25.
Verdraaid
Ik heb mijn linkerknie verdraaid.
Niet tijdens het sporten, niet bij een ongeluk.
In bed.
En ook al niet tijdens een heftige vrijpartij met een woest aantrekkelijke man.
Zomaar. Gewoon.
Bij het omdraaien en me in bochten wringen om Sammie die tegen me aan lag daarbij niet te storen want als ik dat wél doe wordt hij boos.
De pijn is verschrikkelijk. Ik kan niet meer liggen. Ik kan niet lopen. Ik kan niet staan.
Wanneer ik uren later toch in slaap sukkel gaat de wekker voor Marcel Oosten.
En hoe leuk ik ´m ook vind, nu denk ik: even niet.
Hinkel, hinkel naar de computer.
´Knie verdraaid´ ingetikt bij google.
Het is óf voetbalknie en voor het leven gehandicapt (zo´n beetje) óf het valt mee.
De ultieme test: kan ik het been strekken (ja) en mijn volle gewicht erop dragen (ook ja).
Het valt dus mee.
En strompelend en wel ontdek ik wat ik wel kan en wat niet.
De trap op en af kán (en móet – anders kan ik de keuken en buiten niet bereiken).
Zolang ik het gewonde been maar gestrekt houd.
Bukken is een no-no.
Lopen kan nu ook, als ik de benen maar als een speelgoedsoldaatje stram naast elkaar naar voren richt.
(te rangschikken onder de Categorie ´zeuren´ die ik nog niet heb aangemaakt)
Thriftstore Kingman, AZ
Collega
Drie dagen binnen houden, zei de dierenarts over Guus.
Of in elk geval twee.
En bij open wonden waar zand in kan komen snap ik dat maar ik weet dat als ik Guus ´zomaar´ opsluit hij zich in de stress gooit dus eind middag ging het luikje open.
Guus maakt een kleine wandeling, en nog een.
En om negen uur hoor ik buiten een ijselijk gekrijs.
Ik ren de voordeur uit en naast het huis is Guus aan het dreigen met een zwart-witte collega-kat.
"Ophouden" roep ik. En ik ren op ze af.
Waarna de collega, een schattig klein katje, het huis inloopt op zoek naar, ja – naar wat? Geborgenheid.
Slappe ik (weerloos met welke kat dan ook) aai en hij strekt zijn rug en we hebben contact maar dit kan natuurlijk niet.
Guus laat ik binnen door het kamerraam.
Het kleine katje zet ik toch maar buiten (sorry!) en achter mij gaan Guus en Sammie fel krijsend met zeer hoge ruggen elkaar staan imponeren.
Ik ben zo ongelooflijk moe.
Wansmaak
Er is een klein kind doodgestoken op een lagere school in Brabant. De keel schijnt te zijn doorgesneden.
In ´n klas.
Vlak voor drie uur horen we in DingenDieGebeuren onze eigen Radio 1 Journaal Joris van de Kerkhof die ter plekke is en erover vertelt.
Waarna het programma afsluit met die ongein Map en Maukje over "als ik jou zou vermoorden zou ik het niet met gif doen maar dramatisch met een mes".
En zo gaat het door.
Allemachtig.
Uiteraard vantevoren opgenomen.
Maar misschien hadden ze toch beter een plaatje kunnen draaien.
Guus vervolg
En dan is het half twee en Guus zit wat waterig voor zich uit te staren en aan rosbief wil hij wel ruiken maar eten niet en lief van me dat ik hem melk voorzet maar nee, laat eigenlijk ook maar zitten.
De pijnstiller raakt kennelijk uitgewerkt.
En de dierenarts heeft me vijf pillen meegegeven voor de pijnbestrijding maar die krijg ik er niet in als Guus niet eet.
Gourmet met veel sju en enkele zachte brokjes op zo´n sheba-schoteltje gedaan en er 1 pil in verborgen.
Guus kijkt, Guus ruikt, Guus likt.
Gespannen wacht ik of hij álles op eet of het pilletje laat liggen.
Hij eet alles.
Opluchting.
(en ik vanochtend nog even denken dat alles meteen helemaal ok zou zijn)
Kingman, AZ
Bewijs
"In dit soort zaken," zegt Radio 1 Journaal presentator Lucella Carasso over de zaak Samir A., "speelt het bewijs een cruciale rol." "Of dat wel wettig verkregen is, of het wel goed is."
Heel goed, Lucella.
In ándere zaken doet dat bewijs er niet zoveel toe.
Daar denkt de rechter gewoon "dit type ´n ogen bevallen me niet" waarna het geboefte de cel in gaat en de sleutel wordt weggegooid.
Guus
Na een halfdoorwaakte nacht R. van de bus gehaald en het beste scenario voor Guus-vangen bedacht.
Dat vangen lukt in 1x. Zo snel dat we allebei het ergste vrezen, want zo kennen we onze kater niet.
Met een heftig loeiende Guus naar de dierenarts waar blijkt dat mijn lieve man geen mes heeft ingeslikt dat slechts door een zéér riskante chirurgische ingreep kan worden verwijderd (een vrouw bedenkt wat als ze zich zorgen maakt) maar dat hij keelontsteking heeft.
"Komt wel vaker voor in deze tijd van het jaar," zegt de dierenarts.
Hij geeft pijnstiller en antibiotica en vocht.
Guus naar huis gebracht, Roelof op de bus gezet, booschappen gedaan.
Drie kwartier later thuis. Guus geeft kopjes, ik geef rosbief.
Guus eet als ik het maar in kleine stukjes scheur.
Daarna drinkt hij een bakje water leeg.
