en samen gezellig wortel eten, lekker warm tegen elkaars lijfje.

Thomas eet weer dus is hij weer terug.
Dat moet gevierd worden.
Met eten.

 

En dan is konijn Thomas opeens ziek.
Hij eet niet meer.

Hij is bij de dierenarts en ze kunnen niets vinden (geen haken aan de kiezen en hij heeft ook geen koorts) maar hij wil niet eten en zijn buikje is leeg en als dit nog lang zo doorgaat ondanks dwangvoeren gaat hij dood.

Ik had twee cavia’s: Joep en Madonna.

Vorige week vrijdagavond lag Madonna opeens dood.
Een cavia alleen kán niet, het zijn sociale dieren.

Dus vond ik via een Facebook-vriendin een goed tehuis voor Joep.
Met nieuwe vriendinnen.
Want mijn dieren nu al wég doen, dat is niet aan de orde, maar er nieuwe dieren bij nemen, dat is niet verstandig.

Het gaat goed met Joep, hoor ik vandaag.
En ik krijg foto’s.

 
Raar hoor, om mijn mannetje dat 4,5 jaar mijn ‘haremhouder’ was nu opeens in een ander groepje te zien.

Ik heb nu nog 2×2 konijnen, 3 kippen en natuurlijk Loki.

Ik had 10+ jaar dezelfde, prettige dierenartspraktijk.
Toen kwam daar een nieuwe dierenarts werken die ik vervelend vond.
Op aanraden van het Knaagdierencentrum verplaatste ik mijn klandizie naar een ándere dierenartspraktijk die buitengewoon goed met knagers zou zijn.
Daarvan had ik er op dat moment érg veel.

Helaas viel die deskundigheid tegen (de echte expert was nét verkast naar wéér een andere praktijk).
Zo had ik een keer een dierenarts die toen twee cavia’s zich beroerd voelden concludeerde dat ze dús hetzelfde onder de leden zouden hebben en had ik een open ren? dan was er vast iets uit de lucht gevallen.
(het bleek onzin)

Een jaar later was ik weer terug bij de oude praktijk.
Waarmee ik blij ben en alles ging goed, Sammie is er ‘mooi’ ingeslapen en verder had ik niet veel (dieren)zorgen.

Dit weekend denk ik te zien dat caaf Joep oogontsteking heeft.
Dus gisteren ermee naar de dokter.
Niks aan de hand! zegt die opgewekt.
Het is een restant van de zalf van de vorige keer! kijk maar!
En ze veegt wat weg.

Ik zeg dat me dat onwaarschijnlijk lijkt want de behandeling waarover ze het heeft is van jaren geleden.
Dierenarts kijkt in de computer: o ja.
Maar: toch niets aan de hand.
Ik vraag haar hem góed te onderzoeken.
En ja, bij het grondig kammen zijn er wat kleine puntjes te zien.

De dierenarts zal het een en ander onder de microscoop leggen en belt me later op: caaf heeft vachtmijt.
Hij moet 2x stronghold in het nekje.
Dat moet caaf Madonna ook.
Én de twee konijnen.

Prijskaartje: € 127,50.

Om mezelf af te leiden bedenk ik wat klusjes.

Zoals het schoonmaken van het kleine huisje in de eerste konijnenren.
De konijnen zitten er al een tijd niet meer in (nog wel óp), zodat schoonmaken er niet meer van kwam.

Máár, bedacht ik bij het kijken naar de flarden viezigheid in de opening, logisch dat ze er niet in zitten als het daarbinnen troep is.

(Nog) vol goede moed betreed ik met handschoenen en schepje en een doos om de troep in te doen de ren.
Ik open het deksel.
Ik denk ‘oei’.
(kwa understatement)

Want niet alleen hangen er flarden maar het huisje wordt intensief bewoond door slakken en pissebedden.
Ik besluit dit karwei over te laten aan een deskundige.

Als je écht wil zien hoe smerig het is moet je even op de plaatjes klikken.
  

[NB ze hebben nóg een huis! dit ter geruststelling – een groter. Maar meestal zitten ze daaronder in het zelf gegraven hol]

Je hoeft *niet* met Coco naar de dierenarts omdat je denkt dat ze een enge huidziekte heeft.
Coco is vorige week even schijnzwanger geweest en heeft zich toen kaalgeplukt om haar nestje te bekleden.
Daarom ziet ze er nu niet uit.

Wanneer ik vanochtend de achterdeur uitstap sta ik oog in oog met konijntje Oscar.
Het is vaker voorgekomen (‘uitbraak’) en het kan óók komen omdat ik net wakker ben maar ik ervaar het dan altijd een beetje of ik een parallelle wereld binnenstap.

