Voordat ik besloot mezelf Pavol Breslik kado te doen op mijn verjaardag, bestelde ik als kado-voor-mezelf een groot aantal boeken bij amazon.co.uk.

Ik mocht het pakket pas openen (van mezelf) toen ik terug was uit Zürich.
Zestien boeken, grotendeels thrillers, ook wat romans.

En ja, ik hád al een boek, ik heb zelfs véél boeken om nog uit te kiezen.
Maar anders dan de rest van het Nederlandse volk ben ik gek op boeken en heb ik er nooit genoeg.

Omdat ik zelf wél een lezer ben, besluit ik mezelf voor mijn verjaardag boeken kado te doen.
Ik maak bij amazon.co.uk een ‘Birthday wish list’ en plaats daarop een hoop boeken die mijn hart sneller doen kloppen.

Sinds een paar maanden rekent amazon.co.uk verzendkosten voor pakjes naar Nederland.
Amazon.de doet dat niet.
En op div. plaatsen op internet lees ik dat ze daar een giga aanbod hebben.
Dat zal zeker waar zijn maar *niet* van Engelse paperbacks.
En als ze die al hebben, zijn ze hartstikke duur (= meer dan twintig Euro).

Bol.com dan?
Ik check de eerste vier boeken op mijn Birthday-lijstje en ze kosten allemaal minstens € 12 (tegen gemiddeld 5 pond = nog geen € 6.50).
Nu controleren wat amazon me in rekening zou willen brengen aan verzendkosten als ik toch bij ze bestel.

Amazon formuleert het wat onduidelijk nl een bepaald bedrag per kilo.
Ok, amazon: reken het me maar voor.

Het bedrag valt me reuze mee.
Bestelling geplaatst.
Blij.

Ik las The Rosie Project van Graeme Simsion.

Van de achterflap:
The art of love is never a science: Meet Don Tillman, a brilliant yet socially inept professor of genetics, who’s decided it’s time he found a wife. In the orderly, evidence-based manner with which Don approaches all things, he designs the Wife Project to find his perfect partner: a sixteen-page, scientifically valid survey to filter out the drinkers, the smokers, the late arrivers.

Rosie Jarman possesses all these qualities. Don easily disqualifies her as a candidate for The Wife Project (even if she is “quite intelligent for a barmaid”). But Don is intrigued by Rosie’s own quest to identify her biological father. When an unlikely relationship develops as they collaborate on The Father Project, Don is forced to confront the spontaneous whirlwind that is Rosie―and the realization that, despite your best scientific efforts, you don’t find love, it finds you.

Ik liet me amuseren en vond het een lief boek maar vooral vond ik herkenning.
Niet in het zoeken naar de liefde (die hoef ik niet meer) en ook niet in het briljant zijn.
Maar de sociale onhandigheid!
Niet populair zijn, niet goed aanvoelen hoe in contact met anderen te handelen.

Laatst hoorde ik op de radio iemand die wél briljant was (nl hoogbegaafd) die op school ook altijd buitenbeentje was geweest.
En die op een bepaald moment besloot populair te worden.
Wat hij voor elkaar kreeg door een stapel psychologieboeken te lezen over dit thema.
Het lukte.

Ik dacht: zou ik dat ook kunnen.
Maar ook: wil ik het wel.
Life of the party zijn.

Mwah.

Mijn huis staat vol boeken.
Eigen boeken (niet eens zoveel), boeken die in de Winkel staan wachtend op kopers.
Erg veel boeken die ik nog moet uitzoeken.

Vijf bananendozen vol boeken die ik heb uitgezocht en onverkoopbaar heb bevonden.
Omdat andere verkopers ze voor 2 Euro aanbieden incl verzendkosten.
Omdat ze loodzwaar zijn of niet door de brievenbus kunnen (= duur kwa verzendkosten).
En nog wat redenen die er nu niet toe doen.

Die boeken gaan geleidelijk in bananendozen die veel ruimte innemen in mijn halletje.
Tot ze eens per jaar kunnen worden opgehaald door de Stichting Vrienden van de Stompe Toren die wat ze niet kwijt raakt op hun jaarlijkse boekenmarkt weer doorgeeft aan een ander goed doel.

