Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Hoeveel streaming-diensten zijn genoeg

Het begon (voor mij) met Netflix.
HBO Max kwam erbij met een erg goedkoop abonnement als je direct je slag sloeg (gedaan).
Prime Video hing aan Amazon Prime dat ik kocht omdat ik zo pakjes gratis toegestuurd kon krijgen.
ZiggoGo heb ik ook nog omdat het hangt aan mijn internetdienst.

Je zou zeggen: dat moet genoeg zijn.
En soms vind ik een serie (of een film) die ik zoet uit-kijk en als het bv een serie is van 6-7 seizoenen met een hoop episodes per seizoen ben ik idd een tijd onder de pannen.

Daarna wordt het weer zoeken.
En soms denk ik iets te vinden dat toch weer tegenvalt.
Dan denk ik: weet je wát me leuk lijkt… en dan schiet me een lange serie te binnen waarvan ik het meeste al ben vergeten of niet eens zág.
En ja hoor, die serie zit dan elders.

Nu bedenk ik bv dat ik de X-Files wel weer wil zien.
Bekeek ik toen op tv wat al direct leidde tot: een groot deel gemist.
X-Files zit op Disney+.
Grey’s Anatomy sinds kort ook.
Want er wordt wat geswitcht op de streaming diensten.

Ik neig tot nóg een abonnement.
Maar spreek mezelf toe (over geld enzo) en besluit nog 1 nieuwe serie op in dit geval Netflix te proberen.
Het wordt Black Mirror.
Maar als ik over een paar dagen nog steeds de X-Files zit te craven ga ik overstag.

Bobcat

De eerste keer dat ik afgelopen voorjaar in Pioneertown was, dook de vos op voor mijn huisje. Daarna zag ik hem nog wel eens heel in de verte lopen (te herkennen aan zijn pluisstaart) maar nooit meer van dichtbij.

De tweede keer: daar was de bobcat.
Ze wou drinken uit het fonteintje achter mijn huisje.
Toen ze mij zag zitten aan de tafel direct achter het raam, aarzelde ze.
Maar dorst is dorst dus vooruit dan maar.

Naderhand nam ik nog een foto door het glas (het was bijna donker! dit is dus alleen ter illustratie)

Kijk eens naar die mooie dikke voetjes!  En dat grappige korte staartje!

Mijn host zag direct dat het een dame bobcat was. Omdat ze minder woog dan de man, en vanwege haar lichtere kleur.

NB de bobcat wordt in Europa ook wel lynx genoemd.

Ogen

Na de ellende met de ogentest bij Specsavers, de test bij de oogkliniek (idd: ik heb staar) trof ik in maart bij Pearle in Avenhorn een geweldige opticien.
Ik liet me een nieuwe vertebril aanmeten en de opticien stelde me gerust dat ik met een oude leesbril nog heel goed uit de voeten kon.

Maar… ik heb de indruk dat mijn ogen alweer zijn verslechterd.
Wat vooral vervelend is omdat ik over anderhalve maand weer naar Amerika ga waar ik veel en lang ga autorijden.

Ik bel Pearle in Avenhorn.
Doe ‘moeilijk’ door te zeggen dat ik *overweeg* een afspraak te maken, eind augustus bijvoorbeeld. Maar alleen als ik dan dezelfde opticien kan krijgen.

Ik heb (bijna) geen dag te vroeg gebeld. Want laat die man nou ná volgende week op vakantie gaan en pas midden september weer terug komen.
Dus afgesproken a.s. woensdag.
En het meisje dat de telefoon opnam (het is echt ‘een meisje dat de telefoon opneemt’, niet een vrouwelijke optiecien die even bijspringt) hartelijk bedankt voor het meedenken en haar geduld.

Klein leed cq ergernis

In Amerika huur ik auto’s met Sirius XM = satelliet radio.
Dat zijn meer dan 100 zenders o.a. Met Opera en CNN en nog veel meer. Hits uit de Sixties en uit de Seventies en uit de Eighties etc.
Ieg: keus zat en altijd leuk.

Wat jammer is: na een paar weken stopt die ermee.
Is een bekend euvel. De voor-vorige keer zei Alamo toen ik de auto inleverde en dit vertelde dat ik geld zou terugkrijgen. Dat kreeg ik ook.
10 cent ….
De laatste keer was het al na 2 weken zover. Verbaasde de vrouw bij wie ik de auto inleverde niets – dat hoorde ze vaker. Maar omdat ik zelf een kras op de auto had gemaakt waarover ze zei ‘no problem’ zei ik: laatmaarzitten dat de autoradio niet werkte.

Maar terzake. Een moderne auto heeft tegenwoordig een usb-opening waarin je een usb-stick kunt stoppen met je eigen muziek.
De 1e x snapte ik niet waarom de autoradio dan niet mijn opgenomen cd’s in volgorde afspeelde maar dwars door elkaar. Ik dácht dat ik iets anders had moeten instellen.
De 2e x: zelfde situatie en nergens kan ik vinden waarom het zo gaat.

Nu weer thuis: googlen.
Een enkeling op internet heeft een programma gevonden of een truc en anderen kunnen daar dan weer niets mee.
De meesten zeggen: dat probleem heb ik ook!! en: ik wou dat ik wist hoe het te voorkomen.

