Droom
Ik ben op een feest en zie een erg aantrekkelijke man die lijkt op de jonge Robert Redford (en misschien is hij het wel).
Ik vraag hem met me mee te gaan en hij is verrast om de directe aanpak maar wil wel.
Ik zoek mijn tasje – het is verdwenen. Wanneer het in een afvalbak buiten wordt gevonden blijkt er van alles verdwenen.
Ik moet gaan bellen en blokkeren enzo.
Dat kan bij iemand die daar dichtbij woont en die zal helpen. Mijn nieuwe verovering zal ook helpen. Maar al snel komt er een vrouw langs met wie hij vroeger iets had en daarmee gaat hij weg.
De rest is vooral warrig. Wat is er precies weg, waar moet ik naar bellen, wie gaat me nog helpen (niemand en het is daar een klere herrie).
Na wel tien keer mijn tas doorgraven mis ik portemonnee, credit cards, rijbewijs, paspoort, vliegticket voor de volgende dag en voucher voor de huurauto.
En wanneer ik naar de telefoon reik stort er een vliegende boot neer en een staartstuk raakt mij vol in het lijf.
(veel snap ik hier niet van maar het was niet leuk)
Avond Yuma, AZ
Vrienden
Wie op Hyves zit maakt vrienden.
Hyves=vrienden.
Dus scoorde ik Wouter en Femke en Aleid en gewoon aardige mensen en anderen scoorden weer mij.
Met een van die laatsten onderhield ik even een erg leuk email-contact.
Tot zij mij vragen ging stellen die ik als onaangenaam ervoer.
Of ik me over beslissingen in mijn leven ´schuldig´ voelde enzo.
Ik schreef terug dat ik daarop niet wilde ingaan.
Waarop zij mailde: "Wat reageer je stekelig, ik ben alleen maar nieuwsgierig …"
Wat het niet beter maakte want ´alleen maar nieuwsgierig´ naar dingen die mijn ziel raken en dan verwachten dat ik die na een paar mailtjes prijs geef – dat is nogal wat.
In diezelfde mail schreef zij: dan maar niet meer mailen.
Ik dacht: ok.
En elke keer dat ik inlogde op Hyves dacht ik: zou ze me verwijderd hebben als ´vriend´ maar dat was niet het geval.
Vandaag ga ik over tot daden.
Ik zoek op hoe ik een vriend kan verwijderen en dat blijkt nogal letterlijk ´in de vuilnisbak kieperen´ te zijn en ik dóe het.
Geen spijt. Hoogstens verwondering dat ik keer op keer weer ongehinderd door twijfel in een intens mail-contact stap om pas na weken door te krijgen dat de verwachtingen totaal anders zijn.
Dood enzo
Vandaag zou mijn man 65 zijn geworden als hij nog geleefd had.
We hebben het daar wel eens over gehad.
Dat wanneer hij zou stoppen met werken ik dat ook zou doen.
En dan samen gaan reizen. Of verkassen naar Utah.
Hanksville leek mij wel wat.
Hij dacht meer aan Moab.
Maar hij is dood en ik leef en ik modder wat aan.
Zo probeer ik nu ook al uren te verwerk/verdringen dat konijn Leentje dood is.
Gisteren was hij nog levendig en at – vandaag ligt hij dood in zijn kooi.
Het is te veel ellende te veel dood ineens.
Ik nader een grens of ben ik daar al overheen.
Ook werk ik. Winkel enzo.
En ik luister Radio 1 Journaal.
Met een erg mooie reportage van Joris van de Kerkhof over de herdenkingsbijeenkomst voor het jongetje Jesse.
En verder veel voetbal.
Is er misschien iemand out there die even virtueel een arm om me heen wil slaan?
Rm 218 (nog precies vier maanden)
SvdJ
De School voor de Journalistiek bestond afgelopen week 40 jaar en ooit-directeur Herman van Run werd pas de dag ervóór uitgenodigd. Hij vertelt het in O.V.T. waar hij in een column herinneringen ophaalt aan die begintijd.
Ik denk: hij wérd tenminste uitgenodigd, ik niet.
