Een man voor mijn moeder (de recensie)
Ik las ´Een man voor mijn moeder´ van Tatjana van Zanten op het hoogtepunt van de mediahype. Toen je geen krant kon openslaan en geen radio kon luisteren of tv kon kijken zonder ermee te worden geconfronteerd.
Tatjana van Zanten vertelde over haar moeder van zestig die werd verlaten door haar vriend en dat die moeder alleen weer gelukkig werd als ze een nieuwe man zou hebben. Zodat zij, Tatjana, haar hielp door voor haar op contactadvertenties te schrijven en zelf ook advertenties te zetten. Wat leidde tot dolkomische ontmoetingen en als zij daarover vertelde zeiden mensen: dat moet je opschrijven. Wat ze ook deed.
Waarna ze een paar voorbeelden gaf (steeds dezelfde) en die wáren ook dolkomisch.
Recensie
Maanden geleden laat ik via de Boekgrrls een recensieboek aanvragen.
Ik race er doorheen, wil snel schrijven en hoor dan iets (vriendin kanker, wordt niet beter) dat me totaal blokkeert.
Vandaag is mijn laatste kans om toch nog die recensie te schrijven.
Boek gisteren erbij gepakt. Via de stabilo-streepjes de globale herinnering opgehaald maar geen zin het nog een keer (zelfs niet oppervlakkig) te lezen en aantekeningen te maken.
Vanochtend een beroep gedaan op het restje journalistieke routine dat ergens in me moet smeulen. De grote lijn uit mijn geheugen opgediept. Details die er mogelijk toe deden maar die ik niet zo snel kan vinden dan maar gewoon verzwegen.
Stuk eruit geramd. Boek misschien niet helemaal recht gedaan maar ik ben niet ontevreden.
Zondagmorgen
Ik loop de tuin in en voer de knagers in de voorren.
Meteen landen de meesjes (kool- en pimpel) aan mijn voeten en kijken me verwachtingsvol aan.
Ik loop weer de schuur in en strooi graan.
Ik voer de knagers in de achterren.
Kauwtjes landen en kijken me aan tot ik bruin brood in hapklare makkelijk naar het nest te vervoeren stukjes voor ze neergooi. Dan proppen ze de snavel vol en vliegen rap naar huis.
Ik loop rond en pluk paardenbloembladeren en dovenetel.
In de verte alarmeert de grutto.
Geen koekoek vanochtend (gisteren wel).
Aan de overkant van de sloot schapen met lammetjes.
Heerlijk zacht weer.
(kan iemand me uitleggen waarom ik over drie dagen met veertig graden door de woestijn wil rijden)
Uit de column van André Manuel
“Deze Lousewies van der Laan wil dat er volgend jaar weer een nieuw Paars kabinet komt. Dat kon nog weleens erg lastig gaan worden. Je hebt voor deelname toch minimaal 1 zetel voor nodig. En zo groot is de groep Nederlanders niet meer die zich iedere woensdagavond weer vrolijk in de wondere wereld van het sado-masochisme stort.
In de media verklaarde ze dapper dat ze er naar snakte verlost te worden van de christelijk-democratische dogma´s. Dat willen op dit moment een heleboel Nederlanders, Lousewies. Maar die zijn niet door de knieën gegaan toen diezelfde christen-democraten ze enige tijd terug in het pluche wisten te lokken met, ik geloof dat ik hiermee iemand citeer, een stukje regerings-verantwoordelijkheid.”
Lees hier verder.
Verstoord
Droom
Ik neem een man mee naar huis die ik buitengewoon aantrekkelijk vind.
Mijn huis is niet mijn overvolle kleine huisje in de polder maar een grachtenpand met hoge plafonds en veel marmer. Ik ben een goed verdienende advocate (ik had die rechtenstudie écht beter in een luxe baan kunnen omzetten dan te gaan schrijven).
Misschien dat dit (huis en geld) helpt bij het meekrijgen van de man.
Binnen kussen we. En dat gaat meteen al niet lekker. Lastig neus-gedoe.
Al snel me afvragen hoe het opwindender kan (ervaringsfeit: als het kussen niks is, de seks niet eens aan beginnen).
Maar ik wil hem ontzettend graag dus kleed ik hem uit (hij mij niet – veeg teken).
