Vandaag is Nelly Miricioiu jarig.
Ze schijnt (zeggen mensen die haar kennen) niet veel met verjaardagen te hébben maar ze is wel dol op aandacht.
Dús organiseer ik een ‘birthday bomb’ in haar Facebook Fangroup.

Normaal plaats je dan een oproep in zo’n groep.
Maar Nelly is zelf lid van de groep en doet er ook actief aan méé dus dat kon niet.

Dus schrijf ik zoveel mogelijk mensen persoonlijk aan.
Met telkens een eigen invalshoek.
Een collega vraag ik om een verhaal over de samenwerking, een fan om te beschrijven waarom zij/hij de diva geweldig vindt.
Steeds toegespitst op wat ik van iemand weet. Door bv aan iemand die haar alleen van de cd kent niet te vragen een bijzondere ontmoeting te beschrijven.

Een aantal mensen reageert direct enthousiast.
Een aantal laat niks horen.
Enkelen doen ongemeen pinnig: zij zullen haar wel privé feliciteren en wie denk ik wel dat ik ben.
‘
Dan is er ook nog de Roemeense vrouw die me beeldschone foto’s stuurt van Nelly als 18-jarig schoolmeisje (ze zaten samen op school) maar… we begrijpen elkaar niet.
Zij snapt mijn Engels niet, ik kan haar Roemeens niet volgen en google vertaling bakt er niet veel van.
Ik schakel nog een Roemeens lid van de Fanclub in die zegt dat hij met haar zal mailen (mij is mn niet duidelijk of ze wil dat ik die foto’s namens haar plaats of dat ze het zelf zal doen) maar ik hoor niets terug.
Vandaag zie ik van haar alleen een korte felicitatie, geen foto’s.

En dan is er nog het lid dat zegt dat hij de oproep wel eventjes in de groep zal zetten (neeeeee!) en het andere lid dat een unieke video opname een week te vroeg op YouTube zet en dat ik nog net kan uitleggen dat ze die opname tot vandaag moet blocken.

Vanaf middernacht komen de felicitaties in de groep binnen.
Eerst ben ik heel tevreden. Dat heb ik toch maar mooi voor elkaar gekregen.
De videoboodschappen, een prachtige tekening, een schitterend verhaal van een collega van haar.
Wanneer ik dat zeg tegen een Facebooklid doet zij achteloos: ben jij nog nooit op Facebook jarig geweest? zo gaat het altijd!
Wat niet wáár is! niet met unieke video’s, een tekening, een schitterend verhaal.

Maar weten en voelen is bij mij niet hetzelfde dus voel ik alweer een giga domper.
Waarbij ook niet helpt dat mijn éigen felicitatietekst zeer mwah is.
Gesloopt als ik intussen was door het verleiden en bewerken van ánderen.

Over een maand vlieg ik naar Amerika.
Vijf weken rijd ik rond en wat zou het fijn zijn als ik wat cd’s van Nelly Miricioiu mee kon nemen voor in de auto.
Uiteraard kopieën.
Al was het maar omdat ik haar meeste cd’s niet ‘los’ heb maar op de PC.
Soms als Wav, meestal als Mp3.

Ff branden dus.
Maar na mijn geworstel met ACDSee en Picasa worstel ik nu ook met het geluid.
Het voorheen altijd betrouwbare InfraRecorder brandt of *niet* of zet nummers in de verkeerde volgorde of monteert binnen een seconde of 15 een hapering. Als een LP die blijft steken.
Niet in één cd of opera maar telkens opnieuw.

Ik snap er niets van.
Vroeger brandde ik moeiteloos honderden cd’s.
Fluitje-cent, appeltje-eitje.

Geprobeerd via Windows zélf.
Identieke en weer ándere problemen.

Ik snap het niet en ik word er gek van.
Nee, lief gedacht maar je hoeft me niet aan te bieden het voor me te doen.
Ik ben al op het ‘nou, dan NIET’-punt beland.

*pesthumeur*

Op Facebook heb ik een Fangroup voor Nelly Miricioiu.
(Ben je nog geen lid? word je het en blijf je het minstens een half jaar – krijg je 5 Euro korting op iets in de Winkel!)

In die groep wisselen we veel pirate recordings van haar uit.
Vindt zij prima!
Soms gooit iemand die op YouTube, soms is het meer uitwisselen van persoon tot persoon.

Toen ik Nelly Miricioiu in Maastricht ontmoette, had ze voor mij een kopie gemaakt van de Macbeth die ze in 2008 had gezongen.
Hij mocht niet op YouTube maar wel gedeeld met ‘vrienden’ zodat ik de fans van wie ik via de fangroup had begrepen dat ze met haar bevriend waren vroeg of ze een kopie wouen.
Dat waren er vier en die wouen er dolgraag één.
Waarbij 1 wat moeilijk deed want mp3 vond hij niet mooi genoeg en kon ik er geen WAV van maken.
WAV gemaakt en toegestuurd.

