een mandje te doen.
Een ochtend kan niet, zegt de assistente.
Toch moet het een ochtend zijn, zeg ik, want degene die me kan helpen moet om half 12 weg en ik laat Loki niet urenlang in een mandje zitten wachten.

Dán moet ik een afspraak maken met de dierenarts en dan moet ik betalen voor een consult “en dat wilt u vast niet“.
Dit tegen een vrouw op wier kosten alle dierenartsen daar een leuk tweede huis hebben kunnen bouwen.

Ik zeg dat dat geen probleem is, dat het welzijn van de kat boven alles gaat.
Nu vindt ze me écht gek.
Wat ik weer raar vind voor iemand die dierenartsassistente is.

Ik zou het in mijn foto’s moeten nazoeken maar volgens mij slaapt Loki al ruim een jaar niet meer op zijn toren.

Hij slaapt op mijn bureau, op mijn bed, in een grote doos in het magazijn maar vooral: op tafel beneden.
Maar omdat een kat onberekenbaar is, staat de toren er nog steeds.

En dat is maar goed ook, blijkt vandaag.