Jeanne's Weblog

Ik ben niet zo uitgesproken (ik vind wel een hoop maar houd meestal wijselijk mijn mond).
Toch ben ik er nu in geslaagd om mot te krijgen over corona.

Iemand die ik vagelijk ken pakt op Facebook breed uit over dat ze er nu genoeg van heeft, al dat gedoe, al die regels en wat kan het nou voor kwaad, een avondwandeling.
Ze wás braaf, maar ze gaat het nu toch doen.

Ik reageer dat het idd vervelend is maar laten we nog even volhouden.
Dat had ik beter niet kunnen zeggen.
Want het kan nog wel een jaar duren (niet ‘even’) en zij voelt ‘een diepgevoelde behoefte’.
Dit itt ik natuurlijk, ik zit me te verkneukelen telkens wanneer er weer een Amerikareis wordt afgezegd en nu mijn opera mini trips ook tot het verleden zijn gaan behoren.

Ik schrijf nog 1x iets, iets redelijks denk ik.
Wat zij vast niet zo zal opvatten.
Ik schrik ook van de reacties onder haar stukje die op de mijne na allemaal ‘nou en óf!’ zijn.

Niet meer doen, dus.
Met wappies in discussie gaan.
Heb ik jarenlang Trumpers weten te vermijden, krijg ik nu hierover mot.

Ik hoorde het gisteren al op de radio:
De Nederlandse Voedsel- en Warenautoriteit (NVWA) adviseert om serviesgoed dat is gemaakt van bamboe met melaminekunststof, zoals koffiebekers en kommen, niet meer te gebruiken.  Uit onderzoek blijkt dat het servies stoffen afgeeft die schadelijk zijn voor de gezondheid.

Vandaag een mail van De Bijenkorf.
Volgens onze gegevens hebt u in het afgelopen jaar melamine serviesgoed met bamboe- en/of maisvezels bij ons gekocht (bestelling 28324255 op 22-11-2020). De Nederlandse Voedsel en Warenautoriteit (NVWA) adviseert dit serviesgoed niet (meer) te gebruiken, omdat het mogelijk schadelijk is voor de gezondheid.

Wat nu?
Terugsturen en dan geld terug?
Of ‘gewoon’ geld terug?
Omdat ZIJ immers gevaarlijk spul hebben verkocht?

Nee.
Na het stoppen van het gebruik van dit serviesgoed is het gezondheidsrisico ook direct verdwenen. Het is onwaarschijnlijk dat later alsnog klachten optreden.
Uiteraard hebben wij alle melamine kunststof serviesgoed met bamboe- en/of maisvezels direct uit ons assortiment genomen.

Ze hebben het uit de handel gehaald en ik moet het niet meer gebruiken.
In de kliko ermee.
Dag met je handje tegen het serviesgoed en dag met je handje tegen het geld.

`Al je geld terug’ was ook te mooi om waar te zijn geweest.
Een voucher misschien?
Of een korting op een ev. volgende aanschaf?
Was wel sjieker geweest.

Ik heb wel eens een specht in mijn tuin.
Of misschien heb ik die vaker dan ‘wel eens’ maar let ik niet goed genoeg op.

Net sta ik in de achtertuin om de konijnen daar te voorzien van vers voer en vers water.
Ik hoor de roffel van de specht.
In een boom dichtbij.
En dan nóg een, in een boom iets verderop.

Google.
Het blijkt de grote bonte specht te zijn (die kleiner is dan een merel, dus dat ‘grote’ is relatief).
Die roffelt inderdaad en dat is dan om terrein af te bakenen en om duidelijk te maken dat hij/zij wil paren.
Vandaar het geflirt over en weer.
Waarmee, lees ik, altijd aan het eind van de winter wordt begonnen.

Wel gezien, niet gefotografeerd.
Had mijn handen vol aan het konijnenvoer.

Ruim twee dagen was het hier kleumen geblazen.
Letterlijk ‘geblazen’ want windkracht 6-7 die ‘uit de polder’ komt vinden sommige mensen missch fantastisch maar ik vind het gruwelijk.
Boven aan mijn bureau zitten kon niet omdat de wind dwars door het huis ging. Ik hoopte even dat het zou helpen om de luxaflex naar beneden te halen – maar die ging alleen maar ‘wapperen’.
Mijn slaapkamer was zo koud dat ik 2x met kleren en al in bed ben gedoken.
Onder de douche? vergeet het maar.

Het liefst was ik 24/7 binnen gebleven.
Dat kon niet omdat Tommie en Roosje en Floria Tosca en Mario Cavaradossi (konijnen) moesten eten en de kippen ook.
Dat laatste is een hele onderneming want er durven er maar twee naar buiten, de andere vijf zitten binnen in het hok.
Daar serveer ik ze regelmatig een lekkere maaltijd maar ik krijg de deur steeds slechter open en wie zou helpen heeft even leukere dingen te doen.

De polder dan!
Daar wordt (hopen sommigen) binnenkort geschaatst.
Ik zou die schaatsen nog maar even in ‘het vet’ laten.

Gisteren dacht ik opeens: dit is het – mijn leven.

Niet in de zin van ‘volgende week ga ik dood’ maar als in ‘geen reizen naar Amerika meer, geen opera mini trips, niet eens de opera of het Concertgebouw in Amsterdam’.

En dan mag ik nog blij zijn dat ik geen sociaal leven heb zodat ik hieraan niet hoef toe te voegen: en geen etentjes thuis en al helemaal niet in een restaurant en ook niet naar de kroeg en niks gezelligheid.

Het meest merkwaardige was (denk ik nu) dat ik die gedachte niet zo erg vond als ik die een half jaar geleden waarschijnlijk had gevonden.
Tuurlijk baal ik.
Want ik wil dolgraag in augustus naar Amerika en dan volgend jaar mei wéér!

Maar ik heb me er geloof ik bij neergelegd dat this is as good as it gets en dat is niet erg góed maar ja, jammer dan – niks aan te doen.