Jeanne's Weblog

Over mezelf en andere dieren

Printer

Omdat mijn HP printer de geest heeft gegeven ga ik naar Office Centre om een nieuwe te kopen. Ik voel wel wat voor de Canon die voor 35 Euro in de aanbieding is. Omdat hij goedkoop is en vrij klein.

Niet doen, zegt de verkoper.
Want deze is vooral geschikt voor foto’s en kijk eens hoe weinig hij afdrukt per cartridge en wat hij me echt zou aanraden is de HP printer die nu in de aanbieding is. Alles erop en eraan en om jaren heel veel plezier van te hebben en o, wat drukt-ie veel af voor een cartridge.

Mm.
Is er ook een HP, vraag ik, die het doet met cartridges nr 22 en 56? Daar heb ik er nl nog een hoop van voor de oude printer.
Nee. En waarom verbaast dat me nou niet.

Ik laat me dus de door de verkoper aanbevolen printer aanpraten.
Met extra cartridges aangezien de meegeleverde natuurlijk maar voor een tiental printjes voldoende zijn.
En een USB-kabel. Die heb ik, zeg ik.
Jamaar, zegt de verkoper, tegenwoordig zijn ze veel sneller.
Het voelt als flauwekul maar doe dat dan ook maar.

Bij de kassa blijk ik voor 180 Euro te hebben ingekocht.
Het had meer kunnen zijn want ze adviseerden me ook nog een extra verzekering voor 3 Euro per maand maar mij leken de twee jaar die al vast op dit ding zitten voldoende.

Murphy – 3

Koning Midas hoefde maar iets aan te raken en het veranderde in goud.
Laat mij iets aanraken en het gaat kapot.

Vanochtend denk ik: laat ik snel de mails uitprinten die echt niet zoek mogen raken.
Zoals die van de verzekering en de nota van Delta wegens de annulering.
Maar de printer, die al maanden kuren heeft, kiest *dit* moment uit om het voorgoed voor gezien te houden.
Ok, vervelend maar Office Centre is morgen open dus daar koop ik morgenochtend wel een nieuwe.

Iemand mailt me dat ze me een laptop wil lenen.
Heel lief maar ‘hoeft niet’ mail ik terug, want ik heb de Dell intussen al behoorlijk opgetuigd dus daar doe ik het maar mee.

Ik verzend die mail (vanaf de PC die nog steeds Eudora laat werken).
Klap dan de Dell open om verder te gaan met optuigen en… een blauw scherm.
Met alleen de letters Dell en geen enkele mogelijkheid om in te loggen.

Nog even en ik moet hier neerzetten dat ook het lezen van dit log op eigen risico is.

Even helemaal niet leuk

Gisteren om tien uur ’s ochtends vraag ik hulp aan Paradigit via twitter.
Vanochtend om tien uur: antwoord.
Met adviezen als: back-up eerst alles en doe dan….
Alleen kan ik m’n PC niet meer in (behalve om via Eudora te mailen) dus kan ik niet backuppen.
Uitgebreid beschrijf ik mijn probleem (in de 140 tekens van twitter was ik noodgedwongen beknopt).
En een paar uur denk ik echt dat Paradigit me zal antwoorden dat ik uiteraard de PC mag laten ophalen voor een grondige checkup. Maar: niks.
Zodat ik nu denk: misschien toch een beetje een obligaat watzealtijdsturen-mailtje bij ‘PC loopt vast’.

R. bracht de Polo om elf uur naar de garage (tijdstip was afgesproken) en zou snel worden gebeld maar toen dat om half drie NOG niet was gebeurd belden we zelf. Ze moesten nog inventariseren wat er met de Polo was en moest.
Om vier uur: nee, die was vandaag niet meer klaar.
Morgenochtend dan? Nee. In de loop van de middag, hoopt Martin Schilder.

Ik had me voorgenomen vandaag mijn oude Dell laptop zoveel mogelijk op te tuigen.
Het komt er maar zeer ten dele van en als de PC het opeens echt voor gezien houdt (hij is immers al drie dagen continu aan) ben ik erg veel kwijt. Om te beginnen al mijn mailadressen. Want die moet je kopieren via de Verkenner waar ik niet in kom.

