Twee stemmen uit het verleden.

1) een ex-collega: of ik ook een email-adres heb.
Eh … ja. Zouden ze bij de Spits nooit van google gehoord hebben? Hoe het met me gáát? (goed) Er komt een reünie en die en die en die komen en ik weet al dat ik niet ga maar ´ik kom niet´ leidt tot een discussie waar ik geen zin in heb.

2) mail van iemand met wie ik in een commissie heb gezeten: weet ik dat B. dood is.
Zes weken geleden is er kanker bij hem vastgesteld, teveel uitzaaiingen, gisteren dood, donderdag crematie.
Ik schrik me wezenloos. B. was 1 van die mensen op wie ik zeer gesteld was.

Geen conclusie. En laat maar als je iets raars wil commenten.

Knagers voer ik tegen duisternis en dan wil ik ook wel eens een egel tegen het lijf lopen (bijna letterlijk).
Vanavond zit egel het bakje van Hillary & co met graan en ei uit te lepelen.
Wanneer ik buiten kom deinst-ie weg en ik gooi een eitje. Voor uitlepelen.

Terug binnen om de knagersmaaltijd te maken, terug buiten en nóg een egel. Weer eitje maar egel weg en dan uit een derde hoek nóg een egel en uiteraard nog een eitje.

En óf Ma egel is bevallen en alle kids vertoeven voorlopig hier of dit is de hangplek voor alles wat egel is en tzt met kogelronde buikjes in Grootschermer in winterslaap hoopt te gaan.

De fastfoodketen McDonald’s heeft in Groot-Brittannië de verpakking van zijn McFlurry-ijsjes zo aangepast dat egels er niet meer in vast komen te zitten.

Het is een grote overwinning voor de Britse organisatie BHPS die al jaren strijdt tegen de oude verpakking van de ijsjes.
Volgens BHPS zijn de afgelopen jaren vele egels overleden door verstrikt te raken in deze verpakking.
Als de beestjes wilden snoepen van restjes ijs, kwamen ze vaak vast te zitten.
De nieuwe verpakking heeft een smallere opening waardoor egels niet langer het bekertje in kunnen kruipen.

(Bron)

En R: als je egel tegenkomt in de tuin even eitje butsen en voor haar/hem neerleggen.
Dan slurpt egel het lekker leeg.

Op de achtergrond staat Langs de Lijn aan.
Vraag me niet waarom. Soort van behang.

Gesprekje met Hans Kraay jr. Die mee loopt met ´n voetballers. Op de training of tijdens een wedstrijd langs het veld is me niet duidelijk, op dat moment luister ik nog maar half.

Ik veer op bij het waaróm.
"Ik heb een jonge vriendin," zegt de man trots.
"En ik wil ´s nachts als ik mijn bed in stap mijn onderbroek uit kunnen trekken en niet in een driedelig pak naar bed hoeven gaan."
Dat laatste zou natuurlijk heel naar zijn.

Even op ´n foto gegoogled. Niks mis mee, lijkt me. Als je van ijdele ballen houdt.
"Ik heb een jonge vriendin."
Tja.
Maar wat nu als hij een vrouw van ´n eigen leeftijd had gehad.

En die onderbroek intrigeert me ook.
Zou zijn lul langer worden van dat rennen. Of stijver.

Ik zal wel weer iets niet begrijpen.

I feel pretty
Oh so pretty
I feel pretty and witty and gay
And I pity
Any girl who isn’t me today – zingt Maria in West Side Story.

Dit liedje gebruikt Nike in Amerika in een commercial met Maria Sharapova in de hoofdrol.
Alleen is de tekst gewijzigd in

I feel pretty
Oh so pretty
I feel pretty and witty and bright
And I pity
Any girl who isn’t me tonight.

Lees er hier meer over.

Surfend op Martina Navratilova beland ik op een site gewijd aan Michaela Krajicek.

Met verhaaltjes (wel lief) en ook foto´s.
Van Michaela (voor fans: Misa) in actie en ook ´als babe´.

