Toen Roosje hier net was, een paar dagen geleden, was ze bang van mij. Nu eet ze uit de hand (wat zich lastig laat fotograferen dus dat moet je maar van me aannemen).

Hier geniet ze van een snack samen met Tommie. Ik dacht dat het wederik was, maar toen ik dat net googlede, vond ik toch een andere plant.

Hoe dan ook, ze smullen er samen van en ik smul van het naar ze kijken.

Konijn Polly ging dood en haar maatje Tommie moest een nieuw liefje.
We (lees: matchmaker Irma) vonden een meisje. Roosje heet ze en ze zat in een kleine kooi binnen zonder hooi.
Voor wie geen konijnen heeft: hooi is essentiële voeding voor een konijn.

Omdat Roosje een binnenkonijn was geweest en dus geen wintervacht had, moesten we wachten tot het weer beter werd.
Gisteren was het zover en ging ik ze halen.

Roosje vond de ren mooi en mij eng. Maar het gaat steeds beter.
Uiteraard streef ik naar een ‘klef’-foto maar dat kan nog een paar dagen duren.

Vandaag

Floria en Mario wilden vieren dat ze drie dagen samen zijn.
Ik kon ze natuurlijk moeilijk gebak voorzetten, dus heb de tractatie wat aangepast.

Mario en Carmen waren heel verliefd en toen ging Carmen zomaar dood.
Ondanks driftig dokteren wat allemaal niet hielp.

Er moest dus een nieuw liefje komen en hoe gaat dat dan: ik kijk op de sites van asiels.
En daar staat Floria (Tosca) die toen nog Maple heette.
Ze woonde ooit met haar zusje maar ze kregen ruzie en toen kreeg het zusje een man en werd Floria (pas 10 maanden oud) naar het asiel gebracht.

Gisteren kwam ze hier.
Ik had een afrastering gemaakt.
Denkend: dit houdt ze zeker een dag uit elkaar en dan kruipt er iemand onderdoor en dan zijn ze hopelijk verliefd.
Érg interessant vonden ze elkaar.
En binnen 5 minuten zat Mario (rechts op de foto) aan de andere kant.

Waar hij eerst wou bewijzen dat *hij* de baas was. Door op Floria te rijden.
Dat is des konijns.
Zolang er geen bloed vloeit: niks aan het handje.

Dat rijden moest gisteren nog een paar keer maar vandaag niet meer.
Vandaag zijn ze vriendjes.

Die man vindt Floria wel leuk. De ren bevalt.
Het eten is ook naar wens.

Nu nog ‘klef’ worden.

Twee weken geleden moest ik Polly laten inslapen.
Tommie bracht ik naar I. die hem weer aan het eten kreeg.
Volgende stap was: een nieuw liefje vinden.

Gisteren vond I. Roosje (die ik missch Rosie ga noemen).
Tommie en Roosje vonden elkaar ‘interessant’- wat al heel wat is met konijnen. Soms zien ze elkaar helemaal niet staan en soms wordt het direct matten.

I. had er vertrouwen in en liet ze vannacht samen in een hok.
Vanochtend lagen ze lijfje-aan-lijfje tegen elkaar.
Nog even naar de dierenarts woensdag, Tommie voor haken-aan-de-kiezen en Roosje voor een algehele check-up omdat ze de laatste jaren heeft doorgebracht in een klein kooitje zónder hooi.

Als alles medisch goed is mogen ze volgend weekend naar de echtelijke woning/ren in de achtertuin verhuizen.
Ik gun ze allebei een fijne rest van hun konijnenleventjes.

Door alle zorgen om Loki heb ik geloof ik nog niet verteld dat Carmen dood is.
Ze was geholpen aan haken aan de kiezen en at eerst wel en toen weer niet en toen wél en dat ging een dag of tien goed en toen verstopte ze zich onder de grond.

Het onderaardse gangenstelsel is ingewikkeld dus ik kon niet gaan graven: bang dat ik op die manier juist de uitgang zou volstorten (aangenomen dat Carmen alsnog bovengronds zou willen komen).
Ze kwam niet en ik belde de dierenarts: na hoeveel tijd kon ik aannemen dat ze dood was.
Na twaalf dagen ‘niet gezien’.
Die dagen zijn al láng verstreken.

