#Metoo heeft ook de opera getroffen.
Eerst Met-dirigent James Levine. Die zich vergreep aan jongens en jonge mannen.
Hij is ontslagen.

Nu zanger Placido Domingo.
Persbureau AP vond 8 zangeressen en 1 danseres die over hem hebben verklaard.
Dat hij ze lastig viel. Dat hij ze onder druk zette. Dat hij ze wist te overtuigen dat als ze niet met hem naar bed gingen, hij hun carrière zou breken. Wat hij ook deed.

Het artikel van AP is erg grondig.
Ze spraken met de betrokken vrouwen, met mensen die hen in die tijd kenden. Aan wie ze toen het verhaal hadden verteld.
En met mensen die heel in het algemeen op de hoogte waren: Domingo houdt zijn handen niet thuis, zorg dat je niet met hem alleen bent.

Ik geloof de vrouwen in het artikel.
Omdat hun verhalen waarachtig overkomen, omdat AP het niet blind heeft opgeschreven maar goed onderzoek heeft gedaan.
En omdat ik in de tijd dat het meeste speelde (30 jaar geleden) een ándere zanger kende die het me vertelde.
Over Domingo én over Levine.

Nu lees ik reacties van ‘fans’ dat het niet waar kán zijn omdat Domingo geweldig is.
En… waarom komen die vrouwen er nú pas mee? dat wijst er toch op dat het hartstikke gelogen is?
Ik word er boos van.
Er zijn tal van redenen waarom de vrouwen niet meteen naar de politie of de opera directie zijn gestapt.
Omdat ze bang waren niet te worden geloofd. Omdat ze vreesden dat het hun beginnende carrière zou breken in de knop.

En omdat ze zoals veel slachtoffers van seksuele intimidatie zich schaamden.
En ze de #Metoo-beweging nodig hadden om zelf een stap te kunnen zetten.

Ik zal de ‘ik geloof Domingo want ik ben fán!’-reacties niet meer lezen.
Is beter voor mijn gemoedsrust.

Mijn avonden besteed ik aan bingewatchen.
Netflix.
Hoera! toen het laatste seizoen van Orange is the New Black on line kwam.
Dus sleepte ik me door 6 afleveringen en op een kwart van aflevering 7 besloot ik: het werkt niet (meer).

Op naar Glow seizoen 3.
Wat ik nog niet heb afgeschreven maar na tien minuten in de eerste aflevering was ik ook daar weg.

Grey’s Anatomy seizoen 15!
Eindelijk lijk ik iets te hebben gevonden dat me bevalt.

Ik droom veel en meestal herinner ik het me niet.
Vanochtend is anders.
Ik herinner me dat ik The Bold and the Beautiful heb gebingewatcht. Dat ik iemand erover vertelde. En dat die iemand zei dat mn de verhaallijn in seizoen 11 heel sterk was. Kwa economie.

Op naar google.
De Bold bestaat nog steeds. Al 22 jaar.
En Brooke zit er ook nog steeds in.

Ik probeer te begrijpen waar het ook weer over ging.

“Ridge was verloofd met Caroline Spencer (Joanna Johnson). Brooke was ook verliefd op hem, al jaren, ze was fan van hem, uiteindelijk leerde ze hem kennen en de vonken sprongen meteen over. Bill Spencer, de vader van Caroline wilde niet dat zijn dochter met Ridge trouwde en huurde een detective in om Ridge te betrappen toen hij vreemd ging met een vroeger vriendinnetje net voor ze gingen trouwen.
De detective maakt een foto van Ridge en zijn vriendin Alex die hij aan de vader van Carolie geeft. Caroline was zo geschokt dat ze met Ridges broer Thorne trouwde.
Ridge en Brooke kwamen samen, maar de liefde tussen Caroline en Ridge was te sterk en ze scheidde van Thorne om met Ridge te trouwen. Brooke belandde bij Eric, die Stephanie liet staan.
Het geluk van Ridge en Caroline duurde niet lang want ze overleed aan leukemie. Caroline werd bijgestaan door een dokter, Taylor Hayes, waar Ridge na Caroline’s dood op verliefd werd, maar eerst maakte hij een tussenstop bij Brooke.
Net voor Ridge met Taylor ging trouwen dook Karen, de tweelingzus van Caroline op die ontvoerd werd toen ze een kind was. Ridge was erg geschokt, hij kuste met Karen maar meer gebeurde er nooit tussen de twee.
Karen kreeg een relatie met Thorne, in 1994 ging ze voor enkele weken de stad uit (maar ze is nooit meer teruggekeerd).”

O ja….

