Twee weken is Potter nu hier.
Twee weken waarin Tjibbe hem 1x in mekaar heeft geslagen, een aantal keren dreigend naar hem heeft gekeken en hem daarna links heeft laten liggen.

Vanochtend zie ik ze opeens dicht tegen mekaar, flank aan flank, eten.
Dat is nieuw.
´Normaal´ is op 10 cm afstand tegenóver elkaar.

Zojuist: ik ga wat extra hooi brengen en wil ook wat in de hokken leggen voor als het weer gaat regenen.
En jawel, eindelijk.
Dicht tegen elkaar in het konijnenhok kijken ze me verstoord aan: Tjip en Pottertje.

Soms duurt het even: ware liefde.

Het oude hok van de konijnen in de achterren had ´n beste tijd gehad.

R. en ik bestelden een nieuw hok bij een aardige man in Purmerend dat R. hier in de ren tilt.

Terwijl hij het inricht komt Tjibbe al kijken.

Dit is het volledig ingerichte hok.

Tjibbe heeft er al een aantal keren in gezeten en de caven vinden het ook een leuke nieuwe sluip-kruip-door-aanwinst.

Potter denkt er nog even over.
In het allerkleinste cavenhok.

Dinsdag kwam Potter hier en zijn a.s. geliefde Tjibbe sloeg hem in elkaar.
Waarna Potter introk bij de caven.
En soms kwam Tjib naar hem kijken en stampte Potter: onraad!!

Gisteren.
Ik zet zoals altijd twee etensbakjes neer, een stukje uit elkaar.
De eerste dagen at Potter pas na alle anderen.
Toen: uit het bakje ver van Tjib.
Nu: uit hetzelfde bakje, mooie hoofdjes op 10 cm afstand.

Vandaag.
Potter bekijkt het konijnenhok. Van buiten, van binnen.
Hij trekt sprintjes langs Tjibbe incl. kontje-omhoog.
Hij hopst naar Tjibbe, ze ruiken elkaars neusje, ze gaan uit elkaar, ze blijven in elkaars buurt, Potter inspecteert nógmaals de (bijna) echtelijke woning.

En dan is het vijf uur en te donker om nog vanuit het slaapkamerraam met de verrekijker naar ze te loeren.
Ik neurie zachtjes "All I want for Christmas, is you…"

Gisteren roken Tjibbe en Potter 1x aan elkaars neus.
Daarna sjeesde Potter terug naar het cavenhok.
En toen Tjibbe later op de dag wel eens langs kwam en door het luikje naar ´m keek stampte hij driftig. Niet pluis!

Vandaag duurt het even voor Potter zich vertoont.
Eind ochtend is het zover.
Hij verkent de ren, hij trekt een sprintje en hup! daar gaat het lekkere kontje in de lucht.

Eind middag is er een nieuwe situatie.
Tjibbe zit in een hoek achterin de ren waar ze wel vaker zit.
Potter maakt excursies. Naar hier, naar daar. Op twee meter van Tjibbe gaat hij op de achterpoten staan. Kijkt overal naar toe behálve naar Tjibbe.
Keer op keer.
Wat zeg ik- wel tien, twaalf keer (en dan is het donker en de rest zie ik niet).

Ik denk aan dat liedje (Andy Williams? Tijuana Brass?) "The boys watch the girls while the girls watch the boys who watch the girls go by
Eye to eye, they solemnly convene to make the scene"

Zoiets.

En ik durf er geen fles goede wijn op in te zetten wanneer ze precies in elkaars pootjes belanden maar lang zal het niet meer duren.

Apetrots vertel ik vanochtend mijn werkster dat mijn nieuwe konijnen die nooit met de voeten in de klei hadden gestaan binnen een paar dagen een hol hadden gegraven, dat ze er een dagtaak aan hebben en dat het steeds dieper wordt.

Vanmiddag ga ik ernaar kijken en ik ontdek dat ik de emotie ´apetrots´ blijkbaar niet goed heb overgebracht. Ze heeft het gat dicht gegooid.
Wat verklaart waarom Ginny en Ignaz al de hele middag onduidelijk bij hun etensbak zitten te zitten.

Ach, wat jammer. Denk ik.
En dan: dat laten we niet op ons zitten.
Zodat ik met een klein schepje een beginnend gat maak.

Ignaz markeert het schepje.
Ginny maakt een graafgebaar.
En dit keer dus écht de verkeerde kant op (nl de ren uit).

Ik besluit het aan te zien.
Want graven – dat is des konijns.
Daar mag je als mens naar kijken en van genieten.
En alleen als ze écht iets engs doen grijp je in.

Ontdekt achter het nieuwe hok van Ginny en Ignaz

Ginny

en dáár gaat ze…

beetje onscherp

en daar is ze weer (let op het zand op de oortjes)

maar dat zand likt je vrijer er wel weer af (helaas ook onscherp)

Gaande de middag.
Ik zie Tjibbe door de ren sjokken en haar ding doen.

