Jeanne's Weblog

Spanje zal het op het EK zonder de ervaren verdediger Carles Puyol moeten stellen.
De 34-jarige Barcelona-captain moet een knieoperatie ondergaan en kan zes weken niet in actie komen.

Zijn club heeft laten weten dat de revalidatie van de 99-voudig international zes weken gaat duren.

(bron)

Wie een gangbare kwaal heeft als lage rugpijn kan rekenen op veel goedbedoelde adviezen.
Door hier mijn beklag te doen lok ik ze uit, ook al vraag ik er niet om.
Dat snap ik.
En ik ben me zéér bewust van dat ‘goedbedoeld’.

Wat ik niet had verwacht is dat ik ze ook zou krijgen bij door mij zakelijk gestelde mailtjes met de strekking: ik ben de komende weken *niet* weg.

Ik weet nu: dat er héél veel mensen zijn met lage rugpijn en mensen die mensen kénnen met lage rugpijn en combi’s ervan.
Eigenlijk wist ik dat al.
Wat nieuw was: hoeveel remedies er zijn (van een simpel paracetamolletje via ‘rust’ en ook ‘beweging’ tot het zingen van helende liederen).
En op een enkele zeer gewaardeerde raadgever na allemaal met een zeker aplomb.
Doe dit en het helpt zeker.
Laat dat ná en dan ligt het helemaal aan jóu dat je niet subiet beter wordt.

Echt, heus – ik ben dankbaar.
Maar ik schrik ook een beetje van het zekere weten en van het makkelijke waarmee ook door mensen die niet meer van me horen dan ‘rugpijn’ diagnoses worden gesteld.
Spit – okee. Ischias – mm. Maar: hernia? Zomaar op basis van ‘m’n rug doet pijn’?

Ik hoop van harte dat ik zelf niet zoveel te melden heb wanneer iemand me deelgenoot maakt van haar (m/v) ongemakken.

Ik heb de knoop doorgehakt: ik ga niet naar Amerika.

Vandaag is de pijn nóg erger, elke stap doet pijn.
Misschien dat het de komende vijf dagen (over zes dagen zou ik vliegen) minder erg wordt, maar ik geloof er niet meer in dat ik echt beter word.

De beslissing geeft geen opluchting.
Ook omdat er nu weer andere dingen moeten zoals een brief van de dokter voor de reisverzekering.
Waarvan ik niet helemaal zeker weet (lees: geen idee) welke eisen die stelt. Wat die mogelijk wel en niet vergoedt.
En hoe lastig ze kunnen zijn.

Vlucht afzeggen (staat boete op), 1e en laatste hotel afzeggen (zijn vooruit betaald), huurauto afzeggen (boete? dacht van niet).
Hier komt de reisverzekering dus te hulp (of niet).

Motel in Yuma afzeggen.
(kan per mail)
Motel in Kingman afzeggen
(moet gebeld – o got, ook dát nog)

En daarmee ben ik dan wel van de reis af met hopelijk niet te grote financiële schade.
Maar ik heb dan nog steeds rugpijn en voel me nog steeds klote.
En ben nog steeds heel erg toe aan vakantie.

Vandaag over een week zit ik nu bij de gate te wachten op de vlucht naar Portland of ik zit achter mijn bureau Vroege Vogels te luisteren.
Dat denk ik wanneer ik wakker word.
Wanneer het op wat pijn in de heup en de dij na wat mij betreft nog alle kanten op kan.

Ik stap uit bed en buig me voorover naar Guus voor ons dagelijks ritueel: hij zit voor me, kijkt me aan en dan buig ik me voorover en kus zijn kopje en wens hem een mooie dag.
Alleen kán ik me niet meer buigen. Niet helemaal tot Guus in elk geval.
En ook niet tot diep in de zakken kippengraan (die bijna leeg zijn, vandaar ‘diep’).

Niet alleen ‘pijn’ – alles zit nu helemaal vast.
Het kán dus zijn dat ik volgende week bij de gate zit.
Maar dan moet er wel een Wonder met een grote W gebeuren.

Ik mag niet zeuren.
Ik heb geen kanker, ik heb geen hersenbloeding, mijn man is niet doodgegaan en mijn moeder ook niet (dat dood gaan in elk geval niet recent).
Al mijn huisdieren leven.
En de buitendieren ook.

Wat is nou het ergste dat me kan overkomen?
Dat ik een vakantie mis.
Terwijl ik er al 1 voor september/oktober heb gepland.
Misschien maar goed ook. Want de bodem van de kist met spaarcenten nadert rap.
En het is ook wel érg luxe, 2x per jaar op vakantie.

Ik vraag me af of wat me het meest kwelt is dat ik niet weet waar ik aan toe ben.
Zou er een last van me afvallen wanneer ik beslis: ik ga niet naar Amerika, ik zeg alles af.
Ik probeer het uit als gevoel.
Voelt niet lekker.

