Het begon (voor mij) met Netflix.
HBO Max kwam erbij met een erg goedkoop abonnement als je direct je slag sloeg (gedaan).
Prime Video hing aan Amazon Prime dat ik kocht omdat ik zo pakjes gratis toegestuurd kon krijgen.
ZiggoGo heb ik ook nog omdat het hangt aan mijn internetdienst.

Je zou zeggen: dat moet genoeg zijn.
En soms vind ik een serie (of een film) die ik zoet uit-kijk en als het bv een serie is van 6-7 seizoenen met een hoop episodes per seizoen ben ik idd een tijd onder de pannen.

Daarna wordt het weer zoeken.
En soms denk ik iets te vinden dat toch weer tegenvalt.
Dan denk ik: weet je wát me leuk lijkt… en dan schiet me een lange serie te binnen waarvan ik het meeste al ben vergeten of niet eens zág.
En ja hoor, die serie zit dan elders.

Nu bedenk ik bv dat ik de X-Files wel weer wil zien.
Bekeek ik toen op tv wat al direct leidde tot: een groot deel gemist.
X-Files zit op Disney+.
Grey’s Anatomy sinds kort ook.
Want er wordt wat geswitcht op de streaming diensten.

Ik neig tot nóg een abonnement.
Maar spreek mezelf toe (over geld enzo) en besluit nog 1 nieuwe serie op in dit geval Netflix te proberen.
Het wordt Black Mirror.
Maar als ik over een paar dagen nog steeds de X-Files zit te craven ga ik overstag.

’s Avonds kijk ik graag Netflix of 1 van de andere streaming diensten.
Soms kijk ik naar een mooie serie maar omdat ik er zelf niet van houd wanneer mensen me adviseren dat ik een bepaalde serie of film (of boek) écht moeten kijken resp lezen, adviseer ik zelf ook nooit.

Een paar dagen geleden had ik Chicago Med seizoenen 1 t/m 6 af-gekeken (meer stond er nog niet op mijn bekende diensten).
Ik probeerde een paar andere series maar niks beklijfde.
Dus dacht ik: Nip/Tuck.
Vooral uit nieuwsgierigheid.
Want ooit vond ik dat een geweldige serie.
Zo één waarvoor ik wachtte tot een nieuwe aflevering op tv was.

Ik herinner me vooral sex.
En hoe gemeen die woest aantrekkelijke Julian McMahon de vrouwen manipuleerde.
Aflevering 1 van seizoen 1 toont me ook een hoop geweld.
Waarvan ik schrik.
Maar ik besluit wel te blijven kijken.

Er was een tijd voordat ik alleen nog maar in verlaten land en mn de woestijn wou zijn ik ook New York bezocht.
Ik ging er naar musicals.
Zoals deze.

Via Netflix enzo kijk ik meestal series.
Maar nu ook een paar films.
En besluit dat ik een paar acteurs hartstikke aantrekkelijk vind.
George Clooney, Hugh Grant, Colin Firth, Richard Gere (die nog het minst).

Ik check op google of ándere mensen het met me eens zijn.
Maar nee! de huidige Mooie Mannen zijn héél andere mannen!
De ‘mijne’ doen niet eens meer mee achteraan de rij.

De vrouwen dan?
Ik houd het op Sandra Bullock, Diane Keaton, Julia Roberts (hoewel: beetje erg veel tanden) en Meryl Streep.
Google… ook daarin sta ik alleen.
Misschien word ik gewoon hartstikke oud.

Ooit ging ik minimaal 1x en vaak 2x per maand ergens in Europa naar een opera of een recital.
Toen kwam Corona. En stopten de voorstellingen.
Sinds enige tijd zijn ze er weer.
Toch is in die tripjes lelijk de klad gekomen.

Ik hóef niet zo nodig meer.
En soms wanneer ik denk: die opera zou toch wel heel erg leuk kunnen zijn en ik al bijna bezig ben te proberen een kaartje te krijgen… wordt de zanger om wie het me gaat opeens ziek.
Wat op de dag zélf wordt aangekondigd.

Zodat ik me op Schiphol zie zitten, even inloggen en ach! wat jammer nou! het idool is opeens ziek en zwak geraakt en heeft op het allerlaatst afgezegd.
Voor die avond.
Dus vlieg ik een uur later naar München of Zürich. Loop naar mijn dure hotel en woon een voorstelling bij met een overhaast ingevlogen invaller van een lager niveau.
Spijt als etc.
Want zo’n mini trip is alles bij elkaar erg duur! € 1000+ en dan heb ik het niet over eten ter plekke (wat ik meestal beperk tot in een winkel gekocht stokbrood met wat kaas).