Nu kijk ik op zo’n bootleg site en vertel in de groep dat ik overweeg een paar opnames te bestellen.
Waarop deze meneer reageert met: diezelfde(!) heb ik en vooral doen.
Bestellen dus. Tegen betaling.

Zodat ik eerst nog onschuldig (doend) vraag waarom hij zélf niet deelt met anderen.
Daarvoor heeft meneer, zegt-ie, het “te druk”.

*Moordneigingen*

De laatste jaren was mijn idool Edita Gruberova.
Pas recent ontdekte ik dat mijn grote idool daarvóór, Nelly Miricioiu, nog steeds optreedt en Masterclasses geeft.
De optredens zijn niet meer zo frequent en niet meer in de Grote Zalen en Huizen, maar ze zingt nog wel.

Nelly Miricioiu zit op Facebook.
En is daar erg toegankelijk.
Plaatsen mensen clandestien gemaakte opnames van haar op YouTube? Leuk! vindt ze dat.
Want soms kent ze die zelf niet eens en zo kunnen in elk geval de fans die er niet bij konden zijn er ook van genieten.

Edita Gruberova vindt het hele internet maar niks.
Ze dóet er ook niet aan.
En, heeft ze laten weten, ze háát YouTube.

Ruim twee maanden geleden start ik op Facebook een Fangroup voor Nelly Miricioiu.
‘Funclub’ noemt zij die zelf en ze doet er actief aan mee.
Maak ik (matige, onscherpe) foto’s van haar en vraag ik of ik die mag publiceren, dan zegt ze: natuurlijk! maar vermeld wel even de naam van de leerlingen. Ze waren nl gemaakt tijdens een Masterclass.

Dit itt Edita die van de vrouw die háár Fanpage bijhoudt *eist* dat ze alle foto’s eerst ter goedkeuring aan haar voorlegt en dan zeer kritisch schift.
Wat getuigt van weinig realisme, want waar iedereen een mobieltje heeft en alles direct op de sociale media kwakt houd je die ene foto met onderkin en wallen tóch niet tegen.

Het zal duidelijk zijn: als persoon waardeer ik Nelly Miricioiu vele malen meer dan Edita Gruberova.
(ik heb het nog niet eens over de ongeïnteresseerde manier waarop Frau Gruberova na voorstellingen haar fans te woord staat)

Maar: ik heb kaartjes voor een opera met Gruberova in Zürich.
En heb kaartjes aangevraagd voor nog een opera in München.
Goed zingen doet ze wel.
Ik zal dus zeker gaan.

Maar het kadootje dat ik haar had willen geven en in Boedapest bij me had (toen wachtten de fans voor niets want “she had left the building”) gaat niet meer mee.
Ik ben daar gek om nóg meer geld dan voor de tickets, de reis en het hotel voor haar uit te geven.
Waarderen doet Frau G het toch niet.

Een van de leerlingen van het Conservatorium nam haar dochtertje mee naar de Masterclass.
Het meisje was ongelooflijk braaf (geen gekrijs, geen nadrukkelijk gezeur) maar af en toe wou het wel aandacht.

Nelly Miricioiu was allerliefst.
Geen spoor van irritatie (hoe moeilijk is het nou *even* een medeleerling buiten de zaal op het kind te laten passen – de les duurde maar een half uur).
Sterker: ze nam de kleine op de arm zodat de moeder ongestoord kon opgaan in de les.

Ik nam een paar foto’s die ik al plaatste in de Fangroup van Nelly op Facebook.
Mogelijk ben jij nog geen lid van die Fangroup (…) en heb je ze daarom gemist.

Daarom hier nog een keer. Erg scherp zijn ze niet (helaas) maar het was woekeren met het geringe licht en een toch niet erg geweldige kleine camera.

Ik heb haar ontmoet.
Had me bij de eerste Masterclass zo verdekt mogelijk opgesteld maar toen ze me zag kwam ze meteen op me af: Jean! (zjien)

Ze vroeg me mee te gaan eten.
Ze was allerliefst, deed haar best me op mijn gemak te stellen.
Soms had ik zelfs het idee dat we ‘connecten’.
Wellicht geholpen door wat glazen prosecco (Nelly) droge witte wijn (ik) en bier (haar man Barry).

We gingen samen op de foto.
Deze zette ik op mijn Facebook pagina als nieuwe ava.

En deze zette zij op haar Facebook pagina met een aardige tekst.

Ze had een concert van haar dat ik graag wou hebben voor me op cd gezet.

