In Pinos Altos, NM hadden ze heel aardig een hummingbird feeder én zaden voor de vogels voor mijn raam gehangen.
Helaas was er een hor voor dat raam zodat ik niet kon doen wat ik het liefste doe: fotograferen.

Kolibri’s zijn niet bang dus dacht ik: ik ga wel buiten staan en dáár de vogeltjes kieken.

Terwijl ik sta te wachten op de hummingbirds, hoor ik achter me geluid.
Een lizard heeft een krekel gegrepen.

Ik ga dat schouwspel fotograferen maar ben zo stom om in hun (zon)licht te gaan staan waardoor de lizard de prooi los laat.

De lizard is pissig, de krekel poetst zich op en ik dénk dat die opgelucht is dat het goed is afgelopen.
De krekel heeft trouwens zelf ook een klap uitgedeeld (zie schouder lizard).

De lizard geeft niet op.
En: bingo.

Dát was lekker…

In september was ik in Amerika.
In dertien verschillende huisjes.

Ik kijk graag naar de foto’s.
Ik bewerk sommige voor dit weblog.
Dat doe ik per rental en dan plaats ik ze vast (met vertraagde publicatie).

Het is dé manier om nog eens te ervaren hoe het wás.
Niet alleen of het mooi was maar vooral hoe het *voelde*.

Veel huisjes en huizen herinner ik me ‘neutraal’.
Een paar vind ik heel bijzonder – ze trekken nu alweer aan me voor de komende herfst.
Een beviel me wel op bepaalde punten maar het eindigde nogal katerig.

Toen ik aankwam merkte ik al snel dat de koelkast amper werkte.
Het vriesvak was duidelijk al jaren niet schoongemaakt.
Ik stuurde de eigenaar een bericht.
Als ik er 1 nacht zou zijn geweest had ik het misschien zo gelaten, maar het waren twee nachten én de temperatuur lag boven de 40 graden.

Na nóg een keer twee uur later voorzichtig informeren hoe het ermee stond (mij was beloofd dat de werkster er direct aan zou komen) kwam ze.
En maakte vloekend en tierend de koelkast schoon. Sleurde(!) me erheen toen ze klaar was, wees op het gereinigde vriesvak en beet me toe: “Are you happy now?!”

Ja, zei ik.
Maar de volgende dag bleek dat de koelkast nu alleen maar water droop dus alles wat er aan papier in stond (een doos eieren, een pak wijn) was doorweekt.
Weer de eigenaar gemaild en verkast naar een ander huis.

Dit vond ik eigenlijk niet zo erg.
Ongemakkelijk maar: kan gebeuren.

Vervelender was dat hij me na mijn vertrek liet weten dat als ik het zou wagen een review achter te laten, hij *mij* zo’n beroerde review zou geven dat niemand me ooit meer een huisje zou willen verhuren.
Wanneer ik de foto’s bekijk probeer ik dat slot maar te vergeten.

Ongeveer zes weken geleden was ik op weg naar San Jose, NM.
Ik was te vroeg en moest de tijd doden.
Ik las online over ‘de grootste Alpaca farm van Amerika’.
Altijd leuk, die alpaca smoeltjes dus daar moest ik heen.

Ik parkeerde mijn auto naast de andere twee en liep het gebouw binnen.
Of ik een ‘toer’ wou. Voor 6 dollar.
Dat leek me wel wat en in gedachten zag ik me in zo’n golfkarretje over een groot terrein worden gereden om heel veel alpaca’s te ontmoeten.
Maar… waar waren de andere bezoekers?
Ik bleek de enige.

En de toer behelsde dat een jongeman met me naar een schuur liep en daar kartonnen platen van alpaca’s omhoog hield terwijl hij wat erover vertelde en: “any questions?”
Niet echt nee. Kom nu maar op met de dieren.

Elders op het terrein stonden er nog een stuk of dertig maar naast de schuur stond een klein groepje.
Dat mocht gevoerd.
Wat ik niet echt leuk vond want zo van dichtbij zijn ze best groot mn wanneer ze weten dat jij, klein, dun vrouwtje, een emmer met voer in je handen hebt.

Ja, ze kunnen wat “overwhelming” zijn, zei de jongeman.
In elk geval beperkte ik me tot foto’s nemen.

Intussen hoorde ik dat de grootste alpaca-farm van Amerika binnenkort zou worden gesloten.
Daarom waren veel alpaca’s al weg.
Waar gaan de andere heen, wilde ik weten.
Deels naar Las Vegas (eh…) en de eigenares hoopte dat de koper van het terrein, ook de alpaca’s zou overnemen.
Hier staan foto’s van toen de farm nog actief was (hij blijkt nl al gesloten).

Dit zijn een paar niet geweldige foto’s die ik nam.

Ik verbleef in september twee dagen in een casita (zoals een huisje in New Mexico al snel heet) dat grensde aan een kerk. Ik had het gehuurd omdat het ‘anders’ was. En dat was het inderdaad.
Veel heiligen natuurlijk. Waar ik van houd.

Maar ik schrok toch toen ik via de sacristie direct voor het altaar belandde. Dat voelde toch een beetje als heiligschennis.

Er waren ook twee jonge katten.
Mooierds.

Ze kwamen graag op bezoek. Gezellig.
Ik liet ze ook gewoon binnen rondhangen terwijl ik buiten een boek zat te lezen.

De volgende ochtend, toen ik mijn spullen pakte omdat ik vérder wou, was ik mijn favoriete sloffen kwijt. Overal gezocht. Tot ik ze vond onder het bed. Precies in het midden. Op de buik dus.
Schattig. Natuurlijk.
Maar ook een ‘leermoment’ voor mij: ik vind kittens (deze waren ongeveer een half jaar) erg leuk, maar ik heb er niet meer het geduld voor.
Mocht Loki sterven (wat de Godin verhoede), dan zal ik dus weer een oude kat rescuen.