Toen ik naar Amsterdam kwam om te studeren had ik een relatie met Jos die journalist was bij de Volkskrant.
We gingen wonen in een appartement in de Staatsliedenbuurt.

Op de hoek was een café.
In dat café gingen we ‘uit’ = drinken (een beetje, wat mij betreft) en dansen (wat mij méér betreft).
De eigenaar en zijn meisje zagen al snel dat ik niet de goede kleren had.
Beetje ‘trutje’.
Dus ze namen ons mee shoppen en kochten betere kleren voor me zodat ik eruit zag als sexy meisje en dat fleurde het café ook weer op.

Net zag ik dit filmpje en dat deed me erg denken aan mezelf tóen.

Ik was op mini trip.
Naar Neurenberg.
Om Klára Kolonits te zien in Attila.

De opera was .. wat zal ik zeggen…
Zij zong fantastisch, de staging was… ‘different’.
Een paar vondsten werkten wel wat mij betreft, het meeste vond ik bagger.
Maar dat wist ik al (helaas ontdekt nadat het ticket was gekocht).

Dit is Klára tijdens het applaus.

Dit is Klára met mij na de voorstelling.
Het is niet de beste foto ooit van mij gemaakt.

https://www.jeannesweblog.nl/41746-2/

Een duet uit het concert waar ik drie weken geleden was

Komend seizoen staat Edita Gruberova 50 jaar op de bühne.
Op div plaatsen in de wereld wordt dat gevierd met een concert of een opera.

Anders dan vele trouwe fans ga ik *niet* naar Japan.
Waarmee ik een hoop jetlags en nog meer hoop geld uitspaar.

Ik ga ook niet naar Berlijn.
En niet naar Wenen.
En niet naar Praag.
Wel heb ik een kaartje aangevraagd voor een concert in juli in München (daarvan hoor ik in februari of ik het krijg).

Vandaag kwamen de kaartjes voor Zürich in de verkoop.
De mooiste kaartjes waren al weg (die zaten in abonnementen e.d.) en ik had me voorgenomen om niet te kopen tenzij ik een superplaats kon krijgen.
Toen dacht ik: het is geen superplaats maar laat ik het toch maar doen.
En toen was de online bestellingsmachine op tilt waarna die plaats weg was.
Maar nu had ik in mijn kop gezet dat ik hoe dan ook moest gaan dus kocht ik een nóg minder mooie plaats.

Daarna op mijn gemak naar een ticket voor Maria Stuarda met Pavol Breslik gezocht.
1e rij in het midden gescoord.
Kapitaal laten afschrijven van mijn Visa card.

Vrijdag ging ik naar Rigoletto, zondag ging ik in het Concertgebouw naar Jonas Kaufmann.
In de nacht van vrijdag op zaterdag zat ik nog helemaal te stuiteren van Rigoletto dus kocht ik (impuls!) nog een kaartje – voor vanmiddag.
Dat was tevens de laatste voorstelling.

De opera raakte me evenzeer, misschien zelfs meer.
Omdat ik al wist wat er zo’n beetje ging komen kon ik mijn aandacht verdelen.
En aan het slot zat ik weer net zo hard te janken toen die arme Rigoletto de dood van zijn dochter ‘mia Gilda… e morta!’ betreurde en voor de zoveelste keer terugdacht aan de vervloeking die over hem was uitgesproken: “La Maledizione!!!!”

In de pauze zag ik in de winkel van de Stopera dat de hertog (Saimir Pirgu) een cd had die je daar kon kopen en na de voorstelling zou een Signierstunde zijn.
Even overwoog ik het.
Maar ik zag er toch maar vanaf.
Wat moet ik tegen zo’n jongen (mooie) man zeggen die best beroemd blijkt te zijn maar wiens naam ik nu nog steeds moet opzoeken als ik hem wil noemen?
Ik zou dan toch minstens z’n cd moeten kopen waarvan ik nu al weet dat ik die nooit zou afspelen en dit weekend heeft me aan alle muziek bij elkaar al meer dan 500 Euro gekost.

Peanuts natuurlijk vergeleken met een mini trip naar München en al helemaal niet te vergelijken met – ik noem maar wat – Zürich.
Maar waarom dan nog een cd kopen die ik niet ga draaien voor een handtekening van een man tegen wie ik niks te zeggen heb?
Snel naar huis dus waar de kipjes nog nét niet op stok waren en ik Loki blij kon maken met een avondmaaltijd 20 minuten voor de officiële tijd.

Ik was naar het Concertgebouw.
Jonas Kaufmann zong. Dat is een superster.
Onze eigen Eva-Maria Westbroek zong een paar aria’s mee en 1 in haar eentje.

