Jeanne's Weblog

Als ik niet droom dat ik mijn eindexamen niet heb gehaald, droom ik dat ik er ‘niet bij hoor’.
Vannacht had ik weer zo’n droom.
Ik was te eten bij mijn voormalige schoonfamilie = de familie van Lodewijk.
Enkele mensen waren aardig. Maar de belangrijkste mensen waren ongelooflijk vals, zo vals dat ik maar weg ging.

Vandaag mail ik met de vrouw (Chris) die me heeft uitgenodigd mee te gaan naar Edita Gruberova in Baden-Baden.
Me uitdagend. Was ik wel een ‘hard core fan’?!
En van het een kwam toen het ander waarvan ik nu al geruime tijd zeer veel spijt heb.

Vandaag mail ik om concretere afspraken te maken.
Waar treffen we elkaar? Voor de voorstelling of op de stoelen (dat laatste).
En hoe doet zij dat met eten? Want vóór de voorstelling is wel heel vroeg als die om 18.00 uur begint maar als we na 21.30 uur nog anderhalf uur wachten tot ZIJ het theater heeft verlaten en is toegejuicht en handtekeningen heeft uitgedeeld, dan wordt het toch wel heel erg laat.

En wat zegt Chris? Dat zij na de voorstelling met een aantal hard-core fans gaat eten.
Waar ik niet bij hoor.
Zodat ik eerst even check of ze écht bedoelt dat ik niet mee mag en dat klopt want de hard-core fans zijn tevens ‘friends’ (ik niet).
Dus mail ik dat ik dan na het toejuichen van Edita zal wegsluipen.
Wat ik zelf behoorlijk zielig vind klinken zodat ik stiekem hoop dat zij terugmailt: welnee, joh! tuurlijk ga jij gewoon mee!

Maar dat doet ze niet.

Schouders eronder, zeg ik tegen mezelf.
En dan zit ik op Facebook in de Edita-group en zie dat de schrijver van haar eerste biografie (Niels Rishoi) ook langskomt – hoewel hij niks bijdraagt.
Ik overwin het een en ander en vraag om vrienden te worden.
Hij accepteert me.
En het zegt niks want wie weet accepteert hij iedereen (hoewel.. met 216 vrienden) maar ik zie het als een ‘nu gewoon meedoen en niet simmen’.

Wat niet zo moeilijk is zo aan de PC vér van echte mensen.
Maar hopelijk beklijft iets.
En anders ga ik bibberend en met een knoop in mijn maag (naast de brok in de keel) naar het verre Baden-Baden en zie dan maar hoe ik me red.

Er is geen ’terug’ meer.

Nu mijn ticket is gearriveerd staat er tussen mij en de reis naar Baden-Baden niets meer tenzij ik op sterven na dood raak door een gruwelijke ziekte of een moordaanslag.

R. legde me gisteren wat nuttige dingen uit.
Zoals dat je in Duitsland koffie kunt drinken en tegelijk een broodje eten.
Dit om het probleem ‘wat te doen nu ik niet voor € 12 ontbijt heb bijbetaald’ op te lossen.

Ander probleem is: wanneer eet ik wanneer de voorstelling om 18.00 uur begint en ik na afloop (= half tien) nog zeker anderhalf uur bij de artiestenuitgang moet staan wachten tot ZIJ zich vertoont.
R. zegt: ga om 5 uur een glas wijn drinken en eet wat hapjes.

R. is namelijk een ervaren Europa-reiziger.

Zelf begin ik nu te denken over: welk boek neem ik mee.
Want een reis naar Baden-Baden is niet zo ver als naar Phoenix maar toch ook wel érg ver (vliegen-trein-trein-vliegen) zodat een boek dat me kan afleiden van dat gedoe zeer welkom is.
En: welk koffertje.
Want mijn vaste reiskoffertje is wat overdreven voor wat erin zal zitten.
Maar zal wat ik meeneem aan outfit niet kreuken als ik kies voor een kleinere verpakking.

Ik beloof mezelf dat ik hier pas zondag over hoef te denken.
Concreet denken dus.
Wel tok-tokkel ik even tegen mijn hoofd: kan het vannacht een keer zónder nachtmerrie(s)?
Dank u.

In Utrecht hebben dit weekend honderden poststukken langs de kant van een sloot gelegen. Een gezin zag de enveloppen liggen en waarschuwde de politie.Toen de post er een dag later nog steeds lag, besloot het gezin de spullen mee naar huis te nemen, zegt de moeder in het AD.
Waarom de politie niets met de melding heeft gedaan, is nog niet duidelijk.

PostNL betreurt de situatie.
Het bedrijf wil de poststukken komen ophalen en de brieven alsnog bezorgen. “Dit mag natuurlijk nooit gebeuren, het is echt een doodzonde”, zegt een woordvoerder.
De afdeling bedrijfsrecherche onderzoekt de zaak. “Als we kunnen achterhalen wie dit heeft gedaan, zal deze persoon ontslagen worden.”

(bron)

Vannacht word ik weer helemaal in paniek wakker: ik durf het niet, met de andere Gruberovers naar het concert in Baden-Baden.
Ik durf niet met de Duitse trein te reizen (vliegen naar Frankfurt met goeie ouwe KLM durf ik wél).
Ik durf de Duitse taxi van het station naar het hotel niet. Met als echte gruwel (na het hotel dat ik weer wél durf) de ontmoeting met de fans.
Ernaast zitten. Ermee praten. De pauze.

In de pauze naar de wc gaan. Iets bestellen in de pauze?
Na de voorstelling in de ijzige kou anderhalf uur met wéér die andere mensen wachten tot Zij uit de artiesteningang komt.
Waar ze dan de anderen blij begroet (´bekende gezichten’) en zonder me aan te kijken een handtekening op mijn programma plaatst waarna ik word weggeduwd door de volgende Edita-aanbidster (m/v).

En dan? met ons allen (niet met haar) nog ergens iets drinken?
Wanneer eet ik eigenlijk als de voorstelling om 18.00 begint en je er (zegt de site van het Theater) vroeg moet zijn.
Een broodje om half vijf? Of een pizza om half twaalf?
Boterhammen met kaas mee voor alle zekerheid?

Bergen en beren zie ik.
Terwijl afzeggen evenmin een optie is.
Omdat ik dat óók niet durf.

Ik fantaseerde over ‘verzwolgen worden door de aarde’.
Zoals in een opera.
Maar de enige opera die me te binnen schiet waarin wordt verzwolgen is dat door de hel (Don Giovanni) en een slecht mens ben ik volgens mij niet.
Alleen maar angstig.

Opeens schiet me de oplossing te binnen.
Müsli Opernmaus heeft me het ticket voor de voorstelling toegestuurd.
Omdat ik dat prettiger vond dan voor het concert in de mensenmassa steeds opgefokter zoeken naar mijn mede-Gruberovers.

Het ticket zoek maken!
Dat moet PostNL toch wel toevertrouwd zijn?

Hier gekiekt op mijn laatste balkon in Yuma met toen nog half-bruine voeten en zonder de riempjes er netjes in gewerkt.

Geen idee waarom ze Mary Jane’s heten (volgens Wikipedia is Mary Jane een ander woord voor marihuana).