Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

De uitdaging die Dropbox heet

Ik probeerde diverse programma’s om in de Cloud op te staan.
Omdat het verder allemaal mislukte kwam ik uit op Dropbox.

Wat ik wou was dus: opslaan in de Cloud.
Maar Dropbox maakte een map op de C-schijf.
Mijn eerste wizard verplaatste die naar de D-schijf.
Nu staat die Dropbox-map óók weer op de C-schijf.
Allebei grotendeels leeg trouwens.
Ze zijn identiek.

Ik vroeg aan de meest recente wizard of ik ook alléén kon opslaan in de Cloud.
Nee, zei die.
Dat kon niet.

Ik google er nog eens op.
Het lijkt wel degelijk te kunnen.
Maar ik snap het hóe niet.
Ik heb een grote, betaalde Dropbox van 1 TB, dus dat is het probleem niet.

Intusen heb ik twee geheel zinloze mappen die zich Dropbox noemen met vrijwel niks erin (en al helemaal mijn foto’s niet).
Ik kan ze allebei weggooien – denk ik.
Maar ook dat lost het probleem niet op.
Nl hoe ik kan oplsaan in de Cloud.

Gezocht: een échte wizard.

Foto’s

Ik houd van fotograferen.
Al heel lang.

Mijn streven is: bijna elke dag hier een vakantiefoto plaatsen.
Wat in de soep is gelopen door C. want de mooiste foto’s van vorig najaar had ik al gepland en nu héb ik dus niks nieuws meer.
Zodat ik kijk in foto’s-van-vroeger.
Vooral Amerika-foto’s-van-vroeger.

Wat me vaak erg weemoedig maakt.
Ik had daar ook NU willen zijn.
Nu afgelopen mei, Nu nu.

Wanneer ik me losruk van de weemoed, zie ik wel interessante dingen.
Zoals foto’s die ik nu slecht vind (of juist goed).
En foto’s die ik destijds koos om te bewerken en te publiceren en welke niet en als wél: hóe ik ze heb bewerkt.
Distancing op een andere manier.

Leeftijd

Het is ‘hip’ te zeggen dat leeftijd maar ‘een getal’ is maar wanneer ik dagelijks lees over mensen van mijn leeftijd of ietsje ouder of zelfs jonger die dood gaan krijg ik het benauwd.
Steeds benauwder.

Benauwderder – als dat een woord zou zijn.

Dierendag

Het is Dierendag en hoewel ik altijd al veel geld overmaak naar dierendoelen en ik het onzin vind dat uitgerekend vandaag nog méér te doen, doe ik het toch.
Niet aan álles (er moet geld overblijven voor puzzels en impulsieve opera-tripjes en krankzinnig dure hapjes voor Loki).

De keus valt op Stichting Zwerfdier omdat tja, ik weet eigenlijk niet waarom precies.
Omdat ze katten opvangen? dat zal het wel zijn.
Amivedi. Omdat ze zoekgeraakte dieren proberen terug te vinden.
The Donkey Sanctuary omdat ik in Amerika een lief ezeltje heb ontmoet en omdat ze knappe tragische teksten schrijven over hoe zielig die ezels zijn waarvoor ze geld inzamelen.

Ik druk op Versturen en ga dan naar Facebook waar ik struikel over nog méér goede dierendoelen.
Die zielige beren.
Die zielige honden.
En dan heb je nog de zielige landbouwdieren waarvoor ik maandelijks al via Wakker Dier doneer.

Ik voel me niet tevreden.
Ik voel me machteloos.

Roodborstje

Hij is er weer, het roodborstje.
Nee, geen foto gemaakt, dus dat moet je maar gewoon van me aannemen.

Hij (of zij, ze zien er identiek uit, ze zingen ook identiek) komt elk jaar in oktober.
Mijn vriendin W. (inmiddels overleden) vertelde me dat het vogeltje exact op 5 oktober arriveert.
Jarenlang dacht ik dat dit idd zo was.
Ik bedoel: ik zag de vogel, ik keek op de kalender en jawel het was 5 oktober.
Deze is dus vroeg.

Ik google wat-ie graag eet.
Spinnen en slakken (dus: laat bladeren liggen).
Meelwormen.
Maar gewoon vogelgraan met pinda’s is ook goed.

Tegen het raam tikken lijken ze echt te doen.
Niet omdat ze naar binnen willen maar omdat ze erg territoriaal zijn en niet doorhebben dat de vogel die ze in het raam zien het eigen spiegelbeeld is.

Hier tikken de kippen tegen het raam als ze lekkere hapjes willen.
De meesjes gaan niet zover.
Die ‘hangen’ voor het raam wanneer ze mij erachter zien.
Hat kán zijn dat ze alleen maar ‘hallo’ willen zeggen, maar wanneer ik ze duivenpinda’s toewerp nemen ze die gretig in ontvangst en gaan dan weer een tijd weg.
Pavlov (ik).

PC

De PC is terug en eerst leek hij het goed te doen.
Met een nieuwe, grotere, tweede harde schijf.

Vanochtend dacht ik: ik ga wat foto’s bewerken en die hier neerzetten.
Bewerken doe ik met Fast Stone Image Viewer.
Dan vraagt WordPress (daarop draait dit log) me een foto te uploaden en wil dat ik die zoek via de Verkenner.
Maar daar staat de foto niet.
WTF.