Guus, kortom, is herstellende.
Ik duik nu in bed.
Terug
Guus is terug.
Hij zit op het overloopje boven.
Soms probeert hij wat hem dwars zit eruit te hoesten.
Het lukt niet.
Hij oogt ongelukkig en dat is hij ook.
Net als ik (geen foto).
Weg
Het is katten-etenstijd en ik bel met R. en aan mijn voeten staan Eebje en Sammie te krijsen.
Guus zit ernaast. Smal kopje. Halfdichte oogjes.
R. en ik maken een ´hoe morgen Guus te vangen´-plan dat neerkomt op dat hij handschoenen aandoet (de vorige keren werden zijn handen lelijk open gekrabt) en ik een dikkere broek (omdat mijn bovenbenen toen golvend bloed vertoonden).
Verder dan ´kattenmandje in de voorhal zetten en luikje dicht doen´ komen we eigenlijk niet.
En samen hopen we dat hij voordien magisch herstelt.
Waarna ik drie bakjes (je weet maar nooit) vul met Whiskas en Guus wil niet en loopt naar de bijkeuken en ik open de deur zodat hij niet door het luikje hoeft en ook die naar de schuur en hij loopt daar wat onduidelijk rond en gaat dan op de kattenbak-voor-plassen en plast niet en snuft aan het luikje naar buiten wat open is want dat hebben ze er ooit uit gerend.
En heel, heel langzaam sleept hij zijn lijfje er doorheen en gaat op pad.
Ik denk: is dit een goed teken (nl. ´normaal gedrag´) of juist niet (´zoeken plek om dood te gaan´).
Maar ik heb al besloten dat het zijn leven en zijn keuze is.
Alleen wou ik dat ik me nu niet zo ongerust en klote voelde.
Cartoon uit NRC Handelsblad (met dank aan Jonneke)
Ziek
Guus is ziek.
Eigenlijk was hij dat gisteren al (hangerig, wilde niet eten, hoefde niet naar buiten) maar met het voor morgen aanmelden bij de dierenarts is hij *erkend* ziek.
Mijn diagnose: er zit iets klem bij het slikken.
Morgen om acht uur haal ik R. op van de bus. We hebben dan drie kwartier om Guus op te jagen door het huis tot hij nóg meer kapot is dan wij en zich laat vangen.
Tot dan ga ik elke tien minuten kijken hoe het met hem is en dat is ziek en héél erg zielig.
Kingman, AZ
Formatiedagboek
Niks (nou: weinig) zo spannend als een journalist die op de radio verslag doet van wat-ie meemaakt en commentaar geeft op wat er gebeurt en die dan bereid is op Fanlog Radio 1 Journaal uit de school te klappen over wat er écht gebeurde.
Tijdens de campagne hadden we Peter Blok maar die neemt nu ´n zo verzamelde vrije dagen op.
Na intern overleg benaderde ik de super politiek redacteur (volgens mij): Ruud Slotboom.
Zou hij voor ons tijdens de formatie ´dagboek´ willen doen.
Jawel.
Gisteren gevraagd of hij iets kan maken over Rita Verdonk.
Vanavond komt het binnen en het is hartstikke leuk.
Snel er wat foto´s bij gezocht.
Lees het dagboek hier.
En geniet.
Tongetje
Martine van Os in de NCRV-gids
"Ik zal niet ontkennen dat ik soms moeite heb met die rare nep-glitter & glamour die bij het televisievak hoort. Met die schmink die op je gezicht wordt gesmeerd en met dat pakje dat je aanmoet. Wat dat betreft ben ik de afgelopen tijd misschien wel meer radiovrouw geworden dan ik dacht.
Radio is veel echter, veel gewoner, veel aardser. Iemand zei het gisteren toevallig nog tegen me: ´Goh, je gaat nog verslaafd raken aan radio´. En dat zou best eens kunnen. Het is een heerlijk medium. Er ligt niet zo verschrikkelijk veel druk op.”
(..)
“Zit er ineens een nieuwe rimpel! Die zit daar echt niet zomaar. Kijk naar Sonja Barend. Die is ouder geworden en ziet er ouder uit. ´Ja´, zegt ze zelf, ´dit is allemaal slap geworden en dat wordt nooit meer strak´. Maar ze heeft een prachtige kop. Met rimpels ja.
Nou en? Dat gebeurt er met mensen als ze ouder worden en dat is prachtig om te zien. Ik begrijp niet dat we dat in Nederland niet vaker op televisie willen zien."
(Bron)
Het SP
Sven Kockelman tegen een vrouw van de SP.
“Wordt *het* daar gelukkig van, *de* SP?”
Het is dus écht moeilijk – mannelijk, vrouwelijk en onzijdig 🙁
Update
Met Leentje (ziek konijn – abces – herstellend in de ziekenboeg bij R. omdat die wel de fysieke kracht heeft hem 2x daags te omknellen om antibiotica toe te dienen) gaat het goed.
Leen eet, Leen slikt de antibiotica en verder lijkt hij zich te vervelen (vertelt R. me) waar ik me iets bij kan voorstellen.
Leen, in de opvang gedumpt wegens ´bijten´, bijt helemaal niet.
Leen krabt. En niet zo´n beetje zag ik gisteren aan de handen van R.
Dat beschouwen we maar als ´een goed teken´.
Over een week (na afloop antibioticakuur) haal ik Leentje weer op.
R. ook.
Om bij de opvang in Heiloo Ginny en Ignaz uit hun kooien te bevrijden in de hoop dat die samen hier lang en gelukkig leven.
Hoe Ignaz eruit ziet weet ik niet.
Maar dit is Ginny.