Jeanne's Weblog

Het is Dierendag en hoewel ik altijd al veel geld overmaak naar dierendoelen en ik het onzin vind dat uitgerekend vandaag nog méér te doen, doe ik het toch.
Niet aan álles (er moet geld overblijven voor puzzels en impulsieve opera-tripjes en krankzinnig dure hapjes voor Loki).

De keus valt op Stichting Zwerfdier omdat tja, ik weet eigenlijk niet waarom precies.
Omdat ze katten opvangen? dat zal het wel zijn.
Amivedi. Omdat ze zoekgeraakte dieren proberen terug te vinden.
The Donkey Sanctuary omdat ik in Amerika een lief ezeltje heb ontmoet en omdat ze knappe tragische teksten schrijven over hoe zielig die ezels zijn waarvoor ze geld inzamelen.

Ik druk op Versturen en ga dan naar Facebook waar ik struikel over nog méér goede dierendoelen.
Die zielige beren.
Die zielige honden.
En dan heb je nog de zielige landbouwdieren waarvoor ik maandelijks al via Wakker Dier doneer.

Ik voel me niet tevreden.
Ik voel me machteloos.

Hij is er weer, het roodborstje.
Nee, geen foto gemaakt, dus dat moet je maar gewoon van me aannemen.

Hij (of zij, ze zien er identiek uit, ze zingen ook identiek) komt elk jaar in oktober.
Mijn vriendin W. (inmiddels overleden) vertelde me dat het vogeltje exact op 5 oktober arriveert.
Jarenlang dacht ik dat dit idd zo was.
Ik bedoel: ik zag de vogel, ik keek op de kalender en jawel het was 5 oktober.
Deze is dus vroeg.

Ik google wat-ie graag eet.
Spinnen en slakken (dus: laat bladeren liggen).
Meelwormen.
Maar gewoon vogelgraan met pinda’s is ook goed.

Tegen het raam tikken lijken ze echt te doen.
Niet omdat ze naar binnen willen maar omdat ze erg territoriaal zijn en niet doorhebben dat de vogel die ze in het raam zien het eigen spiegelbeeld is.

Hier tikken de kippen tegen het raam als ze lekkere hapjes willen.
De meesjes gaan niet zover.
Die ‘hangen’ voor het raam wanneer ze mij erachter zien.
Hat kán zijn dat ze alleen maar ‘hallo’ willen zeggen, maar wanneer ik ze duivenpinda’s toewerp nemen ze die gretig in ontvangst en gaan dan weer een tijd weg.
Pavlov (ik).

Opeens overvallen me zoveel herinneringen.
Met Roelof.
Maar ook met Lodewijk.

Het bedrijf dat mijn PC repareert heet MillCreek (of een variatie daarop).
Toen Lodewijk en ik net in Moab verbleven, kregen we de tip: ga Mill Creek lopen.
Wat makkelijk was, deels slick rock, en ietsje moeilijker, deels tot halverwege de bovenbenen in het water.
Heel vredig, veel groen.
Die hike maakten we de jaren erna nog vele keren.

Ik google nu op Mill Creek Moab en het blijkt een hike te zijn waar je zoveel mensen tegenkomt dat het met Corona niet meer verantwoord is! File hiken!

Ik ben wat treurig om wat wás.

Roelof ging vier jaar geleden dood.
Deze foto is gemaakt in München tijdens onze laatste mini-trip in 2015.

Dit jaar had ik twee reizen naar Amerika gepland en drie mini opera trips – allemaal met KLM.
Die annuleerde KLM.

Toen kreeg ik vouchers, om later te gebruiken.
Na een paar maanden werd het mogelijk die vouchers te verzilveren.
Dat moest je dan zelf regelen.
Via een formulier aanvragen.

Daarop moest je opgeven hoe je het bedrag had betaald (iDeal of credit card) en waar het voor wás: vlucht of extraatje bv een makkelijker stoel. Dat viel nog niet mee bij relatief lage bedragen.
Verder: ze hadden het druk dus ze streefden ernaar om na 60 dagen te betalen en het kon ook 90 dagen worden en als ik het geld dan nóg niet had moest ik dat weer zelf melden.

Poeh!
Je moest als klant wel heel véél.
Zodat ik er na een paar aanvragen mee ophield.

Vandaag koop ik een nieuw ticket.
Heb ik soms vouchers? die heb ik.
Dan graag hier het nummer invullen.
Waarna de site netjes dat bedrag aftrekt van het bedrag van het ticket.
Nog een voucher? ga je gang!

Het is wel duidelijk waar KLM met dit beleid op uit is.