Jeanne's Weblog

Als het kan kies ik in Amerika een rental met dieren.
Honden zijn leuk. Katten zijn nog leuker (maar die rentals zijn lastig te vinden).
Uitkijken op vogels en konijntjes is een pre.

Met boerderijen heb ik nog weinig ervaring.
Ze trekken me zeker.
Maar ik moet nog een evenwicht vinden met de mensen die er noodgedwongen ook rondlopen.

In Yuma vond ik een opvang voor oude en gebrekkige dieren (vooral veel honden) waar de kamer direct aan hun woonkamer ligt (achter dat kleine hekje).

Na Pioneertown ga ik naar Elfin Forest, naar Cozy Retreat on Cherimoya Grove. Daar vangen ze afgedankte boerderijdieren op.
Ik verblijf er in een klein huisje lós van de eigenaars en kan vanaf mijn balkonnetje uitkijken op de paarden.

Er zijn ook hangbuikzwijnen (best grote) waarvan je de buikjes mag aaien.
Eén ervan loopt vrij rond maar woont in een tipi.
Ik ben erg benieuwd hoe het daar is.
Ik zal er drie dagen blijven.

Over 95 dagen ben ik in Pioneertown.
Ik word dol enthousiast begroet door het hondje Rosie en ik wéét dat ze alle gasten precies zo begroet maar ik zeg iets als ‘ik vind het ook fijn om jóu weer te zien!’ en omhels haar.

Als Dave er is komt die naar me toe, geeft me een hug, helpt me de auto uit te laden en opent mijn wijn voor me (niet dat ik direct ga toetasten maar ik stel het gebaar op prijs).
Soms is Dave er niet maar Sachi wel en die roept me ‘welcome!’ toe en zegt dat de deur open is (Sachi is geen hugger).

Binnen is een schattig klein huisje (geen ‘tiny’ huisje, gewoon klein) en daar vanuit is er dat overweldigende uitzicht waarvan ik nooit genoeg zal krijgen.
Met de vertrouwde rotsen en andere rotsen die me dan pas opvallen en planten die zijn uitgeschoten en die bloeien en andere die de winter niet hebben overleefd.

Er staat een grote bak vogelvoer voor me klaar.
Ik strooi meteen gul.
Ik pak een ietsje uit (de rest komt later wel) en ik installeer me om te kijken.
Soms daalt de ontspanning en de rust al na een uur over me.
Soms duurt het iets langer.

In het najaar van 2012 ging ik voor het eerst op mini-trip om Edita Gruberova te zien.
Naar Baden-Baden.
Wat een mijl-op-zeven was met vliegen en trein en nog een trein en taxi.

Een paar maanden later vloog ik met Roelof naar München.
Het was in januari en het weer was zoals nu zodat we in het vliegtuig zaten en blazers bliezen de sneeuw van de vleugels.
Dat was al het tweede vliegtuig want onze oorspronkelijke vlucht was gecancelled.
We haalden dus net op tijd de opera, leverden onze koffertjes met ietsje feestelijke kleding in bij de garderobe en woonden hartstikke ‘casual’ gekleed de voorstelling bij.

Erna handtekeningen gehaald.
En toen door een besneeuwd München met grote moeite ons hotel gevonden.
Een jaar later zouden we weer gaan en daarna nog een paar keer.
Ik mis Roelof.

Ik krijg vrijwel nooit een bekeuring.
De laatste keer was twee jaar geleden toen ik naar LA moest vliegen en Schiphol had problemen met de stroom en er werden wegen afgezet en toen niet meer.
Toen reed ik 4 km te hard (of misschien was het 7 – ik ben het even kwijt).

Vandaag weer post van het Centraal Justitieel Incassobureau.
Wéér te hard gereden?! denk ik.
Ik open de envelop en schrik van het bedrag: € 149.
Hoe heb ik dat voor elkaar gekregen?
“Handelen in strijd met gesloten verklaring in beide richtingen weg(gedeelte) bestemd voor bep. categorie voertuigen.”
Eh…?

Ik kijk naar de datum.
En de plaats.
En de tijd.
22 oktober. Zaandam. 7.15 uur.

Op dat moment hing ik nog boven de oceaan, op weg naar Schiphol.
Ik maak het bedrag over en verzoek mijn oppas vriendelijk het geld te storten op mijn privé rekening.

Ach, daar is-ie weer.
De mail met: ik heb je betrapt terwijl je porno keek en ik heb je phone gehackt en heb nu de adressen van al je vrienden en als je niet betaalt vertel ik het die en dan lachen ze je uit.

Dat is phishing mail.
Dat is ook een hoax.

Nou wist ik al dat het onzin was.
Omdat ik al heel lang geen porno meer heb gekeken.
Maar als ik al had getwijfeld: de adressen van *al* mijn vrienden en die dan gehaald van mijn phone?
Moet ik dat ding toch eerst wat actiever gaan gebruiken.

Eerst was Lodewijk mijn erfgenaam en toen Roelof.
Toen die dood ging werd het mijn bevriende buurvrouw met ‘Wakker Dier’ als alternatief voor het geval buurvrouw al dood zou zijn wanneer ik kwam te overlijden.

Nu krijg ik op Facebook steeds de oproep te zien dat ik mijn geld moet nalaten aan dieren en ‘vraag hier de brochure aan’.
Ik snap het wel, van die oproep.
Ik schrijf over dieren en over opera en het zou wat raar zijn om me uit te nodigen mijn geld na te laten aan een rijke operazanger(es).

Dus: laat die brochure maar komen.
Vul in: naam, adres, telnr…
Telefoonnummer?
Ja.
En niet alleen dat.
Geef toestemming dat we u hier 1x over mogen bellen.

Zijn ze nou helemaal betoeterd?
Over dit soort zaken denk ik na. Ik maak afwegingen.
Helemaal zélf.

Alleen al de gedachte dat over een week een bemoeial me opbelt doet me afhaken.
Dom-dom-dom.
Zij dus.