Het is nu bijna zover.
Nog twee dagen. Dan vlieg ik in de ochtend weg.
Wat anders is dan anders: gewoonlijk verblijf ik de 1e nacht na het vliegen in een hotel en rijd ik de volgende dag naar mijn eerste rental.
Nu heb ik een airbnb op ongeveer 1 uur rijden van Salt Lake City Airport en daar rijd ik na het landen (wat als alles goed gaat tussen de middag zal zijn) en het auto ophalen en het primaire boodschappen doen meteen heen.

Dat scheelt me een (vrij zinloze) nacht in een hotel.
Maar het maakt de overgang ook veel abrupter.

Toen kreeg ik vannacht ook nog een boze droom.
Wanneer je op Schiphol door de douane gaat moet je je koffertje en je laptop en nog wat dingen in bakjes doen.
Die gaan door een scanner. Zelf ga je ook door een scanner en tegenwoordig word je ook nog betast door een beveiligster.
Dan mag je kijken hoe je spullen langzaam uit de scanner komen en als je geluk hebt kun je ze meteen van de band halen en als je iets minder geluk hebt worden sommige dingen nog even apart onderzocht.

In mijn droom kwam ik uit die mensenscanner en onderging de betasting en… wég bleken al mijn spullen.
Allemaal!
Gestolen dus (vermoedelijk) door een passagier die iets eerder naast de band had gestaan.

Ik was helemaal wanhopig, zocht hulp bij luchthavenpersoneel maar niemand wou me helpen.
So much for ‘voorpret’.

Ik ben nu 3 dagen terug.
Maar telkens wanneer ik wakker word of half-wakker word denk ik: hoe lang blijf ik hier ook weer, moet ik morgen alweer verder, wanneer ben ik ook weer aangekomen en ‘waarom koop ik verdomme een pak met 6 wc-rollen als ik hier toch alleen nog een dagje logeer’.

Dat van die wc-rollen klopt, die heb ik idd gekocht.
Het is een stukje werkelijkheid dat door mijn wazigheid loopt en daarbinnen wordt geïnterpreteerd.

Ik heb geen idee waarom mijn ziel er niet aan wil dat de reis voorbij is.
Komt het omdat ik op teveel plaatsen te kort was zodat ik nog niet aan een overzicht en afronden ben toegekomen?
Of (ook heel goed mogelijk): wil ik nog niet terug zijn omdat ik hier weer met dagelijkse problemen zoals een niet-werkende computer word geconfronteerd – om maar iets te noemen.

Maar de dromen zijn niet vrolijk.
Ze zijn niet euforisch ‘wat een heerlijke vakantie heb ik!’, ze zijn meer onrustig omdat ik denk dat ik ergens ben waar ik weg moet maar totaal de kluts kwijt ben mbt het wannéér.

Van mij mogen deze dromen ophouden.
Snel.

Ik slaap vannacht relatief goed maar droom naar.
Nare droom na nare droom en ik denk: onthouden.
Waarna ik ze telkens wanneer ik even wakker word even repeteer – om ze niet te vergeten.

Nu is maar 1 blijven hangen, de eerste.
Ik was met R. in een winkel waar ze eten en drank verkochten.
Een góede winkel die in mijn droom ook echt had bestaan maar nu weet ik dat niet meer zo zeker.

R. had een echtpaar uitgenodigd dat we samen ook wel eens uitnodigden.
Ik mocht er ook bij zijn.

Hij zocht hapjes en wijn uit en kaas voor tóe.
Ik zag er tegenop.
Ik dacht: ze gaan me vast vragen wat ik nu doe.
En ik doe helemaal niks meer!

Terwijl ze me kennen uit de tijd dat ik les gaf, boeken en artikelen schreef en succesvol was.
En nu: niks.
Een failure.

Ik kan wel duiden wat die droom betekent.

Straks ga ik mijn nieuwe testament tekenen.
Niet iets waarop ik me verheug maar het moet gebeuren.

