Toen ik vannacht weer niet slapen kon kwam deze tekst in mijn hoofd:
“My books and bikes I bartered to try and buy a friend”.
Ik weet niet hoe ik daar precies op kwam maar het heeft er vast mee te maken dat ik veel kadootjes geef en dat ik dan teleurgesteld ben als iemand niet dankbaar doet.
Ik hoop dat die kadootjes tot iets leiden.
Niet per se tot een BFF maar wel tot ‘iets’ – wat meestal niet het geval is.

Vannacht dacht ik: die tekst komt uit 1 van de latere albums van Carole King maar – ontdek ik nu – dat is niet zo.
Het is een song van Dory Previn.
En google-google – van Dory Previn heb ik écht alle albums (op 1 na) en ken ik vrijwel alle teksten. Wat heb ik met haar mee *geleden* toen ik in de twintig was.

Ook met Carole King.
En Joni Mitchell hoewel ik die niet altijd snapte.
Maar – besef ik nu door stom toeval – vooral met Dory Previn.

Er zijn vast mensen die het *niet* doen (zelf ken ik er maar 1).
Ik doe het nu al een paar jaar en het wordt niet minder, het wordt eerder meer.

Dat is deels toeval.
Toen ik me abonneerde op Amazon Prime (voor snelle, gratis verzending) bleek daar een abonnement op de Amazon ‘Netflix’ bij te zitten – met weer andere series en films dan mijn gewone Netflix.
En toen ik mijn Ziggo-pakket uitbreidde zodat ik meer natuurseries zou kunnen zien, kreeg ik er ook daar een extra Netflix-achtige dienst bij.

Kijkplezier te over, zou je denken.
Maar vaak weet ik het niet.
Kan ik geen keuze maken.

Soms wijk ik uit naar oude series zoals Grey’s Anatomy.
Of Law and Order.

Maar ik heb ook een VPN en zo kan ik ook de Amerikaanse Netflix kijken.
Gisteren daar dus begonnen met seizoen 6 van How To Get Away With Murder (Netflix hier gaat niet verder dan seizoen 5).

In theorie zou ik ook ‘een goed boek’ kunnen lezen.
Misschien later.

Op mijn verjaardag in 2014

En in 2015

Sinds 2012 ‘volgde’ ik de sopraan Edita Gruberova.

Als ik terugkijk in mijn foto’s woonde ik erg vaak voorstellingen bij.
Toch bleef ik in de ogen van de échte fans altijd een ‘so-called fan’ wat ze me ook lieten voelen.
Niet allemaal.
Maar net genóeg om het pijn te laten doen.

Nu is ze gestopt met zingen, Edita.
Eerst was er uitstel door ‘corona’ en ik kocht nog een kaartje voor een maand geleden Florence en ik wóu nog een kaartje kopen voor afscheidsvoorstelling Roberto Devereux in Kosice maar dat is nu verboden gebied.

Vandaag laat Edita weten dat ze niet naar Kosice zal gaan en dat ze nooit meer ‘on the stage’ zal staan.
Reacties lopen uiteen.
O nee, laat het niet waar zijn! En: we wensen haar alle goeds.
En ook: de hoogste tijd.

Fans plaatsen foto’s die ze maakten van Edita op het toneel en van Edita poserend na de voorstelling.
Ik zet er ook 1 op FB.

Dit was Praag 28 juni 2016.

Toen ik begin twintig was kreeg ik een relatie met Roelof en hij had een goede vriend T. die ons deed kennismaken met Maria Callas en later kwam daar via een andere weg Beverly Sills bij.
Roelof en ik woonden vanaf toen veel opera’s bij.
Soms in Londen, een heel enkele keer in New York.
Maar meestal in Amsterdam.

In Amsterdam zagen we o.a. Cristina Deutekom en Joan Sutherland die toen al over hun absolute top heen waren.
Ik beken bij deze dat wij nogal snobbish op ze reageerden.
Waren ze perfect? nee. Nou dan!
Zagen ze er uit als flashy superstars?
Ook al niet! nog een keer: nou dan!

Het is pas nu (schande!) dat ik via anderen die niet zo snobberig ‘nou dan’ deden leer waarderen hoe góed beide sopranen waren. Uiteraard in hun jonge jaren, in hun prime.
Maar ook nog later!

De tijden zijn veranderd de laatste pakweg tien jaar (dat getal is een slag in de lucht).
Zangeressen worden geacht eruit te zien als Netrebko en als ze ietsje off-key zingen, oh well.
Never mind.

Ik geniet van het hernieuwd luisteren naar Deutekom en Sutherland.
Gewoon: luisteren!
Zeikwijf.
(ik)

Er was een tijd dat ik als het maar even kon een optreden van Edita Gruberova bijwoonde.
Soms met Roelof.
Ook met mijn toen BFF Marija.