Vanmiddag is het zover en tilt een aardige man de dozen in zijn auto.
Waarna het twijfelen toeslaat.
Was dit verstandig? Was het niet zónde?

Maar onzin is dat.
Want de mooiste boeken heb ik al aan vrienden en kennissen en ook hier aangeboden tegen slechts verzendkosten maar ik trof alleen maar nuffig opgehaalde neusjes (als er al een reactie kwam) dus laat ik maar tevreden zijn dat ze nu terecht komen bij in elk geval een Stichting die er blij mee is.
En dan tzt misschien ook nog bij een blij méns.

Een paar maanden geleden hoor ik voor het eerst over ‘The Circle’ van Dave Eggers en daarna steeds vaker en het wordt geacht hét boek te zijn als je bezig bent met internet en sociale media – zoals ik.

Gisteren erin begonnen en ik vind de aanloop wel heel erg lang en kan al snel invullen waar de auteur heen wil en denk op blz 47: wil ik wel doorlezen?
Vroeger had ik blz 50 als graadmeter.
Als ik dan nog niet was meegesleurd legde ik het boek weg.

Nu ik minder geld heb, leg ik de lijn wat verder.
Dus doorlezen, doorlezen.
En op blz 100 denken: nee.

Wat nu zo jammer is: dat ik dit boek extreem netjes heb gelezen, als je het ziet zou je zelfs zeggen *niet*.
Maar het boek is te dik om door de brievenbus te passen dus op bol.com zetten is geen optie.

Balen.

Ik ben fan van Diane Keaton en wanneer ik dit voorjaar een paar dagen voordat ik terugreis naar Nederland op de Amerikaanse tv een interview met haar zie nav een nieuw boek dat ze schreef, over schoonheid en ouder worden, denk ik: dat ga ik kopen.
Zodat ik van de tafel ‘nieuwe boeken’ bij Barnes & Noble haar boek ‘Then Again’ meeneem om pas later te ontdekken dat dit niet het nieuwe boek is maar een eerder boek.
Oók een biografie maar niet alleen van haarzelf maar ook van haar moeder.

Gisteren en vandaag lees ik ‘m.
En ben er niet kapot van.
Hoewel – soms juist weer wel.
Wanneer ze heel erg persoonlijk wordt over de dood van haar moeder bijvoorbeeld.
Die zelf schriften vol schreef omdat ze vond dat iedereen dat moest doen, je eigen leven vastleggen.
Daaruit citeert Diane Keaton uitgebreid en ik begrijp dat ze het doet maar ik zou zelf meer details willen weten over háár leven en daar walst ze te vaak overheen.

Voor mij is het boek een raar mengsel van ‘kan niet schelen’ en dan juist ‘tranen trekken’.
Ik overweeg even het door te verkopen via bol.com.
Maar dat zou me hoogstens een paar Euro opleveren dus laat maar.

Voor de liefhebber (die niet moeilijk doet over verzendkosten – nb alle boeken kunnen door de brievenbus maar niet allemaal tegelijk).
En zelf even googlen als je wil weten wat voor boek het is.

* Mart Smeets – Kopmannen en waterdragers (1992)
* Jan Siebelink – Pijn is genot (1992)
* Samuel Abt – LeMond, The Incredible Comeback of an American Hero (1990)
* David Chauner and Michael Halstead – The Tour de France Complete Book of Cycling (1990)

Ik heb geen enkel bezwaar tegen tweedehands kleren.
Integendeel.

Waar ik moeite mee heb zijn tweedehands boeken.
Heel vroeger was ik lid van een bibliotheek.
Toen ik meer geld had, kende ik weinig grotere genoegens dan naar de boekwinkel gaan en een stapel aanschaffen.
En dan later ontdekken of ik ze écht leuk vond.

Nu ik weer minder geld heb, koop ik nog steeds nieuwe boeken.
Alleen ben ik wat selectiever.
Niet meer ‘kan mogelijk wat wezen’- ik denk er beter over na.
Tweedehands boeken koop ik uitsluitend als ze nieuw niet zijn te krijgen of bij een erg groot prijsverschil en dan nog alleen als het boek ‘als nieuw’ is.