Voor Coco en Oscar is deze wereld heel gewoon.
Ze hebben het eerder gedaan en groeven toen naar de voortuin.
Ik dénk dat dat nu weer is gebeurd omdat ik verzuimd had het hekje dicht te doen (Loki was gisteren even naar buiten richting straat toen ik de buitendieren voerde en hij kon zo makkelijk terugkomen).

Maar later grijp ik Coco (= zwart) en zet haar in de ren en zie tien minuten daarna Oscar óók in de ren.
Wat niet via de voortuin kan zijn gebeurd want het hekje is nu dicht.

Ik paai ze met lekker eten en wil dan heel sneaky de houtblokken die ik heb klaargelegd gebruiken om de toegang tot hun tunnel te dichten.
Zinloos want de krengen hebben het meteen door en verschansen zich in die tunnel.
Om er later weer uit te komen.
En dan in de ren te gaan zitten.
Of buiten in de tuin te spelen.

Konijnen zijn misschien niet super intelligent maar ze zijn slimmer dan ik 🙁

Polly is een kreng tegen de caafjes de laatste dagen.
Lyda wees me er al op.
Ik maak het nu ook zelf mee.

Ik zet de bakken met voer voor konijnen en caven meters uit elkaar.
Polly neemt een paar hapjes uit de eigen bak, sprint dan naar de bak van de caafjes, keert die om(!) en eet van wat niet bedekt is door de bak.
De caafjes zitten intussen bang in hun hok.

Eergisteren pakte ik wat voer en legde dat in het cavenhok (na de Polly-actie).
Gisteren wéér.
Vandaag sta ik erbij en denk: zodra het kreng deze kant op komt grijp ik in.
Ik stuur haar een paar keer terug.
Ik denk dat alles onder controle is.

Dan zie ik vanaf het huis dat Polly in het cavendeel van de ren zit.
Ik loop terug, caafjes nergens te bekennen (= in hun hok gevlucht).
Ik til Polly op om haar bij de eigen bak te zetten.
Polly, die zich gisteren nog tamelijk willig liet verplaatsen, krabt me nu de handen open.

Waarmee haar lot is bezegeld.
Morgen zal R. de ren in tweeën delen met gaas totdat deze tuthola haar hormonen weer onder controle heeft en vreedzaam kan omgaan met de cavia’s.

De laatste dagen zijn de cavia’s wat angstig wanneer ik de avondmaaltijd serveer.
Dat gebeurt in 1 grote bak omdat er nog maar twee cavia’s zijn bij de twee konijnen.
Vooral Black Madonna is schichtig.
Soms durft ze niet te komen, rent terug, komt weer, rent weer terug, pakt dan 1 stukje uit de bak en rent weer weg.

Vandaag is ook Joep wat bang.
Niet zo erg als Madonna maar lekker voelt hij zich niet.

Ik denk: de schuld van de eenden die als ik er niet de hele tijd bij blijf staan in de ren springen en de knagersmaaltijd opvreten.
Dan denk ik: de schuld van Loki die de eerste dagen misschien iets te geïnteresseerd door de tralies naar de caven heeft staan loeren.

Vandaag zie ik wat er echt aan de hand is.
Het is dameskonijn Polly dat zonder enige aanleiding schijncharges uitvoert richting caafjes.
Tot aan hun hok toe.

Ik weet ook hoe het komt want dit heeft ze vaker.
De lente triggert iets in haar lijfje en haar kopje.
Eerst probeert ze Thomas duidelijk te maken dat er geflikflooid én gepaard moet worden.
Flikflooien snapt die wél, paren niet.
Ook niet wanneer ze een aantal keren nadrukkelijk hém gaat berijden (om het voor te doen?).

Daar wordt ze hartstikke narrig van.
Wat ze pas in een later stadium gaat botvieren op Thomas (die moet nu immers nog gepaaid worden) zodat de caafjes het moeten ontgelden.

Aan Polly’s humeur kan ik niets doen.
Wel aan de manier van voeren.
Dat gebeurt de komende tijd dus in twee ver van elkaar verwijderde bakken.

De dierenarts wil mijn konijnen graag inenten tegen die nare nieuwe konijnenziekte.
Dus heeft E. ze voor me gevangen (waarbij Oscar ijselijk heeft gekrijst zoals alleen konijnen dat kunnen).
Nu zitten ze in de auto te wachten tot het zover is.
Vooral Polly is erg boos.

De dokter gaat ze inenten *in* de auto.
“Om besmetting te voorkomen”.
Dat wordt nog wat.

Madonna moest 5-6 dagen medicijn krijgen.
2x per dag.
Ze hoefde niet per se binnen te blijven maar 2x p.d. op haar jagen om drankje toe te dienen leek me voor haar vervelender dan 5+ dagen in een kooi in de bijkeuken.

Vanochtend is de kuur klaar dus na de laatste keer spul in het bekje doen en zeggen dat Madonna hartstikke braaf en lief is dat ze het wil doorslikken zet ik haar buiten in de ren.
Eerst het cavenhok van extra veel warm hooi voorzien.