(Nu wordt de droom wel erg expliciet dus dit sla ik over. In elk geval besluiten we ´het´ beter in bed te doen)
Ik op zoek naar de slaapkamer. Het is nl. zo´n groot pand dat ik moet zoeken.
Het is een zaal. En het lijkt wel een ziekenhuiszaal.
Met 1 strak wit opgemaakt bed. En 1 slordig opengegooid bed met aan het voeteneind een tv en aan de zijkant een vol draaitafeltje en een hoge nachtkast.
Ik besluit nog een etage hoger te gaan kijken (ik heb vast een logeerkamer) maar dan maakt Eebje me wakker.
En ik wil doorslapen want wie weet wordt het nog erg leuk in dat ándere bed maar dan denk ik: who am I kidding.
Tu m’ami ancora?
Al zeker een maand geleden beloof ik R. dat ik de van het net geplukte Maria Regina d’Inghilterra van Pacini (inderdaad: Pacini) voor hem zal branden.
Maar het is een cd met drie discs en de nummers staan dwars door mekaar.
Zodat het er pas nu van komt.
En in de verstrooidheid brand ik eerst alles in Flac-bestanden. Dan de wavs.
En ik dénk nog: zal ik ook een kopietje voor mezelf doen. Maar dan: ach, hoe vaak luister ik eigenlijk nog opera.
Een uur later (want er ging nog steeds van alles mis) is-ie netjes gebrand mét hoesjes en nummers-overzicht.
Dan uit nieuwsgierigheid toch op de eigen harde schijf 1 nummer beluisterd: "Tu m´ami ancora?"
En toen nog 1: "Qual ora tremenda!"
Tjee. Wat zou dit fantastisch mooi hebben geklonken op die lange weg van Vidal naar Bullhead City.
Tineke Verburg in VARA Tv-Magazine
Leuk. Die houen we erin.
Dotters
Mailen
Vroeg op.
Voor het Radio 1 Journaal met Marcel Oosten.
En gatver dacht ik toen het al begon met JPB die de koningin feliciteerde.
Maar als het koninklijk feest ergens te genieten is blijkt dat bij het R1J te zijn.
Zoals nu dankzij R1J-verslaggever Jeroen Wielaert dwars door de TROS Nieuwsshow het zelfs voor mij geestig wordt gemaakt.
Dit itt de ongelooflijke saaiheid op de tv (even gespiekt).
Intussen moeten de bijdragers aan G-day worden bedankt.
En Hansje had een standaardtekstje bedacht maar eigenwijze ik vond dat niks.
Nee, ik vond dat iedereen een éigen mail moest krijgen. Omdat we hún tekstjes ook via individueel slijmen hadden binnen gekregen.
Met als gevolg dat ik nu tegen de dertig ´wat leuk dat *jij* hebt meegedaan – dank je!´ mailtjes zit te versturen.
En om twaalf uur dus weer het Radio 1 Journaal.
(hoezo wordt dat afkicken)
Ze gáán er weer voor dit weekend
Rodham
WASHINGTON, DC, United States (UPI) — A poll says U.S. Sen. Hillary Clinton, D-N.Y., increased her approval rating among Republicans and independents when she used her maiden name.
With Democrats, the maiden name didn`t seem to be a factor, says the poll done for CNN by Opinion Research Corp.
CNN reported the survey found using the maiden name ‘Rodham’ increased her approval rating among Republicans to 23 percent, but just ‘Hillary Clinton’ had a 16 percent approval rating.
Among independents, ‘Hillary Rodham Clinton’ was favored by 48 percent, compared with 42 percent for ‘Hillary Clinton.’
Among Democrats, the inclusion of ‘Rodham’ inspired a 1 percent decrease in her approval rating from 77 to 76 percent.
However, below the Mason-Dixon Line, ‘Hillary Clinton’ got a favorable rating from 52 percent of all respondents, compared with 45 percent for ‘Hillary Rodham Clinton,’ the poll said.
(Bron)
Steun
De laatste maanden heb ik een paar mannen ontmoet die hun hart bij me uit storten.
De een over problemen op het werk. De ander over problemen in de liefde.
Het leken me aardige, lieve mannen.
Ik bood steun.
En zij waardeerden dat in me. Dat ik steun bood en lief was en dat ze tegenover mij open en kwetsbaar enzo konden zijn.
En dat zeiden ze.
Zodat ik dacht: ok, als ik gewaardeerd word ga ik hier natuurlijk mee door.
