Eenzaam op een hotelkamer in Jakarta begon het allemaal langzaam te dagen. ,,Mijn eerste gedachte was: daar gaat de mediawet. De toekomst van de publieke omroep, waar ik al die tijd met zóveel mensen zó hard aan had gewerkt: weg. Heel abrupt.
Ja, dan baal je natuurlijk. Een ander woord heb ik er niet voor. Ik was vlak voor de haven en dan gebeurt dit.
Ik kan nu alleen maar hopen dat het schip niet helemaal zinkt en dat nog iets van mijn plan overeind blijft.´´

(Bron)

1) Zijn Brooke en Ridge weer samen? Hoe kan dat nou?

2) Heeft Thorne iets met Darla?

3) Is Macy (weer) dood?

4) Wat is de relatie tussen Stephanie en Sally? Die haatten elkaar toch?

Acht uur, tv aan, journaal alles bekend, kamerdebat nog niet op stoom, op de BBC babbelt McEnroe met Justine Henin.
Zap-zap.

The Bold and the Beautiful.
We vieren kerst (eh…) en Brooke en Ridge zijn weer samen (das leuk) en Thorne heeft iets met Darla (??).

Wie treurig thuis zit is Sally en dat schijnt ermee te maken te hebben dat Macy dood is (maar was die al niet eens eerder dood?).
En Stephanie is haar dikste vriendin en dan gaat Sally met een karaoke-machine een kerstliedje zingen.

Uh-huh.

Met dank aan Wim de Jong (zie hieronder) kijk ik naar het TROS-programma dat asieldieren wil slijten.
En het doel is vast goed maar wie wil *niet* een rode kitten van zes weken.
Oudere dieren zijn er trouwens ook maar ik vind dat je met kittens niet eens moet aankomen in zo´n programma, zeker niet met zulke mooie – die raak je toch wel kwijt.

En dan komt er een volwassen kater (ook rood) en Angela Esajas aan wie ik nog moet ontdekken wat haar bijzonder maakt stelt wat stomme vragen over of katten elk een speciaal karakter hebben. Nee hoor – alsof ze van de lopende band uit de fabriek komen: allemaal hetzelfde.

Dan of de kat naar buiten wil (ja), of hij tegen kinderen kan (ja, maar niet tegen kleine) en dat vat ze dan samen als "kan met kinderen, maar dat hóeft niet".
Zucht.

Vanochtend al 2x gehoord.
Bryan Adams – The summer of ´69.
Eerst om even voor zes uur op Radio 1, net op 3 FM (ja, heel soms luister ik niet naar Radio 1 en zit ik te swingen bij de buren).

The summer of ´69, toen was ik 18.
Ik deed eindexamen, ik ging studeren. Ik ging samenwonen met mijn eerste Grote Liefde.
En het gevoel dat álles, álles nog  kon gebeuren en dat deed het ook.

En hoe ik mezelf ook de mantra over de first day of my life die dit zou zijn probeer aan te praten – dat gevoel komt nooit meer terug.

66.

Ook jarig Kim Clijsters (23), Lindsay Davenport (30) en Bonnie Tyler (55).

Al zeker een maand geleden beloof ik R. dat ik de van het net geplukte Maria Regina d’Inghilterra van Pacini (inderdaad: Pacini) voor hem zal branden.
Maar het is een cd met drie discs en de nummers staan dwars door mekaar.
Zodat het er pas nu van komt.

En in de verstrooidheid brand ik eerst alles in Flac-bestanden. Dan de wavs.
En ik dénk nog: zal ik ook een kopietje voor mezelf doen. Maar dan: ach, hoe vaak luister ik eigenlijk nog opera.

Een uur later (want er ging nog steeds van alles mis) is-ie netjes gebrand mét hoesjes en nummers-overzicht.
Dan uit nieuwsgierigheid toch op de eigen harde schijf 1 nummer beluisterd: "Tu m´ami ancora?"
En toen nog 1: "Qual ora tremenda!"

Tjee. Wat zou dit fantastisch mooi hebben geklonken op die lange weg van Vidal naar Bullhead City.

Elektra. De opera.
En ik zag ´r eerder en ik houd van Strauss en van heftige emotie en van opzwepende muziek en krijsende vrouwen en drama en wraak en dood.
(ook van liefde trouwens, maar een operaliefhebster kan niet altijd alles hebben)

De voorstelling was mooi. Denk ik.
Alleen deze kijkster niet. Niet mooi kwa uiterlijk (mijn got wat een spook keek terug uit de spiegel van de wc in de stopera) maar ook niet kwa opengestelde ziel.

Zodat mn het begin (weeklagende en met de Maagden tergende Elektra) langs me heen ging.
Opveren deed ik bij Klytaemnestra en haar bekentenis over de gruwelijke dromen die haar het slapen bijna onmogelijk maakten. Herkenning. Begrip. Zo veel dat ik het feit dat ze haar man had vermoord vanwege een minnaar graag door de vingers zag.

Elektra deed dat niet dus Klytaemnestra werd vermoord door de plots opgedoken verloren zoon Orestes (die me niet helemaal fris leek – had teveel lol in het killen).
En toen stortte Elektra zich nog zelf in zijn mes.

Meer heeft een alfa die van Strauss houdt niet nodig voor een avondje pret.
Zodat ik wegging met de gedachte: nog een keer gaan kijken als ik echt wakker ben en er m´n kop nee: ziel bij kan houden.

