Van de week verwachtte ik een bestelling van Amazon (vnl dierenvoer) en die verzenden ook met DHL.
Mijn pakket werd aangekondigd voor een avond en dat is dan vanaf 17:30 tot bijna ’s nachts zodat ik de levering veranderde in: de volgende dag. Dat is tussen 10 en 18 – ook niet feestelijk maar voor mij meer te overzien.

Diezelfde avond wordt er aangebeld: de bezorger wist dat ik het tijdstip had verzet maar hij had gezien dat ik licht aan had en wou ik het pakket (meerdere, om precies te zijn) missch toch hebben?
Ik wou.
En keek later eens nieuwsgierig op de site van DHL: ‘pakket 1-2 dagen vertraagd’.
Mm.

Idd twee dagen later:
“Pakket is bezorgd bij de buren.”
Huh???

Ik twijfelde nog even: het waren een paar kleine pakjes, zouden sommige idd bij de buren liggen??
Maar nee.
Was onzin.

en ik tel de uren tot het voorbij is.
Op FB word ik gefeliciteerd door aardige mensen en mensen die ik niet eens ken.
Ook krijg ik een felicitatie-berichtje van iemand die me jarenlang op mijn verjaardag bloemen en bonbons stuurde maar – no more.

Dan zijn er nog de mensen die me helemaal niet meer feliciteren.
Soms begrijp ik waarom, soms: geen idee.

Eerlijk gezegd vind ik jarig zijn vooral ‘gedoe’.

Volgend jaar ga ik van 2 mei tot 1 juni weg.
Toen het nog maar om 3 weken ging meldde zich spontaan iemand via Facebook.

Al snel liet ik weten dat ik er een week aan vast had geknoopt.
Daar ‘viel wel een mouw aan te passen’ dacht de sitter.
Die mij nu laat weten dat het 3 weken en geen dag meer mag zijn.

Ik vraag iemand via-via voor de laatste tien dagen.
Als dat niks wordt, moet ik opnieuw gaan zoeken.

Wanneer je reist in een gebied waar wildlife woont, is de kans groot dat er mensen rond dwalen met geweren die er lol in hebben de diertjes af te schieten.
Huisverhuurders spelen daar vaak op in.
Door te vermelden dat hunters welcome zijn en heel soms dat ze dat niet zijn.

Deze reis ga ik naar gebieden met weinig huurhuizen en de enkele waar jagers welkom zijn heb ik al weggeklikt.

Nieuw probleem: een verder schattig klein huisje met een watertje aan een beek.
Bescheiden ingericht, waar ik van houd.
Klik-klik op de foto’s en shit: een enthousiast lachend knaapje dat een zelf gevangen dode vis omhoog houdt.
Blijkt een forel te zijn die woonde in het watertje op het terrein.

Nog meer klik en nog meer vissers en nog meer vermoorde vissen en het is 1 ding om (nog!) geen vegetariër te zijn en iets anders om er lol in te scheppen dieren eigenhandig te vermoorden.

Omdat in deze regio dit huis eigenlijk het enige is dat me trekt, waag ik er toch een berichtje aan.
Ik laat weten dat ik wel geïnteresseerd ben en vermeld tegelijk hoe ik kwa dieren in het leven sta.

De verhuurster laat de forellen die je hier kunt vermoorden uit haar antwoord maar is verder heel enthousiast over wat er allemaal rondloopt en -vliegt.
Ik waag het erop.

Toen ik terug kwam uit Amerika dacht ik: dat was het dan.
Ik ga niet nóg een keer.

Maar na een maand kriebelde het weer en besloot ik toch te gaan.
Niet naar Pioneertown maar naar Lone Pine, waar ik ook ooit eerder was.

Toen moest ik de huizen er ‘omheen’ zoeken en wat me leuk leek was vaak al vergeven of nog maar voor 1-2 dagen beschikbaar.
En ik zie liever wat minder als ik dat kan koppelen aan meer rúst.

Mijn oog viel op een mooi huis.
Beetje prijzig maar dat zijn mooie huizen vaak.
Alleen werd in de reviews melding gemaakt van een trap ergens (die je niet zag op de foto’s en die ook niet werd beschreven).