Totdat ik me realiseer dat ik nu al tijden alleen aan het geven en steunen ben.
En dat er zelfs niet 1x een ´hoe gaat het eigenlijk met jóu´ is gekomen.
Dat ik alleen word gezien als geefster. En – erger – dat ik me dat ook laat welgevallen.
Tijd voor strenge toespraak tot mezelf.
En dan bedenken hoe ik formuleer dat het wat mij betreft ´geen zin meer´ is.
Waarbij ik me nu alweer bezwaard voel omdat ik daar totnutoe dus nooit duidelijk in ben geweest.
Missen
Er zijn dagen dat ik denk (en zeg): het kan me niet schelen of jullie me lezen en wat jullie van me vinden en ik ga niet om te plezieren kunstjes vertonen en nog zo wat.
Er zijn andere dagen dat het feit dat ik niet in het luchtledige schrijf en dat er váste lezers zijn die ook nog aardige dingen schrijven me goed doet. Meer dan dat.
Dit – je voelt ´m aankomen – is zo´n dag.
Moe, uitgeput, struikelend over woorden, boos mailtje van 1 van mijn favoriete R1J-ers, genegeerd door een andere, 2x (lunch en avond) fout gegokt op de onderwerpen zodat ik wél zit te werken maar er niets uit komt.
Zullen de R1J-ers aan wie ik naast mijn echte werk een volle werkdag wijd me missen?
Nee.
Zal ik hen missen? Vast wel.
Die acht uur per dag R1J en dankzij G-day de afgelopen weken vaak zelfs twaalf uur per dag – dat glijdt niet zomaar uit mijn systeem.
Wat de onevenwichtigheid in de idool-fan-relatie ten voeten uit is natuurlijk.
Zal ik jullie missen.
Niet in de zin van ´waar is mijn bevestiging´. Hoop ik.
En ook niet in de zin van ´hoe uit ik me nu´. Daar heb ik dan een dagboek voor.
Maar toch.
Een inheemse woekeraar
Hoe kom ik aan het email-adres van Rob Trip?
"Ik ben ook een hele grote fan van Rob Trip. Hoe zou ik aan zijn emailadres kunnen komen? met vr gr"
Op dit mailtje (binnengekomen via mijn log-adres) antwoordde ik iets als "geen idee en in elk geval niet via mij". Dat was wat kort.
Daarom nu de lange versie.
Begin een Fanlog over een programma waaraan hij meewerkt. Besteed daar elke dag minimaal acht uur (liever tien) aan om er iets moois van te maken.
Organiseer dan na driekwart jaar een feestje voor een collega van hem en vraag hem of hij voor die collega een aardig tekstje wil schrijven.
Hoop en bid dat hij het tekstje niet via de NOS aan jou stuurt maar aan een redacteur van het programma die het doorstuurt en verzuimt daarbij zijn privé-adres weg te halen.
Hebbes! het email-adres van Rob Trip.
Wat nog iets anders is dan hebbes! een gezellig email-contact met je idool.
“Hallo,
Heeft tante Jeanne ook stickertjes voor op ruitglas van bvb. sprookjesfiguren om kinderen zoet mee te houden tijdens autoritjes?”
Dit is zo’n mail die me doldriftig maakt.
En waarop ik wil antwoorden “geen idee, ik ken geen tante Jeanne” of iets ergers.
Maar ik antwoord beleefd dat ik haar daaraan helaas niet kan helpen en met vriendelijke groeten.
En mogelijk heb ik zoiets dus wél maar ik wil er niet eens over nadenken.
Kleine blauwe bloempjes
Woekerplek
inzoemen
Bakje
Toen ik hier kwam wonen was er een perfect aangelegde tuin.
Dankzij de vorige bewoonster die er haar ziel en al haar tijd in investeerde.
De tuin was zo perfect dat er tijd zat was voor extraatjes.
Zoals een kruidenbakje tegen de schuur.
Niet van mooi aardewerk maar van plastic – omdat ik een voorkeur heb voor intellectuele mannen die wel dénken dat ze ook heel aardig kunnen knutselen maar .. laat ik zeggen dat ze net iets minder handig zijn dan ze denken zodat de minder eenvoudige klussen wel eens mislukken. En het noodlot moet niet onnodig getart.
Een paar jaar heb ik hierin tijm en peterselie en basilium en bieslook gekweekt.
Nu groeit er spontaan knagers-delicatesse.