Afgelopen week arriveert mijn doosje boeken van amazon.co.uk.
Ik pak uit en zie het direct: 1 van de boeken is gelezen.
‘Netjes’ gelezen. Niet ruw opengevouwen en ook geen ezelsoren.
Maar met van die niet te missen kleine vouwtjes in de rug.
Ook ruikt het naar parfum.

Ik vermóed dat iemand het boek heeft besteld, gelezen en teruggestuurd met een smoes.
En dat amazon niet goed heeft gekeken en het gewoon weer in de kast heeft gezet.

Nu zélf terugsturen en een ander exemplaar eisen?
Om een boek van 3,85 Pound?
Doe niet zo flauw, zeg ik tegen mezelf.
En begin er meteen maar in.
Het boek wat verder van me af houdend dan anders vanwege die parfumlucht.

Ik heb een mooi boek gelezen.
‘Joyland’ van Stephen King.
Dat maar een ietsje horror heeft (geen enge horror) en een beetje crime maar vooral is het een erg mooi opgroeiboek zoals ik bij gebrek aan een betere inval ‘coming of age book’ maar even vertaal.

Deze beschrijving trof mij op blz. 26:
“When you’re twentyone, life is a roadmap.
It’s only when you get to be twentyfive or so that you begin to suspect you have been looking at the map upside down, and not until you are forty that you are entirely sure.
By the time you’re sixty, take it from me, you’re fucking lost.”

Ik lees graag thrillers.
Geweld, soms gruwelijk geweld neem ik daarbij op de koop toe.
Vaak lees ik daar wat diagonaal doorheen maar het komt niet vaak voor dat ik een boek wegleg omdat het te erg is (Mo Hayder lees ik niet meer).

Net begin ik in The Watcher van Charles MacLean.
Op de achterkant staat:
‘There was no warning of any kind…’ Friday rush-hour. Martin Gregory, laden with packages, just manages to catch the 4.48 train. Tomorrow is his wife’s birthday – he has a surprise in store – and he plans to devote the weekend to her and their beloved dogs. But Saturday morning, Martin rises early and does something so horrific, so inexplicable and so out of character, and his only option is to run …And from this shocking incident the journey begins. With the help of a therapist he can’t trust, and friends who no longer trust him, Martin’s quest for meaning takes him down shifting realities and twisted corridors of time into the deepest recesses of the human mind.

Dat ziet er intrigerend uit.
Maar wanneer onze held op blz 22 zijn honden voert, een keukenmes pakt en ze de strot doorsnijdt (of misschien niet allebei maar slechts 1 … toen had ik genoeg) leg ik het boek weg.
In de diepste krochten van deze ziel wil ik me niet verder verdiepen.

Op bol.com te koop zetten dus maar.
Kan ik er nog € 3.85 voor krijgen misschien.

Ik ben gek op lezen.
Ik lees elke dag en twee-drie boeken per week.

Een week geleden begin ik in Pierced van Thomas Enger.
Het is deel 2 na Burned dat ik fantastisch vond.
Ik sleep me door 2/3 van het boek en vind het traag en kom er niet in en besluit het dan weg te leggen.

Iets anders!
The Dog Who Danced van Susan Wilson bij wier eerste One Good Dog ik bittere tranen heb geweend.
Zó goed vond ik dat boek, dat ik The Dog Who Danced zelfs duur in hard cover kocht.
Hier geef ik het al na 100 blz op.
Leuke, lieve hond, hoor – maar wat zijn de mensen in dit boek stinkvervelend.

Een willekeurige thriller uit mijn boekenmolen gehaald die bij amazon.co.uk 4,5 van de 5 mogelijke sterren krijgt.
Mari Hannah – The Murder Wall.
Begint leuk. Blijft even leuk. Zakt dan ernstig door de hoeven ivm te veel korte hoofdstukjes met allemaal losse eindjes die vast aan het slot bij mekaar komen (tenminste: dat mag ik hopen) maar halverwege beland ik ook hier op het punt dat het me geen bal meer kan schelen hoe het afloopt en hoe het iedereen vergaat.