Intussen krijg ik mails van aardige mensen die willen weten hoe het met me gaat, die leuke linkjes sturen om me op te vrolijken. Maar leuke linkjes kan ik niet openen op de PC omdat (weet je nog?) die alleen nog Eudora doet dus kan ik NIET (ik herhaal: NIET) leuk surfen naar YouTube.

Bovendien wil ik ook niet surfen naar YouTube en ik wil ook niet uitleggen hoe het met me gaat behalve klote.
Ik ben even helemaal niet meer leuk, ik ben niet eens meer een beetje beleefd.
Ik wil in bed kruipen en als ik wakker word is het allemaal een boze droom en heb ik geen pijn en vertrek ik alsnog naar Amerika en loopt mijn PC als een zonnetje en mijn 14 jaar oude VW Polo ook.

Stress

Vandaag had ik fysioafspraak in het bejaardenhuis in De Rijp.
Daar is een dependance. Twee vrouwen zitten soepel maar langzaam te fietsen op stationaire fietsen in de wachtruimte. Verder zie ik vrouwen en mannen moeizaam lopen achter rollators.
Niet echt vrolijk makend, dit beeld van ‘over 10+ jaar’.

Met mij gaat het fysiek ook slecht maar dit is tijdelijk.
Althans, daar ga ik voor het gemak maar van uit.

Mijn PC – dat is een ander verhaal.
Vroeger had ik bij Paradigit een contact. Aardige man die als de Helpdesk horkerig deed zoals nu voor me bemiddelde.
Ik heb hem gemaild en kreeg de mail gebouncet. Hij werkt er niet meer.
De PC doet nog steeds alleen ‘mail’ en omdat ik dat zolang mogelijk wil houden durf ik hem niet uit te zetten (via de aan-uit-schakelaar, ‘gewoon’ kan niet).

Ik stuurde (vanochtend om tien uur) nog een noodkreet naar de webcare van Paradigit op twitter maar die doet geloof ik vooral aan ‘kijk eens wat we nu weer voor een leuke aanbieding hebben’.
Ik kreeg in elk geval geen reactie.

Stress.

Murphy-2

Ik kan mijn aankoopbon van de PC vinden met daarop: 3 jaar Ophaalservice.
Hoera denk ik (nou ja, meer ‘dat valt tenminste mee’) en ik denk: even opbellen en afspraak maken voor dat ophalen.
Maar ik heb buiten Twan van de Paradigit Helpdesk gerekend.

Die zegt dat ik eerst even (..) Windows opnieuw moet installeren want dan weten we pas of het echt de hardware is.
Maar, weet ik, dan is dus alles weg? Ja.

Maar, zeg ik, toen ik de PC kocht heb ik een tweede schijf in RAID laten zetten.
Dan staat daar toch alles op? Kan die dan niet actief worden gemaakt?
Nee, als ik schijf 1 opnieuw installeer wis ik tegelijk schijf 2.
Maar wat heb ik dan aan dat RAID.
Geen antwoord.

Wat nu? Ik moet naar een Paradigit filiaal. Daar kunnen ze voor 30 Euro de gegevens van een schijf halen.
En bekijken of het inderdaad de hardware is.
Tenminste “als het belangrijk voor u is wat er aan data op staat”.
Welnee, joh, ik plemp die PC al twee jaar vol met allemaal troep die ik net zo goed kan missen!

Nu dus naar een filiaal in Amsterdam, kiezen uit Koningsplein en Ceintuurbaan – waar je allebei niet kan parkeren. “Op een moment dat het u uitkomt,” zei Twan ook nog.
Nee, Twan, op een moment dat het Roelof ‘uitkomt’ aangezien ik die zware kast niet kan sjouwen.
Dat is ook een reden van die Ophaalservice die ik destijds kocht.

Intussen doet de PC nog steeds maar 1 ding: Eudora.
Zojuist heeft hij de Windowsknop opgeslokt. En de tijdmelding.
Dit gaat niet lang meer goed, vrees ik.

