Nee… Gerda pakt Cecilia d’r stukje wortel af.

Nee… elkaar een grasspriet uit het mondje trekkend.

Links Panda, rechts Tinie.

Tinie en Gerda zijn gefokt op ´viertenig´.
De doorsnee cavia heeft er drie wat al hartstikke schattig is.

Vandaag eens goed gekeken hoe vier eruit ziet (of is het: er uitziet of: er uit ziet)
Zo dus.

 (Gerda)

Het mannetje, Kopan, is afgelopen woensdag gecastreerd en is nu daarvan aan het bijkomen.

Met hem gaat het heel goed en dat zal alleen maar beter worden als hij een stel knappe dames om zich heen krijgt.

ik *wou* natuurlijk een stel hartstikke mooie scherpe close-up foto’s van mijn nieuwe tuingenoten maken. Dat is niet gelukt.

Maar om te bewijzen dat de dames er wel *zijn* in elk geval een paar kiekjes.

Om half zes even gaan kijken: iedereen leeft nog.

Maar alleen Annabel wou even op de foto.

Cecilia zit naast het cavenhuis. Niet meer zo in de hoek als eerst.

“Celia, you’re breaking my heart
Youre shaking my confidence daily
Oh, Cecilia, I’m down on my knees
I’m begging you please to come home
Come on home” zing ik zachtjes voor haar waarop Cecilia precies bij ‘come on home’ weer de hoek in duikt.

Niet zo’n goed idee dus.

De caafjes zijn gearriveerd.
Tinie en dochter Gerda en de Rex-caven Karina en Cecilia.
Annabel heeft geprobeerd Tinie te berijden (´treintje spelen´ noemt de vrouw die ze kwam brengen dat).
Allemaal doken ze meteen in het caviahuis.
Van daaruit hoorden we geschuifel. Maar geen kloppartij.

De situatie na een half uur.
Cecilia zit achter het caviahuis in een hoek van de ren en kijkt angstig (projecteer ik).
Panda en Annabel zitten buiten hooi te eten.
Konijn Dapne is haar geblokkeerde holen weer ´vrij´ aan het graven.

In het hok: Karina, Tinie en Gerda.
´Schuifelend´. Te zien is er niets.
En omdat Cecilia alleen met een gemene flits in de bange oogjes te kieken is zie ik daar vanaf en trek me even terug achter het bureau.
Vastleggen op de gevoelige chip kan altijd nog.

Btw hun toekomstige haremhouder is vandaag geholpen en mag over drie weken worden opgehaald.

Om vier uur komen de nieuwe caafjes.
Ze worden gebracht.
En dat is altijd zo´n moment dat ik mijn huis zie door de ogen van een ander: de tafel vol ongeopende post, de woonkamer vol dozen met ´voorraad´.
Ik besluit te proberen het bezoek via het tuinhek (buitenom dus) de tuin in te loodsen.

Tuinpad naast het huis ontdaan van grijpgrage hop en andere uitstekers.
Tuinpad naar de achtertuin idem. Bah wat kan dat spul gemeen prikken.

Achterren geénspecteerd en twee oude konijnenholen gedicht.
Een door niemand gebruikt huisje bij het cavenhuis gezet – voor het geval de nieuwe caven liever eerst apart wonen.

Caven Panda en Annabel vinden het reuze interessant.
Konijn Daphne is door het dolle heen van drift. Gaat haar holen weer open graven en springt in en uit de extra woning.

Hopelijk is ze tegen vier uur weer gekalmeerd en hoef ik geen "zo doet ze anders nóóit"- verhaal te houden.

Bericht op het antwoordapparaat.
Ingesproken toen ik buiten was om Panda en Annabel uit te leggen dat er woensdag hartstikke leuke vriendinnen bij komen.

De knaagdierenopvang.
Ze hebben vanmiddag twee prachtige rex damescaven binnen gekregen, of ik ze wil hebben.

Het net op en plaatjes gekeken.
Ze schijnen ruwe krullen te hebben en rustig te zijn.

