Ik doe boodschappen bij de Plusmarkt in het naburige dorp.
Ik reken af bij dezelfde caissière bij wie ik dan altijd afreken. Ze werkt al 22 jaar op dinsdag en heel soms op een andere dag ook als ze moet invallen.

Ik leg mijn boodschappen op de band.
2 grote zakken gesneden andijvie, een winterwortel, 3 zakjes gesneden luxe sla, 1 broccoli, 2 stronkjes witlof.
“Ze worden weer verwend!” zegt de caissière.
Die kan ik niet voor de gek houden.
Zoveel lekkers, dat kán niet voor mij zijn.
Dat is voor mijn konijnen.

In oktober 2017 kwam konijntje Tommie (links) hier wonen.

Eerst vond Polly hem wel lief tot ze rammig werd en merkte dat hij haar behoeftes niet wou/kon bevredigen.

Lente 2020 werd het zo erg dat ik overwoog een nieuw deel van de tuin vrij te maken als derde konijnenren.
Voor Tommie met een nieuwe wel lieve vriendin.
Toen ging Polly dood van ouderdom en kreeg hij in maart 2020 idd die wél lieve vriendin nl Roosje.

Het zat de kleine man niet mee want een jaar later ging ook Roosje dood.
Ze werd opgevolgd door Pippy die gelukkig ook direct voor Tommie viel.
(ik kan even geen foto vinden)

Eind september, vlak voordat ik terugkwam uit Amerika, lag Tommie opeens dood.
De gore oppassende loser (naam geef ik op verzoek als je van plan bent een senior echtpaar dat nu in Frankrijk woont als oppassers in te huren) wilde mijn lieve konijntje … een zeemansgraf geven.
Maw het lijkje in de sloot mieteren.

Het werd ‘begraven in de tuin’ wat ik dan maar aanneem want ik wil niet gaan gráven om te kijken of er echt een lijkje onder de grond ligt.
Op mijn verzoek een plant erbij.
Dat werd de goedkoopste, een chrysant.
Die ze ook nog eens meenamen toen ze weg gingen.

Gisteren vind ik Tommie’s vaccinatieboekje met zijn geboortedatum.
Die blijkt 1 juli 2011 te zijn.
Het konijntje (dat werkelijk áltijd iets had, met geen enkel konijn heb ik zoveel gedokterd) is dus ruim 11 geworden.
Wat oud is voor een tam konijn.
Die plegen ermee te kappen tussen 9 en 10 jaar.

Ik heb twee setjes konijnen.
Is zo ‘gegroeid’. Toen Lodewijk en ik hier net woonden praatte iemand ons een konijn aan en 1 konijn is geen konijn dus werd het een setje en later kwam er in een andere ren een ander setje bij.
Vaak zielepoten.
Gedumpt.

Deze zomer toen ik in Amerika was ging konijntje Tommie dood.
Er moest een nieuwe man komen voor de jonge weduwe. Maar de enige gegadigde die ‘in de aanbieding’ was, was Alexander de Grote – zo genoemd omdat degene die hem afstond zei dat ik op zijn ziel zou trappen als ik hem ‘lief klein baby konijntje’ ging noemen.

Alexander was bij háár gedumpt als zijnde ‘niet te koppelen’.
Hij zou andere konijnen naar het leven staan.
Dus voor de zekerheid een hek gemaakt tussen de twee en ze gevoerd elk aan hun eigen kant van het hek maar wél naast elkaar, zodat ze elkaar konden zien.
Waarna ze zes weken lang deden of ze helemaal geen ander konijn zagen.

Twee dagen geleden is het hek weggehaald. En vonden ze elkaar bere interessant.

Ze gingen direct samen ‘hokken’ en het mannetje dat ‘niet te koppelen’ zou zijn heeft er zelfs geen probleem mee als zijn nieuwe vriendin zich breed uitstrekt over de maaltijd.

Toen Roosje hier net was, een paar dagen geleden, was ze bang van mij. Nu eet ze uit de hand (wat zich lastig laat fotograferen dus dat moet je maar van me aannemen).

