Over mezelf en andere dieren
Ik mocht een rondje polder mee hollen met L. en Tashi.
De dames zetten er behoorlijk de sokken in en ik deed of ik dat best kon bijbenen (en zit nu uitgeteld achter de PC).
Tashi was erg geïnteresseerd in de eenden die zich probeerden te verbergen in het riet.
Gelukkig hield L. haar tegen.
Anders had ze nu nóg met een eend in haar mondje in de plomp gelegen.
L. en ik deden met Tashi een rondje Middenweg.
Tashi begroette me hartelijk toen ze me achter haar tuinhek zag staan.
Waarvan ik twee seconden kon genieten want daarna zag ze me een vol uur niet staan.
De polder was mooi met wat ochtendmist.
Het leuke hondje was erg beweeglijk en pas toen L. haar afleidde met een snoepje kon ik haar 1x met enig succes fotograferen.
Ook het door L. zorgvuldig met Tashi ingestudeerde afscheid-nemen-van-Jeanne mislukte.
Tashi keek langs en door me en snufte richting mijn in haar hebberige oogjes smakelijke knagers en kippen.
Die ze niet wou vangen, dacht L.
Ze wou er alleen mee spelen.
Jaja.
Ook de 2e x is Tashi erg blij me te zien.
Ze werpt zich op haar rug, laat het buikje strelen en als het geen hond was zou ik zeggen: ze geeft kopjes.
En ze lebbert m’n hand (tis toch een hond).
Dan doen we het ‘zie je mijn riem’-ritueel (nee) en rent Tashi naar het hekje en dan naar een waterton aan de andere kant van de tuin.
Geen idee wat ze daar doet.
Dan met een rotvaart naar de waterkant.
En daar het hoofd onder het hekje.
En dan weer weg.
Naar het huis, langs het huis, naar de ton, langs de schutting met de buren, wéér turend naar wat zij weet dat achter het hekje is.
Nóg een paar keer het hoofd onder het hekje gewrongen, dan verderop geprobeerd.
Wat zich herhaalt en herhaalt.
Ik kijk en neem foto’s. Af en toe zeg ik iets tegen haar maar ze hoort me niet eens.
Na twintig minuten heb ik er een beetje genoeg van. Ik loop naar het huis. Tashi volgt.
Ze krijgt haar lekkere hapje (weer keurig gewacht in zit-houding).
Ik neem mijn eigen lekkere hapje mee (dank je Lyda).
Geplast heeft het hondje trouwens ook.
Alleen voor poepen had ze geen tijd/geduld en ik zou graag willen weten wát vanmiddag in de tuin is geweest dat haar ‘gek’ heeft gemaakt of welke eend haar achter de tralies zo heeft uitgedaagd dat ze volledig geobsedeerd werd.
(wat heeft ze trouwens een prachtige pluimstaart)
Vandaag mag ik Tashi 2x naar buiten laten.
De 1e x is ze erg blij me te zien (dat is wederzijds).
Komop, we gaan wandelen, doet ze. En wie denkt dat een hond dat niet kan ‘doen’ heeft geen verstand van honden.
Onder je riem gaan staan bv en dan over de schouder verwachtingsvol kijken.
En als dat de boodschap niet direct duidelijk maakt: naar het tuinhekje rennen. Dáár moeten we dus uit.
Wanneer duidelijk is dat het er niet van komt, gaat ze doen waarvoor ik de deur heb geopend: plassen.
En dan rap weer naar binnen.
Waar ze heel zoet bij de keukentafel gaat staan waarop een zakje met lekkers ligt. Daarvan mag ik haar geven.
Ik pak het zakje en daar zit Tashi al heel braaf te zitten. Geen gespring, niet aandringen. Vertrouwend op haar mooie ogen.
Ik geef een koekje en zeg dat ik straks terug kom.
Misschien kunnen we dan spelen?
Vanochtend mag ik weer wandelen met Tashi en L.
Het wordt een kort rondje (half uur) maar: Tashi mag tien minuten los.
Tien minuten waarin ze helemaal Stabij is. Speuren, rennen, 2 ganzen wegjagen (dat was lachu) en even gretig staren naar de schapen aan de overkant van de sloot maar Tashi houdt niet van water dus die hadden dit keer niets te vrezen.
En het wonder: Tashi kwam op roepen ook gewoon weer *terug*.
Vanochtend was het wandelen met L. en Tashi.
We zouden om half acht gaan maar om tien voor zeven belt L. of ik al mee kan en wil.
Tien minuten later stappen we het dorp uit.
Tashi vindt het leuk me te zien maar extatisch is ze niet.
We doen een rondje Middenweg.
Ik heb de camera bij me en hoop op veel mooie Tashi-foto’s.