Ik vraag de host hoe het zit met de trap. Soms gaat het om een klein opstapje en schreeuwt een gast moord en brand.
Reactie: “The stairs are really bad and the place is not for you, at 7500 ft. altitude. I’m an old guy and I can’t go up there anymore.”

To top it off laat hij mij verder geen keuze: op Airbnb staat Aanvraag afgewezen Martin kan je niet ontvangen.

Missch had ik niet eerlijk moeten zeggen dat ik bijna 74 ben?
Maar ik had het ook niet leuk gevonden als ik op dag 1 met mijn boodschappentas van de really bad stairs was gelazerd.

Wanneer je haar uitvalt en de gebruiksaanwijzing van pillen of smeersel ook nog zegt: bijwerking=haaruitval, dan zou ik dat maar serieus nemen.

Wat ook waar is: je haar kan weer aangroeien.
Ook daarvoor heb je middeltjes.
Bij voorkeur dure die je ook nog erg lang (als het kan eeuwigdurend lang) moet gebruiken.

Met 1 middel/kuur stopte ik na 3 maanden omdat mijn kapster me een ánder middel voorschreef dat nóg duurder was en dat ik idd moest gebruiken tot de dood er zo’n beetje op volgde.
Oei! dat ik het 3 weken tijdens mijn vakantie niet zou kunnen gebruiken.
Moest eigenlijk wel, hoor!
Or else….

Or else dus.
Tot mijn blije verrassing zie ik mijn haar groeien.
Niet kwa lengte tot op mijn billen, maar het wordt wat dikker.
Minder iel.
Weer thuis ontdek ik dat in de woestijn mijn haar *dikker* was.
Thuis wordt het weer slap.
Kwam mogelijk omdat de lucht in de woestijn dun is?

Maar ook hier: méér haar dan eerder.
En wanneer ik kijk op google kom ik het vaker tegen: uitgevallen haar dat weer aangroeit.
Gewóón! omdat het spul dat het deed uitvallen verder wordt gemeden.
Niks nodig al die duren spullen! (in mijn geval Mediceuticals)

Soms berg ik wat dingen op.
Bv wanneer ik op vakantie ga.
Zoals het mapje met de papieren die wel van belang zijn maar die niet mee gaan op vakantie.

Een paar weken geleden was het zover. Dat mapje zat ergens in een la.
Ik zocht het met naast mij de vrouw die tzt van me zal erven.
(Te) enthousiast neusde ze eerder in mijn PC.
Toen kwamen ook nog de kleine handgeschreven boekjes ter sprake die al achter me lagen en omdat ik mijn mond niet kan houden vertelde ik dat het dagboekjes waren.
Best oude. Van 25+ jaar.

Ik denk nu: wat te doen met die dagboekjes.
Niet dat ik verwacht dat de gelukkige erfgenamen er tzt direct bovenop zullen duiken.
Maar toch.

Ik overweeg: in een grote doos doen en vragen of een vriendin ze bewaart tot ik doodga.
Waarna zij ze kan vernietigen.
Of ze nu al zelf vernietigen?
Missch gewoon al over een week afvoeren met het oud papier?

Zaterdag kwam ik terug (vrijdag vloog ik terug).
Er waren een paar dingen waar anderen hun voordeel mee kunnen doen. Dus: bij deze vast 1.

Voor wie wel eens licht-bepakt op Schiphol is aangekomen: zodra je uitstapt staan er lieden op je te letten die je dirigeren naar een looptrap (géén roltrap en ook geen lift, je kunt niet alles hebben).
Met je ene kleine koffertje bonk je van de trap af naar waar de uitcheck-machines staan, houd je paspoort voor een machine, kijk in de camera en daar is de hal.
Waar NIET je opwachter staat.

Want die verwacht jou een paar hallen verderop. Waar de rest van de passagiers uit het vliegtuig komen.
Die lui met 5 grote dikke vette koffers die via de band moeten wat lang duurt.