Dan eind middag.
Ik zie Potter om zich heen kijken. Dan wat hopsen.
Dan een sprintje trekken. En yes! daar gaat ´n lekkere kontje de lucht in kwa vreugdesprong en nog eens en nog eens en nog eens.

Ik maak eten en loop ermee naar buiten en de caven fluiten en ik babbel met ze en ze fluiten harder.
Maw: ik ga niet stilletjes sluipend naar de ren.

Maar Potter had me niet verwacht en hij schrikt zich wezenloos en rent met ´n mooie hoofd tegen 1 van de cavenhokken en verstopt zich erin.

Tjibbe komt intussen gewoon eten.
Niks aan het handje.

De voortekenen zijn goed.
Want écht slecht = elkaar de hele dag de tent uit vechten ev. tot de dood erop volgt.
Goeie kans dat ze morgen uit hetzelfde bakje eten en overmorgen in elkaars pootjes liggen.

Potter wordt welkom geheten door Nina

Potter maakt kennis met een paar van de andere caven

Tjibbe duwt haar kop onder die van Potter

Tjibbe probbeert Potter iets duidelijk te maken dat hij niet snapt

en dan is het matten

Situatie twee uur later: Potter is ingetrokken bij de caven en Tjibbe heeft zich terug getrokken in haar onlangs zelf gegraven souterrain.

Morgen dus ga ik hem halen, Potter.

Weg gedaan wegens ‘geen tijd meer’.

En toen R. en ik hem vorige week ontmoetten ging hij driftig stampen = niet pluis.

Eigenlijk wou ik ze niet, de nieuwe konijntjes.
Er waren de afgelopen maanden te veel dieren dood gegaan.
Maar ik had ze ´besteld´ en de Opvang zei dat ze op elkaar gevallen waren en ik voelde me verplicht en nog zo wat.
Negatieve eh… insteek dus.

Gisteren halen we ze op.
En ik denk: ok, konijnen.
En dan: best leuk.
Daarna: zorgen omdat ze niet in hun hok willen.

Dan vandaag: verliefd.
Ik sta naar ze te loeren door het zijraam, door het slaapkamerraam.
Ik ga naar ze toe, praat tegen ze, laat ruiken aan mijn hand, aai (heel voorzichtig).

Het voelt warm.
Niet alleen zij zijn blij dat ze hun leven in een hok in de opvang na maanden voor een ren in Grootschermer hebben verruild.

Vanuit het slaapkamerraam, een deel van de ren (en Ignaz).

Het nieuwe hok willen ze nog steeds niet in.
Het kleine punthuisje heeft geen achterkant en daar rennen ze vrolijk doorheen.
Ik heb het een klein stukje van het gaas gezet zodat daar nóg een route is.

Het andere huis, daarvan ligt de bodem los.
Maar het is leuk om even in te hopsen en dan weer uit en het met de wangetjes te markeren.
Het ruikt immers naar konijn.

Mij vinden ze interessant.
Ik ben hun nieuwe Mens.

Ignaz ruikt aan me en wil wel wortel aannemen en bruin brood.
(wegens plakpoep mag hij geen groente maar leg dat maar eens uit als je op je achterpoten staand hier en daar nog een blaadje kunt happen)
Ginny duwt haar kopje onder mijn handen.
Voorzichtig aai ik. Wil ze dat echt?
Zo ken ik mijn konijnen niet.

Volgens mij zijn ze gelukkig.
Vooral Ignaz die de bekende konijnenvreugdesprongetjes maakt.

In de ren waar Ignaz en Ginny nu in wonen stonden twee hokjes die betere tijden hadden gekend.
De achterkant van het ene hokje viel er bijna uit, het grotere hok had een bodem die was aangetast door de tand des tijds.
Die hokjes halen R. en ik dus uit de ren en erin plaatsen we een stoer, hartstikke weer- en wind- en regenbestendig hok dat we vorige week in Purmerend kochten en dat dit weekend is gebeitst.

Ginny en Ignatz bekijken het hok maar gaan er niet in.
Ik haal de linkerklep weg en leg er wortel in. Ze eten de wortel maar gaan-er-niet-in.
Ik haal de rechterklep weg en ze hoppen er allebei 1x in en weer uit.
Ik maak mezelf wijs dat alles goed komt en dat ze verstandige konijnen zijn maar om half negen zitten ze nog steeds buiten in de wind.
Nog eens de rechterklep open – niks.

Dan het kleine huisje-zonder-achterkant in de ren getild en Ginny hopst er vrolijk doorheen.
Ook het grotere huis met de slechte onderkant erin – vindt Ginny ook leuk.