Ik ben een vrouw met twee logs.
En soms denk ik: dáár al gemeld dus lamaar hier.

Maar Gene Pitney is dood.
En als tiener voelde ik ´n songs al doordringen in mijn hart. En een paar jaar terug kocht ik nog ´n ´Ultimate´ 2 cd´s collection.

Dood dus. 65. Sjee.
En Govert van Brakel belt met Edwin Rutten die met "Het spijt me" de vertaling van "24 Hours from Tulsa" tot een NL-hit heeft gemaakt.

Wonderbaarlijk mooi interview. Waarbij je als luisteraarster helemaal blij wordt dat de presentator geen kek 40-jarig jonkie is maar iemand van mijn generatie.

Something´s gotten hold of my heart.
Precies.

NEW YORK -  De Amerikaanse acteur George Clooney is de strijd aangegaan met een internetsite die melding maakt van plaatsen waar fans beroemdheden tegen het lijf kunnen lopen. De site Gawker (gaper, red.) voorziet de plaatsen volledigheidshalve ook nog van kaarten en routebeschrijvingen en omschrijft zichzelf als ´ziek en psychotisch´.

Clooney vreest dat de site obsessieve fans op een idee kan brengen en is een actie begonnen om Gawker uit de lucht te halen. Daartoe stapt hij niet naar de rechter, maar overvoert hij de site met nutteloze en onjuiste informatie over de zogenaamde favoriete winkels en restaurants van beroemdheden. In een brief heeft hij andere sterren opgeroepen hetzelfde te doen, meldde de Britse krant The Sunday Times.

´Een paar honderd conflicterende waarnemingen en deze site is volkomen waardeloos. Het is helemaal niet nodig nieuwe wetten op te stellen om de vrijheid van meningsuiting te beperken. Dat is de grap ervan. En dan leunen we achterover en genieten we ervan´, schreef de acteur.

(Bron)

Zap-zap beland ik in Netwerk over vaders die het doorgaans vertikken te ´zorgen´.
De door vrouwen gemaakte repo is interessant.
(en tjonge – wat is die Vincent Duindam een giga lekker ding)

Maar wat me vooral opvalt en stoort: de presentator, Sven Kockelman, staat op 1 kort intermezzo na (met de armen over elkaar) continu met ´n linkerhand in ´n broekzak.

En tenzij hij een diepe drang heeft steeds op deze manier een stukje van zijn eigen lijf te bevoelen vermoed ik dat hij denkt dat dit ´nonchalant´ overkomt.
Helaas.

Je kunt het interview nog steeds hier zien.

En de laffe reactie van Jeroen Pauw kun je hier teruglezen.

Het is niet waar, denk ik bij het ontbijt maken en tegelijk kijken naar NOVA.

Jeroen Pauw, die van het zweetgootje, heeft nóg een knoopje van ´n overhemd open gedaan zodat we nu aankijken tegen een bezweet stuk borst.
En wat zie ik nu: een kétting!

Zou die man een volstrekt dolgedraaide stylist hebben of bedenkt hij dit helemaal zelf?

Het bericht van Evert Santegoeds over Francisco Jole wordt door de VARA tegengesproken. Santegoeds meldde dat het contract van Jole na het vertrek bij De Wereld Draait Door gewoon werd voortgezet, à 200.000 euro per jaar.
Woordvoerder Ilse Beckers bij Broadcast Magazine: Het hele bericht is baarlijke nonsens. Ten eerste was het salaris van Van Jole vele malen lager dan het gemelde bedrag van 2 ton. Ten tweede is het contract met Van Jole in goed overleg afgewikkeld.
Op dit moment heeft Van Jole al geen contract meer met ons, laat staan dat wij een salaris aan hem betalen. We zijn overigens wel met hem in gesprek over medewerking aan andere programma’s, maar dat staat volkomen los van deze kwestie.

 Bron (opnieuw) Medialog.

Francisco van Jole mocht in het begin van dit seizoen mede-presentator zijn van De Wereld Draait Door. Maar in januari hield hij het voor gezien omdat het ‘niet zijn programma’ was geworden.
Volgens Evert Santegoeds heeft Jole een contract met de VARA voor twee jaar en zou zijn salaris à 200.000 euro per jaar gewoon worden doorbetaald.

(Bron)

De laatste maand ruil ik platen met iemand die net als ik van ´sombere oude mannen´ houd waarbij ´oud´ een pre maar geen must is.
Zo werden we het bv eens over James Blunt en de nieuwe cd van Neil Diamond.

Vanavond.
Ik ga naar boven voor het laatste kleine uur voor naar bed wegens morgen om half zes weer op voor Menno Reemeijer of Marcel Oosten.
En ik denk: Richard Harris.
MacArthur’s Park.

Cd ´A Tramp Shining´ in de player.
Hij is uit 1968 zoek ik op bij google (want ik kan de kleine letters op het doosje niet lezen).
En ik weet weer hoe ik erom moest jánken, om dat nummer. Toen ik 17-18 was.

De hele cd bouwt op naar MacArthur’s Park waar ´someone left the cake out in the rain and I don´t think that I can take it ‘cause it took so long to bake it and I’ll never have that recipe again ´.
Prachtig.
Maar misschien alleen als je er voor het eerst bij zwijmelde en weende toen je 17 was.
Dus maar niet aanbieden aan mijn sombere-oude-mannen-ruilvriend.