Jeanne's Weblog

The on-going patient was vanochtend bij de Bergman kliniek in Haarlem.
Ja, ik heb staar. Maar ik hoef nog lang niet geopereerd. Over een jaar nog eens langs komen – dat was alles dat de dokter wou.
Helaas kon ze me niet een verwijzing naar een opticiën geven met nauwleurige instructies voor nieuwe brillen. Waarop ik wel had gehoopt. Maar het was daar ‘druppelen eerst en praten later’ en na het druppelen kunnen je ogen niet meer heel exact worden gemeten.

Wél exact genoeg om te weten dat het krengetje bij Specsavers er helemaal naast had gezeten.
Zo had ze gemeten dat ik met 1 oog nog maar 60 zag en met het andere 70.
Nee. Het was 75 en 85 – kwa druk. Slok op een borrel. Férme slok.

Advies: vertebril (een nieuwe dus). Waar moet ik heen? wil ik nog weten.
Daarover wil ze geen uitspraak doen.
Google, google, google. Ik kom uit bij Pearle die o.a. zegt dat je in een óude bril nieuwe glazen kunt zetten.
Dat kan niet bij Specsavers (daarom stik ik nu ook in de brillen).

Er is een Pearle-filiaal in Avenhorn, 20 minuten rijden maar wel een dorp zodat ik eerst dacht: hebben ze er daar wel verstand van? maar in Heerhugowaard hadden ze dat ook niet dus proberen maar.
Een paar uur later bel ik op: hoe lang duurt het voor je de bril hébt. En tref een intens verveeld en vervelend wichtje.
O got.
Toch niet wéér hetzelfde gelazer?!

Ik ga morgen wel. Maar maak ook een afspraak voor de Specsavers in Purmerend waarover ik goede berichten hoorde.
Dat zou dan de dag erná zijn.
Bleh enzo.

Toen ik met Lodewijk was getrouwd hadden we een heel hecht contact met zijn broer en diens echtgenote.
Veel etentjes over en weer, intieme gesprekken.

Toen Lodewijk dood ging, veranderde dat in etentjes nu-en-dan.
Die wat moeizaam verliepen, en dat is een understatement.

Alles wat ooit vertrouwd was, was verdwenen.
Het was over en weer ongemak.

We hielden het een paar jaar vol en toen niet meer.
Een paar jaar dáárna hoorde ik van Roelof die de broer was tegengekomen dat ze intussen waren verhuisd maar dat ze mij geen verhuisbericht hadden gestuurd.
Ik was er niet echt verdrietig over omdat het ‘contact’ amper meer contact was.
Maar *bot* vond ik het toch wel.

Dat is nu pakweg 20 jaar geleden.
Ik heb nog herinneringen. Een paar fijne, een paar rare.

Stomtoevallig las ik vandaag ergens een stukje van Beatrijs Ritsema.
Het ging over 3 vriendinnen die genoeg hadden van vriendin 4 en hoe konden ze die nou pijnloos dumpen?
Antw: dat kan niet.
Als je iemand uit je vriendenkring wil verwijderen moet je dat zeggen en een reden geven en dat is altijd pijnlijk.

Op Radio 1 is ’s ochtends het programma Spraakmakers.
Daarin mag af en toe een luisteraar iets aan de orde stellen dat Heel Belangrijk is en Meer Aandacht verdient.

Vanochtend was het een vrouw die… geen kleinkinderen had!
Allemachtig tjee enzo.
En nu werd ze steeds geconfronteerd met ándere vrouwen die alsmaar foto’s te voorschijn haalden van kleinkinderen en dan had zij… niets!!
Omdat ze geen kinderen had (niet had kunnen krijgen) en nu dus ook geen kleinkinderen.

De vrouw pleitte voor meer aandacht voor óns (ik heb ze ook niet) want wat wáren (zijn) we zielig.
Behalve missch die paar idioten die groot zijn geworden in de jaren 60 en 70 en die toen geïndoctrineerd door het feminisme geen kinderen wóuen.

Ik werd idd volwassen in de jaren 70 en ik wou geen kinderen.
Ik vond er ‘gewoon niets aan’. Zoals ik nu ook niets aan kleinkinderen van anderen vind.
ik héb niets met kleine kinderen, ik vind ze luidruchtig en zeurkousjes (de goede – die ik niet ken – niet te na gesproken).

Wat een raar item.
Zouden nu echt vele honderdduizenden vrouwen zich hierin hebben herkend?
Als dat mij de rare uitzondering maakt: so be it.

Vanochtend was ik bij mijn huisarts die zoals ik al verwachtte hartstikke aardig was en wel degelijk verstand had van staar. Hij kon de uitkomsten van de opticien moeiteloos interpreteren en het leek hem sterk dat ik direct moest worden geopereerd.
Maar als ik dat wou (en dat wou ik) wilde hij me wel een verwijzing naar een oogarts geven, ook omdat Specsavers zo moeilijk had gedaan over het verstrekken van een nieuwe, sterkere bril.
En ik me vooral zorgen maak dat mijn vertebril niet sterk genoeg is zodat ik in Amerika een gevaar op de weg ben.