Maar ach, zo lang heb ik er ook weer niet gewerkt en zo groot was het stempel dat ik er drukte ook weer niet en bovendien: ik zou niet zijn gegaan.
Toch overvalt me iets van weemoed bij de herinnering aan ons eerste gebouw.
Aan het bijgebouwtje waar ik een kamer deelde met een collega waar ik prompt verliefd op werd wat niet zo´n goed idee bleek.
Aan aardige leerlingen. Aan minder aardige leerlingen.
Aan de zenuwen die de eerste jaren door m´n keel gierden wanneer ik voor de klas moest.
Aan de vaak dolle pret met de collega´s en de gecommitteerden tijdens de eindexamens.
Oh well.
Zondag
Te doen door mij:
* boekenleggers invoeren in de Winkel (ivm morgen nieuwe Kadotips en Nieuwsbrief)
* artikelen in Winkel op juiste volgorde zetten (wegens idem)
* pakjes inpakken – voor R., voor D., voor L., voor B
* post die deze week op tafel is beland opruimen
* tafel verder opruimen op zoek naar wat ik nodig heb voor aangifte IB 2005 (kan tijdens Buitenhof)
Te doen door Sammie:
Praters die ook lezers zijn – deel 3
Spanje-correspondent Rop Zoutberg leest heus wel goede boeken maar zweert op dit moment bij ´Inspelen op baby´s en peuters´ – hij heeft nl. net een zoontje gekregen.
Verenigd Koninkrijk-correspondent Tim Overdiek heeft iets grotere kinderen die hij Jip en Janneke voorleest en Pietje Bell – al vindt hij dat wel "een apekop".
Goede boeken leest hij overigens óók.
Ben je benieuwd wélke en zou je ook wel eens willen weten welke Radio 1 Journaal-vrouw onder de indruk was van Kluun, welke man gek is op detectives en wie "leesdrinkt", haast je naar het Fanlog voor deel drie van de serie ´Praters die ook lezers zijn´.
Nageltjes (die van Eebje dus)
Ettertje
Wéér zo´n wijsneuzerig kind met een kakstemmetje in een radio commercial.
Het ettertje wijst mij erop waar ik allemaal postzegels kan kopen (alsof ik dat niet zelf kan bedenken).
Ik vraag me af wie vertederd raakt door dit mini-betwetertje.
Ouders die niet-ouders vervelen met leuke anecdotes over hun kids, vermoed ik.
De media is en komt
“De media komt naar zo’n dorp toe.”
Presentator Bert van Slooten in het Radio 1 Journaal.
De media komt, de media is.
De media, lieve Bert, is *meervoud*.
Dan meteen ook maar even een citaat uit een column van Jan Blokker van deze week (wederom: met dank aan Jonneke)
Naar dat Haagse café waar de koningsmoord werd voorbereid had het Radio 1 Journaal overigens een verslaggever afgevaardigd die er een uur te vroeg was, en die dus om de tien minuten even over niets moest praten.
„Ja, het is een hype", sprak hij halverwege tot zijn anchorman in Hilversum. „Want de hele media is hier op afgekomen."
De media is.
Later in de rubriek hoorde ik trouwens dat de NOS, bij wijze van scoop, de hand had gelegd op de perfecte vervalsing van een havo-diploma dat je via internet al voor 300 euro kunt bestellen.
Er ging me een licht op. En ik dacht bij mezelf: Oooohkéh!
(bron)
Uit de column van Youp van ’t Hek
„Daar wordt op de kleur geklopt, hard geklopt, zacht geklopt", mompelt de oude Sinterklaas, die de elk jaar weer oplaaiende pietendiscussie een beetje beu is. Moet Piet zwart zijn? Is dat discriminatie?
Sint wil daar graag een stapje verder in gaan: waarom is Piet hetero? Is het niet aardig om een roze piet te hebben? Zo´n gezellige pepernootjes strooiende relnicht die zich een weg door het winkelcentrum joelt? Sint zou dat wel spannend vinden. En misschien is het aardig om de intocht wat te vervroegen. Dat Sint aankomt tijdens de Gayparade! Een spannende stoomboot vol roze pietjes in strakke matrozenpakjes. Wie stout is krijgt lekkers, wie zoet is de roe.
Lees hier verder.
