Oscar rouwt.
Niet alleen laat hij zich niet pakken (ik doe geen nieuwe poging, het zou nu toch geen zin hebben).
Hij wil ook geen ‘hapjes’.

Hij wil alleen zitten waar Coco gisteren dood ging.

Tijdens mijn vorige vakantie ging eerst konijn Thomas dood en toen kip Annelies.
Vandaag lag konijn Coco dood.
Partner Oscar is intens verdrietig.
Ik probeer hem af te leiden met lekkere hapjes maar hij wil alleen maar zitten waar vanochtend Coco lag.

Ik doe mijn best een nieuwe partner te vinden.
Het valt niet mee.
Oscar is triest.
Ik ook.

Niet alleen ik vind die kou maar niks, mijn konijntjes die ertegen zouden moeten kunnen zijn er ook helemaal niet blij mee.
TomTom en Polly in de achterren zitten dicht tegen elkaar in een hok en zijn er maar heel af en toe uit te lokken met eten.

Coco en Oscar wonen in een hol onder de grond.
Hun ren ligt naast de woonkamer.
In het begin van de week zag ik ze nog wel in het zonnetje zitten waarbij de wind door Oscars kuifje woei.

Eergisteren zag ik nog wel af en toe Coco, maar Oscar zag ik niet meer.
Gisteren hielden beide konijnen zich verborgen.
Ik wierp af en toe wat eten in het hol in de hoop dat ze er wat hapjes van zouden nemen.
Maar stiekem dacht ik: ze zijn allebei dood of stervend en wat moet ik dán want hoe krijg ik ze uit dat gat? Ik heb immers geen idee hoe ver onder de grond het hol doorloopt en hoe kun je graven zonder het risico dat je ze juist bedelft.
Bovendien is de grond bevroren.

Vanochtend word ik wakker uit een droom: ik kijk (in die droom) uit het raam naar de ren beneden en ik zie beide konijntjes.
Ik sta op en doe de gordijnen van de slaapkamer open en verdomd: beide konijntjes!
Wat een opluchting.

Vanochtend komt konijn Coco niet eten.
Ik denk eerst: ze slaapt uit. Maar ga na een uur toch maar eens het deksel van haar hok optillen.
Dat is mazzel: jaren lang woonden zij en Oscar alleen maar onder de grond, maar sinds een week zijn ze in 1 van de hokken getrokken.

Coco zit wat in elkaar gedoken in een hoek.
Ik haal lekkere hapjes voor haar. Ze eet.

Maar uit het hok komen – ho maar.
Zodat ik wanneer het avondmaaltijd-tijd is denk: ik kan dadelijk een dood konijn verwijderen.
Want aanhollen wanneer ik de etensbak klaarzet doet ze niet.

Ik open weer het deksel.
Coco heeft zich verplaatst van het hoofdhok naar het kleine hokje rechts (waaraan het afstapplankje is verbonden).
Ik reik haar een stukje hard bruin brood aan.
Héérlijk! Coco eet.
Naast haar zit Oscar. Die wil ook wel zo’n stukje brood.

Ik voel iets als opluchting.
Maar ben me weer eens bewust hoe angstig dat kan voelen, een konijn dat niet eet.

Langzaam, langzaam vordert de relatie.
Gisteren aarzelt Tom geen seconde wanneer ik de avondmaaltijd neerzet: hij komt aanhollen en tast toe.

Vanochtend heb ik voor alle zekerheid twee bakjes bij me maar ze eten direct samen uit het eerste dat ik neerzet. Helaas heb ik geen fototoestel bij me (want dit had ik niet verwacht).

Net loop ik naar de achtertuin met twee snacks. Ik zie Polly in een hok zitten en bied een snack aan. Ik zoek Tom in het andere hok maar Tom blijkt het eerste hok met Polly te delen.
Mogelijk zitten ze wanneer ik niet kijk al samen te flikflooien.

Een uur later: nog steeds samen in hetzelfde hok. En dan samen etend van paardebloembladeren.

Ik probeer het nieuwe konijn en het al hier wonende konijn zo goed mogelijk te amuseren.
Lekkere, afwisselende hapjes.
Vurig hopend dat ze elkaar hartstikke leuk gaan vinden (wat nog niet erg *wil* maar ze vliegen elkaar niet aan).

Allerlei hapjes geprobeerd.
Met wisselend succes.
Net een afgevallen tak (wilgentak?) in de ren gelegd.
Yes! dat is een goed idee.
Allebei de konijntjes vinden de tak fascinerend en knabbelen er toegewijd op/aan.
Dit terwijl uitgerekend vandaag een bestelling van 60(!) Euro is afgeleverd met kunstmatige hapjes voor Tom. Opdat hij zich hier op zijn gemak zou voelen.

 

Ik zou overdrijven als ik zei dat ze verliefd zijn maar gisteren aten ze opeens samen uit dezelfde bak wat voor kenners een zéér goed teken is.