Met een erg slechte bh (althans dat hoop ik voor haar – want anders moet ze snel naar de dokter met al die harde bobbels in haar borst).

Laatst leverden R. en ik voor vele honderden Euro´s aan boeken en geschenkartikelen af bij de Knaagdieropvang Heiloo.
Toen we de dozen binnen sjouwden vroeg iemand of we koffie of thee wouen en ik wou alleen maar snel weg maar dat was niet sociaal dus het werd thee.

We krijgen thee en de knaagdierverzorgsters en R. en ik schuiven aan bij een lange tafel.
Een vrouw ratelt een verhaal en ik probeer te ondersteunen en word genegeerd.
Iemand anders vertelt iets, ik stel een vraag en word genegeerd.

Ik zie bevestigd dat ik niet leuk ben en als een rare outsider word ervaren.
R. zeg: het lag aan hun/hen (naamval is mijn onzekerheid, niet R.).

En ik wil het geloven.
Ware het niet dat ik het patroon herken.
Ik als niet leuk en niet welkom in een groep.

Als ik er nog een paar dollar p.d. bij doe kan ik mijn SUV-je natuurlijk ook upgraden naar een Yukon…

Bach´s rescue cream moest ik gebruiken mailde een loglezeres.
En toen ik alles al in werking had gezet om dat te verwezenlijken mailde een andere: zou je dat nu wel doen.
En weer anderen mailden: ´gewoon´ de dokter bellen nav de bijsluiter.
Daar heb ik hartelijk om gelachen.

Gisteren arriveerde tube Bach rescue cream (door R. gekocht en opgestuurd).
Eerst voorzichtig onder het linker ooglid gesmeerd. Geen pijn. Twee uur later rechts.
Vanochtend ook op het boven ooglid. Beide kanten.

Ik zie geen schilfers. Ik voel geen jeuk. En ik geloof er niks van en no way ga ik die druppels slikken.
Maar die crème werkt dus wel.

De consument kan bij PLUS van elk van de achttien Eredivisieclub een placemat bij elkaar sparen, met daarop de officiële presentatiefoto van de Eredivisieclub, het clublogo, het uit- en thuisshirt, de clubsjaal en de namen van de spelers, trainer(s) en verzorgers.

Ik heb 1 spaarkaart (=1 placemat) vol plus twee zegels.

Wil iemand ze hebben?

Mijn scoop waarop ik zo trots was is intussen door drie collega-logs overgenomen.
Da´s fijn.
Degene op wiens waardering ik gehoopt had (zie hieronder) geeft die ook vanochtend niet.
Omdat diegene die waardering niet voelt en dus niet gaat doen alsof.
Waarna ik een discussie begin over sociale beleefdheid wat leidt tot niets – ik ben vóór, die ander tegen. Maar dat wist ik dus al want daar ging het allemaal over.

Intussen blijf ik achter met waarom ik hecht aan waardering door anderen.
Of: waarom is een aai over de eigen bol niet genoeg.

Het maakt me afhankelijk en dat is niet goed. Tegelijk maakt het me ook open naar anderen en dat is – als het niet te gek wordt – weer wél goed. Vind ik.
En het maakt me er ook gevoelig voor dat anderen af en toe een ´goed gedaan jochie´ kunnen gebruiken. Vind ik óók goed.

Maar beter zou zijn om wel die positieve dingen te hebben zonder de kwetsbaarheid.
Zou dat eigenlijk kunnen.

LONDEN – De longen van mannen van middelbare leeftijd die zich vaak boos maken en vijandelijke gevoelens koesteren gaan in de loop van de tijd sneller achteruit dan die van rustigere types. Hoe groter de woede, hoe slechter de longfunctie, zo blijkt uit een onderzoek aan de universiteit van het Amerikaanse Harvard.
(Bron)

Vrouwen zijn niet onderzocht.

Worden wij geacht niet boos te worden of doet het er niet toe als onze longfunctie achteruit gaat?

Een cartoon van Andrew Wahl.

