Gisteravond waren er twee egels (en misschien meer maar ik ging vroeg naar boven en het was ook vroeg donker zodat ik niet verder kon bespieden vanuit het slaapkamerraam).
De ene is duidelijk volwassen, de andere iets kleiner, iets lichter gekleurd en veel rapper.
Mijn hypothese is dat het moeder en kind zijn omdat de grotere de kleine tolereert.

Vanochtend zie ik ook twee egel-keutels. Gefotografeerd voor R.
Voor het geval hij de egels niet direct ziet.
Zolang je dit soort keutels aantreft zijn ze er nog.

Bijna elke avond zie ik hem nog, egel.
Maar hem fotograferen doe ik al een tijdje niet meer.
Omdat ik genoeg foto’s heb. En niet wil storen.

Vandaag denk ik opeens: wat zal ik hem missen deze winter.
En ‘hem’ staat dan voor ze allemaal. Want ik weet dat er méér zijn.

Maar dat bijzondere moment, bij schemering, het lijfje dat uit de struiken komt en het gebutste eitje kraakt. Of de spaghetti eet. Of het graan of desnoods het harde broodje.

Vandaag zet ik spaghetti neer maar Femke en Agnes eten bijna alles op.
Ik gooi er een berg graan overheen. En een gebutst eitje.
Waarna ik elke twee minuten kijk tot hij er is.
De lieverd.

Tien minuten later: nog een egel.
Snuivend en gnuivend.
Zou dat betekenen: I was your lover en kunnen we nu gezellig souperen?
Ik leg er een eitje bij maar egel twee krijgt het niet open en ik kan het onder het lijfje uithalen (mijn got -ze zijn tám) en een buts geven en dan slurpt het lekker weg.

Wanneer ik me omdraai zie ik van een andere richting nóg een egel aan komen lopen.
Iets kleiner, iets rapper.
Nog een eitje gehaald en stuk gegooid.

Kiek gemaakt.
Onscherp, rode oogjes. Flutfoto – ik weet het.
Maar alleen om te laten zien dat ze er echt zijn, m’n egels.
Minstens drie.
En volgens mij moet je ze best kunnen aaien in die franje die langs hun kop hangt.

Raar maar waar.
R. heeft egel(s) hier nog nooit gezien.

Ik zie hem/haar/ze bijna elke dag.
En als ik ze niet zie ligt het aan mij.
Ik kijk tv, ik tik PC, ik let niet op.

Gisteren ga ik de knagers in de achtertuin om kwart over acht voeren en tref egel op het bruggetje over de vijver.
Ik stap naar de zijkant (you first).
Egel aarzelt. Egel denkt na. Egel loopt twintig centimeter terug de struiken in.
(ik voer knagers, buts eitje en vijf minuten later eet egel ei)

Vandaag knabbelt egel ietsje na half negen aan een broodje voor de mussen. Ach gossie – dat kan de bedoeling niet zijn.
Ik loop naar buiten en sla ons laatste supermarkteitje kapot (egel rént weg) maar tien minuten later dit keer is-ie er weer en slurpt eitje helemaal leeg om daarna waggelend en vrolijk kont-krabbend het eet-terras te verlaten.

De les voor R.: egel komt om ongeveer kwart over acht – maar wanneer jij hier bent éérder wat ik zal proberen bij te houden.
Andere les: eitje aanbieden kan altijd. Mogelijk schrikt egel, gaat even weg, maar aansterkend hapje (winterslaap!) wordt altijd gewaardeerd.

Niet eens les, mantra: egels zijn lauw….

Ik had me voorgenomen geen egels meer te fotograferen.
Want ze lijken het wel niet erg te vinden maar je weet het nooit helemaal zeker en wat voegt het na een trits foto’s ook nog toe.

Maar vandaag ga ik om tien over half negen de knagers voeren en op dertig centimeter langs me komt egel aanlopen en inspecteert de etensbak.
Ik voer knagers, zie hem worstelen met een amper gebutst eitje, haal een nieuw eitje, sla het op 10 cm van z’n lieve gezichtje voor ‘m open, kijk ‘m eten, haal de camera en toch maar klik-klak.

Om half tien, het is bijna donker, ik ga naar beneden voor een glas wijn.
Buiten: 1 dikke egel met twee kleintjes.
Moeder met kinderen!

Ik word helemaal opgewonden, investeer nog 3 eitjes maar iedereen vlucht weg.
Bijna helemaal donker is het als ik ze allemaal van verschillende kanten zie terugkomen.
Ze eten eitjes.
Welke moeder dit is van welke bevruchting: geen idee.