Murphy

Misschien is God boos omdat ik hier een grapje maakte over het verkopen van mijn ziel aan de duivel als ik dan maar naar Amerika kon.
Misschien is de duivel boos omdat ik hier zei dat ik hem mijn ziel had aangeboden terwijl dat helemaal niet zo was.
En misschien is het stom toeval.

Maar toen ik vanochtend mijn PC wilde aanzetten, gaf hij niet 1 piepje maar drie en bleef zijn scherm zwart.
Nadat ik hem via de knop achterop nog een prikkel had gegeven klaagde hij dat hij zich niet lekker voelde en doorliep ik meerdere schermen en opties en zweette peentjes en tenslotte (na 25 minuten!) startte hij toch op.

Dat was toen en dit is nu.
Waar alleen Eudora het doet. En ook de Windows-knop niet werkt (zodat ‘fatsoenlijk’ uitzetten niet eens een optie is maar alleen via de knop aan de achterkant – als ik dat al zou durven na de ellende van vanochtend).

IE doet het ook niet. Geen enkel ander programma doet het.
Dit schrijf ik dus van mijn netbook. Die ik aan R. had beloofd miv dinsdag.
Schreef er zelfs een complete handleiding bij.
Omdat ik dacht: ik kan wel een tijdje zonder.

Hubris.

Mount Helen bij Portland, WA


Een week geleden had ik nog ‘moed’.
Misschien niet ‘goede moed’ maar ook niet helemaal ‘moed tegen beter weten in’.
Ik dacht serieus dat ik mogelijk vandaag zou kunnen vliegen.
Pas toen ik maandag wéér krimpend van de pijn opstond na een nacht met tig keer wakker worden omdat elke beweging pijn deed wist ik: dat wordt niks.

Vaak zet ik bij een reis vantevoren een paar foto’s klaar.
‘Bij de gate’ en ‘naar beneden kijkend’ etc.
Hierop had ik twee uur vanaf nu kunnen uitkijken. Mount Helen bij Portland.
Dan over de rivier. En dan landen op die plezierige, kleine luchthaven met die aardige mensen.
Daarna naar Alaska Airlines voor de vlucht naar Phoenix op stoel 7A.
Aan het raampje uitkijkend op de Grand Canyon.

Het heeft niet zo mogen zijn.
Nu maar ‘gewoon’ beter worden.
En dan op 20 september (wat is dat vér!) naar Phoenix via Detroit.

Onwerkelijk

Wanneer ik naar Amerika ga, pak ik de dag ervoor om deze tijd mijn koffer.
Die zet ik dan in het halletje wanneer Guus even niet oplet.

Vandaag voelt raar.
Ik weet dat ik niet wegga. Ik heb terecht afgezegd.
Maar iets in mijn hoofd en hart denkt dat ik op 13 mei om 10 uur naar Portland vlieg op stoel 10A.
Omdat ik daar al zo lang naar uitkijk.
Het zit in mijn systeem.

Het is onzin.
Ik zou niet kúnnen reizen (fysiek) en vandaag is iemand die eerst gewoon achterin opgevouwen zat héél blij geworden toen die zag dat opeens Comfort Seat 10A op de valreep was vrij gekomen.

Ik sla mij door de dag, ik probeer me te verheugen op de reis van eind september (wat is dat ver weg!).
Ik praat mezelf aan dat het héél fijn is een keer mei/juni in de eigen tuin mee te maken.
Waar het nu al prachtig is en de komende weken nog groener en woester zal worden.

Maar ik had er alles voor over gehad om volgende week over Yuma Cemetery te dwalen met mijn camera.
Jammer dat de duivel mijn ziel niet wou hebben.

