Ook de 2e x is Tashi erg blij me te zien.
Ze werpt zich op haar rug, laat het buikje strelen en als het geen hond was zou ik zeggen: ze geeft kopjes.
En ze lebbert m’n hand (tis toch een hond).
Dan doen we het ‘zie je mijn riem’-ritueel (nee) en rent Tashi naar het hekje en dan naar een waterton aan de andere kant van de tuin.
Geen idee wat ze daar doet.
Dan met een rotvaart naar de waterkant.
En daar het hoofd onder het hekje.
En dan weer weg.
Naar het huis, langs het huis, naar de ton, langs de schutting met de buren, wéér turend naar wat zij weet dat achter het hekje is.
Nóg een paar keer het hoofd onder het hekje gewrongen, dan verderop geprobeerd.
Wat zich herhaalt en herhaalt.
Ik kijk en neem foto’s. Af en toe zeg ik iets tegen haar maar ze hoort me niet eens.
Na twintig minuten heb ik er een beetje genoeg van. Ik loop naar het huis. Tashi volgt.
Ze krijgt haar lekkere hapje (weer keurig gewacht in zit-houding).
Ik neem mijn eigen lekkere hapje mee (dank je Lyda).
Geplast heeft het hondje trouwens ook.
Alleen voor poepen had ze geen tijd/geduld en ik zou graag willen weten wát vanmiddag in de tuin is geweest dat haar ‘gek’ heeft gemaakt of welke eend haar achter de tralies zo heeft uitgedaagd dat ze volledig geobsedeerd werd.
(wat heeft ze trouwens een prachtige pluimstaart)
Geef een antwoord