Jeanne's Weblog

Maandag werd ik wakker met keelpijn. Dinsdag voelde ik me niet zo lekker. Woensdag wist ik dat het helemaal mis was: hoesten, loopneus, malaise.
Ik heb een afspraak voor maandag bij de tandarts en ik dacht: die kán ik afzeggen op het laatste moment. Maar ik weet dat deze tandarts een drukbezet man is en dat ze graag tijdig weten of ze een nieuwe klant ergens tussen kunnen wringen.
Dus bel ik woensdag tussen de middag.

En krijg een kattig 25-jarig telefoonmeisje aan de lijn dat zegt dat aangezien het pas woensdag is, ik bést maandag beter kan zijn!
Ik zeg dat ik het verloop van mijn verkoudheden zelf het beste ken en dat ik weet dat dat niet zo zal zijn.
Zacht inwendig vloekend schrapt ze de afspraak en noteert een volgende voor over een paar maanden.

Ik leg neer denkend: ik had het anders moeten aanpakken.
1) ik had donderdag eind middag moeten bellen (vrijdag zijn ze dicht)
2) met samengeknepen keel ev een paar keer hartverscheurend hoestend én met volle neus zodat duidelijk was dat ik amper kon ademhalen.
Ik beken dat ik dat vroeger wel eens heb gedaan. Maar ik dacht eerlijk gezegd dat dat niet meer nodig was. Dat je gewoon als volwassen mensen met elkaar kon omgaan en eerlijk kon zijn zonder dat zo’n tutje me ter verantwoording ging roepen.

Later dacht ik: zou het zijn omdat in de computer stond dat ik eerder een afspraak heb afgezegd? Dat is nl 1x eerder gebeurd.
Omdat ik toen bij de mondhygiëniste moest komen op dezelfde dag dat ik zou worden geopereerd aan wat de doktoren dachten dat uitgezaaide kanker was.

Om de een of andere reden (omdat de vorige reis niet zo’n succes was? om iets te doen te hebben? andere reden?) denk ik alweer na over de vólgende reis.

In de planning zitten enkele beperkingen.
Zo staat al vast dat ik de eerste vijf en de laatste drie dagen zal doorbrengen in mijn favoriete huisje in Pioneertown.
De eerste vijf om tot rust te komen en de laatste drie omdat me nu een aantal keren is overkomen dat ik me blind starend op iets dat geweldig leek op Airbnb in een miserabel optrekje zat.
En dan zit ik in het midden nog vier dagen in Lone Pine waar ik dit voorjaar erg gelukkig was.

Dat beperkt het plannen behoorlijk want ik kan niet zómaar huisjes kiezen – ik moet ook rekening houden met afstanden en met de richting zodat ik wanneer de al geboekte rentals beschikbaar zijn, ik daar ook zal uitkomen.
Er is nog een beperking: ik ben vrijwel door mijn geld heen.
Lang had ik spaarrekeningen en aandelen en daaruit kon ik putten zodat ik mini trips maakte en naar Amerika ging en mezelf toestond verliefd te worden op grote, luxe huizen en die dan voor een paar dagen huurde. De rekeningen zijn wat leeg geraakt.

Nu bekijk ik trailers en goedkope(!) tiny houses, niet fancy houses die als extra gimmick hebben dat ze tiny zijn maar die wel net zoveel kosten als een luxe huis.
Dit wordt mijn eerste bestemming na Pioneertown.
En ja, als je in mijn hart zou kijken zou ik dolgraag nog steeds grote, luxe huizen huren maar een blik in de portemonnee laat zien dat die tijd echt voorbij is.

Vorig voorjaar besloot Duif (aka Turkse Tortelduif) zich aan me te hechten.
Nee, het was anders: Duif wist dat ik hier het voer strooi en hij is slim dus hij had door dat als hij zich aan me opdrong, ik dat zag als een ‘vriendelijk verzoek tot strooien’. Wat ik dan deed.
Duif nam graag plaats op mijn schuurdeur als die openstond en vloog er dan nét op tijd vanaf wanneer ik hem terugtrok.
Ook voerde ik hem op de vensterbank direct achter mijn raam. Waar hij regelmatig op me zat/zit te wachten.

Dit voorjaar verleidde hij (ik ga er nog steeds van uit dat hij een Hij is) een dame o.a. door erop te wijzen hoe goed hij dat voor mekaar had met de voedselvoorziening: follow me en het zal jou en onze kinderen aan niets ontbreken.
Een tijdje kwamen ze samen, toen kwam er 1 (broedseizoen!) en nu weer twee en ze worden steeds tammer = onvoorzichtiger want Loki kijkt er graag naar en doet dan hebberig kek-kek-kek en ik denk vaak ‘als dat maar goed gaat’.

