Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Tis weer voorbij…

… die tijd van de fier rechtop staande sprieten.

Er zit niets anders op: de ergst overhangende weg knippen.

Vogel

Vrijwel altijd hang ik mijn camera om mijn nek wanneer ik om welke reden dan ook de tuin in loop.
Negen van de tien, wat zeg ik: 24 van de 25 keer maak ik dan toch geen foto’s.
En als ik er wel 1 maak, vind ik die meestal achteraf bagger.

Net liep ik de tuin in om de konijntjes achter van vers hooi te voorzien.
Ik dacht even: ‘camera’? maar besloot tot neu.

Na het hooi verschoonde ik de waterbakjes van de kippen op het terrasje achter het huis.
Pretty Woman (dat is een mooie kip) begint luid te alarmeren.
Maar ik zie ook kat Bruni van de overkant weg rennen dus ik denk dat het dáárom gaat.
Maar in de perenboom direct naast het huis (dat is 2-3 meter verderop) zit op iets meer dan ooghoogte een kleine roofvogel.

Vogel en ik kijken elkaar aan.
Lang.
In elk geval 30 seconden.
Ik denk: had ik nu mijn camera maar gehad.
Maar dit is zo’n spreekwoordelijke ‘zul je altijd zien’-situatie.

Nu, een half uur later, is er geen enkele andere wilde vogel in de tuin te bekennen.
Wég zijn de mussen en de meesjes en de merels en de lijsters en de tortelduiven en de houtduiven en ook de winterkoninkjes en wat zich mogelijk nog meer hier ophoudt maar wat ik maar af en toe zie.

Ik denk: en nu opzoeken wie het wás.
Ik herinner me: niet groot, bruine vlekken op de borst.
Valk? dacht het niet. ‘Gewoon’ sperwer dan, omdat die het vrijwel altijd is?
Of voor de verandering een havik?

Jammer dat ik geen foto heb kunnen maken.

Plannen

Als het doorgaat, ga ik in mei 2022 naar Californië.
Met een klein uitstapje naar Nevada.

Van de vijf weken staan al vast: 1e week Pioneertown, mijn vaste stek.
Laatste vier dagen: weer Pioneertown.
En op het eind, vlak voor de laatste dagen Pioneertown: een week Lone Pine in de Alabama Hills.

Omdat ik neig tot vér vooruit denken, zat ik te denken: daar tussen zitten drie dagen.
Als ik nu eens twee dagen ‘iets nieuws’ ga doen en dan 1 dag naar dat mooie huis in Daggett.
Daar was ik ooit en het weer zat niet mee (understatement) maar ik schreef een review om je vingers bij af te likken en de verhuurder zei: ik geef je wanneer je terug komt een nacht kado.
(in die tijd deden ze ook nog aan verhuren per 1 nacht)

Twee jaar geleden wou ik die nacht wel.
Maar ja, corona.
Nu dacht ik: het zou een ideale tussenstop zijn na de twee dagen en Pioneertown.
Maar nu verhuren ze alleen per twee nachten. Dus vroeg ik of ik dan 1 nacht zelf kon betalen?
Daarna volgden er nog veel ingewikkelde dingetjes want ik wou er op maandag verblijven en zij wouen liever dat ik midweek kwam maar dan ben ik alweer in Pioneertown. Ik bood zelfs aan zondag én maandag zelf te betalen zodat ik maandag vroeg kon komen maar het bleef ‘gedoe’.

Toen wees hij me nog op een ander huis dat hij verhuurt dat ik al had gezien en dat aan een drukke weg ligt.
Zodat ik opeens dacht: Weldon.
Daar was ik ooit en echt geweldig was het missch niet maar wel *fijn* en de eigenaar was aardig.
Nu dus 3 dagen naar Weldon.
En nu al geregeld dat ik eerder kan komen.
No extra charge.

Buurvrouw

Aan de overkant zie ik al een tijdje een nest.
Zonder bezetting.

