Vandaag mag ik 2x Tashi naar buiten laten.
Ze rent linea recta naar de sloot en staat erin te loeren.
Ze buigt voorover en nog verder voorover.
Ze raakt met een poot het water aan.

Laat ze er alsjeblieft niet invallen, denk ik.
Want dat, vertelde Lyda me, heeft ze pas gedaan.
Die veronderstelde dat Tashi mogelijk niet doorhad dat ze niet op de waterlelies kon lopen.

Ik kijk waardoor ze zo geobsedeerd is.
Een beeldschone kikker.

 
 

Vanmiddag mag ik weer voor Tashi zorgen.
Ik heb Lyda bezworen om dit keer een stevige staaf voor haar achter te laten omdat ik Tashi de vorige keer ernstig heb teleurgesteld toen er alleen fluthapjes klaar lagen.

Het is alsof Tashi het wéét.
Want zodra ik binnenkom is ze maar op 1 ding gefocussed: ergens ligt zo’n staaf maar wáár en hoe maakt ze het mij duidelijk?
Kijken is natuurlijk niet genoeg dus springt ze en springt ze en zoekt op tafel en nog nét niet op het kastje waar de staaf inderdaad ligt.

Als ik niet langer flauw foto’s maak maar de staaf eindelijk geef, is ze in een wereld van puur genot.

 
 
 

Ik knuffel met Tashi en laat haar even plassen.
Waarna we ons vaste ritueel doen: zij fixeert waar haar staaf ligt en ik doe of ik het niet snap en maak foto’s.
Dan krijgt Tashi haar staaf en gaat ze genieten.

  

Zodra ze ‘m op heeft probeer ik met haar te spelen (geen zin- zij dus) maar ze wil wel nog wat extra knuffelen.
Tot dat wat haar betreft ook mooi zat is en ik na het geven van een paar kleine snoepjes de deur achter me dicht trek.

En pas buiten het briefje lees dat L. voor me heeft achtergelaten omdat me dat bij buitenlicht wel en binnen niet lukt.
Op het briefje staat dat L. een aantal dingen (eten en drinken) voor me op tafel heeft gezet.
O.a. speculaas.

Speculaas? geen speculaas gezien.
Ik doe de deur weer open en zie Tashi op haar achterpoten met de kop boven de tafel staan.
Ze zakt direct terug.
En gaat dan weer de plek van de staven fixeren.
Tenminste, ze doet alsóf want haar hart zit er duidelijk niet in (en de schouders hangen een stuk lager).

Dit wás neem ik aan de speculaas.
Ik moet erg om Tashi lachen maar probeer dat niet te laten merken.

Gisteren mag ik op Tashi passen.
Ze is allerliefst.
Werpt zich op haar rug zodra ze me ziet en wil uitvoerig over het lieve buikje worden geaaid.

Buiten besteden we veel tijd aan knuffelen en een goed gesprek (Tashi is een geweldige luisteraar).

Dan denk ik: nu even spelen met de bal.
Maar er komen een paar eenden langs en Tashi is afgeleid.

Mij ziet ze niet meer staan en die bal … lamaarzitten.

L. en ik deden met Tashi een rondje Middenweg.

Het leek mij leuk wat foto’s te maken van Tashi terwijl ze aan het hollen was.
Dat viel niet mee.

 

Even stil staan dan maar.
Toen viel het nóg niet mee.

Pas toen L. Tashi even stil hield en naar mijn kant draaide kon ik 1 acceptabele foto maken van deze charmante jonge vrouw.

Ik mag Tashi de tuin in laten en even met haar knuffelen.

Dan stelt Tashi zich strategisch op richting  smulstaven.

En vraagt zich af of ik het nu écht niet begrijp…

Nóg maar eens héél geconcentreerd kijken.

En zo kwam het toch nog goed.

Ik was weer even bij Tashi.
Ze was allerliefst.
Buikje aaien, knuffelen, goed gesprek, lekker rondhollen.
Zelfs geen tijd nemen om met overgave te plassen want een blik over de schouder gaat richting een eend.

We hebben het bijna een half uur heel leuk samen, dan vindt Tashi het tijd dat we nu écht terzake komen.
Ze rent naar binnen en fixeert de plek waar haar hapjes liggen.

Wanneer ik niets doe, gaat ze erbij liggen.

Om me tenslotte verbijsterd aan te kijken: snap je het nou écht niet?!

Ik mag op Tashi passen.
Wanneer ze me door het raam ziet aankomen werpt ze zich al op de rug voor de buik rub.
En maar kwispelen.

Dan gaat ze buiten discreet een plas doen.

Waarna ze naar binnen holt en nadrukkelijk kijkt naar waar haar lekkers staat.

Vooruit, een snoepje.
Nog een snoepje.
En dan eindelijk de staaf waar het Tashi om te doen is.

Kwijlen van genoegen.

Ik wil even samen rennen en bal gooien en misschien kan ze gewoon wat fotogeniek poseren.
Maar Tashi holt weer naar binnen en staart opnieuw.