Vanochtend ging het niet goed.
Loki komt naar mijn werkkamer en in zijn bek zit een duif. Ik kijk of er nog iets te redden valt maar de duif is hartstikke dood en Loki vindt er ook al niks meer aan dus die gaat iets anders doen terwijl ik Duif in de kliko mik.

Ik denk: ik hoop niet dat het 1 van het stel is.
Maar net gebeurt me iets opmerkelijks. Duif heeft er wel vaker een handje van om wanneer ik bij de achterste ren sta rakelijks langs of over me heen te vliegen en dan op nog geen halve meter op de rand van die ren te gaan zitten.
Nu weer: ik vóel hem bijna over mijn hoofd gaan en dan is er nog een grote duif en daartussen 1 iets kleiner exemplaar.
Dat moet een jong zijn dat ze samen hebben groot gebracht.
Zou die andere dan een ánder jong zijn dat het door Loki niet heeft gered?

Hoewel het me – ook als vogel – niet fijn lijkt een kind te verliezen, ben ik toch blij dat ze nog bij elkaar zijn, het stel.
Ik nam geen foto omdat ik de camera niet in de aanslag had maar ik het liet bij ze aangapen.
Dit is een foto van Duif op de schuurdeur die ik vorig jaar nam.

Zit in een gesealde plastic verpakking, dus ook geschikt om kado te doen.
Is idd uit de winkelvoorraad.

Voordat ik naar Amerika vertrok beloofde ik iemand die me ergens mee had geholpen dat ze uit mijn twee (enige) overgebleven doosjes dunne Lindt chocolade * mocht kiezen. Melkchocola en Sinaasappelmelkchocola.
Toen kwam het er niet van maar, verzekerde ik haar, zodra ik terug ben!

Dus leg ik gisteren beide doosjes klaar met er bovenop een chocolaadje van de soort die erin zit (uit de doosjes die ik nog héb die samen amper 20 chocolaadjes bevatten) zodat ze kan proeven om te kiezen.
Waarna ze beide doosjes in haar tas stopt.

Wat niet de bedoeling was.
Maar wat moet ik zeggen? ‘Ho ho! dát was niet de bedoeling!’
Ik zie het dus gebeuren en ik laat het gebeuren.
En ik weet dat vrouwen sterker dan ik (dat zijn – in mijn ogen – die nare types die sowieso altijd al roepen dat zij zooooooveel stoerder zijn dan ik) wél iets zouden hebben gezegd. Zodat ze nu nog een doosje met chocola zouden hebben gehad.

Ik baal.
Ook om de chocola.
Maar vooral om mijn eigen onhandigheid en waarom ik écht niet kan bedenken hoe zoiets soepeltjes op te lossen.

* alleen te krijgen in Zwitserland – dat vergat ik in het oorspronkelijke bericht te vermelden

Toen Roelof aan het doodgaan was, had ik eerst veel contact met de schoonfamilie.
Toen dook iemand anders op die ooit geneeskunde had gestudeerd en zij werd toen hun contact maar iedereen die op bezoek ging deed nog wel verslag op een soort algemene lijst van steeds meer mensen (rond de 30 meen ik, misschien zelfs meer).
Sommige verslagjes waren vrij zakelijk, vele waren erg emotioneel en vele projecteerden meer dan volgens mij redelijk was en ook werd er meer ‘gedeeld’ dan ikzelf zou hebben gewaardeerd als ik de zieke was geweest.

Op bezoek bij R. vroeg ik het hem een keer, wat hij ervan vond.
Hij haalde zijn schouders op.
Maar hij was toen ook off and on in dat ellendige IC delier en missch als je daarin bent kán het je ook geen bal schelen en als je denkt dat je toch bijna doodgaat al evenmin.

Gisteren kreeg ik een mail van iemand uit de groep.
Niet per se iem van wie ik het had verwacht.
Twee, drie anderen stonden wat dat betreft wat hoger op mijn lijstje.

Maar ze mailde me en was kort maar aardig en zei dat wat haar betreft ‘de cirkel nu rond was’.
Na een jaar.
Ik heb het gegoogled om te kijken of het betekent wat ik denk dat het betekent.
Het betekent dat je ergens klaar mee bent.
En nee, dat voel ik niet bij benadering.

Dus zocht ik naar een antwoord na een té snel op ‘verwijdering’ klikken.
Ik heb geprobeerd eerlijk te zijn.
Ik verwacht niet nóg een reactie – want jezus! wat moet je nou zeggen tegen iemand die zelf zegt dat ze zich kut voelt en eenzaam en dat zij haar leven helemaal niet op de rails heeft?
Ik hoop wel dat overkomt dat ik háár bericht, de uitgestoken hand na dat jaar, erg heb gewaardeerd.
Ook al worden we nooit vriendinnen.