Ik heb drie kippen.
Tosca is een krieltje, de andere twee zijn groot.
Die met de mooie grote kam heet Andrea (naar Andrea van Pol), de andere heet Annelies.

Tosca is de topkip.
Wat bij kippen geen probleem is want *iemand* moet de baas zijn.

Gewoonlijk levert het ook geen problemen óp.
Integendeel.
Tosca in een goede bui gedraagt zich als haan: wanneer ze een extra lekker insect of slakje heeft gevonden roept ze haar vriendinnen en biedt het ze aan.

Soms wordt een naar beest in Tosca wakker.
Net nog.
Dan vliegt ze Annelies aan.
Ze pikt haar hard op haar kop en wanneer Annelies zich tegen de grond drukt gaat Tosca op haar hoofd staan dansen.

Andrea probeert Tosca weg te duwen maar een gemotiveerde Tosca láát zich niet wegduwen door een bijna 2x zo grote kip.
Dus grijp ik in.
Haal Tosca weg bij de andere twee en maak ruimte voor Annelies zodat die zich in veiligheid kan brengen.
Waarna de dames zoet samen in het struikgewas verdwijnen.

Ik heb hier geen echte verklaring voor.
Iets vaags als ‘pikorde’ dekt maar een deel van het verhaal.

Wat is slimmer: een hoog opgeleide vrouw met een heuse academische titel of een kip.

Vanochtend probeer ik het dus wéér.
Ik achtervolg Andrea naar de achtertuin. Ik zie haar net over het bruggetje de bocht naar rechts nemen.
Ik zie (aan de bewegende planten) waar ze via het rechterpad de bossages is ingedoken.
Ik zie haar even stoppen ergens in het midden.
Ik denk: kip, ik héb je.
En dan wandelt Andrea via het pad links de bossages weer *uit*.

Ik loop nu zelf het terrasje achter bij de sloot op.
Gevolgd door Andrea die hier een grasspriet en daar een insectje nuttigt.
Ik loop terug naar het huis.
Opnieuw gevolgd door Andrea.

Ik ga het huis in. Ik kijk door het kamerraam naar de kippen in de tuin.
Andrea is verdwenen.
En blijft een uur weg.

Later trek ik voorzichtig de planten achter uit elkaar.
Steeds verwachtend dat ik opeens een berg eieren zal zien liggen.
Quod non.

Ik mag dan wel Latijn hebben geleerd maar een kip die haar eieren wil verstoppen is slimmer dan moi.

Sinds het vroege voorjaar verstoppen de kippen hun eieren.
Laatst vond ik er een paar: in een konijnenhok in de achterste ren dat de konijnen nooit gebruiken maar dat toch maar weer eens werd schoongemaakt.
Zes eitjes.
De helft vermoedelijk bedorven, 1 ‘ging wel’ en twee deed ik kado aan egel.
Aan het formaat te zien waren dit eitjes van Tosca.

Gisteren laat ik de kipjes de tuin in en Andrea sprint meteen langs het linkerpad richting achtertuin.
Ik denk ‘die volg ik!’ maar grijp eerst nog wat hooi voor de konijnen in de achterste ren.
Wanneer ik me omdraai is Andrea verdwenen.
Stom! (ik)

Vanochtend eet Andrea enkele kippenkorrels en.. daar gaat ze weer!
Nu loop ik meteen achter haar aan. Op een paar meter afstand.
Ik zie de kip hollen over het bruggetje, dan slaat ze rechtsaf.
Ik stap door: geen Andrea.
WTF!

Ze is zó snel verdwenen dat ik denk, ze móet wel in de struiken direct rechts zitten.
(Dat denk ik ook omdat toen ze *gisteren* weg was, Loki daar geconcentreerd zat te snuffen.)
Ik spreid wat planten waar ik makkelijk bij kan maar ik zie niet de stapel eieren die ik nu verwacht.
Nu ben je als kip snel vérder dan de eerste rij planten. Maar als ik verder wil komen moet ik eerst van alles vertrappen.
Wat ik ook weer niet wil.

Ik maak een vaag plan om morgen Andrea dichter op de hielen te zitten maar ik ken mijn kipjes: wanneer ze weten dat erop ze wordt gelet houden ze het te verstoppen ei fluitend drie kwartier op tot ik genoeg krijg van het wachten en denk ‘misschien is dit hun baaldag’.
Om daarná snel dat ei te leggen.

