Toen ik wegvloog hoorde ik dat konijn Daphne moest worden afgemaakt.
Een paar dagen later vertelde R. me dat een cavia opeens dood was. Een bruine.
Wie, vroeg ik? Annabel? Cecilia? Kopian? Roberta Alexander?
R. wist het niet (het is Annabel).

Tien dagen niets en toen was konijn Thelm dood. Binnen een uur. Iets met de ingewanden.
Vanaf dat moment is mijn vakantie niet echt leuk meer en denk ik telkens wanneer R. belt: wie is er nu dood.

Vanochtend haalt hij me op en ik zeg als opening "verder is alles goed gegaan?" maar gisteren lag een konijn in de andere ren dood. Zonder enige aanleiding. Want in die ren ook niet zo raar is omdat het oude konijnen zijn – hier gekomen voor ´een fijne oude dag´.
Het was Flo.
Ze moet een jaar of tien zijn geworden.

Haar maatje Brat (6) verdient een nieuw konijn.
Maar ik moet even niet aan nieuwe dieren en een nieuwe verantwoordelijkheid denken.

Daphne heeft geen snot, ze had aan de binnenkant van haar neusje een abces (gevolg van een haal over of beet in d´r neus) en dat is opengebarsten.
Dierenarts haalt snot wat pus blijkt te zijn weg en dan een grote korst en ik zie een open wond en een deel van haar neusvleugel blijkt te zijn weg gerot.
De prognose is "niet goed" zegt de dierenarts. Maar ik moet mezelf geen verwijten maken want het zat aan de binnenkant en dat kon ik niet zien.

Volgt een verhaal over deppen met biotex en een antibiotica-kuur en tien dagen lang en mogelijk helpt het niet of het helpt wel maar na een tijdje komt het terug omdat zo´n bacterie hardnekkig is.
En ze moet in een kooi op handdoeken (niet hooi, niet stro wegens mogelijk prikken in de wond) en liefst ook een kapje om het hoofd zodat ze er niet aan kan krabben.

Hoeveel kans heeft ze, wil ik weten.
Is moeilijk te zeggen.
We spreken af dat Daphne vannacht daar blijft en dat ze kijken of de wond morgen al droog is (goed teken) of niet (slecht teken).
En dan belt R. om half tien en hakt die de knoop door.

Arme R.
Arme Daphne.
Arme ik.

Wat je niet wilt op de dag voor je op reis gaat: een ziek dier.

Gisteravond was konijn Daphne nog zichzelf. Vanochtend om negen uur komt ze niet eten, zit in een hoekje en 1 neusgat is verstopt: snot.

Laffe onaardige ik denkt: laat R. daar morgenochtend om acht uur maar meteen mee naar de dierenarts gaan.
Verantwoordelijke bezorgde ik belt de dierenarts-assistente, legt het voor en besluit dan zelf: ik ga vandaag nog.
Afspraak gemaakt voor tien over twee.

Om half twaalf nog eens gekeken. Ze heeft moeite met ademhalen, nu al veel meer snot.
Ik voel me klote (zij natuurlijk ook).

Als Maroesja gelijk heeft en de ziel gaat echt te paard dan heeft de mijne voor deze reis een heel traag, oud en kreupel exemplaar getroffen.

 

Roberta Alexander

Ik moet snel zijn met de nieuwe naam voor Bleekneus.
Ik merk dat ze in mijn hoofd al bijna zo heet.

Daarom hier nog even op een rijtje wat is voorgesteld (met doorhaling van wat ik om welke reden dan ook niet wil): Astrid, BéBé, Bertine, Bertje, Bles, Blessy, Darling, Dodo, Eloise, Freddy, Glansoog, Goloxy, Govertien, Govertje, Ineke, Ingrid, Louise, Lucella, Marcella, Marjan, Maxima, Menna, Mennone, Nora (Romanesco), Roberta, Spot.

Liefde is… als je een getekend poppetje bent ongeveer alles van de ander het eerst de krant laten lezen tot de ander een op het strand gevonden schelpje presenteren.

Geluk is… ik zou het niet weten.
Maar net sta ik een half uur te kijken naar mijn caafjes en alle elf storten ze zich op het eten en proberen lekkere hapjes mee te sleuren voor privé opeten en rukken ze elkaar heerlijkheden uit de bek en slurpen ze aan hooi en dartelen ze rond.

Ik zie een paar bullies maar ik zie geen sissies.

