Van deze ongelooflijk leuke magneet heb ik maar 1 exemplaar.
Hij is voor jóu – als je snel reageert en vier Euro betaalt.
Daarvoor stuur ik ‘m toe.
Géén verzendkosten dus.
Staat niet in de Winkel.
Over mezelf en andere dieren
Onder ons: die Winkel van me loopt niet zo erg het laatste jaar.
Daarin sta ik niet alleen, ik weet het.
Recessie, hand op de knip etc.
Af en toe druppelt er toch een bestelling door.
Vlag én loper uit.
En waar ik vroeger ‘binnen 2 werkdagen’ verzond ren ik nu direct naar de brievenbus en als me iets leuks te binnen schiet doe ik er nog een kadootje bij ook.
Vandaag een mail.
Klant had iets besteld voor 15 Euro, betaalde 10 dagen geleden – niets ontvangen.
Ik weet heel zeker dat ik heb verstuurd. Ik zie het me nog inpakken mét presentje.
Ik check bij klant: klopt het adres?
Ja.
Dan zit er niets anders op dan nog een keer sturen.
Want het is weliswaar niet mijn fout maar het is zeker niet de fout van de klant.
Dus kijk ik of ik de artikelen nóg een keer heb (ja), pak ze bij elkaar en mail klant: ik verstuur morgen.
Dat vindt de klant aardig van mij.
Ik ook.
Het betekent ook dat ik de geringe winst die ik op deze artikelen had nu heb omgezet in verlies.
En nu maar hopen dat ze dit keer wél aankomen.
Ik heb (minstens) tien omtrekkende bewegingen gemaakt.
Ik heb gekeken of andere motels in Boulder City in aanmerking kwamen voor drie nachten verblijf.
Ik heb een wijdere cirkel om het gebied getrokken op zoek naar een motel of apartement dat mogelijk in aanmerking kwam.
Ik was vanmiddag een minuut verwijderd van boeken bij de Quality Inn in Boulder City (met balkon uitkijkend over Lake Mead).
Toen dacht ik: nu bel je.
Ik belde. En ik weet weer waarom dat zo zwaar valt. Want opeens schieten me de meest simpele Engelse uitdrukkingen niet te binnen.
Versta ik niets. Snáp ik niets.
Geneer ik me dood en zoek naar de steen om me onder te verbergen.
Maar ik heb gereserveerd.
Van 12 oktober tot 15 oktober. Inchecken om 14 uur.
Tot drie dagen ervoor kosteloos annuleren. En zodra ik in september in Amerika ben het nummer van mijn prepaid doorgeven.
Wel 10x vermeld ik dat ik vriendin was van Karen.
En de groeten gedaan aan Jamie (=eigenares) die de jonge vrouw aan de telefoon (haar dochter) zou overbrengen.
Ze heeft me Kamer 4 beloofd.
Dat stond zelfs in hun computer. Dat ik (al anderhalf jaar daar niet geweest) een voorkeur heb voor die kamer.
Ik had verwacht dat er nu een last van me zou zijn afgevallen.
Dat is het ook wel een beetje.
Maar vooral schrok ik van hoe krakkemikkig ik Engels spreek wanneer ‘in het nauw’.
Alleen voor loglezers: deze leuke magneet voor 4 Euro *incl* verzendkosten.
Afm. 6,5 x 6,5 cm.
Ik heb drie exemplaren.
Aanbod geldt tot middernacht of zolang de voorraad (ahem) strekt.
Je mag reageren via de commentjes, je mag me ook mailen.
NB deze magneet is niet te koop via mijn Winkel. En ook niet via andere winkels.
Als je dáár niet hebberig van wordt, weet ik het ook niet meer.
Mijn ooit-vriendin Els van Thiel schreef het boek ‘Overmorgen begin ik’.
Over afvallen.
Ik vind het nog steeds een gouden titel.
