Ik was een enkele stap verwijderd van: ik ga niet naar Amerika.
Vanwege het ‘gedoe’ en vanwege zorgen om het vinden van een goede oppas.
En (medisch): de pink van mijn rechterhand is getroffen door Dupuytren, hij staat schuin.
Ik lijd daar niet onder maar Amerika wil graag dat je bij binnenkomst je hand plat legt op een plaatje en dat lukt met die pink niet meer.
Maar! tada! op een aantal luchthavens, óók die waar ik zou binnen komen, word je nu herkend met gelaatsherkenning. NIET met de hand.
Hoera en YES.
Ik neig tot: toch maar de operatie doen in februari maar meer als een soort extra.
Voor alle zekerheid.
Nu dus vooral inzetten op een goede oppas.
Toen kwam omikron.
En nu hoor ik Biden zeggen: reizigers mogen komen mits geboosterd (ok! dat is te doen).
En dan een dag ervóór een test. En direct bij aankomst in Amerika weer een test.
En na 3-5 dagen nóg 1.
Ik probeer het me voor te stellen.
Dat ik mijn reis plan, met al mijn huisjes.
Met de oppas ook. Een dag voor de vlucht nog een test.
Ok. Moge dat goed gaan.
Dan 10-11 uur mijn best doen relatief zorgeloos te vliegen.
En dan: test.
Stel dat die positief is? moet ik dan terug? of 10 dagen in een hotel op de luchthaven?
O gruwel!
Ok… *niet* positief dus doorrijden naar Pioneertown.
Vijf dagen later in Yucca Valley nog een test.
En dan???
Ik heb er helemaal geen zin meer in op deze manier.
Niet dat ik er geen begrip voor heb.
Maar dit vind ik geen leuke manier van reizen.
Geef een antwoord