Ik droom over dat tekenen.
Dat ik sta te wachten en dat die aardige kandidaat-notaris die ik sprak om het testament voor te bereiden, me kwam halen.
Ik werd binnen geleid in een kamer waar de echte notaris achter een bureau zat en bij dat bureau stonden verspreid vijf stoelen.
Ik vroeg waar ik moest gaan zitten en de notaris maakte een rotopmerking.

Ik schrok, het werd me wazig in het hoofd en toen ik weer bijkwam reikte de kandidaat-notaris me een bekertje water aan en vroeg of het weer *ging*.
Ook zei ze dat de notaris me had *getreiterd*.

Ik zat vooral te malen over wat hij nou precies had gezegd zodat ik dat in een review online kon zetten.
Helaas schoot het me niet meer te binnen.

Ik droom dat ik een eindexamen moet halen.
Het jaar ervoor stopte ik nét voor dat examen.
Nu heb ik de studie wel afgemaakt en deelgenomen aan de laatste test.

Ik ben gezakt.
Vertelt mij een man.
Heel erg gezakt.

Ik schrik.
Had het niet verwacht.
Héél erg gezakt, herhaalt de man en duwt mij de test in handen.
Ik zie wat strepen maar ook het cijfer: 6+
Dat is niet veel, maar het is wél voldoende!

Ik wijs de man erop.
Niets mee te maken, zegt hij.
Ik ben gezakt.

Ik ben met R. in een operatheater.
Op de tweede rij rechts aan de rand (maar niet aan de zijkant).

De opera is iets Slavisch.
Edita Gruberova is de ster.

Er is een moment waar de zangers dicht langs de zaal dansen.
Een jonge danseres raakt de hand van een meisje op de 1e rij (haar vriendin).
Edita wenkt een man van de tweede rij om haar te volgen op het podium.

De man (lang en jong) staat naast haar terwijl zij zingt en dan, haar ene hand in de zijne, pakt ze met haar andere hand haar voet en heft die hoog boven haar hoofd.
Wat lenig!
Ik kan er niet bij dat ze dat kán!

(de strekking van de droom? dat ZIJ helemaal te gek is? zoiets…)

Eigenlijk moet ik deze week terug naar de dokter.
Tenminste dat zei de invaldokter bij wie ik tien dagen geleden was.
Om ‘te vertellen hoe het gaat’.
(dit is nog niet de droom)

Ik heb geen zin om terug te gaan, ervaar het als zinloos, maar in de droom ga ik wel.
Ik stel me (in die droom) veel assertiever op dan ik twee weken geleden deed en zeg dat ik geen hoge pet op heb van de dokter na de vorige keer.
Er ontstaat wrevel en bijna-ruzie.

Dan duwt ze me twee verwijsbrieven in de hand.
Naar een specialist.
Welke? wil ik weten – KNO, iets anders?
Dat zal ik wel merken, zegt ze.

De andere is voor een ‘geriatrisch psychiater’.
Dat staat op de envelop en ze lacht vals wanneer ik dat zie en ervan schrik.

Ik kom aan bij mijn eerste echte hotel (dus niet dat bij de luchthaven na 20 uur vliegen) in Amerika.
“I have a reservation” zeg ik en noem mijn naam.
Klopt, zegt de vrouw. Ik vraag om een kamer met balkon aan de achterkant.
Oei. Dat blijkt lastig.

Wanneer ik zeg dat ik tien dagen blijf, is dat nieuw voor haar.
Kan ik het bewijzen? Heb ik een bevestiging? Nee.
Want ik heb gebeld en gezegd dat ik geen reserveringsnummer hoefde omdat het vast wel goed kwam.

De vrouw verdwijnt naar achteren.
Tien minuten later is ál het personeel verdwenen naar achteren.
Na drie kwartier sta ik er nog. En heb geen kamer.

Waarna ik ontwaak en ga malen over van alles en nog wat (onderwerpen te over).
De vakantievoorpret is geloof ik begonnen.

Regelmatig droom ik dat ik mijn eindexamen niet heb gehaald, iets minder frequent dat ik niet ben afgestudeerd.
Al heel lang droomde ik *niet* meer dat ik mijn rijbewijs nog moest halen.
Tot vannacht.

