Jeanne's Weblog

Er zit me iets dwars.
Ik denk: kan ik het met iemand bespreken?
Ik denk: misschien met 1.

Die stuur ik een mail.
Daarna ontmoet ik die iemand regelmatig en hij komt er niet op terug.
Niet in mail, niet in gesprek.

Ik denk: in dit geval zou ik Roelof hebben gebeld.
Maar er is geen Roelof meer.
En zo iha hóef ik ook geen mensen maar soms zo het toch wel fijn zijn om iemand te hebben om iets mee te bespreken wanneer het iets is dat me hoog zit.

Helaas.
De vrouw die enerzijds geen contact met mensen wil hebben en anderzijds wel graag iemand zou willen hebben als het ‘hoog zit’ kan niet alles hebben.
In dit geval heeft ze niets.

Medelijden hoeft niet.
Sommige keuzes in het leven hebben nu eenmaal consequenties.

Loki en ik zitten de Consumentengids te lezen.
Een artikel over wachtwoorden, zo’n onderwerp waarvan ik weet dat ik me er eens goed in moet verdiepen maar dat er nooit van komt.
Het enige dat ik intussen snap is dat ik niet overal hetzelfde makkelijk te raden wachtwoord moet gebruiken, maar daarmee houdt het op.

Dan links in de konijnenren gefladder.
Een roofvogel (sperwer) lijkt zich te hebben verstrikt aan de zijkant waar gaas en daarachter een houtwal is.
Ik moet helpen.
Maar ik aarzel want roofvogels hebben niet altijd door dat je komt om te helpen en ik zie me nog niet voorzichtig een pootje of nageltje los pulken zonder zelf klappen op te lopen.

Fladder en spartel.
Loki en ik staan op.
Loki om vanaf de vensterbank de situatie te bestuderen.
Ik omdat ik vrees dat er niets anders op zit dan helpen.

Dan vliegt de sperwer weg en aan de andere kant van het gaas vliegt ook een klein vogeltje (mus? mees?) weg.
Althans het verdwijnt.

Het zat dus anders.
Roofvogel had niet een pootje pijn gedaan en zich verstrikt, roofvogel had dwars door het gaas een klein vogeltje gegrepen en dat noodgewongen losgelaten toen zij/hij *mij* zag opstaan ‘om te komen helpen’.
Het is niet de woestijn van Amerika maar een beetje spannend was het wel.

Ik mis Amerika.
Ik mis mijn cabin in Pioneertown met Rosie die nu dood is.
Ik mis het rijden naar andere favoriete plekken (Alabama Hills, CA en Pecos, NM) en naar nog onbekende plekken.
De spanning van ‘zal het er leuk zijn?’ en de eerste aanblik en dan het in-settelen en snel wennen en houden van.
Op die paar keer na dat het echt gruwelijk was en ik niet wist hoe snel ik weg moest zijn.

Mijn hart blijft vooral trekken naar de cabin in Pioneertown zelfs zonder lieve Rosie.
Ik kijk foto’s.
En daarvan heb ik er héél veel.

Ik zoek het adres op op Google maps.
Ik kijk waar de andere zandwegen in de buurt eigenlijk heenleiden – zou ik ze kunnen rijden?
Allemaal zinloos natuurlijk.

Misschien doe ik er beter aan mijn zegeningen te tellen en blij te zijn dat ik geen mensenmens ben.
Dan zou ik nu pas écht lijden.
Misschien.

Ik voel me al vele maanden klote.
Maar vandaag terwijl ik naar De Rijp reed om boodschappen te doen en weer terug, zag ik opeens plekken waarvan ik dacht ‘hier zou ik een mooie foto kunnen maken’.

Het bleef bij denken want ik had geen camera bij me.
Maar het vrolijkte me op.
Omdat ik weer bewust mooie dingen zag.

Ik werd bijna bang van mezelf.

Het zegt vast meer over mij dan over de hartelijke wensers maar ik *krijg* wat van al die i-h-a wensers op de sociale media.
Die zomaar zgn spontaan iedereen een hoop goeds gaan wensen.

Ik ben bereid aan te nemen dat het komt uit een warm hart.
Ik snap alleen niet waarom ze denken dat wanneer mensen (ik bv) dat lezen, dan denken ‘o wat fijn! X wenst een paar honderd en soms een paar duizend mensen die ze een beetje of amper of in het echt zó weinig kent dat ze ze niet zou hérkennen wanneer ze ze op straat zou tegenkomen Fijne Kerstdagen en een Gelukkig Nieuwjaar!’

Moet ik dan denken: WOW! mijn dagen en wat zeg ik, mijn volgend jáár is weer goed nu me dit is gewenst? door deze X en door Y en door nog wat letters uit het alfabet?
Zoals gezegd: het zal heus aan mij liggen maar ik vind het iets arrogants hebben.
Alsof jóuw in het wilde weg de wereld ingegooide wens anderen góed zou moeten doen.

Van mij ieg geen wensen.
Behalve missch dat het tuig dat tóch vuurwerk gaat afsteken de dieren niet te erg aan het schrikken maakt.

Ik kon een offer you can’t refuse tgv Black Friday niet weerstaan en bestelde bij een online puzzelwinkel in Amerika vier puzzels (bij aankoop 3… 1 gratis).
Hoera! jubelden ze op 28 november! pakje is verzonden.

Ik klikte op de Track&Trace-link maar kreeg daar een foutmelding.
Dús na een dag of tien de Support gemaild.
Die adviseerde dat ik me tot de vervoerder moest wenden (een in NL geheel onbekend bedrijf) én daar om hulp moest vragen.

Ik probeerde het vorige week met de chat van het puzzelbedrijf.
Een aardige vrouw chatte dat de site van de vervoerder er de laatste tijd vaak uitlag door de drukte en sorry en probeer het morgen nog eens.

Zaterdag weer naar de chat (nadat Support me nogmaals had gewezen op de vervoerder *grom*) en nu waren ze er niet maar ik kon een formulier invullen.
Gedaan en niks gehoord.
Gisteren dus wéér chat.

Aardige jongen die zegt dat in de tijd dat ik bestelde de vervoerder het zó druk had met internationale orders dat ze vergeten waren die in hun systeem te verwerken.

Ik: gaat dat dan nu nog gebeuren?
Nee.
Maar: pakje komt heus wel aan.
Kan alleen nog even duren.

Ik laat het er nu bij.
Pakje komt wel of pakje komt niet.
We zullen zien.

[pakje is op 31 december alsnog aangekomen]