Op Facebook reageert Tom’s vorige eigenares: “Dit is luilekkerland voor Tom: een enorme ren, gezelschap ook al is het die hangoor en een enorme bak heerlijk vers groen, wat wil een man nog meer?”

Ik denk: lees ik dat nou goed? “Gezelschap ook al is het die hangoor??” Dus ik zet erbij: “Beledig je nou het uiterlijk van mijn lieve Polly??” en daar komt geen reactie meer op.
Vandaag eten ze weer apart tenzij ze toen ik weer het huis in was alsnog samen zijn aangeschoven.

[ex-eigenares van Tom zegt nu dat het een grapje was, de opmerking over Polly’s uiterlijk]

Sinds gisteren heb ik een nieuwe vriend voor Polly.
Ik zette op FB dat ik op zoek was en dat ik opzag tegen het koppelen en iemand bood direct heel aardig aan dat voor me te doen en toen de twee elkaar na 24 uur niet hadden uitgemoord beschouwden we het huwelijk als voltrokken.

Zodat ik nu zit met een bangig mannetje dat Tom heet en een narrig vrouwtje Polly dat een groot deel van de dag langs hem heen leeft en af en toe een charge in zet.
Dit is ‘m. Iemand heeft ooit z’n neusje afgebeten.

en samen gezellig wortel eten, lekker warm tegen elkaars lijfje.

Thomas eet weer dus is hij weer terug.
Dat moet gevierd worden.
Met eten.

 

En dan is konijn Thomas opeens ziek.
Hij eet niet meer.

Hij is bij de dierenarts en ze kunnen niets vinden (geen haken aan de kiezen en hij heeft ook geen koorts) maar hij wil niet eten en zijn buikje is leeg en als dit nog lang zo doorgaat ondanks dwangvoeren gaat hij dood.

Ik had twee cavia’s: Joep en Madonna.

Vorige week vrijdagavond lag Madonna opeens dood.
Een cavia alleen kán niet, het zijn sociale dieren.

Dus vond ik via een Facebook-vriendin een goed tehuis voor Joep.
Met nieuwe vriendinnen.
Want mijn dieren nu al wég doen, dat is niet aan de orde, maar er nieuwe dieren bij nemen, dat is niet verstandig.

Het gaat goed met Joep, hoor ik vandaag.
En ik krijg foto’s.

 
Raar hoor, om mijn mannetje dat 4,5 jaar mijn ‘haremhouder’ was nu opeens in een ander groepje te zien.

Ik heb nu nog 2×2 konijnen, 3 kippen en natuurlijk Loki.

Ik had 10+ jaar dezelfde, prettige dierenartspraktijk.
Toen kwam daar een nieuwe dierenarts werken die ik vervelend vond.
Op aanraden van het Knaagdierencentrum verplaatste ik mijn klandizie naar een ándere dierenartspraktijk die buitengewoon goed met knagers zou zijn.
Daarvan had ik er op dat moment érg veel.

Helaas viel die deskundigheid tegen (de echte expert was nét verkast naar wéér een andere praktijk).
Zo had ik een keer een dierenarts die toen twee cavia’s zich beroerd voelden concludeerde dat ze dús hetzelfde onder de leden zouden hebben en had ik een open ren? dan was er vast iets uit de lucht gevallen.
(het bleek onzin)

Een jaar later was ik weer terug bij de oude praktijk.
Waarmee ik blij ben en alles ging goed, Sammie is er ‘mooi’ ingeslapen en verder had ik niet veel (dieren)zorgen.

Dit weekend denk ik te zien dat caaf Joep oogontsteking heeft.
Dus gisteren ermee naar de dokter.
Niks aan de hand! zegt die opgewekt.
Het is een restant van de zalf van de vorige keer! kijk maar!
En ze veegt wat weg.

Ik zeg dat me dat onwaarschijnlijk lijkt want de behandeling waarover ze het heeft is van jaren geleden.
Dierenarts kijkt in de computer: o ja.
Maar: toch niets aan de hand.
Ik vraag haar hem góed te onderzoeken.
En ja, bij het grondig kammen zijn er wat kleine puntjes te zien.

De dierenarts zal het een en ander onder de microscoop leggen en belt me later op: caaf heeft vachtmijt.
Hij moet 2x stronghold in het nekje.
Dat moet caaf Madonna ook.
Én de twee konijnen.

Prijskaartje: € 127,50.

Om mezelf af te leiden bedenk ik wat klusjes.

Zoals het schoonmaken van het kleine huisje in de eerste konijnenren.
De konijnen zitten er al een tijd niet meer in (nog wel óp), zodat schoonmaken er niet meer van kwam.

Máár, bedacht ik bij het kijken naar de flarden viezigheid in de opening, logisch dat ze er niet in zitten als het daarbinnen troep is.

(Nog) vol goede moed betreed ik met handschoenen en schepje en een doos om de troep in te doen de ren.
Ik open het deksel.
Ik denk ‘oei’.
(kwa understatement)

Want niet alleen hangen er flarden maar het huisje wordt intensief bewoond door slakken en pissebedden.
Ik besluit dit karwei over te laten aan een deskundige.