De stress was vooral omdat ik niet op tijd zou komen.
Ik was nog thuis op het tijdstip dat het examen officieel begon.
Kwam twintig minuten te laat.
Maar zij waren ook verlaat dus kon ik in een wachtkamer wachten.

Daar vloog het me opeens aan.
Ik was met de auto gekomen. Hoe kón dat nou?
Ik had toch geen rijbewijs? Dat moest ik nog halen. Daarom was ik hier.
Of had ik wél een rijbewijs? Wat deed ik dan hier.

Vannacht droom ik dat ik mórgen in vier vakken her-examen moet doen.
Dat ik steeds heb gedacht: op het laatst ga ik keihard werken.
Maar dat ik maar 1 vak voldoende heb voorbereid.

Ik heb het benauwd maar denk dan: nee, dit klopt niet.
Ik héb al eindexamen gedaan. Ik moet mezelf dus inprenten dat ik de vólgende nacht (=deze nacht) hierover niet ga zenuw-dromen.

Bij deze.

Vannacht droom ik dat het beter gaat.
Ik droom dat ik opsta zonder pijn. En dat mijn eerste gedachte is: wat heb ik gedaan!
Want ik heb net (dat is een feit, geen droom) alles voor de Amerikareis afgezegd.
Mijn vlucht, mijn motels, mijn auto.
Terwijl ik nu (in de droom) bést zou kunnen vliegen en vijf weken vakantie vieren.

Terugdraaien is geen optie.
Zodat ik (in de droom) bedenk: dan ga ik een week naar ergens in het oosten van Amerika waar mooie begraafplaatsen zijn.
Minitrip naar een deel van het land waar ik voor een langere trip nooit zou komen omdat mijn hart in het ZW van de Verenigde Staten ligt.

Ik heb het (in de droom) *bijna* geregeld wanneer ik me realiseer dat zo’n minitrip alleen maar twee giga jetlags zou betekenen.
Eerst de week dat ik er bén. En dan weer een week terúg.

Weer wakker blijk ik niet wonderbaarlijk genezen.
Wel denk ik: stel dat ik over een week of drie, vier (ik noem maar wat) me beter voel.
En dan een minitrip wil maken.

Engeland is het enige land dat me als land aanspreekt.
Maar o, dat links rijden.
Dagje uit in eigen land dan maar?
Toevallig reed ik laatst een aantal uren door dat eigen land (met een doel) en werd me zeer bewust hoe dat betekent van snelweg naar snelweg en dan om de 10 km uitvoegen en weer invoegen en de borden goed in de gaten houden en de haastige, klevende en snijdende verkeersdeelnemers die zo’n trip nou niet echt tot fun maken.

Ik ben op een kantoor om een héél andere reden wanneer een vrouw mij vraagt: kun jij NU voor ons naar Barcelona om een congres bij te wonen?
Jazeker!
Dus neem ik een taxi naar Schiphol en geef teveel fooi maar vraag nog wel een bonnetje.

Aan de balie van KLM tref ik een trut die tegelijk door haar moeder wordt gebeld en zich daarvan maar met moeite laat losrukken.
Terwijl over 15 minuten de vlucht naar Barcelona gaat.
Ik moet dus hollen en.. kan zij de gate bellen dat ik eraan kom? Nee. Dat kan/wil ze niet.

Hollend verdwaal ik in Amsterdam en ploeg ik door zandhopen maar ik haal ‘m toch die vlucht (raar).
Dan ben ik in Barcelona en op een briefje staat mijn hotel.
Ik loop een restaurant binnen dat erbij hoort, eet met een man en ontdek dat ik fout zit: dit is *niet* mijn hotel.
De man hoort wel bij het congres en vertelt me dat die avond al het congres begint met een lezing door Cisca Dresselhuys.
Blèh denk en doe ik.

Een zijstraat verder: daar is mijn echte hotel.
Een soort dependance. Wel een mooie kamer met koelkastje en flessen wijn (yes!) maar geen receptie en niemand om mee te praten.
De telefoon gaat. Nederland. Ik vraag wat ik in godsnaam moet doen op dat congres. Moet ik echt naar Dresselhuys (ja).
En verder? Moet ik aantekeningen maken, iets anders? Nee, alleen: zijn.