Nog eens bij Fast Stone gekeken en met een tweede geprobeerd en in het programma zelf staan de nieuwe foto’s.
Maar de Verkenner vindt ze niet.
Zodat ik ze ook niet naar WordPress = dit weblog kan opladen.

Ik denk: ik heb ook nog Luminar 4 voor fotobewerking, missch dan maar via die weg? Maar als ik dáár op klik lees ik dat ik een proefversie heb terwijl ik echt (WTF!) een betaalde versie heb – al sinds juni.

Ik probeer nog een programma: WordPerfect.
En ja hoor, daar is mijn licentie ook foetsie.
Ik schrijf Corel (van WP) en Skylum (van Luminar) om hulp.
Maar natuurlijk zit het probleem dieper, ergens in de PC.
En de oplossing is ook niet bij elk programma de leverancier te gaan smeken om het weer te activeren.
Bovendien: het ergste los ik daarmee niet op nl dat de Verkenner de foto’s van Image Viewer niet meer ziet.

Ik denk altijd dat ik dingen beter uitleg met woorden op papier dan door de telefoon dus ik schrijf de reparateur een mail.
Om kwart over 1 vanmiddag.
Ik krijg geen reactie.
Die kán nog komen.
Misschien.

Anders moet ik er morgen aan geloven en hem bellen.
Waarna het nog steeds zeer de vraag is of de problemen zullen worden opgelost.

Herinneringen

Opeens overvallen me zoveel herinneringen.
Met Roelof.
Maar ook met Lodewijk.

Het bedrijf dat mijn PC repareert heet MillCreek (of een variatie daarop).
Toen Lodewijk en ik net in Moab verbleven, kregen we de tip: ga Mill Creek lopen.
Wat makkelijk was, deels slick rock, en ietsje moeilijker, deels tot halverwege de bovenbenen in het water.
Heel vredig, veel groen.
Die hike maakten we de jaren erna nog vele keren.

Ik google nu op Mill Creek Moab en het blijkt een hike te zijn waar je zoveel mensen tegenkomt dat het met Corona niet meer verantwoord is! File hiken!

Ik ben wat treurig om wat wás.

Vier jaar

Roelof ging vier jaar geleden dood.
Deze foto is gemaakt in München tijdens onze laatste mini-trip in 2015.

PC knalt eruit

De computer zou vandaag terugkomen.
Vanmiddag.
Maar hij komt niet.
Want “hij is er al 2x uit-geknald”.
O.

Ik zeg dat ik me daarover zorgen maak.
Dat hoeft niet. Zegt de reparateur.
Het komt vaker voor.
Maar zo duurt het lang.

Ik vraag aarzelend of hij morgen klaar is?
Geen idee.
Dat hoor ik zodra ik het hoor.

Fossiel

Mijn PC had het al zeker een half jaar moeilijk en het moest er maar eens van komen: een deskundige heeft hem opgehaald en gaat eraan sleutelen en maandagmiddag komt hij weer terug.

Ik dacht: twee dagen zónder, dat is te doen.
Want ‘s avonds kijk ik op mijn laptop series waarbij ik kan kiezen uit Netflix en ZiggoGo en AmazonPrimeVideo.
Toevallig kijk ik nu een serie op Amazon.
Om die vérder te kijken, wil ik inloggen.

Maar omdat ik dat doe vanaf een ánder apparaat dan mijn vaste PC, wil Amazon dat ik iets bevestig.
Hij stuurt me daarom een code naar de telefoon die ik heb opgegeven – mijn oude Nokia.

Vaak krijg je dan een SMS en die code moet je intikken.
Maar hier moet je óp die (lange) code tikken.
Wat kan bij een moderne smartphone maar *niet* bij een ouderwetse Nokia.

Ik probeer de code in te tikken op de laptop maar nee, dat is niet de bedoeling.
Ik moet er OP tikken.
Op mijn phone.
Wat dus niet kán.

Nokia en ik geven het op.
Ik voel me een fossiel.

Mini trip (bijna)

Ik dacht: ik ben klaar met de mini trips.
Toen zat ik gisteravond te kijken naar de live stream van de Csárdásfürstin in Zürich en de productie was om te janken zo beroerd maar mijn favoriete tenor was weer geweldig en ik had een impulsief moment en kocht een kaartje en toen een vliegticket en toen reserveerde ik ook nog een hotelkamer.

Me bewust dat het in meerdere opzichten geen feest zou worden.
Vliegen is: mondkapje op van Schiphol tot in het vliegtuig en goeie kans ook weer op het vliegveld waar ik uitstap en de metro.

Ik wist al dat de opera van Zürich mondkapjes overal verplicht stelt. Van binnenkomen tot zitten tot weer weggaan.
Gezellig huggen met het idool zou ook wel niet mogelijk zijn.

Er waren dus zat redenen om het niet te doen maar zoals ik al zei: impulsief.
En dan lees ik vanochtend: “De Zwitserse overheid heeft besloten per 28 september opnieuw reisbeperkingen in te stellen voor reizigers uit Nederland omdat het aantal besmettingen in Nederland is toegenomen. Bij aankomst in Zwitserland geldt voor reizigers uit Nederland de verplichting 10 dagen in thuisquarantaine te gaan.”

Dus tien dagen in het hotel, dan de opera (1 avond met mondkapje op) en dan naar huis waar ook weer quarantaine geldt voor reizigers die komen uit Zwitserland.

So much for impulsiviteit.