Jeanne's Weblog

Zolang ik me kan herinneren neem ik waar dat mogelijk is (bv uit hotelkamers) de zeepjes en de shampoo en de bodylotion mee.
Die sla ik op ‘voor later’ in mijn (grote) kast in de badkamer.

Vorige week merkte ik dat ik niet meer helder had waar precies wát lag. Ik bleek nl de shampoo bij de zeepjes te hebben gestopt en nog zo wat.
Dus de kast uitgeruimd. Me laten verrassen door wat ik allemaal héb en me voorgenomen geen nieuwe spullen te kopen (zoals laatst die body wash bij Amazon.de) tot ik de voorraad heb opgemaakt.

Ook streng geweest bij de medicijnen die over hun tht waren.
Achter op een plank een mooi setje hand wash en hand lotion gevonden. Ooit gekregen en ‘zonde’ om open te maken (dacht ik toen).
Ergens dit jaar zijn ze over hun datum geraakt.

Onzin leek me dat. Dus de handen gewassen met de hand wash. Die vol korreltjes bleek te zitten.
Mm.
De hand lotion geprobeerd.
Was nog wel goed denk ik, maar hij rook wat vreemd.
Dus misschien ook bedorven.

Ik neem me voor dit 1x per jaar te doen.
Nee, geen foto.
Want de ‘ná’ foto zou je alleen iets zeggen als je ook de ‘vóór’ foto had gezien.

Dit is één van mijn favoriete rentals in Amerika. Het huis ligt in San Jose, New Mexico.
Er zijn veel eekhoorns en veel kolibri’s.
Voor die kolibri’s hangen er twee feeders.
(even op de foto klikken om die te vergroten, dan zie je ze)

Toen ik aankwam, controleerde ik of beide feeders vol waren.
De vorige keer dat ik er was, twee jaar geleden, was dat nl niet het geval en moest ik er zelf 1 bijvullen en ophangen en dat was geen succes.
Ze waren vol en ik zag aan beide veel hummingbirds.

De volgende dag was er een andere klant: een insect (ik dénk een grasshopper maar cricket kan ook).
Eerst dronk het. Een paar uur later had ik de indruk dat een pootje klem zat.
Zo hing het de dag erna nóg en, viel me nu op, het suikerwater was op.
Dronken, meende de verhuurder, en dat leek mij ook waarschijnlijk.

Na twee dagen in die houding dacht ik: hij is vast dood. Aan hem prutsen wou ik niet, want voor je het weet houd je dat pootje in je hand.
Maar verdomd: op dag drie blijkt het diertje een nieuwe plek te hebben gevonden.

Op de dag dat ik vertrek: weer een nieuwe positie.
Geen slimme.

Dus mail ik de verhuurder.
Of hij de schoonmakers wil vragen het diertje héél voorzichtig los te maken en ergens neer te zetten.
Ik hoop dat wanneer ik op mijn volgende adres aankom, er een antwoord zal zijn dat ze idd voorzichtig zijn geweest en dat het goed gaat met het diertje.
Helaas – niets meer gehoord.

Gisteren onderging ik die.
Bloednerveus. Maar heel lief gebracht door mijn overbuurman en zijn vrouw en hoewel het uitliep bleven ze ook hartstikke lief op me wachten. Geen klagen over de tijd. En ook niet over mij die steeds meer ging zeuren.

Ik schrijf dit voor het geval iemand de behandeling ook overweegt en wil weten hoe het vóelt. Want dat zocht ik wel (‘ervaringen’ en ‘pijn’) maar ik werd niet wijzer. Alleen technische details.

De ingreep

Komt-ie.
De hand wordt steriel gemaakt en neergelegd. In mijn kliniek lag ik op een bed, mogelijk gebeurt het elders zittend.
De verpleegkundige probeert je af te leiden met vriendelijke babbel (wat ik waardeerde maar echt helpen deed het niet). Toen kwam de dokter die zei dat ‘de prikjes’ wel even ‘vervelend’ zouden zijn. Wat de understatement van de dag zo niet van de maand wat heet van het jaar was.
Het is dat ik me niet al te erg wou laten kennen maar dat was dus echt 4x helse pijn.

Toen ging de dokter prikken en zei dat ik het vooral moest zeggen als het pijn deed want dan had hij (bijna) een pees geraakt. Een paar keer voelde ik iets maar dat was dan niet ‘pees raken’ want dan had het echt helse pijn gegeven. Ook hij probeerde me af te leiden met vriendelijke babbel.
Toen het bijna klaar was kreeg ik (gvd!) nog twee prikjes midden in mijn hand en daarna boog de dokter de pink weer recht (holy shit!). Of ik het wou zien? Nee.
Daar had ik nl over nagedacht en ik verwachtte een hoop bloed en daar kan ik niet tegen.
Verbandje er omheen en uitzieken op een stoel in een recovery room waar een man al zeker een uur lag.

Erna

Ik, die nooit babbel, raakte als lotgenoot met hem in gesprek.
Wat best fijn was. Kun je nagaan wat de operatie met me had gedaan.
Toen viel het achteraf reuze mee. De echte pijn lag in het verleden, de hand was nog verdoofd.
Een kwartier later begon de verdoving uit te werken en kwam de pijn-van-de-operatie.

Logisch, legde de handtherapeute me weer een uur later uit. Het was een grote ingreep. Mijn pink was nu helemaal gekneusd. En in mijn hand was giga-geprikt.
Paracetamol hielp.
So far tot nu toe.

Omdat ik zeer zelden word opgebeld, merkte ik pas dat mijn telefoon het niet meer deed toen iemand aan de deur kwam om zich te beklagen over mijn telefonische onbereikbaarheid.
Ik zag dat het basis-station helemaal geen beeld meer had en dat de andere twee stonden te knipperen.
Ik vroeg google het probleem voor me op te lossen maar google liet me vooral kennis maken met lotgenoten.

Waar de producent iets liet horen was het óf ‘even stekker eruit en dan weer erin’ (wat niets opleverde) of ‘bestel een nieuwe voeding’. Of dát iets zou opleveren zou natuurlijk pas blijken nadat die voeding was gearriveerd en uitgeprobeerd.

Dus op zaterdag bij Coolblue een nieuwe telefoon besteld. Die zóu zondag worden geleverd (dat beloven ze) maar hij kwam pas maandagmiddag. Toen had ik geen fut meer om me met zijn installatie te bemoeien.
Vanochtend heb ik evenmin ‘fut’ maar ik moet echt wat telefoontjes plegen dus: doos geopend, niet-begrijpend een deel van de handleiding gelezen en tenslotte 1 telefoon op de lader gezet om hem op te laden.
Wat 7 uur kan duren. Dan moeten de andere twee nog.
En dan moet ik er kwa installeren echt aan geloven.

Dit is 1 van die zeldzame momenten dat ik wou dat ik een handige man had.