"Ja maar ik blijf zitten met de stratenmakersromantiek.
Het stratenmakersdecolleté, zullen we dat nog wel zien?
En fluiten naar de meisjes – kunt u daar niet iets op bedenken?"

Mieke van der Wey in de TROS Nieuwsshow tegen de uitvinder van de Robostreet 1200.

Vanochtend zal I. maar 1 uur meedoen met het fanloggen wat de verdeling lastig maakt want onvoorspelbaar is wat er tijdens dat uur (7 en 8 ) komt.
Om tien voor half 8 gaat de telefoon: I. dat haar verbinding eruit ligt.
Even na 8 uur ligt die er nog steeds uit en 1 gepland onderwerp is tussen onze vingers weggegleden en een ander zal ze later deze ochtend vanaf elders opladen en verder is ze er weer voor de lunchuitzending.

Tien voor twaalf weer I.
Opladen is niet gelukt want ze was haar wachtwoord kwijt en vertrekt pas nú weer naar huis dus ze kan niet meedoen of hooguit toch Milosevic maar pas thuis zal blijken of ze nu wél verbinding heeft.

Hoezo stress.

[o ja – en Hansje kon sowieso niet en die doet vanmiddag al de avonduitzending alleen dus daar een dringend beroep op doen was ook geen optie]

Opeens (nou ja – ook weer niet van de ene minuut op de andere) realiseer ik me dat ik een ander mens ben geworden.
Ik was een vrouw die tv keek. Véél tv. Errug veel tv.
En dan mn series.
Iemand die zich in de stress wierp als tijdens een vakanties haar series niet voor haar werden opgenomen zodat ze die in marathonsessies kon terugzien.

Niet meer.
Deze vrouw luistert radio. Radio 1. Van zes (´s ochtends) tot zeven (´s avonds). Met een onderbreking voor boodschappen en ev. middagdut.

Dan DWDD, Journaal, mogelijk stukje Charmed, stukje Friends, stukje docu – of ook niet.
Vroeg naar bed voor weer Radio 1.
En soms denk ik als de wekker gaat: ´o neeee´.
Maar vaker verheug ik me al de dag tevoren op het samen met de presentator de ´goeie morgen´ ingaan.
En wie nou denkt dat dat hangt op Rob Trip: nee.

Er is een presentator met wie ik veel meer ´lol´ heb.
Maar ik zal ´m hier niet ´outen´ en houd het er daarom maar op dat ik van alle programma´s geniet (wat ook waar is maar nou ja la maar).

Geluid.

Voor wie net zoals ik in katzwijm lag (of wil proberen te snappen waarom ik dat doe) hierbij de afkondiging van Menno Reemeijer bij het weblog-item waarin hij naar het Radio 1 Journaal Fanlog verwees.

Tijdens de lunch had ik fanlogvrij. Hansje zou loggen.
Maar toen ik hoorde dat Menno Reemeijer zou presenteren mailde ik Hansje dat ik toch mee wou doen. Aangezien hij dus 1 van de vijf presentatoren is van wie ik geen uitzending wil missen.
Een klein makkelijk onderwerpje zou ik doen (lesbische moslima´s) – en Hansje de rest.
Om exact twaalf uur gaat de telefoon. Hansje. Haar computer doet raar. En ze zal wel aantekeningen maken maar weet niet wanneer ze het kan opladen.
Geen probleem. Mocht er nog iets bijzonders komen dan doe ik het.

Even na enen: Milosevic is dood. Zeggen ze. Maar het is nog niet bevestigd.
En ´laat het niet waar zijn´ denk ik. En ´áls het waar is, laat het dan niet worden bevestigd tijdens de uitzending´ zodat ik er iets mee móet.
En het lijkt goed te gaan tot 1 minuut voor half twee: hij is echt dood. En tijdens Langs de Lijn komt het R1J mogelijk erop terug.
Dus maak ik een kort berichtje voor het fanlog en sluit gedachtenloos af met dat ik geen zin heb nu in de hoop op nieuws naar voetbal en motorsport te gaan luisteren.
Meteen een woest commentje van een redacteur van het sportprogramma.

Intussen ondergaat Hansjes PC op aanraden van mij een virusscan.
En luister ik Langs de Lijn omdat er mogelijk nieuw nieuws komt.
Dit was me dus nooit overkomen in de tijd dat ik alleen aansloeg op Rob Trip.

In het Radio 1 Journaal een item over weblogs waarin de ondervraagde uitlegt dat het soort logs als dit eigenlijk bagger is, maar ja – je kunt ze niet tegenhouden, hè.

En ik hoor beschreven wat wél leuke logs zijn en hoe populair geenstijl is etc. en net wanneer ik zachtjes begin te briesen kondigt Menno Reemeijer het af met een verwijzing naar ons Fanlog. Mét url.

Whoa!

Ik heb vrij.
Dus beluister ik het R1J van zeven uur als aangenaam behang waaruit ik af en toe wat krentjes tot me laat doordringen.
Ik realiseer me: zo luisterde ik vroeger ook naar Rob Trip.

