Ik was vijf dagen in Pahrump.
Bij dat huis was ook een vijver met Koi.

Er stond een pot met voer (korreltjes die aan biks deden denken) en het verzoek er per dag ‘een hand’ van te voeren.
Dat deed ik graag.
Ook nam ik honderden foto’s die vrijwel allemaal volstrekt waardeloos zijn.
Heel jammer, want de vissen fascineerden me met die gretige mondjes.

Net even gegoogled op Koi. Me verbaasd over hoe duur ze zijn (van een paar honderd tot vele duizenden per stuk).

Volgende vraag: hoe lang leven ze.
Gemiddeld vijftien jaar. Vijftig of zestig is ook mogelijk.
Maar het gemiddelde wordt ernstig naar beneden gehaald door de beginnende Koi-houder die blij mag zijn als zij/hij het diertje langer dan drie jaar in leven houdt.
Er kan veel mis gaan met de vijver en de kwaliteit van het water.
En: de vissen worden nogal eens overvoerd.

Wat een risico neem je dan, dacht ik, door de toerist die een paar dagen in je huis zit de zorg voor je Koi toe te vertrouwen.
Ik heb me ingehouden met de handjes per dag voeren.
Maar dat doet niet iedereen.
In de commentjes bij dat huis lees ik over kinderen die opgetogen waren over de Koi.
Dan kan ik alleen maar hopen dat de ouders een beetje verstand hadden van de vissen en begrepen dat ‘een hand’ *niet* betekent: gooi net zoveel troep in de vijver tot de beestjes hun buikjes kogelrond hebben gevreten want dat kan dodelijk zijn.

In Tehachapi, CA heb ik voornamelijk op een stoel gezeten, kijkend naar een paar bomen waar veel vogels een kort bezoek aan brachten.
Direct naast mijn voordeur stond een plant met paarse bloemen.
Een soort lavendel.
Die erg veel bijen aantrok.

Mij vonden ze ook interessant om aan te ruiken.
Wat erg hielp: mijn paarse shirt verwisselen voor lichtgroen.

Weer thuis was ik benieuwd wat voor bij het was.
Het bleek een Native North American Honey Bee die helemaal geen ‘native American’ is. Zestig miljoen jaar geleden had Amerika wél eigen bijen maar die waren uitgestorven (er zijn wel fossielen gevonden). Wanneer ze zijn uitgestorven en waarom is niet bekend.
De huidige ‘Native North American Honey Bee’ is rond 1622 op Europese schepen in Amerika geïmporteerd.
FYI – dit.

In Pahrump verbleef ik in een huis zonder uitzicht met een mooie tuin (met vijver met Koi).
De tuin had konijntjes en vogels (niet zo veel) en een paar fraaie insecten.

Zoals deze mot

“This is a large, stout-bodied moth with a furry brown body crossed by six white stripes. It has long, narrow, triangular forewings and shorter hindwings, with a wingspan of 2½ to 3½ inches.

The adults are primarily nocturnal fliers, but are sometimes seen during the day, too. With their large, plump bodies and relatively small wing surfaces, they must beat their wings very fast, compared to butterflies, in order to stay aloft. By beating their wings rapidly, these agile fliers are able to hover like a hummingbird in mid-air.”
(Bron)

Ik wil maar zeggen: hij vloog dus héél snel en ik ben best trots op deze foto’s.

Een grote beer in een thrift store in Pahrump, NV.
Ik keek er naar t-shirts. ‘Zoeken’ zou ik het niet willen noemen.
Ik verbaasde me vooral over de prijzen. Vroeger/elders was een thrift store echt heel goedkoop. Ik lees steeds meer klachten van anderen dat de prijzen zo hoog zijn geworden. Dat blijken ze inderdaad. Een tientje voor een al door iemand anders gedragen shirt (en ik heb het niet over merkkleding, het is heel gewoon spul).
Maar ik vind een blauw shirt, XL, met New York en 95 erop. Geen idee waar dat voor staat.
Een kampioenschap? iets anders?

Het kost maar $ 1,99 en: ik vind het vooral leuk (en comfortabel).
Verder zag ik bij het binnenkomen van de winkel dat ‘seniors’ altijd op alles 20% korting hebben.
Het criterium voor ‘senior’ is niet overal hetzelfde. Soms is het 55, soms 60 en een heel enkele keer 65.
Ik ben 68.
Mij wordt de ‘gewone’ (lage) prijs in rekening gebracht.

Ik weet dat als ik had gezegd: hoho, ik ben senior! Korting graag!
Dat ik het dan had gekregen.
Maar om op dat bedrag te gaan zeuren of het niet nóg minder kon – neu.