Jeanne's Weblog

Sinds we allebei opera ontdekten (45+ jaar geleden), gingen Roelof en ik naar de opera.
Eerst in de Stadsschouwburg, later in het Muziektheater. En ook nog in het Concertgebouw en soms in het buitenland.

Wanneer we naar het Muziektheater gingen, aten we bij de Italiaan aan de overkant. Pizza en als we heel wild waren nog een gemengde sla erbij ook.
Deze foto is van juni 2015 toen ik op Roelof zat te wachten bij die Italiaan.

Een jaar later ging hij dood en ik had nog wat operakaartjes.
Ik nodigde een bevriende buurvrouw uit. Het leek haar wel wat. Zij zou ook de maaltijd (nog geen € 50 voor twee personen, de koffie was ‘van de zaak’) betalen.

Maar lopend naar het operagebouw pruttelde ze dat ze wél verwachtte dat ik mijn deel van de maaltijd zou betalen!
Prima, zei ik. Betaal jij dan ook je kaartje? geen probleem.
Uitstekend: dat kost nl € 140.
Oei en oeps en nog zowat.
(krent – zij dus, want in mij was het niet opgekomen om haar om geld voor het kaartje te vragen!)

Een kalender vind ik wel handig om even snel op te kijken welke dag het is en hoe lang nog tot het één en ander.

Nu biedt een goed doel dat ik een graag wil steunen een kalender te koop aan.
Een verjaarskalender.
En dat is iets waarvoor ik dus helemaal geen emplooi heb.

Bij gebrek aan mensen met wie ik iets wil vieren.
Die paar die ik wel een felicitatie wil sturen schrijf ik wel in mijn agenda.
En FB zal me ongetwijfeld ook nog aan hun ‘dagen’ herinneren.

Toen Corona begon treurde ik om mijn mini-opera-tripjes.
En was ik diepbedroefd om mijn Amerikaanse woestijnreizen die niet doorgingen.
De eerste en toen de tweede en toen de derde en toen ook nog nummer vier.
Omdat Biden ‘ons’, gevaarlijke Europeanen, niet binnen wilde laten.

Nu mogen we weer komen.
Mits gevaccineerd (ok – dat is geen probleem) én een dag vantevoren getest en (dat is het laatste bericht) eenmaal dáár na 3 dagen nog eens.

Intussen is mijn animo om op opera-trip te gaan verdwenen.
Wanneer ik eraan denk, denk ik niet aan de opwinding van ‘het doek gaat op!’ maar aan: wat een gedoe, naar Schiphol rijden, auto parkeren, daar uren rondhangen, aan boord gaan, (mondkapje) en afhankelijk van de plaats van bestemming een korte metro-reis (Zürich) of een lange (München), of laten ophalen door een chauffeur (in het ‘oostblok’) etc. etc.
Waarbij niks van het ‘etc.’ een blij gevoel geeft.

Amerika
Tot voor kort was dat nog wel zo bij de Amerika-reizen.
Ik bedacht welke regio’s ik wou bezoeken en zocht naar huisjes op Airbnb en naar trips die ik van daaruit kon maken.
Steeds meer denk ik ook daarover ‘waarom zou ik’ en zie ik beren/slangen of gewoon ‘geen fut’.
Ook vrees ik geen goede huisoppasser te kunnen krijgen.

Ik denk: dadelijk gaat het ook dit jaar niet door en blijf ik gewoon thuis met Loki.
Wat me als gedachte niet somber stemt. Ook al betekent het dat ik daarmee in feite mijn actieve leven als ‘voorbij’ verklaar.
Waarna ik denk: als dat is wat ik eigenlijk écht wil, dan hoef ik dat toch niet te laten afhangen van Biden of van wie dan ook.

Ik hóef geen spannende reizen te maken als ik daar in feite geen behoefte meer aan heb.
Ik kán besluiten dat ‘dit het was’ en dat ik nu verder gewoon dierenvrouwtje ben.
En als ‘gewoon dierenvrouwtje’ ergens de komende jaren zal sterven.

Ik was jarig en honderden (echt: honderden) mensen op FB stuurden me lieve wensen over fijne en feestelijke dagen en ik voelde me klote.
Ik vier mijn verjaardag nooit.
Dat is niks bijzonders.
Maar gisteren vlogen alle nare herinneringen die ik had me aan.

Mijn leven met Lodewijk, het verlies van Lodewijk.
Idem Roelof.
En nog het een en ander (laat dat maar aan mij over, als ik eenmaal nadenk over ellende, schiet me al snel méér te binnen).

Ik had dus een kutdag.
En vandaag voel ik me alleen iets beter omdat gisteren voorbij is.

Het wordt niet veel, met foto’s bijhouden hoe het gaat met de tuin.

Af en toe kiek ik wat, maar dat werk ik dan weer niet uit, laat staan dat ik het naast eerdere foto’s leg. En dat was toch de bedoeling.

Soms zie ik mooie, verkleurende bladeren.
Als ik slim ben, fotografeer ik die meteen.
Vaak denk ik: dat doe ik morgen als 1) het beter weer is (algemeen) 2) het niet zo hard waait 3) het niet miezert 4) de zon er mooi op staat.
En idd: wég is dat ene fraaie blad wanneer ik de ‘omstandigheden’ heb goedgekeurd en ik erop af ga met de camara in de hand.

Wel zag ik (gisteren) nog dit raadsel in de achtertuin.
Een grote struik of anders boom.
Nog in bloei met mooie bloempjes.
Én vallende bladeren die kapot waren (daar houd ik van) én….. knoppen!

Wie als eerste weet (en onthult) wat dit is, krijgt een klein kadootje.

Er is een uitdrukking die, meen ik, luidt: you are only as good as your last performance.
Dat slaat dan op zangers (en mogelijk ook andere performers) die gewoonlijk hartstikke goed zijn maar de laatste keer net *niet* en dat is dan wat blijft hangen.

Het komt steeds bij me op wanneer ik denk aan mijn kapster.
Jarenlang was ik tevreden over haar.
Ik vond haar ook aardig.
Ik bracht haar dozen met eieren van mijn kippen.
Maar door de laatste knipbeurt die nauwelijks een knipbeurt wás, heeft ze het volledig bij me verbruid.

Eerst dacht ik: over een maand of 4 ga ik nog eens en dan zal ze me vást wel aandacht geven, ook geschrokken door hoe het nu is gelopen.
Intussen word ik steeds meer verbitterd door dat ‘jammer dat jij het zo hebt ervaren’ wat ik echt dé kut-reactie der kut-reacties vind.
Waarop ze inbond toen ik nog meer ging briesen.
Maar het helpt niet.

Een andere kapper heb ik daarmee nog niet.
Maar ik zie me niet meer vrolijk lachend bij háár binnenwandelen.
Haar laatste ‘performance’ was mij nog geen 10% van de normale aandacht geven en alsmaar enthousiast heen dartelen om de klant vóór mij die ze idd een schitterend kapsel gaf.

Stom van haar.
Maar ik vraag me ook af waarom ze dacht dat ze dit bij mij wel kon maken.
Of ze denkt dat ik zo’n minkukel ben dat je die wel als vuil kunt behandelen.