Jeanne's Weblog

In de Plusmarkt grijp ik twee flessen van mijn favoriete slobberwijn (een Sauvignon Blanc) en omdat het een bijzondere dag is ook een fles Pino Grigio die twee Euro duurder is.
Ja! ik pak uit!

Naast mij staat een vrouw te aarzelen.
Iemand wil dat ze ‘zoete witte wijn’ voor haar koopt.
Maar welke is dat.

Vroeger, stellen we samen vast, had de Plus bij elke wijn een bordje staan met de mededeling of hij droog of zoet was.
No more.

Ik loop naar de Huiswijn.
Daar staat het nog wel op: ‘Zoet’.
Maar een fles huiswijn kado doen.. niet zo feestelijk.

We lopen naar de aanbieding.
Een Sauvignon Blanc en een Chardonnay die volgens het etiket smaakt naar banaan en meloen en ander zoet spul dus dat zou wel eens een zoete witte wijn kunnen zijn.
De vrouw koopt twee flessen en ik word bedankt voor mijn deskundig advies.

Waarin een droge wijn slobberaar groot kan zijn.

Een paar jaar geleden kocht ik via Facebook een nieuwe (tweedehands) camera: een Panasonic Lumix DMC-FZ200.
Heerlijke camera.
Maar sinds een paar maanden heeft hij kuren.
Soms, weken achter elkaar, ‘grijpt’ hij de sd-card niet wanneer ik die terugduw.
Dan valt die nog wel op zijn plaats als ik het klepje sluit.
Maar hoe lang zal dit goed gaan?

Dus zoek ik naar een vervanger/opvolger voor wanneer hij het echt begeeft.
En ontdek dat hij niet meer nieuw te krijgen is.
Wél via verkopers op Marktplaats.

Ik bekijk de advertenties.
Ik bied op 1 (en word overboden). Ik stel een vraag (en krijg geen antwoord).

De vraagprijs hangt tussen € 150 en € 200.
Maar 1 verkoper neemt genoegen met € 95.
Hij zegt dat de camera “absoluut krasvrij” is en “Gaat weg vanwege aanschaf andere camera”.
1 kleinigheid: de lensdop ontbreekt.

Ik kijk naar de ervaringen die andere mensen hebben met deze man.
Een vérkoper is erg tevreden want er is snel betaald.
Wat verhandelde hij? ”
“LUMIX FZ200 (met defectje)”

Ik kan me niet voorstellen dat je dat in de titel van je aanbod zet als het enige ‘defectje’ de ontbrekende lensdop is.
Ik vermoed dat het aanbod van € 95 met ‘absoluut krasvrij’ en ‘gaat weg vanwege aanschaf andere camera’ dat te mooi *lijkt* om waar te zijn dat ook inderdaad *is*.
Dit gaat ‘m dus niet worden.

Mijn huis is slecht geïsoleerd en daar heb ik mn last van aan de achterkant.
Daar waait de wind vanuit het oosten over het water van de polder.
Dat is een érg koude wind als hij hard waait.

Gisteren zat ik aan mijn bureau met een badjas aan.
Om een ietsje warm te blijven.
Vandaag begon ik al met een dikke fleece broek maar eerst waren de – dikke – sokken te kort en toen had ik langere gevonden maar die hadden gaten in de bodem.
Zodat ik nu voor 30 Euro nieuwe sokken heb gekocht.

Op mijn wenslijstje staan ook dikke dassen.
Maar mijn echte dilemma is het volgende.
Ooit, toen Lodewijk en ik nog samenwoonden in mijn 1-kamer woning in de Wilhelminastraat in Amsterdam (= 30+ jaar geleden), deed hij me een lekker zachte lichtblauwe badjas van (toen nog: Metz) kado.
Die badjas is intussen tot op de draad versleten.
En er hangt hier ook nog een donkerblauwe badjas van hém die amper is gebruikt.

Logisch zou zijn: weg ermee! met die lichtblauwe badjas.
En koester mezelf in de donkerblauwe.
Gewoon praktisch: om een beetje warm te blijven.

Maar ja.
Enzo.

Ik vind het leuk mijn reizen vooruit te plannen.
Lang vooruit.
Erg lang vooruit.

Mbt sommige rentals is dat idd verstandig: er zijn méér mensen die daarop een begerig oog laten vallen en soms zit ik er nu (een half jaar vantevoren) al naast.
Omdat een andere ver-vooruit-planner nóg eerder een beslissende knoop heeft doorgehakt.

Verder moet ik rekening houden met waar ik begin en waar ik eindig, zoek ik huizen die op 2-3 uur rijden van elkaar liggen, ze moeten ‘verlatenheid’ bieden en liefst in de woestijn liggen maar een enkele in het bos mag ook – mits met mooi, onbelemmerd uitzicht en gegarandeerd veel diertjes.

Zo zat ik (de reis was bijna rond, ook letterlijk, mijn begin- en eindpunt zijn hetzelfde) de afgelopen dagen te kijken naar een rental waar ik in mei 2017 was.
Ik aarzelde.
Had ik destijds niet gedacht ‘daar ga ik nooit meer naar terug’?