En net heb ik bedacht dat ik dan maar moet vertrouwen op het zalfje en dan krijg ik een mail van een loglezeres die ooit apothekers-assistente was: hydrocortison noooooit bij je ogen gebruiken!
Wat krijgen we nou denk ik en ga googlen en krijg ook daar wat verontrustende berichten.

Een virtuele vriendin gemaild: wat denk jij.
Heb je de bijsluiter gelezen, schrijft ze terug. Eh – nee.
Bijsluiter er wél bij gepakt.
Gebruik bij de ogen en sowieso op het gezicht wordt ernstig afgeraden.
Gotverdegotver!

"Artsen hebben weinig verstand van medicatie" mailt de lezeres me. En ze raadt me allerlei Bach-producten aan en dat is volgens mij bijgeloof en daar wil ik niet aan maar ik heb geen alternatief en weet het ook niet meer dus R. een mail gestuurd of hij dat morgen voor me wil kopen en toesturen.

Als de echte dokters me in de steek laten geloof ik voorlopig maar ´bij´.

Ik ga zelden naar de dokter.
De laatste keer – volgens zijn computer – was tweeëneenhalf jaar geleden.

Ik ga alleen
1) als er écht iets is
2) ik me écht zorgen maak
3) en anderen druk op me uitoefenen: ga nou.

Juist vanwege die ingebouwde drempel verwacht ik áls ik ga dan ook dat ik serieus word genomen, dat de dokter ´n best doet in gesprek met mij oorzaken en mogelijkheden door te lopen en alternatieven af te wegen.
En dat hij, als hij het ook niet weet dat eerlijk zegt zonder dat ik het eruit hoef te trekken én dat hij bij het afscheid iets zegt als: blijf je last houden, kom terug, dan denken we nog een keer samen na – we geven niet op en desnoods stuur ik je naar een collega.

Zouden artsen niet weten dat mensen (als ik) zo´n benadering verwachten?
Hoewel – ´verwachten´.
Als ik het echt verwáchtte ging ik wel vaker.

Het is meer een ´tegen beter weten in hopen dát´.

De dokter bezocht met de klacht: de huid om mijn ogen is rood en schilfert.
Dokter kijkt me aan of ik gek ben.
Gewoonlijk heb ik de ándere dokter in de praktijk. En waarschijnlijk zou die me ook niet herkennen maar deze dus zeker niet. Weet hij veel dat dit bij mij niet zo hóórt.

Dokter pakt een zaklampje en beschijnt mijn ogen.
Tja.

Of ik eraan wrijf.
Zo min mogelijk maar het jeukt dus wel (had ik vergeten).
En ik vertel alles dat ik me kan herinneren over de afgelopen maanden en oa dat mijn oogcrème prikt nu mijn huid open ligt. En zou het een allergie kunnen zijn.
Aha! de crème. Heb ik die bij me. Uiteraard.
Maar die gebruik ik dus al een maand niet en het gaat niet óver.
Nog een keer tja.

Hij kán me een zalfje voorschrijven. Maar eigenlijk mag ik dat niet lang gebruiken.
Dat is dan tegen de jeuk. Héél dun smeren. Vier dagen voor het slapen gaan.
Daarna proberen zo lang mogelijk zónder te kunnen.
Dan weer vier dagen. Daarna stoppen.

Hydrocortisonacetaat is het middel.
En dokter, u hebt dus geen idee wat het heeft veroorzaakt? Nee.
Tja dus.

Raar hoe herinneringen kunnen opduiken.

Vanavond, de wind giert door de polder en om het huis.
En het is de wind die me plaatst in de woestijn van Utah.

L. en ik overleggen: slapen onder de sterrenhemel (die behoorlijk bewolkt is) of in de tent (waar we niet van houden).
"Regen? Wat denk jij?"

Kijk! vleermuizen.
Regen? Zal wel niet.

het Turkse Torteltje dan – Triffid voelt zich prima.

Vanmiddag het allerlaatste 1 Op de Middag AVRO-Journalistenforum.

Héél jammer.

Zónder Rutger van Santen.

Nóg jammerder.