Deze week had ik het *bijna* toch gedaan.
Voor Jonas Kaufmann als Cavaradossi in Zürich.
Er zijn alleen nog slechte plaatsen maar soms verandert dat op het laatst.

Vandaag een bericht: Kaufmann is (weer eens) ziek.
Vittorio Grigolo (van wie ik geen fan ben) vervangt hem.

Vorig weekend trad Joni Mitchell opeens op.
Ik ‘en velen met mij’ zaten in tranen.
Ze zong drie liedjes en de andere waren ook mooi maar de tekst alléén van ‘Both sides now’ is al killing.

Een stukje van het slot

Oh, but now old friends they’re acting strange
And they shake their heads and they tell me that I’ve changed
Well something’s lost, but something’s gained
In living every day
I’ve looked at life from both sides now
From win and lose and still somehow
It’s life’s illusions I recall
I really don’t know life at all
It’s life’s illusions that I recall
I really don’t know life
I really don’t know life at all

Enniewee.
Ik weet dat in veel rentals er geen tv is en dat de WiFi ook niet overhoudt.
Daarom dacht ik: ik zet wat opera en andere klassieke muziek op een usb stick.

Intussen heb ik ontdekt dat de huidige huurauto’s geen cd-speler meer hebben en na de ellende van vroegere jaren met satelliet radio die het niet deed dacht ik: dan maar proberen of die usb stick het ook doet in de huurauto.
De klassieke dus.

Nu denk ik: ik wil ook een moderne! met ieg Joni!
Ik wéét dat er een combinatie album(s) aan zal komen. Van haar vroege cd’s en haar latere en ook nog van álles.
Ik vind ze hier.
Ze komen uit op 23 september. En moeten dan nog verzonden.
7 dagen binnen Amerika, 21 dagen (om en nabij) naar het buitenland.
Als LP of cd. Terwijl ik op zoek ben naar een MP3.

Bovendien héb ik de meeste albums gewoon zelf! als LP maar ook als cd.
Dus… kopiëren naar de PC en dan daar weer vanaf kopiëren naar een usb stick – zou het echt zo simpel zijn.

Ongeveer tien jaar in mijn leven (en dat is véél korter dan in het leven van veel andere fans) was daar de sopraan Edita Gruberova.
Ze was ‘exciting’ en tot op zekere hoogte draaide mijn leven een beetje om haar.
Waar ze zou zingen. Enzo.

Aan het eind van die tien jaar, laat ik eerlijk zijn, was ik vaak teleurgesteld.
Ze viel me tegen. En niet zo’n beetje ook.
Maar zomaar doodgaan! zoals ze een paar maanden geleden deed.
Dat had toch ook weer niet gehoeven.

Toen Edita nog heel erg geweldig was.
En nu ook voorbij is.

Toevallig zag ik laatst dat de Operastichting begin volgend jaar weer Salome zal opvoeren.
Daar wil ik graag heen.
Maar de meeste kaarten zijn al verkocht (in abonnementen neem ik aan) en de paar die ik nog aantrekkelijk vind, gaan op 2 november in de verkoop.

Nu stuurt DNO me een mail.
Ik kan een abonnement nemen vanaf slechts twee opera’s.
Als ik dat doe, mag ik NU al mijn plaatsen kiezen.

De verleiding is groot.
Mn omdat ik niet veel te kiezen heb: sinds ik nachtblind ben, kan ik alleen nog naar de matinees.

Eens kijken dus.
Ja! op zondag 6 febr is er bij Salome nog een aantrekkelijke plaats beschikbaar.
Nu op zoek naar een mogelijke tweede opera.
Tosca! de zondag een week voordat ik naar Amerika ga.
Zelfde plaats.

‘Afrekenen’ dus maar en ook de Nederlandse opera is niet echt goedkoop.
Maar niet zeuren: ik hoef er niet voor te vliegen en niet naar een hotel en dan ook nog de volgende dag pas terug en lieve Loki anderhalve dag alleen laten.