Maar sinds die keer dat het leuke hondje opeens een wei in dook en schapen ging opjagen (L. en ik er wanhopig achteraan) mag ze niet meer los.
Dat wreekt zich. Want een hondje aan een touw blijkt erg lastig te fotograferen zeker als het ook nog zo vaak uit beeld duikt als Tashi.
We maakten twee dingen mee.
Bij het verlaten van het dorp kwam ons een mij onbekende man tegemoet met een loslopende hond die aan het bevallige kontje van Tashi ging ruiken.
“Niet doen, Boris,” zei de man.
Later liepen we langs een huis waar altijd een hond Tashi toeblaft.
Volgens mij is deze nieuw.
Er is een hekje gemaakt op het bruggetje naar de weg, waarschijnlijk om te voorkomen dat deze hond lieve hondjes als Tashi achterna holt.
Wanneer ik later omkijk zie ik de hond toch op de weg.
Die heeft blijkbaar het zekere voor het onzekere genomen.
Na precies een uur (kerktoren) hebben L. en ik rondje Middenweg volbracht.
Pijn aan mijn linkerhiel, pijn aan mijn dijen, zware benen (hoezo conditie).
Tashi zou nog verder kunnen. Maar eten wil ze ook wel.
Uitvoerig afscheid nemen van mij wil ze *niet*.
L. belooft me: voor ik weer naar Amerika ga mag ik nog een keer mee.
(nb: klikken op de foto’s voor vergrotingen)
Ik moet bij de dierenarts pillen ophalen voor Guus.
Net voor mij komt een kogelronde Engelse bulldog binnen.
Moddervet, vermoed ik, maar dat blijkt niet juist.
Ze is hoogzwanger. Er is ‘ontsluiting’.
En ze moet even wachten tot dierenarts Martin uit de vergadering is.
Hijg-hijg doet de hond. En niet zo’n beetje.
Arm dier, zeg ik tegen de leuke geblondeerde vrouw met 1 volledig getatoeerde arm die haar halsband vasthoudt. Zo warm en dan ook nog moeten bevallen. Is het de eerste keer? Voor haar wel, zegt de vrouw. Hoeveel jongen ze krijgt? Dat weten ze nog niet.
Spannend, vinden we allebei.
Worden de weeën opgewekt, vraag ik alsof ik verstand heb van bulldogs die moeten bevallen.
Nee, ze krijgt een keizersnee. Oei. Dat is een hele ingreep voor een hond.
“Hoe heet je,” vraag ik de a.s. moeder. ‘Billie’ antwoordt namens haar de leuke vrouw.
Waarop Billie ondanks de hitte en het hijgen een linkerpootje optilt en dat de vrouw laat vasthouden.
“Wat schattig!” kir ik en “er is nog een puppie over” zegt de man die bij de vrouw en Billie hoort.
Maar ik leg uit dat ik mijn katten al niet aan kan laat staan een hond.
Thuis gaat het pilletje er bij Guus moeiteloos in (in stukje rosbief).
Wel moest ik hem eerst binnenlokken want wijs geworden door zijn nare ervaring van gisteren is hij direct daarheen gevlucht toen hij mijn auto hoorde parkeren.
En als Tashi het goed vindt mag ik zondag met haar en L. een wandeling maken.
Yeah.
Tashi kijkt ernaar uit. Mailt L. Naar dat ik haar vandaag naar buiten laat dus.
Ik geloof er niks van maar het begint nog veelbelovend met Tashi die me hartelijk begroet.
Maar die daarna naar het hek loopt (neehee, Tashi, wij gaan nooit wandelen). En dan een rondje tuin. Met plassen. En poepen.
Dan nog een rondje tuin en dan weer naar binnen. Tegenover de magnetron zitten en verwachtingsvol omhoog kijken. Want óp de magnetron liggen snoepjes die ik haar mag geven.
Ik geef. En Tashi holt naar de andere kant van de kamer en hóeft mij niet meer (voor zover ze me daarvóór al ‘hoefde’ behalve als iemand om de deur naar het plas- en popveld open te doen).
Ik druip af, vol treurige gedachten over afgewezen worden door een hond en hoe zinloos liefde-van-1-kant is.
Maar wat *is* ze lief en mooi. En om vier uur mag ik weer. Misschien houdt ze dan wel een beetje van me.
Vandaag mag ik Tashi uitlaten.
Waarbij uitlaten = in de tuin laten.
Tashi hoefde niet in het halletje te liggen, ze mocht in huis op me wachten.
Wanneer ik de tussendeur open doe: niets. Dan een pootje achter een plant. En bijna over de vloer kruipend: Tashi.