Teruggebeld: laat maar komen.

Je hebt leuke cavia´s en andere leuke cavia´s en verder kortharige en langharige en borstel.
Waar je op kunt fokken is ´viertenig´. De normale cavia heeft er drie.

Caaf Tinie (7 maanden), die met haar dochter Gerda (6 weken) hier komt wonen komt van zo´n fokker. Met 139 soortgenoten was ze gehuisvest in een flatje tot de politie ingreep en ze daar weghaalde.

Geheel verzwakt en hartstikke schuw kwam Tinie bij de Knaagdierenopvang waar ze door Lilian (dat is een mens) mee naar huis werd genomen om haar zo optimale aandacht te geven.
Woensdag om vier uur komt Lilian moeder en dochter brengen.

En ik hoop dat Panda en Annabel en mn konijn Daphne (wat nogal een rauwdauw kan zijn) ze vriendelijk zullen ontvangen en niet meteen indringend aan hun kontjes zullen snuffelen.

Clockwise vanaf links onder Daphne, naamloos, Thelm, Panda (die lekker heeft door-gegeten de laatste maanden)

[Update: R. en ik hebben zojuist besloten de naamloze cavia Annabel ‘het wordt niets zonder jou, Annabel’ te noemen]

Er komen weer caven.

De laatste dagen stond ik te kijken naar de knagers in de achterren en dacht steeds: waar is de rést. Terwijl de rest dus alleen caaf Petje was geweest. Maar zo kijkend leek het gat der gemissing veel groter.

De knaagdierenopvang gemaild.
Ja, ze hebben herencaven – maar die hebben allemaal hun ballen nog. Kunnen die er af?
Tuurlijk!

Hebben ze ook dames.
Een moeder met 1 of 2 dochters (was zo verzwakt dat ze bij een vrijwilligster thuis is opgevangen voor optimale aandacht). En een vrouwtje – Nienke – dat bij een fokker vandaan komt en waarvan pas op 26 juli zal blijken of ze zwanger is.

Ik mag Nienke nu al komen halen, als ik wil.
Maar ik laat ze liever dáár ervaren dat ev kroost voor het grootste deel uit jongetjes bestaat.
Ik heb al genoeg schattige kuikentjes in haantjes zien veranderen.

Ook de konijnenren aan de waterkant dreigt overwoekerd te raken door dezelfde plant die de hele tuin heeft overgenomen.
Vorige week heb ik daar het onkruid uitgedund.
Je zou het niet zeggen maar er zijn nu overal routes om doorheen te sprinten wat mn Daphne graag doet en dan achter Thelm aan.

En je kunt er natuurlijk ook onder liggen.

Ik schrijf net op hoe het met de & co gaat (dat komt dus later) wanneer Nikita die de ren aan de waterkant schoonmaakt me roept: "Hij heeft een gezwel!"
Ik hol naar buiten en flits flits gaat het door mijn hoofd: is het Petje of is het Thelm en wie zou ik erger vinden of noemt zij zoals R. álle dieren ´hij´.
Tis caaf Petje.
En we doen hem in een mandje en ik bel de dierenarts.

Nu komen? Nee, onmogelijk, zegt de assistente. Morgen misschien.
Ik hou vol en beschrijf de situatie en dat Petje al negen is en dat ik bang ben dat hij toch een spuitje moet krijgen en dan maar meteen.
Ze zoekt ´m op in de computer.
Drie jaar geleden had hij ook een gezwel, toen 1 van 2 cm.
Deze is groter, zeg ik. En ik mag komen om hem te brengen.

Inderdaad een groot gezwel, stelt de assistente vast. En negen jaar?
Dan is euthanasie de juiste beslissing.
En ze draagt Petje naar de andere kamer waar hij later zijn spuitje krijgt.
Ik geef haar twintig Euro (het kostte 19,50 had ze aan de telefoon gezegd).
Maar ze had de dierenarts gesproken en die vond dat omdat ik alleen maar was komen *afgeven* ik maar € 12,50 hoefde te betalen.
Lief van ´m.