Net schrijf ik dat ik het helemaal heb gehad met de mini trips, en dan gaat Edita Gruberova dood.
Terwijl ik nog had gedacht: alleen voor háár ga ik missch nog een keer reizen.
Voor een laatste concert.
Want ze was begin vorig jaar gestopt ivm Corona maar ‘we’, de fans, hoopten op een afscheidsconcert.
Ergens. Ooit. Missch voor de Heel Speciale Fans.
Desnoods voor een smak geld.

Maar nu is ze dood. Zomaar.
Reden nog onbekend.
Op 74 jaar (dat maakt me ook niet echt blij).

Op FB huilen we met ons allen.
Maar daar krijgen we haar niet mee terug.

Er was een tijd dat ik Edita Gruberova ‘volgde’.
Toevallig luister ik net naar haar.
Een duet uit Norma.

Opeens overvalt me een gevoel van weemoed.
Ik mis de opwinding wanneer de operahuizen hun programma’s bekend maakten.
Ik mis haar optredens.

Niet dat ik overal heen ging.
Zo miste ik haar laatste voorstelling die niet bedoeld was als haar laatste voorstelling maar ja: corona, dus toen viel er het een en ander uit.
Waarna zij stopte met zingen.

Mijn eerste reactie was opluchting.
Omdat ik een obsessie kwijt was.
Maar vandaag dus opeens: weemoed.
Om iets dat nooit meer terug komt.
Want er zijn nog zat andere zangers (v/m) maar dat Edita-gevoel zal er nooit meer zijn.

Vannacht droomde ik van Jonas Kaufmann.
Geen erotische droom (die heb ik niet meer).
Wel een ‘gezellige’ droom.
Wat in mijn geval al heel wat is.

Vier jaar geleden zag ik hem in het Concertgebouw met Eva-Maria Westbroek.

Er is een bijzondere opname die ik denk ik al eerder plaatste.

Hij zong Cavaradossi in de opera Tosca en daar zingt de tenor tegen het eind een aria en in Wenen raakte het publiek niet uitgeklapt en zong hij de aria nóg een keer. Zéér ongebruikelijk maar  in dit geval wel erg leuk.

Ook erg schattig: hier zingt Kaufmann zijn zoveelste encore in een concert en raakt even de tekst kwijt

Toen ik vannacht weer niet slapen kon kwam deze tekst in mijn hoofd:
“My books and bikes I bartered to try and buy a friend”.
Ik weet niet hoe ik daar precies op kwam maar het heeft er vast mee te maken dat ik veel kadootjes geef en dat ik dan teleurgesteld ben als iemand niet dankbaar doet.
Ik hoop dat die kadootjes tot iets leiden.
Niet per se tot een BFF maar wel tot ‘iets’ – wat meestal niet het geval is.

Vannacht dacht ik: die tekst komt uit 1 van de latere albums van Carole King maar – ontdek ik nu – dat is niet zo.
Het is een song van Dory Previn.
En google-google – van Dory Previn heb ik écht alle albums (op 1 na) en ken ik vrijwel alle teksten. Wat heb ik met haar mee *geleden* toen ik in de twintig was.

Ook met Carole King.
En Joni Mitchell hoewel ik die niet altijd snapte.
Maar – besef ik nu door stom toeval – vooral met Dory Previn.

Er zijn vast mensen die het *niet* doen (zelf ken ik er maar 1).
Ik doe het nu al een paar jaar en het wordt niet minder, het wordt eerder meer.

Dat is deels toeval.
Toen ik me abonneerde op Amazon Prime (voor snelle, gratis verzending) bleek daar een abonnement op de Amazon ‘Netflix’ bij te zitten – met weer andere series en films dan mijn gewone Netflix.
En toen ik mijn Ziggo-pakket uitbreidde zodat ik meer natuurseries zou kunnen zien, kreeg ik er ook daar een extra Netflix-achtige dienst bij.

Kijkplezier te over, zou je denken.
Maar vaak weet ik het niet.
Kan ik geen keuze maken.

Soms wijk ik uit naar oude series zoals Grey’s Anatomy.
Of Law and Order.

Maar ik heb ook een VPN en zo kan ik ook de Amerikaanse Netflix kijken.
Gisteren daar dus begonnen met seizoen 6 van How To Get Away With Murder (Netflix hier gaat niet verder dan seizoen 5).

In theorie zou ik ook ‘een goed boek’ kunnen lezen.
Misschien later.

Op mijn verjaardag in 2014

En in 2015