Klappen

Mijn lieve rode katertje Sammie slaat me sinds viereneenhalf jaar.
Eens in de vier-zes maanden. Wat volgens de dierenarts door ‘dominantie’ komt.
Zodat ik consequent moet zijn en er ook nog eens een verstuiver met kalmerende dampen in de slaapkamer hangt.

De laatste klappen kreeg ik in november.
Het waren harde klappen. Terwijl ik lag te slapen zomaar érg veel nageltjes keihard in mijn achterhoofd.
Daarna sloot ik hem een aantal weken buiten (de slaapkamer).
Dat is nl het advies van de dokter.
Opdat Sammie dan beseft dat niet hij maar ik de baas ben over die ruimte.

De afgelopen weken dacht ik: zou het voorbij zijn, dat slaan.
Of: ben ik weer bijna aan de beurt. Omdat de laatste keer vijf maanden geleden is.
Ik hoop het eerste. Het wordt het tweede.

Vanochtend om vijf uur.
De kleine man ligt tegen me aan. Zoals vaak. Als het even kan op mijn gezicht. Hard spinnend.
Nu net onder mijn kin.
Ik aai hem. Hij slaat van zich af.
Niet hard maar omdat hij *niets* mag kwa slaan doe ik boos en duw hem van het bed.

Ik draai me om.
Sammie springt weer op bed, slaat me op mijn achterhoofd en rent hard weg.
Het is dus echt mis. Zodat ik de deur dicht doe en probeer nog wat te slapen.
Wat niet lukt.

Wanneer ik om zes uur opsta zit Guus niet-begrijpend achter de deur.
Sammie ligt beneden op zijn neushoorn.
Hij komt eten wanneer ik eten neerzet en gaat dan diep liggen slapen – op bed.
Mij *ziet* hij niet eens.