Hier geniet ze van een snack samen met Tommie. Ik dacht dat het wederik was, maar toen ik dat net googlede, vond ik toch een andere plant.

Hoe dan ook, ze smullen er samen van en ik smul van het naar ze kijken.

Konijn Polly ging dood en haar maatje Tommie moest een nieuw liefje.
We (lees: matchmaker Irma) vonden een meisje. Roosje heet ze en ze zat in een kleine kooi binnen zonder hooi.
Voor wie geen konijnen heeft: hooi is essentiële voeding voor een konijn.

Omdat Roosje een binnenkonijn was geweest en dus geen wintervacht had, moesten we wachten tot het weer beter werd.
Gisteren was het zover en ging ik ze halen.

Roosje vond de ren mooi en mij eng. Maar het gaat steeds beter.
Uiteraard streef ik naar een ‘klef’-foto maar dat kan nog een paar dagen duren.

Vandaag

Floria en Mario wilden vieren dat ze drie dagen samen zijn.
Ik kon ze natuurlijk moeilijk gebak voorzetten, dus heb de tractatie wat aangepast.

Mario en Carmen waren heel verliefd en toen ging Carmen zomaar dood.
Ondanks driftig dokteren wat allemaal niet hielp.

Er moest dus een nieuw liefje komen en hoe gaat dat dan: ik kijk op de sites van asiels.
En daar staat Floria (Tosca) die toen nog Maple heette.
Ze woonde ooit met haar zusje maar ze kregen ruzie en toen kreeg het zusje een man en werd Floria (pas 10 maanden oud) naar het asiel gebracht.

Gisteren kwam ze hier.
Ik had een afrastering gemaakt.
Denkend: dit houdt ze zeker een dag uit elkaar en dan kruipt er iemand onderdoor en dan zijn ze hopelijk verliefd.
Érg interessant vonden ze elkaar.
En binnen 5 minuten zat Mario (rechts op de foto) aan de andere kant.

Waar hij eerst wou bewijzen dat *hij* de baas was. Door op Floria te rijden.
Dat is des konijns.
Zolang er geen bloed vloeit: niks aan het handje.

Dat rijden moest gisteren nog een paar keer maar vandaag niet meer.
Vandaag zijn ze vriendjes.

Die man vindt Floria wel leuk. De ren bevalt.
Het eten is ook naar wens.

Nu nog ‘klef’ worden.

Twee weken geleden moest ik Polly laten inslapen.
Tommie bracht ik naar I. die hem weer aan het eten kreeg.
Volgende stap was: een nieuw liefje vinden.

Gisteren vond I. Roosje (die ik missch Rosie ga noemen).
Tommie en Roosje vonden elkaar ‘interessant’- wat al heel wat is met konijnen. Soms zien ze elkaar helemaal niet staan en soms wordt het direct matten.

I. had er vertrouwen in en liet ze vannacht samen in een hok.
Vanochtend lagen ze lijfje-aan-lijfje tegen elkaar.
Nog even naar de dierenarts woensdag, Tommie voor haken-aan-de-kiezen en Roosje voor een algehele check-up omdat ze de laatste jaren heeft doorgebracht in een klein kooitje zónder hooi.

Als alles medisch goed is mogen ze volgend weekend naar de echtelijke woning/ren in de achtertuin verhuizen.
Ik gun ze allebei een fijne rest van hun konijnenleventjes.

Door alle zorgen om Loki heb ik geloof ik nog niet verteld dat Carmen dood is.
Ze was geholpen aan haken aan de kiezen en at eerst wel en toen weer niet en toen wél en dat ging een dag of tien goed en toen verstopte ze zich onder de grond.

Het onderaardse gangenstelsel is ingewikkeld dus ik kon niet gaan graven: bang dat ik op die manier juist de uitgang zou volstorten (aangenomen dat Carmen alsnog bovengronds zou willen komen).
Ze kwam niet en ik belde de dierenarts: na hoeveel tijd kon ik aannemen dat ze dood was.
Na twaalf dagen ‘niet gezien’.
Die dagen zijn al láng verstreken.