Lezen kan op deze manier een dure hobby zijn.

Ik ben iets kwijt.
Het heeft enige (financiële) waarde, is klein en plat en ik zie het me nóg ergens bovenop leggen.
Tussen het lage tafeltje beneden en richting mijn werkkamer.
Dat was twee weken geleden.

Sindsdien zoek ik af en toe.
Dénkend kom het niet bij me op dus zit er niets anders op: geleidelijk het huis opruimen tot ik het vermiste te pakken heb.

Zo kom ik ‘De gedaanteverwisseling’ van Kafka tegen die de Volkskrant ooit gratis toestuurde.
Op Marktplaats wordt het driftig aangeboden voor 5 Euro incl verzendkosten (om en nabij).

Denk jij: lijkt me best leuk om te lezen dan stuur ik het tegen verzendkosten toe.

Postzegels = € 2.16 + luchtkussenenvelop = totaal € 2.35
Aanbod geldt tot middernacht.
Bij geen sjoege gaat het dan in de doos voor wég.

Tegelijk met dat waardeloos vertaalde boek van Jo Nesbo bestelde ik De man zonder hond van Hakan Nesser.
Vier sterren heeft het in de VN-thrillergids.
Het is in elk geval beter vertaald dan het Nesbo-boek en het eerste hoofdstuk lees ik met plezier.
In dat hoofdstuk maken we kennis met een echtpaar van begin 60 dat niet-zo-gelukkig is getrouwd.
We leren het kennen via de gevoelens van de vrouw.

Daarna worden de drie kinderen geintroduceerd.
Een voor een.
Met hun partners. En hun kinderen.

Per hoofdstuk ‘best ok’.
Maar waar ik andere thrillers in 2-3 dagen bijna letterlijk pleeg te verslinden, leg ik dit boek makkelijk een paar dagen weg. Waarna het (mede dankzij de Scandinavische namen) nog een hele toer is weer helder voor ogen te krijgen wie ook weer wie is.

Gisteren begin ik rond blz. 80 te denken: wanneer gebeurt er eens iets.
Vandaag ploeg ik plichtsgetrouw (het boek kostte me 15 Euro) nog eens 20 bladzijden door.
De familie heeft nu samen een etentje.
Dan kijk ik wat er 20-40-50 blz verderop gebeurt.
Nog steeds geen politie te bekennen.

Ik pak de thrillergids er weer bij.
“Deel een van het boek is een absoluut genot om te lezen, deel twee is wat trager, maar dat is een bekend euvel bij Nesser.”

Ik vrees dat ook dit boek niet aan mij is besteed.
Ik ga er in elk geval niet in verder.

Vroeger las ik vooral Amerikaanse thrillers, de laatste jaren vooral Engelse.
Nooit Nederlandse. Nou: vrijwel nooit.
Omdat ik het taalgebruik meestal zo stom vind. Zo amateuristisch klungelig.
Daarom mijd ik als het enigszins kan ook vertalingen.
Als er dan vertaald moet worden (uit het Zweeds bv) lees ik de vertaling-in-het-Engels.
Zo las ik ook de Larsson-trilogie.

Nav de VN Thrillergids denk ik: er zijn toch wel veel Scandinavische auteurs die de hemel in worden geprezen.
Bv Jo Nesbo (er moet een / door die laatste o maar dat doet de Dell/XP niet).
Ik besluit bij de Hole-serie bij het eerste deel te beginnen.
Ik zoek op amazon.co.uk.
Waar deel 1 in oktober van dit jaar als hard cover uitkomt (latere delen hebben ze wel).

Vooruit dan maar: de vertaling besteld bij bol.com.
Al halverwege de eerste pagina voel ik me wat ongemakkelijk. Wat een niet-fijne taal.
“En op dat moment had ze haar lippen op elkaar geknepen, een lelijk gezicht gekregen en ze had met scherpe stem gezegd…” Gatver.
“Zijn hart sloeg een keer over, zoals het onvermijdelijk doet als het een vermoeden heeft van een catastrofe in aantocht.”

