Ik mis Amerika.
Ik mis mijn cabin in Pioneertown met Rosie die nu dood is.
Ik mis het rijden naar andere favoriete plekken (Alabama Hills, CA en Pecos, NM) en naar nog onbekende plekken.
De spanning van ‘zal het er leuk zijn?’ en de eerste aanblik en dan het in-settelen en snel wennen en houden van.
Op die paar keer na dat het echt gruwelijk was en ik niet wist hoe snel ik weg moest zijn.
Mijn hart blijft vooral trekken naar de cabin in Pioneertown zelfs zonder lieve Rosie.
Ik kijk foto’s.
En daarvan heb ik er héél veel.
Ik zoek het adres op op Google maps.
Ik kijk waar de andere zandwegen in de buurt eigenlijk heenleiden – zou ik ze kunnen rijden?
Allemaal zinloos natuurlijk.
Misschien doe ik er beter aan mijn zegeningen te tellen en blij te zijn dat ik geen mensenmens ben.
Dan zou ik nu pas écht lijden.
Misschien.
Geef een reactie