Tussen de middag het gebruikelijke bospeenhapje.
Eenoog-Madonna zat in het hok en ik dénk dat ze daar wortel at want ik wierp er een paar in de ingang en ik zag dat ermee werd gesleept.

Vanavond zet ik de grote bak voor 4 caven en 2 konijnen neer op de gebruikelijke plek.
Iedereen tast toe – behalve E-Madonna.
Ze zet een paar stapjes uit het hok, loopt weer terug, loopt er weer uit maar kan duidelijk de route niet vinden.
Ik had gehoopt van wel omdat ze eigenlijk al blind was aan het oogje dat er nu uit was voordat ik haar naar de dokter bracht.

Ik verplaats de bak naar de ingang van het cavenhok en ja!
Madonna tast toe.
En de andere caven en de konijnen volgen.
Over een week moet ze voor controle naar de dierenarts.
Mijn niet-deskundige maar wel liefhebbende indruk is: het gaat goed.

De 1e x pijnstillend drankje in Madonna krijgen is gelukt.
Ze was niet blij maar dat hoeft ook niet.
Als ze het maar toelaat.

En poseren hoeft voorlopig ook niet meer.

Madonna is weer terug.
Ik had een verstopdoosje voor haar geknipt en daar wou ze meteen in maar stomme ik had de opening te klein gemaakt dus toen kon dat niet en schoot ze echt in de stress.
Nu staat er een nieuw doosje maar er komt geen beweging in de caaf.
Ze zit maar te zitten en tuurlijk maak ik me al zorgen.

De belofte van de dierenarts: twee dagen binnen en dan weer naar buiten en ik hoef niks – die blijkt niet waar.
Ik moet minstens 5 dagen 2x p.d. pijnstiller in het bekje zien te krijgen.

En als je dacht dat een behandeling bij de feestdagendierenarts van een kat duur was (incl. röntgenfoto’s en punctie) huiver dan en lees wat de behandeling van de caaf kostte.

 

Madonna heeft de operatie goed doorstaan.
Het oogje is eruit gehaald, ze is niet in de narcose gebleven (dat doen knagers soms).

Ik mag haar vanavond om zeven uur ophalen.
Dan logeert ze twee dagen in de bijkeuken.
Daarna: weer naar buiten.

Om kwart voor negen belt de dierenarts.
Caaf dood! denk ik.

Maar zijn boodschap is: zalven helpt niet, caaf heeft pijn, hij wil het oogje eruit halen.
Hij is optimistisch over de afloop omdat Madonna erg actief is en in zéér goede conditie.
Met dat laatste ben ik blij – ik heb het oogje dan te laat gezien, ik heb haar in elk geval niet geruime tijd ernstig verwaarloosd.

Ik vraag of hij ook nog even naar de uitslag van het onderzoek van Sammie kan kijken.
Als second opinion.
Dat zal hij ook doen.

Straks belt hij me.
Ik durf niet te vragen wanneer ‘straks’ is omdat ik niet lastig wil zijn.
Afwachten dus maar.

Ik let goed op mijn dieren, ik zorg goed voor mijn dieren.
Maar toen Sammie met kerst opeens ziek werd zag ik eigenlijk wel dat het met 1 caaf niet zo goed ging (ze had moeite in 1 rechte lijn de voederbak te vinden) maar besteedde ik daar niet zoveel aandacht aan.

Gisteravond wel.
Toen zag ik dat er een waas over haar rechteroogje was.
Vanochtend zag ik dat er bloed in zat.
Dus gingen we naar de dierenarts en daar zag ik pas goed hoe slecht ze er aan toe was.
Een bol bloederig oog met in het midden een witte pus-achtige vlek.

De dierenarts is een optimistische vrouw die zegt dat ogen wonderbaarlijk kunnen herstellen als we eerst beginnen met 6-8 x per dag te zalven.
Ze ziet me bleek weg trekken want hoe zalf ik in m’n eentje een caaf die geen vastpakken gewend is?
Ze biedt aan de caaf twee dagen daar te houden.
Als het dan hopelijk morgen eind middag beter is kan ik zelf thuis verder gaan.

De caaf is 1 van de Black Madonna’s.
Die ik in maart 2013 opnam nadat ze 5-6 jaar in een vies hok in een donkere schuur van een oude man hadden gezeten.
Doodsbang waren ze toen, daarom vroeg het Knaagdierencentrum of ze hier terecht konden.

Nu zijn er twee dood en twee zijn alive and well – op dat oogje na.
Als gewoon genezen niet kan, kan het oogje ook verwijderd.

Ik aarzel omdat de caaf voor een caaf al best oud is.
Maar ze is ook nog gelukkig en blij.

Ik wacht morgen af.