Ik blader de Volkskrant en ook daar lees ik alleen waar ik zin in heb (heerlijk om geen echte journalist meer te zijn die alles móet bijhouden).
Ik luister naar de TROS Nieuwsshow tot ik mijn wekelijkse dosis Mieke van der Wey weer gehad heb en zet dan het Oog van gisteren op met dat zwoele nummer over samen naar Praag rijden (´en jij praat Limburgs tegen mij´).

Om 12 uur even met H. R1J doen, dan: weet nog niet (da´s dus écht vrij) en dan om 5 uur in m´n eentje R1J.
Hopend dat X of Y en in elk geval asjeblieft niet die ene presenteert en ik zeg hier maar niet wie die ene is omdat de Vijand meeleest. 

[update: tis Y!]

Mijn interview met Joris van de Kerkhof, waarover ik hier zo gezellig heb zitten zenuwen, staat op het Fanlog.

Dit is ‘m trouwens (en z’n bijnaam is Bourgondische chiller)

"Het wordt er niet gezelliger op voor onze jongens," verzucht Mieke van der Weij na een kwartier lang ellende te hebben aangehoord over Irak dat afkoerst op een burgeroorlog.
En au! denk ik om deze stupide blunder.
Maar galant pakt deskundige Robert Soeterik het op en zegt dat ‘onze jongens’ er al geruime tijd niet meer zitten maar dat áls ze er nog wel hadden gezeten het nu inderdaad heel vervelend was geweest.

Kan dat stomme mens nu werkelijk overal mee wég komen?

Door Sammie om kwart voor zes uit bed gejaagd.
Om zeven uur begonnen met nog een keer lezen van de tekst van Joris van de Kerkhof.
Geen spontane invallen.
Zwoeg, zwoeg puntsgewijs welke onderwerpen erin zitten.

Begin gemaakt en het enige waarvan ik direct weet dat het erin moet is de uitsmijter. De lead volgt. Waarna het lekker gaat lopen en ik het een nog mooier vind dan het ander en mezelf tegelijk toch enorme beperkingen opleg om uit te komen op bijna 1000 woorden waarvan er hoogstens dertig kunnen worden gemist.

Nieuwe versie. Driftig gekrast. Nog 850 woorden nu.
Die opgestuurd aan R. die óók vindt dat er niets uit kan en zegt dat hij het een gepassioneerd verhaal over een gepassioneerde man (of zoiets) vindt.

Diep ademgehaald. Hele passage eruit gegooid.
Zin hier en zin daar.
Doel bereikt. Kwa inkorten.

Dadelijk teruglezen of het nog steeds een mooi verhaal is.
En zo ja: opsturen aan mijn op dit moment favoriete R1J-er (zo werkt dat bij een mooi interview – dat zolang je ermee bezig bent je even heel erg van je object gaat houen).
En dan dus bibber-bibber of die het ook goed vindt.

Een paar dagen geleden stuurde ik Joris van de Kerkhof (Radio 1 Journaal) zijn vragen voor het interview.
Gisteren kwamen de eerste antwoorden.
En hij blijkt nóg leuker en boeiender dan ik al vermoedde.

Omdat 1 verhaal behoorlijk actueel is (het gaat over een uitzending van afgelopen zaterdag) zette ik het – na toestemming natuurlijk – vast op het Fanlog.
Lees daar onder welke omstandigheden een radioverslaggever soms zijn werk moet doen.

Dankzij de Olympische Spelen vervallen deze weken de avonduitzendingen van het Radio 1 Journaal. Ze gaan op in RadiOlympia dat ook nog eens een uur eerder begint en soms nog meer.
Eerst zei ik tegen Hansje: daar pas ik voor (kwa fanloggen).
Zoveel uren en al die sport.

Maar gisteren dacht ik: 1x proberen.
En het was drie uur best genoeglijk samen luisteren naar Govert van Brakel die zo´n prachtige, licht sexy stem heeft dat zelfs sport (behalve voetbal) een genoegen kan zijn.
Dus draaide ik mijn beslissing terug.

Vandaag is het inderdaad weer Govert van Brakel maar hij zit daar duo te zijn met Tom van ´t Hek zodat het net Langs de Lijn is.
En van zuiver R1J-nieuws komt helemaal niets.

Gelukkig heb ik een heuse taak.
Ik hou de Playlist bij.
Gisteren alleen nog van de zuivere R1J´s.
Nu ook van RadiOlympia.
En gelukkig is het mooie muziek.

Nu (maar het wordt dus morgen) zal ik de vragen – definitief – opstellen voor mijn volgende R1J-er.
Na Lieke Noorman en Max van Weezel en Menno Reemeijer wordt het Joris van de Kerkhof.
Die mij uit zijn repo´s een aardige, boeiende man lijkt.
Gewoon ´een leuke jongen´ ook.
Met bovendien een prachtige zachte G waar ik een ernstig zwak voor heb.

Morgen stuur ik ´m dus ´n vragen toe.
Dan wordt het weer zenuwen of en wanneer hij antwoordt.
En daarna wordt het stressen of ik het wel kan omtoveren tot een mooi verhaal.
En dan weer ´bibber´ of hij er wel tevreden over is.
Wat wel zal omdat dat telkens zo is.

En toch en toch.
Het zal mijn driehonderdzoveelste interview zijn (mogelijk meer).
En ik ben nog net zo nerveus als bij het eerste.
Nee – meer.
Bij gebrek aan jeugdige overmoed.

Raar.