Ik zeg dat ik geen kleren heb. Kopen! is het devies.
Shoppen als ik dat leuk vind en anders: laten bezorgen op de hotelkamer en kiezen wat me aardig lijkt.

Wat een bizarre droom.
Geen idee wat hij betekent.

Ik moet eindexamen doen.
Nog 1 vak: economie.

Ik vind het een vervelend vak, stel het studeren uit en denk: de laatste paar dagen trek ik er héél hard aan en dat moet het dan maar wezen.
Dan is het de ochtend van het examen en het studeren is erbij ingeschoten.

Paniek.
Want zo ga ik het examen niet halen. En dan haal ik mijn eindexamen niet en kan ik niet studeren.

Maar, daagt vaag, ik héb toch al gestudeerd?
Als ik mijn middelbare school niet had afgemaakt was ik toch niet toegelaten tot de universiteit?
Maar misschien is er een vergissing gemaakt.
En dan is nu mijn meesterstitel ook niet geldig.

Ik kom er niet uit.

Ik sta in een drukke winkel.
Een kaaswinkel.
Eindelijk ben ik aan de beurt.

Ik vraag aan het jonge, blonde meisje achter de toonbank om 4x een half ons kaas.
Dat kan niet, zegt ze. Het gaat per 8 plakken in de aanbieding.
Niets mee te maken, zeg ik, ik ben een 1 persoonshuishouden en ik wil kleine porties.

Uit mijn ooghoek zie ik links een man die ik leuk vind.
Hij is de eigenaar van de winkel.
Ik zie hem bewegen in mijn richting maar ik kijk niet naar hem en hij ook niet naar mij.

Dan smeert hij een klein toastje met kaas en reikt me dat aan.
Ik kijk op en ik neem het aan en zijn hand is tegen de mijne en dat is géén toeval.
Ogen.
“Ik vind je leuk!” zeggen de zijne. De mijne zeggen dat ook.

Onze blikken ontmoeten elkaar zo intens dat ik denk dat het iedereen om ons heen moet opvallen.

Dan word ik wakker en het is half zeven.
Ik denk: nog éven slapen! Doorgaan met de droom.
Maar over een kwartier staan de kipjes te mekkeren en er zit niets anders op dus: uit bed en uit droom.

Later probeer ik te bedenken wat de droom betekent behalve ‘soort van eroties’.
Ogen, elkaar beroerende handen – dat snap ik.
Maar waarom droom ik van een man die me kaas geeft op een toastje?

Ongeveer een jaar geleden had ik een stalker.
Nachtelijke telefoontjes, overdagse telefoontjes.
Begerig. Hitsig.
Bedreigend.

Het leidde er o.a. toe dat ik – juist zo blij met niet-bang op het platteland wonen – de achterdeur consequent gesloten hield.
Daarvoor alleen ‘s nachts. Nu ook overdag.

De afgelopen weken werd ik daarin soepeler.
Liet de deur (nog steeds: overdag) wel vaak open.
Niet zozeer om het lot te tarten maar om mijn eigen vrije gevoel te bevechten.

Vannacht droom ik dat ik het kippenhok open (via de uitloop) en dat niet alle kippen er via dat deurtje uitkomen.
Ik open het deurtje dat direct toegang geeft tot hun hok.
Daarachter staat een glazen vaas, lang, recht.
Met 1 rode roos.

Hij is terug, denk ik.
Dan zie ik kip An liggen. Stuiptrekkend.
Eerst denk ik: toeval. Dan denk ik: hij heeft haar vermoord. Opdat ik toen ik haar niet zag het hok zou open doen en dan de roos zou vinden.

De droom is vanochtend om zes uur en ik hád willen uitslapen tot wel zeven uur maar ik wil niet terug naar de droom en sta op.
De buitendeur houd ik vandaag weer gesloten.
Is misschien sowieso verstandiger.
Er zijn nare, gemene, valse, gewelddadige, rare mensen out there.

Ook in de polder.