Jeanne's Weblog

Morgen ben ik een week terug.
Ik vind het wel leuk hier. Mijn daagse leven. Het Fanlog. De Winkel nog niet zó. Maar dat kan nog komen.
Alleen overvalt me vandaag een soort onrust.
En uitgerekend nu is er niets op tv (of ik kan het niet vinden).

Ik probeer de nieuwe cd van de Dixie Chicks te downen maar vind alleen een met wachtwoord beveiligd exemplaar (flauw!).
Ik denk: is dit het moment dat anderen gaan chatten met wie ze allemaal via hun chatprogramma tot zich hebben toegelaten?
(Ik chat niet)
Cd-player op Play gedrukt.
Jack Johnson. Zoet.

Even overweeg ik te surfen naar ´midden september naar Phoenix vliegen´.
Maar daarvoor is het nog te vroeg, te vroeg.

Uruzgan! Zal ik er in mijn hoedanigheid als komiek heen gaan om die jongens een hart onder de riem te steken? Dat wij broodnodige cabaretiers er een traditie van maken! Dat ik onze jongens ga uitleggen dat ze die lieve Afghanen moeten vertellen dat ze hun onze westerse vrijheid komen brengen. Onze democratie! Onze moraal.

Dat we daar net zo lang blijven tot ook de Talibaan zijn eigen jaarlijkse Gay Parade heeft en de Free Record Shop in Kabul dildo´s van het model Vanessa verkoopt. Moeten we al zo ver gaan dat we willen dat ze net als wij een heuse pedopartij krijgen? Misschien is het leuk om de oprichter van deze NVD te sturen. Zag dat de man in een caravan woont. Dus hij kan zijn huis meenemen.

Wie weet kan ik nog wat woordspelen met het begrip trekhaak.

Lees hier verder.

Vannacht is Luilak en ik heb me ingesteld op het ergste zoals vanaf middernacht door het dorp claxonnerende auto´s wat een paar jaar geleden gebeurde.
En anders vanaf half vier ´gewone´ herrie en natuurlijk ramen van huis en auto onder een smerig soort zeep.

Om vijf voor half vier hoor ik een fiets met blikjes er achteraan en ik denk: daar gaan we.
Maar we ´gaan´ helemaal niet want hier blijft het bij.

Een verloren gegane folklore?
Of alle kids toevallig dit jaar met pa en moe een weekje naar de camping.

Er zijn mensen die gewoon een auto kunnen huren en andere mensen naast wier naam iemand een sterretje voor ´sucker!´ heeft gezet. Dat zijn de mensen die met wat zeuren te bewegen zijn tot het bijbetalen voor een groter exemplaar dat ze eigenlijk helemaal niet willen. Zo iemand ben ik.
Dus als ik na vierentwintig uur slaaploos reizen in Phoenix voor de balie van Alamo sta gaat men meteen van onder uit de zak over die mooie nieuwe auto die ze nét binnen hebben die maar ietsje meer kost maar dan heb je ook wat.
En ik hoef en wil niet maar vraag dan of van de bestelde auto (een Ford Escape) er ook een rooie beschikbaar is en al bijna plat geluld zeg ik dat zo niet en indien van deze Nissan Murano wél ik die dan zal nemen.
De jongen belt en "niet lachen!" roept hij tegen zijn maatje aan de andere kant van de lijn over dat ´rode auto´ maar er is dus geen rode Escape zodat ik voor 9 dollar extra per dag een Murano huur.
Die prima rijdt en zeer comfortabel zit en een goeie geluidsinstallatie heeft en een super airco. En die werkt als een vlieg op mannen die meer van hém willen weten en nee, das niet een smoes voor een contact met mij.
Hij is een mannenauto stel ik na drie weken en een paar dagen vast.
Mannen vinden ´m mooi en ik niet want hij lijkt niet op een jeep.
De volgende keer neemt deze vrouw dus weer gewoon een Ford Escape-je. Desnoods wit.

