Over mezelf en andere dieren
Vorig jaar verstopte kip Andrea opeens haar eieren.
Een aantal keren volgde ik haar richting achtertuin maar nooit kwam ik er achter wáár.
Net ben ik om een heel andere reden in de achtertuin.
En mijn oog valt op een plekje naast de half ingestorte bank.
Even inzoomen (en dan zie je nog niks)
Nu écht goed kijken en… jawel.
Op 29 maart was de verjaardag van Roelof én van mijn rode kater Sammie.
Ze zullen allebei nooit meer jarig zijn.
Deze foto nam ik in april 2015 in München.
Ik ging er met Roelof naar Roberto Devereux.
‘Marktplaats’ is bijna over en uit.
Je mag er je aanbod 3x verlengen – en dan niet meer.
En alles wat ik er eerst op zette is nu bijna definitief verlopen.
Ik denk niet dat ik dit nog een keer doe.
De ‘opbrengst’ was nog geen twintig Euro en ik heb méér dan dat uitgegeven aan het omhoog plaatsen van advertenties.
Daarom: dit is mijn aanbod op dit moment.
Zie je er iets leuks bij? Laat het me weten.
Aan de verzendkosten kan ik niets veranderen (daarvoor moet je bij PostNl zijn) maar ik wil voor jullie best lager gaan dan de vraagprijs.
Toen ik hier kwam wonen was de tuin mooi aangelegd met leuke, lieve plantjes.
En er was een vijver.
Met visjes en kleine salamanders.
Naast die vijver was een muurtje en graag zat ik daar op en keek naar de diertjes.
Na een tijdje bleek de vijver lek. Wáár precies was onduidelijk.
Maar een *soort van* oplossing was om een pomp in de sloot te hangen die via een slang water aan de vijver toevoegde.
Afgelopen winter werkte dat steeds minder goed. En na de laatste forse nachtvorst (die van een paar weken terug) was het water helemaal verdwenen.
Alleen na een hevige regenbui stond er weer een dun laagje op de bodem.
Ik overlegde met mijn tuinman. Was er iets te doen aan het lek? een nieuwe pomp misschien?
Hij zei dat de wortels van de bamboe door de folie drongen zodat het lek alleen maar erger zou worden.
Het was dus: de vijver of de bamboe.
En de vijver vond ik in het begin erg leuk (maar er kwam al snel de klad in omdat hij elke herfst *tijdig* moest worden beschermd tegen vallende bladen door er een net over te doen). Maar de bamboe vind ik een vrolijke plant.
Dus die werd het.
Vandaag kwam de tuinman.
De bedoeling was om alle folie te verwijderen maar dat bleek een helse klus, het werd dus stuk steken en alleen maar stukjes eruit halen.
Verder nieuwe aarde erin en een deel van de modder terug.
Op mijn verzoek verdwenen ook nog de heftig overhangende rozenstruik en de sprietplant rechts naast het bruggetje.
Over twee weken wordt dit project afgerond: vijver weg, tuin groter, uitzicht verruimd (en die plant naast de konijnren áchter gaat dan ook nog weg).
De laatste foto is van Loki toen de spriet naast het bruggetje er nog stond, die heeft dus geen andere functie dan dat ik Loki zo leuk vind.
Er is een nieuwe kat in het dorp.
Hij zit aan de overkant van de straat.
Loki gaat erheen en doet eerst de happy roll waarna er een Mexican standoff lijkt te komen.
Wordt het knokken? Ze denken erover na.
Loki besluit de verstandigste te zijn en gaat weer op huis aan.
Loki heeft me goed getraind: soms zit hij door het raam van mijn werkkamer naar buiten te kijken (en hoef ik niks) en soms krabt hij met zijn nagels langs de ruit (en moet ik het raam open doen).
Net volg ik zijn bevel op en opende het raam.
Loki wandelt over het dak van het schuurtje en ik hoor het door merg en been gaande gekrijs van een grote meeuw.
‘Trek je er niks van aan’ denk ik en dat lijkt Loki eerst ook te doen.
Maar nu voert de meeuw krijsend charges uit.
Hij/zij duikt naar beneden tot op een meter van Loki’s hoofdje en vliegt dan weer omhoog en dat herhaalt zich drie-vier keer.
Dan is het kwartje gevallen bij mijn lieve babyman en hij komt weer binnen.
Het verschijnsel ken ik.
Van vogels die een nestje hebben en die een roofvogel zien overvliegen.
Die stijgen met een groepje op en voeren bijna-aanvallen uit.
Maar volgens mij broeden de meeuwen niet op het dakje van mijn schuur.
En een *meeuw* aanvallen?
Ik denk dat Loki toch meer een Gevaar is voor muisjes en jonge musjes.
HEB JE HUISDIEREN?
We hebben een hele lieve knuffelkat, Gerrie.
Katachtigen zijn mijn lievelingsdieren, die vind ik cool.
Ik zou best een kat willen zijn want die hebben een heel goed leven en ze kunnen lekker chillen.
Ik heb het gedaan: ik ging naar Specsavers.
Ik onderging de ellende van de oogmeting.
Ik liet me overtuigen dat een computerbril ook wel fijn zou zijn en die kon ik dan heel goedkoop kopen – voor € 19.
Verder kreeg je bij het kopen van een montuur vanaf € 79 een tweede bril gratis.
Ik zocht uit:
1 computerbril
1 veraf bril voor € 109
1 leesbril van € 109 voor ‘gratis’
Wat ik niet had begrepen en wat ook pas bij het invullen van de bon werd verteld, was dat ik ook nog voor de glazen moest betalen.
