Het is een zeldzaam mooie dag.
Weinig wind, heerlijke zon.
Blöndchen en Aïda nemen het ervan.

Toen ik in Amerika was, mailde mijn house sitter me: kip Aïda is zoek.
En een week later: er is een wonder gebeurd, ik heb haar weer gezien.
Ik vermoedde het al (‘broeds’) maar mijn oppas heeft weinig ervaring met kippen en herkende het zéér herkenbare ‘ik ben broeds’-gedrag niet.

Sinds ik terug ben vertoont Aïda zich regelmatig.
Om snel te eten, om het verenpak te reinigen.
En ja hoor: broeds.
Probleem 2: wáár heeft ze haar eieren verstopt.

Kippen zijn iha missch niet superslim maar wél als het aankomt op het beschermen van wat zij aanzien voor hun kids-to-be.
Na het eten en poetsen hollen ze terug maar… probeer je ze te volgen dan slaan ze een bochtje om tot ze je hebben afgeschud.

Net is het me toch gelukt.
Ik zie Aïda ergens de bosjes induiken.
Ik weet dat ik nu achter haar aan die bosjes kan induiken maar ik weet ook uit ervaring dat het voor de kip minder erg is als ik de volgende keer wanneer ze gaat eten snel de eitjes weghaal.

Stiekem vind ik het ook zielig voor haar: met zoveel toewijding nu al wekenlang door weer en wind totaal zinloos op onbevruchte eieren zitten en dan morgen of overmorgen terugkeren naar het nest en … wég eieren.

Ik word er altijd ellendig van wanneer een kip broeds is.
Dat toegewijde blik op oneindig zitten op eieren van een ander en dan op niks (omdat ik die eieren weghaal).
Zo zinloos en zo pijnlijk en ellendig.

Norma begon met broeden eind vorige week.
1x kroop ze van haar ‘nest’ en dat was écht kruipen want ze trok met haar ene pootje. Ik dacht: kramp? of iets ergers? en in gedachten zat ik al met haar bij de dierenarts.

Deze zondag en maandag (grotendeels) was ik er niet.
Gisteren ‘raapte’ ik weer een ei en Norma ging met haar vriendinnen naar de achtertuin voor een zandbad maar vanochtend: broeden.
Zodat ik wéér een ei wegnam (van Lucia die daar blijft leggen).

Ik probeerde Norma te verleiden met lekker graan en later met garnalen.
Ze at een enkele garnaal.
Toen tilde ik haar van het nest en zette haar in de tuin en sloot het hok af.

Norma wou vooral drinken. Niet eten.
En kreeg toen een paniekaanval omdat ze niet terug kon naar waar zij dacht dat haar kids-to-be waren.
Ik liet haar nog een uur lijden en deed toen de deur weer open.

Morgen haal ik haar van het nest zodra Lucia haar ei daar heeft gelegd.
Het is hard maar jezelf dood broeden is harder.

‘We’ vliegen dus niet meer.
Maar we kunnen nog wél hoppen van het één op het ander en wanneer ik even niet oplet zitten twee kipjes op een plank in de schuur.
Ik maak foto’s.

En hoewel ik de bui hád kunnen zien hangen, schrik ik me wezenloos wanneer de meisjes naar beneden vallen met mee nemen van hun kattenbak, bovenop een ton met duivenpinda’s die omgaat zodat de hele vloer vol pinda’s ligt.

(mijn schrik was trouwens niets vergeleken met die van de dames Kip)

Voor mij is het een wijze les.
Wanneer ik écht niet wil dat ze de hoogte in gaan, moet ik ‘opstapjes’ onmogelijk maken.

Zo zag toen de kippen hier net waren het perkje eruit waar ooit de vijver was. Met veel jonge planten, net opgekomen.
Een zee aan bloemen zouden ze me opleveren, beloofde de tuinman.
En niet een maandje, maar de ganse zomer.

Zo ziet de ‘vijver’ er nu uit.