Zo’n optreden met Marija was Anna Bolena in Wenen in oktober 2015.
Vijf jaar geleden dus.

Ik had kaartjes 1e rij geregeld.
Ik betaalde voor de kaartjes.
En ook voor het eten en de drankjes.
Omdat ik immers stinkend rijk was.
Wat ik niet echt was maar ik had allicht meer geld dan Marija en ik genoot van haar gezelschap.

De opera was geweldig.
Edita was geweldig.
Ze zong geweldig (nou ja… dat was een beetje in het *ear* van de beholder want terugluisterend ging er best veel mis).

De laatste noot: Marija en ik keken elkaar aan. Wat deed ze dat PERFECT!
(nogmaals: terugluisterend viel het *niet* mee)
We wachtten op het idool bij de artiestenuitgang.
Ik geloof dat Marija ook een handtekening vroeg.

We gingen erna samen eten en verdomd(!) dat bleek in hetzelfde restaurant te zijn waar verderop Edita zat.
Zodat Marija elke tien minuten even naar buiten liep voor een rookpauze omdat ze dan een blik op haar kon werpen.
Het was onze laatste Edita-avond en welke avond dan ook samen.
Ik denk nog wel eens ‘Weisst Du es noch…’ maar ik denk dat Marija NEEEEE zou zeggen.

Oh well.
Dit was die Anna Bolena

Ik dacht: ik ben klaar met de mini trips.
Toen zat ik gisteravond te kijken naar de live stream van de Csárdásfürstin in Zürich en de productie was om te janken zo beroerd maar mijn favoriete tenor was weer geweldig en ik had een impulsief moment en kocht een kaartje en toen een vliegticket en toen reserveerde ik ook nog een hotelkamer.

Me bewust dat het in meerdere opzichten geen feest zou worden.
Vliegen is: mondkapje op van Schiphol tot in het vliegtuig en goeie kans ook weer op het vliegveld waar ik uitstap en de metro.

Ik wist al dat de opera van Zürich mondkapjes overal verplicht stelt. Van binnenkomen tot zitten tot weer weggaan.
Gezellig huggen met het idool zou ook wel niet mogelijk zijn.

Er waren dus zat redenen om het niet te doen maar zoals ik al zei: impulsief.
En dan lees ik vanochtend: “De Zwitserse overheid heeft besloten per 28 september opnieuw reisbeperkingen in te stellen voor reizigers uit Nederland omdat het aantal besmettingen in Nederland is toegenomen. Bij aankomst in Zwitserland geldt voor reizigers uit Nederland de verplichting 10 dagen in thuisquarantaine te gaan.”

Dus tien dagen in het hotel, dan de opera (1 avond met mondkapje op) en dan naar huis waar ook weer quarantaine geldt voor reizigers die komen uit Zwitserland.

So much for impulsiviteit.

Ik wou iets minder deprimerends dan de Handmaid’s Tale kijken.
Ik dacht eerst: seizoen 5 van Rita.
Maar terwijl de eerste 4 seizoenen me direct amuseerden dacht ik hier even direct na een paar minuten: nee.

Ik keek wat rond.
Ik zag (bij AmazonPrimeVideo) hele seizoenen van SVU.
Op goed geluk begon ik aan seizoen 10.
Denkend: even, een paar afleveringen.
Maar ik blijf hangen.

Veel afleveringen ken ik al.
Maar missch is dat juist wel extra fijn.
[en dan stopt het opeens miv seizoen 11 en got mag weten waaróm maar het is balen – ik bedoel, de seizoenen zijn er wel! maar IK mag ze niet meer zien!]

Gezondheid is belangrijk.
Af en toe kunnen ontspannen ook.

Dus had ik gedacht om in oktober naar Zürich te gaan, naar de operette.
Die Csárdásfürstin met Pavol Breslik.
Ok: mondkapje in het vliegtuig én in de metro.

Maar nu lees ik op de site van de Zürich Opera:
“To ensure audience safety and a pleasant evening at the opera, we have developed a comprehensive protection and hygiene plan, based on the resolutions of the Federal Council and the Government Council. This plan is continuously reviewed and adapted.
With the opening of our season 20/21, everyone attending performances at the Opernhaus will be required to wear a mask. The mask must be worn before, during, and after the performance.”

Dan ontspan ik liever bij de live stream die ze op 25 september gaan vertonen.

Gisteravond keek ik de laatste afleveringen van seizoen 3 van The Handmaid’s tale.
Er zaten momenten in waarbij ik ging aarzelen over het hoofdrol-personage.
Er was ook een heel vertederend/lief moment.
Maar ik wil geen spoilers schrijven – wat me, merk ik, behoorlijk beperkt.

