Adriaan van Dis
Adriaan van Dis zit in De Wereld Draait Door.
Waar wil hij het over hebben?
Onverdoofd ritueel slachten.
Joden doen dat maar 2500x per jaar. Wat zijn nou 2500 dieren?
Hem is gewaar geworden dat moslims wat meer slachten en niet zo diervriendelijk maar: dan moeten die slachters maar een betere opleiding krijgen.
En dan: aan tafel!
Matthijs -laatiedereenmaarlullenikzegniks- Nieuwkerk zegt uiteraard niks.
Ik krijg fantasieën. Die ik niet zal uitvoeren.
En die ik voor me houd om te voorkomen dat een overijverige agent dadelijk denkt dat ik snode plannen koester die ik helemaal niet koester.
Doden
Ik luister naar Gräfin Mariza.
Sopraan is Anneliese Rothenberger.
Niet geweldig maar we deden het er destijds maar mee want ze zong misschien niet altijd alle noten zuiver maar drama was ok.
Zou ze nog leven? Denk ik.
Nee, leert google. Op 24 mei 2010 ging ze dood (83). En dan klikt het snel verder.
Van schok naar schok.
Want Peter Hoffman is dood.
Bloedmooie jongen!
Zong eerst in een rockband en toen Wagner en (lees ik nu) kreeg in 1994 Parkinson.
Dood december 2010 (66 jaar).
Alsof het niet op kan: Anthony Rolfe Johnson dood.
Ken ik als zanger van veel bij de Operastichting.
Dood al in juli 2010 (69 jaar).
Wie alleen de gewone media volgt mist veel.
Voor de operette-fan
The Man in the Moon
Bruggetje
Op radio en tv wordt gebruik gemaakt van zgn ‘bruggetjes’.
‘Hoe lul ik onderwerp 1 aan onderwerp 2’
Vanavond in het Journaal: reportage van Eelco Bosch van Rosenthal over mensen die in Amerika in de dodencel zitten.
Aangrijpende reportage.
Eva Jinek kondigt ‘m af en zegt dan tegen de nieuwslezer:
“Erwin, iets luchtigers hoop ik, dan de dodencel.”
Erwin Kroll: “Het weer is denk ik altijd luchtiger dan de dodencel.”
Pjoek.
Kijktip
Ik kijk graag naar de serie ‘House’.
De aflevering die vanavond om 19.00 uur wordt uitgezonden op RTL5 vind ik 1 van de beste.
Het hele seizoen (het derde) is erg goed, maar wat bijzonder is aan deze is dat je een kijk(je) krijgt in de ziel die House zo graag verborgen houdt.
Heb je nog nooit ‘House’ gekeken dan denk ik niet dat je nu direct wordt meegezogen en overtuigd.
‘House’ is een verslaving. Je moet aan ‘m wennen en dan ben je verkocht.
Kijk je wel vaker maar niet álles: over een uur *doen*.
Zeker als je iets hebt met kinderen maar dat is geen must aangezien ik geen bal heb met kinderen en ik dit toch 1 van de mooiste afleveringen vind.
Absolutely true song
My first country song
Er was een tijd toen ik nog niet met een SUV door Amerika reisde (al was het maar omdat ik nog geen rijbewijs had).
In die tijd reisde ik met de Greyhound. En omdat er nog geen koffertjes op wieltjes waren reisde ik met een grote tas.
Die net zo klein was dat ik hem onder mijn arm tegen mijn heup kon klemmen.
Ondergoed zat er in en tandenborstel en een paar t-shirts.
En er was ruimte voor enkele onderweg aan te schaffen LP’s.
(we spreken over het jaar 1983)
Ik schafte aan, ergens in een kleine winkel in een stad waarvan ik de naam niet meer weet: The Nashville Sessions van Dean Martin.
Wat later zijn laatste LP zou blijken te zijn.
Ik vond en vind ‘m fantastisch.
Ik dacht steeds: opnieuw kopen zodra hij op cd uit is.
Maar dat heeft de platenmaatschappij nooit gedaan.
Lees hier meningen van anderen.
En luister naar dit prachtnummer dat telkens weer mijn hart steelt (zoals die man eigenlijk ook altijd deed. Onbetrouwbare charmeur dat-ie was)
Zomaar – omdat het 1 van mij favoriete video’s is
Sister Act
Vanavond voor de 10e of misschien 12e of 15e keer naar Sister Act gekeken.
En als-ie over drie maanden weer is kijk ik opnieuw.
Transformer
Ik nam laatst de documentaire over Transformer van Lou Reed op.
Eigenlijk vooral om te proberen of ik het kón: opnemen.
Vanavond keek ik ernaar.
Zoveel dat ik herkende, zoveel dat ik niet wist.
Dat Bowie met de plaat te maken had. En Mick Ronson die ik even verwarde met Mark Ronson en die allang dood is (geen wonder dat hij er zo jong uitzag – het waren oude opnames).
Andy Warhol – dat wist ik natuurlijk.
Ik wist ook wat ‘giving head’ betekende. En dat een ‘he’ een ‘she’ kon worden.
Wat ik in deze documentaire zie zijn leuke mensen.
Ook oudere mensen. Van mijn leeftijd en véél ouder.
Die tóch hartstikke cool zijn.
Mooie muziek. Die ook net anders had kunnen zijn (mannen aan instrumenten en instrumentenpaneel -als dat zo heet).
Holly Woodlawn (van ‘Holly came from Miami FLA’) vind ik een beetje eng.
Joe Dallesandro van wie ik spontaan het naakte fysiek voor het geestesoog krijg (ik zag geloof ik ál die Warhol-films destijds) is nog steeds prachtig.