O got, denk ik. Ziek. Kan niet meer lopen. Maar het is een nederige manier van mij benaderen (denk ik) die niet lang duurt. Zodra ze bij me is en ik haar aai werpt ze zich op haar rug, likt enthousiast mijn handen en springt daarna tegen me op. Wat ze vast niet mag van L. en als ik *zit* zeg gaat Tashi nog zitten ook. Wat ik weer zielig vind want zo bedoelde ik het ook weer niet.
We gaan naar buiten en Tashi gaat een rondje tuin doen. Ik zie haar bal niet liggen maar ik denk dat ze toch niet met me zou willen spelen.
Ik probeer wat foto’s te maken maar het weer is te donker.
Na twintig minuten loop ik naar de voordeur wat ze een goed idee vindt en een hondensnoepje gaat er ook wel in.
Ik sluip weg…
… en kom vier uur later terug.
Zelfde begroeting, dan naar buiten. En weer naar binnen. Waar Tashi in het halletje gaat zitten, mij aankijkt, naar haar riem kijkt en weer naar mij: begrijp het nou sukkel, ik wil wandelen!
Maar wandelen doen we niet omdat Tashi eigenzinnig en sterk is en ik niet-sterk en een watje.
In de tuin spelen dan? Ik loop naar het water en ja! daar komen de eenden. Tashi wil wel even naar ze kijken maar al snel niet meer en doet haar eigen rondje tuin. Mij keurt ze geen blik meer waardig.
Tot ik haar binnenlok en snoep geef. Snoep is leuk, ik ben mwah.
Zo voelt het dus: afgewezen worden door wat in mijn gedachten noch een pupje was dat ook een beetje terug-verliefd was op mij.
Omdat ik zelf vind dat ze zo’n lief smoeltje heeft hier toch een foto (ik maakte er ook twee van Tashi-plassend maar dat vind ik niet kies, om die hier te plaatsen).
Het is best lekker weer, maar Tashi heeft er geen zin in.
Plas doen – ok.
Maar achter de bal aan? Neu.
Beetje rondrommelen achter bosjes. Dan weer naar binnen. Kom ik? Nee.
Nou, dan niet.
Eén niet-scherpe foto mag ik van haar nemen terwijl een zuchtje wind speelt door heur haren.
Op straat zit een turkse tortel op een lantaarnpaal.
Die vindt het ook maar niks, dat fotograferen.
Maar ze weet van wie de hand is die het gemengd graan met mais en de duivenpinda’s buiten strooit dus vooruit: eentje dan.
Ik nam méér foto’s van Tashi o.a. 1 waarop ze érg gelukzalig en geconcentreerd zit te poepen. Maar ik dacht: een vrouw heeft recht op een beetje privacy, dus die zond ik wel naar L. maar plaats ik niet hier.
Deze kan wel. ‘Beauty in motion’ oid.
Ik mag op Tashi passen.
In de tuin voor L.’s deur ligt een natte post-it.
Hij is voor mij. ‘Tashi is in de kamer’ staat er.
In de kamer ipv in het halletje waar ze anders ligt.
Ik loop de kamer in. Geen Tashi. Ik roep. Geen Tashi.
Ik lees het briefje nog eens. Er staat toch echt ‘kamer’.
Nog eens roepen.
Dan: pootjes op de open trap. Kopje tussen de tralies.
Enthousiast hondje dat érg veel knuffels wil (wel zes) en dan naar buiten sprint.
Tashi plast, Tashi poept, Tashi speelt héél even met de bal, Tashi kijkt over het hekje naar de straat.
Tashi loopt weer naar binnen, ik sluit haar in.
Ik dénk dat ze me spijtig nakijkt.
Ik kom straks terug.
Vandaag was een dag van dieren.
Wat bij mij niet erg bijzonder is (I know).
Het begon met Sammie die vannacht voor het eerst in dagen (sinds ik die kitten bestelde) weer op bed lag. Vijf minuten voor de wekker ging heb ik hem zéér liefdevol geaaid en excuses aangeboden en eerst gaf hij geen sjoege maar toen ging hij hard spinnen.
Beneden geleidde Guus me naast de deur naar het halletje. Daar zat een meerkoet.
Ik gaf de katten brokjes. Ik bekeek de meerkoet.
Ietsje geplukt. Geen gebroken nek. Wel in shock. Wat te doen.
Ik pakte een theedoek en pakte zo de meerkoet die nat was van onderen wat ook kon komen door paniekpoep (die in die hoek op de grond lag).
Ik zette meerkoet buiten. En trof hem een paar uur later aan bij de houtstapel waar hij zich toen strompelend uit de voeten maakte. Later zag ik hem niet meer. Ik zocht ook niet echt. Het kan zijn dat hij is gestorven onder een struik.