Als je écht wil zien hoe smerig het is moet je even op de plaatjes klikken.
  

[NB ze hebben nóg een huis! dit ter geruststelling – een groter. Maar meestal zitten ze daaronder in het zelf gegraven hol]

Je hoeft *niet* met Coco naar de dierenarts omdat je denkt dat ze een enge huidziekte heeft.
Coco is vorige week even schijnzwanger geweest en heeft zich toen kaalgeplukt om haar nestje te bekleden.
Daarom ziet ze er nu niet uit.

Wanneer ik vanochtend de achterdeur uitstap sta ik oog in oog met konijntje Oscar.
Het is vaker voorgekomen (‘uitbraak’) en het kan óók komen omdat ik net wakker ben maar ik ervaar het dan altijd een beetje of ik een parallelle wereld binnenstap.

Voor Coco en Oscar is deze wereld heel gewoon.
Ze hebben het eerder gedaan en groeven toen naar de voortuin.
Ik dénk dat dat nu weer is gebeurd omdat ik verzuimd had het hekje dicht te doen (Loki was gisteren even naar buiten richting straat toen ik de buitendieren voerde en hij kon zo makkelijk terugkomen).

Maar later grijp ik Coco (= zwart) en zet haar in de ren en zie tien minuten daarna Oscar óók in de ren.
Wat niet via de voortuin kan zijn gebeurd want het hekje is nu dicht.

Ik paai ze met lekker eten en wil dan heel sneaky de houtblokken die ik heb klaargelegd gebruiken om de toegang tot hun tunnel te dichten.
Zinloos want de krengen hebben het meteen door en verschansen zich in die tunnel.
Om er later weer uit te komen.
En dan in de ren te gaan zitten.
Of buiten in de tuin te spelen.

Konijnen zijn misschien niet super intelligent maar ze zijn slimmer dan ik 🙁

Polly is een kreng tegen de caafjes de laatste dagen.
Lyda wees me er al op.
Ik maak het nu ook zelf mee.

Ik zet de bakken met voer voor konijnen en caven meters uit elkaar.
Polly neemt een paar hapjes uit de eigen bak, sprint dan naar de bak van de caafjes, keert die om(!) en eet van wat niet bedekt is door de bak.
De caafjes zitten intussen bang in hun hok.

Eergisteren pakte ik wat voer en legde dat in het cavenhok (na de Polly-actie).
Gisteren wéér.
Vandaag sta ik erbij en denk: zodra het kreng deze kant op komt grijp ik in.
Ik stuur haar een paar keer terug.
Ik denk dat alles onder controle is.

Dan zie ik vanaf het huis dat Polly in het cavendeel van de ren zit.
Ik loop terug, caafjes nergens te bekennen (= in hun hok gevlucht).
Ik til Polly op om haar bij de eigen bak te zetten.
Polly, die zich gisteren nog tamelijk willig liet verplaatsen, krabt me nu de handen open.

Waarmee haar lot is bezegeld.
Morgen zal R. de ren in tweeën delen met gaas totdat deze tuthola haar hormonen weer onder controle heeft en vreedzaam kan omgaan met de cavia’s.

De laatste dagen zijn de cavia’s wat angstig wanneer ik de avondmaaltijd serveer.
Dat gebeurt in 1 grote bak omdat er nog maar twee cavia’s zijn bij de twee konijnen.
Vooral Black Madonna is schichtig.
Soms durft ze niet te komen, rent terug, komt weer, rent weer terug, pakt dan 1 stukje uit de bak en rent weer weg.

Vandaag is ook Joep wat bang.
Niet zo erg als Madonna maar lekker voelt hij zich niet.

Ik denk: de schuld van de eenden die als ik er niet de hele tijd bij blijf staan in de ren springen en de knagersmaaltijd opvreten.
Dan denk ik: de schuld van Loki die de eerste dagen misschien iets te geïnteresseerd door de tralies naar de caven heeft staan loeren.

Vandaag zie ik wat er echt aan de hand is.
Het is dameskonijn Polly dat zonder enige aanleiding schijncharges uitvoert richting caafjes.
Tot aan hun hok toe.

Ik weet ook hoe het komt want dit heeft ze vaker.
De lente triggert iets in haar lijfje en haar kopje.
Eerst probeert ze Thomas duidelijk te maken dat er geflikflooid én gepaard moet worden.
Flikflooien snapt die wél, paren niet.
Ook niet wanneer ze een aantal keren nadrukkelijk hém gaat berijden (om het voor te doen?).

Daar wordt ze hartstikke narrig van.
Wat ze pas in een later stadium gaat botvieren op Thomas (die moet nu immers nog gepaaid worden) zodat de caafjes het moeten ontgelden.

Aan Polly’s humeur kan ik niets doen.
Wel aan de manier van voeren.
Dat gebeurt de komende tijd dus in twee ver van elkaar verwijderde bakken.