Hooi en stro erin.
En ik weet niet of het de lucht van beits is of wát het eigenlijk is maar ik maak me alweer zo´n zorgen om ze.
Al kan ik wel melden dat beide konijnen die nóóit buiten hebben gewoond al enthousiast in de grond hebben gegraven en dat Ignaz al vreugdesprongetjes heeft laten zien.

nieuw hok

nieuwe bewoners

vrij

lekker huis

en een Lekker Ding

Knaagdierenasiels plaatsen geen konijnen meer en tal van kinderboerderijen nemen allerlei voorzorgsmaatregelen om hun pluizige knaagdiertjes gezond en wel het nieuwe jaar te laten halen.

De Nederlandse Dierenbescherming juicht alle acties die het konijnendieven rond kerst extra moeilijk maken van harte toe. “Want de gestolen konijnen komen ook nog eens gruwelijk aan hun einde door de handen van amateurslachters in schuurtjes”, zegt woordvoerder Niels Dorland.

“Wie nu een konijn wil hebben, moet echt wachten tot januari”, laat Sandra Schot van het Haagse kaagdierenasiel Het Knagertje weten. “De hele maand december plaatsen wij geen konijnen, omdat we bang zijn dat de beesten in een braadslee in plaats van een hok belanden.”

(Bron)

Toen konijn Leentje zondag dood bleek zei ik tegen R.: ik wil niet meer.
Ik kan er niet meer tegen. Dieren die ziek worden, niet beter worden, dood gaan.
Het afgelopen jaar keer op keer.
We spraken af er maandag nog eens over te bellen.

Dan krijg ik een mailtje van de Knaagdierenopvang over konijnen Ginny en Ignaz die daar voor ons gereserveerd zijn en waarvan ik me dus afvroeg of ik ze wel moest ophalen.
"Ginny en Ignaz zijn helemaal voor elkaar gevallen.
Ze liggen constant tegen elkaar aan, welliswaar nog wel met het gaas ertussen, maar ze zijn erg lief voor elkaar.
Woensdag a.s. zouden ze eventueel opgehaald kunnen worden.
Dan is het 3 weken na de castratie."

R. en ik bellen en overleggen en eigenlijk denken we even vaak ja als nee (of misschien wel vaker nee).
Maar morgen gaan we een sjiek nieuw konijnenhok kopen in Purmerend. Opdat Ginny en Ignaz daarin warm gaan zitten.
Halen stellen we uit.
En blij zijn we ook niet.

Met Leentje (ziek konijn – abces – herstellend in de ziekenboeg bij R. omdat die wel de fysieke kracht heeft hem 2x daags te omknellen om antibiotica toe te dienen) gaat het goed.

Leen eet, Leen slikt de antibiotica en verder lijkt hij zich te vervelen (vertelt R. me) waar ik me iets bij kan voorstellen.

Leen, in de opvang gedumpt wegens ´bijten´, bijt helemaal niet.
Leen krabt. En niet zo´n beetje zag ik gisteren aan de handen van R.
Dat beschouwen we maar als ´een goed teken´.

Over een week (na afloop antibioticakuur) haal ik Leentje weer op.
R. ook.
Om bij de opvang in Heiloo Ginny en Ignaz uit hun kooien te bevrijden in de hoop dat die samen hier lang en gelukkig leven.
Hoe Ignaz eruit ziet weet ik niet.
Maar dit is Ginny.

Half zeven op – wat uitslapen zou zijn als ik niet zo moe was.
Marcel Oosten. Altijd leuk.
R. van de bus gehaald en naar de dierenarts.
Geestelijk geheel voorbereid op konijn Leentje moet inslapen.
Maar Leen krijgt nog een kans.

Thuis de grote kooi en stro en voer gehaald en R. met Leentje naar de ziekenboeg aan de Amsterdamse Kerkstraat gebracht.
Terug gesjeesd naar huis voor zeseneenhalf uur Fanloggen.
Ik ben doodmoe (kwa understatement).

R. stuurde me intussen een foto van onze zieke.
De grote wond van het abces zit aan de andere kant van het mooie hoofdje.

Leentje heeft een dikke wang zie ik vanochtend vroeg.
Dierenarts zegt: abces, brengen, ik opereer.
Buurvrouw gebeld om samen te vangen (is er niet), R. opgehaald in Asd.
Leentje naar de dierenarts, R. naar de bushalte, Plusmarkt, postkantoor.

Ik kom thuis, telefoon gaat.
Dierenarts.
Het was een groot abces, twee openingen.
Hoe kan ik dat over het hoofd hebben gezien? (vraag ik)
Het zat aan de binnenkant, dan merk je het pas als het een verdikking wordt.
Hij heeft schoon gemaakt en antibiotica gegeven.
Hij belt even omdat de prognose heel slecht is.

Maar we hebben het er morgen over.
Tot morgen tien over half elf.