Ze opgesloten houden tot ze wel móeten leggen helpt niet.
Dat heb ik al geprobeerd.
Nou ja, niet de hele dag natuurlijk (dat is zielig) maar wel tot een uur of half elf.

Ruim drie, bijna vier weken verstoppen de kippen hun eieren.
Eerst dacht ik ‘laat maar’.
Toen ging ik de tuin doorzoeken.
Daarna ging ik opletten.
Zo goed mogelijk.

Dat hadden de dames door.
Zodat ze (sneaky! sneaky!) zelfs zover gingen om zogenaamd in het leghok hun ei te leggen.
Annelies zát alleen.
Even.
Maar zodra ik, denkend ‘ze heeft blijkbaar het licht gezien’ was verdwenen, vertrok zij naar waar de verstopplaats is en deponeerde daar haar ei.

Gefopt.
Maar dat zou me niet nog een keer gebeuren. Dacht ik.
Dus wát deed Andrea? die ging niet alleen in het leghok zitten, ze ging ook luid kreunen.
Zoals een hen doet wanneer ze een ei legt want dat is altijd een soort bevalling.
Nu was het écht ok (dacht ik) maar dat bleek óók een truuk.

Wat te doen, wat te doen.
De kippen pas laat naar buiten laten.
Hopend dat ze het niet meer zouden kunnen óphouden en dús hun ei in het hok zouden leggen.
Heeft niet gewerkt.
Dan: laat naar buiten laten en ze volgen tot het moment van het leggen dáár zou zijn.

Dat heb ik nu twee dagen geprobeerd.
Om half tien naar buiten waarna ik een uur bleef rondhangen.
Geen succes.

Vandaag wacht ik tot tien uur met naar buiten laten.
Waarbij ik me een heel slecht mens voel omdat de dames hárd jammeren.
Héél hard.

Mijn kippen verstoppen nu al een week of drie hun eieren.
Alleen de kleine Tosca laat af en toe een ei in het leghok achter: een mini-eitje dat meer doet denken aan een golfbal en dat geen dooier heeft.

Ik neem me al tijden voor ze eens goed in de gaten te houden en ze te volgen wanneer ze zich afzonderen.
Vanochtend is het zover.
Terwijl Annelies en Tosca hun ontbijt van kippenkorrels eten loopt Andrea een andere kant op.
Ik probeer te doen of ik het niet zie, maar zij weet verdomd goed dat ik het wél zie dus eerst gaat ze richting tuinhek, dan richting kippenhok.
Ik wil niet ál te nadrukkelijk haar volgen en denk ‘dát valt mee!’ wanneer ze ergens bij het hok opeens is verdwenen.

Ik hóóp dat ze braaf in het leghok zit.
Toch loop ik een rondje in de tuin, kijk onder struiken: geen Andrea.
Ik denk: zo snel kan ze toch niet helemaal uit beeld zijn geraakt?
Ze móet in het hok zitten.

Wanneer Andrea weer opduikt loer ik in het leghok: geen ei.
Morgen dus beter en langer opletten.

Ik voer de eenden uit de polder niet.
Maar ze weten dat ik de kippen wél voer en als zij met 20+ tegelijk op de drie kipjes afstormen deinzen die verschrikt achteruit dus tel maar uit wie er gaat eten en wie niet.

Er zit niets anders op dan erbij blijven staan maar van mij zijn ze allang niet meer onder de indruk.
Van vreemden wel, maar ik kan moeilijk bij elke maaltijd een onbekende van de straat plukken als vogelverschrikker.

Nu had ik iets slims bedacht.
‘s Avonds wanneer ik bij donker het nachthok afsluit, gooi ik kippenkorrels in hun uitloopje.
Dan laat ik de kippen niet om acht uur naar buiten maar pas om half tien en dan moeten ze die korrels wel eten.
Slim of niet slim?

Ja. Maar de eenden zijn slimmer.
Want wanneer ik vanochtend naar de kippen ga (die toch al heel zielig twee dagen binnen zitten aangezien ze sneeuwblind zijn) tref ik daar ook drie kippen die zich hebben laten insluiten.
En die de korrels hebben opgevreten 🙁

Al een maand leggen de kippen geen eieren meer.
Niet vreemd, de dagen zijn kort en de regel is dat bij minder dan 14 uren daglicht kippen het voor gezien houden.
Daarom zijn schuren van legkippen ook altijd helverlicht (ze worden gefopt).

Vandaag loop ik door het rechterdeel van de tuin dat een half jaar volledig overwoekerd is geweest maar nu ietsje beter begaanbaar.
Ik zie iets waarvan ik even denk dat het een groot soort paddestoel is.
Maar nee.
De dames zijn betrapt.
 
