Jeanne's Weblog

Soms moet je geld laten rollen.

Ik vertelde over konijntje Carmen dat ziek was.
Eerst geholpen aan ‘haken aan de kiezen’.
Ik deed mijn best *niet* bleek weg te trekken bij het horen van de rekening: € 188,80.

Toen ik dat twee dagen later aan iemand vertelde, zei zij dat ze het erg duur vond en dat zij dat bij een konijn niet had laten doen. Dan maar dood.
Daar tuimelde zij in mijn achting.
Want natuurlijk vond ik het óók erg duur! maar wanneer je een dier in huis of in dit geval in de buitenren neemt, ben je er verantwoordelijk voor.
Ziek dier = door de dierenarts laten helpen dier.
En *niet*: geef die maar een spuitje want ik gebruik het geld liever voor iets anders.

Intussen zat Carmen dus wéér bij de dierenarts en werd me toestemming gevraagd om röntgenfoto’s te laten maken.
Ik begreep ook wel dat dat niet was vanwege de straling maar vanwege het prijskaartje.

Röntgenfoto’s leverden niets op.
Niets leverde iets op behalve nét voordat ik van plan was deze kliniek de rug toe te keren een gesprekje met de altijd aardige eigenaar van de zaak die er de laatste tijd helaas te weinig is.
Hij adviseerde: neem Carmen mee naar huis en ik zei gretig ja en 1 assistente haalde het konijntje terwijl de andere de nieuwe rekening presenteerde: € 172.

Tel daarbij op de € 35 die ik gaf aan de vrouw die Carmen twee dagen na het haken-aan-de-kiezen opving en ik kom nét niet tot € 400.
Hoewel… met brandstofkosten ruim wél.
Never mind! als Carmen (die nog steeds ‘mondjesmaat’ eet) maar weer gezond wordt en haar Mario maar blij blijft met zijn liefje.

Konijntje Carmen is weer thuis.
Na gisteren opnieuw een vaag verhaal van de dierenarts was ik al druk bezig om te zoeken naar een ándere dierenarts voor een second opinion.
Stom (?) toevallig had vandaag de baas van de kliniek dienst. Ook hij kon niets vinden maar stelde voor Carmen mee naar huis te nemen in de hoop dat ze zou opbloeien bij het zien van haar eigen huis en haar eigen man.

Eerlijk is eerlijk: Carmen’s man Mario bloeide méér op. Die was buiten zichzelf van vreugde. Blééf haar maar likken!
Eerst wou Carmen helemaal niets eten, toen een enkel hapje.
En bij de avondmaaltijd wat meer.

Morgenochtend is het moment van de waarheid.
Als ze dan wéér niet eet, moet ze terug naar de dierenarts (dezelfde heeft dienst).
Dit zag ik eind middag vanuit het slaapkamerraam.
Carmen die een enkel hapje at, Mario die niet van haar áf kon blijven.

Als iemand dit leest die een konijn alleen heeft zitten: besef dat je dat konijn doodongelukkig maakt.
Een konijn hoort een liefje te hebben.

Ik zit te wachten op een telefoontje van de dierenarts.
Dat zit zo.

Zaterdagochtend was Carmen met haken aan haar kiezen bij de dierenarts, daar werd ze vanaf geholpen onder narcose. Daarna vertoefde ze twee dagen bij een deskundige die er geleidelijk in slaagde haar weer aan het eten te krijgen.
Maandagochtend kwam Carmen weer thuis. Ze at de hele dag gretig.
Tot dinsdagochtend.
Toen at ze niet en bracht ik haar weer naar de dierenarts.

Tussen de middag werd ze onderzocht en de dierenarts kon niets vinden behalve dat ze niet at.
We spraken af dat ze zou blijven en dat ze desnoods gedwangvoerd zou worden.
En dat ik vanochtend weer zou worden gebeld.

Zodat ik nu wacht.
‘Vanochtend’ is een ruim begrip.

Ik heb een ongeruste knoop in mijn maag.
Dit is Carmen toen ze maandag terug was en even wél at.