Weken geleden dacht ik dat ik een egelpoepje had gezien op het terras.
Dus legde ik eitjes neer. Buts erin zodat egel het makkelijk kon kraken.
Helaas. De volgende dag lag daar nog steeds het eitje.
Wat de kipjes kraakten en leeg aten.
Maar daarvoor lag het er niet.
Na een week stopte ik met de eitjes wegens ‘zinloos’.
Maar elke avond keek ik tot het donker was naar buiten of ik ‘m/’r zag. Egel.
Nee.
En dan opeens vanavond om tien over negen: daar is-ie!
Een klein exemplaar wandelt vanuit het pad richting terras.
Ik hol naar beneden, grijp een ei en een mes en Sammie volgt me op de hielen en achter de keukendeur zit egel en Sammie jaagt ‘m richting achtertuin.
Omdat egel ‘egel’ is rolt hij eerst even half op tot ‘stil’ voor hij de bossages in sprint.
Ik leg het eitje neer en geef er de buts op.
Sammie dreigt nog even en egel vlucht weg.
Gotvergotvergotvergotver.
Terug naar binnen. Mét Sammie.
Loeren in het bijna donker.
En daar is egel! en kraakt het eitje!
Joehoe! Dit is een hele mooie dag!!!