En nu hopen dat wanneer een sneaky tiepje morgen wéér daar een ei wil gaan leggen ze WTF denkt en toch maar gaat zitten in het leghok.

Tosca, zoals ze gisteren naar binnen stond te kijken.

Iets leuks dat ik al een tijdje wil opschrijven.
Een tijd geleden deed ik het kippenhok ‘s ochtends open terwijl de kippen nog niet óp waren.
Meestal staan ze al te jammeren en tegen het gaas te duwen wanneer ik eraan kom, dit keer: niks.

Misschien was ik iets te vroeg, misschien was het iets te donker.
Ik stond er niet zo bij stil, voerde alle knagers en ging weer naar binnen.

Een paar uur later: nog geen kippen.
Dat was echt raar want hoewel ik ze toewens dat ze de hele tuin fanatiek verkennen en omspitten, is de praktijk dat ze zich zoveel mogelijk ophouden bij het huis, altijd oplettend of ik misschien een lekker hapje verstrek.

Intussen ongerust maak ik voorzichtig het deurtje van hun hok open.
Annelies en Andrea zitten in het leghok.
Kleine Tosca zit tegen ze aan.
Wachtend tot ze ‘klaar’ zijn (vermoed ik).

Een erg zoet tafreel en ik heb maar niet de camera gehaald om het -met flits- vast te leggen.
Zou vals zijn geweest en bovendien: ik wil uit puur eigenbelang het leghok niet tot een onaantrekkelijke plek maken.

Gistermiddag ben ik even op en neer naar Amsterdam.
Naar het Concertgebouw.
Ik wil graag Alice Coote in de Kindertotenlieder van Mahler horen.

Eerst moet ik me door Vorgefühle van Peter Ružička heen worstelen.
Een orkestwerk uit 1998 waarvan ik hoop dat het niet te lang duurt.
Het lijkt ook telkens te stoppen.
Maar dan begint het opnieuw en ik focus op de dichtstbijzijnde violiste en loer wanneer zij het laatste velletje omslaat.

In de pauze haast ik me naar huis in de hoop dat ik de kippen nog kan voeren voordat ze op stok gaan.
En ja! daar zitten ze voor het raam en kijken naar binnen.
Het is kwart over vier.

Snel strooi ik graan.
Maar ze lopen langzaam weg en gaan naar bed.
Ik ben te laat.

Mijn drie kippen leggen per week met haar allen drie eieren.
Als het meezit.
Dat is niet veel.

Ik denk wel eens: mag het ietsje meer zijn.
Maar dan haal ik gisteravond dit ei uit het hok en denk dat het leggen ervan érg veel pijn moet hebben gedaan.

Arm meisje.

De tuinman is geweest en heeft alle angstig afgeknakte takken verwijderd.
Ook maakte hij het terrasje achter vrij van het ergste onkruid.

Ik dacht: een uitgekiend moment om de kipjes hierheen te lokken.
Nu zien ze dat het geen jungle (meer) is en het stikt er vast van de smakelijke hapjes.

 

Lokken lukte nog wel.
Ze daar laten rondkijken ook.
Ze wouen zelfs smakelijk snacken.

Maar hielden het na een minuut of vijf voor gezien en gingen toen vertrouwd op huis aan.

Behalve ‘eet citroen, eet knoflook, eet vitaminen’ lijkt iedereen het in elk geval eens te zijn over: “Je moet goed eten”.
De eerste avond ben ik heel blij met de dolmades die Lyda voor me maakte en neem ik ook een hapje van haar appeltaart.

De ook door haar gemaakte salade krijg ik niet door m’n keel.
(sorry, L! het ligt niet aan jou!)
Ik prik er wat stukjes uit.
Het geheel is te gekruid.
Bewaard tot de volgende dag (wat niet hielp).

Zelf een slome spaghetti met knoflook en olie gemaakt, me gedwongen 1 hap door te slikken, hap twee van de vork terug laten glijden op het bord.
(dát vonden de kippen de volgende dag een fijne verrassing)

Intussen voel ik me steeds slapper, zou ik werkelijk niet weten wat dan wél te eten (heb nergens zin in) en hield ik het gisteravond maar op 1 zachtgekookt eitje.
Waarvan ik de helft vanochtend weer aan de kippen gaf.

Nog een poging tot ‘film’ wat een groot woord is voor dit onvaste vasthouden van het nieuwe fototoestel.