Ik vroeg of hij me naar de Bergman Clinics kon verwijzen.
Geen probleem! met de vraag ‘is het staar’ en ‘geef een goede indicatie voor een bril’.
Ik krijg een verwijzing die ook naar de Bergman kliniek (in Haarlem) gaat.
Omdat inloggen me later niet lukt bel ik op en (wat een wonder!) ik sta daar al in hun systeem en ik kan een afspraak krijgen op 13 maart! Ruim op tijd dus voor nieuwe brillen omdat ik pas op 20 april wegvlieg.

Wat een opluchting! goede huisarts (dokter Gideon Allick) en aardig meisje bij de Bergman kliniek.
En ook nog een aardige buurman die me wil rijden, uur op me wil wachten en dan terugrijden.
Last van mijn schouders.

Het meisje bij Specsavers overviel me gisteren met haar ‘u hebt staar’ en nu eerst opereren en ‘ik kan niets voor u doen’.
Maar goed, toen had ik ook nog niet op staar gegoogled en dus ook nog niet de Staarkaart ontdekt.

Mijn eerste reactie erna: een tijd de kop in het zand.
Mijn tweede, betere reactie: naar de huisarts en met hem de zaak bespreken.
Afspraak maken kon online, wel moet je dan de reden erbij zetten.
Dus schrijf ik: ‘mogelijk staar’.

Vanochtend gaat de telefoon.
De assistente van mijn huisarts. Ze blijft vriendelijk maar heeft een duidelijk doel: mij die afspraak uit mijn hoofd praten.
De huisarts, zegt ze, kan toch niets voor me doen.
Hij kan mijn ogen niet meten.
Dat weet ik maar ik wil hem *spreken*.
En (ijzersterk argument, vind ik zelf): “U kunt op mijn status zien dat ik al drie jaar niet geweest ben. Het is niet zo dat ik bij elk pijntje om de twee weken een afspraak wil.”
Klopt. (En heel opmerkelijk voor eenzame vrouwen van mijn leeftijd die een zeur-abonnement op de huisarts plegen te hebben)

Ik: “Ik wil mijn opties met dr A bespreken.”
Ok.
Afspraak blijft staan.
Goed gedaan, jochie!

Vandaag dacht ik “laat ik mijn ogen weer eens laten meten. Is niet verschrikkelijk nodig maar kan ook geen kwaad.”
Ik ga naar Specsavers in Middenwaard in Heerhugowaard en vanaf dat moment gaat alles mis.
Zoals moet volgens de website heb ik al mijn (Specsavers)-brillen bij me. Maar o jee! 1 ervan blijkt een bril van de concurrent te zijn (dom-dom-dom!) en dáár kan ‘ze’ niks mee!!
Geen probleem (denk ik nog) maar dan worden mijn ogen gemeten en concludeert ‘ze’: u hebt staar.

Ik schrik. Wat nu? Operatie.
‘Duurt tien minuten’ wat waar kan zijn maar heeft verder ook nog wat gevolgen. Weet ik toevallig omdat Roelof die operatie heeft gehad en ik hem toen naar het ziekenhuis heb gereden en weer opgehaald.
Verder kordaat: “Ik kan niets voor u doen”. Maar ze zal me een verwijzing geven voor de huisarts en die hoef ik niet eens te zien, die huisarts want ik krijg dan direct een verwijzing naar de oogarts en laat er nou toevallig een ooginstituut in Heerhugowaard zijn?!

Even later duwt ze me een envelop in de hand en natuurlijk ga ik thuis googlen.
Er blijkt een Keuzekaart Staar te bestaan.
Daarop staat o.a.
“Heeft u weinig klachten tijdens bijvoorbeeld lezen, televisiekijken of autorijden? Dan kunt u wachten met een operatie.
• U kunt laten controleren of u met andere brillenglazen of lenzen beter kunt zien.
• Als uw klachten erger worden, kunt u opnieuw met uw oogarts overleggen over wel of niet opereren.”

Het had dus wél gekund: andere brillen.
Mogelijk hadden ze niet lang geholpen maar dat was dan toch mijn keuze geweest?
Ik heb gezegd dat ik het ieg met mijn huisarts ging bespreken.
En – goed geraden – dat viel ook helemaal niet goed.

My name is Ronald Macleod, I am the Operations, Maintenance and Transportation officer here at the Miami International Airport FL, USA.
Last week Tuesday, as I was making my usual routine check at the Airport Storage Vault, I discovered an abandoned shipment from London and when scanned it revealed an undisclosed huge sum of money in a Metal Trunk Box weighing approximately 110kg With Registration RBT-45C. The consignment was abandoned because the Contents of the consignment was not properly declared by the consignee as “MONEY” rather it was declared as personal effect to avoid interrogation and also the inability of the diplomat to pay for the United States Non Inspection Charges which is $3,700USD.

However, to enable me confirm if you are the actual recipient of this consignment as the assistant director of Inspection Unit, I will advise you provide your current Phone Number and Full Address, to enable me cross check if it corresponds with the address on the official documents including the name of nearest Airport around your city.