Valerie Solanas! ze zat niet in de documentaire maar werd wel genoemd ivm het schieten op Andy Warhol en ik herinner me nog hoe ik haar SCUM-manifest heb gespeld.
Dit is een versie van ‘Walk on the wild side’ – het populairste nummer van de LP/cd.
Eigenlijk moet je de hele LP beluisteren.
Er zit ook nog een Jeanie in.
(die een trut was)
Der Zigeunerbaron
Alweer zeker een half jaar geleden bedenken R. en ik dat het ons hartstikke leuk lijkt vanmiddag naar de operette te gaan.
Der Zigeunerbaron. Uitgevoerd door de Nationale Opera van Timisoara (=Roemenië).
In De Meervaart in Amsterdam.
Ik haal R. om kwart over 1 op (het begint om half 3) en we zijn veel te vroeg dus rijd ik wat rond en dan blijkt een stuk buitenwijk afgesloten ivm ‘filmopnamen’ en dan halen we het nog op het nippertje. Ook nog bijna 4 plompverloren overstekende ganzen doodgereden. Alsof het met de stress niet op kon.
De dirigent heeft amper twee maten geslagen of we weten al dat het mis is.
Een doffe klank heeft het orkest. En tráág dat het speelt.
Voeg daarbij zangers die zeer matig tot gewoon matig zijn en voor driekwart niet om aan te zien.
De meeste vrouwen zijn wel mooi. Dun en mooi. Ze dragen opzichtige kleren. Past er wel bij. En zoveel lagen make-up dat je slechts kunt raden naar het smoeltje dat eronder zit (en naar de leeftijd ervan).
Er is een balletje met vier mooie meiden en vier mwah mannen.
Na het eerste bedrijf zeg ik (die de inhoud niet vantevoren heeft gelezen) tegen R. : “is het nu afgelopen?”
Nee, zegt die: “de schat moet nog gevonden worden.”
O. Want eigenlijk vond ik het toen al mooi zat.
Maar we slaan ons eerst door een pauze en dan door het tweede bedrijf en leuker wordt het er niet op.
Ongein, flauwe slapstick, onverstaanbaar zgn. Duits.
“Ik versta het niet, versta jij het?” zegt een vrouw naast me hard tegen de vrouw naast háár.
Het publiek is ook bijzonder.
Het is oud. Niet ’50+-oud’. Maar: écht oud.
En nichten (vaak een teken dat het wel flauw maar ook wel leuk is) – daarvan zie ik er maar twee.
Wat pleit voor het publiek: het klapt beleefd maar niet meer dan dat.
Geen ge-bravo!! geen open doekjes.
Adekwate operette verdient een adekwaat applaus.
Enjoy
Boer zoekt… ja, wát eigenlijk?
Ik kijk er nooit naar (echt!) en zag toevallig dit seizoen de eerste aflevering en belandde door rusteloos zappen (zap-zap-zap) ook vanavond in een stuk Boer zoekt vrouw.
Ik zie een vrouw die onduidelijk mannen over de vloer heeft terwijl haar hele wezen *lesbisch!!!* uitschreeuwt.
Geen wonder dan ook dat er tussen haar en de mannen geen enkele interactie is waar zelfs de mánnen over klagen.
Ik zie een paar niet onaantrekkelijke boeren met krullen die ik niet meteen uit elkaar kan houden.
En ik zie een echt monsterlijk onaantrekkelijke knul genaamd Marcel.
Tegen deze Marcel zegt een meisje (Sonja): “ik ben verliefd op je”.
Niet als inpalm-truc (denk ik). Nee: ze meent het.
Hij reageert onbeholpen. Soort van ‘goh’.
Dan moet hij 1 van de 3 vrouwen die naar hem werven wegsturen.
Ik denk: Sonja houdt hij allicht. Maar nee, Sonja stuurt hij weg.
Waarom? omdat ze “weinig initiatief toonde”. Eh???
Terwijl Sonja op haar bed zit te janken met Yvon Jaspers zegt Marcel tegen de twee uitverkoren typjes: hij had het idee dat Sonja te plooibaar was.
Ja, zegt blond stuk 1 (hij heeft er twee over, Sonja was donker) – nú begrijpt ze het.
Ik begrijp het ook.
Sonja nam een risico door zich kwetsbaar op te stellen.
Dat vond monsterlijke Marcel zwak en dus niet interessant.
Ik snap niets van deze serie.
Ik bedoel: ik snap niets van de vrouwen die meedoen aan dit ‘ben ik leuk genoeg? kies je mij?’
Gezien op Broadway – Jerry Orbach you rocked!
1 van de laatste optredens van Bea Arthur
Hans Beerekamp in NRC Handelsblad over Clairy Polak
Hoe gaan die dingen? Polak zei dat de redactie en zij er samen niet goed uit waren gekomen. Eerst werd de afgesproken lengte teruggebracht van tien naar zes minuten. Hard nieuws ging altijd voor en bovendien begonnen de vaste presentatoren Twan Huys en Mariëlle Tweebeeke te steigeren, omdat ze de gesprekspartners van Polak liever zelf in de studio onder handen namen. Een laatste poging om haar dan maar buitenlanders te laten interviewen, liep stuk op productieproblemen: „Het kwam neer op zes minuten per maand en dat werd me te gek.”
En zo is de beste interviewer van de publieke omroep gereduceerd tot eens per week op de radio Met het oog op morgen en eens in de drie weken Buitenhof.
Eye candy (zoals Femke dat noemt)
Joan Sutherland (83) is dood
Lees ook -als je wilt- mijn stukje over haar op de Kalkoen.