Jarig
25.
Verdraaid
Ik heb mijn linkerknie verdraaid.
Niet tijdens het sporten, niet bij een ongeluk.
In bed.
En ook al niet tijdens een heftige vrijpartij met een woest aantrekkelijke man.
Zomaar. Gewoon.
Bij het omdraaien en me in bochten wringen om Sammie die tegen me aan lag daarbij niet te storen want als ik dat wél doe wordt hij boos.
De pijn is verschrikkelijk. Ik kan niet meer liggen. Ik kan niet lopen. Ik kan niet staan.
Wanneer ik uren later toch in slaap sukkel gaat de wekker voor Marcel Oosten.
En hoe leuk ik ´m ook vind, nu denk ik: even niet.
Hinkel, hinkel naar de computer.
´Knie verdraaid´ ingetikt bij google.
Het is óf voetbalknie en voor het leven gehandicapt (zo´n beetje) óf het valt mee.
De ultieme test: kan ik het been strekken (ja) en mijn volle gewicht erop dragen (ook ja).
Het valt dus mee.
En strompelend en wel ontdek ik wat ik wel kan en wat niet.
De trap op en af kán (en móet – anders kan ik de keuken en buiten niet bereiken).
Zolang ik het gewonde been maar gestrekt houd.
Bukken is een no-no.
Lopen kan nu ook, als ik de benen maar als een speelgoedsoldaatje stram naast elkaar naar voren richt.
(te rangschikken onder de Categorie ´zeuren´ die ik nog niet heb aangemaakt)
Thriftstore Kingman, AZ
Collega
Drie dagen binnen houden, zei de dierenarts over Guus.
Of in elk geval twee.
En bij open wonden waar zand in kan komen snap ik dat maar ik weet dat als ik Guus ´zomaar´ opsluit hij zich in de stress gooit dus eind middag ging het luikje open.
Guus maakt een kleine wandeling, en nog een.
En om negen uur hoor ik buiten een ijselijk gekrijs.
Ik ren de voordeur uit en naast het huis is Guus aan het dreigen met een zwart-witte collega-kat.
"Ophouden" roep ik. En ik ren op ze af.
Waarna de collega, een schattig klein katje, het huis inloopt op zoek naar, ja – naar wat? Geborgenheid.
Slappe ik (weerloos met welke kat dan ook) aai en hij strekt zijn rug en we hebben contact maar dit kan natuurlijk niet.
Guus laat ik binnen door het kamerraam.
Het kleine katje zet ik toch maar buiten (sorry!) en achter mij gaan Guus en Sammie fel krijsend met zeer hoge ruggen elkaar staan imponeren.
Ik ben zo ongelooflijk moe.
Wansmaak
Er is een klein kind doodgestoken op een lagere school in Brabant. De keel schijnt te zijn doorgesneden.
In ´n klas.
Vlak voor drie uur horen we in DingenDieGebeuren onze eigen Radio 1 Journaal Joris van de Kerkhof die ter plekke is en erover vertelt.
Waarna het programma afsluit met die ongein Map en Maukje over "als ik jou zou vermoorden zou ik het niet met gif doen maar dramatisch met een mes".
En zo gaat het door.
Allemachtig.
Uiteraard vantevoren opgenomen.
Maar misschien hadden ze toch beter een plaatje kunnen draaien.
Guus vervolg
En dan is het half twee en Guus zit wat waterig voor zich uit te staren en aan rosbief wil hij wel ruiken maar eten niet en lief van me dat ik hem melk voorzet maar nee, laat eigenlijk ook maar zitten.
De pijnstiller raakt kennelijk uitgewerkt.
En de dierenarts heeft me vijf pillen meegegeven voor de pijnbestrijding maar die krijg ik er niet in als Guus niet eet.
Gourmet met veel sju en enkele zachte brokjes op zo´n sheba-schoteltje gedaan en er 1 pil in verborgen.
Guus kijkt, Guus ruikt, Guus likt.
Gespannen wacht ik of hij álles op eet of het pilletje laat liggen.
Hij eet alles.
Opluchting.
(en ik vanochtend nog even denken dat alles meteen helemaal ok zou zijn)
Kingman, AZ
