Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Succes

De postbode belt aan maar ik verwacht geen pakje.
Het blijken 5 exemplaren van de nu alweer 16e(!) druk van De Hollende Kleurling te zijn.
Fijn dat het boek zo goed blijft lopen.
Maar het heeft iets raars, dat mijn grootste succes zover achter mij ligt.
Ik schreef het boek in 1990, herzag het nog 1x tien jaar geleden maar het blijft verkopen.

Opeens denk ik aan Maroon 5.
Van de cd Songs About Jane. Met leuke nummers als This Love en She Will Be Loved en Sunday Morning.
Een cd die ik vele vakanties meenam en pas de laatste jaren niet meer.
Songs About Jane was uit 2002. De volgende cd van de groep kwam pas uit in 2007. Die viel me niet mee.
Nu, zie ik op amazon, komt een nieuwe cd in september.
Wéér drie jaar later. En dan is het nog maar afwachten of die zelfs maar in de buurt komt van Songs About Jane.

Op de een of andere manier vind ik dit een geruststellende mededeling.

Guilty pleasures

Er is een nieuwe poll.
Over waar je op tv naar kijkt als ‘guilty pleasure’.

Mijn eigen ‘guilty pleasure’ is Two and a Half Men wat, denk ik, nogal seksistisch is.
Ik herinner me dat ik het de allereerste keer zag en dat ik het walgelijk vond.
Ergens de afgelopen jaren ben ik fan geworden. Elke avond kijk ik tussen acht en half negen en zap alleen in de reclameblokken even naar het Journaal.
Op maandagavond zijn er maar liefst vijf afleveringen achter elkaar en ik bekijk ze allemaal.
Ook die ik al eens eerder heb gezien.

Wat is jouw ‘guilty pleasure’ (al dan niet genoemd in de poll)?

Associatief

Op twitter zie ik @fgeerdink naar @oemoral tweeten: “anlat” wat mij doet denken aan het Italiaanse ‘andiam’ zoals ik dat ken uit de opera.
We twitteren wat heen en weer en ik verwijs naar Don Giovanni waar onze held dat zingt tegen Zerlina.
Dan springt @jacvre erin die uitlegt dat Italiaans en Turks niets gemeenschappelijk hebben.

Intussen heb ik deze aria gevonden (het andiam zit op 2.20) die kennelijk op de NL-tv is geweest na een opname in Amsterdam.
Hoe kan dat nou, denk ik.
Don Giovanni is 1 van mijn favoriete opera’s. En deze uitvoering heb ik gemist.
Let op het moment waar de sopraan het t-shirt van de sexy grijzaard openscheurt.

The days

Ergens in Radio Tour de France zaten The Plain White T’s met ‘Hey There, Delilah’.
Een ongelooflijk lief plaatje en als je het niet kent: even naar YouTube en laat je betoveren.

Het plaatje werd vaak gedraaid door Rob Trip toen die nog het Radio 1 Journaal presenteerde en die vond het ook hartstikke lief, zei hij.
Ik meld dat op twitter waar Yoap die in die tijd vaak met mij Rob Trip luisterde en Fanlog schreef reageert met: Those were the days.
Dat liedje van Mary Hopkins wil ik hier neerzetten maar ik vind alleen érg oude, érg slechte versies.
Via Bonny Tyler (door een commenter ‘her Botoxness’ genoemd) beland ik bij Dolly Parton.
Helaas alleen maar gemonteerde foto’s maar ze zingt het nummer inderdaad wel leuk.

Dolly Parton zingt ook ‘Where have all the flowers gone’ (link te vinden via dit nummer) maar dat is gruwelijk.
Niemand doet dat beter dan Marlene Dietrich – ook te vinden op YouTube.

Onegin

De Amerikaanse televisie heeft erg veel commerciële zenders en 1 PBS.
Geen reclame. Verantwoorde beschouwingen. Verantwoorde muziek.

Zo hoorde en zag ik een paar jaar geleden een live performance (opgenomen, maar wel van een echte voorstelling) van Eugen Onegin. Met Renee Fleming.
Prachtig was het. Ik leefde helemaal mee met Tatjana die als 16-jarige verliefd wordt op Onegin en door hem wordt afgepoeierd en dan later, wanneer zij getrouwd is met een oudere, machtige man, vinden ze elkaar weer. Zij is nog steeds (of: weer) verliefd op Onegin en hij nu opeens ook op haar (jaja) en hij wil dat ze met hem wegloopt maar dat doet zij niet.
De slotscène waarin dat wordt uitgesproken (uitgezongen) is wonderbaarlijk mooi en emotioneel.