Ik kwam uit hal 2, keek op het bord: passagiers uit Las Vegas zouden aankomen in hal 4 en later stond er als beperking zelfs ‘passagiers op band van band 4’ waarmee ze neem ik aan bedoelden dat je de mensen nog niet hoefde te verwachten, die moesten eerst hun vele koffers afwachten.
Ieg liep ik met mijn ene koffertje en rugzakje naar hal 4: geen ophaler (dat kwam weer door iets anders – helaas -).

TIP: de keren dat ik goed ben opgehaald stond mijn primaire ophaler aan de gate die genoemd stond bij KLM en iem anders die dacht: voor het geval ze denken ‘Jeanne reist licht’ bij de ándere gate.

Ik ken iemand die 15 vriendinnen heeft.
Hoeveel ik er heb? geen.
“Een bewuste keuze” voeg ik daar aan toe (hoewel dat niet helemaal waar is).

Ooit was daar Willy – maar die ging dood.
Toen was er mijn man maar die ging 25 jaar geleden dood.
En toen was er Roelof, mijn beste vriend, en die ging vandaag acht jaar geleden dood.
(pas maar op niet te dicht in mijn buurt te komen!)

1 vriend(in) – dat kon ik. Daar was ik zelfs wel goed in.
Maar uit het niks er zomaar 1 of meer bij maken, dat lukt me niet.

Soms denk ik wel eens met weemoed terug aan de tijd dat ik als klein meisje met mijn ouders op de Veluwe was en een meisje zag dat me leuk leek en ik op haar af liep en vroeg ‘zullen we vriendinnetjes worden?’ en dan zei ze altijd ja.

Ik ben aangekomen in Pioneertown.
De eerste dagen prikten mijn ogen, snotterde ik en dacht: daar gaan we weer, dat is allergie. Had ik hier 1x eerder (alleen was het toen in het voorjaar met de bloemen).

Mijn lichaam deed er nog wat keelpijn én twee koortsblaren bij waarna google zei: dit is geen allergie, dit is een ver-koud-heid.
Internet! hoe lang gaat dit duren?
“Een verkoudheid gaat vanzelf over en duurt gemiddeld 7 tot 10 dagen. Wees er wel op voorbereid dat het hoesten, niezen en snotteren nog enkele weken langer kan aanhouden.”

Zo kom ik deze vakantie wel door.

Lieve mensen vragen even te melden of ik ‘goed ben aangekomen’.
Ik kan nu melden dát ik ben aangekomen.
Na keurig 3 uur vantevoren op Schiphol, toen een vlucht met 1 uur vertraging om te beginnen en onderweg nóg een uur erbij (tegenwind). Eenmaal op Vegas airport duurde het een half uur voor de deur van de slurf open ging.

Daarna met de shuttlebus naar de car rental waar ik toen ik richting Alamo liep hartelijk werd ontvangen door ene Ben die me erheen voerde alsof hij wel zou regelen dat ik voorrang kreeg! Dat kreeg ik niet maar ik moest wél een lijstje met o.a. 3 telefoonnummers invullen. Moest écht.
Waarna niemand er ooit nog naar keek.

Intussen was ik zo gaar door de reis dat ik vroeg of ik hulp zou krijgen bij het kiezen van de auto en het installeren van mijn Garmin (GPS). Uiteraard!
Dus naar die afdeling waar de eerste man die ik aansprak me verwees naar de tweede die me verwees baar de derde die me weer wél zei dat ik NU moest kiezen uit de drie mogelijke auto’s want er waren meer gegadigden!

Vooruit dan maar en nu de Garmin.
Neeeee, dáár ging hij niet over! dat was het meisje bij het uitchecken.

Daarheen. Of zij dat deed? kom op zeg! Ik weer: mijn Garmin maakt geen contact, ik vermoed dat hij de satelliet niet kan vinden, kunt u dan ieg zeggen hoe ik moet rijden naar de Hilton Garden Inn?
Geen idee, zei/loog ze, ik moest hier direct naar links (dat zei de pijl op de hoek ook) en dan naar rechts en dan bedenk het allemaal lekker zelluf!

In mijn vermoeide zenuwen niet eens gecontroleerd of de auto wel satelliet radio heeft. En als-ie dat NIET heeft kan ik ook niet ‘even bellen’ want mijn NL-telefoon is alleen ingesteld op ‘in geval van zéér grote nood en dan roamen’.
So much for goed voorbereid op reis gaan.