Het rare is, dat Mario best gelukkig lijkt.
Normaal zit een konijn waarvan de partner is overleden zeker een week stilletjes te treuren.
Niet Mario.
Die maakt een opgewekte indruk.

Toch zoek ik een nieuwe partner voor hem.
Hopelijk kan hij gegrepen worden voor in Kolhorn ‘koppelen’.
Dan gooi ik zijn hol dicht.
En zet er een mooi nieuw hok bovenop.
Dat hok is er al.
Als alles goed gaat kan dat Mario afleiden wanneer hij terug komt met zijn nieuwe liefje.

De laatste dagen aten Polly en Tommie slecht.
Ze aten niet spontaan. Wel als ik ze lekkere hapjes aanbood.
Maar ook dan niet gretig.

Dus ging ik vandaag met ze naar de dierenarts.
Tommie had iets aan de luchtwegen en mogelijk ook aan de kiezen.
Maar ze wou hem pas aan de kiezen opereren wanneer hij weer át.
Zodat ik Tommie met antibiotica en pijnstillers heb ingeleverd bij een deskundige.

Polly had een tumor in haar buikje.
Polly (links op de foto) is ingeslapen.

Ik trek het even niet meer.

Soms moet je geld laten rollen.

Ik vertelde over konijntje Carmen dat ziek was.
Eerst geholpen aan ‘haken aan de kiezen’.
Ik deed mijn best *niet* bleek weg te trekken bij het horen van de rekening: € 188,80.

Toen ik dat twee dagen later aan iemand vertelde, zei zij dat ze het erg duur vond en dat zij dat bij een konijn niet had laten doen. Dan maar dood.
Daar tuimelde zij in mijn achting.
Want natuurlijk vond ik het óók erg duur! maar wanneer je een dier in huis of in dit geval in de buitenren neemt, ben je er verantwoordelijk voor.
Ziek dier = door de dierenarts laten helpen dier.
En *niet*: geef die maar een spuitje want ik gebruik het geld liever voor iets anders.

Intussen zat Carmen dus wéér bij de dierenarts en werd me toestemming gevraagd om röntgenfoto’s te laten maken.
Ik begreep ook wel dat dat niet was vanwege de straling maar vanwege het prijskaartje.

Röntgenfoto’s leverden niets op.
Niets leverde iets op behalve nét voordat ik van plan was deze kliniek de rug toe te keren een gesprekje met de altijd aardige eigenaar van de zaak die er de laatste tijd helaas te weinig is.
Hij adviseerde: neem Carmen mee naar huis en ik zei gretig ja en 1 assistente haalde het konijntje terwijl de andere de nieuwe rekening presenteerde: € 172.

Tel daarbij op de € 35 die ik gaf aan de vrouw die Carmen twee dagen na het haken-aan-de-kiezen opving en ik kom nét niet tot € 400.
Hoewel… met brandstofkosten ruim wél.
Never mind! als Carmen (die nog steeds ‘mondjesmaat’ eet) maar weer gezond wordt en haar Mario maar blij blijft met zijn liefje.

Konijntje Carmen is weer thuis.
Na gisteren opnieuw een vaag verhaal van de dierenarts was ik al druk bezig om te zoeken naar een ándere dierenarts voor een second opinion.
Stom (?) toevallig had vandaag de baas van de kliniek dienst. Ook hij kon niets vinden maar stelde voor Carmen mee naar huis te nemen in de hoop dat ze zou opbloeien bij het zien van haar eigen huis en haar eigen man.

Eerlijk is eerlijk: Carmen’s man Mario bloeide méér op. Die was buiten zichzelf van vreugde. Blééf haar maar likken!
Eerst wou Carmen helemaal niets eten, toen een enkel hapje.
En bij de avondmaaltijd wat meer.

Morgenochtend is het moment van de waarheid.
Als ze dan wéér niet eet, moet ze terug naar de dierenarts (dezelfde heeft dienst).
Dit zag ik eind middag vanuit het slaapkamerraam.
Carmen die een enkel hapje at, Mario die niet van haar áf kon blijven.

Als iemand dit leest die een konijn alleen heeft zitten: besef dat je dat konijn doodongelukkig maakt.
Een konijn hoort een liefje te hebben.

Ik zit te wachten op een telefoontje van de dierenarts.
Dat zit zo.