Ik zie dus op tv de scène waarin ze elkaar weer tegenkomen op het bal en dan valt het doek en gaat het weer op voor de slotscène en dan: niks.
Want op PBS waren twee uur uitgetrokken voor deze opera en hij duurt een half uur langer. Dus: snap! En over tot de orde van de dag. Iets over dieren of een stam in een ver land ofzo.

Vanavond zit ik op YouTube te zoeken naar die slotscène. Ik vind ‘m, maar ondertiteld in het Frans.
Ik vind ook interviews met de hoofdrolspelers met mijn idool Beverly Sills (de linkjes geef ik door aan R.) en dan vind ik een concert-versie die in het Engels is ondertiteld en zeker voor een concertversie knap geacteerd.

Onbetrouwbare commerciëlen!

Vele jaren was mijn enige lekker-laat-tv-kijken-avond de zaterdag.
Ik begon om half acht met Law@Order, dan The Closer, dan (soms) Cold Case en als ik echt wild doortrek ook nog Without a Trace.
Mijn ietsje-later-naar-bed-avond is al een tijdje de vrijdag. Omdat het Radio 1 Journaal op zaterdag pas om 7 uur begint en niet om 6 uur. Zodat ik wel eens The Good Wife meepikte na SVU.

Een aantal weken geleden installeerde ik mij voor de zaterdag en ontdekte dat L@O was vervangen door de herhaling van The Good Wife van vrijdag. Zodat ik die niet meer op vrijdag keek maar op zaterdag.
Nu, vanavond, opeens: een dubbele aflevering van Monk. Niks The Good Wife.

Een mail op poten overweeg ik niet eens – die stuurde ik een maand geleden al toen The Guardian van de ene dag op de andere midden in de serie verdween. ‘Kan gebeuren’ was het standaardantwoord.

Nozze

Binnenkort gaan R. en ik naar Le Nozze di Figaro.
Leuk? Ik wacht af. Maar wanneer ik in de krant een foto zie staan van alwéér een Amerikaanse slee op het podium denk ik echt dat er een regisseur/decorontwerper onbeschrijflijk lui en fantasieloos is geworden en vrees ik het ergste.

Nozze is een opera die ik niet goed ken. Ik check op YouTube even de ouverture: bekend. Ik weet dat er een jongensrol in zit (Cherubino) gespeeld door een meisje/vrouw. In VK staat dat de zangeres Marina Comparato er erg echt als een jongetje uitziet. Op YouTube vind ik haar wel maar niet met beelden in die rol. Hét nummer is: Voi che sapete. Dat zingt Cherubino tot de Contessa (op wie hij verliefd is): ‘jij die er verstand van hebt’ – van de liefde dus. Waarover hij advies vraagt.
Ik vind alleen uitvoeringen in lelijke ouderwetse kostuums. En dan deze. Met een Cherubino zoals die hoort te zijn, een knul van 14.
Wel een ander nummer. Maar móói.

Droom en nog meer schouders

Ik word gevangen gehouden door een man die me de volgende ochtend gaat doodschieten.
Elke paar minuten doet hij het raampje van de cel even open. Ik word daar woest over. Ik ga een discussie aan (althans: ik probeer iets duidelijk te maken, hij zegt niks terug). Ik wil dat hij ophoudt met dat raampje-gedoe. Ik eis privacy.

Vandaag is voor orde op zaken stellen.
Ik ruim de boeken op die ik tot nu toe bij bol.com heb ingevoerd.
Ik ga straks nog wat boeken bekijken voor 1) bol.com 2) Winkel 3) weg.
Ook is het de hoogste tijd voor graven in mijn ziel (oplossingsgericht – de problemen zijn globaal bekend).

En voor wie het miste: Kate McGarrigle is dood.

Mart

Het kán zijn dat hij een enge ziekte heeft, maar ik vermoed dat Mart Smeets de laatste jaren gewoon uitbundig tafelt en inneemt.
Dan kom je aan. Kilo’s, véél kilo’s.
Wat ons allemaal kan overkomen en wat-ie verder helemaal zélf moet weten.
Alleen: dan ga je toch niet zó achter een tafeltje zitten op tv.
Benen wijd, uitpuilende pens vooruit.

mart

Ik kan me geen presentatrice voorstellen die dit zou durven.
En áls ze het al zou durven, wat een commentaar zou ze krijgen!
Hoe onsmakelijk zou iedereen het vinden. Méns, verberg je in een tentjurk, verstop je achter dat tafeltje, wat zeg ik: kom helemaal maar niet op tv!