Door het raam fotografeer ik haar.
Dan nog één klein snoepje en wanneer Tashi dan nogmaals gaat staren naar de staven geef ik het op.
Aai over het lieve bolletje en dág schat.

Ik mag Tashi 1 x uitlaten en knuffelen.

Wanneer ik binnenkom werpt ze zich op haar rug – hevig kwispelend.
Ik dénk: submissive (want op haar rug) maar niet erg calm.

Buikje aaien dus en baby talk en handen likken.
Dan wil Tashi naar buiten, doet direct een plas, holt weer naar binnen en kijkt verwachtingsvol naar het kastje waar de kluifstaafjes liggen.

Ik geef haar een staaf, Tashi *geniet* en doet dan een gróte plas.
Verdomd.
Ze heeft me gefopt met dat eerste plasje, wetend dat ik haar wanneer ze na plassen naar binnen gaat iets lekkers geef.

Ik gooi de bal.
Tashi wil niet spelen.
Ze holt een paar keer de tuin rond en dan weer naar binnen.
Wéér de blik naar het kastje.

Komop, zeg! ik ben gekke Hendrika niet!
Nou vooruit, 1 klein snoepje.
En nog 1.

En nu weer lief wachten op het vrouwtje.

Vandaag mocht ik weer Tashi uitlaten – 2x.

Ze was allerliefst en wierp zich op haar rug voor knuffelen (=submissive maar niet kalm gezien de opgewonden kwispel).
Ze wou beide keren plassen.

Ze rende een paar keer de tuin rond en wou *even* spelen met de bal.
Toen holde ze naar binnen en van búiten zag ik dat ze met de poten hebberig op de tafel stond waar de hapjes op lagen maar toen ik het huis binnen kwam nam ze extra afstand en kéék alleen nog maar:
ik? bijna op tafel gesprongen? welnee, joh!

Lyda had 2(!) minisnoepjes op tafel klaar gelegd en wat dunne staafjes.
Maar Tashi en ik zijn niet gek dus kreeg ze ook 1(!) dikkere staaf uit het kastje naast de tafel.

Dat was bliss! pure bliss!

Ok.
Pijn dus.
Ongemak.
Waar, neem ik me voor, ik me doorheen ga slaan.
Eigenlijk is er maar 1 ding dat ik écht niet kan: bukken.

Hoe jammer dus dat Tashi (die ik vandaag een paar keer naar buiten mag laten) zich wanneer ik binnenkom op haar rug werpt om mij haar buikje te laten aaien.
Ik kijk naar de dichtstbijzijnde (lage) stoel. Zitten? Lukt niet.

Verderop: een bank.
Daar Tashi tussen mijn benen laten kroelen.

Buiten wordt Tashi erg wild van iets aan de wallenkant dat ik niet zie.
Ook doet ze netjes haar plasje.

Waarna ze me feilloos weet duidelijk te maken waar L. de snoep bewaart (gelukkig niet ergens onderin een la).

Gisteren had ik me nog verheugd op met-Tashi-spelen.
Maar ik kan haar bal niet oprapen en haar trekding evenmin (laat staan dat ik eraan kan trekken).

(foto’s onscherp – sorry Tashi)

De laatste weken ben ik verslaafd geraakt aan de Dog Whisperer.
Exercise, discpline, love.
Leert die.
Opdat de hond calm and submissive wordt.
Wat helemaal fout is: excitement.

Vanavond mag ik Tashi naar buiten laten en een hapje geven.
Ik denk: we gaan oefenen.
Ik stel me dus in op: Tashi komt wanneer ik de deur open doe aanhollen, werpt zich op haar rug om haar buikje te laten aaien en dan zeg ik “tssk” om haar uit de staat van opwinding te halen.

Alleen werpt Tashi zich niet op haar rug zoals anders.
Ze springt tegen me aan. En ik zeg “tssk” en moet ontzettend om haar lachen.
Wat dus niet de uitstraling is (“assertive”) die Cesar Milan van een pack leader verwacht.

Ik wil Tashi buiten laten en met haar spelen.
Tashi wil het lekkere hapje. Dus zit ze de tafel te fixeren waar dat bovenop ligt.

Ik (helemáál niet ‘assertive’) denk: nou, vooruit. En geef het haar.
Zodat ze smikkelt en smult en een snelle plas doet en nee, spelen hoeft niet (dank u) en daar staat ze wéér binnen.
Nu fixeert de slimmerd de kast (want op tafel lag inderdaad maar 1 exemplaar).

Als ik haar baasje was zou ik kordaat weigeren (hoop ik).
Nu denk ik, ach, zo vaak pas ik ook weer niet op haar dus vooruit: staafje twee.

Smikkel en smul.
Nu spelen dan? Ik trek een sprintje. Ik gooi haar speeltje.
Tashi zit alweer binnen en fixeert de kast.
Jezus.