Intussen word ik per mail overstelpt met goedbedoelde raad van mensen die nu pas horen dat het niet zo jofel gaat.
Warm houden, koud maken, bewegen, rust houden, er 100% voor gaan om te herstellen en steeds…. positief blijven!

Zittend met een boek en pijn begin ik opeens te janken.
Ik probeer uit: doe maar, je mag je rot voelen, je hoeft niet “ik vécht en zal overwinnen” te doen tegen beter weten in.
Ook dat voelt niet goed.

Zodat ik toch even zeur.
Hier.
Waar ik er alleen mensen mee lastig val die dat leuk vinden om te lezen.

Twee keer per jaar ga ik naar de kapper.
Telkens nét voordat ik naar Amerika ga.

Dan knipt Liane me altijd ietsje te kort maar dat is in de hitte van Arizona wel lekker en tegen de tijd dat ik weer naar huis ga is alles weer toonbaar aangegroeid.

Vandaag word ik ook geknipt.
De afspraak was eerder gemaakt toen ik nog zeker wist dat ik over acht dagen zou vliegen.

Op weg naar de kapsalon besluit ik niet ingewikkeld te doen en vooral niet te gaan zielig-zeuren over een pijnlijke rug die tussen mij en Amerika staat.
Dus praat ik wanneer Liane ernaar vraagt opgewekt over hoe zeer ik uitkijk naar de reis en dat het daar zo lekker warm is en beschrijf uitvoerig wat ik er allemaal ga doen.

Waarna ik me moeizaam uit de knipstoel omhoog hijs en terugstrompel naar mijn auto.

“Nog ruim een week” hebben ‘we’ zegt fysio Kaj opgewekt.
En ik moet me vooral geen zorgen maken want dan ontspan ik de spieren niet.
Intussen is niet alleen de linker quadrant (als dat zo heet) in het ongerede maar ook die réchts omdat die is gaan compenseren of juist niet.

Kaj kneedt en duwt en dat doet pijn zodat het wel goed zal zijn vermoed ik.
Hij heeft wat nieuwe oefeningen voor me die vooral zijn gericht op de buikspieren die ik de laatste jaren natuurlijk gruwelijk heb laten verslappen.
Vijf keer per dag moet ik die doen. Meer mag ook. Maar ik moet wel even opletten hoe mijn lichaam reageert en het niet te gek maken.

Tenslotte: tape.
Hard blauw over mijn rug. Wat killing zou zijn voor mijn liefdesleven als ik dat hád.
De tape zal verlichten en steunen en dan zullen de vassi? fassi? vasci? oid signaaltjes geven aan mijn hersenen.
Dat het leven leuk is. En dat ik géén pijn heb.

Is het over een week écht over vraag ik Kaj op de fysio af.
Dat wil hij niet garanderen. Alleen denkt hij dat het béter wordt.

Wat ook zo lastig is met de slechte bezorging door PostNL: als iemand je niet hartelijk bedankt voor een verrassingszending weet je niet of die iemand toevallig iets anders aan het hoofd heeft (of lomp is) of dat de zending niet is aangekomen.

Een paar weken geleden zond ik zo’n zending.
Geen reactie.

Zodat ik vanavond toch maar eens voorzichtig mail.
En diegene terugmailt dat ze niets heeft ontvangen en of ik dan niet kan nagaan wat er is mis gegaan.
Ze bedoelt het vast vriendelijk maar ik ervaar het als ‘dan informeer je toch even waar ze die envelop hebben neergelegd?’

Want haar is geheel ontgaan (blijkt) dat er met PostNL de laatste maanden een hoop mis gaat.
Zoveel dat ook bol.com en Wehkamp het geheel met PostNL hebben gehad.
Wat ik dan weer moet uitleggen.

Zodat ik me voel alsof ik het ter plekke verzin.
En zoek naar websites waar het stáát – als bewijs.

Gotogotogot.

– vlieg ik naar Amerika
– ben ik gewoon hier

Als mijn rug is hersteld vlieg ik weg.
Anders niet.

Vandaag had ik me al beter moeten voelen zei fysio Kaj.
NIET.
Maar misschien voel ik me morgen beter. Of overmorgen.

Ik heb geen idee waar me op in te stellen.
Bijna-op-reis?
Reserveringen afzeggen?

Zoals ik me nu voel kan ik onmogelijk reizen.
Zodat ik niet blijmoedig denk: over tien dagen zit ik met een soepel pijnloos ruggetje in dat vliegtuig.
Maar ik moet er ook niet aan denken dat ik de reis moet afzeggen.

Dus: geen ‘voorpret’.
Maar wel denken aan hoe af te zeggen en wie en wanneer en de brief voor de verzekering.

Weet je wat balen is?
Ik ben de afgelopen maand inderdaad een kilo afgevallen zoals ik wou om weer in m’n short te passen.
Dankzij ‘geen drop’ enzo.
En nu dit.

Het is echt waar wat ze zeggen.
Gezondheid is het enige dat er toe doet.
En nog een beetje geld natuurlijk. Maar zonder gezondheid heb je daaraan nada niks.