Wandelen met Tashi

Vanochtend was het wandelen met L. en Tashi.

We zouden om half acht gaan maar om tien voor zeven belt L. of ik al mee kan en wil.
Tien minuten later stappen we het dorp uit.
Tashi vindt het leuk me te zien maar extatisch is ze niet.

We doen een rondje Middenweg.
Ik heb de camera bij me en hoop op veel mooie Tashi-foto’s.
Maar sinds die keer dat het leuke hondje opeens een wei in dook en schapen ging opjagen (L. en ik er wanhopig achteraan) mag ze niet meer los.
Dat wreekt zich. Want een hondje aan een touw blijkt erg lastig te fotograferen zeker als het ook nog zo vaak uit beeld duikt als Tashi.

We maakten twee dingen mee.
Bij het verlaten van het dorp kwam ons een mij onbekende man tegemoet met een loslopende hond die aan het bevallige kontje van Tashi ging ruiken.
“Niet doen, Boris,” zei de man.

Later liepen we langs een huis waar altijd een hond Tashi toeblaft.
Volgens mij is deze nieuw.
Er is een hekje gemaakt op het bruggetje naar de weg, waarschijnlijk om te voorkomen dat deze hond lieve hondjes als Tashi achterna holt.

Wanneer ik later omkijk zie ik de hond toch op de weg.
Die heeft blijkbaar het zekere voor het onzekere genomen.

Na precies een uur (kerktoren) hebben L. en ik rondje Middenweg volbracht.
Pijn aan mijn linkerhiel, pijn aan mijn dijen, zware benen (hoezo conditie).
Tashi zou nog verder kunnen. Maar eten wil ze ook wel.
Uitvoerig afscheid nemen van mij wil ze *niet*.

L. belooft me: voor ik weer naar Amerika ga mag ik nog een keer mee.
(nb: klikken op de foto’s voor vergrotingen)