Dat is dus mijn kleine leed cq ergernis.

Nee-ee

Nee! nee-ee! gewoon NEE!
Krijsende kinderen.
Ze zijn bedoeld als een protest tegen kinder-uitbuiting.
Omdat andere kinderen, nl diegenen die worden uitgebuit, geen ‘nee’ kúnnen zeggen.

Een sympathiek bedoelde commercial.
Maar bij mij vallen de schreeuwende aandacht eisertjes niet zo goed.
Ik zal niet zeggen dat ik de neiging moet onderdrukken om ze een pets om het schreeuwende smoeltje te geven.
Maar ik erger me wel.

Geen tip

’s Avonds kijk ik graag Netflix of 1 van de andere streaming diensten.
Soms kijk ik naar een mooie serie maar omdat ik er zelf niet van houd wanneer mensen me adviseren dat ik een bepaalde serie of film (of boek) écht moeten kijken resp lezen, adviseer ik zelf ook nooit.

Een paar dagen geleden had ik Chicago Med seizoenen 1 t/m 6 af-gekeken (meer stond er nog niet op mijn bekende diensten).
Ik probeerde een paar andere series maar niks beklijfde.
Dus dacht ik: Nip/Tuck.
Vooral uit nieuwsgierigheid.
Want ooit vond ik dat een geweldige serie.
Zo één waarvoor ik wachtte tot een nieuwe aflevering op tv was.

Ik herinner me vooral sex.
En hoe gemeen die woest aantrekkelijke Julian McMahon de vrouwen manipuleerde.
Aflevering 1 van seizoen 1 toont me ook een hoop geweld.
Waarvan ik schrik.
Maar ik besluit wel te blijven kijken.

Dierenvriendin

Ik ga even iets aanreiken verderop in het dorp.
Onderweg komt er een hond naar me toe. Type boxer.
Ze wil aan me ruiken.
Dat mag.

Ze duwt haar gezichtje tegen mijn been. Ik dénk dat ze wil dat ik haar aai.
Ik let goed op de staart en ja, die kwispelt.
Dús aai ik zachtjes het koppie.

Krijsende hond staat opeens op de achterpoten, krabt mijn linker bovenbeen – daar heb ik nu verwondingen die ik zóu kunnen tonen maar dat zou niet een pretty picture zijn.
Ook niet zonder de verwondingen.

De eigenaar van de hond duikt op en legt me uit dat het mijn schuld is.
Ik had haar niet mogen aaien! Jamaar, zeg ik zwakjes. Ze duwde haar hoofd tegen mijn hand. En ik lette op haar staart: ze kwispelde.
Fout! die staart zegt niks, ik had op de nekharen moeten letten!
Verder laat de hond (die Kat heet!) kinderen alles met haar doen maar vreemde volwassenen mogen haar niet aaien!

Sorry, zeg ik. En: dat wist ik niet.
Ik wil verder lopen en waarschuw dat ik een paar minuten later opnieuw voorbij zal komen. Op de terugweg van het aanreiken.
Geen probleem. Kat weet het nu.

Wanneer ik weer passeer duikt de hond opnieuw op me af.
Mogelijk wil ze mijn gemaltraiteerde lichaam meer in model krijgen door nu mijn rechterdij een haal te geven.
Ik zeg iets (iets vriendelijks! ik ga niet staan schelden!) en de eigenaar verschijnt weer en roept ‘Kat! nee!’
Ik vraag maar niet wat ik nu weer verkeerd heb gedaan.

Uitgezet

Ik wou iets schrijven over niet kunnen slapen en dan weer opstaan en Netflix kijken en in de ochtend pas weer wakker worden om tien uur.
Niet dat het zo interessant is maar alleen foto’s plaatsen wordt ook wat saai.

Ik heb (als vrijwel altijd) Radio 1 aan.
En hoor een liedje met als terugkerend rijm:
“Ik heb mijn hoofd vandaag weer uitgezet
Als ik niks voel, dan gaat niks ook slecht.”
Mooi (vind ik).

Dit is de hele tekst (met muziek).
In het kader van ere wie ere toekomt.

Wie o wie

Die (nood)kreet geldt nog steeds voor de oppassers voor sept-okt.
Eerst een best aardig echtpaar wou opeens niet meer mailen maar wel op de dag van aankomst de sleutel krijgen van mijn werkster. Mm.
Daar zat 3 maanden tussen.
Beetje ‘onzeker’ om het mild uit te drukken.

Toen reageerde een leuk jong stel! dat afgelopen week zou langs komen. Maar ik zie op de website dat ze al 10 dagen mijn berichten niet meer lezen.
Ander wat ouder stel aangeschreven: ze lazen mijn bericht wel maar antwoordden niet.

Nog een ‘o wie’.
Volgend jaar maart ga ik naar Zürich voor een operette met Pavol Breslik.
Ik ga vaker alleen. Ik reis naar Amerika *altijd* alleen.
Maar ik dacht nu.. zou het toch niet leuk zijn om met een maatje te gaan.
Alleen zoals Wim de Bie geen ‘geile vriendin’ had, heb ik geen ‘maatje’.
Waar ik niet onder lijd.

Maar heel soms denk ik.. nu zou het toch wel leuk zijn.