Zaterdagochtend was Carmen met haken aan haar kiezen bij de dierenarts, daar werd ze vanaf geholpen onder narcose. Daarna vertoefde ze twee dagen bij een deskundige die er geleidelijk in slaagde haar weer aan het eten te krijgen.
Maandagochtend kwam Carmen weer thuis. Ze at de hele dag gretig.
Tot dinsdagochtend.
Toen at ze niet en bracht ik haar weer naar de dierenarts.

Tussen de middag werd ze onderzocht en de dierenarts kon niets vinden behalve dat ze niet at.
We spraken af dat ze zou blijven en dat ze desnoods gedwangvoerd zou worden.
En dat ik vanochtend weer zou worden gebeld.

Zodat ik nu wacht.
‘Vanochtend’ is een ruim begrip.

Ik heb een ongeruste knoop in mijn maag.
Dit is Carmen toen ze maandag terug was en even wél at.

Een dag voordat ik wegvloog voelde konijn Oscar zich duidelijk niet lekker.
Hij at niet en duwde zijn kopje onder het kopje van zijn Carmen die het liefdevol troostend likte.
Mijn angst was dat hij zich onder de grond (waar hun woning is) zou terugtrekken en daar zou sterven.
Maar mijn overburen die voor de dieren zorgden tot de oppas er zou zijn, troffen bovengronds een dood konijntje aan.
Ze maakten er foto’s van voor mij (lief), legden het in een kistje en begroeven het.

Carmen ging treuren.
En: steeds minder eten.
Zodat ik regelde dat ze werd gehaald door iemand die verstand heeft van konijnen.
Die had ook een nieuw vriendje op het oog. Een konijn uit Spanje (dat zou meereizen met een transport met zielige honden).
Toréador zou het konijn heten naar de man in de opera Carmen. Die voor haar valt en dan zingt het koor ‘Toréador, prend garde!’ (pas op – want die Carmen is een onbetrouwbare verleidster)

Maar dat konijn kwam toch niet en toen kwam *dit* konijn en dat vond ik er niet uitzien als een stierenvechter.
In overleg met de house sitter kwam ik tot Mario naar de schilder uit de opera Tosca.
In Tosca is Mario aan het schilderen in een kerk waar de heldin langs komt roepend “Mario! Mario! Mario!” en dan zegt hij “son qui…” (ik ben hier).

Gisteren zijn ze samen gearriveerd.
Ze vinden elkaar leuk. Carmen is vooral blij weer terug te zijn, heb ik de indruk.
En Mario (super jong, amper 6 maanden) prijst zich gelukkig dat hij is gevallen voor een Oudere Vrouw die zo mooi woont.

Tommie is een beetje een suf konijn.
Meestal zit het maar wat te zitten of het slaapt (vermoed ik).

Maar net zie ik hem uit een vers gegraven hol komen.
Wanneer ik foto’s maak doet hij alsof dat hele hol hem onbekend is.
Hoezo ‘hol’?

Waarmee hij me verrast (zo slim zie ik hem nooit doen) dus vooruit… een lekker worteltje.
Dat is natuurlijk bij wijze van spreken – dat had ik al voor hem meegenomen.

Na een veelbelovende falling in love bekoelde de liefde tussen konijn Polly en haar maatje Tommie.
Het beste dat ze de laatste weken bereikten, was het delen van een hok waarin een tussenschot zat.
Twee ingangen. Polly zat rechts. Tommie zat links.
Er was een tussendoorgang en mogelijk gebruikten ze die soms maar dat zag ik niet omdat het dak erop zat.

Omdat alle hokken wat gammel werden, vroeg ik mijn tuinman of hij een nieuw hok kon maken.
Dat zette hij een paar dagen geleden in de ren en tilde het hok waarin het stel de laatste weken bivakkeerde eruit.

Polly en Tommie vinden er niks aan, aan het nieuwe hok.
Ze zóuden nu in theorie samen in het eerste hok kunnen zitten.
Maar dat doen ze niet.

Tommie zag ik net achterin, in het achterste (derde) hok.
Polly zwerft rond.

Het zal wel bijtrekken, op de een of andere manier.
Maar het voelt zo machteloos! probeer ik het goed (beter) te doen, verpest ik het juist.

(foto’s volgen misschien morgen maar misschien ook niet)
Dit is een foto van een jaar geleden toen ze nog samen hok 2 (het verdwenen hok) deelden.