Vandaag óp om iets voor vijf uur (wat véél beter is dan drie of vier uur).
Interview met Marcel Oosten aan laatste controle onderworpen en hem toegemaild ter ´ja, doe maar´ wat de hele dag niet doorkomt. Waar *is* die man?
Drie uur Menno Reemeijer.
Winkel – boodschappen – moe.

Mail aan Joris van de Kerkhof van wie ik nog wel elke dag een repo hoor maar geen live verslagen meer zodat ik denk: zou-ie terug zijn. Wil hij wat vragen beantwoorden?
Hij wil. Vragen toegestuurd.
En door gekregen dat anders dan je zou denken (de NOS-site is ondoorgrondelijk) hij daar wel degelijk ook teksten over de aardbeving op Java heeft geschreven en foto´s heeft gemaakt. Zie hier.

Vijf tot zeven Govert van Brakel waarbij ik gok op drie onderwerpen waarvan er twee helemaal niet komen wat me de hele week al overkomt. En bij een nieuw onderwerp vind ik ´m raar reageren wat denk ik niet zo bedoeld is wat ik dan maar schrijf maar wat het meteen tot een slap stuk maakt.

Katten gevoerd, in bed gerold, kwart voor tien eruit gerold, knagers gevoerd, Hansje gemaild, wekker op half zeven gezet (voor Marcel Oosten).

Ik zie op tegen – dadelijk – Luilak.
Verder ben ik blij dat ik terug ben.
Mijn leven is best ok.

Ik verwacht nog vier pakketten. En ik begrijp niet waar ze blijven tot ik net een briefje in de bus vind dat er op 23 mei al een zending vergeefs bij mij (althans: R.) is aangeboden en dat ik(=R.) tot 13 juni heb om die persoonlijk af te halen in Alkmaar. Daarna wordt het teruggestuurd naar de afzender.
Alleen is R. tot 19 juni op vakantie.

Dus bel ik het op het briefje vermelde nummer 0800-0416 om het pakket nog een keer te laten bezorgen. Maar dat nummer bestaat niet en een vrouwenstem zegt dat ik 118 moet bellen en daar krijg ik een 0900-nummer dat 45 cent per minuut kost.
En de vrouw dáár zegt dat ze niet gaat over opnieuw bezorgen.

Waarop ik zeg dat ik het nu ook niet meer en dan gaat ze er toch over en dan zal ze het toch regelen alleen weet ze niet wanneer het pakket precies komt.
En ik prijs haar de hemel in want ze was echt hartstikke aardig.

En ik denk: hierom gaan mensen dus op reis. Om *niet* te ervaren dat er niet ´gewoon´ ff geld kan worden overgemaakt naar België, dat de afwasmachine het begeeft, dat pakketten met veel gesoebat moeten worden binnen gepraat.

De afgelopen maanden werkt de afwasmachine alleen als ik eerst ´n randen heel erg goed schoon maak. Anders weigert hij dienst.
"Heb jij er geen problemen mee gehad?" vraag ik aan R. Nee – helemaal niet.

Vanochtend zet ik voor het eerst sinds ik terug ben de geheel volgeladen afwasmachine aan.
Hij doet het, al valt me wel op dat-ie meteen naar halverwege het programma schiet.

Zojuist ´n deur geopend. Alles is nog hartstikke vies. Mm.
Nog maar een keer dan.
Dat had ik gedacht. Hij vertikt het.
Dus ´n randen schoon gemaakt. En nog een keer en nog een keer en nu extreem heel erg goed.
Waarna we het stadium bereiken dat ik ´m uitfoeter om me vervolgens belachelijk te voelen aangezien hij het niet met opzet doet. Mag ik aannemen.

Afwasmachine uitgeruimd en eerst de bordjes en kopjes in loeiheet water in de week gezet.
Dat wordt dus voortaan afwassen met de handjes.

Tenzij ik een nieuwe koop.