Ik kijk graag dierendokterprogramma’s.
Mijn voorkeur gaat uit naar de Supervet Noel Fitzpatrick die soms op RTL is te zien. Niet vaak genoeg helaas.
Meestal is het die mooie jongen van Down Under.
Omdat ik de laatste tijd niet meer zo geboeid raak door mijn gewone leesvoer (meestal thrillers), koop ik de autobiografie van Noel Fitzpatrick. “Listening to the Animals” heet die.
Hoofdstuk 1 heet The Lamb met als ondertitel ‘The Birth of the Supervet’.
Dokter Noel beschrijft hoe hij als jongetje van 10 midden in de nacht opstaat (dat moet van Daddy) om te kijken hoe het met de schapen is die op het punt staan te lammeren.
Zijn beschrijving van zichzelf als a small lambing soldier op p. 2 vind ik irritant en ik denk: als het zo doorgaat kom ik niet ver in dit boek.
Op p. 3 heeft hij me gegrepen en op p. 4 zit ik in tranen.
Ik hoop dat we nu (hoofdstuk 2, p. 9) terzake komen als in ‘daarom ging ik diergeneeskunde studeren’ maar nee, dan wordt hij geboren.
Dat is wel heel erg vanaf het begin vertellen.
Volgens de achterkant is het een inspiring, uplifting and heart-warming memoir.
Sterker: as life-affirming as the TV show with which he made his name.
Nu kan een uitgever er moeilijk op zetten: het begint zeurderig maar hou vol, rond p. 165 wordt het interessant.
Amazon dan. Vijf sterren. Iedereen vindt het boek fantastisch, elke letter. Janken en lachen.
Doorgaan dus.
Geef een antwoord