Mol

Laatst schreef ik dat ik een eend ‘had’.
Die had in het konijnenhok van Sally en Thomas alle bodembedekking bij elkaar geschraapt, er een prachtig nest van gemaakt, het bekleed met de eigen donsveertjes en er eieren in gelegd.
Alleen hield ze het na een week voor gezien zodat ik het nest na 4 dagen wachten of ze terugkwam heb laten verwijderen.
(‘Laten’ niet omdat ik daar mijn personeel voor heb maar omdat ik op het moment niet kan bukken)

Nu ‘heb’ ik een mol.
Die ‘heb’ ik natuurlijk nog minder dan ik de eend ‘had’.
Maar sinds een dag of tien maakt hij hoopjes achter mijn huis.
Direct naast de schuur en dan weer in het perkje dat voor munt is (maar waar de munt niet erg wil opkomen dit jaar).

Toen R. maandag hier was, maakte mol net een hoop in het perkje.
Voor mijn ogen zag ik het gebeuren. Hoe de hoop zachtjes bewoog en er steeds meer zand werd bijgegraven.
Elk moment verwachtte ik dat mol eruit zou komen en dat ik ‘hai, Mol’ tegen haar of hem zou kunnen zeggen.
Maar de hoop trok de aandacht van kip Bernadette die er in zocht naar wormpjes en alles binnen een minuut helemaal plat harkte.
De hoop was geen hoop meer en bewoog evenmin.

Nu zie ik een nieuwe hoop op het terrasje achter het huis.
Een best grote hoop. Maar de steentjes liggen daar dicht tegen elkaar dus de mol kán er hier helemaal niet uit.
Wel blijft hij maar graven en graven en ik mag er bij staan en ernaar kijken en er een foto van maken.
Dan valt hij (de hoop) ‘stil’.

Kipjes – speciaal voor de Inge die me vanwege de kipjes volgt

Ik heb twee kippen die overvloedig eieren leggen: Greta en Klaartje.
Ik heb 1 kip, An, die af en toe een ei legde (na een ‘stop’ van een jaar) voordat ze ziek werd en voor 100 Euro van een soort bronchitis werd afgeholpen.

Toen duurde het een paar weken en nu heeft ze alweer twee eieren gelegd (met een paar dagen ertussen) zodat R. en ik zeggen dat we de 100 Euro er al *bijna* ‘uit’ hebben.
Niet dat ze hoeft te leggen.
Niemand hóeft hier te leggen.
En geld speelt geen rol.

Maar dat is niet het verhaal.

Het verhaal is Bernadette.
Bernadette is het ontzettend leuke schattige kleine trippel mini Barnevelder-kipje dat écht al een jaar geen ei meer legt.

Maar waar Bernadette wel genoegen in schept is elke dag een paar uur lekker breed gaan zitten op de in het leghok gelegde eieren van de andere kippen.
Ze doet het nu al weken. Ze is niet broeds. Ze komt er na een paar uur ook weer vanaf.
Maar blijkbaar ontleent ze iets aan die eieren onder haar buikje en die warm houden en er een beetje ‘zen’ op zijn.

Ik zoek een vergelijking en denk dan aan (sommige) vrouwen die zelf geen kinderen hebben maar het enig vinden op andervrouws kinderen te passen.
Misschien is het iets heel anders want wie weet nou precies wat er in het kopje van een kipje omgaat.

Wat het ook is, ik vind het lief.
En ik houd rekening met Bernadettes behoeftes en raap de eitjes dus niet om tien uur ’s ochtends maar pas in de loop van de middag wanneer zij ermee ‘klaar’ is.

O got

Ik ben bezig wat is gereserveerd voor mijn reis die zondag *niet* doorgaat te cancellen of waar mogelijk (Hertz) te verzetten.

Mijn ‘reisagent’ (=iemand die ik ken via twitter en die me vaak goed helpt met reisproblemen) belt Delta.
Verzetten is daar niet mogelijk (ik hoopte erop) maar zal hij voor me cancellen zodat ik daarvan een bewijs krijg en een annuleringsnota?
Heel graag, mail ik -gisteren- terug.
Na de lunch! kondigt hij aan.
En ‘prima’ doe ik.

Omdat er nog geen bewijs is en ook geen nota kijk ik eens op de site van Delta.
Daar staat onder My trips nog steeds dat ik zondag naar Amerika reis.
WTF!