Laat ik het er maar op houden dat ik vooral het slot prachtig vond.
Ontroerend.

Ik wou dat er al een 4e seizoen was.
Maar dat blijkt te duren tot volgend jaar.

Ik hád (alleen) Netflix.
Nu heb ik ook ZiggoGo en AmazonPrime.
Zodat ik vrijwel onbeperkt series kan kijken – alleen Hulu heeft nog méér.

Ik keek twee seizoenen Good Girls.
Amusant vond ik dat. Die twee seizoenen.
Nu is seizoen drie verschenen en het was deprimerend.
Alles liep tegen bij onze heldinnen.
De enige reden dat ik het úit keek was omdat ik hoopte dat alles (of althans *iets*) zich ten goede zou keren.
Dat deed het niet.

Nu kijk ik The Handmaid’s Tale wat nóg ellendiger is.
Nog een paar avonden, dan heb ik de drie seizoenen afgewerkt (seizoen vier is er nog niet).
Dan iets vrolijks uitzoeken.
Desnoods iets onbenulligs.
Of een romkom.

Want dit werkt niet in deze rottige tijden.

Als je talent hebt dat niet iets is met wiskunde of zo (dus: tijdloos) is er een tijd van talent ontplooien, stijgen naar de top en dan verval.
Ik zie en hoor het met zangers (v/m).
De verstandige stoppen op hun hoogtepunt.
De andere zingen door en door en door tot het echt genant wordt.
Of ze worden gewoon niet meer geboekt.

Iets vergelijkbaars doet zich voor met journalisten (en vast ook in andere beroepsgroepen die me nu even niet te binnen schieten).
Ik denk aan Philip Freriks die z’n column uitsprak in dat VPRO-radioprogramma op de zondagochtend waarna hij hartelijk werd bedankt voor bewezen diensten – terwijl men had verzuimd hem te vertellen dat hij over zijn houdbaarheid heen was.
Pijnlijk (mild uitgedrukt).

Mij overkwam het ook.
Mijn opdrachtgevers lieten het moment samenvallen met de dood van Lodewijk.
Toen was ik een jaar of 50.
Ook een mooi moment voor dumpen en het vissen in de vijver van nieuw talent.

Ik was teleurgesteld.
En bitter.
Daarom begrijp ik ze heel goed, die dóór-zingende zangers.
Zolang je nog een kleine zaal kunt huren en kunt vertrouwen op een vaste schare fans die niet moeilijk doen over die ene valse noot (of missch meer dan die ene): doe een Florence Jenkins als je daar gelukkig van wordt.

Ik keek altijd al veel Netflix (elke avond) maar sinds kort heb ik er wat mogelijkheden *bij*.
Eerst abonneerde ik me op Ziggo+ (of: Go).
Eigenlijk alleen om National Geographic Wild en Animal Planet en nog wat dierenzenders te kunnen zien.
Het duurde even maar toen ontdekte ik dat Ziggo Go óók een hoop series en films aanbiedt.
Grotendeels anders dan Netflix.

Toen kocht ik voor 3 Euro per maand Amazon Prime.
Om me puzzels gratis te laten toesturen. En hé (ontdekte ik later), je kunt er ook onbeperkt foto’s opslaan. Dus ál je foto’s!
How much better can it get?!

Toch, het kan nog beter. Want na een paar weken mailde Amazon me dat het ze was opgevallen dat ik geen gebruik maakte van al mijn mogelijkheden. Huh?
Klik maar eens hier.
Geklikt. En yeah! nóg meer series en films!

Ik keek er drie seizoenen The Good Fight, wat een spinoff is van The Good Wife, nadat de Volkskrant er een stuk over had geschreven. Dat het zo’n goede serie is.
Het is een geweldige serie. Om allerlei redenen.
Goede acteurs (vooral Christine Baranski), interessante verhaallijnen.

Maar voor een liefhebster van Amerika met een oprechte afkeer van Trump ook fascinerend hoe de afkeer van Trump steeds door de serie loopt.
Hier praat Christine Baranski (in de serie) over haar man. Die had moeten staan achter Trump met een stel enthousiast klappende en juichende aanhangers van de president.
Hij gaf geen sjoege en werd weggehaald omdát hij geen sjoege gaf en vervangen door een deplorable.

Someone on Facebook mentions the sopranos he thinks are the best Queens of the Night.
I do not like the opera Die Zauberflöte all that much but I think my favourite Queen would be Edda Moser.

Our own Cristina Deutekom was a very famous Queen as well

Diana Damrau is a more recent Queen

Of course there is Gruberova (watch at 2.08 wanneer haar ketting los raakt)

en… Meryl Streep als Florence Foster Jenkins