Ik sla om, lees snel bladzijden 2-3-4 en weet dan: dit wordt het niet voor mij.
Ik kijk nog eens in de VN Thrillergids. Daar staat dat dit een nieuwe uitgave is met een nieuwe vertaling van Annelies de Vroom. En niet zomaar een vertaling: “de hier en daar wat tuttige vertaling”.
Wat tuttig?!

Ik heb ‘Lucky’ van Alice Sebold waarover ik gisteren al schreef nu uit.

Ik wil het boek graag doorgeven.
Het oogt wat beduimeld, kaft kan mn frisser.
Maar: geen leesvouwen in de rug, geen ezelsoren.

Ik hoef er geen geld voor te hebben maar wel verzendkosten = 2 Euro.

Heb ik morgenochtend niets gehoord dan gaat het in de doos ‘weggeven’ bij die andere boeken die mensen alleen willen hebben als ik er zelf geld op toe leg door de verzendkosten óók nog voor mijn rekening te nemen.

In 1976 schreef ik het boek ‘Verkrachting – Ervaringen Vooroordelen Achtergronden’ en later ‘Heb je soms aanleiding gegeven?’
Daarvoor sprak ik met slachtoffers van seksueel geweld.
Ook was ik hulpverlener bij Vrouwen Tegen Verkrachting.

Na een tijd stopte ik met over het onderwerp publiceren, maar ik bleef het volgen.
Ik dacht eigenlijk dat ik het intussen allemaal al een keer had gehoord/gelezen.

Nu lees ik ‘Lucky’ van Alice Sebold.
Het is het verhaal van haar verkrachting in 1981 (geschreven in 1997).

Het boek begint met een gedetailleerd verslag van de verkrachting.
Een man die haar ‘s avonds laat op straat overweldigt, mishandelt en dwingt tot seks.
Een ‘standaard’verkrachting. Neuken en pijpen.
Geen anale seks, geen messteken.
Waarmee ik bedoel dat het fysiek altijd erger kan.
Maar zoals zij het beschrijft lijd je mee met elk detail.

Terwijl het lijden pas echt begint daarná.
Omdat niemand haar meer kan bekijken als zichzelf maar alleen als de verkrachte vrouw tot wie zij zich moeten verhouden.

Ik ben nu halverwege het boek.
Het doet pijn het te lezen.
Tegelijk voelt het als een voorrecht. Dat iemand dit met mij wil delen.

Er ligt al een tijd een stapeltje zéér dikke boeken op een tafeltje te wachten.
Ze kunnen niet door de brievenbus en moeten dus als pakje (= € 6,75) worden verzonden.
Per stuk of als je dat wil sámen.

Ik bied ze hier alleen vandaag (vrijdag 30/3) aan.
Heeft niemand morgenochtend ‘stuur maar op voor de verzendkosten’ gereageerd dan gaan ze in een grote doos voor tzt een goed doel.
Alle boeken zijn ‘netjes gelezen, niet ruw opengevouwen’.

David Baldacci – Rechteloos (grote paperback)
Marcel Möring – Dis (grote paperback)
Javier Moro – De Gandhi vrouwen (grote paperback)
Tessa de Loo – De tweeling (gebonden met stofomslag)

[helaas: geen liefhebbers dus wég ermee]

Vanochtend ging het in het Radio 1 Journaal over boekhandels Selexyz.
Surseance van betaling.
Dreigend faillissement.

Een deskundige die er verstand van heeft zegt: mensen kopen geen boeken meer.
Ze amuseren zich met andere dingen. Computers, spelletjes, tv.
Een andere deskundige: sinds januari houdt men de hand op de knip.
Of het nou gaat om nieuw servies, wasmachines of boeken.

Dat samengevat: de handel in boeken ligt op z’n gat.

Zelf moet ik ook diep in de administratie graaien naar het laatste boek dat ik heb verkocht.
Terwijl ik vroeger nog half-half boeken verkocht en magneetjes/boekenleggers/andere fun stuff.

Ik vind het doodzonde.
Ik snap het ook niet.
Omdat ik graag PC-surf en ook graag tv-kijk maar er gaat toch weinig boven een meeslepend boek.