Ik mail dringend de reisagent.
Ik kijk op z’n twitter en zie daar dat hij 9 uur geleden op Denver Airport was (hij woont in Colorado).
Is hij het vergeten? is er bij Delta iets mis gegaan?

Ik móet cancellen anders ben ik dadelijk een ‘no show’ en dan ga ik helemaal het schip in.
Zelf doen dan maar? Ik kan nergens vinden hóe het te doen zodat ik die benodigde papieren krijg (waar de verzekeringsmaatschappij ook nadrukkelijk om vraagt).
Dus klik ik bij mijn ticket maar eens op ‘Cancel flight’.
En wat verschijnt?

 KRIJS!!!

O don fatale

Vanavond zit R. met iemand anders bij de première van Don Carlo omdat ik niet langer kan zitten dan 10 minuten (en dat is lastig bij een opera).

Don Carlo is een van mijn favoriete opera’s.
Ik zag ‘m voor het eerst (met R.) eind jaren zeventig in Covent Garden.
En omdat ik toen nog niet zo’n doorgewinterde operakenner was als nu (welja, waarom bescheiden zijn) was ik vooral kapot van de aria ‘O don fatale’.
Die niet gaat over een fatale meneer maar over een fataal geschenk nl de schoonheid van de zangeres die haar met mannen gelieerd doet zijn waar alleen maar ellende van kwam.

Wanneer ik de opera nu hoor vind ik andere aria’s mooier.
Ella giammai m’amo.
Het duet van tenor en bariton.
De waarschuwing van Philip ‘pas op voor de Grand Inquisitore’, het thema van die Grand Inquisitore, de sombere bassen.
Maar O don fatale blijft de show stopper.

Ik probeer me te herinneren wie wij destijds in die rol hoorden.
Een zwarte zangeres. Niet Shirley Verret. Ik dénk Grace Bumbry.

Die je hier kunt zien in die rol uit die periode (= geen mooie opname).
Deze opname is beter (relatief)

Droom etc

Vannacht droom ik dat het beter gaat.
Ik droom dat ik opsta zonder pijn. En dat mijn eerste gedachte is: wat heb ik gedaan!
Want ik heb net (dat is een feit, geen droom) alles voor de Amerikareis afgezegd.
Mijn vlucht, mijn motels, mijn auto.
Terwijl ik nu (in de droom) bést zou kunnen vliegen en vijf weken vakantie vieren.

Terugdraaien is geen optie.
Zodat ik (in de droom) bedenk: dan ga ik een week naar ergens in het oosten van Amerika waar mooie begraafplaatsen zijn.
Minitrip naar een deel van het land waar ik voor een langere trip nooit zou komen omdat mijn hart in het ZW van de Verenigde Staten ligt.

Ik heb het (in de droom) *bijna* geregeld wanneer ik me realiseer dat zo’n minitrip alleen maar twee giga jetlags zou betekenen.
Eerst de week dat ik er bén. En dan weer een week terúg.

Weer wakker blijk ik niet wonderbaarlijk genezen.
Wel denk ik: stel dat ik over een week of drie, vier (ik noem maar wat) me beter voel.
En dan een minitrip wil maken.

Engeland is het enige land dat me als land aanspreekt.
Maar o, dat links rijden.
Dagje uit in eigen land dan maar?
Toevallig reed ik laatst een aantal uren door dat eigen land (met een doel) en werd me zeer bewust hoe dat betekent van snelweg naar snelweg en dan om de 10 km uitvoegen en weer invoegen en de borden goed in de gaten houden en de haastige, klevende en snijdende verkeersdeelnemers die zo’n trip nou niet echt tot fun maken.

Brief voor de verzekering

Vanochtend bij de manueel therapeut stelt hij vast dat ik amper tien minuten (betrekkelijk) pijnloos kan zitten.

Ik vertel dat ik aansluitend naar de huisarts ga. Om een afspraak te maken voor het briefje-voor-de-verzekering.
Hoe onhandig het is dat de aardige dokter die ik de 1ex trof inviel in zijn oude praktijk, dat hij toen zei dat hij zo’n brief wel kon schrijven maar dat ik het met de huidige dokter moest regelen.

