Vanochtend mag ik weer wandelen met Tashi en L.
Het wordt een kort rondje (half uur) maar: Tashi mag tien minuten los.
Tien minuten waarin ze helemaal Stabij is. Speuren, rennen, 2 ganzen wegjagen (dat was lachu) en even gretig staren naar de schapen aan de overkant van de sloot maar Tashi houdt niet van water dus die hadden dit keer niets te vrezen.
En het wonder: Tashi kwam op roepen ook gewoon weer *terug*.
jsmn zegt
22 augustus 2010 op 3:32 PMeen stabij die niet van water houdt? wat gek.
wel erg leuke foto’s.
Jeanne zegt
22 augustus 2010 op 3:42 PMTashi’s voorgangster, Tara, was gek op water.
Zo gek dat ze regelmatig als ze even mocht zwemmen tussen het riet verdween en ‘iets voor zichzelf’ ging doen.
Maar Tashi vindt het echt helemaal niks.
Aithos zegt
22 augustus 2010 op 5:29 PMHeerlijke serie weer! Wat ‘n actie!
Lyda zegt
22 augustus 2010 op 7:34 PMwat een leuke en gehoorzame hond! Ik sta paf.
Lyda
Jeanne zegt
22 augustus 2010 op 8:56 PM@Lyda: misschien kun jij nog even uitleggen dat deze Friese Stabij écht niet van water houdt?
Over dat ze hartstikke leuk en lief (en ietsje gehoorzaam) is zijn we het eens.
Lyda zegt
23 augustus 2010 op 10:01 AMDe schat is twee keer per ongeluk in het water gevallen omdat er kroos op lag. Ze wist niet hoe gauw ze weer op de kant moest komen en ze was diep verontwaardigd…
Daarvoor had ik al de gekste toeren uitgehaald met lekkers en speelgoed om haar in een ondiep plasje te lokken. Zelfs in het gezelschap van haar New Foundlandervrienden die zich onbekommerd in het meer storten, gaat ze maar tot haar knietjes mee.
Dus niks aan te doen, een atypische Stabij.
lies zegt
25 augustus 2010 op 9:46 AMHoe we aan onze (asiel)hond kwamen is een heel (ander) verhaal (moederhond met nest in duinen gevonden). Het was geen rashond maar had ‘alle’ eigenschappen van een Golden Retriever. Een van de eerste keren dat we met haar naar buiten gingen rende ze vrolijk over ‘n grassig talud (?) dat overging in kroos. ‘Plons’ we schrokken allebei maar er is gelukkig nooit angst voor water geweest. Geluk bij een ongelukje. Een ongelukkig ongelukje was het echt wel, ze stonk en ook dat is ze altijd lekker blijven vinden, stank 🙁
Jeanne zegt
25 augustus 2010 op 11:31 AMRaar eigenlijk dat honden kroos niet als zodanig herkennen.
Truus zegt
25 augustus 2010 op 10:54 PMEen mens kun je (denk ik soms) niet met een hond vergelijken maar ik kan me wel voorstellen dat je als hond (of mens) lekker aan het rennen bent over het gras, en dan niet meteen ziet dat het groene veldje voor je net zo groen is als gras, maar niet dezelfde ondergrond heeft.Zo heb ik eens een oud mevrouwtje gered van de ondergang, als 15-jarige. Ze liet me vol enthousiasme de Zaanse Schans zien en draafde behoorlijk door.