[update: hij heeft géén satelliet radio]

Ik nam altijd een tweede foon mee naar Amerika (of kocht die daar) en zette er een 31 dagen-abo op van AT&T.
Maar ik heb geen tweede foon meer én je kunt vanuit hier geen AT&T-abo kopen dus zei wie het weten kon: e-sim-card (dat zei ook een winkel).
Alleen bleek mijn foon, een A40, geen e-sim-card aan te kunnen.
Er zat niets anders op: S23 gekocht.

Veel plezier ermee zei de winkel en zoek het verder zelf maar uit.
Dus ging ik googlen en het viel tegen en ik probeerde KPN te bellen (lukte niet) en toen te chatten op FB.
Dát lukte wel.
Alle info heb ik vast niet goed begrepen (verdiep ik me een volgend keer wel in, heb alles bewaard) maar voor nu voor wie ook wel benieuwd is: niet alleen moet je voor zo’n abo een goede foon hebben maar ook een goed abo! Want ik heb een sim prepaid en daar doet-ie het niet mee.

Het enige dat erop zit: hoog saldo op de sim voor-het-geval-dat.
Aangezien ik hem toch alleen in geval van nood wil gebruiken en dan dus ‘roaming’.

Ik voel me wel wat bedrogen door de winkel die me eerst een dure nieuwe foon adviseerde terwijl ze al wisten welk niet-abo ik had.
De S23 schijnt wel geweldige foto’s te maken en nee, er zit geen handleiding voor foto’s maken bij.

Over een paar dagen vlieg ik weg en er moet nog te veel.
Eerst maar wat simpele dingen gedaan zoals zorgen dat alle konijnen staan ingeschreven bij mijn eigen dierenarts.

Dan naar de horlogewinkel om een nieuwe batterij in mijn horloge te laten zetten want het Swatch-horloge is al best oud (2 jaar?) en als het dáár opeens zou stoppen heb ik geen horlogewinkel naast de deur.

Ik babbel met de aardige man achter de toonbank die het gebied kent waarheen ik ga.
Hij leert me twee dingen: als je een horloge ivm tijdzones 9 zones terug moet zetten (en het doet *niet* ook aan data) dan kun je ook 3 uur vooruit zetten.
Logisch, alleen nooit aan gedacht.
(of vergis ik me nou??)

Nog iets.
In Amerika reed hij vaak huurauto’s naar een andere bestemming en dan was het altijd modderen ‘aan welke kant zit nou de tankdop’ wanneer de auto benzine wou.
Nu zat hij eens in de nacht naar een suf praatstation te luisteren en daar zei de praatstem dat in elke auto bij het benzinemetertje een pijltje staat links-of-rechts waar de dop is.

Echt? ik dacht: missch in luxe Amerikaanse karren.
Kijk net even in mijn kleine Mitsubishi en verdomd.
(ben nog steeds niet zeker van het horloge bijstellen, dus enlighten me als jij het wel zeker weet)

Er hangt al weken een grote kruisspin voor mijn voordeur.

Soms loopt een bezorger zijn/haar web kapot.
Ik doe mijn best de spin te ontzien want ja: dierenvrouwtje.

Gisteren doe ik boodschappen, til wat naar binnen, duik rechts van het web (wil het immers niet beschadigen:) en daar lig ik.
Op mijn rug. Op mijn achterhoofd. Op mijn stuitje.
Van de schrik kramp in mijn kuiten.
Beschadigde rechterhand, beschadigde rechter elleboog.

Mijn angst: dat er van alle kanten dorpsgenoten zullen toesnellen om deze oude dame overeind te hijsen.
Maar er komt niemand.
Volgende angst: dat ik niet meer zelf overeind kom.
Dat lukt.

Ik denk: ik ben zo geschrokken, mag ik nou huilen? Maar ik zie de toegevoegde waarde daarvan niet in.
Wel besluit ik een uur te gaan slapen.
Holy shit! scheuten van pijn wanneer ik mijn elleboog omhoog beweeg, draaien (nek!) kan ook al niet. En stuitje… evenmin een feest.