Drie dagen was ik bij een Masterclass van Nelly Miricioiu.
Twee keer werd er ook tussendoor een uur gepauzeerd omdat een student niet kwam.
Toen gingen we koffie/thee drinken.
En verviel ik in mijn gebruikelijke rol van er zwijgend bij zitten, geen idee wat te zeggen, me steeds meer bewust van dat de ánderen wel vlot aan het babbelen waren zodat ik *nog* paniekeriger zwijgend werd.
Vandaag zet Nelly een vriendelijk berichtje op Facebook waarin ze degenen noemt die er dezer dagen wáren en sommigen zijn vrienden en over mij zegt ze dat ik zo lief zat te glimlachen wat vast lief is bedoeld maar ik denk AU! want het is precies wat ik deed.
Geen stom woord kwam er uit me!
Ik zat erbij en keek ernaar.
En voelde me een hartstikke social introvert – wat niet slecht is per se maar wel érg onhandig in dit soort situaties.
hopelijk heb je wel genoten van de muziek en zangers/zangeressen!
Van de meeste wel, ja. Daarom ging ik ook.
Maar ben nu wat somber door die sociale onhandigheid.
Wat helaas niet een kwestie is van even een knopje om zetten en dan maar meer mijn best doen.
misschien een ander knopje om, het knopje ‘ik ben zoals ik ben’
Misschien.
en iets doet me vermoeden dat jij géén social introvert bent 😉
Een lieve glimlach kan veelzeggend zijn,
en een goede bijdrage aan het geheel.
Dat is waar.
Ik heb het ook met name over mijn eigen gevoel: mensen raken met elkaar in gesprek, ik kan niet bedenken waar ik iets kan bijdragen en dan opeens is het al tien minuten dat ik zit te zwijgen en word ik overvallen door ‘ik heb al tien minuten niets gezegd, wat moet ik nu nog zeggen, ik sta/zit erbuiten’.
Niet erg hoor als niemand die dit leest me begrijpt!
Ik heb het er wel eens over gehad met mensen die hetzelfde ervaren en die hebben aan een half woord genoeg 😉
meestal niet, maar ik moet me wel op m’n gemak voelen in gezelschap.
Ik herken het misschien, het gevoel in het verkeerde toneelstuk te zijn binnenstapt, en de gedachte dat alles al een keer is gezegd.
Ja, Truus! Dát is het!!!