En dit had een narcis moeten worden.

Ja, mevrouw kip, leg dát maar eens uit…

Hier staat natuurlijk tegenover dat ze erg toegewijd eieren leggen

Ok – ze laten er soms wat poep op zitten, maar dat doen de kippen in de legbatterij ook alleen jaagt de boer er dan een waterstraal overheen omdat wij ze anders in de supermarkt niet kopen.

De dierenarts is langs geweest en heeft de kippen gekortwiekt.
Ze leken er niet onder te lijden. Liepen erna vrolijk rond en aten graan.

Eén zag ik een vliegpoging doen.
Tot op de rand van de eerste konijnenren waar ze graag rondscharrelen.
Het lukte niet. De kip kwam niet omhoog.
Wel een meter ongeveer, maar niet hoger.

Wat ze nu denken?
Geen idee.

Vanochtend om 9 uur zou de dierenarts komen.
Dus houd ik de meisjes kip ingesloten (waar ze steeds panischer onder worden – gekreun, zich tegen het gaas gooien) maar: geen dierenarts.
Zodat ik denk: ben ik nou gek of is de dierenarts verlaat maar waarom bellen ze dan niet even?

Pas om half 11 durf ik te bellen.
Dan blijkt dat er een fout is gemaakt.
In hun computer staat dat ik om 9 uur dáár zou zijn met mijn drie hennen.
Ik herhaal dat ik met de assistente van gisteren heb afgesproken dat hij zou langs komen en dat ik dat juist zo’n geweldige service vond.
Misverstand. Dus. En sorry zegt deze assistente die er niks aan kan doen.

De eerste mogelijkheid zou zijn morgenmiddag om half 2.
Zo lang wil ik de meisjes niet opgesloten houden.
Donderdagochtend werkt de dierenarts niet, vrijdag heeft hij vrij, maandag werkt hij alleen de middag.
Er zit niets anders op: over een week.
Tussen half negen en half tien.

Wanneer ik heb neergelegd ren ik naar de uitloop om de meisjes vrij te laten.
1 is zo over haar toeren dat ze het deurtje niet meer snapt.
En ik denk: was ik maar niet zo’n braverd die zoet wacht en denkt ‘de ander zal wel wat verlaat zijn’.
Als ik om half tien had gebeld met ‘waar blijft-ie’ had ik de meisjes leed bespaard.

Wanneer ik gisteren op het punt sta om boodschappen te doen, gaat de bel.
Of dat mijn kip kan zijn die drie tuinen verderop zit.
O nee! denk/hoop ik.
Maar het is ‘o ja’.
Het is dezelfde kip die de dag ervoor toen het stormde en de sluiting van het tuinhek kapot woei, direct in de voortuin stond.

Ik dacht: wanneer de kipjes mij zien, gaan ze door de knieën en zitten stil voor ’treden’.
Niet nu.
Kipje scharrelt rond, kipje vindt een overheerlijke worm.

Vriendelijk toespreken helpt niet.
Opdrijven leidt tot vluchten.
Tenslotte toch met hulp van de buurman die had aangebeld de kip terug de tuin in gekregen.

Wat nu.
Ik google en denk: kortwieken.
Maar door wie? en hoe?

Ideaal zou zijn: ’s ochtends vroeg.
Dan houd ik ze langer in het nachthok en kan de kortwieker ze daar 1 voor 1 uithalen.

Ik bel mijn dierenarts met de vraag en zeg er zelf al achteraan: ik neem niet aan dat jullie dat doen.
Maar assistente Monique gaat even vragen en ik krijg morgen om negen uur dierenarts Martin zélf op bezoek.
Mijn opluchting is groot.

Ik moet naar Ranzijn voor hooi voor de konijntjes.
De voorspelling was: vannacht een ietsje (1 graad) vorst en daarna wel 6 graden boven nul en zon.