Ik sla er mijn dagboekprogramma op na.
Toen ik aankwam vond ik het niet prettig.
‘Raar’, te klein, niet comfortabel.
Op dag twee vond ik het al wat leuker.
En op dag drie had ik het erg naar mijn zin.
Dus: geboekt voor twee nachten komend mei.

Leuke reactie van de eigenaar.
Hij vindt het ‘awesome’ dat ik terug kom.
En goeie kans dat hij dat zegt tegen alle gasten én dat hij geen idee heeft wie ik ook weer ben.
Maar het is toch leuk om te horen.

Toen ik net terug was wou iemand iets afgeven.
Ze belde aan, ik deed niet open en ze concludeerde dat ik vast lag te slapen.
Dat was niet het geval.
Ik zat boven en zelfs als ik slaap: mijn bel is een (harde) klingelbel en daar slaap ik niet doorheen.

Een dag later kwam ze weer langs.
Ik zat in de kamer, zag haar auto en zag dat ze naar de deur liep maar hoorde niets.
Ik liep naar de voordeur, deed open en zei: de bel doet het niet.
Zij trok er ferm aan en de bel deed het nu wél en ze zei dus: ziejewel?! de bel doet het wel degelijk!
Ik probeerde nog even: maar net deed hij het *niet* waarop ze me aankeek of ik gek was.

Ik heb er vooral last van wanneer de postbode iets wil aanreiken.
Gelukkig weet ik meestal wanneer die komt en dan probeer ik hem beneden op te wachten en sprint naar de voordeur wanneer zijn auto voorrijdt.
Soms is hij me vóór en belt hij toch (hard!).
Vanochtend had ik geen pakje verwacht. Ik zit boven en hoor zijn auto voorrijden (Pavlov!), ik hol de trap af en shit! de auto rijdt al weg.

Het pakje (dat ik niet had verwacht en dat ook niet bijzonder leuk is), is in de brievenbus geklemd.
Hij heeft dus echt aangebeld.

Ik moet een deskundige inschakelen om het probleem te verhelpen.
Maar ik voel me een beetje een zeurend ‘mevrouwtje’ met ‘de auto maakt zo’n raar geluid’ waarop de monteur dan zegt dat hij niks hoort.
Wat de auto trouwens óók doet (een raar geluid maken) maar: one problem at the time.

In mijn mailbox valt een mail met een advertentie voor…
een scootmobiel?!

Wat verwachten ze? dat ik antwoord: leuk! en doe er ook maar een rollator bij?!

Mijn man, die 20 jaar dood is, was van adel.
Lage adel: jonkheer.
Maar ook lage adel wordt vermeld in een Adelsboek en omdat ik met hem getrouwd was vraagt de schrijver van dat boek mij nu om *mijn* gegevens.
Zoals wie mijn ouders waren.

Dat kan ik nog wel beantwoorden.
Maar wanneer zijn Lodewijk en ik getrouwd? echt geen idee! en zoeken levert ook geen trouwboekje op.
Ik dénk ‘ergens in augustus dertig jaar geleden’ maar dat is natuurlijk niet concreet genoeg.

Ik kan de acte opvragen bij de gemeente Amsterdam.
Voor meer dan tien Euro.
Beetje overdreven.
Zeker omdat die man het boek vast mooi op orde wil hebben maar omdat de familie zich na de dood van mijn man niets meer aan mij gelegen heeft laten liggen.

Met 1 neef heb ik via FB af en toe een ietsje contact. Dat is wel een leuke jongen (man).
En toen het er twee jaar geleden op leek dat ik dood ging aan kanker vroeg hij of hij dat aan zijn vader mocht vertellen.
Van mij wel. Maar waaróm?
Omdat ik interessanter was ivm ‘bijna dood’??

Ik ging niet eens echt dood.
Want het wás geen kanker.
Waarmee ik ook niet meer interessant was.

Ben ik bitter?
Ach.
Nou ja.
Misschien ietsje.

Het kan niet: Hulu.
Er zijn sites die zeggen dat het wél kan, als je maar een VPN hebt.
Dat helpt natuurlijk – inloggen alsof je in Amerika bent (zoals ik nu ook doe met Netflix).
Maar ze slaan een belangrijke stap over.

Ik kan nl inloggen op Netflix omdat ik een account heb. Weliswaar een NL Netflix account maar daar zit Netflix niet mee.
Hulu is anders.
Die accepteert alleen abonnees uit Amerika.

Ik probeerde me aan te melden.
Ze vragen om een credit card.
En een adres in Amerika.
Dat adres kan ik wel faken, maar niet een adres dat is gekoppeld aan de credit card.

Mogelijk kan het toch als ik kan inloggen op een account van een Amerikaan die meerdere aansluitingen toelaat.
Aangenomen dat Hulu dat soort accounts heeft én dat ik iemand ken die zo’n account met me wil delen.
Maar voor nu is het spoor doodgelopen.