Jeanne's Weblog

Voor de oppassers maak ik regelmatig foto’s van de tuin.
Waarbij ik ook mezelf verbaas. Want wat groeit hij opeens snel en merkwaardig (veel planten komen me niet bekend voor).

Vandaag ben ik op en neer naar Amsterdam voor een lunch met Nelly Miricioiu.
Dat klinkt achtelozer dan het is en dat *is* het ook.
Niet alleen omdat voor mij elk menselijk contact in toenemende mate ‘zwaar’ lijkt te worden. Maar ook omdat – heel praktisch – de TomTom (nu met plakband bevestigd op het dashboard) me door de Jan Evertsenstraat wil leiden en die blijkt te zijn afgezet.

Op goed geluk kies ik wat andere straten en na anderhalf uur bereik ik de parkeergarage in de Marnixstraat waar vandaan het nog twintig+ minuten wandelen is naar het restaurant in de Stadsschouwburg waar we hebben afgesproken (de diva en nog twee fans en ik).
De diva is geweldig. Bruisend! en lief!
Ik verwijt mezelf bijna dat ik haar diner op zaterdag en haar Masterclass op zondag heb laten schieten omdat ik het niet opbracht.

Wanneer ik weer twee uur na het afscheid thuis kom, weet ik weer waaróm ik dat deed.
Ik ben na zoveel interactie gewoon kapot.

Gisteren was ik bij een Masterclass van mijn favoriete sopraan, Nelly Miricioiu.
Ik run haar Fanclub op Facebook en mijn taak is het om tijdens zo’n Masterclass van in totaal 12 leerlingen foto’s te maken.
Om de drie leerlingen is er pauze. Dan praten mensen met elkaar en ook met mij.

Al na een halve ochtend (we beginnen om tien uur, het zal eindigen om zes uur ‘s avonds) ben ik kapot.
Er gebeurt teveel, er zijn teveel mensen, het loopt me om.
Ik zeg zoiets tegen een paar mensen die me niet begrijpen (wat het erger maakt).
Later vertel ik ze dat Nelly me had uitgenodigd om na de Masterclass met haar en man Barry en nog tien anderen te gaan eten maar dat ik mezelf ken: ik breng het niet op. Ik ken mijn grenzen en dit gaat er overheen.

Onbegrip.
Hoe kan ik zo’n buitenkans nu laten lopen?
Omdat ik gek word van de prikkels.
Ik probeer: ik spreek nooit mensen, ik woon alleen met mijn kat.
Ik zie ze ‘so what’ denken en besluit de term ‘social introvert’ maar niet eens te laten vallen.

Voor wie nu denkt ‘wat is dat’ wou ik even een handige link toevoegen maar er zijn erg veel links en ze zeggen allemaal iets anders dus dat heeft geen zin.
Houd het er maar op dat ik na contact in een grote groep met veel mensen kapót ben.
Uitgeteld.
Die uren Masterclass met pauzes met interactie trok ik al amper, ‘gezellig’ erna met een groep eten was een no-no.

Wel vervelend dat zo weinig mensen dat begrijpen.

Zondag over een week vlieg ik naar Amerika.
Dan komt een echtpaar op mijn huis passen dat ik alleen via email ken. Ze wonen op de grens van Z-Frankrijk en Spanje dus ‘even langskomen om kennis te maken’ was geen optie.

Ze lijken me aardig.
Logisch, anders zou ik ze Loki en de andere dieren niet toevertrouwen.
Maar naadloos verloopt het niet.
Want mailend over ‘willen jullie ev iets aan de tuin doen en écht, dat hóeft niet’ vertel ik dat er een paar plekken zijn waar de brandnetels niet meer uit te roeien zijn, dus: die plekken negeren.
De reactie van hem is een link naar een brandnetelverbrander.
Nee! mail ik terug. Want daar leven ook diertjes.

Een dag eerder stuur ik een mail over dat ik zo benieuwd ben hoe Loki zich zal gedragen. In het najaar had hij 1 jongen die op hem paste en waar hij al heel snel heel lief mee was. Hoe zal dat nu gaan, met een echtpaar? Zal hij een voorkeur hebben?
Het was ‘zomaar een mail’ omdat ik nu eenmaal veel over Loki denk en veel van hem houd.
De reactie was een mail van háár dat ze heus goed voor de kat en mijn huis zouden zorgen. Dat ik me geen zorgen moest maken.
Maar dat bedoelde ik helemaal niet, dat ik me zorgen maakte. Ik zat gewoon wat over Loki te filosoferen.

Het komt ook vast goed.

Ik had bedacht: mijn smartphone kan me de weg wijzen.
Ik bevestig hem aan een luchtrooster.
Maar ik had buiten mijn ogen gerekend: die kunnen als ik een verte bril op hebt het kleine schermpje van de phone niet lezen.

Ik denk: ik ga naar mijn benzinestation en vraag of ze een klem voor de TomTom hebben.
Wanneer ik binnenkom met mijn TomTom Via 135 en deze vraag begint de man daar spontaan te lachen: dáárvoor hebben ze natuurlijk niets! dat ding is te oud!
Missch via Marktplaats iets kopen?
Zou kunnen maar ik moet zaterdag naar Den Haag rijden.

Het enige dat ik zo snel kan bedenken is: TomTom met tape plakken op het dashboard.
En dan in Den Haag eraf halen want je weet maar nooit of een junk denkt dat het ding nog wat waard is.
En voor de terugweg?
Extra tape meenemen?

Omdat ik mijn eigen variant van ‘met het bord op schoot’ heb (nl voor de PC kijkend naar Netflix), heb ik geen tafelkleden meer.
Mogelijk is er nog ergens 1, maar ik zou niet weten wáár en dan is het minstens 20 jaar oud en heeft het vast vlekken.
Dat leek me geen punt toen er jonge, artistieke knullen kwamen oppassen, maar een ouder echtpaar wil vermoedelijk wel het bord neerzetten op ‘iets’ en niet op de kale tafel.

Ik google op ‘tafelkleed’ en ontdek dat Hema en Action wel betaalbare hebben maar dan zijn ze van plastic.
Armoedig, vind ik.
Placemats dan. Bij Action zijn aanvaardbare voor amper een Euro.
Ik denk: ik moet vanmiddag toch naar de mondhygiëniste, laat ik aansluitend naar de Action gaan.
Dat deed ik eerder maar de naburige Action was een nachtmerrie – ik raakte mijn auto bijna niet kwijt en kon in de winkel niet manoeuvreren omdat het te smal en te druk was.
Dús, dacht ik, naar de Action in Middenwaard. Daar zijn zat parkeergarages en hij is zo te zien (op de foto’s) ruim.

Alleen is dat toch gauw een half uur vanaf de mondhygiëniste en dan weer bijna een half uur terug naar huis.
En vooral: ik *wil* helemaal niet naar de Action!

Blokker dan.
Vier leuke placemats uitgekozen. Voor samen € 12,99.
Plus 4 Euro verzendkosten.
Morgen in huis.
Het kost wat meer maar dan mijd je de Action.