Helaas was de vorst wel zó veel dat de ramen van mijn auto bevroren zijn.
Krabben is geen optie want zodra ik de deur uitloop staan de kippen achter het hekje naar me te loeren en sinds die ene keer dat er 1 vlak voor een auto de straat op kwam vliegen, durf ik niet te lang zichtbaar te blijven staan.

Zodat ik nu afwacht tot die zon die inderdaad is verschenen mijn autoruiten ontdooit.
Zodra dat het geval is, sprint ik naar buiten en rijd weg.
Terug grijp ik de boodschappen die in 1x kunnen worden gegrepen en ren weer naar binnen.
Wat ik niet direct kan meenemen, haal ik later op.

Zoals ik al zei: de natuur.
Die soms in de weg staat tussen plannen en doen.

De kipjes leggen goed.
Tot nu toe: zeer met mate in het leghok en met meer grote mate tegen de achterwand van het hok.
Zodat er gisteren een hoop eieren werden geraapt door de jongen die me helpt met schoonmaken en die moeiteloos op de buik het hok in kruipt (ik zie me dat niet doen).

Ik hád al de dag ervoor alle eieren die ik nog had kado gedaan aan mijn hulp.
Ik verdeelde de oogst van gisteren tussen de overbuurman die wanneer ik weg ben voor Loki en de andere dieren zorgt en mijn bevriende buurvrouw L.
Denkend: vandaag zal er weer ‘geleverd’ zijn.

Helaas.
Om mijn kipjes om de tuin te leiden had ik twee eitjes laten liggen.
Hopend dat ze zouden denken: er liggen misschien geen zes eieren meer, maar nog wel twee dus daar kan ik veilig *bij* leggen.

Niet dus.
Theoretisch zouden ze nu alle drie geheel van de leg kunnen zijn.
De kans dat ze verstoppen is groter.

Oplossing: ze niet de tuin in laten totdat ze noodgedwongen hun eieren in het hok hebben gedeponeerd omdat ze het niet meer hóuden.
Maar dat is gemeen dus dan maar geen eieren.

Ik krijg het altijd benauwd wanneer ik hoor over mensen van mijn leeftijd of nog jonger die zijn dood gegaan.
Plotseling dood.
Of dood na ‘ziekte’.

Het maakt me extra bewust dat ik nú moet leven en zo mogelijk ‘genieten’.
Wat in mijn geval is: Loki, mijn andere diertjes, de tuin, de mini trips (met mate) en Amerika (gulzig).

Niet alles laat zich combineren.
Vorig jaar gooide mijn tuinman de lekke vijver dicht en zaaide bloemen.
Dit jaar zouden heel erg mooie bloemen waarvan ik de naam vergat weelderig opkomen en heel lang bloeien.
Laten die bloemen in de fase van net-ontluikend groen nou net een lekkernij zijn voor de dames kip.

Een vrouw die blij is dat ze als 68-jarige nog leeft kan niet álles hebben dus smullen maar, meisjes.

Er ligt een dun laagje sneeuw en toen ik hoorde dat de sneeuw zou komen dacht ik ‘leuk, fotograferen’ maar het licht is niks: saai, grijs.
Ik was gespannen: wat gaan mijn nieuwe kipjes doen? Vinden ze de sneeuw eng? Komen ze hun hok niet meer uit?
Want Tosca en voorheen Annelies en Andrea zetten bij sneeuw geen pootje in de buitenlucht.

Maar de nieuwe drie doen alsof er niets aan de hand is.
Ze scharrelen in de tuin.
Ze staan voor het achterraam te zeuren om eten.
Alleen Tosca niet.

Ik dacht altijd dat kippen sneeuwblind waren.
Dat ze niets zien wanneer er sneeuw ligt.
Dat ze daarom dan in het hok blijven.

Google-google-google.
Ja: kippen zijn (sneeuw)blind bij sneeuw.
Maar niet álle kippen.

