Egel

Sinds egel An (en mij) een paar dagen geleden zo onaangenaam verraste heb ik een nieuwe routine.
Omstreeks vier uur kijk ik of egel zich niet in het hok heeft verstopt.
Tegen vijf uur (Klaartje en Greta gaan om kwart over vier op stok, An kruipt dan in een leghok) sluit ik de uitloop af.
Ik kijk nóg een keer goed in het hok en als ik geen egel zie barricadeer ik met steen en houtblokken de opening van het hok naar de ren.
Zo ook vandaag.

Om kwart over acht zit ik Rizzoli & Isles te kijken en denk: hoor ik dat goed? An?
Snel jas en schoenen aan en de schuurdeur open. Niets.
Terug naar de tv.
Gekrijs.
Schoenen, jas, buiten, An is in nood.

Zaklantaarn en ja hoor, An wordt wéér belaagd door een egeltje dat onder haar heerlijk pluizige warme kontje wil kruipen.
Een poging egel naar buiten te leiden mislukt dus grijp ik An (krijs!) en duw die in de schuur in een mandje van de knagers waar nog hooi in ligt.
Licht uit en An doet snaveltje toe.

Weer naar egel.
Die in de verste hoek van een leghok zit.
Klaartje en Greta hangen voorover om te kijken wat er gebeurt.

Ik besluit het zo te laten.
Of nee, toch niet: haal een houtblok weg bij de doorgang.
Dan kán egel weg.

Greta en Klaartje zullen vermoedelijk de hele nacht op stok blijven en dus niet met egel in contact komen.
Mocht het anders lopen, dan roepen ze maar.
En ren ik naar buiten.

Blijft de vraag hoe egel vanavond in vredesnaam weer dat hok is binnengeslopen.
En ook: hoe nu verder.