Ik geef Tashi de brokjes die L. voor haar heeft klaar gezet.
In 5 seconden zijn ze op. Waarna Tashi opnieuw de kast fixeert.
Ik geef haar *niet* de derde en laatste staaf (stoer, hoor!), aai haar lieve hoofdje en ga weg.

‘Calm and submissive’… ha!

Ik mocht Tashi even de tuin inlaten.
Eerst bood ze me haar buikje om daar hartstochtelijk over te wrijven (lief!).
Toen gingen we buiten plassen (zij) en ik wou met haar rennen, maar na de plas rende Tashi naar binnen en deed haar uiterste best mij iets duidelijk te maken.

Ik interpreteerde dat (geheel juist) als: dat snoepje dat Lyda klaar zette op tafel is ‘ mwah’, geef me 1 van die lange staven.
Dus gaf ik haar zo’n staaf waarmee Tashi direct naar buiten stoof om hem daar genietend op te smullen.

Spelen hebben we ook nog geprobeerd. Maar omdat Tashi daarbij sneller was dan het licht kon ik haar zo niet fotograferen.

Ik mag vandaag Tashi de tuin in laten.
Dat vindt Tashi leuk (en ik ook).
Wel kijkt ze zéér nadrukkelijk naar de keukentafel waarop L. snoepjes voor haar heeft neergelegd.

Ik vind die nogal groot om al direct bij het begin van het bezoek te geven dus grijp ik in het zakje in een kastje waar altijd kleine hondenhapjes liggen.
In het zakje liggen nu juist gróte hondenhapjes maar ik vind dat ik het Tashi niet kan aandoen er *bijna* 1 te pakken en dan toch niet.

Ik geef haar dus de hap.
Tashi neemt die mee naar buiten en laat dan zien wat genieten is.

(foto’s kunnen vergroot door erop te klikken)

Ik mag Tashi naar buiten laten.

Wanneer ik binnen kom is Tashi allerliefst.
Bal in de mond werpt ze zich op haar rug en mag ik haar buikje kriebelen.
Eenmaal buiten laat ze de bal vallen, rent rond en wanneer ik de bal gooi staat zij voor het hek – ze wil wandelen.

Ik probeer het nog eens met de bal.
Tashi maakt de bal zoek.

Tashi gaat binnen rondrennen.
Ze kijkt me vragend aan vanaf de drempel.

Ik denk: ze wil iets lekkers.
Dat klopt.
Ik geef haar een lekker hapje (dat klaar ligt).
Het is in 2 happen op.

Wéér naar buiten.
Ik althans.
Binnen smeekt Tashi nadrukkelijk om nóg een snoepje.

Ik weet het nu ook niet meer, geef iets lekkers uit het ándere zakje.
Dat wil ze opeens buiten opeten.
Erna weer naar binnen en nóg een keer smeken.

Nu wordt het te gek.
Ik neem afscheid.

Foto’s lukten niet door het donkere weer.
Deze smeekfoto is de mooiste.

(ze heeft wel geplast, hoor – dat  jullie niet denken dat ik nu ze niet met me wou spelen haar heb gedwongen haar plas op te houden)

Ik mag Tashi buiten laten.
Spelen lijkt mij wel leuk. Haar niet.
Tashi ziet iets dat haar mateloos boeit. In de dakgoot van de garage of misschien óp het dak.
Ik zie niets.

Het duurt even maar dan heb ik haar afgeleid.

En gaan we toch nog even met de bal spelen.

Ik mag Tashi even naar buiten laten.
Omdat ze de vorige keer diep teleurgesteld was dat we niet gingen wandelen, vroeg ik Lyda om speelgoed klaar te leggen.
Bal, trektouw etc.

Ik open de deur en voor de keukentafel waarop bal en trektouw liggen zit Tashi allerliefst te zijn met aan haar voetjes een bot.
Mm.
Het zal toch niet de bedoeling zijn dat ik dáármee ga spelen, denk ik wanneer ze na een hartelijke knuffel met de kluif in de mond voor me uit naar buiten loopt.

Gelukkig wil ze niet spelen met het bot. Ze wil er alleen mee zitten.
En dromen over mooie dingen.
Ook goed.

Dan eet ze haar kluif met smaak op.
Knauw, knauw, slurp, lekkerrrrr.
En dan wég bot.

Wel raar, denk ik nog, dat ze met het eten van dat bot heeft gewacht tot ik er was.
Misschien ook *niet* zo raar aangezien op de keukentafel (bij bal en touw) een open zakje met nóg zo’n bot ligt.
Heeft Lyda daar vast neergelegd zodat ik bij het weggaan Tashi iets lekkers kon geven.
En wetend dat je als hond mij ongeveer alles kan wijsmaken heeft Tashi zichzelf al ietsje eerder bediend.

Met de bal spelen heb ik ook nog geprobeerd.
1x heeft Tashi de bal gehaald, toen legde ze hem neer en plaste er nét naast waarna ze weer iets anders ging doen.