Maar vanochtend sta ik weer ongemakkelijke grijze muis te zijn tegenover haar.
Eens een muis zonder alcohol altijd een muis.. zoiets.

Edita Gruberova is mogelijk een schat van een mens maar tegenover haar fans is ze wat koel.
Enkele uitzonderingen daargelaten – denken die uitzonderingen.
Maar iemand die er váák bij staat, mailt me vandaag dat Frau Gruberova denkt dat al haar fans idioten zijn met hun overdreven gedweep.
Vandaar ook die halve minuut geveinsde aandacht, handtekening, volgende.

Het kán anders.
Zo beschrijft iemand Beverly Sills:
“There was a line winding down the corridor of people to get autographs….of albums, pictures, etc. And she met them AT the door of her dressing room. I recall VIVIDLY each person spouting superlatives….”Beverly, you changed my life…” “Miss Sills, a night I will never forget….”…and she would respond graciously and laughingly as she always would. The line was ENDLESS….and I am watching her handle each fan as if they were the most important person in the world. All this AFTER doing this exhausting performance.”

Over een paar dagen ontmoet ik Nelly Miricioiu.
Ik dénk dat zij wel hartstikke aardig is.
Wat mij niet zelfverzekerder maakt in het contact.
Integendeel.
Ik denk dat ik daarom juist extra nerveus onbeholpen stom grijnzend trillend van de zenuwen zal staan te bibberen.

Mijn eerste opera idool was Beverly Sills.
Een Amerikaanse sopraan die ik ooit zou interviewen maar toen ik me bij haar secretaresse meldde in de New York City Opera bleek de afspraak afgezegd.
Het idool was nog wel zo lief even de kamer binnen te lopen en te zeggen dat ze het te druk had met een dreigende staking.
Ze lachte stralend en zei iets als “dat begrijp je wel, hè?”
Waarop ik terug lachte en “natuurlijk!” zei en afdroop.

Mijn volgende idool was Nelly Miricioiu.
Ik zag haar vele malen in de Vara Matinee en ook een paar keer bij de (toen nog) Operastichting.
Door privé sores verloor ik haar uit het oog.
Hield dus niet bij dat ze weliswaar vrijwel nooit meer optrad in Amsterdam maar wel in Maastricht, Utrecht en Groningen.

Een paar jaar geleden wordt Edita Gruberova mijn idool.
Haar volg ik naar Baden-Baden, München, Madrid en Budapest en binnenkort weer naar München en ook nog naar Zürich en dan nog een keer München.

Intussen heb ik Nelly Miricioiu ook weer teruggevonden.
Via Facebook.
Waarop ze erg actief is.
Ik ga haar herbeluisteren. Ik val opnieuw voor haar stem, haar toon, haar interpretatie.
Ik koop een hoop oude opnames via internet, ik krijg andere van mede-fans.
Begin december richt ik een Facebook Fanclub voor haar op.

Nelly is toegankelijk, aardig, humoristisch en openhartig.
Ze wordt zelf lid van de Fangroup, spoort vrienden (veel mensen uit de muziekwereld) aan om óók lid te worden.
Het duurt niet lang of ik zie onder ogen dat hoewel Edita Gruberova wel mooi zingt Nelly Miricioiu een véél prettiger diva mens is in de omgang met haar fans.
Wat ik ook kan zeggen omdat ik drie maal heb staan stamelen tegenover Gruberova terwijl ik om een handtekening vroeg en ik net zo goed had kunnen zeggen dat ik van Mars kwam om een vloek over haar uit te spreken – zo weinig luisterde ze.

Binnenkort zal ik Edita weer horen en voor haar staan stamelen.
Een week later woon ik een Masterclass van Nelly bij.

Ik ben benieuwd of mijn hart, dat slecht is in het zich binden aan twee idolen, hiervan nog chocola kan maken.

Ik ben niet alleen fan van Edita Gruberova – ik ben óók fan van Nelly Miricioiu.
Daar was ik al veel eerder fan van.
Vanaf de 1e x dat ze in de jaren 80 optrad in de VARA Matinee en wij niet wisten wat ons overkwam: een godin stond daar te zingen. En dan niet een zoetsappige maar 1 die stijf stond van het Drama.

Een tijdje terug werd ik op Facebook lid van haar Fanclub.
Althans, ik meldde me aan. Maar de club die slechts twee leden telt, liet mij niet als lid toe.
Vermoedelijk omdat ze er sowieso niet meer naar omkijken want er zijn sinds september 2011 ook geen berichten meer aan toegevoegd.

Dús begin ik voor mezelf.
Google hoe je een fangroep maakt en dóe het.
Nu afwachten hoeveel mensen zich aanmelden.

Mocht jij óók fan zijn van Nelly: je bent van harte welkom.