Vandaag zie ik iemand wat materiaal aan sjouwen.


Welkom overbuurvrouw!
Ik hoop dat je leuke kinderen krijgt en dat je die in leven weet te houden.

Onthulling

Eerst komt er een onduidelijke spriet uit de grond.
Dan vormt die blaadjes.
Om een bol te laten groeien waarvan ik me een maand lang afvraag wat eruit zal komen, óf er wel iets uit zal komen.


Nu is het zover.
Mooi, hoor!

DHL

Weer iets besteld en DHL zou het bezorgen.
Vanmiddag.
Om precies te zijn tussen 13.15 en 15.15.

Om half 3 ben ik beneden in de keuken.
Ik smeer wat toastjes aan het aanrecht dat je kunt zien vanaf de voordeur (omdat allebei de deuren van helder glas zijn). Je kunt dus MIJ zien.
Ik sta met mijn gezicht naar de voordeur.
Helder verlicht.

Vijftien minuten later zit ik weer boven aan mijn bureau en zie een mailtje binnenkomen van DHL.
Verzonden om 14.41 “we hebben u u gemist”.
*Mij* gemist?
Of geen zin om uit het gele autootje te stappen?
Want het hoosde om tien over half drie.

Dús brengen ze mijn pakket nu naar een afhaalpunt.
Maar ik kán ze smeken/vragen het op een andere dag nog eens te proberen.
Daarvoor kies ik.
Morgenmiddag graag.
En nu maar hopen dat het weer een beetje prettig is zodat de bezorger bereid is zijn comfortabele autootje even te verlaten.

TransMission

Ik heb een ziek konijntje.
Omdat zijn oogjes 3x per dag moeten worden gezalfd én hij pijnstiller moet hebben, zit hij een weekje met zijn vriendin in een mini ren in de schuur. Wat ze allebei matig vinden.

Ik ben al 2x bij de dierenarts geweest en de 1e x had ze het over mogelijk ‘inslapen’ maar vandaag ging het beter dus gaan we dóór en maandag op controle en hopelijk mogen ze dan weer in de eigen buitenren.

Van groot belang was dat Tommie (want die is het) ging eten.
Geen dwangvoer maar echt, spontaan, zelf eten.
Dus zocht ik op internet naar wat een konijn allemaal mág en mogelijk lekker vindt.
Én bestelde ik via DierenVerblijf een hoop lekkere hapjes om de maaltijd zo nóg aantrekkelijker te maken.

Het bedrijf TransMission zou die vandaag bezorgen.
Tussen vier over vier en vier over zes.
Dus zat ik vanaf half vier klaar want soms is zo’n bezorger vroeger dan je verwacht.
Het is nu kwart over negen.
Geen TransMission.
De boodschap over het tijdstip is niet aangepast.

Google dus op ‘ervaringen’.
Die vallen niet mee.
TransMission kan ik niet veranderen.
Wél zal ik in de toekomst niet meer bestellen bij DierenVerblijf dat ze inschakelt als bezorgdienst.

Weemoed

Er was een tijd dat ik Edita Gruberova ‘volgde’.
Toevallig luister ik net naar haar.
Een duet uit Norma.

Opeens overvalt me een gevoel van weemoed.
Ik mis de opwinding wanneer de operahuizen hun programma’s bekend maakten.
Ik mis haar optredens.

Niet dat ik overal heen ging.
Zo miste ik haar laatste voorstelling die niet bedoeld was als haar laatste voorstelling maar ja: corona, dus toen viel er het een en ander uit.
Waarna zij stopte met zingen.

Mijn eerste reactie was opluchting.
Omdat ik een obsessie kwijt was.
Maar vandaag dus opeens: weemoed.
Om iets dat nooit meer terug komt.
Want er zijn nog zat andere zangers (v/m) maar dat Edita-gevoel zal er nooit meer zijn.