Anti-kras en anti-spiegelen en extra dun omdat ik rare ogen heb = € 170 voor beide gewone brillen en ook nog eens € 130 voor de bril van € 19 die zo opeens een stuk minder goedkoop werd.
Maar omdat ik ook al twee ándere brillen had gekocht ging er weer korting af en enniewee: het werd € 375.
Waarvan ik nu mezelf vertel dat die goed zijn besteed.
Wat ze ook wel *zijn*.
Maar het is een smak geld.
Vind ik.
Twee maanden geleden stopte Loki, die tot dan graag op en neer springt naar het plat dak van de buren, met springen.
Niet alleen naar de buren. Bovenop een tafel of mijn bureau springen deed hij ook niet meer.
Evenmin het tuinhek – daar kroop hij nu onderdoor.
Ik nam hem mee naar de dierenarts die niets kon vinden en veronderstelde dat Loki een keer ongelukkig terecht was gekomen en daarvan was geschrokken en dat hij daarom extra voorzichtig was.
De laatste weken zie ik hem weer op tafeltjes springen.
De laatste dagen ook op het tuinhek.
En vanmiddag springt hij *ruim* naar het dak van de buren.
Ik maak foto’s en een paar zijn leuk maar dé foto van de grote sprong terug is helaas te blurry.
Maar wees gerust: Loki IS terug.
Ik heb al heel lang een TomTom.
Ik kocht er een beanbag bij zodat hij op mijn dashboard kon staan.
Dat ging prima in de VW Polo.
Sinds ik de Mitsubishi kocht stond hij op de vloer van de auto.
Vandaag zette ik hem toch maar weer eens op het dashboard.
Zodat hij bij de eerste rotonde die ik driekwart nam zwiepend naar rechts vloog en op de grond viel.
Het dashboard van de Mitsubishi is te glad voor de beanbag.
Wat te doen.
Ik heb mijn Nokia in mijn jaszak (stomtoevallig) en hij staat ook nog eens áán (nóg stomtoevalliger) zodat ik hoor dat ik word gebeld.
Eenmaal thuis (want ik zat in de auto) bel ik het nummer terug: het is van de tandartspraktijk.
Ze willen mijn afspraak verzetten.
Kan ik op 3 april.
Ik kan. We spreken een tijdstip af.
Dan zegt de assistente dat het niet Bert zal zijn maar de ándere tandarts.
Die wil ik niet, zeg ik. Ik wil Bert.
Bert blijkt weg te zijn.
En deze is er ook al drie jaar en ze is erg goed.
Ik herinner me nog als de dag van gisteren (die drie jaar geleden blijkt te liggen – handig toch, zo’n weblog) hoeveel pijn ze me deed en hoe klungelig ze te werk ging. Ik *wil* haar gewoon niet.
Die Bert moet toch ergens anders werken nu?
Hij werkte volgens mij ook al in een andere praktijk.
Tegelijk dus.
Het enige dat ik nu nog kan bedenken is dat ik zal overleggen met mijn mondhygiëniste met wie ik op 17 april een afspraak heb.
Wat een gelazer.
Tot ik een aantal jaren geleden Edita Gruberova ‘ontdekte’ was het nooit bij me opgekomen om sterren te ‘volgen’.
Het was fijn als ze naar Amsterdam kwamen en jammer als ze niet kwamen – maar vólgen?
Fans van Gruberova bleken haar al tientallen jaren te volgen en ik geloof dat het zes-zeven jaar geleden was dat ik dat ook voor het eerst deed.
Zo’n reis die zó ingewikkeld was dat ik er nu voor zou bedanken: vliegen naar Frankfurt, met een bus naar een ander deel van de luchthaven, dan met de trein, elders overstappen met de trein en met een taxi naar het hotel in Baden-Baden.
Maar daarna werd het vaak München en ook Zürich en Warschau en Praag en die reizen waren kwa reis makkelijker en ook al snel verslavend.
Andere sterren volgde ik óók (maar minder frequent) en toen raakte het geld op én stonden de mini trips als zodanig me ook steeds meer tegen.
Teveel gedóe.
De carrière van Gruberova nadert nu zijn eind (niet gek – die vrouw is 70+, zo lang trekt de doorsnee sopraan het niet).
Ik ga nog naar een paar voorstellingen: een Gala in München in juli, haar laatste Norma in Praag. *Misschien* haar laatste Lucia in Budapest.
En vandaag kondigt de opera in München aan dat ze in maart 2019 nog 2x haar door mij meest geliefde rol zal zingen: Elisabetta in Roberto Devereux.
Ik bestel een kaart voor beide voorstellingen – waarbij het altijd afwachten is of je die zult krijgen want het zal storm lopen omdat iedereen weet: hierna is het OVER.
Ik bid en smeek en vertrouw op de mensen bij de opera in München die tot nu toe altijd hartstikke aardig voor me zijn.
Het gaat beter tussen de phone en mij.
Up to a point.
Vandaag hebben we foto’s gemaakt.
Eerst van Loki.
Eén ervan is nu ook de achtergrond van het scherm.
Volgens het toestel, dat een handleiding op zichzelf heeft, kun je bij selfies instellen dat hij je mooier maakt: gladdere huid, wittere tanden etc.
Dat leek me wel wat.
Helaas bleek die verfraaiing van *mij* voor de Moto te hoog gegrepen.
Zelfs dit hoogwaardige toestel krijgt de hangende oogleden niet rechtop, de rimpels niet weg en – o got: de hals!!! een kalkoen!!! – en gelige tanden blijven geel.
Dit experimentje had ik mezelf beter kunnen besparen.