Maar o – wat zijn ze lie-ief!
En wat vóelen ze als hartstikke aaibaar terwijl ze dat in feite net zo min zijn als slangen.
Minder zelfs.

 

Ik zit House te kijken maar er is een reclamepauze en buiten zie ik egel.
Waarvoor ik bugles uitstrooide dus ha! denk ik en ga op de drempel van de schuur zitten (eerst deur open maar dat stoort niet).

Hoi egel, denk ik en flits.
Waarna ik een eitje haal en dat naast egel kapot gooi zodat egel weg gaat.
Wel twee minuten.

Want daar is egel weer.
En eet eitje (yammie!)

Wat een schattig tongetje heeft egel.
Blijf je hier wonen, vraag ik.
Ben je hier volgend jaar weer?
Ik vind je hartstikke leuk!

We zitten op anderhalve meter.
Ik praat op normale sterkte.
En ik zit ook nog van alles te vóelen (liefde enzo).

Egel tolereert me. En sjokt wanneer hij genoeg heeft gegeten weer weg.
Mij achterlatend met die gevoelens.

Ik kan me niet voorstellen hoe het leven zonder egel zou zijn (en andere tuindieren).

Het is half zes.
Ik sta op en kijk uit het slaapkamerraam naar beneden.
Egel. En twee meter verderop nog een.
Moeder en kind, denk ik .

Naar beneden, katten gevoerd, Femke en Agnes naar buiten gelaten.
‘Dag egels’ gezegd.
Voorzichtig langs ze gelopen om Ginny en Bugs te voeren en dan naar de achtertuin.
Wanneer ik terug kom hoor ik heftig gehijg. Het onmiskenbare geluid van egels-in-lust.
Mm.
Zouden ze net een dinertje hebben gehad om daarna over te gaan tot de daad?

Maar ze komen weer eten en ik geef ze een eitje en nu eten ze sámen.
Tot 1 aan het kontje van de ander gaat ruiken. En zich daarna naast haar neervlijt.
Om tien minuten later maar op te stappen.
Richting achtertuin.
Kennelijk was het een soupeetje achteráf.

Zij eet verder. Logisch. Aanstaande moeders moeten op krachten zijn.
Totdat vier kippen zich op het bakje met restant-ei storten en Egel op een afstandje wat bedremmeld staat te kijken.
Inderdaad: bedremmeld.
Sommige lichaamstaal van egels beheers ik. En de blik in de oogjes ook.

Inderdaad: naar buiten gesneld toen ik egel langs zag komen en gelukkig kwam egel terug voor het eitje.

Egel zie ik al wekenlang niet meer.
Tot vanavond.
Bij nauwelijks nog licht zie ik een mini egel kippengraan (met mais) en geraspte belegen kaas eten op die leuke stofzuigermanier die des egels is.

Ik sluip naar de schuur en ja: het is écht een kleine egel.
Een nakomertje misschien.
Hij heeft het aangeboden eitje ook niet opengebroken.

Heel voorzichtig doe ik de schuurdeur open.
Stort een hoop extra graan en kaas.
Hopend dat kleine egel even op ´hold´ gaat om daarna toe te tasten.
Maar na ´hold´ marcheert hij het struikgewas in.

Praten hielp niet.
En egel-fluisteren, ik probeer het écht, maar ik mis een dimensie.

Egels gaan in winterslaap tussen begin oktober en maart.
Omdat er dan door de kou te weinig voedsel is.

Deze herfst is warm en mijn egel kraakt elke nacht het zacht gebutste eitje, eet kippengraan (met mais) en deze nacht ook appeltaart – we vierden mijn verjaardag.
De week blijft wisselvallig/niet koud, hoor ik van Marjon de Hond, en in het weekend is het zelfs weer 14 graden.

Stel dat het zo blijft: gaat egel dan niet in winterslaap?
En mist ze dat niet?
Het fysieke een tijdje helemaal *niets* hoeven.
Het psychische een tijdje ´hersentjes op nul´.

En denkt ze ooit héél af en toe: tof wijf die Jeanne dat ze elke avond het tafeltje met eko-eitje en hoogwaardig graan voor me dekt.
(zal wel niet maar de gedachte is leuk)

Elke avond zet ik nog eten neer voor egel(s).
Bakje met graan en erin een aangetikt eitje.
Soms is ervan gegeten, soms niet.
Zien deed ik egel nooit meer.

Tot vanochtend. De kippen staan in het halfdonker door het raam naar binnen te kijken.
Raar, denk ik: er ligt toch eten genoeg?
Ik ga naar de schuur en zie egel. Kopje diep in het etensbakje.
Egel kijkt op: snuitje zit onder het eigeel.

Ik strooi graan voor de kippen.
Egel is verstoord en loopt weg.