Ik zit House te kijken maar er is een reclamepauze en buiten zie ik egel.
Waarvoor ik bugles uitstrooide dus ha! denk ik en ga op de drempel van de schuur zitten (eerst deur open maar dat stoort niet).

Hoi egel, denk ik en flits.
Waarna ik een eitje haal en dat naast egel kapot gooi zodat egel weg gaat.
Wel twee minuten.

Want daar is egel weer.
En eet eitje (yammie!)

Wat een schattig tongetje heeft egel.
Blijf je hier wonen, vraag ik.
Ben je hier volgend jaar weer?
Ik vind je hartstikke leuk!

We zitten op anderhalve meter.
Ik praat op normale sterkte.
En ik zit ook nog van alles te vóelen (liefde enzo).

Egel tolereert me. En sjokt wanneer hij genoeg heeft gegeten weer weg.
Mij achterlatend met die gevoelens.

Ik kan me niet voorstellen hoe het leven zonder egel zou zijn (en andere tuindieren).

Het is half zes.
Ik sta op en kijk uit het slaapkamerraam naar beneden.
Egel. En twee meter verderop nog een.
Moeder en kind, denk ik .

Naar beneden, katten gevoerd, Femke en Agnes naar buiten gelaten.
‘Dag egels’ gezegd.
Voorzichtig langs ze gelopen om Ginny en Bugs te voeren en dan naar de achtertuin.
Wanneer ik terug kom hoor ik heftig gehijg. Het onmiskenbare geluid van egels-in-lust.
Mm.
Zouden ze net een dinertje hebben gehad om daarna over te gaan tot de daad?

Maar ze komen weer eten en ik geef ze een eitje en nu eten ze sámen.
Tot 1 aan het kontje van de ander gaat ruiken. En zich daarna naast haar neervlijt.
Om tien minuten later maar op te stappen.
Richting achtertuin.
Kennelijk was het een soupeetje achteráf.

Zij eet verder. Logisch. Aanstaande moeders moeten op krachten zijn.
Totdat vier kippen zich op het bakje met restant-ei storten en Egel op een afstandje wat bedremmeld staat te kijken.
Inderdaad: bedremmeld.
Sommige lichaamstaal van egels beheers ik. En de blik in de oogjes ook.

Inderdaad: naar buiten gesneld toen ik egel langs zag komen en gelukkig kwam egel terug voor het eitje.

Egel zie ik al wekenlang niet meer.
Tot vanavond.
Bij nauwelijks nog licht zie ik een mini egel kippengraan (met mais) en geraspte belegen kaas eten op die leuke stofzuigermanier die des egels is.

Ik sluip naar de schuur en ja: het is écht een kleine egel.
Een nakomertje misschien.
Hij heeft het aangeboden eitje ook niet opengebroken.

Heel voorzichtig doe ik de schuurdeur open.
Stort een hoop extra graan en kaas.
Hopend dat kleine egel even op ´hold´ gaat om daarna toe te tasten.
Maar na ´hold´ marcheert hij het struikgewas in.

Praten hielp niet.
En egel-fluisteren, ik probeer het écht, maar ik mis een dimensie.

Egels gaan in winterslaap tussen begin oktober en maart.
Omdat er dan door de kou te weinig voedsel is.

Deze herfst is warm en mijn egel kraakt elke nacht het zacht gebutste eitje, eet kippengraan (met mais) en deze nacht ook appeltaart – we vierden mijn verjaardag.
De week blijft wisselvallig/niet koud, hoor ik van Marjon de Hond, en in het weekend is het zelfs weer 14 graden.

Stel dat het zo blijft: gaat egel dan niet in winterslaap?
En mist ze dat niet?
Het fysieke een tijdje helemaal *niets* hoeven.
Het psychische een tijdje ´hersentjes op nul´.

En denkt ze ooit héél af en toe: tof wijf die Jeanne dat ze elke avond het tafeltje met eko-eitje en hoogwaardig graan voor me dekt.
(zal wel niet maar de gedachte is leuk)

Elke avond zet ik nog eten neer voor egel(s).
Bakje met graan en erin een aangetikt eitje.
Soms is ervan gegeten, soms niet.
Zien deed ik egel nooit meer.

Tot vanochtend. De kippen staan in het halfdonker door het raam naar binnen te kijken.
Raar, denk ik: er ligt toch eten genoeg?
Ik ga naar de schuur en zie egel. Kopje diep in het etensbakje.
Egel kijkt op: snuitje zit onder het eigeel.

Ik strooi graan voor de kippen.
Egel is verstoord en loopt weg.