Jeanne's Weblog

Vandaag schijnt de dag te zijn dat ‘we’ elkaar ‘gelukkig nieuwjaar’ toeroepen.
En ‘de beste wensen’.

Wanneer je zoals ik op Facebook zit met enkele honderden ‘vrienden’ scroll je je een ongeluk op zoek naar een gewoon bericht omdat je verzuipt in alle wensen.
Ik begrijp nooit wat die toevoegen.
Zomaar in het wilde een oneindig aantal mensen van alles wensen.
Waarop die mensen dan weer in de commentjes ‘jij ook!’ oid zetten.

Ooit, in een conference, maakte Wim Kan daar een opmerking over.
Hij voegde aan dat “de beste wensen” toe “en je weet wat ik zeggen wil” en als ik me goed herinner opperde hij ook nog dat het raar is om die wensen alleen op deze dag (erger: de eerste 6 dagen van januari) aan elkaar te doen toekomen.
Waarom niet op een andere dag in het jaar?

Ik doe er niet aan mee.
Ik wens niet en ik ‘jij ook’-niet.

Áls ik al wat zeggen wil is dat ik hoop dat ik goed blijf kunnen opschieten met die paar mensen met wie ik nu goed kan opschieten.
Nieuwe vrienden? ach – ik heb geen illusies.
Ik hoop vooral dat het met mijn dieren goed zal (blijven) gaan.
Dat de konijntjes elkaar lief vinden resp tolereren (het is niet in elke ren een paradijs), dat de kipjes gelukkig zijn.
Dat Loki blijft voelen hoeveel ik van hem houd en dat hij af en toe komt knuffelen.

Mijn diertjes ‘weten wat ik zeggen wil’.

Ik kén ze niet, de mensen die dol zijn op vuurwerk.
Ik ken juist mensen die er de pest aan hebben en wier hart breekt wanneer ze zien wat dat knallen en flitsen met hun dieren doet.
Maar ze zijn er en het ene jaar zijn het er hier in de buurt meer dan het andere jaar en nu is het echt hommeles.

Vandaag overdag was het vooral knallen en dat deed Loki niet zoveel.
Nu gaan er flitsende kleuren af (en ook nog steeds knallen) en mijn kleine man die eerst zo stoer was ligt nu op de kamervloer in een hoek.
Gewoonlijk sluit ik de luikjes af om een uur of tien en zet dan de kattenbak (die hij normaal niet gebruikt) in de keuken.
Nu heb ik dat tweeëneenhalf uur vervroegd.

Mijn eigen ‘even een uurtje dutten’ is ook geschrapt.

Vandaag dacht ik toevallig aan al diegenen die me zijn ontvallen.
Niet door de dood – dat spreekt voor zich, tegen de dood valt niet te vechten.
Ik heb het over de vriendinnen (m/v).

Deels verdwenen ze door ‘natuurlijke’ oorzaken.
De jeugdvriendin met wie ik als kind speelde die omdat ze een paar maanden ouder was een jaar eerder naar de Grote School ging en daar nieuwe vriendinnen maakte.
De lagere-school-vriendin met wie ik nog wel in de brugkklas van de middelbare school zat maar daarna ging zij naar de MMS en ik naar het Gymnasium.
Ná de middelbare school vloog iedereen alle kanten op.

Later was er de boezemvriendin die een vriend kreeg die de pest had aan mij en ja… dan weet je het wel: exit Jeanne.
Andere boezemvriendin van wie ik nog steeds niet weet waarom ze me eigenlijk heeft laten vallen. Ik denk dat ze me niet leuk genoeg meer vond.

‘Vrienden’ ontvielen me deels omdat ik het grachtengordel-wereldje waarin ik ze had leren kennen was ontgroeid en contact houden daarbúiten niet lukte.
Of ze waren vrienden via mijn echtgenoot en zoals dat dan gaat: man dood, vrienden verlaten het zinkende schip (mij).

Nieuwe vriendinnen maak ik niet gemakkelijk.
Ik probeer het wel. Soms lukt het even.
Maar dan gaat het mis.
Geleidelijk mis (elkaar zien/schrijven komt er niet meer van) of met een harde klap mis.

Ik denk dat dat ‘het leven’ is.
Mijn leven is het in ieder geval.