Ik voerde knagers, ik voerde kippen, ik was lief voor Tashi. Die in een enthousiaste bui vanmiddag naar mijn gezicht sprong zodat ik nu een erg klein blauw oog(je) heb wat niet te vergelijken is met die keer dat Sammie me verrot sloeg.
Ik hád vandaag een kitten kunnen hebben. Ik zei nee. Ik heb daar spijt van. Niet echt spijt als in ‘ik had het wel moeten doen’. Maar spijt als ik ‘ik wil echt dolgraag een kitten, mijn hart/ziel verlangt naar een kitten’ – zoals andervrouws ziel kan verlangen naar een kind.
Vandaag mag ik 2x Tashi in de tuin laten.
Ik mag met haar knuffelen. Dat vindt ze fijn. Ongeveer een halve minuut lang.
Dan komen de eenden.
Waarna ik kan doen wat ik wil: bal gooien, roepen, knuffelen.
En heel soms doet ze halfslachtig een beetje mee.
Maar ik háál het kwa aantrekkelijkheid niet bij eenden.
Tisnietanders.
L. bestelt iets en ik mail: zal ik het nu in de bus doen of is morgenochtend ook goed.
Morgenochtend is ook goed, mailt L. terug en ik denk: ach, laat ik het nu maar doen – kleine moeite.
Dus stap-stap-stap door de verlaten dorpsstraat, pakje in haar brievenbus, stap-stap-stap weer terug en ik ben al *bijna* thuis wanneer ik een zachte blaf hoor.
Tashi!
Dus loop ik terug en loop L.’s pad op en zeg: “Tashi? Tashi?” en het lieve hondje stelt zich op achter het tuinhek.
L. roept haar terug zodat ik maar eens “hoi L.” roep om duidelijk te maken dat Tashi het niet kan helpen en dat het mijn schuld is.
Opgetogen doet Tashi en ik aai en knuffel en laat me lekker aflebberen: mijn kin, mijn keel, mijn hals, mijn gezicht.
“Kent ze me nog?” vraag ik aan L. “Ze doet dit toch niet bij iedereen?”
Nee, zegt die.
Ik geloof haar maar half of eigenlijk nog minder.
Maar L. vraagt of ik maandag op Tashi wil passen (ja!!) en dan trekt Tashi een sprintje door de tuin en daarna gaan Tashi en L. naar binnen.
En ik dus ook maar.
Ik mag weer op Tashi passen.
Eerst komt ze vrolijk aanzetten met haar speeltje.
Maar daar komt de witte eend van dinsdag weer pesten.
En om het erger te maken haalt die er een vriendje bij om sámen Tashi te jennen.
You can’t always get what you want
Nog een foto van gisteren: Tashi met wapperende haren.
Tashi en ik vonden het leuk elkaar weer te zien.
Ik mocht haar buikje aaien, ik mocht met haar spelen.
Tashi heeft rondgehold.
Tashi heeft ergens aan de rand van de tuin onduidelijke dingen gedaan.
Tashi zag een eend die er buitengewoon appetijtelijk uitzag en waarmee ze graag had willen spelen maar de eend wou niet en bovendien stond er een hekje tussen.
Ik heb Tashi gefotografeerd maar het weer is te donker dus dat werd niet veel.
Op een dag waarop er een hoop tegenzat en andere dingen weer meezaten en het vooral hartstikke druk was mocht ik ook even op Tashi passen.
Dus laat ik het lieve hondje om tien voor 1 uit haar huis.
Blij! is ze om me te zien.
Kwispel kwispel.
Op haar rug werpt ze zich, lekker kroelen, lekker wrijven over haar buikje.
Tien seconden later is ze afgeleid. Ze hoort een vogel. Ik hoor ook een vogel.
Een merel. Die zo’n kloekend, waarschuwend geluid maakt. Zoals wanneer er een baby-merel in de buurt is.
De merel vliegt van de ene boom naar de andere. En dan wég.
Vanaf dit moment is Tashi bezeten.
Ze wil die merel. Die volwassen merel of de baby-merel. Ze rent van de ene boom naar de andere. Ze tuurt naar boven. Ze gaat tegen de stam op staan.
Ik roep haar. Ik hol rondjes. Ik probeer af te leiden. Ik probeer te spelen. Ik wil aaien.
Tashi wil de merel.
Na een kwartier heb ik het helemaal met haar gehad en leid ik haar terug naar huis en sluit haar op.
Dan maar niet plassen. En als ze nog eens zoiets flikt pas ik nóóit meer op haar.
Mail ik aan L. Die terugmailt dat ze het heeft doorgegeven.
En dat Tashi niet onder de indruk lijkt.