Het rare is, dat Mario best gelukkig lijkt.
Normaal zit een konijn waarvan de partner is overleden zeker een week stilletjes te treuren.
Niet Mario.
Die maakt een opgewekte indruk.

Toch zoek ik een nieuwe partner voor hem.
Hopelijk kan hij gegrepen worden voor in Kolhorn ‘koppelen’.
Dan gooi ik zijn hol dicht.
En zet er een mooi nieuw hok bovenop.
Dat hok is er al.
Als alles goed gaat kan dat Mario afleiden wanneer hij terug komt met zijn nieuwe liefje.

De laatste dagen aten Polly en Tommie slecht.
Ze aten niet spontaan. Wel als ik ze lekkere hapjes aanbood.
Maar ook dan niet gretig.

Dus ging ik vandaag met ze naar de dierenarts.
Tommie had iets aan de luchtwegen en mogelijk ook aan de kiezen.
Maar ze wou hem pas aan de kiezen opereren wanneer hij weer át.
Zodat ik Tommie met antibiotica en pijnstillers heb ingeleverd bij een deskundige.

Polly had een tumor in haar buikje.
Polly (links op de foto) is ingeslapen.

Ik trek het even niet meer.

Soms moet je geld laten rollen.

Ik vertelde over konijntje Carmen dat ziek was.
Eerst geholpen aan ‘haken aan de kiezen’.
Ik deed mijn best *niet* bleek weg te trekken bij het horen van de rekening: € 188,80.

Toen ik dat twee dagen later aan iemand vertelde, zei zij dat ze het erg duur vond en dat zij dat bij een konijn niet had laten doen. Dan maar dood.
Daar tuimelde zij in mijn achting.
Want natuurlijk vond ik het óók erg duur! maar wanneer je een dier in huis of in dit geval in de buitenren neemt, ben je er verantwoordelijk voor.
Ziek dier = door de dierenarts laten helpen dier.
En *niet*: geef die maar een spuitje want ik gebruik het geld liever voor iets anders.

Intussen zat Carmen dus wéér bij de dierenarts en werd me toestemming gevraagd om röntgenfoto’s te laten maken.
Ik begreep ook wel dat dat niet was vanwege de straling maar vanwege het prijskaartje.

Röntgenfoto’s leverden niets op.
Niets leverde iets op behalve nét voordat ik van plan was deze kliniek de rug toe te keren een gesprekje met de altijd aardige eigenaar van de zaak die er de laatste tijd helaas te weinig is.
Hij adviseerde: neem Carmen mee naar huis en ik zei gretig ja en 1 assistente haalde het konijntje terwijl de andere de nieuwe rekening presenteerde: € 172.

Tel daarbij op de € 35 die ik gaf aan de vrouw die Carmen twee dagen na het haken-aan-de-kiezen opving en ik kom nét niet tot € 400.
Hoewel… met brandstofkosten ruim wél.
Never mind! als Carmen (die nog steeds ‘mondjesmaat’ eet) maar weer gezond wordt en haar Mario maar blij blijft met zijn liefje.

Konijntje Carmen is weer thuis.
Na gisteren opnieuw een vaag verhaal van de dierenarts was ik al druk bezig om te zoeken naar een ándere dierenarts voor een second opinion.
Stom (?) toevallig had vandaag de baas van de kliniek dienst. Ook hij kon niets vinden maar stelde voor Carmen mee naar huis te nemen in de hoop dat ze zou opbloeien bij het zien van haar eigen huis en haar eigen man.

Eerlijk is eerlijk: Carmen’s man Mario bloeide méér op. Die was buiten zichzelf van vreugde. Blééf haar maar likken!
Eerst wou Carmen helemaal niets eten, toen een enkel hapje.
En bij de avondmaaltijd wat meer.

Morgenochtend is het moment van de waarheid.
Als ze dan wéér niet eet, moet ze terug naar de dierenarts (dezelfde heeft dienst).
Dit zag ik eind middag vanuit het slaapkamerraam.
Carmen die een enkel hapje at, Mario die niet van haar áf kon blijven.

Als iemand dit leest die een konijn alleen heeft zitten: besef dat je dat konijn doodongelukkig maakt.
Een konijn hoort een liefje te hebben.