Wat ik zie zijn elf caven die na – wat is het – vier, vijf dagen een gesettelde cavengemeenschap vormen.
Of zij gelukkig zijn weet ik niet.
Ik ontleen er wel geluk aan.

En ja, aan de man van mijn wildste fantasieën die opeens zou bedenken dat ik ook de vrouw van zijn dromen ben zou ik vast méér geluk ontlenen.
Maar ik doe het hier dus maar even mee.

Dit is ´Bleekneus´.
En de foto houdt niet over maar als we deze fraaie dame snel een mooiere naam willen geven moet ze niet te lang als ´Bleekneus´ hier vertoeven.
Voor je het weet beklijft het.

Wat ik tot nu toe van ´Bleekneus´ weet is: ze komt van ´een andere opvang´.
Ze is hartstikke schuw.
Ze is ook hartstikke mooi.

Vraag: hoe moet deze beeldschone, wat schuchtere vrouw heten.
Zet jouw briljante idee in de commentjes, ik verzamel ze en maak er morgen of overmorgen een stemming van.

Nienke komt ook van de fokker met de vier teentjes.

Ze is nog wat verlegen.

Nina, 3 maanden oud, slechte ervaringen met kinderen met grijpgrage handjes en nu dus ‘een bijtertje’.

Is ze schattig of is ze schattig?

Aan elkaar lijken de caven (oud en nieuw) al volledig gewend. Als ik eten verstrek vinden de meeste mij ook wel ok, alleen ‘Bleekneus’ benadert mij/de buitenwereld bij voorkeur van onder een berg hooi.

Daarom na een kwartier driftig klikken maar 1 portretje: Ukkie.

De positionering van de hokken.
Tussen beide hokken achteraan kun je ´overlopen´ – daar zitten deurtjes.

En alles wat hier buiten zit is ´oud´ = niet vandaag gekomen.

Het is even droog en ik ga lekkere hapjes uitdelen.
De zes ´ouwe´ stormen naar buiten en smikkelen en smullen.
(doet me terugdenken aan hoe benauwd de tóen nieuwe vier drie weken geleden eerst waren)

Een betrekkelijk zelfverzekerd typje komt het rechterhok uit.
Kopan? Ik dénk het wel. Hij eet en maakt een rommel-rommel-grom-geluid.
Uit het linker hok een neusje. Nienke?
Véél later 1 die ik totaal vergeten was maar dat moet Nina zijn en Tinie begint haar meteen te imponeren, de bitch.

Waar o waar is Ukkie.
Na een half uur een beweging links in mijn ooghoek. Ukkie, nog half verstopt achter een plant.
Vastgesteld dat ze droog is dus ergens binnen of in of onder heeft gezeten – misschien wel in het konijnenhok.

Ontbreekt slechts Bleekneus. Dat moet dan dat ding zijn diep onder het hooi dat zo onopvallend mogelijk beweegt.
En Bleekneus mogen jullie een andere naam geven.
Alleen even wachten tot die zich vertoont.

Het hoost wanneer de vrouw van de Knaagdierenopvang binnenkomt met een kooi met hooi waaruit klaaglijk gepiept wordt.
Ze graait in het hooi en haalt er iets kleins uit dat piept alsof het op het punt staat geruimd te worden: Nina. Drie maanden jong, veel mee rondgezeuld door jong meisje: bijt.
Aha – het ´bijtertje´,
Dan Nienke, bijna een jaar, komt van hobbyfokker. Leuk.
Dan moet dit Kopan zijn? Nee, dit is Bleekneus, 9 maanden, komt van een andere opvang.
De volgende dan Kopan? Uh-huh, deze allerluidste pieper is Ukkie en ook zij is een slachtoffer van kinderhandjes en ze bijt.

Nu is het hooi écht bijna leeg en de allergrootste dikste stevigste prachtcaaf dat is Kopan.
Een jaar oud, op 12-7 gecastreerd, komt óók van een ´hobbyfokker´ waar het uit de hand liep wegens "teveel dieren".

Alles buiten in de ren gezet waar Ukkie paniekerig gaat rondrennen maar alle andere caven direct begrijpen dat je *uit* de regen en *in* een hok moet.
Er is enige beweging, er wordt wat gesnuffeld, er wordt *niet* gevochten en ook niet zielig gepiept.

Straks nog maar eens gaan kijken wanneer het hopelijk droog is.
Oefenen op de namen.

En R. vragen om nóg een hok te timmeren want met ons elven zijn we opeens toch wel wat klein behuisd.