Al pas ik ‘m zelf niet meer toe op te verliezen kilo’s.
Al een maand probeer ik een kamer te reserveren in het motel in Boulder City, NV waar ik vaak ben geweest.
Ik mailde hun ene mailadres en toen het andere en kreeg geen reactie en toen dacht ik: zou het aan *mijn* mailadres liggen en mailde ik zelf vanaf een ander adres na ook nog alle spamfilters te hebben doorgeploegd.
Niks.
Ik moet nu bellen.
Waar ik als belgestoorde als een berg tegenop zie.
Zodat ik even denk: zal ik faxen? Nee. Dat lost niks op.
En dan: zal ik M. vragen voor me te bellen? Wil hij vast wel doen maar ik vind dat ik het zelf moet doen (hoewel).
Zodat ik nu al vier dagen denk: morgen.
En als het morgen is: morgen (dus overmorgen).
Ik aarzel weer over ‘M. vragen’.
Maar ik denk ook: idioot.
Want dan moet hij zeggen: het moet Rm 4 zijn omdat Karen die altijd aan Jeanne gaf.
En als ze dan zeggen ‘ja, weet niet hoor, misschien lukt dat wel helemaal niet’- dan kan hij niet doordrammen zoals ik dat kan.
Dat gesprek moet ik dus zelf voeren.
Ik had gedacht: vandaag doe ik het.
En toen de tijd daar was (vanaf ’s middags half vier) dacht ik weer: morgen.
Mogelijk overmorgen.
Telefoonangst in het kwadraat als het in het Engels moet wat ik 2x per jaar een maand lang moeiteloos spreek.
O got.
Als liefhebster van begraafplaatsen ben ik lid van de Vereniging voor funeraire cultuur, Terebinth.
Die vereniging heeft het (kwartaal)tijdschrift ‘Terebinth’.
Ik heb hier drie nummers liggen (sept 2011, dec 2011 en maart 2012).
Losse nummers kosten 4 Euro. Bij mij kosten ze niks, alleen 2 Euro verzendkosten (voor alle drie samen).
Ik kan ze niet zo aanbevelen als laatst de tijdschriften van de vereniging voor Genealogie.
Het blad Terebinth is ‘best interessant’, sommige artikelen zijn boeiender dan andere.
Voor de liefhebber dus, of voor wie nieuwsgierig is en wel eens wil lezen wat funeraire freaks bezig houdt.
De zwart-wit foto’s vind ik wel altijd heel mooi.
Graag snel reageren om ze te behoeden voor de bak met oud papier.
Gisteravond zet ik de tv aan.
Mijn beeld is grijs met leuke dunne verticale rode streepjes.
Op de afstandsbediening reageert hij niet.
Ik controleer alle plugjes.
Volgens mij zitten ze er stevig in.
Ik kijk bij Ziggo of er storingen zijn: niet.
Ik bel toch op, doorloop meerdere keuzemenu’s en kies dan ergens optie 4.
Waarna een stem mij zegt dat de keuze die ik maak niet bestaat.
Huh? Waarom *is* die keuze er dan??
Ik besluit het er gisteren bij te laten (ook omdat ik net ben begonnen in een erg mooi boek).
Vanochtend nog eens geprobeerd: grijs met rode strepen.
Wéér de plugjes geprobeerd.
Nu ook het modem van de stroom gehaald.
Helaas: grijs met strepen.
Weer bij Ziggo gekeken: geen storingen. Bij het Gebruikers platform gekeken: niets over storingen.
Op twitter: niets.
Ik begin te vrezen dat het toch aan mij(n tv) ligt.
Ik wacht nu af tot Ziggo wakker is en mogelijk zelf een storing ontdekt.
Om een uur of tien kijk ik nog eens op hun site.
Wat ik daarna ga doen weet ik nog niet.