Het feit dat Jonas Kaufmann er überhaupt wás, was al feest.
Hij zegt ongeveer de helft van al zijn optredens af.
Wat hij zich kan permitteren omdat hij een superster is.

Ik was niet kapot van het eerste deel van het concert.
Na de pauze was het geweldig.
Toen dachten wij allen: toegift! en misschien nog wel een toegift.
Maar Kaufmann en Westbroek bogen en zwaaiden en lachen hartelijk en dat was het dan.

Ik was in Zürich voor mijn voorlopig laatste mini trip.
Het viel me niet mee.
Zürich was zondag-met-mooi-weer en dat betekende hartstikke druk.
Ik liep er met de ziel onder de arm en al snel pijnlijke voeten want de schoenen waarop ik hier liep waren eigenlijk te warm dáár dus gingen knellen.

Normaal zie ik mooie plekjes die ik wil fotograferen, nu vloog het me alleen maar aan.
2x ging ik zitten op een terrasje en bestelde iets te drinken, ik had mijn Kindle mee, maar niks was leuk.
De opera viel ook tegen.
Wat ik wist maar soms ben ik in een goede stemming zodat ik wat ik eigenlijk niet zo leuk vind (de productie, de ‘grappen’, een dirigent die de maat wat mis slaat) wel kan hébben.
Nu niet.

Na afloop met enkele andere fans bij de stage door gewacht op Pavol die ons lief omhelsde en mijn twee eitjes in ontvangst nam (dank je, Tosca! vier volle weken geen eieren en net afgelopen week op maandag en op vrijdag wél een eitje zodat ik mijn bekende gebaar kon maken).
Vragen om het hart op mijn arm kwam er niet van.

Teruglopend naar het hotel dacht ik: dit niet meer.
Toen nog eens een nacht slecht geslapen met nare dromen en een gepeperde hotelrekening betaald maar gelukkig thuis mijn lieve Loki in de armen kunnen sluiten.

Gisteren was ik even op en neer naar München.
Gisteren op en vandaag neer.
Het was om de opera Jenufa te zien met Pavol Breslik.

Dat is een opera waarvan ik ooit tegen R. zei: hierna nooit meer.
Omdat hij zo hartverscheurend triest is.
Maar Pavol Breslik zong erin en dus ging ik erheen.

De voorstelling was schitterend.
Triest idd, maar fantastisch mooi.
Erna gingen we wat eten bij een Italiaan waar Pavol een lange tafel had gereserveerd.
‘We’ als in zangers, de intendant van de Bayerische Staatsoper en een paar fans.
Incl ik.
Wat ik nooit goed snap, waarom ik mee mag.
Omdat ik door zoveel mensen niet ‘leuk’ word gevonden dat ik het zelf ben gaan geloven.

Toen het middernacht was, was Pavol jarig (daarom had hij dit ook georganiseerd).
We zongen Happy Birthday en dat nam hij op video op en zette op zijn eigen Facebook pagina en ik sta er ook op dus wou ik het downloaden maar het is een privé video en dat schijnt te kunnen (lees ik via google) maar ik krijg het niet voor mekaar.
Zodat ik het met de herinneringen zal moeten doen.

Gisteren was ik met Lyda naar de opera.
Manon Lescaut.
Een voorstelling die op z’n best ‘gematigd positieve’ recensies had gehad.
Unaniem *haatten* de besprekers toneel en regie.
Er werd, vond men, wel aardig gezongen – hoewel… (kanttekeningen).
Alleen de laatste acte, die was wel ok.

Ik was dus op het ergste voorbereid en zei tegen Lyda: als je het echt verschrikkelijk vindt, gaan we weg in de pauze.
Maar het was prachtig. Vanaf de eerste seconde: prachtig.
Geweldige sopraan Eva-Maria Westbroek en een mij zeer verrassende tenor Stefano la Colla.
Opera op z’n best.

Prijs: magneet of boekenlegger of bedeltje (naar keuze).

Vraag: voor welke zangers ga ik op mini trip en wie vind ik het allergeweldigst.

Ik ben even op mini trip naar München.

Ik zou om half tien zijn gevlogen maar om het voor Loki minder erg te maken heb ik dat verzet naar twaalf uur.
Zodat ik tegen drie uur op Marienplatz in München uit de metro stap waar het regent.

‘s Avonds ga ik naar de opera Lucia omdat ik de tenor Pavol Breslik (weer) wil zien.

Erna geeft hij me een nieuw hart op mijn arm en dit keer een zon erbij.

Hij maakt op mijn verzoek een selfie van ons beiden en stuurt me die via FB toe.
Mag ik publiceren?
Jazeker!

20 Golden Rules for Singing Opera

De Weense soap of: hoe een diva zich volstrekt belachelijk maakte.