Bij de praktijk valt er geen afspraak te regelen met mijn huisarts aangezien die vandaag vol zit en morgen en overmorgen alleen spoedgevallen doet.

Wel is er (weer een andere) invaller die tot juni in de praktijk is. Terwijl ik sta te wachten komt een assistente binnen die ik ken van uitstrijkjes maken en ik zeg dat ik sta te wachten ivm de brief.

“Dát doen we niet” zegt ze, loopt de assistentesruimte binnen, graait in een kast en duwt me een papiertje in de hand: “Hier staat alles in.”

Ik lees het papiertje, zeg dat ik écht een verklaring moet hebben en: wat nu.
Hebben zij misschien een collega-arts naar wie ze in zo’n geval verwijzen? nee.
Maar de verzekering heeft vast een ‘annuleringsarts’.

Maar, zeg ik, Renkema (die aardige 1e arts), zei zelf dat hij wel zo’n brief wou schrijven. Alleen is hij er nu niet.
Waarop de assistente de aantekeningen van Renkema uitprint en die overhandigt met “dit is vást goed genoeg”.

Thuis lees ik ze en twijfel.
Want in die aantekeningen staat nog ‘zitten doet geen pijn’ terwijl zitten toen ook al pijn deed (maar ik het onhandig vertelde) en het nu killing pijn doet.

Ik bel R. die bedenkt: vraag de verzekering of ze genoegen nemen met dit in combinatie met een brief van de fysio.
Ik bel en krijg een callcentermeisje dat zegt dat het “in principe” genoeg zou moeten zijn en wanneer ik vraag om een duidelijker “ja” zegt ze dat ze geen medicus is en de inhoud niet kent en ik zeg dat ik dat niet bedoel maar dat ik wil weten of die twee documenten voldoende zijn. Waarop zij weer zegt “in principe” en aangezien ik geen stap verder kom doe ik het daar dan maar mee.
Aangezien ze helemáál geen ‘annuleringsarts’ hebben.

Ik bel de fysio. Leg uit.
Hij: “Vrijdag komt u weer? Ik zal zorgen dat de brief klaar ligt.”

En nu maar hopen dat “in principe” inderdaad klopt aangezien het bij betwisting over een maand lastig wordt te bewijzen hoeveel pijn ik NU heb gehad.

Om ú van dienst te zijn: een keuzemenu

Eén van de dingen die ik moet regelen is dat de Volkskrant blijft komen.
Dat abonnement heb ik nl miv maandag voor 5 weken stopgezet.

Dus kijk ik op de site bij Service.
Hoewel ik ben ingelogd kom ik er niet achter waar ik dat kan wijzigen.
Ik besluit ze te bellen.
En beland in een keuzemenu met de slappe smoes dat zij MIJ daarmee van dienst zijn.

Eerst maar eens ‘abonnement wegens vakantie stopzetten’.
Maar dan loop je stuk op zelf de data intoetsen. De optie: ik heb er spijt van is er niet.
Laat staan dat je een mensch aan de lijn krijgt.
Desnoods een callcenter-mensch.

Nog een keer gebeld en nu gekozen voor ‘overige vragen’.
Denkend: dan krijg je vast dat mens.
Helaas. Dan krijg je o.a. of je een cd hebt besteld.

Poging drie.
Nu iets gekozen wat vast leidt tot een goed gesprek: “ik wil mijn abonnement wijzigen”.
En jawel: een meisje.
Dat me eerst niet snapt maar dan toch wél en wanneer ik mijn adres geef vraagt zij of ik ‘Doomen’ ben en of de data van het stoppen klopten.
Ja, zeg ik en dan wordt de vakantiestop ongedaan gemaakt.

Hartstikke fijn.
En handig te weten dat je zó makkelijk zoiets kunt wijzigen.
Kun je iemand aan wie je de pest hebt heel leuk een hak mee zetten: laat die krant maar blijven komen, schrijf vooral het geld af en verstop z’n brievenbus.