Twee vrouwen uit Millingen aan de Rijn zijn lichtgewond geraakt toen hun auto op de A15 werd geraakt door een kogel. De kogel van 7 millimeter boorde zich door de voorruit en bleef steken in de deur van de bijrijder. De vrouwen werden geraakt door rondvliegend glas.
Bij een tankstation belden ze de politie en die concludeerde dat de kogel vermoedelijk was afgevuurd door een jager. De jachtopziener uit het gebied leidde de politie naar een jager uit Lienden die zei dat hij bij de A15 een gans had geschoten.
(bron)
Nu ik ben gestopt met mijn stamboom heb ik ook niets meer aan mijn Vriend zijn van het Centraal Bureau voor Genealogie.
Ik mail ze dat ik wil ontvrienden.
Scheelt weer 40 Euro per jaar.
Wat ik nog heb liggen zijn vier interessante kwartaaltijdschriften Genealogie.
juni 2011, sept 2011, dec 2011 en maart 2012
Wil je ze hebben? Verzendkosten = € 3,50 voor alle vier.
De tijdschriften los kosten per stuk € 8,75 – maar ik hoef er dus niets voor te hebben.
Per -gratis- exemplaar hier een inhoudsopgave zit er helaas niet in.
Gratis verzenden evenmin.
Snel reageren anders gaan ze bij het oud papier.
Ik heb ‘Lucky’ van Alice Sebold waarover ik gisteren al schreef nu uit.
Ik wil het boek graag doorgeven.
Het oogt wat beduimeld, kaft kan mn frisser.
Maar: geen leesvouwen in de rug, geen ezelsoren.
Ik hoef er geen geld voor te hebben maar wel verzendkosten = 2 Euro.
Heb ik morgenochtend niets gehoord dan gaat het in de doos ‘weggeven’ bij die andere boeken die mensen alleen willen hebben als ik er zelf geld op toe leg door de verzendkosten óók nog voor mijn rekening te nemen.
An is weer thuis.
Ik haal haar op bij de dierenarts (in een doos, dat is voor een kip minder eng dan een mandje om doorheen te kijken).
Naast me in de auto: geen geluid.
Ik zet haar op het terrasje achter het huis waar Bernadette net een zandbad neemt.
Ik doe de doos open, An veert op (letterlijk), springt uit de doos en stort zich in het zand.
Drie kwartier baddert ze.
Dan gaat ze met Bernadette aan de wandel.
Ze eet en drinkt.
Ze doet of ze niet is weggeweest.
Everybody happy.
Incl ikzelf.
In 1976 schreef ik het boek ‘Verkrachting – Ervaringen Vooroordelen Achtergronden’ en later ‘Heb je soms aanleiding gegeven?’
Daarvoor sprak ik met slachtoffers van seksueel geweld.
Ook was ik hulpverlener bij Vrouwen Tegen Verkrachting.
Na een tijd stopte ik met over het onderwerp publiceren, maar ik bleef het volgen.
Ik dacht eigenlijk dat ik het intussen allemaal al een keer had gehoord/gelezen.
Nu lees ik ‘Lucky’ van Alice Sebold.
Het is het verhaal van haar verkrachting in 1981 (geschreven in 1997).
Het boek begint met een gedetailleerd verslag van de verkrachting.
Een man die haar ’s avonds laat op straat overweldigt, mishandelt en dwingt tot seks.
Een ‘standaard’verkrachting. Neuken en pijpen.
Geen anale seks, geen messteken.
Waarmee ik bedoel dat het fysiek altijd erger kan.
Maar zoals zij het beschrijft lijd je mee met elk detail.
Terwijl het lijden pas echt begint daarná.
Omdat niemand haar meer kan bekijken als zichzelf maar alleen als de verkrachte vrouw tot wie zij zich moeten verhouden.
Ik ben nu halverwege het boek.
Het doet pijn het te lezen.
Tegelijk voelt het als een voorrecht. Dat iemand dit met mij wil delen.