Ik kan niet vinden of dat normaal is bij de Lohmanns. Maar ik zie het zelf gebeuren dus tenzij ik net die drie Lohmanns tref die niet sneeuwblind zijn terwijl de rest nu angstig binnen zit: Lohmanns zijn denk ik niet sneeuwblind.
Googlend kwam ik ook op een site waar iemand overweegt kippen te nemen maar… ze mogen niet de tuin vernielen!
Ik vind deze reactie wel leuk: “Nouja ze slopen geen tegels maar als je een mooi groen gazonnetje wilt dan moet je idd geen kippen houden.”

Ik parkeer aan de overkant van de straat, zet een krat met boodschappen, een rugzakje met boodschappen en een grote tas met boodschappen op straat en wil de voorruit van de auto bedekken met folie wanneer mijn moederhart een opdoffer van angst krijgt.
Want van rechts nadert een auto en me tegemoet snelt een kip.
Uitgebroken (gevlogen?) en ‘hoezo auto’- ze wil bij *mij* zijn.

Ik ren naar haar toe en probeer haar terug richting tuin te drijven.
Maar ‘hoezo richting tuin’: kip gaat MIDDEN OP STRAAT voor me stil zitten, en neemt de ‘je mag mij treden’-houding aan.

Gotzijdank hoor ik de auto stoppen en ook niet vlak voor mijn kind en mij maar op een meter of drie-vier afstand.
Dan, ik weet niet eens meer hóe, slaag ik erin kip het tuinpad op te leiden.
Ik doe het hekje open en ja! ze gaat de tuin in.

Ik ren het huis binnen via de voordeur en strooi direct graan vanuit het woonkamerraam.
In de hoop dat ze nu denken: wij horen in de tuin.
In de éigen tuin.
En in elk geval niet op straat.

Zelf zit ik nu, anderhalf uur later, nog te trillen.

Een week geleden: het eerste ei.
Daarna elke dag een ei.
Eergisteren zelfs twee eieren.

Zodat ik al begon te fantaseren over: elke dag drie eieren.
Vandaag: geen enkel ei.
Hoe kan dát nou?!

Heel simpel: ze zijn al aan het verstoppen!
Eén plek heb ik gevonden.
De komende dagen eens goed de tuin doorzoeken.

Vierentwintig dagen zijn de kipjes nu hier.
Op de eerste dag doken ze ineen wanneer er mussen overvlogen.
Nu zie ik ze soms eenden wegjagen (heel goed!).

In mij zien ze een soort haan.
Dwz dat ze voor me gaan zitten en zich dan aanbieden voor ’treden’ zodat ik steeds moet zeggen “dat hoeft hier niet”.

Verder zijn ze zeer eigenzinnig (lees: hondsbrutaal).
Dus wanneer ik niet razendsnel de schuurdeur achter me dicht doe staan ze direct binnen.
En lopen als het mogelijk is door naar de bijkeuken.

 

Ik heb ze ook al in de keuken en de woonkamer gehad maar was toen zo druk bezig met poep opruimen dat ik niet toekwam aan foto’s maken.

Wat kan verklaren waarom ze een ‘normale’ stok niet snappen.

Op 17 december haalde ik de nieuwe kippen.
De verkoper beloofde me dat ze snel en dan ook nog véél eieren zouden gaan leggen en ik dacht ‘jaja, dat zullen we wel zien’ en verzekerde hem dat het mij helemaal niet om de eieren ging maar dat Tosca zich zo alleen voelt (wat hem weer niet kon schelen).

Het gaat me ook écht niet om de eieren!
Toch voel ik me als een trotse moeder wanneer ik vandaag eerst een hele tijd 1 kip niet zie en dan toch eens in het leghok ga kijken – en verdomd.

Dit is dus iemands allereerste ei.
Echt makkelijk is het zo te zien niet gegaan.
 

Omdat ik aan het water woon, zocht ik kippen die *niet* zouden vliegen.
Want er zijn wel afrasteringen, maar erg hoog zijn die niet.

Een paar dagen ging het goed.
Nu is dit de situatie.